and make death proud to take us.

Stipt om 7 uur 30 werd de deur van haar slaapkamer geopend na een zacht klopje op het hout. De blondine opende haar ogen, volgde de bediende die naar het raam liep om het gordijn te openen. Het was een grijze ochtend in New York, zoals wel vaak het geval was. Toch kon ze het niet laten om even naar buiten te kijken en de skyline in zich op te nemen. Het voelde alsof die elke ochtend anders was, al was dat niet het geval. Het was altijd precies hetzelfde zicht, ongeacht het weer van die dag. ”Het ontbijt wordt over een half uur opgediend, miss", Klonk de mededeling van de jongeman, zoals die ook elke keer hetzelfde was.

Vandaag was een belangrijke dag, en hoewel ze zich er op had proberen voor te bereiden, had ze toch zenuwen. Zenuwen die zichtbaar op haar gezicht af te lezen waren, blijkbaar. "Het komt wel goed, darling, alleen het beste voor mijn dochter", Zei haar vader geruststellend, terwijl hij even liefkozend een pluk van haar blonde haren achter haar oor stak. Ze probeerde te glimlachen, overtuigend. Haar vader had inderdaad altijd alleen maar het beste voor haar gewild. Daarom had hij er ook op gestaan om eerst de school waar ze misschien heen zou gaan, te bezoeken.

De reis was gelukkig niet lang en best aangenaam. Op de boot had haar vader grotendeels zijn zakelijke houding laten varen, die hij toch altijd aan nam als er personeel in de buurt was. Dan was hij meneer Ferguson. Nu was hij gewoon papa. Gezellig hadden ze zitten kletsen, af en toe weerklonk haar lach doorheen de kajuit, gevolgd door de zware lach van haar vader. De tijd was voorbij gevlogen, en al gauw kwam het eiland uiteindelijk in zicht. De kapitein manoeuvreerde de boot soepel naar de steiger, waar een man hen stond op te wachten.

De man begroette hen, stelde zichzelf voor als Damian Youth en vertelde hen dat hij hier was om hen naar het schoolgebouw te begeleiden. Haar vader had ondertussen weer die professionele houding aangenomen die ze zo ven hem gewend was. Onder het wandelen keek Mira nieuwsgierig rond. Het eiland stond vol met bebossing, bomen, struiken en groen overal waar je keek. Dit was heel anders dan New York. Iets waar ze wel aan kon wennen.

Even later kwam een gebouw in zicht. Het was groot, best indrukwekkend. De docent begeleidde hen naar de grote, dubbele deur. ”De schoolhoofden nemen het vanaf hier over. Zij zullen u en uw dochter rondleiden en staan klaar om elke vraag die u eventueel zou hebben te beantwoorden", Vertelde mister Youth nog, waarna hij met een knikje naar de man en de vrouw terug naar buiten liep. Haar vader stapte naar binnen, zelfzeker, maar niet intimiderend. ‘Mister Ferguson?’ Sprak de man, schudde de hand van haar vader. ‘Professor Nicholls?’ Vroeg die op zijn beurt, waarop hij bevestigend knikte.

Momenteel had ze zich nog op de achtergrond gehouden, misschien een beetje verscholen achter haar vader. Maar het duurde niet lang voor ze opgemerkt werd. ‘Jij moet Mira zijn, nietwaar?’ Vroeg het schoolhoofd. Haar vader draaide zich een beetje naar haar om, zodat ze nu in vol zicht stond. Een beetje verlegen, maar ook nieuwsgierig, schudde ze de hand van het schoolhoofd. "Dat klopt, aangenaam meneer Nicholls", Zei ze met een kleine glimlach, waarna ze hetzelfde deed bij miss Grey.

Hoewel dit hele bezoek uiterst zeldzaam was -haar vader had verteld dat dit de eerste keer was dat een ouder eerst de school wou zien voor ze hun kind er naar toe stuurden-, leken de schoolhoofden precies te weten hoe ze een buitenstaander moesten verwelkomen. Want dat was haar vader momenteel wel. De enige niet-mutant op een eiland vol mensen die een afwijking hadden in hun DNA. Tot voor kort was zij ook zo iemand geweest. Een ‘normaal’ iemand, al had haar vader haar op het hart gedrukt dat hij haar nooit anders zou zien dan normaal. Ze was en bleef zijn dochter, waar hij oprecht heel veel van hield. Ondanks dat ze hem ook al per ongeluk gepijnigd had met haar mutatie, die ze verre van onder controle had..

Het was best wel intimiderend, deze hele omgeving. De schoolhoofden in het bijzonder, ook al waren ze nog zo vriendelijk en verwelkomend. Haar verlegen karakter speelde haar enorm parten. Gelukkig was haar vader er nog, om het woord te voeren. Hij straalde professionele autoriteit uit, maar ook iets van vriendelijkheid. Veel mensen mochten hem. Veel mensen keken naar hem op, net als zij. Toch kon ze er niet om heen dat hij haar echt hierheen wou sturen. Straks liet hij haar hier vandaag nog achter, met de belofte dat hij haar spullen later zou opsturen. Ze kreeg er spontaan een droge mond van.

‘We heten jullie beide van harte welkom op Genosha Island. Hopelijk was de reis niet al te zwaar vanuit New York?’ Klonk het van de kant van het mannelijke schoolhoofd. "Die verliep prima, dank u", Reageerde haar vader met een knikje, waarna hij even de mouw van zijn pak recht trok. Alsof dat nodig was. Hij zag er, zoals altijd, keurig uit. Dus de eerste kennismaking, nee, de eerste verwelkoming, was achter de rug. Nu was het tijd voor de rondleiding. ‘En nu… Een rondleiding is onder andere waar jullie voor gekomen zijn, nietwaar?’ Begon mr. Nicholls, waarna hij even overliep wat ze zoal gingen te zien krijgen.

Na zijn korte uitleg, excuseerde miss Grey zich. Blijkbaar had ze nog papierwerk te doen, iets wat zelfs Mira snapte. "Ik ben er mee bekend ja", Lachte haar vader geamuseerd, terwijl hij de vrouw nog een keer de hand schudde. ''Ik hoop je gauw genoeg tussen de leerlingen te zien rondlopen, je bent perfect voor de school.'' Zei ze nog met een vriendelijke blik. De blondine glimlachte zo vriendelijk mogelijk terug, al waren de zenuwen nog altijd niet echt gekalmeerd. Toch probeerde ze de moed bijeen te rapen en schraapte ze kort haar keel. "Ehm.. Hoeveel mensen wonen er hier?" Vroeg ze, net luid genoeg voor mr. Nicholls om haar te horen.

Al sinds de boottocht zat ze te peinzen op de manier waarop de school eruit zou zien. De manier waarop de leerkrachten haar en haar vader zouden begroeten. De manier waarop de andere studenten rondliepen op de school. In haar hoofd had ze een bepaald beeld geschetst, van een groot, wit gebouw met leerkrachten die van hun studenten verwachtten dat ze er alle dagen piekfijn in uniform bij liepen en zich gedroegen naar de normen die hen werden opgelegd. Welk beeld haar vader had, dat wist ze niet, maar in ieder geval was hij toch ergens bezorgd genoeg geweest om eerst met haar mee te komen alvorens hij zou overwegen of de school geschikt zou zijn of niet. En het feit dat Miss Grey en Mister Nicholls dat hadden toegestaan, betekende ergens, diep vanbinnen ook wel wat voor haar. Want voor zover ze had gehoord, was haar vader de eerste mens die een voet op het eiland zette. Iets waar ze ergens misschien toch wel een beetje trots op was. Ze hoopte vurig dat alles vlot zou verlopen, niet alleen voor haar, maar ook voor haar vader. Een man zoals hem had veel invloed op het vasteland en het zou veel betekenen omtrent het mutanten-taboe. Of dat positief of negatief was, dat zou afhangen van hoe de rondleiding verliep.

In stilte had ze staan luisteren, had ze de manier van praten en doen van de leerkrachten bestudeerd. De zenuwen zorgen ervoor dat ze zelf bitter weinig sprak en het liefst van al volledig achter haar vader wilde wegkruipen. Maar ze had een nette opvoeding gehad, waardoor ze -mits wat stimulatie van haar vader- zich toch deftig kon opstellen ten opzichte van Mister Nicholls. De man trachtte haar met zijn zachte stem en vriendelijke ogen gerust te stellen, waardoor het voor Mira iets gemakkelijker was om spontaan te glimlachen. Ze had haar handen achter haar rug gevouwen, waardoor haar houding netjes was en het niet opviel dat ze lichtjes nerveus met haar vingers prulde, zeker toen er werd voorgesteld om te beginnen aan de rondleiding. Onderweg beantwoordde mister Nicholls haar verlegen vraag. ’We hebben nu zo’n driehonderd leerlingen op de school.’ Mira wisselde een blik met haar vader, die op zijn beurt haar een klein knikje schonk. Ze zou in ieder geval niet alleen zijn. Mister Nicholls hield een deur open en Mira stapte de ruimte binnen na haar vader. Haar ogen schoten meteen in het rond en vielen onmiddellijk op een meisje die een stel enorme, witte vleugels op haar rug droeg. De living. Mira slikte en deed een stapje opzij naar har vader, die voor enkele seconden ook met verstomming geslagen was. ’Maar wees gerust,’ de stilte werd doorbroken door mister Nicholls die weer het woord nam en haar vader ervan gerust stelde dat elke student begeleiding op maat kreeg. Ze voelde de grote hand van haar vader op haar schouder en ze richtte haar ogen omhoog naar hem. ’Tot nu toe ben ik aangenaam verrast.’ sprak Ferguson zowel zijn dochter als mister Nicholls toe. ’Dit lijkt een plaats waar Mira zich in verloop van tijd wel zou kunnen thuis voelen.’ Hij  liet zijn blik nog eenmaal de living rondgaan en knikte kort naar de mutanten die in de zetel zaten. Waar Mira kort rilde, moest mister Nicholls glimlachen en zette vervolgens hun rondleiding verder.

Het schoolhoofd kreeg het klaargespeeld om hen de volledig school te tonen, overal relevante informatie bij te geven en zelfs wat situaties te schetsen. Waar hij enthousiaster werd -het biologielokaal leek iets in hem aan te wakkeren- werden zij meer en meer sprakeloos. De mogelijkheden, de professionaliteit..het was iets waar mister Ferguson bijna van achterover viel. Nooit had hij kunnen denken dat een school zoals deze zo serieus was. Nooit had hij kunnen denken dat er zoveel initiatieven ondernomen werden om kind-mutanten op bijna identiek dezelfde manier als mens-kinderen te scholen. Hij moest zelfs bijna toegeven dat er hier meer om werd gekeken naar de individuele behoeften van elk kind dan dat er op het vasteland werd gedaan. Genosha was in zijn ogen de perfecte plaats voor Mira, en hij kon in de ogen van zijn dochter lezen dat zij hier quasi hetzelfde over dacht. Uiteindelijk kwamen ze tot stilstand bij een trap die naar beneden leidde. De kelder, zoals mister Nicholls hen toelichtte. Trainingsruimtes en een danger room. Ferguson fronste kort zijn wenkbrauwen bij het horen van die benaming en mister Nicholls ging er nog even verder op in. Hij leek er in ieder geval enorm enthousiast over te zijn. ’Wel ik moet toegeven dat u mijn nieuwsgierigheid elke keer opnieuw weet te prikkelen, mister Nicholls.’ Hij glimlachte de man op dezelfde, enthousiaste manier toe. Mira keek stilletjes toe, op haar lippen lag geen glimlach. De naam van de ruimte deed ervoor zorgen dat ze op haar hoede was. ’Volg je, Mira?’ vroeg haar vader toen Mira stil bleef staan. Mister Nicholls was ondertussen al bezig met de afdaling van de trappen, die uitkwamen op een lange gang waar slechts twee deuren in stonden.

De eerste deur leidde naar de trainingszaal waar mister Nicholls het eerder over had gehad. Als eerste viel het hem op welke variëteit in wapens er ter beschikking waren. Het ging van pijlen en bogen tot werpsterren en zelfs vuurwapens, al zaten die achter slot en grendel. Ze werden -volgens mister Nicholls- alleen gebruikt door mutanten die er bekwaam genoeg voor waren en onder begeleiding van een ervaren leerkracht. Ergens stelde het hem gerust, al was hij niet ‘ervaren’ genoeg met de mutantenwereld om te beseffen dat er ín een student zoveel meer gevaarlijks kon schuilgaan dan een afgevuurde kogel. Naast de wapens was de ruimte ook voorzien van turnmatten en zelfs een kleine boxring. Aan de overkant van de ruimte waren twee mutanten aan het sparren en zelfs van aan de andere kant van de ruimte kon hij de kracht van de klappen horen die ze aan elkaar uitdeelden. ’Dit is uiteraard niet voor elke mutant verplicht.’ stelde mister Nicholls het tweetal gerust toen hij zag hoe vader en dochter een blik met elkaar wisselden. Een van de mutanten teleporteerde naar de andere kant van de boxring en haalde de andere langs achter neer. ’Zoals ik al eerder zei. Er wordt op maat gewerkt.’ Het schoolhoofd glimlachte hen bemoedigend toe en keek zelf ook nog kort naar de sparrende studenten alvorens ze de trainingsruimte opnieuw verlieten en naar de andere deur liepen.

Deze was niet vrij toegankelijk. Het schoolhoofd viste een klein sleuteltje uit de binnenzak van zijn kostuumsjasje en stak het in een klein sleutelgat dat voor iemand die niet wist dat het er was haast onopmerkbaar was. Toen hij het met een klikje omdraaide doemde er een schermpje op uit de muur dat vroeg om een handscan. ’Welkom, Jamie Nicholls.’ sprak een vrouwelijke robotstem waarna de deur uit zichzelf naar binnen opende. De ruimte was adembenemend. Het was een soort van enorme koepel, bijna onwaarschijnlijk dat zoiets schuil kon gaan in een school zoals deze. De wanden waren bekleed met rechthoekige panelen die een donkerblauwe kleur hadden. Ze leken op een bepaalde manier hun eigen leventje te leiden. Op het moment dat mister Nicholls richting de controlekamer liep voelde Ferguson een kleine steek in zijn rechteroog, waardoor hij zijn bril moest afzetten en er met de knokels van zijn vingers in wreef. ’Alles oké, vader?’ vroeg Mira hem meteen en boog wat voorover om hem te kunnen aankijken. ’Ja, alles in orde lieverd.’ sprak hij haar toe en keek haar glimlachend aan. ’Mister Ferguson?’ hoorde hij de bezorgde stem van mister Nicholls en hij draaide zich om naar het schoolhoofd dat al een eindje verder stond. ’Probleempje met mijn lens, ik kom zo.’ En zo snel als de steek gekomen was, verdween hij ook weer. Ferguson knipperde enkele malen met zijn ogen en keek in het rond om er zeker van te zijn dat hij terug juist gepositioneerd was. Samen met zijn dochter liep hij vervolgens ook naar de controlekamer en plaatste ondertussen de bril terug op zijn neus.

De controlekamer was een kleine ruimte die toegankelijk was via een trap. Hij was wat hoger gelegen in de dangerroom en bood een mooi uitzicht over de gehele ruimte. Al was er vanuit dit perspectief niet veel meer te zien dan dat ze zagen toen ze nog op de grond stonden. Mister Nicholls probeerde hen toe te lichten over de materialen en technologieën waaruit deze ruimte gemaakt was. Dit om niet alleen de leerkrachten en studenten ín de dangerroom te beschermen, maar ook die die daarbuiten waren. Het was wel duidelijk dat je hieruit niet zomaar kon ontsnappen. Hoe interessant de uitleg van het schoolhoofd ook was, zowel Ferguson als Mira leken meer aandacht te hebben in de honderden een knopjes die op het controlepaneel voor hen stonden. En uiteraard ook naar de dingen die de dangerroom nu daadwerkelijk kon. ’Mira, vertel eens. Wat voor omgeving ving jij mooi?’ vroeg het schoolhoofd haar en ze moest even nadenken. Het was een brede vraag, maar het was ondertussen wel al duidelijk dat de mogelijkheden in deze ruimte oneindig waren. ’Een jungle.’ zei ze met een knikje. ’Met veel dieren.’ Mister Nicholls glimlachte haar met een knikje toe en begon aan de instellingen te prutsen. De donkerblauwe panelen begonnen te bewegen, schoten op een flitsende manier rond in de ruimte. Bijna sneller dan het oog kon waarnemen veranderden ze van vorm en kleur, en in een oogwenk was de koepel veranderd in -zoals Mira gewild had- een jungle. Waar de ruimte eerst nog een koepel was geweest, leek het nu in alle kanten oneindig ver door te lopen. Het was alsof de controlekamer een zwevende bol was in het centrum ervan. Het eerste wat opviel was uiteraard de dichte bebossing, maar al snel was er iets interessanter wat de aandacht trok. ’Wel heb je ooit.’ fluisterde mister Ferguson en plaatste een hand tegen het glas om beter naar beneden te kunnen kijken. Een tijger sloop tussen de struiken vandaan en ging wat drinken aan een klein beekje dat doorheen de jungle stroomde. Er werd op wat knopjes gedrukt, en een enorme olifant verscheen en jaagde de tijger terug de bossen in. Vervolgens slurpte het beest een hele hoeveelheid water op in zijn slurf en blies het uit in de richting van de controlekamer waardoor het glas volledig met water hing. Mira was half weggedoken achter haar vader en een enorme glimlach speelde rond haar lippen. Opeens was de omgeving weer zichtbaar, en in plaats van in een jungle, zaten ze nu.. Onderwater. Een school vissen schoot aan het glas voorbij, gevolgd door een enorme haai. De glimlach op Mira haar gezicht verdween en ze verstopte zich onder de arm van haar vader. ’Geen fan van haaien..’ mompelde mister Nicholls en drukte snel op andere toetsen, waardoor de controlekamer in minder dan een seconde zich in de ruimte leek te begeven. De aarde was duidelijk zichtbaar vanuit dit perspectief. ’Wat denkt u?’ doorbrak het schoolhoofd de stilte en keek van Mira op naar haar vader, die sprakeloos naar de omgeving staarde. ’Dat hier geen woorden voor zijn.’ Hij haalde kort zijn bril van zijn neus en keek mister Nicholls aan. ’U hebt me ervan overtuigd dat Mira hier in goede handen zal zijn.’