Heel het voorval met Valkyrie en het andere meisje was al enige tijd geleden, maar de littekens bleven vers. Er ging geen dag meer voorbij zonder dat Lawrence er ook maar één keer aan dacht. Het maakte hem vanbinnen kapot, zonder dat hij het besefte. Problemen waar hij ooit vrede mee had genomen, waren terug naar boven gekomen en bleven rond spoken in zijn hoofd. Ooit had hij één keer een poging ondernomen om van zijn problemen van af te stappen. Niet zoals je zou denken, maar door de problemen te doen verdwijnen. Iemand had hem willen genezen van zijn blindheid, maar het was hem niet goed bekomen. Het had Lawrence meer slecht dan goed gedaan. Maar hij kon de gedachten om zo iets gelijkaardig nog eens te proberen, niet van hem af zetten. Blind zijn was niet zo makkelijk als het soms leek. Natuurlijk wist hij prima zijn plan te trekken en kon hij een normaal leven lijden. In hoeverre dat het mogelijk was. Maar sinds kort bracht het meer problemen en frustraties met zich mee. Lawrence vertrouwde zichzelf niet meer en daardoor was de controle die hij over zichzelf had, sterk achteruit gegaan. En juist wanneer hij zo goed bezig was. Wanneer hij het beest in hem meer begon te vertrouwen en wist hoe hij ermee om moest gaan. Dat was allemaal weer kapot. De geur van een levend wezen drong steeds weer harder tot hem door en met momenten was het moeilijk te beseffen dat hij het ook gewoon was.

De lessen waren de laatste tijd ook veel zwaarder. Ook die dag ging de informatie die ze kregen het ene oor in en het andere weer uit. De punten die ze terugkregen van een vorige test, waren bij Lawrence niet goed. Absoluut niet goed. De docent had gevraagd of er iets mis was, maar hij zou steeds beweren van niet. Aan de stemmen kon hij steeds horen dat ze bezorgt waren, maar daar schonk hij geen waarde aan. Lessen leken ook altijd zo snel gedaan te zijn, terwijl er meestal toch een uur in beslag werd genomen. Het voelde niet aan als een uur, maar misschien omdat hij te hard wegzonk in gedachten.
Lawrence wist niet hoe lang de docent zijn naam al had zitten uitspreken, maar toen de toon ineens strenger werd, kwam hij terug uit zijn gedachten. Enkele keren knipperde hij verward met zijn ogen. ‘Wat?’ vroeg hij. Langs hem heen kon hij enkele zachte grinniken horen en hij had geen idee waarom. ’Ik stelde een vraag.’ Lawrence wist niet welke vraag er gesteld was en doordat hij stil bleef, wist de docent ook wel dat hij had zitten dromen. Er was een duidelijke zucht te horen van de docent en Lawrence drukte zijn kiezen op elkaar.
Terwijl de vraag weer werd herhaald, besloot Lawrence gewoon zijn spullen bij elkaar te nemen. Het was genoeg geweest. Hij had geen zin om nog langer in de les te blijven, want het had toch geen zin. De docent zei hem enkele keren dat hij moest blijven zitten, maar hij bleef zijn spullen inpakken en met de hulp van zijn geleidestok, ging hij richting de deur. De les had lang genoeg voor hem geduurd.

Zacht schrok hij op, toen hij de deur vlak voor zijn neus in het slot kon horen vallen met een harde klap. ’Jongeman, ga nu terug op je plek zitten,’ hoorde hij de strenge stem van de docent zeggen, die dichterbij stond dan hij dacht. Om hem heen zaten leerlingen zacht tegen elkaar te fluisteren. ‘Laat me nu meteen gaan,’ zei Lawrence op een bevelende toon. Het gefluister leek direct te stoppen en ook de docent was even stil. ’Daar heb ik niks van verstaan, ga nu maar gewoon weer zitten,’ zei de Docent, maar een heel pak minder zelfzeker als eerst. Lawrence moest er niet lang over nadenken, hij wist wel hoe het kwam dat ze hem niet had verstaan. Je kon van een mens niet verwachten dat ze een taal die niet eens menselijk was kon verstaan. Ook dat gebeurde veel vaker. Dat hij sprak in een taal die enkel kon worden verstaan door slangen.
Zonder er nog op te reageren wandelde Lawrence gewoon het klaslokaal uit en werd niet tegengehouden. Zonder commentaar had hij de deur kunnen openen en was hij naar buiten gegaan. Hij bleef echter wel in de gangen omdat hij niet wist waar hij anders heen kon gaan. Doordat de lessen nog bezig waren, was het er gelukkig heel rustig. Hij zette zich vervolgens neer in een kleine inham die enkel leidt naar het rommelhok. Daar zakte hij met zijn rug tegen de muur op de grond en zuchten hij even kort. Wat was het weer een goede dag.