You would not believe your eyes [&Zahra Skygge]

Hij had weer één van zijn ergste nachten. Het was niet eens volle maan en toch voelde Vick zich ontzettend ziek. Het was alsof de stemmen in zijn hoofd naar hem schreeuwden, alsof ze hem ergens voor wilde waarschuwen. Het interesseerde hem eigenlijk niet at ze van hem wilde. Als hij zich goed voelde zou hij wel weer naar ze luisteren. Niet vanavond, vanavond zou hij alleen maar manieren zoeken om de pijn minder erg te maken.
Zodra het hem wel duidelijk was dat de normale kalmerende muziek hem niet ging helpen, was hij opgestaan en zijn kamer uitgelopen. Met de gedachte dat een stukje lopen misschien wel zou helpen. Het pakte echter in zijn tegendeel uit. Hij kon nog net zien dat het rond de 12 uur was en dat hij op de goede weg naar de Lounge zat. Het leek hem geen goed idee om trappen te gaan lopen. Maar hij kon zich nauwelijks meer herinneren hoe hij in de comfortabele fateuil was beland. Hij hoorde alleen de stemmen gemengd met een constante ruis. Voor zijn ogen dansten duizenden witte stipjes en zijn hoofd bonkte. Hij wenste dat hij zijn sterrenstof in zijn gezicht kon gooien en dat alles weer beter zou worden. Hij was alleen niet ziek. Dat wist hij zeker, dat kon niet. Toch voelde hij zich zo, en als een dokter hem zo zou zien zou hij ongetwijfeld constateren dat hij een hoge koorts had. Maar Vick wist wel beter. Dit was deel van zijn mutatie en hij haatte het. Het was zeker niet de eerste keer dat hij zich zo ziek voelde. Hij probeerde zichzelf op te vrolijken met het idee dat hij vast weleens zieker was geweest. Maar het was altijd het moment zelf dat hem al die eerdere momenten deed vergeten. Het was alsof hij nooit iets ergers had gevoeld.
Pas toen zijn duizeligheid verdween en alleen de hoofdpijn en de stemmen overbleven zag hij dat hij in de lounge was aangekomen. Hij zuchtte opgelucht, wreef een paar keer in zijn ogen en probeerde zijn hoofd helder te krijgen voor hij zijn ogen een tweede keer opende, en hij erachter kwam dat hij een spoor van zijn sterrenstof had achtergelaten. Hij zuchtte nogmaals, deze keer van frustratie en keek fronsend de kamer rond. Ondanks dat hij het concentratievermogen van een goudvis had, probeerde hij zich een manier te bedenken om het stof zo snel mogelijk te laten verdwijnen. Maar hij kwam al snel tot de conclusie dat als hij ging proberen om het nu te besturen, hij misschien alleen maar meer schade aanrichtte. Hij had net besloten dat hij het liet liggen, toen zijn oog op een jong meisje viel.

Het was een grote fout geweest om zijn kamer te verlaten. Maar de stemmen drijfden hem waanzin en hij voelde zich claustrofobisch in zijn kamer. Hij maakte zich zorgen om de student die zijn kamergenoot moest worden. Hij was hier nu al even, het zou vast niet meer lang duren voor hij herplaatst zou worden. Hij hoopte dat hij iemand zou krijgen die het niet erg vond dat Vick zonnig en dan verdween 's nachts.
Al met al was het veel beter geweest als hij in zijn kamer was gebleven. De muren bewogen om hem heen en even was hij bang dat hij daadwerkelijk flauw zou vallen. Dat was hem nog nooit echt gebeurd, en zonder goede reden zou dat ook niet snel gebeuren. Maar in dat moment leken al die dingen niet bij hem op te komen. Hij had net besloten dat hij wel gewoon tegen de muur ging zitten, toen hij zag dat hij bij de lounge was aangekomen. En voor hij het wist zat hij in een grote comfortabele stoel. Hij hield zijn ogen net zo lang gesloten tot hij zich weer wat beter begon te voelen.
Hij voelde het sterrenstof aan zijn handen kleven. Dat gebeurde nou eenmaal als hij zichzelf kwijt raakte. Maar toen hij zijn ogen opende en een spoor van alle twinkelende stipjes zag, sloot hij ze vrijwel direct weer. Hij zuchtte, wreef in zijn ogen en besloot dat hij het pas zou opruimen als hij zich beter zou voelen. Toen hij ze weer opende en de lounge eens scande, kwam hij erachter dat hij niet de enige was. Hij schok enorm toen hij het meisje op de bank zag zitten. Hij schok nog meer toen ze war zei. Elke keer als het donker was en hij gesprekken moest voeren, was er een duidelijk verschil tussen de geluiden in zijn hoofd en de geluiden om zich heen. Maar als hij zich zo slecht voelde als nu, moest hij meer zijn best doen om de woorden te verstaan. Hij fronste dan ook bedenkelijk naar haar voor hij wist wat ze had gezegd. Hij maakte een oh-gezicht en keek weer naar het sterrenstof. Hij schaamte zijn keel.
"Natuurlijk," loog hij, hopend dat de mutant geen gedachten kon lezen. Nu moest hij het wel opruimen. Hij moest eerlijk zeggen dat hij het niet durfde om het te besturen. Nu het op de grond lag was het onschadelijk en kon het niemand pijn doen. Zodra hij het begon te besturen kon het het meisje pijn doen. En Vick zou zichzelf nooit vergeten als dat zou gebeuren. Dus bleef hij besluiteloos zitten terwijl het meisje verward naar het stof keek en zich hardop afvroeg wat het dan ook mocht zijn.
"Niet schadelijk," antwoordde hij, bijna grinnikend. Hij wilde dat hij het haar normaal kon uitleggen, maar daar voelde hij zich niet goed genoeg voor. Hij voelde zich ook niet goed genoeg voor een gesprek, maar hij kon haar moeilijk negeren. Dit vatte het redelijk samen. Het meisje keek hem geïrriteerd aan en vertelde hem dat ze graag nog uit de lounge zou willen komen zonder eronder te komen zitten. Vick grinnikte daar op en schudde daar zijn hoofd bij. Zelfs als ze eronder kwam te zitten, zou het haar geen pijn doen. Maar Vick betwijfelde of dat zou gebeuren. Volgens hem kon het meisje zonder problemen naar buiten lopen. Het zou gewoon blijven liggen.
Hij wreef over zijn slapen terwijl hij nog steeds naar het meisje glimlachte.
"Het word echter een probleem ben ik bang. Tenzij je liever wilt dat er ongelukken gaan gebeuren, kan ik het stof niet opruimen." sprak hij zwakjes terwijl hij afwachtend naar het meisje keek.
.

Het meisje was misschien wel het ergste van de hele situatie. Als hij alleen in de lounge had gezeten, had het niks uitgemaakt dat het sterrenstof over de ingang van de lounge verspreid lag. Hij had zichzelf op een comfortabele manier opgekruld in de stoel, zijn ogen gesloten en gewacht tot de nacht voorbij was. Maar omdat hij nu gezelschap had kon hij moeilijk het feit negeren dat ze er was. Erger was nog dat ze tegen hem praatte en niet gewoon weg was gelopen. Hij had moeite met het gesprek dat ze voerden, maar wist goed wat ze wilde. Iets wat hij haar, om haar eigen veiligheid, niet ging geven.
Ze had alle recht om zo geïrriteerd te reageren. Het was immers een school vol studenten die allemaal een mutatie hadden. Als er ook maar een plek was waar ze hem en zijn stof niet kon vertrouwen, was het hier. Maar ze kon volgens zijn mening wel iets aardiger zijn. Zeker nadat hij had uitgelegd dat het gevaarlijk kon zijn. Hij fronste toen ze bijna spottend naar het sterrenstof keek en mompelde hoe dat ongelukken kon veroorzaken. Hij werd er zelfs boos over. Hoe durfde ze zijn woorden in twijfel te trekken? Hij zou het haar bijna willen laten zien. Zijn woede werd weggevaagd door haar voorstel om het weg te blazen. Hij grinnikte.
"Ik heb geen idee wat er dan zou gebeuren. Maar ik hou je niet tegen. Be my guest." Hij gebaarde naar het stof. Hij wilde zelf ook eigenlijk wel weten hoe het zou aflopen. Bovendien leidde het hem een beetje af van zijn verschrikkelijke hoofdpijn.

Het meisje leek niet erg blij met zijn gezelschap. Dat kon Vick ook wel begrijpen. Hij had haar wakker gemaakt en daarom was ze nou eenmaal chagrijnig wakker geworden. Maar ze was de eerste die hem niet vriendelijk begroette en waarmee hij geen fijn gesprek aan kon gaan. Hij vond het een ietwat kalmerende gedachte dat ze zo bot en geïrriteerd reageerde omdat hij haar wakker had gemaakt en ze zich bedreigd voelde door zijn sterrenstof. Maar hij wist bijna zeker dat als hij haar op klaarlichte dag tegen het lijf was gelopen dat ze net zo’n bot en geïrriteerd gesprek zouden voeren als nu.
Hij probeerde er nog een luchtig gesprek van te maken en legde haar uit dat het geen goed idee was om hem het stof te laten opruimen in de staat waarin hij nu verkeerde. Hij was zo bang dat er iets mee zou gebeuren, dat hij liever het zekere voor het onzekere wilde nemen. Ze leek zich er echter alleen maar meer aan te ergeren.
Toen ze met het idee kwam om het zelf weg te blazen, moest Vick lachen. Nog nooit had iemand voorgesteld om het weg te blazen. Natuurlijk was het mogelijk, maar het was nog nooit gebeurd. Dit was typisch één van die momenten waarin Vick zich realiseerde op wat voor rare plek hij terecht was gekomen en hoe fijn hij het vond dat dat soort uitspraken niet eens zo gek waren. Alles was gewoon zo normaal.
Zodra hij er toestemming voor gaf, werd die gedachte nog eens benadrukt. Het meisje wat net nog zo klein en onschuldig leek, was veranderd in een draak. Althans, een gedeelte ervan. Ze had paarse vleugels met iets wat er erg scherp uitzag aan de bovenkant. Hetzelfde soort wapen zat aan het einde van haar paarse staart en om het af te maken had ze hoorns op haar hoofd. Samen met haar houding die ze aannam was ze angstaanjagend. Vick ging rechter op zitten en keek met ongeloof voor zich uit. Als hij niet beter wist zou hij zeggen dat hij droomde.
“Oke dan,” was haar reactie. Vick keek gespannen toen terwijl ze naar de deur liep en in een juiste houding ging staan. Met haar armen voor haar gezicht sloeg ze een keer hard met haar vleugels. Vick deed de moeite niet om zichzelf te beschermen. Het kon hem geen pijn doen. Door de harde wind sloeg de deur met een klap dicht. Vick was bang dat er meer mensen wakker van waren geworden. Eigenlijk hoopte hij dat er misschien ergens een leraar in de buurt was die hen met deze situatie kon helpen. Maar dan zou Vick waarschijnlijk alsnog in de problemen komen. Het stof lag niet langer meer voor de deur. In plaats daarvan lag het door de rest van de lounge. Vick schoot in de lag.
“Dat was te verwachten,  zei hij half lacherig. Al deed hij zijn best om ermee op te houden, aangezien haar humeur er vast niet beter op zou worden.
Ze pakte een fleecedeken en liep terug naar de bank. Hij mocht haar weer wakker maken als het weg is. Waarna nog een waarschuwing kwam dat hij niet meer zo luidruchtig mocht doen. Vick besefte zich dat hij gewoon de kamer uit kon lopen en haar achterlaten. Maar dan zou hij helemaal in de problemen komen de volgende ochtend.
“Ik had op z’n minst een gesprekspartner verwacht,” grapte hij teleurstellend. Hij ging wat verder in de fateuil zitten. “Meestal word ik sneller beter als ik iemand heb om tegen te praten.” Dit was geen leugen. Vick voelde zich altijd iets beter als hij iets had waar hij zich op kon focussen. Dat werd op het moment zelf bewezen. Hij voelde zich al veel beter door de hele poppenkast die het meisje had opgevoerd. Hij grapte het alleen maar om haar dwars te zitten, maar ergens meende hij het. Hij wilde niet weer terugvallen in het gefluister van de stemmen. Het meisje zag er echter niet uit alsof ze een heel gesprek met hem aan wilde gaan.