For it had eyes, and chose me ~

Sullivan was nu niet echt de persoon waar Sebastian op kon rekenen als het ging over het maken van schooltaken. Ontkennen dat hij een aangename kamergenoot was? Dat nooit, want hij besefte maar al te goed dat hij het stukken erger had kunnen treffen. Maar als het op hulp aankwam voor opdrachten te maken, dan moest hij het op zijn eentje opsoppen. Met zijn rugzak over een van zijn brede schouders geslagen wandelde hij naar de bibliotheek, de plek die in hem het eerste was binnengeschoten voor het verder uitpluizen van de -in zijn ogen- barstensmoeilijke opdracht die hij van de wiskunde leerkracht meegekregen had. Met een vriendelijk, maar ook duidelijk disciplinair knikje begroette hij de mevrouw achter de balie, die hem vorige keer geholpen had met het zoeken naar een of ander boek over de evolutie van de Franse taal. Maar ze merkte hem niet op, was te druk bezig met het verder helpen van een roodharig meisje. Sebastian werkte zich tussen de denkbeeldige gangen van metershoge boekenrekken door totdat hij op een centraal punt een tafel vond die volledig vrij was. Met een aandachtige, en misschien ook licht gefrustreerde frons op zijn voorhoofd begon hij zijn tas leeg te halen en uit te stallen op de tafel en schoof er zelf ook aan.

Al snel vonden zijn tanden de achterkant van zijn potlood en bleef het blad -met van bovenaan de opdracht- blanco. Met een zucht verlegde hij zijn blik, naar een van de boekenrekken die een eindje verder stond. Op de zijkant stond een prachige, gouden ’D’ in het hout gegraveerd en voor een moment lang fascineerde het hem, ondanks dat leer- en leesstof hem niet veel interesseerde. Op school was hij altijd een modelleerling geweest. Als het aankwam op gedrag dan toch. Maar op het gebied van hoge punten scoren, dat was een ander verhaal. Hij haalde een hand door zijn ogen en zuchtte alvorens hij zijn blik door het raam legde en naar de heldere lucht buiten staarde. Wat hij er voor zou geven om gewoon buiten te zijn, na te kunnen denken over zijn eigen problemen en hoe hij die zou aanpakken. Of om te trainen, zichzelf in het zweet te werken en zijn spieren het gevoel te geven alsof ze zouden afsterven. Hij had het niet door dat hij met het puntje van zijn potlood nerveus op zijn blad aan het tikken was, waardoor er allemaal grijze puntjes op waren verschenen. Hij leunde wat naar achter op zijn stoel, en hield zijn hand -waar hij geen potlood mee vast had- onder de bank zakken. De typische kriebel in zijn handpalm was onmiddellijk voelbaar, en zijn eerder norse uitstraling werd voor een moment minder. Onder de tafel zweefde een haast blauwdoorschijnende gloed. Het was alsof er iemand een of andere mysterieuze mist had binnengelaten. Het duurde niet lang alvorens de gloed een vorm van een kleine marter kreeg, korte pootjes, een lang lichaam en een lange staart. In een fractie van een seconde belandde de geest van het diertje op de grond en werd het écht, kreeg het een donkerbruine kleur in plaats van een blauw-achtige. Sebastian leunde nog wat naar achteren en voelde de minuscule pootjes van het dier op zijn schoot alvorens het op de tafel sprong en zich languit langs zijn boeken legde. Even glimlachte hij en haalde hij zijn vingers door de vacht van Fera, maar keek op toen het roodharige meisje een eindje verder opnieuw verschenen was. De marter legde zijn kopje neer, en ging op die manier bijna volledig op in de kleur van de donkerhouten tafel. Als hij geen wit kraagje rond zijn hals gehad had, zou je hem haast niet zien liggen. Ondanks dat het al 2036 was, was de bibliotheek heel authentiek gebleven met houten meubelen, een beetje donkere sfeer en overal lampen die een gele, warme kleur afgaven.

Voor een moment hadden ze oogcontact, een oppervlakkige blik die werd gewisseld doordat Sebastian haar opmerkte, en zij op haar beurt hem. Nog voor hij zijn lippen op elkaar had kunnen persen en vriendelijk had kunnen knikken, had het meisje zich weer naar de boekenkast gedraaid en ging verder met zoeken naar god wist welk boek ze nodig had. Sebastian had zijn wenkbrauwen opnieuw gefronst, lichtelijk geïrriteerd door alles om hem heen. De stilte, de wiskunde opdracht voor hem, de mensen rondom hem die hem niet kenden, of niet eens een knikje waardig gunde. Het voelde denigrerend, en behalve het feit dat Genosha hem een veilig onderkomen bood was het een echte marteling voor hem om er te zijn. Alsof hij acteruitgang had geboekt, in plaats van vooruitgang. Pas toen Fera weer op zijn pootjes kwam te staan en met zijn kleine neusje tegen de futloze hand van Sebastian drukte, keek hij op. ’Ze kijkt.’ Sebastian richtte zijn blik naar de boekenrekken, en inderdaad. Het roodharige meisje keek zijn kant op, of beter gezegd: in die van Fera. Sebastian liet de kleine marter naar de zijkant van de tafel lopen, en zag inderdaad hoe het meisje elke pas van het diertje nauwlettend in de gaten hield. Op het uiteinde ging de marter zitten, en Sebastian kon zweren dat hij een sis hoorde. Onbegrijpelijk keek hij naar het meisje en fronste bedenkelijk zijn wenkbrauwen. Geïnteresseerd rechtte hij zijn rug, voelde het hout van de stoel in zijn rug priemen, en knikte Fera toe. Langzaam maar zeker breidde hij zijn bewustzijn uit naar dat van het meisje een eindje verder, en keek hoe Fera van de tafel sprong. Het meisje was te ver voor zijn eigen bewustzijn om tot haar door te kunnen dringen, dus moest hij gebruik maken van dat van Fera. Zo snel als zijn kleine pootjes hem konden dragen rende de marter naar de enorme boekenkast en dook soepel in de onderste legger. Via de boeken en de valse achterwand baande hij zich een weg naar boven, totdat hij uiteindelijk bovenop de enorme boekenkast zat en op het roodharige meisje kon neerkijken zonder dat ze aan hem kon. Sebastian knikte kort, onopvallend en Fera deed wat hem gevraagd werd. Het duurde dan ook niet lang voor Sebastian een fluisterende stem in zijn hoofd hoorde, de stem van zijn bewustzijn die door zijn mutatie in staat was om korte woorden, typische kenmerken van personen uit zijn omgeving aan hem door te spelen. Direct, bright, passionate. Toen hij die drie woorden doorgekregen had, werd het weer stil in zijn hoofd, door iets wat Sebastian zelf niet in de hand had. Het meisje zat ergens mee in haar hoofd, was hoogstwaarschijnlijk -af te lezen aan haar lichaamshouding- op zoek naar iets wat ze niet leek te vinden. Door die overheersende gedachten van haar, werd Sebastian deels afgeblokt uit haar bewustzijn en wist hij dat het geen zin had om nog een tweede poging te ondernemen. Hij was niet krachtig, als het aankwam op het uitbreiden van zijn bewustzijn, hij was namelijk geen gedachtenlezer. Maar hetgeen was hij kon, was in veel van de situaties waarin hij terechtgekomen was een handig iets geweest. ’Het ziet er naar uit dat ik niet de enige ben die het vervelend vind als boeken niet op hun oorspronkelijke plaats worden teruggezet.’ Bedeesd kwam hij recht uit zijn stoel, liet zijn potlood roerloos achter op zijn opdracht en wandelde langzaam naar het boekenrek dat tegenover het boekenrek stond waar zij in aan het zoeken was. Op die manier stond hij met zijn rug naar haar toe en kwam het misschien minder direct over, wat Sebastian wel als iets goed achtte aangezien hij haar lichaamshouding niet met zekerheid kon aflezen. Ze had iets vreemds over zich hangen, iets wat hij nooit eerder gezien had. ’Naar wat ben je op zoek?’ vroeg hij haar zachtjes en liet zijn blik over de ruggen van de boeken aan zijn kant gaan. Terwijl hoorde hij hoe Fera -die op de boekenkast aan het meisje haar kant zat- zich heen en weer trippelde over de bovenkant van de kast.
OCC: De ‘woorden’ die haar karakter representeren heb ik uit haar CS gehaald. Als ze niet meer kloppen od, dan mag je me dat gerust zeggen, dan pas ik het aan.

Haar reactie op zijn stem, waarmee hij ook zijn nabije aanwezigheid aankondigde had iets…onnatuurlijks. Of het was in ieder geval een manier waarop dat nooit eerder iemand op hem gereageerd had. Hij dacht terug aan zijn periode voor Genosha, en het verschil tussen de mensen daar en de mensen hier. Het was als dag en nacht, als water en vuur. Het mysterieuze, roodharige meisje bleef muisstil staan, het enige wat aan haar bewoog was haar hoofd, maar voornamelijk haar onnatuurlijk gevormde ogen. Sebastian besloot om zich neutraal op te stellen, als ongevaarlijk omdat hij wist dat er veel personen waren die een vreemde liever als ‘vijand’ dan als ‘vriend’ beschouwden. Zeker op een eiland waar je enkel belandde als je een of andere vreemde mutatie had. Respons op zijn opmerking kreeg hij niet, respons op Fera kwam er daarintegen wél. Op een haast schichtige manier zocht ze naar de marter, die ondertussen opnieuw verscholen zat tussen de vele oude boeken en daar haast een obstacle run hield. Voorzichtig stelde hij een vraag, waar hij uiteindelijk wel een antwoord op kreeg. ’Darwin..’ herhaalde hij en trok zijn wenkbrauwen geïnteresseerd omhoog. De uitleg van het meisje interesseerde hem wel, maar Sebastian was niet iemand die graag met zijn neus in de boeken zat. Zijn interesses lagen op een heel ander gebied, maar toch probeerde hij interesse voor haar op te brengen. ’Echter is het menselijke ras nog niet zo gemuteerd dat het rekening houdt met elkaar. Al is het maar in de kleine dingen.’ Sebastian fronste bedenkelijk zijn voorhoofd en keek over zijn schouder heen, naar het meisje. Haar woordkeuze was…zeer zorgvuldig, en niet wat hij van haar verwacht had. Maar hij kon haar frustratie wel begrijpen, als hij het naar zijn eigen vakgebied overbracht en een situatie voor zichzelf probeerde in te beelden, dan voelde hij haast haar soort van onmacht door het ontbreken van het boek. Materiaal dat ontbrak was altijd een frustrerend iets, zowel in een bibliotheek als in een legerbasis. ’Maak je maar geen zorgen over de dieren. Of toch niet om mijn dieren’ sprak hij haar zachtjes toe en volgde net zoals het meisje het fijne lichaampje van de marter. ’Fera bijvoorbeeld heeft meer manieren dan de meeste mensen die hier rondlopen.’ Een mondhoek ging omhoog toen hij de kleine staarwedstrijd tussen de marter en het meisje zag. ’En ik ben er zeker van dat hij de boeken wel op de juiste plaats zou terugzetten moest hij daartoe in staat zijn.’ Het was amusant om te zien hoe het meisje -net zoals zoveel anderen- Fera zag als een écht dier, terwijl hij dat helemaal niet was. Het was slechts een stukje ziel van Sebastian, dat een andere levensvorm aannam, waardoor het karakter, het handelen, het denken identiek was. Sebastian deed een langzame stap in de richting van de kast waar de marter op stond en stak zijn arm naar boven. Het duurde niet lang voor hij de kleine pootjes via zijn arm een weg naar zijn schouder voelde banen. ’Heb je het boek nodig voor een schoolwerk?’ vroeg hij vervolgens zachtjes en maakte kort oogcontact met het meisje. ’Als je hulp kan gebruiken wil ik je gerust helpen met zoeken.’ Zijn woorden versterkte hij door een kort, disciplinair knikje en rechtte zijn rug. De marter lag rustig over zijn schouder, met zijn voorpootjes op zijn sleutelbeenderen en zijn achterlichaam op zijn bovenrug. Af en toe als het meisje bewoog draaide het geïnteresseerd zijn kleine kopje -want net zoals Sebastian geïnteresseerd in haar was, was ook de marter dat-, maar voor de rest stelde het beestje zich neutraal op.
OCC: Ik heb het aangepast! Ook nog een klein detail: Fera is mannelijk ;D de naam is een beetje verwarrend, haha

De omschrijving die Sebastian het roodharige meisje gaf over Fera leek er op een vreemde manier voor te zorgen dat ze zich rustiger voelde. Hij voelde hoe de sferen die rond haar hingen kalmer werden, minder chaotisch als net. Al betekende dat niet dat hij haar nu helemaal kon lezen. Meer dan de kenmerken die hij eerder had doorgekregen kon hij niet uit haar hoofd halen. Dat was voor mindreaders, en onder die klasse van mutanten viel hij niet. En maar beter ook. ’Straks ga je me nog vertellen dat hij kan praten.’ Sebastian observeerde haar gezicht, nam de minuscule glimlach op haar smalle lippen waar en kreeg het zelfs klaargespeeld om er ook eentje bij zichzelf tevoorschijn te toveren. Het was iets mooi, twee personen die somber overkwamen kregen het voor elkaar gespeeld om bij elkaar een glimlach te doen verschijnen. Het was een zeldzaam iets. Of toch bij hem, hij was zich namelijk enkel bewust van zijn eigen verleden en karakter en niet van dat van haar. Of toch niet in grote maten. Terwijl fera zijn gespierde schouders warm hield vroeg Sebastian of hij haar kon helpen. Vroeger had hij misschien de woorden ‘van dienst zijn’ gebruikt, maar hij merkte langzaam maar zeker hoe zijn vakjargon begon af te nemen en hij meer schooltaal begon te gebruiken. ’..Ok.’ was het korte antwoord van het meisje terwijl ze naar de boekenplank keek in plaats van zijn ogen. Een ander persoon had het misschien een vreemd antwoord gevonden, had meer verwacht dan slechts een woord wat uit twee letters bestond. Maar voor hem was het voldoende. Het was een duidelijk antwoord op zijn vraag en voorstel, en meer moest hij niet hebben. Net zoals haar liet hij zijn ogen over de boekenrekken schuimen, over de ruggen van de oude boeken waarvan velen haast uit elkaar leken te vallen, alsof hun binding de bladeren niet langer samen zou kunnen houden. Maar het waren er onnoemelijk veel, ze zouden meer dan twee paar ogen nodig hebben als ze dat boek wilde vinden. Snel wilde vinden, want Sebastian was niet van plan om zijn hele avond in de stoffige bibliotheek door te brengen.

Even was het stil, Sebastian deed een stap naar achteren en stond op het punt om zijn mutatie te triggeren, totdat het meisje zich bruusk omdraaide en hem in zijn ogen staarde alsof ze zijn ziel probeerde te doorboren. Sebastian fronste zijn wenkbrauwen, keek haar observerend aan en probeerde te polsen wat hetgeen was ze hem duidelijk probeerde te maken. De marter drukte zich recht op zijn voorpootjes, snuffelde kort in de lucht alsof het de situatie wilde inschatten. Haar hand kwam in beweging en Sebastian trok verbaasd een wenkbrauw op en keek naar de manier waarop ze hem uitstak naar hem. ’Valicity LaMontagne.’ Onmiddellijk liet hij de bedrukte blik op zijn gezicht varen en deed een halve stap naar voren, drukte daarmee zijn hand -die bijna dubbel zo groot was als die van haar- tegen die van haar. ’Sebastian Cosgrove.’ zei hij met een disciplinair knikje en rechtte zijn rug toen hij haar hand los liet. Beide hadden ze die vreemde toets in hun manier van omgaan met andere. Zij was..onzeker? Hij was te officieel, te plechtig. Hoe meer personen hij op Genosa ontmoette, hoe meer verbaasd hij was over hoeveel soorten opvoedingen er bestonden, hoeveel verschillende dingen er in het korte leven van een student kon gebeurd zijn. ’Van waar ben je afkomstig Valicity?’ haar naam proefde vreemd in zijn mond en het was onmogelijk om het met hetzelfde accent uit te spreken als waarmee zij het had gedaan. Terwijl Sebastian wachtte, stak hij zijn hand opzij, liet de steenmarter op dezelfde manier verdwijnen als waarmee hij hem ook tevoorschijn had gehaald. Van vaste vorm naar doorschijnende, blauwe gloed, om hem vervolgens via zijn handpalm weer in zijn lichaam ‘op te zuigen’. Toen de marter verdwenen was, kwam er een nieuwe stroom van de blauwachtige gloed naar buiten, een dunne sliert die zich doorheen alle rekken van de bibliotheek verdeelde alsof het een enorme slang was. Sebastian keek Valiticy aan met een kleine, geruststellende glimlach op zijn lippen. Ze zou haar boek snel genoeg hebben. Hij kneep zijn hand tot een vuist, pitste daarmee de stroom af. De sliert verdeelde zich in tien even grote stukken, stukken die elk op zich de vorm van een jongen kregen, de vorm van Sebastian. Nog geen halve minuut later namen ze elk een vaste vorm aan, waardoor er niet één, maar wel elf verschillende Sebastians doorheen de bibliotheek liepen, elk op zoek naar het boek wat Valicity nodig had.