I never knew daylight could be so violent.

Onderwerp: I never knew daylight could be so violent. za maa 08, 2014 1:25 am

Through the crowd, I was crying out
And in your place there were a thousand other faces
I was disappearing in plain sight
Heaven help me, I need to make it right

James snapte zichzelf niet meer. De keuzes die hij maakte waren vreselijk, de manier waarop hij met anderen omging was vreselijk, zijn stemming was vreselijk.

Hijzelf was vreselijk.

Nee. James kon niet bepaald zeggen dat hij dolgelukkig was de laatste paar weken. Twee en een halve week, om precies te zijn. Het was twee en een halve week geleden dat James een perfect moment had verpest. Een moment dat hem gelukkig had kunnen maken voor altijd. Nou.. Misschien niet voor altijd, maar in ieder geval voor een hele lange tijd.
En James snapte het niet. Hij snapte niet waarom hij bang was. Hij snapte niet waarom hij was weggerend, terwijl het beste wat hem in lange tijd was overkomen letterlijk voor hem had gestaan.
It was true love at first sight.
Misschien draafde James een beetje teveel door. Hij had Olivia niet echt bepaald lang gekend, laat staan dat hij haar goed kende. Hoe vaak hadden ze echt gepraat? Twee keer? Drie keer? Niet vaak in ieder geval. Dat was nog zoiets wat James niet snapte; hoe kon het dat iemand die hij nauwelijks kende, zoveel plaats had opgeëist in zijn hoofd, in zijn gedachtes. Het was raar, maar dat waren gevoelens ook. Er was niks aan te doen.

James haatte het moment dat hij weggerend was, maar hij kon het niet meer veranderen. James had zich voorgenomen dat hij het gewoon achter zich moest laten en dat hij gewoon moest hopen dat hij Olivia nergens meer zou zien. Dan zou hij niet te hoeven denken aan wat hij gedaan. Dan hoefde hij niet te denken aan het feit dat hij weg was gerend. Het ergste was nog wel dat hij waarschijnlijk Olivia’s hele.. hoe moest hij het zeggen? Situatie? Ja. Het ergste was nog wel dat hij Olivia’s hele situatie misschien wel erger had gemaakt. Ze was hier nota bene heen gekomen nadat ze was verlaten door Luke. James had zich druk gemaakt om het feit dat iemand zoals Luke Olivia had gekwetst, maar het kwam erop neer dat hij eigenlijk gewoon hetzelfde gedaan. Hij had dan wel niet iemand helemaal meegesleept naar een ander continent om haar dan te verlaten, maar was wel weggerend voor zijn gevoelens, om vervolgens die van Olivia te kwetsen en..

Genoeg.

Genoeg gepeinsd. Nee. Dit ging James niet gelukkiger maken. Hij kon het maar beter vergeten. Wie weet maakte hij zich wel druk om niks en was Olivia het allang vergeten. Of misschien was ze het dan wel niet vergeten, maar vond ze het helemaal niet erg wat er gebeurd was en had ze gewoon een spelletje gespeeld. Het kon allemaal.
Daarom moest James ophouden met zijn gepieker en zijn gepeins. Hij draafde te ver door en misschien maakte hij wel van een mug een olifant.
Misschien.

James rilde toen er een windvlaag over het schoolplein rolde en huiverig knoopte hij zijn jas dicht. Hoelang zat hij hier al buiten? James wist het niet, het maakte ook niet uit. Hij zat redelijk comfortabel zo op de rand van de fontein en het gekletter van het water was enigszins geruststellend.
Nu pas viel het James op hoe verlaten het schoolplein was, wat niet gek was aangezien het een gure dag was. Het leek alsof het ieder moment kon gaan stortregen, maar dat vond James prima; dat paste bij zijn stemming. Dat het verlaten was, was ook iets waar James totaal geen moeite mee had.

Hij had toch al geen zin sociaal contact met iemand. Dan liep hij ook geen risico om iemand te kwetsen met zijn lomp domme gedrag.

Aura Faye & Olivia Del Rey only

Outfit - The Left One

Hijgend hief Aura haar hoofd op en keek walgend naar de inhoud van de wc. Godsamme, wat was dit toch verschrikkelijk. Ze deed de deksel van de wc naar beneden en ging erop zitten. Nadat ze eventjes naar achteren had gedraaid, had ze de doortrekknop van de wc ingedrukt en was toen weer opgestaan van de wc. Wankelend op haar enorme hakken liep ze naar de wastafel en pakte deze vast. Ze wilde zien hoe ze eruit zag, maar durfde dat aan de andere kant ook weer niet. Ze zou er vast verschrikkelijk uitzien. Voorzichtig tilde ze haar hoofd op en keek in de spiegel.

En inderdaad ze zag er ook echt verschrikkelijk uit. Haar mascara was heel erg uitgelopen, haar ogen stonden dof en haar huid was wit. Damn. Maar waarom was ze zo misselijk geworden? Het antwoord op die vraag was simpel. Aura had eindelijk haar medicijnen een keer ingenomen. En omdat ze dat nog nooit had gedaan, viel het heel erg zwaar op haar. De medicijnen waren voor haar persoonlijkheidsstoornis, zodat ze Aura zou vergeten en weer haar oude zelf zou worden. Maar dat was niet de reden dat ze de medicijnen had ingenomen. Aura wilde namelijk iets te doen hebben, iets geks te doen hebben, iets proberen. En daarom had ze haar medicijnen ingenomen. Dat was natuurlijk verschrikkelijk dom. Het potje lag nu in de gootsteen en kwaad keek ze ernaar. Ze pakte het half volle potje en gooide het door de badkamer, tegen de muur. De deksel schoot open en de pilletjes schoten alle kanten op. Lekker dan. Dat mocht de schoonmaakster opruimen. Zolang ze geen kamergenootje had, zou zij er in ieder geval geen last van hebben. Opnieuw keek Aura in de spiegel en walgde van haar gezicht. Het was tijd om haar gezicht te fatsoeneren.

Toen ze zich eenmaal had opgefrist en haar make-up opnieuw had gedaan, had ze snel haar kamer verlaten. Ze moest naar buiten, ze wilde een sigaret roken en eigenlijk had ze enorm veel trek in een borrel. Sinds Aura op deze school was gekomen, had ze geen wijn meer gezien en in deze mood had ze nog nooit zoveel zin gehad in een wijntje. Geïrriteerd duwde ze ondertussen haar telefoon en haar pakje Marlboro Light in haar BH. Haar sleutels nam ze niet mee, als iemand in haar kamer zou komen, dan zou ze daar snel genoeg achterkomen en dan zou ze gewoon zijn of haar hoofd van zijn romp afrukken. Simpel zat. Aura kwam overal achter en als iemand op haar kamer zou komen, dan zou ze daar ook achter komen. Dat was nou eenmaal het voordeel van de mutatie ‘time travelling’, dan kon ze gewoon terug gaan naar het moment dat het gebeurde.

Maar buiten was het eigenlijk net zo verschrikkelijk als binnen. Daar stond Aura dan, in haar korte kleding. Een jas was ze vergeten. Het zag er naar uit alsof de storm op elk moment kon losbreken en dan had ze helemaal voor niets haar make-up opnieuw gedaan. Haar ogen gingen over het schoolplein. Damn, het was helemaal verlaten. O wacht, daar zat een jongen. Interessant, een jongen verlaten en alleen op een schoolplein. Was dat niet het begin van een slechte romantische film? Geïnteresseerd staarde Aura, terwijl ze achterover leunde tegen de muur en een van haar hoge hakken tegen de muur zette. In haar BH graaide ze naar het pakje sigaretten en opende hem. Verdomme. Vuur vergeten. Shit. Haar ogen schoten weer naar de jongen. Zou hij roken? Misschien wel. Ze kon het altijd proberen.

Haar hakken klonken extra hard op de stenen van het verlaten schoolplein en gingen recht op het doel af: de jongen. Terwijl ze dichterbij kwam, zag ze dat de jongen er nogal…slecht uitzag. Niet slecht in uiterlijk, want DAMN!, he was hot, maar meer in de zin van…verdrietig. En iets in haar koude, koude hartje raakte dat. Everybody should be happy. Aura nam naast de jongen plaats en glimlachte naar hem. Ze graaide weer in haar BH en haalde het pakje tevoorschijn. “Als jij misschien een vuurtje voor mij hebt, dan hem ik ook wat voor jou…” terwijl ze het pakje naar hem toeschoof. Ze keek hem aan. Ja, hij zag er inderdaad best verdrietig uit. “Je ziet eruit als het weer van vandaag” zei ze en lachte toen. Hopelijk kon hij er ook om lachen, het was niet rot bedoeld namelijk. Ze haalde een sigaret uit haar pakje en wachtte tot hij eventueel een vuurtje zou pakken of niet. “Ik ben Aura trouwens, en jij? En zeg alsjeblieft niet iets als Storm, want dan heb je me meteen…”

James doezelde weg in zijn eigen gedachten tot hij het getik van hakken op stenen hoorde. Nieuwsgierig opende hij zijn ogen en hij kneep die tot spleetjes in een poging om beter te kunnen zien. Niet ver van hem af stond een meisje tegen de muur aan, enkel gekleed in een minijurkje en pumps. James trok zijn wenkbrauwen op; zou ze het niet koud hebben?
Toen ze ineens in haar jurkje graaide, kon James het niet helpen dat hij naar haar bleef staren. Gefascineerd keek toe hoe ze een pakje sigaretten uit haar bh haalde en James fronste zijn wenkbrauwen. Waar liet ze dat? Al kon James zich voorstellen dat ze daar genoeg plaats had; haar voorgevel was pittig groot.

James besefte dat hij staarde naar iets waar een man niet naar mocht staren en snel wendde hij zijn blik af. Hij hoopte dat het meisje het niet gemerkt had, maar hij wist nu al dat die hoop tevergeefs was; op een of andere manier wisten meisjes precies wanneer hij naar hun kont of borsten staarde. Het was ongepast, James wist dat ook, maar hij gaf de schuld aan zijn hoge testosteron level. Hij was immers een jongen, en James kende geen enkele jongen die niet naar een meisje staarde. Op homoseksuele jongens na dan, natuurlijk.

Hij was zo verzonken in zijn gedachten en zijn gestaar, dat hij op schrok en met grote ogen keek James het meisje aan dat naast hem kwam zitten en weer in haar bh graaide. James merkte hoe zijn ogen weer naar haar decolleté gleden en hij knipperde even met zijn ogen om zich te focussen en het meisje recht aan te kijken.
’Als jij misschien een vuurtje voor mij hebt, dan heb ik ook wat voor jou…’
James fronste lichtjes en hij pakte een aansteker uit zijn zak. Hij wachtte tot het meisje de sigaret tussen haar lippen liet balanceren, en voorzichtig stak hij de sigaret aan. De sigaret die het meisje aangeboden had, pakte hij met een vriendelijke glimlach aan en nonchalant liet James de sigaret tussen zijn lippen bungelen terwijl hij het uiteinde liet branden.
Toen ook James zijn sigaret aangestoken had, stopte hij de aansteker weer in zijn zak en hij draaide zijn bovenlichaam ietsjes richting het meisje, dat zich voorstelde als Aura. ”Aura. Hmm. James sprak de naam nadenkend uit en hij zuchtte. Aura. Aura’s. Dat was Olivia’s gave, haar manipulatie. De eerste keer dat ze elkaar ontmoet hadden, had Olivia…

Stop.

Niet over nadenken. James nam een trek van zijn sigaret en hij blies de stinkende rook uit. Hunkerend naar meer nicotine, nam hij nog een trekje en deze keer wachtte hij heel even tot hij de rook uit blies. Toen Aura zei dat James niet moest aankomen met een naam als ‘Storm’, blies James de rook uit en hij grinnikte. Storm. ”Zijn er nog steeds mensen die zichzelf van die bijnamen geven dan?”
Nonchalant liet James de sigaret tussen zijn wijsvinger en middelvinger bungelen en hij wachtte even voordat hij verder praatte.
”Nee. Mijn naam is gewoon James, hoor” James knipoogde naar Aura en hij nam nog een hijsje van zijn sigaret.

Werd er nu van hem verwacht dat hij een gesprek aanknoopte? James wist het niet.

Boeiend.

~~Woop woop daar zou ik wel banga banga mee willen doen~~

Een glimlach ging over het gezicht van Aura. Ze wist dat hij naar haar borsten had zitten gluren. Nou was dat ook niet zo heel erg moeilijk; hij deed ook niet echt de moeite om het te verbergen. Óf Aura had gewoon heel erg veel ervaring in het ontdekken van momenten waarop mensen naar haar keken. Op deze school was het, helaas, nog niet heel erg veel gebeurd, maar daar had de jongen zojuist verandering ingebracht. Ze had hem aangekeken toen hij haar sigaret had aangestoken. “De ongeschreven regel van rokers” zei Aura “Jij een sigaret, ik een vuurtje…” Haar langer vingers pakte het sigaretje beet, ze nam een flinke hijs en wachtte eventjes met het uitblazen van de rook. Met een half dichtgeknepen oog keek ze naar de jongen. Dit was de eerste keer dat ze hem goed bekeek. Haar ogen gleden langs zijn kaaklijn, terug naar zijn ogen, naar de tatoeage in zijn nek. Niet een alledaagse jongen. Maar daar hield Aura wel van. Gefascineerd bekeek Aura hem, hopend dat hij het niet zou ontdekken. Dat zou een beetje ongemakkelijk worden. Af en toe bracht ze de sigaret naar haar mond, om even een hijs te nemen.

Maar zijn woorden onderbraken Aura uit haar trance. “Nee. Mijn naam is gewoon James hoor.” Gevolgd met een knipoog. Haar wenkbrauwen schoten vrolijk omhoog. “Nou, gewoon James, wie zegt dat James zomaar ‘gewoon’ is?” zei ze nieuwsgierig en haar lange benen schoven over elkaar, zodat een van haar benen in de lucht was. “Een naam zegt heel erg veel over je en elke naam is speciaal, is het niet?” “En is dat de reden waarom jij je eigen naam veranderd hebt?” zei het stemmetje in haar hoofd, het stemmetje van iemand die ze vroeger was. Ugh, wat een onzin was dit. Dit was niet iets waar Aura goed in was, mensen opvrolijken. Of het nodig was? Geen idee, maar aan het gezicht wat de jongen eerder had getrokken was hij niet heel erg gezellig op het moment. Misschien zat er voor hen allebei wel iets in, wat ze graag wilde hebben.

“Zeg, James…” zei Aura en nam het laatste trekje van haar sigaret, waarna ze hem op de grond ketste. De kleine vonkjes waren nog zichtbaar op de grond. Aura plette het peukje nog eventjes extra de grond in met haar hakken, zoals ze met haar vijanden deed. Evil. Scherp blijven Aura, nu niet verliezen. Ze richtte haar aandacht weer op de jongen naast haar. “Heb jij misschien enig idee waar in deze onderwijsinstelling er een goeie borrel zou kunnen staan?” vroeg ze “Ik heb namelijk sinds het moment dat ik hier binnen kwam al een ongelooflijke trek in een borrel. Want we zijn hier niet allemaal zonder problemen, als je begrijpt wat ik bedoel….” Ze raakte eventjes kort zijn schouder aan.

James voelde Aura’s starende blik en hij trok één wenkbrauw op terwijl hij zich tot Aura wendde. ”You like what you see?” James knipoogde speels en genietend nam hij nog een laatste hijs van zijn sigaret, waarna hij de rook uitblies en het nog nabrandende filtertje nonchalant op de grond gooide.

“Nou, gewoon James, wie zegt dat James zomaar ‘gewoon’ is?”
James haalde zijn schouders op en hij keek Aura aan. ”Ik. Er zijn zoveel mensen met de naam James, is het niet?” James glimlachte kleintjes en hij keek even naar zijn handen, die hij in zijn schoot had gelegd. Toen Aura weer begon te praten keek James op naar haar en vragend trok hij een wenkbrauw op.

“Heb jij misschien enig idee waar in deze onderwijsinstelling er een goeie borrel zou kunnen staan? Ik heb namelijk sinds het moment dat ik hier binnen kwam al een ongelooflijke trek in een borrel. Want we zijn hier niet allemaal zonder problemen, als je begrijpt wat ik bedoel….”

James voelde hoe Aura haar hand op zijn schouder legde en even kuchte James. Nee. Geen lichamelijk contact, dan ging hij zich allerlei scenario’s voorstellen die nooit zouden gebeuren. Het was vast onnodig om te vertellen dat die scenario’s zich allemaal in de slaapkamer afspeelden. Boys will be boys.
James schraapte zijn keel en fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij nadacht over Aura’s vraag. ”Hmm. Misschien staat er wel wat in de keuken, en anders heb ik nog wel wat in mijn kamer staan, als je wil?”

Oeps. Misschien klonk dat iets te suggestief. James hoopte maar dat Aura het niet op zou merken. Het was ook pittig lastig om zijn gedachten erbij te houden, hij staarde praktisch gezien de hele tijd tegen Aura’s mega boezem aan.
Oké James. Stop. Gedachten erbij houden.
Met een scheve glimlach keek hij Aura aan en hij stond op. ”Als je wil kan ik je wel naar de keuken brengen, ik was toch al van plan om naar binnen te gaan.” Uitnodigend stak James zijn hand uit, zodat hij Aura omhoog kon helpen, mocht ze plan zijn om met hem mee naar binnen te lopen.

Moet er nog even inkomen hoor.

Rule #1 is that you gotta have fun, but baby when you’re done, you gotta be the first to run.

Yes, ofcourse she did like what she see. Hij was heel anders dan de mannen waar Aura normaal gesproken op viel. Hij was veel mysterieuzer, terwijl de mannen die Aura normaal had gehad altijd hetzelfde waren: veel geld, gespierd, heel erg oppervlakkig en geïnteresseerd in maar één ding. Maar toen ze James’ ogen over haar laag uitgesneden shirtje zag gaan, gaf dat een geweldige boost aan haar ego. Het leuke was, was dat het niet één keer gebeurde, maar een aantal keer. Had ze beet? “Hmmm. Misschien staat er wel wat in de keuken en anders heb ik nog wel wat in mijn kamer staan, als je wil?” Aura was misschien geen ster in sociale contacten, maar ze begreep een hint wanneer ze hem kreeg. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht. “Natuurlijk wil ik dat, ik snap heel erg naar een borrel” zei ze giechelend en nam James’ hand aan om op te staan. Aura hield zijn hand iets langer vast dan nodig was en toen ze zijn hand losliet, zorgde ze ervoor dat hij een goed uitzicht had op de Mount Everest, om het zo maar eens even te zeggen.

Aura pakte het pakje sigaretten van het bankje af en deed hem terug in haar bh. Ze glimlachte liefjes naar James. “Kies jij maar waar we heen gaan. Als je vertelt waar het ongeveer is, kan ik ons erheen teleporteren…” Dat idee was net in Aura haar hoofd binnen gekomen. Als ze ongeveer wist waar het was, was het heel makkelijk om daar naar toe te teleporteren. Bovendien kon ze één persoon aan de hand meenemen. Zodra het er meer zouden worden, zou ze een portaal moeten openen en dan zouden ze daar doorheen moeten stappen. Dat koste heel erg veel energie en daarom was ze blij dat dit nu niet hoefde. “Als we naar de keuken gaan, bestaat de kans er dat we betrapt worden…tenminste, ik denk niet dat ze het heel erg leuk vinden als wij daar lekker gaan zitten zuipen..” zei ze met een grinnik en sloeg haar ogen ten hemel. Veel scholen vonden dat niets, maar wat maakte het nou eigenlijk uit? Het was toch hun leven? Bovendien Aura oud genoeg om die dingen zelf te kunnen bepalen en James zag er ook niet echt uit of hij nog maar zestien jaar was. Dat was hij toch hopelijk niet? Dat moest ze zo maar eens zien uit te vissen.

“Kies jij maar, als je eventjes zegt waar het ongeveer is teleporteer ik er naar toe…” zei ze bevestigend en deze keer stak zij haar hand uit, als teken dat hij die vast moest pakken zodat ze konden teleporteren.

James merkte dat Aura zijn hand iets langer vast hield dan nodig was en hij moest daardoor de neiging onderdrukken om zijn wenkbrauw op te trekken. Probeerde ze met hem te flirten, of verbeeldde hij het zich?
Ach, het maakte ook niet uit.
Toen Aura aangaf dat ze best wel zin had in een borrel, knikte James, en hij knikte nogmaals toen Aura vertelde waarom het een beter idee was om naar zijn kamer te gaan in plaats van naar de keuken. Ja. Op zijn kamer zouden ze in ieder geval niet betrapt worden.
James knikte nogmaals en hij maakte aanstalten om aan te lopen, toen Aura iets liet vallen over teleporteren.

Wacht. Wat? James opende zijn mond om te vragen of Aura serieus was, maar hij klapte zijn kaken weer op elkaar toen Aura zijn hand greep zonder verder enige waarschuwing.
Wat er toen gebeurde was….. raar. Het was net alsof James in een spiraal werd getrokken waarvan de buitenwanden een immense zuigkracht hadden; het was bijna alsof iets James mee wilde nemen naar een andere dimensie. Eigenlijk klopte dat best wel, aangezien Aura hem van de ene plek naar de andere plek teleporteerde. Huh? Hoe wist Aura waar ze heen moest, had James dat al gezegd? Hij wist het niet meer, maar het leek hem vrij overbodig om het nu nog te zeggen. Bovendien was James te verstijfd om zich ook maar een millimeter te kunnen bewegen. Hij gaf het toe; dit was mega eng.

James was dan ook blij dat het niet langer duurde dan twee, misschien drie seconden. Toen James vaste grond onder zijn voeten voelde, liet hij Aura los en hij leunde even tegen de muur. Met een lijkwit gezicht keek hij Aura aan en hij wilde iets zeggen, maar zijn stembanden werkten niet. Daardoor vormde zijn lippen een ‘O’ en James besefte hoe belachelijk hij eruit moest zien. Hij klapte zijn kaken weer op elkaar en gespeeld nonchalant haalde hij een hand door zijn haren. ”Alles is cool.”
James probeerde neutraal te klinken, maar hij merkte dat zijn stem nog redelijk kleintjes was, en geërgerd zuchtte hij.

Hij stapte weg van de muur en keek even aandachtig om zich heen. Ze stonden voor de ingang van de slaapvertrekken voor mannelijke mutanten en James keek Aura met glinsterende ogen aan. Nu de schok een beetje weg was, begon hij pas te beseffen hoe cool het eigenlijk was geweest om te teleporteren. Hij had gewoon een best grote afstand in enkel één of twee seconden afgelegd. Hoe cool was dat? Met een klein glimlachje duwde James de deur van de slaapvertrekken open en hij knikte naar Aura. ”Dames gaan voor!
James begeleidde Aura naar de deur van zijn slaapkamer en hij stak de sleutel in het slot, om die vervolgens twee keer rond te draaien tot de deur van het slot af was. James drukte de klink omlaag en hij duwde tegen de deur, zodat die open ging. Hij deed het licht aan, plofte op zijn bed en klopte uitnodigend naast zich, als teken dat Aura best naast hem mocht gaan zitten. Uit zijn nachtkastje pakte hij een whiskyfles en twee whiskyglazen, en James goot de glazen driekwart vol. James was niet van plan om het vandaag rustig aan te doen. Hij gaf een glas aan Aura en hij tikte zijn glas tegen die van haar. ”Proost!”

Onderwerp: Re: I never knew daylight could be so violent.

» Everyone always knew that I was the hot one
» I said 'Baby I do this, I thought that you knew this'
» And like a ghost in the silence I disappear ..vs.Open