Sing your heart out [JotBW Karaoke opening]

Onderwerp: Sing your heart out [JotBW Karaoke opening] zo jan 22, 2017 6:41 pm

Alles ging verrassend soepel. Dingen regelen zat wel in Allen’s bloed, hij had gewoon de juiste soort motivatie nodig. En zo te zien gold dat voor meer van de bandleden. De dreiging van een gillende Wren speelde natuurlijk ook mee, maar bovenal had hij er gewoon heel veel zin in, dus hij sleepte zo snel mogelijk alle tafels aan de kant zodat de ruimte beschikbaar was voor staande mensen. Aan de zijkanten stonden de tafeltjes op zo’n manier dat je er tegenaan kon leunen of op kon zitten, de stoelen waren verdwenen want stoelen waren te mainstream. En ze verwachtten een grote opkomst. Of hoopten daar dan toch op.
Nadat de instrumenten ingespeeld waren was de band gezellig samen naar de eetzaal gegaan om energierijk voedsel naar binnen te schuiven. “Ik heb er zin in!” verkondigde hij vrolijk, met ietwat volle mond. Allen voelde kriebels in zijn buik bij het idee, het ging nu echt beginnen. Hun eerste optreden. Nouja. Event. Eigenlijk was dat wel beter. Want standaard muziek was je zo weer vergeten, dit zou echt een blijvende herinnering vormen. Ze organiseerden een karaoke, maar niet zomaar saai met een cd’tje. Nee, de band zou de liedjes begeleiden en af en toe als achtergrondkoortje functioneren. Al hadden ze het niet kunnen laten om als opening zelf toch zelf de show te stelen en tja, een soort standaard te zetten voor de perfecte karaoke.

------------------------------------------------------------------------------

Wren stond bij de deuren kaartjes te verkopen. Nouja, zo officieel was het ook weer niet. Maar ze inde gretig de cash, als een echte manager, en gaf mensen dan een uitgeknipt felgeel of roze stukje papier met daarop in dikke capslock letters KARAOKE WITH JUMP ON THE BANDWAGON. Oh en een uniek nummertje tussen de 1 en 100. Professioneel en niet te vervalsen. “DAMES EN HEREN!” riep Allen luid door de microfoon. Erop tikken om het geluid te testen was te subtiel naar zijn zin. En als mensen niet meteen stil werden dan riep hij gewoon nog harder. “WELKOM. Leuk dat jullie er zijn, hoi.” Hij zwaaide, grijnsde naar een van de bekende gezichten in de zaal. “Ik ben Allen en vandaag stel ik jullie graag voor aan, jawel, Jump on the Bandwagon!” Whooo, pls applaus, anders ging hij huilen omdat zijn showman skills zo slecht waren. “Zoals je misschien al wel kon raden op basis van al die instrumenten zijn wij de band die vanavond jullie prachtige gezang gaat begeleiden. Samen met mij op de gitaar ziet U Simon, wees alsjeblieft lief voor hem dames, hij is nog zó onschuldig. Het keyboard wordt bespeeld door mijn evenbeeld, dus zijn naam is niet belangrijk –” Dat zou Charlie vast niet leuk vinden, dus Allen wachtte met een plagerig lachje even op een reactie van zijn lievelingsbroer. “En als laatste ons muzikale multitalent en poesjesliefhebber Conor op de drrrrrums! Oh en een bedankje aan onze lieftallige assistente Wren, die ons met het regelen enorm geholpen heeft.” Het was een speciaal talent van de roodharige jongen om tegelijk lief en ontzettend irritant plagerig te zijn in zijn woorden. Toch was het lastig echt boos op hem te zijn als je die enthousiaste grijns zag. Hij was zo blij met zijn bandmaatjes, dat straalde er echt van af. ''Vanavond dus karaoke, maar om de boel af te trappen en op te warmen zullen wij het eerst voor doen,'' grijnsde hij met een knipoog. Net niet arrogant, maar wel echt op het randje. ''Genoeg saai gepraat, laat de muziek beginnen!"

“Con, if you would do the honors,” nodigde hij de drummerboy uit om met zijn stokjes af te tikken en tellen voor het eerste lied. Algauw was de band in opperste concentratie bezig met het optreden van The Edge of Glory. Het was officieel. Hun premiere. 'There ain't no reason you and me should be alone.. Tonight, yeah, baby! And I got a reason that you're who should take me home tonight.'' Als dat hem geen chicks zou scoren wist hij het ook niet meer, zang, gitaarspel, ongelofelijke charmes - het was echt the full package.

[Join vooral om te juichen/tomaten te gooien/te zuipen~~]
[PS: Ik kan geen goede cover vinden van The Edge of Glory, dus gebruik je fantasie om er iets akoestisch van te maken *strooit confetti*]
[PPS: De rest van de topics komen asap<3]

En of hij zich had laten gaan tijdens het eten. Op een gegeven moment had hij zijn bord naar Simon geschoven met de letterlijke woorden: ’Pak het af of dit komt niet goed.’ En dan nog had hij er met hongerige ogen naar zitten staren. Maar vandaag was niet het moment om zich in een food-coma te eten. Nee, hij moest nog in staat zijn om op zijn drumkruk kunnen zitten zonder dat hij er van af viel of het ding in twee brak. Oh én hij moest zijn mond nog kunnen openen zonder dat alles meteen weer naar buiten kwam… via de verkeerde richting. Uiteindelijk was alles gelukkig mooi naar beneden gezakt, waardoor het enige gevolg was dat hij zijn riem een gaatje losser moest gespen. En nadat hij had geboert -op een verassend melodieuze manier- was hij helemaal ready to go.

Vanaf het moment dat Wren was begonnen met mensen hun zakken te pluimen, vond Conor het wel tijd om plaats te nemen achter zijn vertrouwde drumtoestel. Hij dempte met zijn mutatie het geluid van het toestel zodat enkel hij het kon horen en de rest er geen last van had. Nadat hij enkele ritmes had aangeslagen en zichzelf warm had gespeeld, haalde hij de dempende bel weer rond hem uit zodat de rest van het publiek hem ook zou horen spelen als ze eenmaal begonnen waren. ’DAMES EN HEREN.’ Meteen schoot hij wakker, keek naar Allen die zijn plaats achter de microfoon had geclaimd. Conor krabde met een van de stokken door zijn haren en luisterde naar wat de rossekop te vertellen had. Al moest hij wel een oog dichtknijpen om het geluid te kunnen verdragen. Niet dat het iets hielp, maar het was de gedachte die telde. Nadat Allen hen had voorgesteld als JoTBW, roffelde hij vrolijk op de drum terwijl de rest van het publiek applaudiseerde. Op zijn gezicht was een glimlach verschenen die zo breed was dat je je ging afvragen of het wel goed was voor de gezondheid van de spieren in je gezicht. Maar zijn glimlach verdween als sneeuw voor de zon, toen Allen hem aankondigde. Muzikale muziektalent. Oke ja, dat was waar. Poesjesliefhebber. Conor zijn gezicht verstrakte, hij perste zijn lippen op elkaar en trok zijn mondhoeken naar beneden terwijl hij verbijsterd het publiek aanstaarde. Langzaam draaide hij zijn hoofd naar Allen, die zijn vrolijke, plagerige zelve bleef. Conor voelde hoe zijn wangen rood kleurde, en besefte dat hij sprekend op die ene emoji moest lijken. Deze dus

’Con, if you would do the honors.’ Pas met die woorden kwam hij pas weer met zijn voeten op de grond. Behendig liet hij zijn drumstokken om zijn vingers draaien, om ze vervolgens boven zijn hoofd tegen elkaar te slaan en de maat in te zetten. Alsof ze ware professionals waren, schoten ze allemaal gelijk in gang waardoor er een prachtig samenspel van geluiden en bewegingen op het kleine podium te zien was. Hier en daar trok Conor zijn mond open en zong mee met de backvocals, want ja, zoals Allen had gezegd hadden ze te maken met een muzikaal multitalent.

Het was tijd om wat zakken te legen! Als het aan Wren had gelegen was het event nog drie keer zo duur geweest, maar dat had ze niet aan de schoolleiding kunnen verkopen. Als oh zo serieuze en officiële manager van de club had ze geregeld dat ze vanavond deze ruimte mochten gebruiken en beloofd dat ze met het entree geld terug zouden betalen voor de consumpties die gebruikt worden vanavond. Wren had eerst met een enorme berekening gezeten, een beraming van hoeveel het zou kosten als iedereen hélemaal lam zou gaan. Toen bedacht ze zich dat de leiding dat nooit goed zou keuren en had ze het dus maar gehouden op eindeloze hoeveelheden chips, haar semi-favoriete snack marshmallows en een flinke hoop frisdrank. Alcohol zouden ze tijdens de after party wel ergens vandaan kunnen halen, maar die zouden ze niet in het budget stoppen.

Wren had zichzelf nu voor de deur gepositioneerd, half in het midden zodat er niet meer dan één of twee dunne mensen zich langs haar konden wurmen. No way dat iemand hierin kwam zonder zijn zakken te legen! Daar zou zij wel op letten. Soms was ze net een bloedhond en dan niet op de leuke, enthousiaste manier. Wel lachte ze blij naar iedereen die netjes betaalde, er niet moeilijk over deed. Het had immers op de posters gestaan, huilen als je dat niet wist.
'Welkom, welkom, betalen alsjeblieft, dankjewel, veel plezier!' ratelde ze de hele tijd door, het iedere keer herhalend wanneer er wat nieuwe mensen binnenkwamen. Het kwam langzaam op gang, maar dat maakte haar niet zenuwachtig. Ze was zelf altijd laat aanwezig, dus dat zat wel goed. Zo ging ze dus even door met kaartjes verkopen. Het geld verdween snel en stilletjes - voor zover dat ging met rinkelende muntjes - in het heuptasje dat ze bij zich had. No way dat ze het geld ergens los ging verzamelen, ze vertrouwde al die tieners niet. De helft kon zijn handen niet van elkaar af houden, dus waarom zouden ze wel van haar geld afblijven? My preciousssss...

Toen ze op een gegeven moment de meeste van haar kaartjes kwijt was en ze begon al rinkelend op en neer te springen. Allen zou haar vast wel opmerken. Want ze was niet klein enzo, dus mensen zouden haar wel zien. Haar blauwe haren vielen ook wel op. Met haar hand maakte ze één van de gebaren uit het vreemde taaltje dat zij en de tweeling gebruikten om te communiceren. Het betekende zoveel als: "LET'S GO!" En anders kon Allen zelf vast ook wel zien dat er behoorlijk wat mensen in de zaal stonden. Ze checkte nog snel even op de gang en toen ze niemand zag lopen haastte ze zich naar een andere tafel, waar de beamer stond en alle technische zooi verzameld was. Niet dat ze er al teveel van snapte, maar de jongens hadden haar de paar knoppen uitgelegd die ze nodig had. Start, stop. Ging allemaal wel. De playlists met nummers stond al klaar. Af en toe wierp ze nog een blik op de ingang, zodat er niemand zomaar naar binnen zou komen. Maar ze stond in ieder geval klaar om het geluid te reguleren - zo, nog wat harder toen Allen de intro van de bandleden begon - en het eerste nummer op te zetten. Dit werd amazing!

Hij had er echt zin in. Hun allereerste optreden en hij wist nu gewoon al dat het een knaller ging worden. Natuurlijk ging het een knaller worden aangezien ze gewoon de allerbeste muzikanten in hun band hadden zitten. Charlie was dan misschien niet de beste zanger, maar er waren genoeg andere mensen die wel goed konden zingen en daarbij was hij een meester in het bespelen van een keyboard. Hij hield er gewoon van hoeveel je met zo’n ding kon doen als je goed genoeg was om al die handige tooltjes te ontdekken en te kunnen gebruiken.

De jongen schrok op toen zijn broer in de microfoon begon te blèren. Hij was nog bezig geweest met de laatste knopjes van het keyboard juist te zetten (bij het inspelen had hij gewoon veel te veel honger gehad om dat allemaal fatsoenlijk te doen, dus had hij toen maar wat gedaan om er snel vanaf te zijn) en hij had bijna met zijn handen op de toetsen geramd van het verschieten. Maar goed dat hij zo slim was om op het harde gedeelte te slaan en dat hij zijn keyboard net kon vastpakken en terug recht kon zetten nadat hij er een duw tegen gegeven had zodat het niet op de grond terecht zou komen.

De redhead grijnsde even toen Simon werd voorgesteld en werd omschreven als een onschuldig persoon. Ergens was dat ook wel zo. Simon was waarschijnlijk de meest onschuldige persoon van heel hun groepje, toch een stuk onschuldiger dan Charlie en zijn broer. De grijns verdween echter al snel van zijn gezicht en de jongen kneep zijn groene kijkers tot spleetjes toen Allen hem voorstelde. Wel voorstellen was niet echt het juiste woord.

”Je moet je niet zo schamen omdat ik knapper ben Allen. Charlie, nice to meet ya folks.” De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn groene kijkers terwijl hij Allen de rest van de band liet voorstellen. Zacht gegrinnik verliet zijn mond toen Connor werd voorgesteld en de jongen een hoofd zo rood als een tomaat kreeg. Die kleur zou mooi passen bij het haar van de tweeling. Snel trok Charlie zijn mobiel uit zijn zak, richtte de camera op Conors gezicht en trok een mooie foto van diens gezicht. De flits die volgde zorgde ervoor dat de grijns even van zijn lippen gleed. Oops betrapt. Maar nu had hij tenminste wel een mooie foto waar ze na het optreden om konden lachen.

Snel stopte hij zijn mobieltje weer weg toen er aan hun drummer gevraagd werd om het startsein te geven. Met maar een hand was het namelijk niet echt handig om keyboard te spelen, daar had je toch echt wel beide handen voor nodig. Vrolijk drukte hij de toetsen in en liet de melodie van het keyboard zich bij de rest voegen. Voor de rest hield hij zijn mond dicht, hij hoefde alleen maar zijn keyboard te laten spreken. Zag was iets dat echt niet aan hem besteed was, al was dat iets dat hij niet altijd wilde toegeven tegenover anderen.

Sing your heart out [JotBW Karaoke opening] Tumblr_inline_oi9qauZf4p1td28xc_500

Sing your heart out [JotBW Karaoke opening] Tumblr_inline_oi9qa2UXYi1td28xc_500

Sing your heart out [JotBW Karaoke opening] Tumblr_inline_oi9q9xJBZz1td28xc_500

Waverly di Fontana

Waverly had zin in vanavond, het was karaokeavond. Ein-de-lijk. Ze wist niet precies hoe het in elkaar zat, maar ze wist wat karaoke was, en dat was al iets, toch? Kat haar gelukkig uitgelegd hoe de avond precies in elkaar zou zitten, want daar kon Waverly niet helemaal over uit komen. Ze snapte het niet helemaal, zoals ze wel vaker dingen op het land niet snapte. In de oceaan leek alles gewoon zo veel gemakkelijker, daar waren geen regels, geen school en daar waren ook geen moeilijk in elkaar gestoken systemen over van alles en nog wat. Muziek was er zeker, die was overal, ook in de zee dus. Maar ze moest niet klagen, op het land waren ook veel goede dingen. School was niet alleen slecht, het kon ook erg nuttig zijn. Gelukkig waren de leraren hier heel geduldig, en had ze slimme vrienden die haar alles konden uitleggen, van de stof die ze had gemist.

Haar eigen optreden was pas over een tijdje, eerst was de opening van de avond, waar de band op zou treden. Ze was wel benieuwd hoe goed ze waren, maar hun leider -Allen- had op Instagram verkondigd dat ze haar wel konden wegblazen. Conor had zoals altijd bescheiden gereageerd, de cutie dat ie ook was. Er werd entree gevraagd, dat was een klein probleempje. Waverly had geen cent op zak, tenminste, niet het goede geld was haar verteld. Ze had een paar euro's meegenomen vanuit Italië, maar dollars had ze niet. Ze was nog nooit in amerika geweest, laat staan dat ze hun geld op zak droeg. Ze had maar drie euro en vijftig cent meegenomen, dat was vast ook goed? Veel anders had ze niet, en anders zou ze niet binnen komen. De gedachte eraan maakte haar wat zenuwachtig, maar ze kon alleen maar hopen op het beste.
Gehuld in een groene jurk die perfect om haar lichaam viel was ze naar het feestelijke gebeuren vertrokken. Ze zag er niet echt deftig uit hoor, alles behalve, maar wel goed genoeg voor de avond, en bovendien, ze was dol op deze jurk. Bij de entree zag ze hoe een meisje met blauw haar het geld aan nam. "Ik uhm.. had geen ehm, hoe noem je het?" Even raakte ze een beetje in paniek, hoe heette het geld nou ook al weer? God ze moest echt in de boeken duiken hoor. "Dollars." Fluisterde ze snel, en overhandigde het meisje met een verontschuldigende glimlach het gepaste geld in euro's. Ze kreeg een nummertje, wanneer zij zelf op moest in haar handen, nummer 23. Snel liep ze door, zo hield ze niemand op.

De band kwam op, en er verscheen een grote glimlach op haar gezicht. Ze zag ze absoluut niet als competitie, hoewel ze Allen wel uit had gedaagd voor een wedstrijdje, maar nee zeg, ze had zelf niet eens een band. Het leek haar wel gaaf, maar voorlopig was ze net zo vrij als hoe ze op de relatiemarkt was, single and living free. Precies zoals ze het graag wilde nu. Ze zag twee jongens die er exact hetzelfde uitzagen, maar een stelde zich voor als Allen, en de andere als Charlie, zijn broer. Dan had je nog Simon, Conor's roomie, en Conor zelf natuurlijk. Bij de introductie van Conor moest ze vooral lachen om zijn gezicht. Ze wist niet of hij het zou zien, maar haar vingers bewogen eventjes om een hallo te wuiven naar hem, erg subtiel dat wel. Het eerste nummer begon, en ze kon niet helpen om een beetje mee te bewegen op de muziek, dat ging automatisch. Ze wist zeker dat dit een goede avond ging worden. Muziek, leuke mensen en een feest, wat had een mens nog meer nodig?

Outfit x Shoes

Song x Voice with song (denk maar even weg dat het een acoustische versie is)

thank you Sarah!

Onderwerp: Re: Sing your heart out [JotBW Karaoke opening]

» I owe it all to you [JotBW karaoke - Ivy & Christophe]
» Tell me more, tell me more [JotBW karaoke - Minaye & Keith]
» LIVE KARAOKE WITH JOTBW MELD JE AAN OKDOEI
» Things I'll never do [JotBW karaoke - Wren & Lorelei]
» Colorful melody [JotBW karaoke - Shay]