45th Hunger Games: The Reapings

Om het 45-jarige bestaan van Panem te vieren, zullen de jaarlijkse Hongerspelen opnieuw worden georganiseerd. Dit jaar zal Jamie Nicholls voor het eerst jullie enthousiaste host zijn, terwijl de Spelen dit jaar onder leiding staan van Howard Simpson. De Arena is dit jaar voorzien van een actieve vulkaan, omringd door een dicht oerwoud, waar een brede rivier door stroomt.

De reaping zal bij deze van start gaan.

Mentor: Sean Alwayd (28) (face)
District 1 ♂: Rhaegys Maclou (18)
District 1 ♀: Kate Mitchell (18)

Mentor: Julius Streiff (31) (face)
District 2 ♂: Judas Morlock (17)
District 2 ♀: Allison Argent (17)

Mentor: Macy Olsen (48) (face)
District 3 ♂: Vick Moore (18)
District 3 ♀: Daphne Leto (17)

Mentor: Sebastian Monroe (34) (face)
District 4 ♂: Gyp Höfrungur (18)
District 4 ♀: Ivy Schwartz (18)

Mentor: Felicity Wynter (28) (face)
District 5 ♂: Simon Defoe (17)
District 5 ♀: Jezebel Childress (18)

Mentor: Reagan Donoghue (21) (face)
District 6 ♂: Ärud Haugen (18)
District 6 ♀: Mia Marte Araiza (18)

Hier onder vinden jullie in volgorde de mentorpostjes waarin de mentor van het district de namen van de tributen trekt. De bedoeling is dat jullie daar met jullie character op reageren, in dit topic. De volgorde waarin gepost wordt, maakt geen verschil.

Het is toegestaan om deze code te gebruiken. Gebruik daarvoor de quote-knop. De enige vereiste is om ergens boven- of onderaan een tag te plaatsen met het district van jouw character.

Het was alsof er één of andere feestdag aan de gang was, het hele district was in rep en roer, op een positieve manier. District 1 had het grootste aantal aan beroeps, allemaal ijverig en de eerste willen zijn om zich vrijwillig op te geven. Allemaal om een voorbeeld te kunnen worden aan Sean die dertien jaar geleden met gemak de Hongerspelen won. En hij stond daar voor de spiegel, met die glimlach rond zijn lippen klaar voor weer een spectaculaire ronde van de Hongerspelen. Hij was benieuwd naar de deelnemers, hij was benieuwd wie hij uit de bol zou trekken of wie zich vrijwillig zou gaan opgeven. Sean … wel, hij zag het, net als ieder jaar, weer zitten om mentor te zijn. Om weer eventjes al die aandacht te krijgen en twee jongeren klaar te stomen voor een thuiskomst in de winnaarswijk. Hij streek zijn hand door zijn lange bruine haar en liep zijn huis uit om daar meteen al stel vredebewakers te stuiten. ‘Heren.’ Hij gaf ze beide een ferme klop op hun bovenrug en liep met ze me naar het stadshuis waar de boete werd gehouden.

Van zodra hij op het podium kwam brak er een zeker gejoel los bij de beroeps, ze stampten hun voeten op de grond en Sean stak beide zijn handen in de lucht. Het was duidelijk hoe rijk dit district was, zelf de bokalen met de namen hadden een kristallen afwerking en stonden op een duur eiken staander. De menigte die erbij stonden hadden letterlijk alles, van lange wimpers tot knalgeel haar of een jurk van vier meter lang. Tegenover hem was Sean maar heel normaal, rauw, sterk en gedroeg zich als een echte winnaar. Hij gebaarde met zijn handen tot stilte en kwam achter de micro staan. ‘District 1, ik wens je een hele goede middag op deze verrukkelijke dag.’ Begon hij zijn toespraak met een opgetrokken mondhoek. ‘Als ieder ander jaar mentor ik dit jaar de deelnemers aan de 45ste Hongerspelen!’ Dat laatste met een verrukte stem waardoor de beroeps gelijk weer met hun voeten begonnen te stampen. ‘Geef me dit jaar op het minst de eer een naam te trekken uit deze bokalen voor jullie je vrijwillig aangeven.’ Grinnikte hij geamuseerd terwijl hij naar de bokaal voor de dames wandelde. Hij trok een naam en wandelde er mee terug naar de micro. ‘En voor de dames is dat, Amanda,’ ‘Ik stel me aan als vrijwilliger!’ Stak een meisje haar hand op. Sean kneep het papiertje in zijn vuist en keek met een opgetrokken glimlach naar het meisje die het podium kwam opgewandeld, Kate Mitchell. ‘Ik hoop dat je mag van je vader.’ Knipoogde hij geamuseerd terwijl hij naar de bokaal van de jongens wandelde. ‘Ik geef me aan als vrijwilliger.’ Reageerde een jongen daar meteen op. Zijn job was hier veel te gemakkelijk, hij kreeg zelf de kans niet om een naam te trekken. Er kwam een sterke, forse jongen het podium op. ‘En jij bent?’ ‘Rhaegys Maclou.’ Antwoordde de jongen hem. Sean keerde terug naar het podium, geflankeerd door beide de beroeps die zich vrijwillig hadden opgegeven. Ze zagen er zelfzeker uit, ze waren hier klaar voor. ‘Dames en heren, jullie deelnemers voor de 45ste Hongerspelen,’ hij greep het tweetal bij hun pols en stak hun armen omhoog. ‘Rhaegys Maclou en Kate Mitchell.’ Meteen brak gejoel en applaus los. ‘We gaan deze spelen winnen!’ Zei hij met een triomfantelijke grijns alvorens hij het tweetal het stadhuis in begeleidde. Ja, ze maakten zeker een kans met dit duo, ze waren er tenslotte voor getraind, ze hadden hier hun hele leven al naar uitgekeken. Hij sloeg zijn arm om hun schouders heen en drukte ze kort eens tegen zich aan. ‘Wat jullie nog niet wisten, zullen jullie nu leren van mij, ik zorg ervoor dat jullie niets te kort komt in die arena.’ Knipoogde hij. Hij liet ze los zodat ze mee konden met de vredebewakers naar de juiste kamer om afscheid te nemen van hun familie. Sean keek Kate na en draaide zich dan bedenkelijk naar het raam waaruit hij de telleurstelling kon zien van sommige andere beroeps. District 1 zou weer zege vieren, hij zou daarvoor zorgen…

Het circus was weer begonnen. Elk jaar opnieuw werd hij opgetrommeld om aan de poppenkast mee te spelen. Veel mensen waren jaloers op het feit dat hij de Spelen had gewonnen, al die jaren terug. Hij was er niet zo zeker van. Het was maar best dat hij zo’n goeie acteur was. De geruchten deden ook de ronde dat hij dankzij zijn gladde praatjes en uiterlijk meer sponsors had aangetrokken en dat hij daarom had gewonnen. Of dat waar was, wist hij zelf niet. Het enige wat hij wist, was dat hij elk jaar opnieuw zijn beste maskertje op moest zetten op dagen zoals deze.

Het lawaai op het plein verstomde toen hij het stadhuis uit liep. Links en rechts stonden de schalen met namen. Maar eerst was er natuurlijk nog het pleziertje van de welkomstspeech. Met een stralende, witte glimlach richtte hij zich tot het publiek. "Dames en heren, welkom op de 45ste editie van de Hongerspelen!" Kondigde hij met veel bravoure aan. Zoals altijd in zijn district, waar de Spelen eerder een prestigieuze gebeurtenis was dan de horror die hij er in had gevonden, barstte het publiek los in gejuich en applaus. Lachend maakte hij een zwierige buiging. "Ik voel dat er hier vandaag een toekomstige winnaar aanwezig is! Laten we maar eens kijken wie dit jaar de eer van District 2 mag verdedigen", Zei hij vervolgens. Of eerder, wie zich dit jaar in allerlei onmogelijke en traumatische bochten zou mogen wringen in de hoop er nog levend uit te komen.

Julius grabbelde doorheen de papiertjes, voelde zijn hart een tel overslaan en zijn maag keren toen hij er eentje uit plukte. Hij moest erg zijn best doen om zijn stem niet te laten overslaan. "En de mannelijke tribuut is... Elias Upton”, Sprak hij met een brede glimlach. Natuurlijk duurde het nog geen seconde voor hij de stem van de ‘gelukkige’ hoorde die zijn plaats vrijwillig wou innemen. Iets wat Elias Upton blijkbaar mee akkoord ging. Misschien vond hij zichzelf nog te jong. Hij knikte even terwijl hij de vrijwilliger in de gaten kreeg. Die liep onder luid applaus richting het podium. Julius schudde hem de hand. "Je naam?" Vroeg hij, omdat hij hem nog officieel moest aankondigen. "Judas Morlock", Stelde de jongen zich voor. ”Ik stel u voor, uw tribuut, Judas Morlock", Zei hij enthousiast.

"En de vrouwelijke tribuut... Nicole Corbin”, Vervolgde hij. Maar nog voor iemand kon bewegen, hoorde hij de bekende ‘oproep’ uit het publiek komen. Een vrijwilliger. Wat een verrassing. Opnieuw weerklonk er applaus en gejuich terwijl de brunette richting het podium liep. "En jij bent?" Vroeg hij. "Allison Argent", Zei ze zelfzeker. "Dames en heren, uw applaus voor Allison Argent", Zei hij, woorden die enthousiast werden opgevolgd. Opnieuw stak hij zijn hand uit en schudde die van haar kort maar krachtig.

Het rumoer lieten ze snel achter zich. Vlak achter Judas en Allison liep Julius terug het stadhuis in. Hier konden ze straks afscheid nemen van hun familie. Hij wist niet of hij medelijden moest hebben of niet. Hij wist dat ze dit wilden. Ze hadden hier voor getraind. Maar geen van beide wist eigenlijk aan wat ze begonnen. Op de Spelen zelf na probeerde hij zich zo veel mogelijk te distantiëren van het hele gebeuren. Terwijl de tributen werden weg geleid, liep hij een andere kamer binnen, waar hij zich in een stoel liet zakken en eens diep zuchtte. Het circus was weer begonnen.

Ieder jaar opnieuw probeerde ze zich op een soort van afstandelijke manier te kleden. Trok ze haar hemd keurig recht en stak ze haar haren op in een strakke staart. Nam ze haar strengste bril uit de collectie en bekeek ze zichzelf net lang genoeg in de spiegel zodat ze er bijna zelf in zou gaan geloven dat ze daadwerkelijk die strenge mentor was die haar deelnemers tot de eindstreep zou krijgen. Maar niets was minder waar … hoe ouder Macy werd hoe moeilijker het werd om haar emoties te onderdrukken. Want het hielp de mensen, ze geloofde erin als ze zich afstandelijk opstelde tegenover de boete dat ze ook geen waarde kon hechten aan de deelnemers zelf. Maar meestal, van zodra ze de verslagenheid zag op hun gezichten brak alles in haar in duizend stukjes. Macy kon haar eigen hongerspelen maar al te goed herinneren, ondanks dat het al jaren en jaren geleden was. Ze wist dat ze die Spelen enkel maar gewonnen had vanwege haar slimme kop en ze hoopte … ze hoopte met alles in haar hart dat de kandidaten van dit jaar dat ook voor elkaar konden krijgen. Toch, één van hen zou sterven en dat maakte de hele boete zoveel zwaarder. Ze waren District drie, ze konden het wel aan, althans dat was iets wat ze zichzelf al jaren wijsmaakte voor deze dag. Het tegendeel werd haar immers altijd opnieuw voorgeschoteld met een kanonshot en een foto aan de hemel.

Ze probeerde haar zenuwachtige vingers onder controle te houden door ze op haar rug samen te vouwen terwijl ze in haar mantelpakje het podium op wandelde en zo werd voorgesteld aan de jongeren en ouders op het plein. Ze nam altijd teveel tijd om hun gezichten te bestuderen en ondanks dat ze afstandelijk probeerde te kijken lukte het haar noch amper om niets van medelijden te laten zien. Ze waren zo jong, zo kwetsbaar en twee van hen zouden dadelijk overgelaten worden aan hun lot. Wetend dat de beroeps van 1 en 2 hen met gemak konden inmaken slikte ze de krop in haar keel weg en forceerde een kleine glimlach op haar lippen. ‘Welkom op de boete van de 45ste Hongerspelen.’ Begroette ze haar publiek. Ondanks dat ze dit al jaren deed voelde het iedere keer weer aan als de eerste keer. ‘Ik ga het kort houden, zoals altijd, dames eerst,’ wees ze naar de bol terwijl ze erheen wandelde op haar oncomfortabele hakken. Ze bleef bij de bol staan, de papiertjes leken haast de snijden in haar hand, zo verschrikkelijk vond ze het om te doen. Ze nam er eentje tussen haar vingers en wandelde ermee terug. ‘Daphne Leto voor de dames.’ Kondigde ze aan. Haar ogen gingen zoekend over de meisjes heen tot zich er iemand van losmaakte en het podium opwandelde. Vorig jaar was het een kind van dertien geweest, ergens was ze opgelucht dat het niet zo was dit jaar. Ze probeerde niet teveel aandacht te schenken aan het meisje dat naast haar kwam staan en wandelde bijna meteen door naar de bol voor de jongens waar ze met evenveel moeite een naam trok. Ze haalde eventjes adem terwijl ze de naam las en zich tot de jongeren richtte. ‘Vick Moore.’ Kondigde ze aan. Er was een beetje rumoer bij de volwassenen achterin maar de jongen die het podium op kwam probeerde er even onverschillig uit te zien als Macy zich nu voelde. Ze forceerde een nep glimlach op haar lippen en wees beide kandidaten aan. ‘May the odds be ever in your favor.’ Knikte ze beide eerbiedig voor ze zich met het tweetal het gebouw in baande. En eens die deuren dicht vielen liet ze die afstandelijkheid al meteen vallen. Ze duwde haar bril wat meer op haar neus en drukte haar hand bijna liefdevol tegen Daphne haar wang alvorens ze naar Vick keek en hem een kneepje in zijn hand gaf. ‘We gaan er het beste van maken.’ Moedigde ze hen beide aan. Hoe kon je hier nou in godsnaam het beste van maken? Er was één van hen die het einde niet zo meemaken in de beste omstandigheden, het slechtste was dat ze misschien beide meteen zouden sterven. Dat wisten zei even goed als haar. Ze kon ze  enkel maar voorbereiden, in het beste dat ze kon, in de hoop dat ze het zouden overleven …

De regels voor een mentor waren duidelijk en heel erg simpel voor de dag van de boete. Je ging op het podium staan, trok twee namen en begeleidde hen terug het stadhuis in, dat was het voor die dag, wat erna ging komen was niets … je moest gewoon eerst door die ene dag geraken. Sebastian deed geen moeite om zijn afkeur voor het event achter te houden, hij deed niets eens de moeite er op zijn best uit te zien. Hij was de hele ochtend aan het werk geweest om maar niet in de verleiding te komen naar iets sterker, meer blijvend van invloed, te grijpen. Je bepaalde je eigen leven als je niet uit die glazen bokaal gekozen werd maar eens je wel gekozen werd … Sebastian was zestien geweest toen hij de Spelen won en sindsdien was zijn leven die aanhoudende parade van het ene festijn naar het andere, van de winnaarsronde naar een beetje rust om dan ieder jaar opnieuw blootgesteld te worden aan alle glamour en verrukking van het Capitool. Dat hij iemands hoofd er had afgehakt deed er helemaal niet toe, nee … hij won en nu was hij rijk en moest hij andere jongeren, kinderen, begeleiden naar dezelfde waanzinnige plaats op het podium.

Sebastian sloof de mouwen op van zijn hemd om er ietwat fatsoenlijker uit te zien dan hoe hij eerder de winnaarswijk was uitgewandeld. Toen hij het podium opwandelde met langs links en rechts die veelzeggende bokalen werd het stil onder de jongeren en ouders achterin. In het korte moment dat zijn ogen over hun gezichten gleden zag hij alles, angst, twijfel, woede maar nergens ook maar iets van enthousiasme. Ze waren geen beroeps, ze waren hier niet klaar voor, geen van hen. Hij vouwde zijn handen achter zijn rug en rolde zijn schouders even als een gebaar dat hij zich richtte op de kern van de zaak. ‘Welkom op de boete van de 45ste Hongerspelen,’ hij hief zijn armen zijwaarts op, om wat kracht achter die ene zin te steken. Hij deed dit niet graag, dat wisten ze, gelukkig was hij een betere mentor achteraf dan hoe hij nu op het podium stond. ‘zoals ieder jaar zal ook vandaag een duo gekozen worden, mag dat dit jaar een sterke vertegenwoordiging worden.’ Hij zweeg en wandelde naar de bokaal met de meisjesnamen. Hij hield zijn ogen kort op het publiek terwijl hij er een kaartje uit nam. Hij was niet zo gracieus of traag in het openen ervan, hij wilde hen niet onnodig lang in spanning houden. ‘Voor de dames, Ivy Schwartz.’ Zei hij krachtig, met een onderzoekende blik over de jongeren. De reacties waren verschillend, sommigen moedigden haar aan met een applaus en anderen riep haar achterna met angst. Toen ze het podium op kwam legde hij kort een hand op haar schouder alvorens hij door liep naar de bokaal met de jongensnamen. ‘En voor de jongens, Gyp Höfrungur.’ De jongens joelden wat meer, gedroegen zich stoerder dan ze lieten blijken terwijl hun vriend of kennis het podium op kwam. ‘Wens hen succes.’ Knikte hij alvorens hij het tweetal naar het stadhuis begeleidde. Toen de zware deur met een dreun toe viel liet hij zijn adem ontsnappen. ‘Ik hoop dat één van jullie weet hoe te overleven.’ Hij gaf ze beide een bemoedigend klopje en wees hen naar de vredebewakers die hen de juiste kamer in bracht. Hij reikt naar een metalen blikje in zijn achterzak en nam drie slokken van een sterke vloeistof. ‘Let’s do this.’ Prevelde hij zichzelf bemoedigend toe…

Met een glimlach op haar gezicht liep ze het podium op. Haar blonde haar zat opgestoken, haar gezicht was een klein beetje versierd met subtiele glitter. Zo stralend als ze eruit zag vanbuiten, zo nerveus was ze van binnen. Ze wist maar al te goed wat haar nu te wachten stond. Ze zou twee onschuldige kinderen hun dood in sturen, hopend dat er een zou terug keren als winnaar. Een aantal jaar deed ze dit al. En ze was nog steeds een van de weinige mentoren van haar district. Om heel eerlijk te zijn, er was slechts een handje vol eraan. Zij, die de spelen hadden overleefd hadden een soort vloek over hen uitgesproken liggen. Ze zouden er nooit meer vanaf komen. Ja, ze werd praktisch vereerd, en sowieso met respect behandeld. Ze was de geschiedenis in gegaan als een van de charmanste kandidates, waar een mens allemaal maar trots op kon zijn. Maar ze moest toezien hoe er ieder jaar weer kinderen stierven, om hun families vervolgens gebroken achter te laten. Je kind verliezen, dat was het ergste wat je kon overkomen. Het was haar taak de kinderen te begeleiden, met sponsors te praten, en proberen ze heelhuids terug te laten keren. Levend en wel, om de familie weer te doen lachen. Zij had het overleefd, en het was voor haar eens, en nooit weer.

Hoe zou het dit jaar zijn? Het was de vraag die ze zichzelf ieder jaar stelde sinds ze zelf gewonnen had en was terug gekeerd. Ze wist het nog niet, maar ze zou een idee krijgen nadat ze de twee namen had voorgelezen en omgeroepen. Het was overleven en afscheid nemen, maakte niet uit van wie. Zolang het maar gebeurde.
"Beste dames en heren." Begon ze, en ze haar blik gleed even over het plein. "Tot mijn vreugd mag ik jullie namens onze goede president Snow verkondigen dat de Hongerspelen weer zijn gearriveerd. 45 jaar geleden was het dat ons prachtige land is onstaan, Panem." Ging ze met haar glimlachende gezicht verder. Het waren woorden die haar waren ingelegd door het capitool, door president Snow. Het was niet haar vreugde, dit was haar afzien. "Dit ging niet zonder problemen. Als boete voor de opstand van 45 jaar geleden zijn er de Hongerspelen." Sprak ze ernstig. Ze zat in haar rol, maar ze was inmiddels wel getraind genoeg erin. Ze maakte de juiste handgebaren, toonde emotie, deed er alles aan om de last zo goed mogelijk te brengen. "Van elk geslacht zal iemand gekozen worden voor de Spelen,  Deze uitverkorenen zullen hun district vertegenwoordigen in de Hongerspelen." Even nam ze een adempauze. "Het is tijd om de dappere jongen en het dappere meisje bekend te maken, voor de eer om district 5 te vertegenwoordigen in de 45ste, jaarlijkse, Hongerspelen." Weer glimlachte ze. Noodgedwongen, schoot er door haar hoofd. Het formele deel zat erop, nu was het aan haar om de 'uitverkorenen' bekend te maken door hun namen te trekken. "En zoals altijd: dames eerst."

Felicity liep naar de glazen bol vol namen. Van sommige kinderen zouden er wat meer kaartjes in zitten, van anderen slechts één. Het hing er maar net van af hoeveel geld je familie had. Haar hand ging soepel de bol in. Ze maakte even een beweging met haar vingers, voordat ze haar hand in de briefjes stak, en er eentje uithaalde. Ze liep weer naar de microfoon, opende het kaartje, en las de naam voor. "Jezebel Childress."
Haar blik gleed over de meisjes heen, en al snel zag ze het meisje staan. Ze had dit al te vaak gezien, de geschokte gezichten, het gemompel. En hoewel ze nog zo verheugd hoorde te doen, vanbinnen lukte dat haast nooit. Er was een gat om haar heen ontstaan, iedereen gaf het meisje ruimte zodat het duidelijk was dat zijn de vrouwelijke tribuut was. Uiteindelijk was het meisje bij het podium, en gebaarde Felicity vriendelijk dat ze erop moest komen. Ze begeleidde het meisje tot vlak naast haar microfoon, en haalde toen haar handen van het meisje haar schouders. Kort deelde ze een blik met het meisje, wel vriendelijk, begrijpend, voordat ze weer naar de microfoon liep en het publiek aanzette tot klappen.

"Dan nu, de jongens." Sprak ze weer glimlachend, en liep naar de anderen glazen bol. Weer herhaalde ze wat ze net had gedaan, en trok voor de zoveelste keer een naam. Ze maakte het briefje open, en keek welke naam erop stond. "Simon Defoe." Sprak ze duidelijk. Dezelfde reactie ontstond weer als bij de meisjes. Een kring om hem heen, de jongen die naar voren liep, de brok in Felicity's keel die ze zou moeten negeren. Ze begeleidde ook de jongen, nadat ze haar handen zacht op zijn schouders had gedrukt. Ook met hem wisselde ze een korte blik toen hij  naast haar stond. Begripvol en vriendelijk, dat was alles wat ze kon zijn. En ook voor hem volgde een applaus.

"Dames en heren, uw kandidaten voor district 5." Sprak ze, terwijl ze de brok in haar keel weg probeerde te slikken. Ze glimlachte weer, god hoe vaak moest ze dat nu nog doen. Kort streek ze haar perfect passende jurk glad, en keek toen nog eens het publiek rond. Ze pakte van beide kandidaten zacht de hand en bracht die naar  elkaar toe. Ze knikte even naar de twee, en liet ze de hand schudden. "Happy Hunger Games, and may the odds be ever in your favour."

Met licht bevende handen stond de redhead voor de gesloten deur van het stadhuis. Zenuwachtig slikkend vouwde ze haar handen achter haar rug. Dit was pas het eerste jaar dat ze de rol van mentor op zich moest nemen, omdat de andere, oudere winnaar gestorven was. Het was amper 5 jaar geleden dat ze zelf door die hele hel was gegaan, en nu zou zij verantwoordelijk zijn voor het trekken van de namen. Mocht zij persoonlijk haar opvolgers ‘aanduiden’. Maar weigeren kon niet, terugkrabbelen was geen optie. Dus stak ze haar kin in de lucht, haalde diep adem en stapte het podium op toen de deur werd geopend door twee ordebewakers.

Bijna was ze naar de zijkant van het podium gestapt, waar ze normaal elk jaar stond als ‘jongste’ winnaar. Maar ze moest naar de microfoon nu. Reagan streek een pluk haar uit haar gezicht en boog zich naar het ding toe. "Welkom-..", De microfoon maakte een hoog piepend geluid en geschrokken trok ze zich een beetje terug. God, ze was zo’n amateur. De jongste mentor ooit. "Sorry. Welkom, bewoners van District 6. Zoals jullie zien vervang ik dit jaar Arthur als mentor, maar ik ben zeker dat we samen District 6 trots kunnen maken", Zei ze met een gespeelde glimlach. Vervolgens draaide ze zich naar de glazen schaal met papiertjes. Ze kreeg het beven van haar handen amper controle, maar wist dat de camera dit netjes uit beeld zou houden.

"Dames eerst", Zei ze, haar stem sloeg bijna over. Haar blauwe ogen ontrafelden de naam op het papiertje. "Graag uw applaus voor Ava Myerson”, Zei ze. Het bleef muisstil op het plein. Een klein, blond meisje klom op het podium. Ook zij beefde als een rietje. Haar hart sloeg een tel over toen een ouder klinkende stem van uit het publiek klonk.. Een vrijwilliger. In een waas keek ze toe hoe het kind weg werd gedragen door haar vader, die geruststellend over haar rug wreef. Haar blauwe ogen richtten zich op de persoon die haar plaats had ingenomen. Stille dankbaarheid was er in te lezen. "Mia Marte Araiza", Zei ze zacht maar hoorbaar. Reagen boog zich weer naar de microfoon toe. "Mia Marte Araiza", Herhaalde ze, knikte even voor zichzelf en haalde toen diep adem.

"En dan nu voor de heren.. Ärud Haugen", Zei ze, haar stem stierf wat weg op het einde. Ze kende deze tributen, beter dan haar mentor een band had gehad met haar. Ze hadden nog samen op school gezeten. Ze wenkte de twee naar binnen en slikte haar emoties weg. "Het spijt me heel erg. Ik hoop dat ik jullie een beetje van mijn kennis kan bijbrengen, zodat er een kans bestaat..", Ze maakte haar zin niet af, draaide zich met tranen in haar ogen af en liep langs een ordebewaker terug naar de ruimte waarin ze zich daarnet had staan klaarmaken.

Haar vader zei dat ze er dit jaar klaar voor was. Hij had de Hongerspelen nooit mee kunnen doen en dat stak hem enorm tegen. Daarom had hij van zijn enige dochter de lat hoog genoeg gelegd zodat ze op een dag zich vrijwillig zou kunnen aanmelden voor de spelen. Een moeder had ze niet meer, die verloor ze jaren geleden in een ongeluk. Dus alles was zo gefocust op die trainingen, haar wapens, het winnen van die spelen, haar vader trots maken, haar district trots maken. Elk jaar had ze hem gevraagd of dit het jaar was dat ze het mocht doen en ieder jaar zei hij van niet maar dit jaar … Ze stak haar donkerbruine haar op in een dot, bekeek zichzelf met die zelfzekere blik van haar in de spiegel alvorens ze met haar vader naast zich begaf naar het stadplein waar de trekking werd gekozen. Dit was haar voorlaatste kans, als ze dit niet kon meedoen was het volgende jaar haar laatste kant, ze zag dit als nu of nooit. Sommigen die ze passeerden waren onzekerder, anderen zagen er dan weer zo zeker uit als zij zich voelde. Velen herkende ze vanuit de trainingen in het complex hier vlak bij. Gegarandeerd dat haar medetribut even gedreven zou zijn als haar en zij zou hem moeten afmaken … of omgekeerd.

Terwijl ze aanschoof voor de identificatie liet ze haar ogen gaan over het de andere jongeren en het publiek achterin het plein. Ze zocht naar Oliver maar ze vond hem niet meteen dus richtte ze zich weer op de taak die voor haar lag, de eerste zijn om zich vrijwillig op te geven. ‘Allison Argent.’ Zei ze tegen de vrouw, haar vinger werd geprikt en ze werd doorgestuurd naar de vrouwelijke kant van het plein. Je kon het zo zien, de beroeps waren strak gekleed, bewoog zelfzeker, gestructureerd. En  toen de vredebewakers op het podium kwamen werd het compleet stil. Hun mentor was nog steeds dezelfde, Julius. Allison nam hem onderzoekend op terwijl hij de formele speech op droeg eigen aan de spelen van dit jaar. Dit jaar mochten de jongens beginnen, Allison liet haar blik naar het andere kant van het plein gaan. Er werd een naam getrokken maar zoals ieder jaar was er meteen iemand die erop reageerde. Er stapte een jongen op het podium en Allison nam hem meteen op, Judas Morlock … hem zou ze moeten vermoorden, misschien ergens vertrouwen … nee, niet vertrouwen, nooit vertrouwen. En dan werd een vrouwelijke naam getrokken, Julius zei de naam en Allison stak meteen haar hand op nog  voor iemand anders het kon. ‘Ik stel me aan als vrijwilliger.’ Riep ze terwijl ze naar het podium wandelde. Ze nam twee treden tegelijk en zei haar naam terwijl ze naar haar mentor ging staan.

Het was zo snel voorbij … ze kon niet meer terugkeren nu, het was voorbij, haar leven werd vanaf nu uitgestippeld voor haar, of naar de dood of naar de roem waar haar vader zo naar smachtte. Toen ze naar het stadshuis wandelde gleed haar blik opzij naar Judas, haar zelfzekerheid was niet afgezwakt, ze gaf hem een kleine opgetrokken mondhoek voor ze elk in een aparte kamer werden gestopt als afscheid van hun leven. Voor haar zouden er maar twee mensen door die deur komen, haar vader en Oliver. Ze bleef tegen de bank geleund staan en wachtte tot één van hen als eerste binnen zou komen, ze deden het samen. Haar vader was trots, ze glimlachte meteen naar hem en omhelsde hem. ‘Ik ben trots op je.’ Zei hij meteen. ‘Ik ga je niet telleurstellen.’ Beloofde ze hem plechtig. Hij trok zich terug en omvatte haar gezicht. ‘Denk aan wat ik je heb geleerd, alles. Draai je vijand nooit de rug toe,’ ‘hou je vijand dicht, ik weet het pap, het komt in orde.’ Maakte ze zijn woorden af. Hij omhelsde haar nog eens voor hij opzij stapte en ze afscheid kon nemen van Oliver. Ze omvatte met haar vingers zijn T-shirt en trok hem dichter, keek omhoog naar hem. ‘Je wist dat ik dit zou doen.’ Reageerde ze op zijn blik. ‘Dat wil niet zeggen dat ik ermee instem.’ Reageerde hij bozig. Allison haalde diep adem en keek hem in stilte aan. ‘Is dit echt wat je wil? Of is dit wat je vader wil?’ Vroeg hij haar met een korte blik naar haar vader. Ze omvatte zijn wang en draaide zijn hoofd terug naar zich toe. ‘Ik wil dit, ik heb hier jaren voor getraind en ik laat het niet aan me voorbij gaan. Laat me niet die arena binnen stappen met het idee dat je boos op me bent.’ Zei ze zachter, wanhopiger. Ze wilde niet dat dit hun laatste gesprek was en dat besefte hij ook. De boosheid brak een beetje weg van zijn gezicht en automatisch verzachte haar blik op. ‘Beloof me dat je naar huis kom, win dit Allison.’ Hij bracht zijn hand omhoog en veegde een lok uit haar gezicht. ‘Ik kan die belofte niet maken, dat weet je. Ik doe er alles aan om terug te komen naar jou.’ Ze haalde de ketting van onder haar trui en trok hem over haar hoofd, gaf hem de sleutel die hij haar al die tijd geleden had gegeven. ‘Ik kom terug voor dit.’ Prevelde ze. Hij boog naar voor en kuste haar. Ze sloeg haar armen rond zijn nek en ging op in het moment. ‘Ik hou van je Allison, kom terug naar huis.’ ‘Ik ook van jou.’ Ze veegde een traan van haar wang en nam afstand van hem. Nog een seconde langer in zijn armen en ze zou twijfelen en twijfel had ze nu niet nodig. Ze moest sterk zijn, ze moest gefocust blijven, ze moest winnen … voor hem.

’Dames eerst.’ Pas met die woorden richtte Ärud zijn hoofd richting het podium en keek naar het roodharige meisje dat bij hem op school had gezeten. De jongste mentor ooit. Langs hem stond zijn jongere broer, zijn hele lichaam rilde en in zijn ogen stond niet meer dan angst te lezen. Ärud  keek zwijgzaam toe naar Rhaegan haar hand in de bokaal liet gaan en ademde opgelucht in toen hij een naam hoorde vallen die niet die van zijn zusje was. Door zijn grootte was het gemakkelijk om over de rest van de jeugd heen te kijken, naar de kant waar de meisjes stonden. Hij wisselde een korte blik met zijn zus en knikte kort, negeerde terwijl het tumult dat was ontstaan doordat de naam die Rhaegan getrokken had van een veel te jong meisje was. Maar het deerde hem niet, Ärud maakte voor een moment van zijn hart een steen en richtte zijn hoofd naar omhoog om god wist wat daar mocht zijn te danken dat zijn zusje niet gekozen was. Family first, één derde van hetgeen was overgebleven van zijn gezin was veilig. Ärud moest hij toegeven dat hij verrast was toen iemand zich aanmeldde als vrijwilliger. Vrijwilligers waren zeldzaam in District 6, dat was te zien aan de reactie van het publiek. ’Mia Marte Araiza.’ Het was pas bij het vallen van die naam dat hij een steek in zijn hart voelde. Hij fluisterde haar naam tussen zijn lippen door, alsof hij op die manier probeerde te omvatten wat er zonet gebeurd was.

Ärud  keek kort opzij, wisselde een blik met zijn broer die eruit zag alsof hij elk moment zijn bewustzijn zou verliezen. De stem van Rhaegan weerklonk. ’Ärud  Haugen.’ Zijn adem stokte toen zijn eigen naam viel, en als een bezetene keek hij om zich heen. Waar hij zojuist nog ijzig kalm was geweest, als masker voor zijn jongere broer, spoelde de angst nu over hem heen als een gigantische golf. ’Nee..’ mompelde hij, verstijfde ter plekke terwijl de rest van de jeugd rondom hem een stap opzij zette, inclusief zijn broer. Hij was zo bezig geweest met de gedachte dat het zijn siblings niet mochten zijn, dat hij er zich niet meer van bewust was dat ook zijn naam kon vallen. ’Twee derde..’ fluisterde hij. ’Twee derde.’ ditkeer harder. Een stootje in zijn rug trok hem weer naar de werkelijkheid. Een guard had zich tussen het volk door gebaand en begeleidde hem naar het podium en hij probeerde zichzelf te vermannen. Zijn ogen stonden op de grond gericht, zijn lippen neutraal. Ärud  legde zijn gezicht in een zodanige plooi dat het leek alsof hij geen gevoelens kende.

De houten deur die achter hen dicht sloeg deed hem kort schrikken. Het was alsof de stilte die de ruimte met zich meebracht er pas echt voor zorgde dat hij besefte waarin hij was terecht gekomen. Kort keek hij op, naar Mia alvorens hij naar Rhaegan keek omdat ze sprak. ’Ik hoop dat ik jullie een beetje van mijn kennis kan bijbrengen, zodat er een kans bestaat..’ En met die woorden verdween ze. Ärud  wist voor een moment niet wat er zou volgen, voordat hij een zijdeur knarsend hoorde open gaan. ’Dit is het einde.’ zei hij tegen Mia zonder haar aan te kijken, zijn ogen waren waterig geworden. ’Ärud.’ De stem van zijn zus weerklonk van pal voor hem. Tegen zijn zin keek hij haar aan en keek toe hoe ook zijn broer zich bij haar voegde. Als laatste kwam Samuel doorheen de deur, die zich onmiddellijk tot Mia richtte. ’Je hoeft er geen woorden aan vuil te maken.’ legde hij Maiken het zwijgen op. Adam stond er in stilte bij, lijkbleek weggetrokken. ’Je mag niet opgeven Ärud.’ probeerde ze hem toe te spreken, hief een hand op om op zijn schouder te leggen. ’Hoe dan ook verliezen we.’ hij keek opzij naar Mia. Als hij hier levend uitkwam verloren ze haar en omgekeerd hetzelfde. Verder bleef het stil, bezig met het verwerken van wat er aan het gebeuren was. Het was Adam die als eerste weer in beweging kwam en zijn lichaam tegen dat van zijn oudere broer aan drukte. Een melancholiek gesnik weerklonk en Ärud voelde de tranen ook in zijn ogen opwellen. Maiken voegde zich bij het duo en Ärud sloeg zijn armen om hen heen, begroef zijn hoofd in de donkerblonde haren van zijn zus. Totdat het tijd was om los te laten..

Een brutal grijnsje lach om zijn lippen terwijl hij zich een weg naar de plaats van de boete baande. Zijn beide handen werden omklemt door de kleine handjes van de zoontjes van zijn oudere broer die vrolijk met hem mee dartelden. De boete was altijd al iets geweest dat een bepaalde spanning in hem naar boven had gebracht. Vanaf zijn twaalfde was er al een kans geweest dat hij gekozen kon worden voor de spelen, maar dat was nog nooit gebeurd. Hij was nu achttien wat betekende dat dit het laatste jaar was dat zijn naam in de bokaal zat waaruit de tributen gekozen werden. Ok, er zaten meerdere papiertjes met zijn naam op in die bokaal, maar dat maakte hem niet minder zeker over het feit dat hij er dit jaar ook aan kon ontsnappen. Het zou best cru zijn moesten ze juist vandaag zijn naam trekken.

Zachtjes kneep hij in de handen van zijn neefjes voordat hij hen vertelde dat ze bij hun vader moesten gaan staan. De tweeling was nog te jong om aan de reaping deel te nemen waardoor ze bij hun ouders konden blijven staan. Gyp liep op zijn beurt naar de tafel om zich aan te melden voordat hij zijn plaats bij de andere jongens innam die stonden te wachten. Stuk voor stuk jongens die naar de spelen gestuurd konden worden, iets dat iedereen besefte en dat ervoor zorgde dat de spanning te snijden was. De sfeer werd alleen maar meer gespannen toen de winnaar van jaren geleden op het podium verscheen en ieders aandacht opeiste toen hij begon te spreken. De 45e hongerspelen al weer, joehoe. Onwillekeurig draaide Gyp even met zijn ogen terwijl hij zijn handen achter zijn rug in elkaar sloeg en toekeek hoe de man eerst naar de bokaal liep met de meisjesnamen. Dit was al de zoveelste keer dat hij bij de boete aanwezig was, dus hij kende hee het proces al uit zijn hoofd. Eerst werd het meisje getrokken en daarna de jongen, zo ging het altijd.

De jongen waardeerde het ergens wel dat de man telkens weer direct overging op het trekken van de namen in plaats van een heel verhaal te vertellen en de spanning erin te houden. Zijn donkere kijkers gleden onmiddellijk naar de kant van de meisjes toen het kaartje uit de bokaal getrokken was en de naam werd voorgelezen. Hij herkende het meisje dat naar voren werd geroepen vaag, maar zover hij wist hadden ze elkaar nog niet echt gesproken. Als dat we zo zou zijn geweest, zou hij zich haar zeker wel herinnert hebben. Zo’n schoonheid vergat je niet snel. Het was alleen spijtig dat er een kans was dat ze dood zou gaan en niet meer terug zou komen.

Zijn volledige aandacht gleed terug naar het podium toen Ivy naar boven was geklommen en de man vooraan al naar de tweede bokaal gelopen was, de bokaal met de jongensnamen. Het kaartje werd getrokken de naam werd voorgelezen en… Gyp verstijfde helemaal. Alle kleur trok weg uit zijn gezicht en de brutale grijns droop van zijn gezicht af. Hij had een paar duwtjes in zijn rug nodig om zijn spieren weer te laten werken en kort keek hij achterom naar de plaats waar zijn familie stond. Met moeite wist hij zijn rechtermondhoek om te laten krullen in een lichte scheve grijns voordat hij terug naar voren keek, zijn schouders rechtte en naar het podium liep. Een muur van onverschilligheid werd opgetrokken op het moment dat hij op het podium klom en bij de andere tribuut en hun mentor ging staan.

Gyp haalde alleen maar zijn schouders op toen hun mentor, Sebastian, hen vertelde dat hij hoopte dat een van hen zou winnen. Eerlijk gezegd vertrouwde de jongen daar niet echt op, maar dat ging hij niet aan anderen hun neus hangen. Zonder verder nog iets te zeggen, liep hij de ruimte binnen waar hij afscheid zou kunnen nemen van zijn familie. Heel even leken er barsten in zijn onverschillige façade te komen toen zijn broer binnenkwam en de jongen moest een paar keer met zijn ogen knipperen om de tranen niet over zijn wangen te laten stromen. Het was toen zijn neefjes naar binnen kamen en zich direct op hem stortten, dat de muur weer werd hersteld en de bekende grijns weer om zijn lippen krulde. ”Hey, het komt wel goed. Ik red me wel.” Langzaam zakte hij door zijn knieën zodat hij zijn neefjes recht in de ogen kon kijken.
”Je kan niet doodgaan nonkel Gyp.”
”Met wie moeten we anders verstoppertje spelen?” Het was nog altijd best griezelig hoe de tweeling elkaars zinnen leken af te maken, maar Gyp was er al aan gewend. Hij trok ze allebei tegen zich aan zonder iets te zeggen, want in zijn binnenste wist hij dat hij waarschijnlijk geen kans maakte tegen de andere tributen. Hij was nooit echt een vechtersbaas geweest, gebruikte meer zijn tong dan zijn spieren om problemen op te lossen. Vanaf zijn positie op de grond keek hij zijn broer aan en hij wist dat de ander net zo over zijn overlevingskansen dacht als hij en dat hij er ook niet over wilde praten.

Het was haar laatste reaping, daarna hoefde ze niet meer elk jaar in spanning bij de andere minderjarige meisjes te staan, hopend om niet gekozen te worden. Er waren er maar vrij weinig uit district 4 die levend uit de Hunger Games kwamen. Het was één grote zelfmoordmissie als je naam getrokken werd, iets wat Ivy dondersgoed wist. Er waren mensen die zich vrijwillig aanboden om erheen te gaan, een ding wat ze nooit helemaal zou bevatten. Haar hart klopte in haar keel, ze wilde niet eens weten hoeveel keer haar naam dit jaar in de glazen pot zou zitten. De brunette hield haar ogen gesloten, terwijl ze haar hoofd op de borstkas van Christophe hield. Zijn hartslag kalmeerde haar een beetje, maar het zou niet lang meer duren voordat ze hem los zou moeten laten en zich bij de andere meisjes moest voegen. Ze hoorde hoe hij iets zei, maar de woorden leken niet helemaal tot haar door te dringen. Na nog even gewacht te hebben liet ze hem zachtjes los, glimlachte een beetje waterig en stelde zich op in een rij bij de meisjes, waar ze haar vingerprik af zouden nemen. "Ik zie je straks.." wist ze nog snel te zeggen voordat ze hem uit het oog verloor door de menigte mensen.

Het was doodstil. De reaping was begonnen en de mentor van district 4 liep naar de glazen pot voor de meisjes toe. Ivy voelde haar hartslag versnellen, vluchtig zocht ze naar Christophe in de menigte, maar ze vond hem zo snel niet. Haar blik schoot naar voren toen ze plotseling haar naam hoorde. Een spiertje in haar wang trilde een beetje, haar mondhoeken trokken en ze zag hoe mensen om haar heen ruimte maakte voor haar. Het was opeens alsof alle ogen op haar gericht waren - iets wat in werkelijkheid ook zo was. Na een paar seconden kwam ze langzaam in beweging, liep de rij uit naar het pad waar aan de andere kant de jongens stonden. Voor een kort moment leek het alsof haar ogen een beetje waterig waren, maar ze wist zich zoals altijd groot te houden. Begeleid door een duo bewakers wat achter haar liep, liep ze naar het podium toe. Zo hier en daar hoorde ze mensen wat roepen, en toen ze het trappetje opliep hoorde ze Christophe. Ivy keek over haar schouder, vond oogcontact met hem en wist voor een kort moment een glimlach op haar gezicht te toveren, het was een trieste glimlach. Hun toekomst samen was hoogstwaarschijnlijk verpest nu, het was weg.

Toen ze er eenmaal stond voelde ze kort de hand van Sebastian op haar schouder, maar het enige wat ze deed was de menigte in kijken. Ze probeerde het oogcontact met Christophe zolang mogelijk vast te houden, wie weet waren dit wel de laatste momenten dat ze hem kon zien. De jongensnaam werd getrokken, een jongen die ze van naam wel weeg kende maar nooit echt mee had gesproken. Voor een kort moment liet ze het oogcontact dan ook los, om te kijken naar de andere gekozen persoon. Vervolgens werd het al heel snel wazig. Ze werden naar het stadhuis gebracht en ze hoorde haar naam opnieuw geroepen worden, maar de grote deuren werden al gesloten.

Sebastian hoopte dat één van hen het zou overleven. Ongelovig keek Ivy toe hoe hij vervolgens verder ging met drinken, nadat ze een schouderklopje had gekregen. Op dit moment had ze weinig woorden, helemaal geen woorden om het beter te zeggen. De deuren gingen open en voordat ze het wist had ze haar armen weer rond zijn nek geslagen. Tranen welden opnieuw op in haar ogen, en toen ze hem stevig tegen zich aandrukte kon ze het niet meer goed binnenhouden en wisten er een aantal uit haar ooghoeken te lekken. "Christophe.." fluisterde ze zachtjes terwijl ze hem aankeek met de tranen in haar ogen. "Ik ga dit doen.. voor ons.." Vervolgens drukte ze haar lippen kort op die van hem, want ze hadden niet veel tijd. De bewakers kwamen hem halen, hij mocht niet langer hier blijven. Ze riep zijn naam, hij die van haar, maar het had al geen zin meer. Als een hoop ellende stond ze daar, tranen over haar wangen druipend en toekijkend hoe de deur opnieuw voor haar neus gesloten werd. De laatste keer dat ze hem zou zien, de kansen waren immers klein dat ze het echt kon winnen.

Dit was het dan. Dit was waarvoor ze al die jaren had getraind, waardoor ze tal van ruzies had gehad met haar vader, maar dit was hetgene wat zij wilde doen. Kate had de minste interesse in wat haar vader deed voor werk, maar het maakte niet uit. Haar vader was altijd degene die voor haar had klaargestaan, ookal keurde hij de keuzes die zijn dochter maakte misschien niet helemaal goed. Maar Kate stond er op gebrand om te winnen, om terug verwelkomd te worden in de Winnaarswijk. Dit jaar zou zij het worden, oftewel zou ze worden getrokken door Sean of ze zou zich zelf aanbieden.  In alle rust bewoog ze zich voort tussen de mensenmassa die zich op het plein hadden verzameld. Haar ogen waren gericht op de twee grote komen die in de verte haast leken te stralen. Voor haar voelde dit aan als thuis komen. Reapings waren altijd iets geweest waar ze naar uitkijk, puur omdat ze wist dat er toch al enkele winnaars waren gekomen uit District 1, en omdat zij daar ooit ook tussen zou staan. Goed, ze had er al elk jaar tussen gestaan, maar nog nooit had ze zich er meer klaar voor gevoelt dan nu.

Van zodra Sean op het podium kwam begon de gehele menigte beroeps die ze halvelings wel kende te stampen met hun voeten. Kate zelf bleef er vrij kalm onder. Iets vertelde haar gewoon dat zij het dit jaar zou zijn! Zij en niemand anders. De eer zou op haar vallen om de gehele spelen te winnen, samen met de jongen die zou worden gekozen of zich aanbood. Haar linkerhand had ze om een de ijzeren buis gesloten van een van de hekken waar ze voor stond. Dit moment was zo cruciaal voor haar, alles ging nu om timing. Want als er ook maar een ander voor haar zou zijn om zich aan te bieden als vrijwilliger, dan was er geen kans meer. Tenzij dat die persoon plots zou overlijden of iets in die aard. Toch schoot een van haar mondhoeken de hoogte in toen de comment viel over dat Sean dit keer wel iets wilde trekken. Een van de meisjes die naast haar stonden stond zo hard te beven, alsof het arme kind hier helemaal niet wilde staan. Iets wat Kate niet kon begrijpen. Het moment was er! Van zodra de laatste letter over de tong van de mentor was gerold schoot Kate’s arm de lucht in. ‘Ik stel me aan als vrijwilliger!’ Hier en daar kon ze opmerken dat enkele mensen haar met een geïrriteerde blik bekeken, maar ze had het klaar gespeeld. Een brede grijns sprong op haar gezicht terwijl ze zich tussen enkele mensen door perste om dan aan haar weg te beginnen naar het podium. Ergens bekroop er haar toch een vreemd gevoel, Jamie stond hier nergens. Een belofte die hij toch had gemaakt aan haar. Toch liet ze het zich niet van haar stuk brengen. Met stevige passen wandelde ze de trapjes op die naar het podium leidde. De commentaar die ze kreeg van Sean sneed door haar hart, maar ze schonk hem enkel een scheef grijnsje. Het zou wel geweten zijn door hel gehele district dat haar vader was verdwenen. Kate had het zelf ontdekt, normaal was hij altijd thuis geweest na haar training. Tot op die bewuste dag enkele weken geleden. Jamie was nog niet thuis, en zij was dus naar zijn lab gegaan waar hij alle geurtjes maakte. Wat ze daar zeg speelde haar nog steeds parten, alles was kapot geslagen er bleef niets meer over van waar ze vroeger soms zelf met wat brouwseltjes bezig was geweest. Van haar vader was natuurlijk geen spoor meer te vinden. Meteen was ze naar de vredebewakers gegaan, maar die wilde haar niet vertellen wat er was gebeurd. De gebeurtenissen vlogen weer voorbij aan haar, maar zij bleef enkel achter met vragen over wat er mogelijk gebeurd kon zijn. Al kon ze dat niet laten zien aan de buitenwereld, iets wat ze dus ook niet deed. Nee, als er iets was wat het meisje had geleerd over de jaren heen dan was het haar ware emoties verbergen.

Dat het Rhaegys was die zich ook als vrijwilliger had aangeboden was haar even ontgaan. De jongen stond zelfs al op het podium. Kate schonk hem een vrolijke grijns. Goed, hem kende ze al. Gelukkig dat ze zich niet had afgezonderd tijdens haar training, nee deze knul was er ook altijd geweest en ze hadden vaak genoeg vaak geoefend op tal van zaken! Geamuseerd keek ze uiteindelijk voor zich uit naar het overvolle plein toen hun namen werden afgeroepen. Maar het was zeker, met zowel haar als Rhea was de kans des te groter dat ze  als overwinnaars zouden terug keren! Het laatste wat ze het district schonk was een speelse knipoog, die eigenlijk vooral gericht was aan het meisje waar ze net nog had naast gestaan en toen vielen de zware deuren dicht en waren ze volledig afgesloten van de buitenwereld. Sean zou inderdaad hun mentor worden, maar hij zou ook sponsors aanwerven. Iets wat de man kon als de beste. ‘Daar vertrouwde ik al op!’ Grijnsde ze kort, waarna ze samen met een van de bewakers mee wandelde. Al wist ze goed genoeg dat niemand haar zou komen bezoeken. De persoon waarmee ze het meeste op trok zat namelijk net in dezelfde situatie als zij.. ’Dit is niet nodig. Er is toch niemand die me zal komen bezoeken.’ Sprak ze op een strakke toon tegen de bewaker. Nee, die mannen vond ze momenteel niet geweldig meer. Het feit dat ze informatie weerhielden voor haar sprak haar helemaal niet aan. Toch moest ze de ruimte in. Dat was gewoon het proces dat ze even door moest, maakte niet uit of ze al dan niet bezoek kreeg.

Van zodra ze de kamer in was gelopen werd de deur achter haar toegetrokken. Het eerste wat ze opmerkte was de geur van rozen, zo’n sterke geur dat die niet natuurlijk kon zijn. Het was de bron van de geur die haar deed denken aan het vreemde gevoel van eerder toen ze Jamie niet had zien staan. Een enkele witte roos, die in een kristallen parfum fles was gestoken wat de geur momenteel alleen nog maar versterkte. Als dit een of ander ziekelijk spelletje was van de bewakers ging het meisje zich er niet aan laten vangen, nee zeker niet. Kate zette zich neer in een van de zetels, met haar rug naar de fles toe. Starend naar de deur, in de hoop dat Rhea misschien toch even mocht langs komen gewoon voor een praatje of zo. Al maakte het haar alsnog niet heel veel uit.

Het was elk jaar hetzelfde. Elk jaar moest heel district 3 zich op het plein verzamelen om aan te zien hoe er twee kinderen gekozen werden om dood te gaan. District 3 was geen slecht district. De meeste families hadden elke dag gewoon eten op tafel en verdienden genoeg geld om medicijnen te lopen, mocht het nodig zijn. Ze waren geen beroepsdistrict, geen lievelingetje van het Capitool, maar toch hadden de meesten een goed leven. Ten opzichte van de districten die hen volgde.
Vick was dit jaar extra zenuwachtig. Hij trok voor de zesde keer zijn boetekleren recht terwijl hij zichzelf in de spiegel bekeek.
“Vick?” klonk er een stem vanuit de woonkamer. De jongen glimlachte en liep zijn kamer uit, waar zijn zusje onzeker naar zichzelf keek.
“Je ziet er geweldig uit,” sprak hij glimlachend terwijl hij voor haar hurkte en over haar ingevlochten haar streek.
“Doet het pijn?” vroeg ze. Zijn gezicht werd serieus. Deed het pijn om de kandidaten het podium op te zien lopen? Om mogelijk zijn eigen naam of, nog erger, haar naam over et plein te horen galen? Ja, dat zou verschrikkelijk veel pijn doen. “Als ze in je vinger prikken?” maakte ze haar zin af toen Vick te lang stil bleef. Hij glimlachte.
“Heel eventjes,” beloofde hij haar terwijl hij weer opstond en haar hand vastpakte. “Kom, anders komen we te laat. Mama wacht op ons.” Ze knikte, kneep in zijn hand en liepen samen het huis uit.


Hij haatte het om in de blokken te staan. Elk persoon om zich heen had zoveel spanning. Hij kon daarnaast zijn moeder, vader en zusje nergens meer zien. Zijn hele zicht werd geblokkeerd door duizenden jongens.
Het ergste was nog dat het elk jaar dezelfde personen waren. Elk jaar stond hij samen met jongens waarvan hij de gezichten alleen herkende van de boete. Dit jaar was het iets anders. Dit jaar hing er ook een andere sfeer rond de groep jongens. Een soort opluchting. Het was immers de laatste keer dat de groep gekozen kon worden. Daarna waren ze verlost van de Hongerspelen tot ze hun eigen kinderen kregen.
Vick voelde zich echter helemaal niet opgelucht. Dit waren de eerste spelen voor zijn zusje. En hij wist maar al te goed da hij er niks aan kon doen als ze gekozen werd. Zelf niet als vrijwilliger. Hij liet zijn blik nogmaals langs zijn leeftijdsgenoten gaan, waarbij hij hem even vasthield op zijn beste vriend, die misschien vijf rijen voor hem stond. Nog iemand van wie Vick niet wilde dat hij gekozen werd. Hij kon eigenlijk wel 10 mensen opnoemen waar hij hard voor hoopte dat ze niet gekozen werden. Onwillekeurig begon hij ze op te noemen in zijn gedachten. En met elke naam dacht hij meer aan zijn zusje dan aan wie dan ook.
Hij lette maar half op. Alles wat er op et podium gebeurde ging langs hem. Hij wist maar al te goed wat er gezegd werd. Over het ontstaan van de Hongerspelen. Na zes jaar interesseerde het hem niet meer.
Zodra Macy Olsen, hun mentor, naar de eerste glazen bol liep was Vick meer aanwezig op het plein dan ooit. Het was doodstil toen de hand van hun mentor door de bol zweefde, in de zee van briefjes verdween en vervolgens met een briefje tussen haar duim en wijsvinger tevoorschijn kwam. Vick volgde elke beweging die ze maakte. Hij kon bijna zien hoe ook hun mentor nerveus was.
Hij merkte pas dat hij zijn adem in had gehouden toen hij een zachte zucht van opluchting slaakte. Het was niet zijn zusje. Het gevoel van opluchting verdween echter onmiddellijk toen hij zag wie er wel op het podium kwam lopen. Hij kende het gezicht maar al te goed. Daphne Leto was een jaar jongen dan hem, maar zat al sinds hij kon herinneren bij hem in de klas. Ze was een vriendin waartegen hij misschien maanden niet hoefde te praten en vervolgens een gesprek kon voeren alsof ze elkaar elke dag spraken. Ze had een tweelingzus, Dahlia Leto. En Vick probeerde zich niet voorstellen hoeveel pijn het zou doen om die twee uit elkaar te halen.
Nog voordat hij het nieuws verwerkt had dat één van zijn beste klasgenoten deel zou nemen in de Hongerspelen werd de tweede naam over het plein geroepen.
“Vick Moore.”
Hij keek op alsof iemand hem geroepen had. Alsof hij weer te ver in zijn gedachten gezonken was en de leraar hem voor de zoveelste keer naar boven moest vissen. Alsof hij zijn moeder weer teleurgesteld had omdat hij de afwas niet had gedaan. Alsof hij een oude vriend al veel te lang niet had gezien.
Past toen hij om zich heen keek realiseerde hij dat iedereen naar hem keek en dat het nu zijn beurt was om het podium op te lopen. Niemand nam het voor hem op. Niemand wilde vrijwillig mee doen aan de spelen. Niemand anders liep het podium op. Hij had het niet verkeerd verstaan. Híj was de mannelijke tribuut dit jaar.
Hij slikte en zette zijn eerste stap richting het podium. Nogmaals hield hij zijn blik vast op zijn beste vriend, die hem met een bezorgd gezicht terugkeek. Vick hield een neutrale blik aan terwijl hij het podium op liep. Hij hoorde mensen achterin mompelen en vroeg zich af waar ze het over hadden. Vick had nooit de reputatie van mogelijke winnaar van de Hongerspelen gehad. Er waren anderen waarvan hij wist dat ze een betere kans hadden. Anderen die lichamelijk én emotioneel sterker waren dan hem.
Hij hoorde niet wat Macy Olsen verder nog zij. Hij zag niet wat het publiek deed. En hij wilde al helemaal niet naar Daphne kijken. Hij keek daarom maar strak voor zich uit terwijl hij zijn uiterste best deed om geen emoties te laten zien.

Ze werden naar het stadhuis begeleid door Macy. Weg van het publiek. Weg van alle opgeluchte 12 tot 18-jarige en weg van alle volwassenen die druk begonnen uit te rekenen hoe groot de kans was dat één van de twee het zou overleven. Vick durfde pas naar Daphne te kijken toen de deuren gesloten waren en er alleen nog maar vredesbewakers om hen heen stonden. Hij glimlachte zwakjes. Als teken dat het misschien allemaal nog goed kon komen. Als teken dat hij geen vijand wilde zijn. Nog niet althans.
Het werd hem ook gelijk duidelijk dat Macy goed was in acteren. Ze zag er niet al te hoopvol uit en het ergerde Vick. De laatste keer dat district 3 gewonnen had was al enige tijd geleden. Maar hij zou alles op alles zetten om ervoor te zorgen dat er een nieuwe winnaar gehuldigd werd in district 3. Zelfs als hij dat zelf niet was.
“We gaan er het beste van maken.” Hij fronste bij deze opmerking, maar hield wijselijk zijn mond dicht. Hij wilde haar niet boos maken.

Zodra zijn zusje door de deuren van het stadhuis kwam, moest hij extra zijn best doen om niet te gaan huilen. Hij hurkte en liet haar in zijn armen rennen.
“Niet doodgaan,” was alles wat ze zij. Vick glimlachte.
“Ik zal het proberen,” beloofde hij. Hij wilde niet alle hoop gelijk opgeven, maar het idee dat ze hem zou zien sterven brak hem. Er liep een traan over zijn wang terwijl hij het lichaam van het meisje stevig knuffelde. Het was immers de laatste keer dat hij haar vast mocht houden.

De naam van de gekozen jongen luide nog maar voor enkele seconden, of er werd vanuit de menigte al geroepen. ‘I volunteer!’ riep Judas luid en duidelijk. Iedereen zou horen dat hij mee zou doen en hij zou winnen. Daar was de jongen zeker van. Na het schandaal met zijn broer, moest hij zorgen dat hij zijn familienaam nog wat eer aandeed. Hij kon zijn ouders niet teleurstellen.
Onder een luid applaus door liep de jongen naar het podium. Een brede grijns stond op zijn gezicht en het was duidelijk dat hij trots was dat hij mee mocht doen. Het was ook niet meer dan een eer om mee te kunnen doen. Niet alle districten dachten daar zo over, maar gelukkig zijn district wel. Met enkele soepele passen sprong hij via het trapje het podium op, waar hij hartelijk in ontvangst werd genomen door Julius. De hand die werd uitgestoken nam Judas. ‘Judas Morlock,’ stelde hij zichzelf voor wanneer gevraagd. Wanneer dat hij aan het publiek werd voorgesteld als de mannelijke tribuut van de 45ste Hongerspelen, stak hij zijn vuist in de lucht bij het applaus dat hij kreeg. Het was een soort strijd gebaar, om aan te tonen dat hij er helemaal klaar voor was.


Het vrouwelijke tribuut herkende hij van de trainingen, maar daar hield het bij op. Verder hadden ze naar zijn weten nog nooit echt contact met elkaar gehad. Echter zou hij niet gaan twijfelen aan haar kunnen, ze was niets voor niets beroeps en je melden je dan enkel aan als tribuut als je ook echt zeker was van jezelf dat je het aan kon. Als anderen er ook van overtuigd waren dat jij kon winnen. Aan haar twijfelen zou hij geen moment, maar hij zou ook niet snel om haar geven. In het begin kon ze van pas komen, achteraf was ze wegwerpbaar.


Vervolgens volgde hij Julius richting het stadhuis, vergezeld door zijn mede tribuut. Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar haar tot op het moment dat hun wegen van elkaar scheiden en ze hun familie en vrienden onder ogen mochten komen. Bij het betreden van de kamer hield Judas zich sterk, je zou ook niets anders van hem verwachten. De jongen gaf nu eenmaal niet zo veel om anderen. Zijn moeder vloog hem natuurlijk in de armen en dat stond hij maar toe. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en vervolgens ging zijn blik naar zijn vader. ‘Ik ben trots op je,’ sprak zijn moeder tegen hem en het was duidelijk te horen in haar stem. Zijn vader daarentegen knikte enkel even kort. ‘Ik ga doen wat Matt niet kon, ik ga dit winnen,’ zei hij vol overtuiging.
Dat was waarom hij echt mee wilde doen. Mattheüs, zijn broer, was er zeker van geweest dat hij had kunnen winnen, maar de jongen was nu dood. Judas wilde absoluut niet dat het ook bij hem zou gaan gebeuren. Hij wilde laten tonen dat hij beter was als zijn broer. Veel beter.

Vandaag was de dag, de dag waar vele jongeren van District 1 als gekken voor hadden getrained. Rhaegys was daar één van. Samen met zijn tweeling zus had hij uren, dagen, weken, maanden getrained voor de spelen die andere districten het stuipen op het lijf jaagde. Maar hier, hier werd het gezien als een heuze sport met een gewelidige eerste prijs: je leven. De redelijk brede jongen liep zelfverzekerd door de straten van zijn district, met zijn zus aan zij zijnde en zijn familie volgend. "Wat als we beide gekozen worden, Rhae?" Vroeg zijn zus hem zachtes, haar stem ietwat zenuwachtig. Verbaasd haalde de jongen zijn wenkbrauwen op, deze vraag totaal niet verwachtend. "Dan gaan we samen onze ouders trots maken." Glimlachte hij haar geruststellend toe. Maar het maakte haar niet gerust, Rhae kon de zorgen van haar gezicht aflezen. De jongen zou liegen als hij het ergens niet spannend vond, het ging uiteindelijk toch om je leven. Maar hij zou niets liever willen dan vechten voor zijn district en zijn familie, uiteindelijk als laatste overblijven en met trots kunnen terug keren naar zijn district. En met die gedachtens in zijn achterhoofd, liep hij met een glimlach naar de rest van de jongens die ijverig te wachten stonden op Sean.

Sean kwam op en de lichte ogen van Rhaegys volgde de beestachtige man terwijl hij door luid gejoel ontvangen werd. Jaehaerys, Rhae's kleinere broertje, kwam dicht bij hem staan. Ook hij keek zelfverzekerd, al zou hij nooit het podium op komen. Kort bleef Rhae zijn blik op zijn broertje hangen, voordat hij Rhaella zocht in de menigte van de dames. Haar vraag maalde langzaam in zijn hoofd en voor een moment voelde hij hoe de spanning door zijn lichaam gierde toen de stem van Sean het pupliek tot stilte bracht. Maar het was gezonde spanning. Hij had er zin in en was er meer dan klaar voor. Hij wilde dit doen, liever dan wat dan ook. Hier had hij zijn gehele leven voor getraind en hij was vastberaden om die ere plek te krijgen. Zodra de dames werden gekozen, aangezien Sean toch besloot te grabbelen, werd Rhaella gelukkig niet omgeroepen. Kort glimlachte hij en hij voelde hoe Jaehaerys een klein vreugde dansje maakte. Toen een bekende stem zich meteen aanmelde als vrijwillig, keek hij met opgetrokken wenkbrauwen toe hoe Kate het podium op stapte. En met het zien van haar zelfverzekerde houding, wist hij het echt zeker. Hij moest en zal haar vergezellen, hij moest meedoen aan de spelen. Rhaegys begon zenuwachtig met zijn vingers te wiebelen en wilde dat Sean een beetje tempo maakte. Maar hij ging niet wachten tot de man bij schaal was, hij ging niet wachten tot een andere naam geroepen werd. "Ik geef me aan als vrijwilliger!" Riep de jongen luid zodra er een stilte in de menigte gekomen was. Vol vertrouwen gooide hij zijn rechterhand de lucht in en meteen onstond er geroezelmoes onder de andere jongens. Jaehaerys trok kort aan zijn shirt, waardoor Rhae voorzichtig glimlachte. "Ik ga je trots maken." Ferluisterde hij zachtjes tegen het jongentje, waarbij hij zijn hand bij Jaehaerys op zijn achterhoofd legde om een zacht kusje op zijn voorhoofd te drukken. Zijn broertje begon zacht te protesteren, maar Rhae liep door de menigte naar het podium toe. Met die zelfverzekerde, scheve glimlach van hem kwam hij tot stilstand naast Sean en wierp hij een kleine knipoog naar Kate. ‘Dames en heren, jullie deelnemers voor de 45ste Hongerspelen,’ Sean greep hem bij zijn pols en stak zijn arm omhoog. ‘Rhaegys Maclou en Kate Mitchell.’ Het gejuil van het publiek gaf hem nog dat extra beetje zelfvertrouwen om te stralen.

Het was goed om te weten dat Sean hun mentor zou worden. Rhaegys en Kate hadden dan wel vaak en veel getraind, ook samen, maar Sean zou hun het fijne van de arena kunnen vertellen. De echte kneepjes en trucjes van het vak. En Rhae had er het grootste vertrouwen in dat dat helemaal goed ging komen. ‘Daar vertrouwde ik al op!’ Greens Kate, waar Rhae enthousiast mee instemde. "We gaan ze eens laten zien wie district 1 nou echt zijn." Ja, aan zelfvertrouwen kwamen ze niks te kort. Nog vol adrenaline liep Rhaegys met de vredebewakers mee naar een kamertje waar hij afscheid kon nemen van zijn familie. En van zodra de bewakers de kamer deur sloot, verdween die adrenaline even snel als het gekomen was. Hij liet zichzelf in een stoel zakken, leunde met zijn elebogen op zijn knieeën en verborg zijn gezicht in zijn handen. Dat de deur geopend werd merkte hij niet, pas toen de gehaaste voeten van zijn broertje op de houten vloer te horen waren rechtte hij zijn hoofd. Rhae spreidde zijn armen om zijn broertje in een knuffel te kunnen ontvangen en omsloot het kind met het idee dat hij hem misschien nooit meer terug zou zien. "Doe je best, Rhaegys." Hoorde hij zijn zus wat verstrooid zeggen voordat ook zij haar armen om hem heen sloeg. "Ik ga jullie trots maken, jullie allemaal." Ferluisterde hij zacht, terwijl een vredig zuchtje zijn neusgaten verliet. "Jullie zullen me terug zien," "Beloofd?" De stem van zijn moeder vulde de kamer met zoveel warmte dat de jongen niks anders kon dan glimlachen. "Ik ga er zeker mijn best voor doen." Knikte hij, waarna ook zijn moeder een warme knuffel kreeg. "Je vader wenst je ook veel succes," Rhae beet zacht op zijn onderlip en knikte kort. Zijn vader kwam niet, hij had ook niet anders verwacht. De familie had liever Rhaella in de arena gezien, aangezien ze haar kansen tot winnen veel hoger hadden ingeschat dan de zijne. Maar dit zou zijn kans zijn om te laten zien dat hij hun respect waardig was, dat hij er zeker klaar voor was. En mocht hij het niet halen, kreeg zijn vader het gelijk die hij zo graag wilde.

Het was een beetje een dubbel gevoel, het afscheid nemen. Het had even geduurd voordat Rhaegys zijn gedachtens weer op een rijtje had gekregen en in alle rust volgde hij de vredebewakers naar de kamer waar Kate wachtte. Hij wist dat niemand haar zou komen bezoeken, dus wilde hij even langsgaan. Het mocht, tot zijn verbazing. Rustig opende hij de deur, om haar aan de overkant van de kamer aan te treffen. Rhae glimlachtte scheef, sloot de deur achter zich dicht en nam naast haar plaats op een stoel. "We kunnen dit, aan het einde van de spelen loopt één van ons twee hier weer levend naar binnen." Sprak hij zachtjes, zelfzeker. "We gaan dit samen doen." Hij legde zijn hand op haar bovenbeen, kneep er zachtjes in. En vanaf nu ging het echt gebeuren.

Gedwee liet het roodharige meisje zich meevoeren richting het grote plein. De stroom gespannen mensen waar Jezebel zich met een zeer uit de toon vallend, weinig geïnteresseerde blik door liet leiden, leek maar weinig haast te hebben om op bestemming te komen. Jezebel nam het tumult in zich op. Haar lege blik gleed over hele gezinnen die onderweg waren naar de trekking, over leeftijdsgenoten met allemaal diezelfde, doodsbenauwde blik in hun ogen waar Jezebel zwaar geïrriteerd van raakte en over jongere kinderen, die weliswaar in de gaten hadden dat er iets gaande was, maar die geen idee hadden wát er gaande was. In kapperszaken en kroegen was op iedere tv het lege podium te zien waar Jezebel en De Stroom – klonk dat niet als de perfecte indie pop bandnaam? misschien dat Jezebel eindelijk haar roeping had gevonden – zich naartoe bewogen. Door heel het land was iedere trekking live te volgen. Was dat niet geweldig?

Men kon zich afvragen waarom Jezebel niet, net als iedere ander, samen met het hele gezin richting het plein liep. Ze was omringd door honderden mensen, dat zeker, maar met geen daarvan was ze nauw verwant. En dit was ook niet nodig, vond ze. Haar ouders zou ze vanavond bij het eten wel weer zien, als de rust weer was wedergekeerd. Zij vonden het op hun beurt prima om rustig thuis te zitten, met zijn tweeën onder een smetteloos wit dekentje, op de smetteloos witte bank, met op hun schoot een – u raadt het al – smetteloos witte bak met popcorn om de hele trekking op tv te volgen. De bak popcorn had alles te maken met het amusement dat ze haalden uit de viering van de Hongerspelen. Dit amusement zat hem echter niet in de ‘essentie’ van de spelen: de kindermoord en dat soort fratsen, maar meer in alle opsmuk en al het drama eromheen. Meneer en mevrouw Childress waren verzot op elk soort spel, in iedere vorm, in iedere laag van de samenleving. Waren er geen Hongerspelen of talentenshows op tv, dan zaten Mr en Mrs gezellig samen aan een potje ganzenborden aan hun smetteloos witte tafel, of besloten ze God te spelen over de levens van meneer Childress zijn werknemers. Hun om het even. Het mocht duidelijk zijn dat de afstand die Jezebel voelde tussen haar en de wereld, rechtstreeks was overgevloeid uit de afstand die haar ouders tussen hun en de wereld creëerden. Bij hen leidde die afstand ertoe dat zij alles als een spelletje zagen, iets dat er alleen was voor hun plezier en dat geen verdere aspecten kende, geen eigen leven kon hebben of diepgang bezat. Bij Jezebel leidde het ertoe dat ze nergens de ernst van inzag en dat niets haar écht iets deed. Haar ouders zagen anderen niet als echte, levende dingen. Zij zag zichzelf niet als echt, levend ding. En dit was niet zielig, of triest, of verdrietig. Niet eens een beetje. Het werkte in haar voordeel: niks deed haar iets en ze had nergens over te klagen. Zonder twijfel iets om jaloers op te zijn, nietwaar?

Jezebel en De Stroom waren uiteindelijk aangekomen bij het plein, waar het de bedoeling was dat de mannen en vrouwen van elkaar werden gescheiden. Een beetje zoals afval van water werd gescheiden, om maar even binnen de watermetafoor te blijven. Jezebel dreef rustig mee, nog altijd weinig onder de indruk, weinig gespannen of weinig enthousiast en iedereen en alles in zich opnemend waar ze aan passeerde. Ze liet alles over zich heen komen, zei niks, dacht niets, keek alleen maar. Een stilte viel en het duurde even voor Jezebel in de gaten had waarom. Schijnbaar was de dame die ook dit jaar district 5 zou mentoren het podium opgelopen. Blonde haren, opgestoken, een versierd gezicht, een brede, nare glimlach. Jezebel haar mond vertrok tot een streep en vervolgens tot een licht sarcastisch lachje. Je zou toch maar door iemand als Felicity de dood in begeleid worden.

Zij hield haar praatje, herinnerde hen voor de zoveelste keer aan wat iedereen al wist. Jezebel luisterde niet maar dacht in plaats daarvan aan de vele dingen die ze had kunnen doen in de tijd die ze nu hier moest doorbrengen. Haar ogen stonden duidelijk op standje Afwezig en bleven op dit standje staan gedurende de hele babbel en zelfs een groot deel van de trekking. In feite werd ze met tegenzin pas weer in het hier en nu getrokken toen het, veel te laat, tot haar doordrong dat het háár naam was geweest die uit de bol was gekomen. Ze fronste haar wenkbrauwen in een verbaasde, niets begrijpende blik en zag hoe er om haar heen een open ruimte vormde, met haar als flitsend, verward en verontwaardigd middelpunt. “Ah.. kut,” klonk ze en de omstanders die dicht genoeg op haar stonden om haar te horen, keken haar aan met een mix van verbazing, opluchting en medelijden. Dit laatste was Jezebel onwelkom. Hen passief agressief terug aankijken en haast verveeld lucht uitblazen, was haar antwoord. Jezebel liet haar blik over de menigte om haar heen glijden, haalde diep adem en besloot zich richting het podium te bewegen. Met een perfecte houding en een haast schrijdend loopje bewoog ze zich richting het podium. Alle beetjes hielpen en de sponsors hielden over het algemeen van manieren. Toch in ieder geval in de hele aanloop. In de arena moesten alle manieren achterwege gelaten worden. De monsters hadden daar de meeste kans. Gelukkig voor Jezebel was ze een monster met een goede opvoeding. En hoewel ze zich ervan bewust was dat ze veel, veel moeite zou moeten doen om leuk gevonden te worden door het publiek, kon ze maar beter gauw beginnen met iets van een show. Iets. Zoals gezegd: alle beetjes hielpen.

Haar toekomstige mentor, Felicity, glimlachte haar aanmoedigend toe, gebaarde dat ze het podium op moest komen. Jezebel keek haar kort en verontwaardigd aan, maar deed wat er van haar verwacht werd, en wel met een voor haar zo neutraal mogelijk gezicht. De handen van de blonde vrouw voelden als gewichten op Jezebel haar schouders – of dat dacht ze: Jezebel deed nooit aan work-outs en had nooit daadwerkelijke gewichten op haar schouders gevoeld. Iets waar ze momenteel spijt van begon te krijgen. Ze werd richting de microfoon begeleid en tot stilstand gebracht net náást het ding. De handen verdwenen van haar schouders en Jezebel keek voor een seconde recht in het met glitter versierde gezicht van de vrouw die haar dood zou supervisen. De blik in haar ogen was begrijpend, had opnieuw veel weg van medeleven en Jezebel liet één mondhoek omhoog glijden als antwoord. Haar ogen vertoonden echter geen blijk van een glimlach. De vrouw draaide zich van haar weg en het publiek begon te klappen. Jezebel keek uit over de vele, weinig enthousiast klappende handen en de gezichten die hierbij hoorden en verbaasde zichzelf over hoe ontzettend rustig ze bleef, wetende dat ze binnen nu en niet zo bijzonder lang waarschijnlijk dood zou zijn.

Het was tijd voor het trekken van de jongens. Ha-ha. Het hele toneelstukje werd herhaald, een kaartje werd getrokken, de naam werd genoemd. Rondom een jongen met kort bruin haar vormde zich een lege ruimte. Hij was niet bijzonder lang, niet bijzonder stevig, maar wel bijzonder aantrekkelijk. En daar zou hij de komende dagen wat aan hebben. Of dit een goed iets was voor haar, geen idee. Maakte ook niet uit.

Inmiddels had de jongen het podium beklommen, was net als haar richting de microfoon begeleid en kreeg hetzelfde applaus als zij had gekregen. “Dames en heren, uw kandidaten voor District 5,” klonk het. Jezebel staarde naar een punt in het publiek, naar niemand in het bijzonder en liet de woorden tot zich doordringen. Ze voelde hoe haar hand werd beetgepakt en werd opgetild. Jezebel scheurde haar ogen los van het onzichtbare punt in het publiek en richtte ze op de hand van haar tegenstander. Of lotgenoot. Ze schudde de hand van het dropje, forceerde een glimlach op haar lippen en hoorde de stem van Felicity door de microfoon schallen. “Happy Hunger Games, and may the odds be ever in your favour!”

En toen was het tijd voor afscheid. Zij, Simon en de blonde pop verdwenen, begeleid door een bende peacekeepers van het podium, ergens twee deuren door, waar familie en vrienden hoorden te staan wachten. Jezebel had sinds het horen van haar naam nog geen enkel moment gedacht aan haar ouders, wat zij hiervan zouden vinden en wat ze zouden doen en het was pas toen ze ín de desbetreffende ruimte stond, dat ze bedacht dat haar ouders er helemaal niet waren. Zij zaten thuis, op hun bank, onder hun dekentje, met hun bak popcorn en keken toe hoe hun dochter van 18 die na dit jaar volkomen veilig zou zijn van dergelijke spelletjes met één simpele actie ter dood werd veroordeeld. Nu Jezebel daar zo stond, verward, verontwaardigd en vooral alleen bedacht ze zich dat hun verbazing waarschijnlijk groter zou zijn dan hun verdriet. Ze hadden, zij allemaal, Jezebel erbij inbegrepen, totaal niet verwacht dat het überhaupt mogelijk was dat haar naam uit die bol zou komen. Nu wilden ze zichzelf niet extreem rijk noemen, maar arm waren ze in de verste verte niet en haar naam kon er niet meer dan één a twee keer in zitten. Er waren genoeg mensen wiens naam er makkelijk vier keer zoveel in zat. En, zoals haar moeder altijd zei, what are the odds? Niet in haar favour, that’s for sure. Jezebel betrapte zichzelf erop dat haar handen gebald waren tot vuisten bij het denken aan het ouders en hun sprankelende afwezigheid. Ze haalde een hand door haar haar, zuchtte eens diep en nam, na twee keer op en neer gewandeld te hebben, plaats op een sofa. Met een dode blik en haar lippen tot een streep getrokken, staarde ze voor zich uit. Er zou niemand voor haar komen. En dat was prima. Dat zou alleen maar zorgen voor onnodig veel emotie en dat soort zaken; iets waar ze allerminst behoefte aan had. Ze had zich afgewend van haar medetribuut, Simon, en het tafereel dat zich daar afspeelde. Nu richtte ze eindelijk haar ogen op, beet kort op haar wang en merkte toen op zachte toon op, “you done?”

Daar stond ze dan, voor de allerlaatste keer. Vijf keer eerder had ze hier gestaan en nooit was haar naam getrokken. Zou het vandaag weer zo gaan? Zou haar naam vandaag weer niet getrokken worden? Zou ze vandaag weer terug naar huis keren met een vreemd soort gevoel van opluchting? Haar blik gleed over de meisjes die vlakbij haar stonden. Meisjes die ze al jaren kenden, met wie ze lief en leed had gedeeld. Wat als één van hun namen getrokken werd of van één van de jongens? Wat dan? Twee jaar geleden was Cécar’s naam getrokken en zij had niets anders gekund dan zwijgend toe kijken hoe één van haar beste vrienden het podium op was gestapt. Het was het begin van zijn einde geweest. Drie dagen. Dat was hoe lang hij het had vol gehouden, voor een beroeps een speer door zijn hart had gedreven. Mia beet op de binnenkant van haar wang. Nooit meer wou ze zich zo machteloos voelen. Nooit meer wou ze gedwongen worden om op een groot scherm toe te kijken hoe één van haar mensen werd vermoord.

‘Welkom’ De stem van Reagan weerklonk over het podium gevolgd, door een schel gepiep van de microfoon. Emily kromp in elkaar, om vervolgens nog iets dichter tegen Mia aan te gaan staan. Alsof ze op die manier zou kunnen ontsnappen aan wat zich hier afspeelden. Geruststellend sloeg Mia haar arm rond de smalle schoudertjes van het jonge meisje. Met haar andere hand greep ze die van Lilia vast, zoals ze dat de afgelopen vijf jaar steeds weer had gedaan. “Nog één keer.” zei die zachtjes, met een stem die haast leek te breken door de zenuwen. “Nog één keer.” herhaalde Mia zachtjes, terwijl ze de blondine een bemoedigend glimlachje toe wierp.

Weer was het de onzekere stem van Reagan, die haar blik terug naar het podium liet gaan. Dit was het - het moment waarop je leven bepaald kon worden door je naam op een briefje. Ava Myerson. Het was alsof zich een ijskoude hand rond Mia’s hart sloot. Ava Meyrson, dat was Jackson’s dochter. Drie weken geleden was ze twaalf geworden. Weer zag Mia voor zich hoe het meisje haar vol trots de tekendoos had laten zien de ze van haar ouders gekregen had. Zonder er verder bij na te denken trok ze haar hand los uit die van Lilia en stak ze hem in de lucht. “Ik meld me aan als vrijwilliger!” Haar stem deed het geroezemoes op het plein verstommen. Emily’s handen grepen paniekerig naar de stof van haar blouse. “Nee!” Lilia’s stem was niet meer dan een wanhopige fluistering. “Ik moet dit doen.” zei Mia zacht, geruststellend bijna. Met behulp van Asalia wist ze zich los te maken uit Emily’s greep. Haar donkere ogen schoten naar Lilia die als aan de grond genageld naast haar stond. “Het spijt me Lil.” Mia schonk haar beste vriendin een laatste glimlach, alvorens ze in de richting van het podium begon te lopen. Voor een seconden vonden haar ogen die van Jackson en de dankbaarheid was duidelijk op zijn gezicht te lezen. Met haar vingers tikte ze kort vlak onder haar linker sleutelbeen, als teken dat het goed was. Dit deed ze voor hem. Voor hem, Jessy en Ava.

“Mia Marte Araiza.” Tot haar eigen irritatie klonk haar stem zacht, kwetsbaar bijna. Maar ze wist zich te herpakken. Wist de rust te vinden die ze had gehad op het moment dat ze haar hand in de lucht had gestoken. Niemand zou zien dat ze bang was. Niemand zou zien dat ze zwaktes had. Vastberaden hief ze haar hoofd op en keek ze naar de mensen massa, terwijl Reagan verder ging. Ärud. Weer leek haar hart zwaar te worden. Hoezo hij? Hoezo nog één van hen? Met moeite wist ze haar gezicht strak te houden. Zwijgend keek ze toe hoe hij door de mensen massa heen naar het podium liep, zoals zij dat enkele minuten eerder ook had gedaan. Dit was het dan. Het einde voor hen of in elk geval voor één van hen.  

Reagan begon te praten, maar wist haar zin niet af te maken. Met tranen in haar ogen verliet de jonge mentor de ruimte en Mia kon niet anders dan haar nakijken. Was er een kans voor hen? Was er een kans voor twee opdonders uit District 6? Het was alsof Ärud haar gedachten kon lezen. Kort keek ze naar hem, maar hij had zijn gezicht van haar afgewend. Keek naar zijn zusje en broertje die door de zijdeur naar binnen kwamen, gevolgd door Samuel. Mia dwong zichzelf haar beste vriend in de ogen te kijken, al wist ze dat ze daar niets anders zou vinden dan verwijten. “Zeg het alsjeblieft niet Sam.” zei ze zo zacht, dat ze niet eens wist of hij  het zou horen. Met twee stappen stond hij bij haar. “Wat ging er in hemelsnaam door je hoofd?” Er was een trilling in zijn stem te horen en in zijn ogen stonden tranen. Het was lang geleden dat ze hem zo aangeslagen had gezien. “Dat Jackson zijn dochter niet kon verliezen.” Haar stem klonk zacht, huiverig. “Alsjeblieft Sam, ik wil geen ruzie. Niet nu.” Bijna smekend keek ze hem aan. Samuel deed zijn mond open om wat te zeggen, maar de stem van Ärud deed hem beide opkijken. Mia kon niet anders dan zachtjes knikken. Hij had gelijk, ze zouden hoe dan ook verliezen. Als hij terug kwam, dan zou zij de arena niet overleven. Als zij terug kom, dan zou hij dat niet. “We moeten het gewoon samen zo ver mogelijk schoppen.” Wist ze uiteindelijk zacht uit te brengen, ze kon Samuel’s ogen onderzoekend over haar gezicht voelen gaan. Alsof hij op die manier dacht te achterhalen wat er door haar heen ging. “Stop alsjeblieft.” Mia kon er niet tegen dat hij zo deed en dat leek Samuel ook door te hebben, want ineens greep hij haar hand vast en trok hij haar in een omhelzing. Mia liet haar hoofd tegen zijn borst zakken en voor het eerst werd ze zich bewust van de tranen die achter haar ogen branden. “Kom alsjeblieft terug.” prevelde Samuel zachtjes in haar haren.