Hij kon het gewoon niet geloven. Hij was heel even weggeweest om de begrafenis van zijn moeder bij te wonen en ze hadden zijn kamer direct aan andere leerlingen gegeven. Ze hadden waarschijnlijk niet verwacht dat hij nog ging terugkomen. Touché, hij was nooit echt vrolijk geweest, maar dat lag niet aan de school, het zat in zijn karakter. Cecil was van nature al iemand waar moeilijk een glimlachje af kon en het feit dat hij om de zoveel tijd bij leraren moest smeken of ze misschien een pakje sigaretten voor hem wilden fixen, hielp ook niet echt. En toch was hij teruggekomen. De aanblik van zijn broer had hem gewoon ziek gemaakt. No way dat hij terug bij die psychopaat ging wonen. School klonk zelfs meer aanlokkend dan thuis blijven en hele dagen op het gezicht van de persoon die hem meerdere keren had proberen vermoorden, te kijken.

Natuurlijk was zijn stemming helemaal omgeslagen nadat ze hem verteld hadden dat hij een hele nieuwe kamer toegewezen kreeg. Gewoon het feit dat hij niet meer helemaal aan het einde van de gang zat irriteerde hem al, maar het werd erger toen er ook nog eens gezegd werd dat hij een roommate had. Het kon hem niks schelen dat de ander misschien wel de vriendelijkste persoon van heel de wereld was. Cecil was gewoon geen sociaal type. De enige persoon waar hij zonder problemen mee kon omgaan was Jace. Al moest hij bekennen dat de nacht die hij met Aurélia had doorgebracht ook wel hoog in zijn lijstje van leuke momentjes stond.

Zelfs een “sorry” kwam niet over zijn lippen nadat hij tegen iemand was aangelopen. Hij keek de persoon waar hij tegen gelopen was alleen maar aan, daagde hen uit om iets te zeggen. Hij rolde met zijn ogen toen de ander na even gekeken te hebben toch doorliep. Pussy. De jongen greep de hengsels van zijn rugzak steviger vast terwijl hij doorwandelde en deze keer stopte hij pas toen hij voor de juiste deur stond. Een zucht verliet zijn lippen vooraleer hij zijn hand ophief en op de deur klopte. Zonder echt op een antwoord te wachten, gooide hij de deur open en nonchalant leunde hij tegen de deurpost terwijl zijn bruine kijkers eerst over de kamer heen gleden en daarna bij zijn roommate bleven hangen. ”Ik denk dat het de bedoeling is dat we het met z’n tweeën gezellig gaan maken.” Hij kruiste zijn armen over elkaar, zorgde voor een gesloten houding terwijl hij de jongen voor hem afwachtend aankeek.

Cecil likte over zijn lippen terwijl hij zijn donkere kijkers over de kamer liet gaan en merkte dat allebei de bedden nog onopgemaakt waren. Dit betekende dat de ander ook nog niet in de kamer geslapen had, dus de ander was oftewel nieuw, of was uit zijn kamer geschopt en moest deze dan maar met hem delen. Zijn blik schoot al snel terug naar de persoon voor hem toen deze begon te praten en gewoon het feit dat hij niet direct een ‘we-gaan-zeker-dikke-vrienden-worden’ soort persoon was, zorgde ervoor dat Cecil zijn armen langs zijn lichaam liet hangen en even lichtjes knikte. Het feit dat ze iets of wat bot klonken, kon hem zelfs niet eens schelen.

”Cecil.” Er kon zelfs een klein glimlachje vanaf toen hij zichzelf voorstelde. Zelfs dat kleine glimlachje zorgde ervoor dat zijn gezicht leek op te lichten. Er waren veel mensen die hem vertelde dat hij wat meer zou moeten lachen aangezien het hem een veel vriendelijkere uitstraling gaf. Het probleem was dat Cecil bijna nooit echt een reden had om te lachen. Door het feit dat hij zelfs de makkelijkste woorden soms vergat, werd hij er constant aan herinnerd dat hij altijd al het buitenbeentje van de familie was geweest. Zijn ouders waren getuigen geweest van hoe zijn oudere broer hem had proberen te wurgen en toch hadden ze hun oudste zoon nog altijd voorgetrokken. Ze hadden het allemaal zo omgedraaid, dat het leek alsof het gewoon een ongelukje was geweest en dat zijn broer hem heus niet had proberen te vermoorden.

De glimlach was een beetje van zijn gezicht gegleden toen er gevraagd werd of hij nieuw was op het eiland. Nee, ik moest weg om naar de ….” Wat was dat woord nu weer? ”De… de… je weet wel. Waar je heen moet als er iemand gestorven is.” Hij knipte met zijn vingers in een poging op het woord te komen. Dit was dus exact wat hij bedoelde. Zijn oudere broer had er helemaal niets aan overgehouden, Cecil daarentegen. Omdat hij zo lang zonder zuurstof had gezeten, was er een deel van zijn hersenen beschadigd geraakt, vandaar dat hij niet op dat ene woord kon komen. ”Swat. Mijn moeder was gestorven en ik ben na dat …jeweetwel nog even thuis gebleven om vader wat te helpen. Op een gegeven moment had hij me niet meer nodig, dus hier ben ik weer.” Deze keer werd de glimlach op zijn gezicht iets groter terwijl hij de kamer inliep en zijn sportzak naast een van de bedden zette voordat hij neer ging zitten. ”En jij? Hoelang zit jij hier al?”