I'll fight it, I will transform

Het was een zware dag geweest voor Lawrence, maar niet op het fysieke vlak. Enkele dagen geleden hadden de docenten bekend gemaakt dat ze zwaar gefaald hadden in hun werk. Een paar dagen geleden dat elf studenten ontvoert waren. Een paar dagen dat Valkyrie was meegenomen. De jongen had sindsdien niet meer stil gezeten. Hij was eerst tegen de docenten in gegaan en nadien zelf erop uit getrokken om zelf een reddingsplan op te stellen. Het was alles behalve klaar, maar hij was ervan overtuigd dat hij in zijn staat niets kon doen. Als elf krachtige studenten zo maar ontvoerd konden worden, wat moest een blinde dan beginnen? Dat zou een lachertje zijn. Lawrence zijn eerste doel was dus geweest om zijn zicht terug te krijgen, maar nog steeds was het niet gelukt.
Door rond te horen bij andere studenten was hij bij andere studenten terecht gekomen. Allemaal konden ze helen, maar de één wilde hem niet genezen van zijn blindheid en de andere kon het simpelweg niet. Hij had verschillende mutanten gecontacteerd, maar er was altijd wel iets aan de hand waardoor het niet ging. Natuurlijk dat Lawrence dan ook de hoop verloor en de schrik dat hij Valkyrie niet meer zou zien groter werd. Ondertussen had hij ook niets meer gehoord van de schoolhoofden of de docenten. Geen nieuws of nieuwe ondernemingen. Ze waren stil gebleven en hij kreeg bijna het gevoel alsof ze heel de zaak wilde vergeten. Waarschijnlijk was dat niet het geval, maar zo kwam het bij hem over. Ze ondernamen geen verdere acties, lieten niets meer weten en dat zorgde er niet voor dat Lawrence in ze ging geloven.

Die dag had Lawrence echter een dipje doordat niets leek te lukken. Hij was moeilijk ook bed geraakt omdat hij de kracht niet vond noch de motivatie. Maar het was het uiteindelijk gelukt. Na zoveel tegenslag was het niet meer als logisch dat hij bijna wilde opgeven, maar hij mocht niet. Dat zou hij zichzelf nooit kunnen vergeven dus was hij weer op pad gegaan. Hij hoorde weer rond bij verschillende mensen tot hij een nieuwe naam kreeg; Daphne Leto. Een nieuwe mutant die hem zou kunnen helpen, met andere woorden ook een nieuwe kans.
Enkel was het niet zo simpel om één individu te vinden op een school zoals Genosha, zeker wanneer je die persoon niet kende. Via een hele omweg was hij echter bij het muzieklokaal terecht gekomen. Volgens de laatste persoon die hij had aangesproken zat ze daarbinnen. De muziek die duidelijk te horen was voor hem duiden erop dat er weldegelijk iemand binnen was. Dat was al iets positief.

Vlak voor de deur bleef Lawrence echter stil staan. Lawrence had zowel schrik als stress. De greep om zijn geleidestok was stevig en hij kon zijn hart voelen bonken in zijn borstkas. Na een diepe zucht te hebben geslaakt opende hij dan toch de deur van het muzieklokaal en wandelde naar binnen. Achter hem viel de deur weer hard in zijn slot, maar daar had hij al geen erg meer in. Zijn volledige aandacht ging naar Daphne Leto.
Het was vreemd toen het meisje hem bij zijn naam aansprak waardoor Lawrence niet gelijk reageerde. Van waar had ze die? Misschien had ze gehoord dat iemand naar haar opzoek was of misschien deed zijn naam in de gangen een ronde. Vast niet. De enige namen die door de gangen gingen waren die van de elf studenten. Zo interessant was hij belangen niet, voor velen was hij vast gewoon een hopeloze student die zich bezighield met het onmogelijke. Echter moest iemand het doen, anders bleven de elf studenten vermist. Helaas beseft niet iedereen dat.
’Daphne,’ zei hij echter in plaats van te vragen hoe ze aan zijn naam kwam. Het was om te laten tonen dat zij niet de enige was met informatie. ’Ik kom om je hulp vragen,’ zei hij gelijk. Lawrence wilde niet meer tijd verliezen, aangezien hij al zoveel was verloren. Elke dag dat hij geen stap vooruit ging, was een dag langer dat Valkyrie in de klauwen zat van de vijand. Hij kon er niet meer tegen om heel de dag door met die gedachten te moeten rondlopen. Het was genoeg geweest. Ook al zat Lawrence veilig op Genosha, er was ook maar zoveel energie, moed en kracht hij had om zich in te zetten voor zijn missie. Iedere mislukking zorgde ervoor dat die drie elementen minder werden.

Sinds de eerste keer dat hij iemand om hulp was gaan vragen en was afgewezen, had hij geen hoge verwachtingen meer. Niet dat hij direct zijn doel had opgegeven, maar het was niet motiverend. Iedere keer vroeg hij zich af hoe lang het nog zou duren voordat hij het wel zou opgeven. Hij kon niet eeuwig blijven proberen want dat deed hem ook absoluut niet goed. Maar waar moest hij de streep trekken? Na drie afwijzingen? Na vijf? Tien? Meer? Het was onmogelijk om te zeggen. Waarschijnlijk was het zodra hij de kracht niet meer vond om door te zetten. Dat wilde dan niet zeggen dat hij alles liet vallen. Hij gaf niet op en zou Valkyrie redden. Hoe dan ook, wat hij er ook voor moest doen. Zoveel was zeker en als studenten hem niet wilde helpen net zoals de docenten, dan moest hij het maar in zijn eentje doen.

Het meisje reageerde tot zijn verbazing normaal. Ze was niet gelijk argwaan of bloed serieus zoals sommige andere. Het was al een heel andere sfeer als normaal, veel rustiger. Alsof alles normaal was en er net geen oorlog was gestart. Misschien ging het voor een keer anders gaan, al ging hij niet ineens voor te veel hopen. ’Al die formaliteit lijkt me niet nodig,’ begon Lawrence zelf kalm. Hij was niet op sollicitatiegesprek of op de één of andere belangrijke vergadering. Ondertussen begaf de jongen zich naar de stoel die hem was toegeschoven en zowel met de hulp van zijn gehoor en geleidestok wist hij die zonder veel moeite te vinden. Zijn hand gebruikten hij echter ook om te kunnen inschatten hoe hoog de stoel was. ’Uiteindelijk zijn we nog maar studenten,’ ging hij verder. Er was geen enkele reden om hem aan te spreken met meneer.

Zijn geleidestok klapte hij dicht voordat hij verder ging met spreken en legde hij neer op zijn schoot. Moest hij een andere manier van aanpakken gebruiken als de vorige keren? Niet dat hij echt een andere manier kon bedenken. ’Tussen de elf ontvoerde studenten zat iemand dierbaar voor mij en ik wil helpen met haar terug te brengen, samen met de rest. Dat niet alleen, ik ben het andere studenten ook verschuldigd om ze te helpen,’ legde hij uit. Lawrence ging er steeds van uit dat mensen sneller geneigd waren om je te helpen, als ze ook je motieven wisten. Gewoon hen dwingen je te helpen, dat ging niet direct in je voordeel werken. ’Op deze manier ga ik echter maar weinig kunnen doen lijkt me,’ en hij gebaarde naar zijn gezicht. Misschien kon hij zichzelf prima helpen met enkel zijn gehoor, maar hij vermoedde dat de vijand die tegenover hen stond net iets te sterk was. De vijand had elf sterke studenten weten te ontvoeren, wat ging hij daartegen doen als hij een kogel nog niet kon zien aankomen? Sterven. Dat was wat hij ertegen zou doen, tenzij de vijand eerder stierf als hem.
’Ik wil terug kunnen zien als het nog niet duidelijk was,’ zei hij droog. De vorige keren gebeurde het wel eens dat ze hem niet begrepen. Echter was er in zijn stem bijna al te horen dat hij een nee verwachten en geen andere keuze zou hebben dan die te accepteren. Het had geen zin om een hele scène te starten, dat kon hem niet helpen.

Het bleef altijd spannend wanneer je iemand ging vragen om hulp, zeker als je al enkele keren was afgewezen. Daarom stelde hij de verwachtingen niet te hoog en ging hij er gewoon voor. Het kon altijd beter gaan dan de vorige keren en daar legde hij zijn hoop in. Als het lukt, kon hij gelijk overgaan op het bedenken van stap twee van zijn plan. In elk geval was het meisje al veel vriendelijker als al haar voorgangers. Ze reageerde niet geïrriteerd omdat hij ineens voor haar deur stond, zei niet gelijk dat hij gevaarlijk was of dacht niet dat hij in één of ander complot zat. Ze was gewoon beleefd en Lawrence had het gevoel dat er toch naar hem geluisterd ging worden. Dat was ook de eerste keer. Het was niet gelijk dat hij zijn hart bij haar ging uitstorten, maar dat was gewoon niet wie dat hij was.

Hij had gezegd dat alle formaliteit niet nodig was, omdat ze maar studenten waren. De opmerking die hij daarop kreeg deed hem fronsen. Ondertussen terwijl hij er kort over nadacht ging hij zitten op de stoel die hem was aangeboden. ’Daar heb je gelijk in,’ sprak hij kort. Leren was een levenslang proces. Dat was iets wat hij al eens eerder gehoord had.
Lawrence luisterde aandachtig wanneer dat Daphne begon te vertellen wat dat ze precies kon, of toch in grote lijnen. Ze had de krachten van Apollo, maar veel zei het hem niet. Hij besloot gewoon kort te knikken, te doen alsof hij het begreep en het daarbij te laten. Wat voor hem misschien het lastigste was, was dat ze zijn geschiedenis zou kunnen te weten komen. Er waren nu eenmaal zaken die niet iedereen moest weten, zelfs het meisje niet. Ergens wilde hij ook graag weten wat ze allemaal precies kon, maar hij besloot zijn nieuwsgierigheid tegen te houden en verder vragen voor later te houden.

Er vormde zich een knoop in zijn maag toen het meisje vroeg naar zijn blindheid. Zo vaak vertelde hij er niet over en zeker niet tegen iemand die hij niet goed kende, de enige die er iets van wist dat was Valkyrie. Verder had niemand er zaken mee, maar hij begreep wel waarom dat ze het zou willen weten. Als je iemand ging helpen, wilde je weten wat er achter schuilde. Daarbij had hij geen keus want ze ging er toch achter komen. Als Lawrence zou besluiten om er niets over te zeggen, dan ging ze naar heel zijn geschiedenis kijken en kwam ze er zo ook achter. Het was makkelijker voor beide als hij het gewoon zei, maar dat maakte het niet super simpel. Lawrence schaamde zich nog steeds voor alles wat vroeger gebeurd was.
Hij kon een zucht voor hij begon te spreken niet onderdrukken. ’Mijn blik kan iemand doden in minder als een seconde en dat heeft gezorgt voor de dood van mijn zus,’ begon hij met tegenzin aan zijn verhaal. Ergens had hij ook gewoon schrik dat dit ervoor ging zorgen dat ze hem niet meer wilde helpen. Ze zou dan niet de eerste zijn en ergens kon hij het begrijpen. Hij nam nu eenmaal een heel groot risico en het ging zijn leven weer veranderen. Het was iets dat hij deed met veel plezier als het nuttig was. ’Ik heb er nadien zelf voor gezorgt dat ik blind werd, omdat ik het niet weer wilde meemaken,’ zei hij eerlijk. Het was dan tegendraads om nu weer terug het gevaar te willen opzoeken, als hij niet wilde dat het voorval met zijn zus weer gebeurde.

Voor de jongen was het een opluchting dat het meisje echt al de tijd nam om te luisteren naar wat hij wilde. Dat ze beide echt gingen zitten om het uit te leggen en te luisteren. Het verliep veel rustgevender dan op de vorige momenten. Niet gewoon in de gangen van een trainingsruimte of op een prieeltje terwijl iemand aan het bellen was. Niemand kon op dat moment meeluisteren naar het gesprek. Dat maakte het al aangenamer. Ook liet het meisje blijken dat ze effectief wilde helpen in hoeverre mogelijk, of dat ze toch wilde weten waarbij haar hulp nodig was.

Lawrence had er een hekel aan om te spreken over de dood van zijn zus, maar veel andere keuze had hij niet gekregen. Als ze naar zijn geschiedenis had gekeken zou ze ook gelijk alle details te weten komen en het hele voorval met zijn vader. Dat was niet iets dat ze allemaal moest weten. Niemand had er zaken mee, maar als ze hem wilde helpen nadien, dan was alles het waard. Hij had echt willen weten hoe dat ze reageerde op de informatie die ze kreeg. Of ze verbaasd was of juist angst. Het zou hem niet verbazen. Angstig leek ze niet echt te zijn, want dan had hij het wel kunnen ruiken. Iedere emotie had een andere geur en hij was als een bloedhond, hij kon het allemaal ruiken als hij er moeite voor deed. Het enige wat hij echter kon doen was voor zichzelf uit staren en wat spelen met de geleidestok die op zijn schoot lag, je kon het wel een zenuwtrek noemen.
Meestal maakte het hem niet uit wat mensen van hem dachten, maar de meeste mensen wisten ook niet wat hij zou kunnen doen, hoe dodelijk hij kon zijn. Iedereen zag hem als die hulpbehoevende jongen, de gehandicapte, de blinde. Niet iemand levensbedreigend voor de mensheid. Het meisje wist nu wat hij kon en lang zou het niet duren voor nog meer mensen er van wisten. Uiteraard bleef er ook nog een andere gedachten door zijn hoofd spoken; hoe lang zou het duren voor het eerste ongewenste slachtoffer zou vallen?

Het was verschrikkelijk om te worden bezien als een gevaar voor andere studenten, maar dat was wat hij inderdaad was. Iedereen zou schrik van hem moeten hebben als hij weer kon zien. Voor je het wist was het te laat en bleef je over als een levenloos lichaam, berooft van het leven. Uiteraard kon Lawrence wel begrijpen waar die angst en verontrusting vandaan kwam, maar dat maakten het niet beter. De vraag die hij kreeg van Daphne had hij ook wel verwacht. Ze had hem iemand geleken die gaf om haar medemensen en niet zomaar verantwoordelijk wilde zijn voor een hoop nieuwe doden. ’We zitten hier op een school die in staat om mutanten te helpen, ze kunnen er vast wel iets tegen bedenken,’ sprak Lawrence. ’Iets van bril.’ Zolang dat hij geen oogcontact kon maken was het goed, maar het mocht ook geen indirect oogcontact zijn. Met andere woorden mocht de andere persoon niet in staat zijn om zijn ogen te zien. Het ging niet evident zijn, maar moeilijk kon ook. ’Daarbij ben ik niet van plan om voor het plezier mensen te vermoorden, toch geen goede mensen,’ vervolgde hij. De persoon die verantwoordelijk was voor de ontvoering of een rol speelde erin, die mochten gelijk sterven van hem.
Voor Lawrence ging het ook opletten worden, zeker op moeilijkere dagen. Hij was niet zo goed met moeilijke situaties en zeker niet als er een ruzie van kwam. Geweld was iets dat hij dan redelijk snel ging gebruiken en als je iemand echt haten, werd het heel makkelijk om van die persoon af te geraken. De macht die Lawrence zou hebben over iemand zijn leven mocht dus niet naar zijn hoofd stijgen.
’Momenteel ben jij mijn laatste hoop op ‘genezing’, want verder weet ik niet wie nog zou kunnen helpen, maat staan wilt helpen.’ Er was één iemand die hem wel wilde helpen als hij echt niemand kon vinden, maar Charlie wilde het liever niet. Het was in elk geval beter als niks. Voor Lawrence was het wel aangenamer als iemand het ook echt wilde. Wie weet dat hij door de andere persoon anders toch nog steeds werd afgewezen. Eén ding was zeker dan; het zou hem niet goed bekomen. Je moest niets beloven om het vervolgens niet waar te maken. Hij hoopte in elk geval dat het meisje hem wilde helpen en dat het allemaal in orde was.

Lawrence was ervan overtuigd dat hij alle hulp kon verliezen als ze wist wat hij al gedaan had, wat hij kon doen en hoe erg zo iets zou kunnen aflopen. Het maakte hem nerveus en zenuwachtig was hij dan ook met zijn voet aan het tikken terwijl hij aan het spelen was met zijn geleidestok. Hij klapte het ding open en dicht. Wat moest het verschrikkelijk zijn om gedachten te kunnen lezen. Wie weet wat dacht het meisje wel niet van hem nadat ze wist wat hij kon en al gedaan had met zijn zus. In één woord was het afschuwelijk te noemen. Dat wist Lawrence ook wel, maar hij was niet voor niets een monster als het erop aankwam.

Misschien was het verkeerd geweest om te zeggen dat enkel de ‘slechte mensen’ zouden sterven door zijn blik. Het was niet duidelijk verwoord en het meisje nam het ook verkeerd op. Langs de andere kant kwam ze wel met enkele goede punten wat hem aan het denken zat. Natuurlijk werd het heel makkelijk om af te geraken van de mensen die je niet moest, maar zo mocht het nooit worden. Een manier om ervoor te zorgen dat zijn emoties niet de overhand zouden krijgen. Hij had geen idee hoe dat hij daarvoor kon zorgen. Lawrence was niet altijd even goed met zijn eigen emoties onder controle te houden. Hij maakte vaak slechte keuzes met ernstige gevolgen. Het zou beter zijn voor alles en iedereen als hij ze in bedwang kon houden, maar hij zou niet weten hoe hij daaraan moest beginnen.

’Dan zal het een hele opluchting zijn dat ik er enkel de mensen die deze oorlog veroorzaakt hebben wil doden. Ik ben niet van plan om gewoon achter mensen aan te gaan die ik niet kan uitstaan, zou een dick move zijn,’ verzekerde hij het meisje. De andere mensen hadden het op zichzelf gebracht. Ze moesten met hun vuile poten van iedereen af blijven, het was hun eigen schuld dat ze een onvermijdelijke dood tegemoet gingen komen. Enkel door te denken aan die mensen werd Lawrence al kwaad. Misschien moest hij ze nog een ergere dood moeten geven, ze eerst laten afzien voor ze zouden sterven. Daar moest hij niet eens voor kunnen zien. Lawrence deed zijn best altijd om geen monster te zijn, maar soms was dat precies wat dat je nodig had. Het was een rol die gevuld moest worden en hij nam de taak met veel plezier op zich. Uiteindelijk kon je toch niet ontsnappen aan wat je echt was en kon je het beter met open armen ontvangen. ’En ik ben er bijna zeker van dat ze wel degelijk wraak wilt nemen op zij die dit hebben aangericht. Ze laten leven is niet de viking way geloof ik,’ ging Lawrence verder. Hij was geen genie als het aankwam op vikings. Het was niet dat hij zich er al had over kunnen inlezen. Waarschijnlijk waren er genoeg boeken over, maar niet de boeken die hij zou kunnen lezen. Het was jammer, maar binnenkort zou hij ze wel allemaal kunnen lezen. Al zou dat nog oefening vragen.
Daphne ging uiteindelijk verder over waar de grens zou zijn. Hoe zou hij reageren als hij iemand tegenkwam die hij als slecht ervaarde? Het was al vaker verkeerd gelopen en het had al levens gekost. ’Eerlijk? Daar kan ik geen antwoord op geven. Enige dat ik, we kunnen doen is hopen dat ik de juiste keuze kan maken op die momenten. Maar ik zou er zeker niet onvoorzichtig mee omspringen, anders had ik nooit zo’n drastische keuze gemaakt,’ ging hij verder. Door zichzelf blind te maken had hij aangetoond dat hij liever de macht die hij had niet zou willen misbruiken. Zo dacht hij er in elk geval over. ’Moest het ooit zover komen dat ik het ga gebruiken om de mensen die ik niet moet te doden, moeten ze me maar ergens opsluiten,’ besloot hij uiteindelijk schouderophalend. Als hij ergens zat waar hij niet uit kon geraken en waar niemand was, kon hij ook niemand pijn doen. In elk geval was dat enkel als het helemaal uit de hand ging lopen. Lawrence was er zeker van dat hij zijn zicht namelijk niet weer kwijt wilde spelen.

In het verleden waren er al doden gevallen door hem, maar steeds was dat iets dat buiten zijn controle lag. Het waren momenten dat hij totaal de controle verloor of gewoon heel veel ongeluk, dat was met zijn zus het geval geweest. Nooit had hij echter iemand gedood omdat hij het zelf echt wilde, maar op dat moment wist Lawrence het niet meer. Ging hij enkel bevestigen dat hij een monster was als hij uit vrije wil iemand doden? Nee, enkel als het iemand zou zijn die het niet verdiende.
Hard had hij zijn kiezen om elkaar geklemt toen ze begon over het doden van de vijand en of ze dat ook echt verdiende. ’Nee, ze verdienen het om uitgenodigd te worden voor een koffieklets, gezellig bijpraten you know,” zei hij met duidelijke sarcasme in zijn stem. In zijn ogen verdiende ze niet veel meer als de dood, een langzame en pijnlijke dood. Lawrence was er zeker van dat het niet de reactie was waar ze op had gehoopt. ’Vertel me dan, wat verdienen ze volgens jou?’ vroeg hij waarbij de rollen werden omgedraaid en hij de vragen stelde. ’Daarbij heb ik nooit verteld dat het de makkelijke optie is.’ Zelfs als iemand zou sterven door zijn doen, wilde hij er geen gewoonte van maken. Hij wilde geen monster zijn die doden omdat dat hem het beste uit kwam. Daarom had hij ook een optie voor als dat wel zou gebeuren. Opsluiting.

Voor hem leek het een gepaste optie. Zelfs als ze hem weer van zijn zicht zouden beroven kon hij nog altijd voor ‘de makkelijke weg’ kiezen, het enige verschil was dat hij dan mensen moest buiten. Die dood zou zelfs nog erger zijn doordat het gif je van binnenuit doden. Of ze moesten hem opsluiten, of ze moesten hem doden. ’Liever opgesloten zitten dan sterven,’ sprak hij dan ook.
Hij keek echter hoopvol wanneer hij hoorde dat Daphne hem zou willen helpen. Enkel was er een voorwaarde aan verbonden en ten eerste was het dat hij haar hulp zou accepteren, want zijn leven zou helemaal veranderen. Kort knikte hij even. Lawrence was niet iemand die graag hulp wilde aanvaarden van andere, zijn beperking was daar een reden van. Mensen dachten nog al snel dat hij hulpeloos was en wilde steeds met de kleinste zaken helpen, dat terwijl hij zich perfect kon helpen.

Lawrence liet zijn tong even over zijn lippen glijden om die te bevochtigen terwijl hij nadacht over wat Daphne van hem vroeg, wat hij haar moest beloven. Het was een groot woord en hij had geen idee wat de gevolgen konden zijn als hij de belofte zou breken. Langs de andere kant kon hij geen kant uit wilde hij deze deal sluiten. Als hij wilde dat hij zijn zicht terug kreeg moest hij het beloven. ’Je hebt mijn woord,’ sprak hij uiteindelijk.
Hoe kon hij zo iets beloven? De mensen die achter deze oorlog zaten hadden het enige dierbare van hem ontnomen en sowieso dat ze niet de aangenaamste behandeling kreeg. Hoeveel bloed zou er niet zijn gevloeid sinds haar ontvoering… misschien was iedereen wel al dood. het enige dat Lawrence uiteindelijk zou kunnen doen was hopen dat hij zijn emoties onder controle kon houden, iets waar hij in het verleden verschrikkelijk slecht in was. Het was onmogelijk te weten hoe hij zou reageren als hij eenmaal tegenover de vijand stond.