You charge me up like electricity

Eloise zat aan haar bureau en knauwde op de achterkant van haar pen terwijl ze dromerig door het raam naar buiten staarde. Waar haar gedachten eigenlijk bij haar fysica taak moesten zijn, zaten ze geheel ergens anders. Zeven letters die samen de naam Marshall vormden stonden over heel het kladpapier gekribbeld dat naast haar taak lag. Het zou namelijk nog al vreemd zijn voor Howard als die haar opdracht terug kreeg en er in plaats van een deftig antwoord enkel de naam van Marshall terug te vinden was. Om haar lippen speelde een kleine glimlach terwijl ze dacht aan Marshall en hoe het zou zijn op het vasteland. Ze wierp een blik naar de klok, die aangaf dat de avond dichter kwam en ze legde de pen -die helemaal verknabbeld was- neer op haar bureau. Ze drukte zich wat achteruit op haar bureaustoel en plaatste haar beide voeten -gehuld in sokken met kleine dinosauriërs- tegen de rand van haar bureau. Ze toverde haar gsm toestel tevoorschijn en opende de berichten. Ze wilde hem zo graag een sms sturen, om te vragen hoe de dag was geweest, of hij Howard goed had kunnen helpen en of ze interessante dingen hadden opgepikt op de conferentie. Maar het tekstvakje bleef leeg. Hoe graag ze ook wilde horen hoe het was, ze wilde hem tegelijk ook zijn vrijheid gunnen, hem even niet doen denken aan het eiland en alles wat zich daar op afspeelde. Het was namelijk zeldzaam dat er een student van het eiland af mocht, en al uiterst zeldzaam dat hij een leerkracht mochten vergezellen naar en belangrijke conferentie in verband met genetische manipulatie. Ze vergrendelde haar gsm en drukte hem tegen haar lippen, alsof ze op die manier die van hem toch een beetje kon voelen. Onwillekeurig moest ze er aan denken hoe Marshall nu voor twee dagen opgezadeld zat met de warrige -of zo dacht Elo toch dat ze waren- gedachten van Professor Howard. Ze richtte haar hoofd naar het plafond en moest zachtjes grinniken toen ze zich probeerde voor te stellen hoe die twee de avond zouden doorbrengen, aangezien ze één overnachting zouden doen. Anders zouden ze te veel afzien van het reizen en zouden ze bij hun terugkomst te moe zijn. Of iets in die aard. Ze zag Howard al helemaal samen met Marshall in een chique restaurant zitten, met een kreeft voor hem waarvan hij niet wist hoe eraan te beginnen. Ergens moest ze toegeven dat ze het jammer vond dat ze zo’n dingen niet met Marsh kon doen. Maar langs de andere kant was het wel leuk om naar zo’n dingen uit te kijken voor wanneer hun schoolloopbaan afgelopen was.

Eloise stond in de badkamer, haar tanden te poetsen toen ze een zachte, bijna onhoorbare klop op haar deur hoorde. Ze spuugde de tandpasta uit en veegde haar mond schoon met een handdoek die over het rekje hing alvorens ze weer haar kamer in stapte. Met een lichte frons op haar wenkbrauwen liep ze naar de deur, zich afvragende wie haar op dit uur nog nodig had. Diana had een sleutel, die kon zo binnen, dus wie.. Soepel trok ze de deur open, keek onmiddellijk in de blauwe ogen van Marshall. ’Marshall!’ piepte ze enthousiast. Haar breed glimlachende blik veranderde in een verwarde, een niet-begrijpende. Na enkele seconden merkte ze op dat er iets niet klopte, en zag ze zijn houding die niet die van normaal was. ’Wat doe je hier? Bleef je niet tot morgen in New York?’ En toen zag ze het bloed, het bloed op zijn armen, zijn gezicht, enkele druppels die op de grond voor haar deur lagen. ’Oh my god Marshall wat is er gebéurd?’ Haar hartslag schoot omhoog en Eloise wrong zich onder zijn arm om hem te ondersteunen. Ze voelde hoe hij met de helft van zijn gewicht op haar leunde en een beetje strompelend begeleidde ze hem zijn kamer binnen. De deur zwierde ze dicht door er met haar voet achter te haken. In de buurt van haar bed liet ze hem voorzichtig los en hielp ze hem erop. Dat het bloed van zijn wonden op haar lakens kwam was wel het laatste van haar zorg. ’Ik dacht..’ mompelde ze haperend, haar handen beefden stilletjes. ’Ik dacht dat je naar een conferentie ging? Wat is er gebeurd? Waar is Howard? Ben je alleen terug gekomen?’ De vragen stroomden over haar lippen op een overbezorgde manier. Met grote ogen staarde ze hem aan, naar zijn gezichtsuitdrukking, naar de kleine sneetjes die over zijn gehele lichaam verspreid zaten. Nee, ze zou niet zeggen dat hij naar de ziekenzaal moest, het enige wat ze wilde was weten wat er gebeurd was, weten dat hij veilig was.

’Elo, doe rustig.’ Ze negeerde zijn woorden volledig, schoot hem te hulp zodat hij zich aan haar kon vastklampen en niet aan het hout van haar deurlijst. ’Het gaat wel.’ Ze keek hem langs opzij aan, moest aardig wat moeite doen om hem overeind te houden en tot bij haar bed te krijgen. ’Zo ziet het er anders niet uit.’ zei ze met een duidelijk bezorgde frons op haar voorhoofd. Ze overdonderde hem met vragen, zowel luidop als in haar hoofd. Marshall zakte tegen het uiteinde van haar bed, en meteen trok ze het kussen van het hoofdeinde naar hem toe. Zo zat hij op zijn minst iets zachter. Verwachtingsvol en met expressieve ogen keek ze hem aan toen hij zijn hand op stak. Met dat gebaar bracht hij haar in een keer tot zwijgen, en ze voelde zijn hand zich rond haar pols klemde en ze vervolgens langzaam op het bed werd getrokken. ’Niet schrikken oké, het zijn herinneringen.’ Ze knikte vastberaden, wist dat ze op die manier waarschijnlijk veel sneller en een veel duidelijker antwoord op haar vragen zou krijgen.

Verzonken in de trance die Marshall zijn mutatie teweeg bracht keek ze naar de situatie waar ze opeens een deel van leek uit te maken. Het was alsof ze er midden in had gezeten, en voor een moment werden alle emoties die zich in de herinneringen afspeelden ook reëel bij haar. Nieuwe gezichten, gesprekken waar ze maar de helft van begreep, Marshall die enkele guards uitschakelde, een regen van glas over zich heen kreeg, de robotjongen die het voor hem opnam en het leven van twee mensen nam in minder dan een handomdraai. Het was zoveel informatie dat ze er even duizelig van werd. Maar toen ze uiteindelijk uit de bijna simulatie kwam, begreep ze het. De blik in haar ogen had onmiddellijk iets zachters en minder dringend gekregen. Even bleef het stil tussen hen, totdat ze uiteindelijk een hand op hief en hem langzaam langs zijn wang liet gaan. ’Jezus Marsh, daar is Star Wars niets tegen..’ mompelde ze een beetje onzeker. ’Het is een beste knul hoor, hij heeft gewoon pech gehad.’ Elo trok een mondhoek lichtjes omhoog, tot een minuscule glimlach. ’Het is triestig wat sommige mensen elkaar kunnen aandoen. Maar hij heeft nu een nieuwe kans, dat kunnen velen daarbuiten niet zeggen.’ zei ze met een klein knikje en schoof wat dichter naar hem toe. Ze wilde verder niet denken aan de dingen die zouden kúnnen gebeurd zijn, dat had toch geen zin. ’Heb je pijn?’ vroeg ze hem toen zachtjes en keek met een pijnlijke blik in haar ogen naar de kleine sneetjes op zijn gezicht, waar hier en daar nog een flikkering van een glassplinter te zien was. ’Zit stil..’ beval ze hem, en bracht voorzichtig haar duim- en wijsvinger naar zijn jukbeen om er een klein stukje glas dat langs de wonde zat weg te nemen. Ze liet het vallen in een leeg waterglas dat op haar nachtkastje stond, en richtte vervolgens haar ogen weer op die van hem. ’Je hebt me goed laten schrikken, weet je dat? De volgende keer als ik het woord conferentie hoor neem ik je met twee armen vast en laat ik je niet meer gaan!’ Ze spreidde haar armen, wilde hem vastnemen maar besefte dat dat misschien geen goed idee was. ’Maar..’ zei ze toen met een verlegen glimlach op haar gezicht. ’Ergens ben ik ook wel enorm trots op je.’ Zo nonchalant als ze kon haalde ze haar schouders op, maar vanbinnen brandde het van enthousiasme. ’Ik bedoel, wie kan nu zeggen dat hij én met een leerkracht mee is gegaan naar een conferentie over genetische shizzle, én daarbij ook nog eens een jongen heeft gered uit de klauwen van een feeks?’ Ze bevochtigde haar lippen en trok haar lippen tot een scheve grijns. ’Ik praat te veel he? En je bent al zo moe.’

Eloise moest zichzelf toegeven dat ze de blondharige jongen dankbaar was. Dat hij Marshall had beschermd tegen de gevaren die de vlucht naar buiten met zich mee bracht. Ze had zijn gezicht in haar geheugen geprent, de blonde haren en de blauw oplichtende ogen. Eloise wist dat als ze hem ooit in de gang of eender waar in de school zou tegenkomen dat ze een bepaalde drang zou voelen om hem te bedanken. Maar ze wist ook al dat dat voor een vreemde situatie zou zorgen, aangezien de jongen niet zou weten wie zij was. En daarnaast kon ze uit de herinneringen van Marshall ook opmaken dat het een persoon -als het een persoon te noemen was- dat zowel fysiek als mentaal op een speciale manier in elkaar stak. Maar het meest opgelucht en blij was ze over het feit dat Marshall veilig en semi-wel op haar bed lag. Ze kon de drang in haar vingers dan ook niet weerstaan om hem even op zijn kaak aan te raken. ’Niet Star Wars beledigen’ bracht hij tegen haar mopje in, en Eloise schudde breed glimlachend haar hoofd. ’Ik zou niet durven, of volgende keer bind je me écht voor de televisie vast en ga je me brainwashen met die films.’ Ze probeerde het gesprek luchtig te houden. Marshall was moe, zij bekomende van de schrik die ze had genomen toen hij in deze toestand voor haar deur was opgedoken. Toen Marshall het voor de blondharige jongen opnam, kon ze het niet weerstaan om er op in te gaan, en de glimlach die Marshall haar met die woorden toewierp deed haar binnenste warm worden. Hij wist hoe ze was, zonder vooroordeel. Iedereen maakte fouten, maar iedereen had ook recht op een tweede en nieuwe kans. Bemoedigend glimlachte ze hem toe, want ze wist dat dit op een bepaald niveau ook voor hem gold.

De kleine sneetjes, ze waren niet diep of extreem lang, maar het waren er wel een heel aantal. ’Een beetje.’ gaf hij toe toen ze vroeg of hij pijn had, en Eloise keek hem licht bezorgd aan. Ze was niet het type dat in allerijl naar de verpleging zou lopen, met de mededeling dat haar vriendje lag dood te bloeden en dringend geopereerd moest worden. Nee, zo was ze allesbehalve. Kwam het doordat ze het zelf gewoon was om aardig wat kwetsures op te lopen? Kwam het omdat ze een hoge pijngrens had? Of kwam het omdat ze niet het perfecte, typisch uitgesneden meisje was? Ze kon er geen antwoord op geven, maar Marshall wist hoe ze ook op dit gebied in elkaar zat. En omgekeerd wist ze ook van hem dat hij wel tegen een stootje kon. Toch vond ze dat ze het bloed gerust kon weghalen, en in minder dan een halve minuut was ze naar de badkamer geraced, had ze een donkerkleurige handdoek vochtig gemaakt en zat ze weer naast hem op het bed. Voorzichtig veegde ze de streepjes bloed op zijn gezicht weg, zonder daarbij over de sneëen zelf te gaan. Waar ze wel duidelijk op stond, was dat ze hem de volgende keer niet meer naar zo’n conferentie zou laten gaan, en Marshall lachte door haar opmerking, stuurde fragmenten door naar haar waarin ze haar handen om hem heen had geslagen alsof hij een trofee was die ze niet wilde afgeven. Haar voeten sleepten achter haar aan doorheen de gang en maakte piepende geluiden op de grond. ’Neeee!’ zei ze lachend, duwde zacht tegen zijn schouder en beëindigde daarmee de beelden die hij in haar hoofd liet afspelen. De handdoek legde ze langs haar op het bed. ’Ik ben sterker dan dat hoor, onderschat me niet.’ ze wiebelde met haar zwarte wenkbrauwen en moest daarna lachen. ’Oke nee..’ gaf ze toen toe en rolde al lachend met haar ogen, haar smalle schouders liet ze afhangen. ’Het zou er waarschijnlijk wel zo uit zien.’

’Geeft niet, luisteren gaat nog net.’ sprak hij zachtjes met een kleine grijns op zijn gezicht. Ze keek hem met grote, verliefd ogen aan toen hij zich wat rechter duwde en voelde de zachte kus op haar lippen. Haar ogen sloot ze gewillig, rechtte haar rug wat en drukte zich daarmee wat naar voren. ’Ik heb je trouwens veel te hard gemist om nu zomaar in slaap te vallen hoor.’ Net zoals hij begon te grijnzen deed zij dat ook, waardoor ze op een bepaald moment meer tegen elkaar zaten te glimlachen dan dat ze daadwerkelijk kuste. Ze liet haar hand vluchtig door zijn haren gaan en hij gaf haar nog een kort kusje voordat hij zich terug trok en weer wat dieper op het bed liet zakken. ’Heb je dat huiswerk voor Howie al af? Die man kon over bijna niks anders praten.’ Onmiddellijk trok ze haar mondhoeken naar beneden. ’Nee..’ zuchtte ze toen. ’En dat is jouw fout, want de enige formule die door mijn hoofd spookt bevat iets met een..’ Ze tekende een E op zijn bovenbeen, vervolgens een + en als laatste een M. Nadat ze dat had gedaan schoot ze in de lach, wreef ze over zijn been alsof ze de letters wilde wegvegen. Ze leek wel een verliefde twaalfjarige. ’Gelukkig is die les pas volgende week, dus ik heb nog wel even.’ En toen werden haar ogen groot, kwam er een sluwe frons op haar wenkbrauwen en klonk er een korte gniffel over haar lippen. ’Tenzij jijjjjj..’ Haar vinger plaatste ze tegen zijn voorhoofd. ’De oplossingen in de professor zijn hoofd hebt gezien?’ Ze glimlachte hem breed glimlachend toe. Veel te breed. Als het had gekunnen was er een aureooltje boven haar hoofd verschenen.

’Jaaa dat lijkt me nu eens een uitstekend idee.’ Lachend rolde Eloise met haar ogen en schudde haar hoofd. ’Ben je weer daar met je vastbind-kink?’ Ze depte met de vochtige handdoek over zijn gezicht en een paar stiekem verstopte glassplinters vielen op haar laken. ’Het lijkt me wel géén uitstekend idee om vannacht in een bed vol glas te slapen.’ zei ze met grote ogen, maar kon een glimlach weer niet onderdrukken toen Marsh ze braafjes in het daarvoor voorziene glas liet vallen. Terwijl ze stopte met het wegdeppen van zijn bloed stuurde Marshall haar weer een komisch beeld nodig van Eloise die een levende rugzak leek. Lachend duwde ze tegen hem waardoor de beelden stopten en uiteindelijk moest ze toch toegeven dat het er waarschijnlijk wel zo zou uit zien. ’Zoiets dacht ik ook al.’ Gespeeld boos sloeg ze haar armen over elkaar en fronste haar wenkbrauwen. ’Maar ik hou nog steeds van je hoor.’ liet hij nog volgen en Eloise viel volledig uit haar rol. ’You better!’ bracht ze enthousiast uit, liet de handdoek op het bed vallen en nam zijn hoofd tussen haar handen om vervolgens een kus op zijn lippen te drukken. Terwijl sloot ze haar ogen en ademde in via haar neus. Zijn geur, zijn warmte, zijn liefde.. Ze zou het misschien niet snel toegeven, maar ze had hem ook enorm gemist en was blij dat ze hem veilig -maar gehavend- in haar handen had.


Niet veel later ging het opeens over de taak die Howard haar had bezorgd, een taak waar ze nog steeds voor geen meter verder mee was geraakt. En drie keer raden: Het was Marsh zijn fout aangezien hij het zelfs zonder zijn telepathie kreeg klaargespeeld om bijna constant door haar hoofd te zweven. ’Oh? Die formule ken ik ook wel!’ Eloise trok grijnzend haar wenkbrauwen in de lucht en tikte zachtjes tegen zijn borst en vervolgens tegen haar voorhoofd in de hoop dat hij de antwoorden door die looney zijn hoofd te hebben zien spoken. Niet dat ze er van uit ging.. Zijn antwoord deed haar dan ook heel verbaasd opkijken, met een ‘ik geloof je niet’-blik in haar ogen. Vervolgens begon hij zich uit te kleden (zijn pull dan toch) en Eloise haar al reeds verbaasde blik werd nóg verbaasder. ’Maar wat verdien ik daar mee? Ik hoef het niet te maken, ik ben lekker vrijgesteld.’ Eloise ging in kleermakerszit zitten en plaatste haar elleboog op haar knie om vervolgens haar hoofd op haar hand te laten steunen. Ze keek hem bedenkelijk aan, geloofde er niet veel van dat hij überhaupt ook maar één ding van de taak in het hoofd van Howard had gezien, laat staan dat hij het had onthouden. Ja ze wist dat hij dat ook in hoofd kon lezen, maar het deed er niet toe, als hij een spelletje wilde spelen, dan wilde zij dat ook. ’Jij met je grijnsjes..’ sprak ze hem met toegeknepen oogjes toe en onderdrukte een brede grijns, terwijl wees ze hem beschuldigend met haar vinger toe. Lang bleef ze niet in kleermakerszit zitten, zeker niet nadat hij zijn trui had uitgezwierd en het zichzelf gemakkelijk had gemaakt op haar bed. Even keek ze hem aan, met haar flinsterende blauwe ogen voordat een diepe zucht haar keel verliet. ’Oh fuck die taak..’ ze drukte zich op, kroop op haar knieën over het bed naar hem toe en ging boven hem hangen, om vervolgens onmiddellijk haar lippen op die van hem te drukken. Terwijl ze hem kustte tastte ze met haar hand naar haar pols, om de elastiek die errond zat uit te doen en er haar haren in een warrige dot mee samen te binden. Zo zou hij in ieder geval al niet stikken in de warrige bos zwart die ze haar kapsel noemde.

’Dont worry babe, I got this.’ Eloise deed een poging om hem voor een moment serieus aan te kijken. Iets wat radicaal mislukte, ofcourse. Ze herinnerde zich nog de eerste keer dat hij haar babe had genoemen, een woord dat ondertussen zowat haar vaste bijnaam was geworden als het van Marsh afhing. Maar de rode wangen, het wegvallen van haar spraakvermogen, de onophoudende, ongecontroleerde gedachten. Nee, die waren er ondertussen niet meer. Het gevoel dat het nu in haar losmaakte was meer een soort van gelukzaligheid, de bevestiging tussen hun twee. Nadat ze gestopt was met grinniken om zijn punchline en met haar ogen had gerold keek ze hem in stilte aan. Op haar lippen stond die eeuwige, brede glimlach en nog voor ze het beide goed en wel doorhadden was vrijwel alle ruimte tussen hen verdwenen.

Zij was degene die initiatief had genomen, die ervoor had gekozen om de taak te laten zijn voor wat het was. Al zou ze er op buizen, dat was iets wat haar momenteel vrij weinig deerde. Het enige waar ze nog aandacht aan schonk was Marshall, die half onder haar lag en zijn armen over haar onderlichaam sloeg. Kort glimlachte ze tegen zijn lippen aan, voordat ze verder ging in de kus en haar hand zachtjes over zijn borstkast liet glijden. Nooit had ze gedacht dat ze bij iémand zo op haar gemak zou zijn, en dan nog wel in een situatie zoals die waarin ze zich begaven. Hij was van haar, net zoals zij van hem was. Het had misschien lang geduurd tot de eerste stap, tot hun relatie, maar mocht ze het opnieuw doen, zou ze het precies op dezelfde manier doen. Ze hadden hun vriendschap als basis, waren nog steeds dezelfde personen als ze ervoor waren. En dat maakte het zo…natuurlijk. Toen Marshall de kus langzaam eindigde opende ze meteen haar ogen en keek hem glimlachend aan. Haar lippen liet ze zachtjes over elkaar schuiven. ’Misschien als ik een goed woordje doe bij Howie, krijg je ook vrijstelling.’ Eloise haar donkere wenkbrauwen schoten omhoog. ’Als hij überhaupt mijn naam kent.’ lachte ze en ontving een kusje op haar neus. Zijn hand voelde hij over haar onderrug gaan en een aangename rilling trok door haar lichaam. ’Die man zijn hele leven lijkt wel een grote warboel.’ zei ze terwijl ze zich languit langs hem op het bed vleide. ’Hoe moe ben je op een schaal van één tot tien?’ Ze keek hem verwachtingsvol aan. ’Want je hebt me alleen de stukjes met Topaz laten zien, je hebt nog niet verteld over hoe het daar was voor de drama begon.’ ze legde de nadruk op het woord ‘verteld’ omdat ze het ook leuk vond om hem te horen praten over een bepaalde situatie in plaats van het haar te tonen. Met haar helderblauwe ogen bleef ze hem genadeloos aanstaren, al wist hij wel dat ze hem niet zou pushen als hij moe was. Ze hadden nog tijd genoeg samen.

Het gespreksonderwerp ‘taken voor school’ en ‘Howard’ werd al snel aan de kant geschoven. Eloise had Mársh gemist, niet Howard samen met zijn vervelende fysica taken. Het deerde haar dan uiteindelijk ook niet meer zo veel of ze de taak nu wél nog moest maken of niet meer. Het enige wat er toe deed was het moment waarin ze zaten, samen. Het tripje Genosha – New York was niet geweest wat Eloise ervan verwacht had, dus ze was blij om haar Marshall weer dicht bij zich te hebben. Gehavend, weliswaar, maar levend. Hij was uitgeput en had pijn, maar toch kreeg hij het klaargespeeld om haar met minstens evenveel liefde te bestoken als anders. De kusjes vulden haar met warmte die ze de afgelopen dagen had moeten missen. Maar hij was moe, iets wat Eloise al was opgevallen van toen ze haar deur had geopend en hem daar had aangetroffen. ’Solid twaalf?’ was zijn antwoord. Ondanks zijn toestand bleef hij erin slagen om mopjes te maken en een glimlach op haar lippen te toveren. En uit het niets haalde hij een herinnering naar boven. Van hun eerste ontmoeting, in de trainingszalen toen ze aan het tumblen geweest was en hij als toeschouwer had staan kijken. Zelfs zonder Marshall die beelden naar haar toe stuurde kon ze het zich weer levendig voorstellen. ’Hmm.’ humde ze met een onderdrukt enthousiasme, spoorde hem zo aan om verder te vertellen. ’Anders mag je die van mij wel opladen. Een heel klein beetje Chi zou wel helpen denk ik.’ Eloise knikte meteen en glimlachte hem toe. Een glimlach die overging in een korte lach toen hij zijn vingers in haar zij drukte. ’Niet kietelen!’ lachte ze en duwde zijn hand weg terwijl ze met haar hand streek over haar zij die nog steeds na tintelde van zijn aanraking. ’Of ik jaag een stroomstoot door je heen, dan ben je misschien ook opgeladen.’ Ze wiebelde met haar wenkbrauwen en knikte haar hoofd wat opzij. ’Of verkoold…’ fluisterde ze er nog achterna. De speelse blik in haar ogen ebde langzaam weg, werd iets serieuzer terwijl ze wat dichter naar hem toe schoof. ’Doe maar.’ zei ze met een zelfzekere knik, legde terwijl haar hand in die van hem en klemde haar vingers er zachtjes omheen. ’Zoveel je nodig hebt.’

Nadat Marsh zichzelf weer had opgeladen voelde Eloise een kleine zweem van vermoeidheid over zich heen hangen. Ze kwamen beide in ongeveer dezelfde toestand terecht, hij iets actiever als net, zij was meer passief. Het energieke enthousiasme wat ze eerst in zich had, was wat meer getemperd. Ze lag op haar buik langs hem, keek hem schuin omhoog aan en had haar arm over zijn borstkast geslagen. De kalmte in haar hoofd zorgde ervoor dat ze opnieuw moest denken aan zijn tripje naar New York, en haar nieuwsgierigheid geprikkeld werd. ’Oh ja, nu je het zegt.’ ging hij er op in, en begon te vertellen over hoe het was voordat de hel daar los brak. Ze had haar helderblauwe ogen aan zijn lippen gekluisterd en luisterde aandachtig naar alles wat hij over zijn reis naar het vasteland had te vertellen. Ze kon zich goed inbeelden dat het eens fijn was om voet van het eiland te zetten. Ongecontroleerd gingen haar gedachten uit naar haar ouders, die ze al bijna twee jaar niet meer gezien had. ’Het lijkt me ook fijn om hier eens weg te zijn ja..’ ging ze stilletjes in op zijn woorden en voelde zijn duim over haar arm strijken. Dat Howard alles wist, daar was ze niet van verbaasd. Iedereen dacht dat hij enorm veel haar op zijn hoofd had, maar Eloise was ervan overtuigd dat hij eigenlijk heel korte haren had, en een heel groot, vervormd hoofd. Ze had er alleen nog nooit aan kunnen voelen om het te kunnen bewijzen. ’Volgende keer neem ik je mee tho, maar niet op zo’n missie die helemaal fout afloopt.’ Zijn lachje werkte aanstekelijk, en zo kreeg zij er ook een op haar lippen. ’Beloofd?’ vroeg ze. ’Niet dat het niet verkeerd gaat aflopen, maar gewoon.. dat we ooit zo eens iets samen gaan doen.’ Ze wurmde zich wat dichter tegen hem aan, draaide haar hoofd in de holte van zijn hals en ademde diep in alvorens ze hem daar een kusje gaf.

’Miss Spark, in deze kamer worden er geen boyfriends getaserd.’ Haar lach galmde door de ruimte waardoor die meteen een stuk warmer werd dan de afgelopen dagen. Ze waren zo vaak bij elkaar sinds ze officieel samen waren dat het een groot gemis was toen Marshall enkele dagen naar New York was. Er waren dan ook geen woorden om te beschrijven hoe blij ze was om hem terug te zien. Al sprak haar enthousiasme en de vele kleine kusjes wel boekdelen. Totdat Marsh wat van haar Chi wilde ‘lenen’, iets wat ze maar al te graag wilde doen aangezien dat een van de enige dingen was die ze kon doen om hem oprecht fysiek beter te maken. Dus ze sloot haar hand om die van hem en voelde hoe hij haar energie als het ware absorbeerde.

Vermoeid lag ze langs hem op haar bed, haar arm over hem heen omdat ze iets van hem tegen haar lichaam moést voelen, alsof ze bang was dat Howard haar kamer zou binnenvallen en hem weer zou meesleuren, weg van haar. ’Dank je babe.’ Ze voelde hoe hij haar wat dichter in zijn armen trok en willekeurig verscheen er een glimlach op haar lippen. Ze wist nog hoe ze had moeten blozen, toen hij haar voor het eerst ‘babe’ had genoemd, en waar ze toen warme wangen had gekregen, kreeg ze er nu een warm gevoel van in haar buik. ’Graag gedaan, babe.’ grinnikte ze hem zachtjes toe en drukte haar lippen in de holte bij zijn hals, hoorde meteen een brommend geluidje bij hem opborrelen.

’Tuurlijk, beloofd.’ Ze moest glimlachen, verstopte haar hoofd in zijn hals. Het was zo moeilijk om haar voor te stellen, hoe het zou zijn met hem om door een stad te lopen, of ergens te gaan uiteten zoals de meeste ‘normale’ koppels deden. Niet dat er veel normaal aan hun was, ze waren immers beide mutanten waardoor ze al voor een groot stuk afweken van de doorsnee mens. Al hadden ze wel het geluk dat ze gemakkelijk in een menigte konden blenden. Het was een stuk moeilijker geweest als Marshall een vossenstaart had, of zij het gewei van een hert. Laat staan hoe hun kinderen er uit zouden zien. ’Waar wil je eerst heen, als we zijn afgestudeerd?’ Ze draaide haar hoofd wat, keek richting het plafond. ’Je voorstellen aan mijn ouders.’ fluisterde ze toen zachtjes en ging wat rechter zitten om hem aan te kijken. Het was een gevoelig onderwerp voor hem, ouders. Ze bedoelde het dan ook allesbehalve om hem te kwetsen. Maar ze wíst dat ze hem met open armen zouden ontvangen, ongeacht hoe hij eruit zag of wat zijn verleden was. En misschien was dat ergens iets wat hem enkel maar ten goede zou komen? Ze wist het niet. Voorzichtig nam ze zijn hand vast, bracht hem naar haar lippen en drukte ze ertegen terwijl ze hem met haar grote blauwe kijkers aanstaarde. ’Maar alleen als jij dat ook zou willen.’ Voorzichtig glimlachte ze hem toe. ’We kunnen ook altijd op vakantie gaan naar Oostenrijk en in ons blootje dansen in de sneeuw.’ Ze haalde zacht grijnzend haar smalle schouders op. ’Of schapen hoeden en daarna ons lam zuipen in de après-ski.’ Het was het meest random idee dat in haar opkwam, maar het deed haar ergens ook beseffen dat het haar absoluut niet uit maakte wát ze zouden doen, zolang het maar samen was.