Onderwerp: Closed - The fish and the dolphin. do jan 26, 2017 3:18 pm
And I bleed when I fall down I'm only human And I crash and I break down Your words in my head, knives in my heart You build me up and then I fall apart 'Cause I'm only human
De winter had buiten toegeslagen. Er lag een dik pak sneeuw op de grond en alles was bevroren. Platen zagen wit en ook elk meertje dat buiten was, bestond uit een dikke laag ijs. Enkel de zee was nog steeds open ondanks dat het water enkele graden gezakt was en er vaak een harde wind was. Veel mensen bleven liever binnen of zetten in elk geval geen voet meer op het strand zonder dik ingepakt te zijn. Kellin had niet snel last van de koude, maar ook hij had zijn limiet en voor een duik te nemen in de zee was het te koud. Ook kleine meertjes en vijvers waren geen optie meer, want het ijs dat erop lag voorkwam het. Normaal gezien ging Kellin altijd naar buiten wanneer dat hij een duik wilde nemen in het water. Vaak was het water aangenamer en het gebeurde zelde dat hij dan iemand tegen kwam. Dat was niet zo als je naar het zwembad ging. Zomer of winter, ochtend of nacht, de kans bestond altijd dat je iemand tegen kwam en zeker overdag. Het was dat Kellin het nodig had, anders zou hij het niet doen. Wanneer dat hij door de gangen liep voelde hij zich al iets zelfzekerder als vroeger, maar wanneer hij ging zwemmen absoluut niet. Mensen leken dan sneller de neiging te hebben om te kijken. Daarbij kwam hij af en toe mutanten tegen die ook een mutatie hadden in verband met het water, maar die het makkelijker hadden. Voor hem was het soms zeer confronterend.
Kellin had echter geen keuze en hij wilde ook niet een hele dag op zijn kamer zitten. Uiteraard had hij daar het aquarium waar hij gebruik van kon maken, maar het was zeker niet perfect. Het was niet zo dat hij er super veel bewegingsruimte in had en dat hij echt zijn benen eens kon strekken. Daarom had Kellin die dag besloten om toch naar het zwembad te gaan. Hij zag wel hoe dat het ging verlopen. Misschien dat het er zelfs nog zeer rustig was. Daarbij moest hij het maar gewoon worden. Hij kon zichzelf niet voor altijd verschuilen. ooit kwam de dag dat hij de echte wereld weer in moest. Hoopt hij toch. Het was een verontrustende gedachten, maar ook iets waar hij naar uit keek. Het eiland en de school waren goed en hij zat er graag, maar hij wilde er niet zijn hele leven wonen.
Al snel kwam Kellin uit bij het zwembad en tot zijn geluk was het er zeer rustig. Er was maar weinig volk en niemand die echt op een andere aan het letten was. Kellin kon het niet, maar als dat wel zo was had er een glimlach op zijn gezicht gestaan. Dan stond het geluk toch eens aan zijn kant. Voor even toch. Voor de zekerheid had hij het apparaat dat hem voorzag van zuurstof aangedaan voor hij zijn kamer had verlaten, maar als hij ging zwemmen had hij het niet nodig. Daarom begon hij het los te koppelen zodat hij het aan de kant zou kunnen leggen, maar daar liep het verkeerd. Wanneer hij het over zijn hoofd wilde trekken zag hij even niets en dat was wanneer hij voelde dat hij ergens tegenaan liep. Er was een luide eerste plons te horen. Waar hij ook tegenaan was gelopen het lag in het water. Kellin probeerde zijn eigen evenwicht nog te behouden, maar zonder succes. Een tweede plons was te horen door Kellin die mee in het water tuimelde. Ho boy, wat voor problemen zou dat weer veroorzaken.
Onderwerp: Re: Closed - The fish and the dolphin. zo jan 29, 2017 8:56 pm
The floor looked sad, so I thought it needed a hug
Sinds hij op het eiland aangekomen was, was hij al een paar keer naar het zwembad gaan kijken, maar hij was er nog nooit ingesprongen. Gedeeltelijk omdat het gewoon moeilijk was om er als dolfijn terug uit te komen en hij zich veel harder moest concentreren om terug in een mens te veranderen als hij nat was. Zoiets ging veel gemakkelijker als hij opgedroogd was aangezien hij water altijd associeerde met zijn dierlijke vorm. In de tweede plaats was hij er niet in gesprongen omdat het altijd redelijk druk was geweest en een dolfijn nu eenmaal wel wat plaats in nam. Hij wilde geen mensen kwaad maken omdat ze door hem niet meer fatsoenlijk zouden kunnen zwemmen. De zee was groot genoeg, dus dan moest hij daar maar in gaan zwemmen. Het probleem was dat de jongen gewoon was om in zoet water te zwemmen en het zout van de zee pikte toch altijd wat in zijn ogen. Niet dat de jongen iemand was die veel klaagde, maar zoiets mocht toch wel eens gezegd worden, toch?
De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn groene kijkers toen hij merkte dat het zwembad praktisch leeg was toen hij er aan kwam. Nee, hij kon het niet laten om om de zoveel tijd toch eens een bezoekje te brengen aan het zwembad en te kijken naar de kunsten van anderen. Nu er echter niemand was, kon hij misschien wel eens in het water springen om een beetje rond te dobberen. Hij was toch vrij vandaag, dus waarom zou hij zijn kamergenoot niet eens wat rust gunnen en zelf ook wat lui wezen? Het probleem was dat hij het gewoon ronddobberen waarschijnlijk niet lang zou volhouden en alsnog salto’s zou gaan maken, in hoeverre dat mogelijk was in het zwembad. Wacht nee, misschien was het toch niet zo’n goed idee om in het zwembad te springen en kon hij beter weer naar het strand trekken. Wie weet hoe lang zou hij weer vastzitten in zijn dierlijke vorm als hij niet eens zelf uit het zwembad raakte?
De jongen wilde net weer een paar stappen bij de rand vandaan zetten, toen hij voelde hoe er iets tegen hem opknalde. Doordat hij zo dicht bij de rand had gestaan, had hij nog niet eens de kans om te proberen zijn evenwicht te houden en voor hij ook maar besefte wat er juist gebeurde, lag hij al in het water. Van zodra hij kopje onder ging, begon hij te shiften en op het moment dat hij terug boven kwam, was hij een dolfijn in plaats van een mens. Zijn ogen zochten direct de andere aanwezigheid in het water op en even keek hij de mutant verbaasd aan. Was dat ook door het water dat die knul er zo uitzag of zag hij er de hele tijd zo uit. Either way, het was wel duidelijk dat die persoon verantwoordelijk was geweest dat hij nu in het water zat aangezien er voor de rest niemand aanwezig was.
”Nu je me er hebt ingeduwd, ga je me er ook terug uitvissen?” Hij kon het gewoon niet laten om er een flauwe woordgrap in te steken en als hij had kunnen grijnzen, had hij dat waarschijnlijk ook gedaan. De jongen had werkelijk geen idee of de ander hem verstaan had of niet. Het enige wat de meeste mensen hoorden, was wat gekwetter. Als de ander hem niet kon verstaan, kon het nog moeilijk worden om uit het zwembad te raken. Gyp sloeg een paar keer met zijn staart, kwam zo wat voorruit totdat hij recht tegenover de ander dobberde en met zijn kop lichtjes opzij gekanteld keek hij de ander aan zonder voor de rest nog veel geluid te maken.
Onderwerp: Re: Closed - The fish and the dolphin. di maa 14, 2017 7:16 pm
And I bleed when I fall down I'm only human And I crash and I break down Your words in my head, knives in my heart You build me up and then I fall apart 'Cause I'm only human
Kellin hield er normaal van om buiten het water in te duiken omdat daar veel minder volk was. Het zwembad was voor het ogenblik redelijk rustig, maar buiten zou er niemand zijn. Jammer genoeg was het niet helemaal mogelijk om de meren te gaan opzoeken dus het zwembad moest volstaan. Achteraf ging Kellin waarschijnlijk nog spijt krijgen van zijn beslissing. Hij had beter gewoon op zijn kamer gebleven, dan was er niets verkeerd gebeurd.
Er was niet veel volk geweest, maar het duo had zeker de aandacht weten te trekken toen Kellin er per ongeluk voor had gezorgd dat ze met twee het water in belande. Dat niet alleen, maar ook omdat de andere jongen niet gewoon mens bleef. Kellin was er zeker van tegen een mens aan te zijn gelopen, maar onderwater kon hij perfect het gestalte van een Dolfijn zien. Het dier zwom weer naar boven en de jongen volgde het voorbeeld maar. Zijn beademingsapparaat was ondertussen naar de bodem gezakt. Het was te hopen dat er geen schade aan was.
Stomverbaasd keek hij naar de Dolfijn toen ze weer boven water waren, of eerder de jongen die er net in was veranderd. Er werd hem gevraagd om de ander uit eruit te vissen, maar hij had geen idee hoe dat hij daaraan moest beginnen. Daarbij was Kellin nog steeds niet helemaal zeker of wat hij zag ook echt was. Nooit eerder had hij een mutant gezien die veranderde in een dolfijn, maar voor alles was een eerste keer. ’Ja natuurlijk ik uhm- kan het proberen,’ begon Kellin en hij probeerde zich terug te vermannen. Ondertussen hees hij zichzelf ook weer op de kant om vanaf daar de situatie in te schatten. Hoe konden ze van hem verwachten dat hij een grote vis uit het water kon trekken? Het was niet alsof een dolfijn een licht gewichtje was. ’Kan je er misschien niet uitspringen ofzo?’ Dat leek Kellin nog het gemakkelijkste. ’Je kan toch springen hé?’ Voor hetzelfde geld kon de dolfijn dat namelijk niet, was het een nogal simpel beest.
Onderwerp: Re: Closed - The fish and the dolphin. zo maa 19, 2017 5:14 pm
The floor looked sad, so I thought it needed a hug
Het eerste dat hij opmerkte toen hij terug bovenwater kwam, waren de mensen die ineens aangelopen kwamen. Waarschijnlijk dachten ze dat ze hem moesten komen redden omdat hij aan het verdrinken was ofzo. Het water was ook wel echt koud en een normaal mens zou waarschijnlijk verstijfd zijn van de kou. Iemand anders zou waarschijnlijk ‘gered’ moeten worden, maar Gyp was nu eenmaal geen normaal persoon. De kou had er wel voor gezorgd dat hij even niet geweten had wat te doen, maar het had niet lang geduurde voordat hij zijn weg naar de oppervlakte gevonden was. Hij was een dolfijn, hij was wel wat gewoon. Ok, hij was praktisch opgegroeid in een dolfinarium, maar zelfs daar kon het water erg koud worden.
De uitdrukking op het gezicht van de ander was goud waard. Hij had waarschijnlijk niet verwacht een dolfijn te zien. De diertjes kwamen nu eenmaal niet snel voor in een zwembad midden in het schoolterrein. De enige uitleg die er was, was dat hij een mutant was en hij was er vrij zeker van dat de ander op een gegeven moment ook tot die conclusie kwam.
De jongen bewoog zijn kop wat op en neer toen duidelijk werd dat de ander hem wel kon verstaan. Hij reageerde zelfs op zijn woorden terwijl hij zich terug op de kant hees. Natuurlijk raakte de ander makkelijk uit het zwembad, hij had zijn handen en armen nog om te helpen. Met zijn vinnen ging Gyp alleen niets kunnen uitrichten spijtig genoeg, dus moesten ze een andere manier bedenken.
Een iets of wat verontwaardigd geluidje verliet zijn keel toen de vissenjongen hem vroeg of hij niet gewoon uit het zwembad kon springen, gevolgd door de vraag of hij überhaupt wel kon springen. Als een reactie op de woorden, sloeg Gyp zo hard met zijn staart zodat er een heleboel water over de ander heen spetterde. ”Natuurlijk kan ik springen? Je zou best een waardeloze dolfijn zijn als je niet kon springen.” Hij draaide zich terug met zijn snuit naar de ander. ”Het probleem is dat het pijn doet als je met je buik recht op beton terecht komt. Heb jij het zelf ooit al eens geprobeerd? Geloof me, dat is geen pretje. Ten tweede ga je waarschijnlijk handdoeken voor me moeten zoeken. Ik kan niet terugshiften als ik helemaal nat ben, zeker niet als ik met pijn in mijn buik zit als ik daar recht op geland ben.” Ja, hij had een mutatie die hem kon helpen om zichzelf helemaal te laten opdrogen, maar dat zou concentratie kosten die hij op dat moment beter op het andere deel van zijn mutatie kon richten. Wat hij gezegd had over pijn in zijn buik, was niet gelogen. Dat ging waarschijnlijk voor een mooie blauwe plek zorgen, maar dat moest hij er dan maar bij nemen.
”Dusss, heb je een beter idee of gaan we dat proberen? Als ik na een paar minuten niet geshift raak, moet je me trouwens maar terug in het zwembad rollen. Ik zou liever niet helemaal uitdrogen.” Hij klonk misschien een beetje gepikeerd, maar dat kwam meer door het vooruitzicht op de pijn die zeker ging komen. Ja, hij nam de ander het een beetje kwalijk, maar hij was niet het soort persoon dat lang kwaad kon blijven.
Onderwerp: Re: Closed - The fish and the dolphin. za apr 22, 2017 10:54 pm
And I bleed when I fall down I'm only human And I crash and I break down Your words in my head, knives in my heart You build me up and then I fall apart 'Cause I'm only human
Verschillende mensen waren komen kijken toen ze met twee in het water waren gesukkeld, maar het werd al snel duidelijk dat ze niet direct hulp nodig hadden. Kellin had zijn kieuwen die ervoor zorgde dat verdrinken onmogelijk werd en het koude water deed hem helemaal niet. De andere jongen bleek achteraf een dolfijn te zijn dus daar was ook geen hulp nodig waardoor iedereen al snel weer weg ging. Ook erg fijn, want ze hadden achteraf gezien best kunnen helpen. De dolfijn jongen wilde namelijk weer uit het water en het ging daar niet zo vlot als bij Kellin. Er werd zelf verwacht dat hij de dolfijn weer uit het water ging helpen en hij wist nog niet gelijk hoe hij daaraan zou beginnen. Het beste leek hem als de jongen zelf uit het water zou springen, maar dat idee werd later ook afgekeurd.
Het was een heel domme vraag geweest en achteraf schaamde hij zich er zelfs voor. Kellin keek de dolfijn ook niet aan wanneer die vertelde dat een dolfijn die niet kon springen waardeloos was. Hij kon enkel even kort knikken, maar besloot er niets over te zeggen om het niet erger te maken. Enkel schrok hij kort toen er een vlaag water over hem heen kwam en zijn blik schoot direct terug naar de dolfijn die in het water zat. ’Daar heb je een goed punt,’ zei Kellin eerlijk. De grond van een zwembad was nooit aangenaam om op te vallen, zeker niet met de anti-slip tegels die rare bollen of groeven hadden. Een pijnlijke val ging het zeker zijn dus was het niet het beste idee, maar misschien wel de enige optie. Handdoeken zouden niet moeilijk zijn om te vinden, hij had er zelf ook wel enkelen en dat moest wel genoeg zijn voor een hele dolfijn. Hoopte hij in elk geval.
De dolfijn vroeg hem of ze dat plan zouden uitvoeren, maar hij was nog niet zeker of dat echt wel het beste plan was. Er werd hem gewaarschuwd dat Kellin hem er na enkele minuten weer in zou moeten rollen, omdat hij anders ging uitdrogen. Zelf had hij er ook ervaring mee en wist hij als geen ander hoe vervelend dat was. ’Nee, natuurlijk, dat begrijp ik best, zeer vervelend,’ zei hij wat snel achter elkaar terwijl hij nog steeds de beste optie probeerde te bedenken. Misschien moest hij toch eerst proberen de ander eruit te duwen, al was het niet dat hij zoveel kracht had en een dolfijn woog toch net wat meer als een mens. ’Misschien moet ik je er eerst proberen uit te duwen, voor de pijn tegen te gaan,’ sprak hij zijn gedachten luidop. Zonder dat hij wachten op een antwoord of het goed was, dook hij zelf in het water om dan boven te komen. ’Dus ik zal proberen je via je staart omhoog te duwen en jij probeert op de kant te komen met je...hoofd,’ vertelde hij zijn plan. Kellin wilde het liefst voorkomen dat de jongen achteraf van pijn ging klagen.
