Met een tas op zijn rug en een grote koffer bij zich, was die daar dan eindelijk na een lange reis. Hij stopte even en keek naar het grote school gebouw wat in de verte stond. Hij zuchtte even pakte zijn koffer weer die hij achter zich aan trok en liep richting het gebouw. Jeong hoopt dat hij niet zo veel spullen had meegenomen van huis, maar hij kon moeilijk afscheid nemen van zijn spullen. Dus er zat geen anderen optie op voor hem om ze gewoon mee te nemen, vooral zijn designer toy collectie kon die niet daar laten. Want daar had die nog al een band mee opgebouwd door de jaren heen. Eenmaal bij de school gebouw aangekomen te zijn zag die allemaal mensen rond lopen, hij had het niet zo druk verwacht.
Hij liep naar binnen in de hoop dat die snel zijn kamer gevonden kreeg. Jeong keek om zich heen in de hoop dat die door de drukte nog een bordje kon vinden naar de slaapkamers, maar helaas. Hij probeerde maar een stukje rechtdoor te lopen in de hoop dat die iemand zal tegen komen die hem wou helpen, of beter nog dat die het gewoon zelf vond. Wat waarschijnlijk niet zal gebeuren na tien keer verdwaalt te raken hier. Jeong zuchtte en zocht even een rustig plekje om te zitten en logisch na te denken. Hij vond een rustige gang waar die heen liep en zijn koffer en tas neerzette. Hij hing tegen de muur en liet hem via de muur naar beneden glijden tot dat die zat.
Hij leunde zijn hoofd naar achter en zucht even. De lichte rumoerigheid om zich heen en de drukte, was hij nooit gewent. Ja, alleen op school, maar in huis was het altijd rustig en stil. Dat was wel iets waar Jeong aan zal gaan wennen, privacy en rust zal die niet veel hebben hier, maar een ding wist die wel. De mensen hier hadden allemaal een mutatie en hadden allemaal wel iets aparts. Daar was Jeong wel blij mee, hij zou hier niet meer die aparte jongen zijn. Jeong zuchtte nog een keer en stond weer op hij pakte zijn rugzak en koffer weer om nog maar een poging te wagen om door de drukte de slaapkamers te vinden.
