Things I'll never do [JotBW karaoke - Wren & Lorelei]

De avond begon al wat te vorderen en Allen meende te zien dat mensen er best wat plezier in hadden. Dat was mooi. Maar wat nog mooier was was wat er nu ging gebeuren. Hij droomde hier al nachten van. Dit was het moment waarop hij gewacht had. Allen zou niet zeggen dat hij alleen hierom zo veel moeite had gedaan voor dit event, maar het idee had hem zeker wel gemotiveerd om nóg meer posters uit te delen en iedereen aan te moedigen vooral langs te komen. Dit zou het optreden des optredens worden – en de zangeres wist er nog niet eens van. “Hey Wren, de microfoons staan iets te hoog.. Kan jij ze asje-asje-asjeblieft bijstellen?” vroeg Allen op zijn allerliefste toon om zijn masterplan in werking te stellen. En natuurlijk deed zijn bestie dat met heel veel liefde. “Held,” fluisterschreeuwde hij haar na.

Maar zodra ze daar stond klikte Allen echter de monitor aan zodat de lyric video klaar stond. “Applaus voor Wren Maraz, met haar lijflied.” Hoewel het natuurlijk altijd onvoorspelbaar bleef bij de Dictator hoopte Allen dat het blauwharige meisje te veel trots had om het podium te verlaten zodra de introductie muziek begon te spelen. De melodie maakte METEEN duidelijk welke domme grap Allen had willen maken en hij had exact 0 procent schaamte. Wat was er nou mooier dan je beste vriendin voor je karretje spannen om zo de hele zaal te rickrollen?? Never ever gonna give you up, darling~

[Wren & Lorelei singing Never gonna give you up by Rick Astley klik]

De eerste paar nummers waren geweest, de playlist stond ingesteld en ze konden nu met enkele klikjes het volgende nummer opstarten. Waar moderne technologie wel niet voor stond. Dus nu stond Wren een beetje mee te klappen en te juichen voor de band, om iedereen moed in te spreken. Ze was een goede manager, misschien mocht ze wel wat geld voor zichzelf houden. Maar toen ging er natuurlijk weer wat mis. Wren rolde met haar ogen, maar kwam toch naar voren. Als Allen vond dat zijn microfoon niet goed stond, dan zou ze daar wel wat aan doen. Hij was immers net zo'n luie drol als zijzelf, dus voor vanavond besloot ze dat ze dat wel eens eventjes zou fixen. Ze had nog geen van de technologische muziekdozen gebroken uit frustratie, dus met haar humeur ging het best goed.

Het kostte even wat moeite om de microfoon goed te verstellen: ze zette de dingen expres te laag, op haar eigen hoogte, gewoon omdat ze dan wat met mensen kon fucken. Net toen ze besloot dat het voor een paar seconden wel lang genoeg grappig was geweest, en bewoog om ze omhoog te verstellen, bevroor ze in haar bewegingen. Applaus? Voor haar? Normaal zou ze het zonder twijfel in ontvangst genomen hebben, maar nu ze op het podium stond en er een songtekst op het scherm verscheen, wist ze wel beter wat er aan de hand was.
Godverdomme.
Ze wierp Allen een vernietigende blik toe, maar geen haar op haar hoofd dacht eraan om weg te lopen. Ze kon zelf best wel tegen een grapje en geef toe, een Rick Roll was wel een grap van de Gouden Eeuw. Als je een originele manier vond om die uit te voeren, dan respecteerde ze dat. Dus liet ze de microfoon lekker op haar eigen hoogte staan en draaide zich naar het publiek toe met een arrogante uitdrukking op haar gezicht. Ze zou dit eens even gaan acen.

Maar toen de intro startte bedacht ze zich opeens iets. Dit was geen duet, maar ze zag de perfecte persoon in het publiek staan. Beetje aan de achterkant, maar ze had benen dus ze kon lopen. 'LORELEI,' krijste Wren in haar microfoon, godzijdank zonder haar mutatie te gebruiken. De intro was kort, dus ze moest het snel doen. 'HIER. NU!' Niet dat ze het anders aardiger gevraagd had. Ze wees naar Lorelei en gebaarde naar het oh zo enthousiaste publiek om het meisje naar voren te duwen. En ja hoor, zodra ze in arm's reach was greep Wren haar bij de arm en trok haar het podium op.
"We're no strangers to love," begon Wren, met haar oh zo mooie zangstem. "You know the rules and so do I!" Ze duwde de andere microfoon in Lorelei's handen en dwong haar zo ongeveer met haar blik om mee te zingen. Ze zouden het samen doen, Wren had geen zin om stukjes af te wisselen met deze zielige stresskip. Maar Lorelei zou haar wel mooi helpen. Misschien was dat dan eindelijk genoeg terugbetaling voor die gecrashte koffie.

En daar was het dan! Het refrein! Wren sloeg haar arm om Lorelei heen en begon enthousiast te bewegen.
"Never gonna give you up! Never gonna let you down! Never gonna run around and desert you! Never gonna make you cry, never gonna say goodbye! Never gonna tell a lie and hurt you!" Bij de "we've known each other for so long" besloot ze zich maar om te draaien en enthousiast naar Allen te wijzen, waarna ze zich weer terugdraaide naar het publiek en verder ging. Ze kon er net zo goed het beste van maken!

OOC: This be Wren & Lorelei:

Spoiler:

Ze was thee gaan halen. Thee, geen koekje. Saai, maar warm, en goed genoeg om haar bezig te houden terwijl ze een boek las. Maar met haar pech had ze kunnen weten dat dat geen optie was, want haar pols werd gegrepen en in haar oor werd een heel verhaal geblérd over karaoke en leuk leuk. Voor ze het wist stond ze in het muzieklokaal dat niets meer op het oude lokaal leek met sfeerverlichting en opzij geschoven tafeltjes. Lorelei draaide zich om naar de deur, maar er stroomden juist meer mensen naar binnen en zo kon ze toch niet naar buiten? Bovendien stond Wren daar ook en ze wist niet of de blauwharige het zou waarderen als ze nu al weer weg ging.

Misschien moest ze even hier zitten. Wachten. Lorelei zocht naar het rustigste hoekje in het volle lokaal, murmelde constant 'pas op, pas op', want haar hete thee zou zo nog over iemand heen gaan.
Uiteindelijk begon de muziek en Lorelei merkte dat het hoge tempo haar ook wat meer energie gaf. Haar voet bewoog een klein beetje mee terwijl ze van haar thee slurpte. De geur van bier vulde haar neus, maar dat kon ze voor nu wel vergeten - tot een onoplettende jongen een flinke scheut over haar lichtblauwe trui morste en niet eens sorry zei. Nou. Een paar liedjes later vond Lorelei het wel weer mooi geweest. Ze stond op en schuifelde, pardon pardon, de menigte door. Wren stond zo te zien niet meer bij de deur te waken, dus dat was fijn - niet dat ze haar vriendin niet wilde zien hoor haha! Vlak voor ze het feestje verliet keek Lorelei nog even om, zette een paar stappen terug. Moest ze niet toch... Heel even doei zeggen...? Toen er applaus klonk klapte ze uit automatisme mee, het stond zo gek als je als enige niet mee deed.

Ze hoorde haar naam, keek op. "Ja?" Wacht wat, waarom klonk haar naam door de microfoon? Ze deed toch helemaal niet mee aan de- oh.. Wren op het podium. Ohnee, waarom? Lorelei kon zelf niet beslissen wat ze nu moest doen, maar gelukkig of helaas beslisten de omstaanders voor haar. Struikelend over haar eigen benen werd ze naar voren geloosd, iedereen vond het zo te zien hilarisch. Het meisje glimlachte als een boer met kiespijn. Heel leuk ja.

Toen ze op het podium stond wreef ze met een gepijnigd gezicht over haar arm. Wren was altijd zo hardhandig, die kende haar eigen krachten echt niet. Ze kreeg een microfoon en hoorde een ouderwets popliedje. "Maar ik ken de tekst helemaal nie-'' protesteerde ze onsuccesvol. De microfoon hield ze wel vast, want wat moest ze er anders mee. Lorelei was niet het type voor een mic-drop, daarvoor was ze te voorzichtig en wattig. ''Eh--I-I just wanna tell you wha-how I'm feeling," las-zong ze mee van de beamer. ''Gotta make you understahand.'' Bij het refrein begon er wat melodie en ritme in haar spraak te komen.

Het heen en weer wiegen met de kleinere Wren die half aan haar hing was niet echt prettig, maar het publiek leek enthousiast en Lorelei kreeg langzaamaan een beetje, jazeker, plezier in het hele optreden. Haar rug rechtte ze en Wren's arm schudde ze van haar af. Haar hand was zo strak om de microfoon geslagen dat haar vingers wit wegtrokken, maar toch zong ze. ''We've known each other for so long, your heart's been aching, but - you're too shy to say it.'' En het was niet slecht, bijna goed. Zo lang ze zich niet door Wren's gekrijs af liet lijden ging het eigenlijk best wel lekker. ''Inside, we both know what's been going on. We know the game and we're gonna play it.'' Een trotse glimlach gleed over haar gezicht. Ja! Misschien had Wren dan toch gelijk. Dit was leuk!

Ja hoor, daar kwam ze dan. De loser. Wren vond het prima om met losers op het podium te staan, dan zag zijzelf er alleen maar beter uit. Daarbij vond ze het echt niet okay als Lorli deze avond hélemaal in haar eentje door moest brengen, het arme nerdje. Dus zou ze er wel voor zorgen dat Lorelei een leuke avond zou hebben!
'Gewoon wat doen!' raadde Wren haar superprofessioneel aan, toen Lorli klaagde dat ze de tekst niet wist. Duh, waarom hadden ze anders een grote monitor geïnstalleerd? Maar dat mocht Lorli zelf uitvinden, want Wren had er meer lol in om haar eerst te zien strugglen met de verkeerde tekst alvorens ze de monitor vond, dan om het haar gelijk te vertellen. Zelf richtte ze wel haar blik op de monitor - ze kende de tekst zelf ook nauwelijks. Dit was één van de nummers die je probeerde te vermijden als je de schaamte van een Rick Roll kende (en die kende Wren maar al te goed), waardoor ze eigenlijk nooit de kans gehad had om veel van de tekst in zich op te nemen. Maar een probleem zou dat vanavond niet vormen.

Haha, Lorli was echt een loser. Het ging helemaal mis in het begin. Maar daarna.. het werd beter voor haar. Ze schudde zelfs Wrens arm van zich af, hoe durfde ze! Wren fronste een beetje, hoewel ze gewoon door ging. Dit was.. lastig. Een dilemma, om het maar zo te stellen. Lorli had het leuk. Hmm. Aan de ene kant was dat heel normaal: iedereen had het leuk als ze met Wren uithingen, vooral op een event als dit. Aan de andere kant: ze wílde helemaal niet dat Lorli het leuk had, dat was helemaal niet het doel geweest. Wren zat even in een bestaanscrisis toen deze realisatie haar raakte. Wat was de oplossing voor dit raadsel?

Het oplossen van haar hele crisis ging ook niet zo snel, omdat ze nog steeds een deel van haar gelimiteerde aandacht naar het karaoke gedeelte van haar leven moest sturen. No way dat ze dit ging falen. Maar wat moest ze doen met Lorli.. Het stak Wren zo ongeveer in haar ogen dat het meisje zowaar vrolijk aan het meezingen was. En het werd nog erger toen Wren doorhaad dat Lorli's stem eigenlijk helemaal niet zo lelijk was. Kom op, ze had er niet op ingezet dat mensen actually anders waren dan dat ze eruit zagen. Wat was dat voor een hippie onzin? Daar kon ze niks mee! Wren hield zich in om niet kinderachtig de microfoon uit Lorli's handen te rukken en begon fanatiek na te denken over een andere manier waarop ze Lorli voor gek kon zetten én het eruit kon laten zien alsof zijzelf heel professioneel was en vooral niet degene die het optreden verpest had.

Wrens hersengymnastiek had zo ongeveer het hele nummer geduurd, maar tegen het einde van het nummer kwam er eindelijk een GENIAAL idee op in haar hoofd. Geen grapjes, het was echt geweldig. Het voldeed misschien niet helemaal aan de criteria die ze zichzelf net gesteld had, maar ze zou zich er vast wel onderuit kunnen praten. Net tijdens de laaste seconden van het nummer pakte Wren de microfoon stevig vast en ging schuin achter Lorelei staan, klaar voor de actie.
'Awesome, zo'n enthousiast publiek! Waarom laten jullie Lorli hier niet even stage diven??' Wat een spontane opmerking, zo leuk! Zonder verder op een reactie van óf het publiek óf haar slachtoffer te wachten, duwde Wren met flink meer kracht dan nodig Lorli vooruit, hop, van het podium af. Tja, op het podium kon je geen stage dive doen, toch? Ze moedigde het publiek verder niet aan om Lorli op te vangen, het zou ook wel grappig zijn om haar op haar gezicht te zien gaan. Nu klonk ook de laatste noot van het liedje en Wren maakte maar even een buiging, terwijl ze Lorli met haar blik bleef volgen. Dit zou alles vast wel weer oplossen!

Lorelei ging zowaar los - relatief gezien dan. Ze stond niet echt te swingen, maar haar stem was duidelijk hoorbaar over de muziek heen en ze grijnsde van oor tot oor. En als je heel goed keek zag je zelfs een beginnetje van een ritmische beweging in haar stijve heupen, een getik van haar voet om de maat aan te geven. Het liedje was een beetje gek, maar ergens ook wel romantisch hoe de zanger blijkbaar zo vastbesloten was om bij zijn grote liefde te blijven. Iemand die haar nooit opgaf of in de steek liet, daar kon Lorelei alleen maar van dromen. Tja, dagdromen was ook een van haar grootste hobbies, precies om die reden. Maar dit was geen droom, dit was echt. En het was leuk. Heel leuk. En blijkbaar vond Wren dat ook, want ze leek heel blij te zijn. Ze riep zelfs het publiek op om..

Lorelei snapte de boodschap niet. De termen die Wren gebruikte kende ze niet en net toen ze concludeerde dat zij Lorli moest zijn (een totaal onlogische verbastering van haar naam trouwens) was het hele 'stagediven' al begonnen. Tenminste, dat was de bedoeling. Lorelei werd geduwd, viel struikelend over de rand van het podium met haar blik recht op de naderende vloer gericht. Het deed haar akelig veel denken aan haar val van de ladder.. Ze schreeuwde. Maar gelukkig was haar onderbewustzijn ditmaal iets beter voorbereid. Dankzij de spanning van het karaoke optreden raasde de adrenaline al in hoge concentraties door haar lichaam, waardoor de reactie ook niet lang op zich liet wachten. Poef. Weg. De microfoon had Lorelei in haar val al losgelaten, waardoor deze met een doffe klap op de grond viel. Een schel piepend geluid schrok de paar dappere leerlingen die Lorelei hadden willen opvangen af en het geklets in het publiek verstomde grotendeels.

Waar een dramatische val of een epische stagedive te verwachten was geweest.. was er niets te zien. Wat een anticlimax.

Hoe durfde Lorli een beetje lol te hebben? Het was Wrens nummer en het was de bedoeling dat ze zich doodschaamde om hier een beetje met haar hoofd op het podium te staan. Niet dat ze lol had. Kijk, overduidelijk had Lorli niet door dat het publiek voor háár aan het juichen was, Wren was minstens honderd keer bekender dan Lorli voor de mensen en daarbij ook nog eens duizend keer leuker. Na nog een minuutje of twee naar Lorli's verschrikkelijke poging tot "lol" te kijken besloot Wren dat ze het lot maar in eigen handen moest nemen. Het was tijd voor een stage dive! Of in ieder geval, een nose dive, want ze duwde Lorli hard over de rand en met meer het idee haar de grond in te laten gaan dan het publiek.

En dat plan werkte. Wren was net zo verbaasd als de omstanders toen Lorli ineens.. weg was. Verdwenen. Niet met haar gezicht op de grond, niet in de armen van één of ander persoon vooraan. Ze was gewoon weg. Wren probeerde zich te concentreren terwijl ze rondkeek, maar ze moest al snel haar oren bedekken toen ze microfoon van Lorli de grond raakte en een gepiep begon te uiten waar zij nog aan moest leren tippen. Goddammit!
'PAK DAT DING OP,' riep Wren, en een geïntimideerd persoon besloot dat maar te doen. Iedereen haalde opgelucht adem toen het gepiep gestopt was, gelukkig. Dat maakte je trommelvliezen pas kapot, daar had Wrens eigen stem niks mee te maken.

Maar nu dit probleem was opgelost, kwam de volgende issue aan de orde. Waar was Lorli? Ehh. Tja, die was weg. Waar ze was? Geen idee, dat wist Wren niet en eigenlijk maakte haar da took niet zoveel uit. Wat ze wilde weten was hoe ze deze situatie in haar eigen voordeel kon draaien. En een briljant idee dat een seconde later opkwam zou haar daar vast bij helpen.
Wren toverde een brede lach op haar gezicht en keek haar publiek blij aan. 'Taaddaaa!' Ze maakte een wijds gebaar met haar arm naar de plek waar Lorli verdwenen was en boog zelfs een beetje door haar knieën. Zo mooi, zo geweldig. 'Dat was een extra special optreden van de grote Wresley en haar lieftallige assistente!' Kuch kuch, het was totaal gepland. Wren applaudiseerde maar alvast een beetje voor zichzelf, hopelijk om het publiek op gang te brengen. 'En wij brachten u de Rick roll! Bedankt voor alle aandacht, en ik wens jullie nog een fijne avond! Nexttt!' Wren had er echt geen problemen mee alles bij elkaar te praten, maar ze had nu niet echt veel meer te zeggen. Ze maakte een gebaar naar Allen dat basically betekende "afkappen" en zette de microfoon terug op de standaard, waarna ze weer een buiging maakte. Hop hop, kom maar op met de volgende zanger!

Het was in één woord heerlijk om dit te zien gebeuren. De schok op Wren's gezicht, en dan hoe ze er zo subtiel mee om ging en een beetje stoer liep te doen. Ja, hij genoot ervan haar lekker te zien zweten - al dan niet door de toch aardig hete spotlights die op het podium waren gericht. De uitnodiging van een tweede persoon was totaal onverwachts, vooral omdat dit dus echt géén duet was. Het deed zijn muzikale hartje een beetje pijn om te zien dat Wren dat blijkbaar geen probleem vond. Had hij dit geweten, dan had hij het domste duet ooit voor haar opgezocht. Maarja, dan zou ze hem waarschijnlijk erbij hebben gesleept, dus daar schoot je nog niets mee op.

Het witte grietje dat het podium op gejoeld werd zag er ontzettend misplaatst uit, maar Allen hield niet terug. De muziek werd ingezet en Wren begon hard en vals te zingen. Allen voegde een harde 'WHOOO WREN!' aan het lawaai van de ruimte toe. Alles was fantastisch, en tot zijn verrassing begon de tweede meid haar ritme te vinden. Van falend achtergrondkoortje naar niet slecht, wie had dat gedacht. 'WHOOOOO LOREL!!" riep Allen dan ook, stiekem wel wat enthousiaster dan zijn aanmoediging aan Wren was geweest. Hij vond het tof om te zien hoe ze los kwam. Maar dat eindigde algauw toen het liedje zijn einde naderde. Verbouwereerd keek Allen toe. Ze was weg? En Wren deed het af als een soort toneelstukje? Een truc? Dit was magie. Allen was even de draad kwijt, maar klapte toen met het al even twijfelachtige publiek mee. "Dat was.. waren Wren en Lorel, applaus voor dit originele duet!" Hij hield een showmans smile op zijn gezicht, maar toen Wren dichtbij genoeg was fluisterde hij haar lichtelijk geagiteerd toe. 'Wat de fuck was dat? Wie was dat en waar is ze heen? Jij kan toch helemaal geen mensen laten verdwijnen??" Nouja, hier moesten ze na vanavond maar eens een goed gesprek over hebben over een biertje of twee.

OOC: Omdat het kan. Moest even iets hebben om er weer in te komen met Allen

» I owe it all to you [JotBW karaoke - Ivy & Christophe]
» Tell me more, tell me more [JotBW karaoke - Minaye & Keith]
» LIVE KARAOKE WITH JOTBW MELD JE AAN OKDOEI
» Sing your heart out [JotBW Karaoke opening]
» Colorful melody [JotBW karaoke - Shay]