Onderwerp: We can’t change what we are zo jan 29, 2017 6:47 pm
clyde
the future is always in motion
Als er iets was waar hij wel een beetje kracht uit kon putten, was het wel boeken lezen. Even weg zijn van alle problemen, zowel die van zichzelf als van de leerlingen die bij hem over de vloer kwamen. Op zich had hij er uiteraard geen probleem mee om naar hen te luisteren. Met plezier zelfs. Maar soms had hij wel eens een momentje voor zichzelf nodig. Een moment om alles even aan de kant te schuiven en zich te focussen op iets leuks. En dat leuks was vandaag, zoals wel vaker de afgelopen twee maanden, een boek over Thor. Het was voor hem een manier om zichzelf terug op te bouwen, zijn identiteit terug te vinden. Niet alleen in de krachten van de dondergod, maar ook in zijn karakter. Clyde was dan wel een stuk softer dan de Noorse god, maar de basisprincipes bleven wel dezelfde.
Geboeid verslond hij bladzijde na bladzijde, nam de informatie in zich op. Een boel dingen wist hij instinctief uit zichzelf, maar het deed hem goed om het bevestigd te zien. Zeker in een gedrukt boek, en niet op het internet. Het maakte het zo tastbaar. Hij sloeg een volgende pagina om, zag een gedetailleerde tekening van Mjölnir. Hij draaide het boek nog wat meer naar de leeslamp, die in het midden van de tafel stond. Het bladgoud schitterde, gaf de illusie dat hij maar naar de hamer moest grijpen en dat hij hem in zijn hand zou hebben. Het had hem zo in zijn greep dat hij niet door had dat er ondertussen iemand de bibliotheek binnen was gekomen.
&Rune
Rune Norris
Class 3
Aantal berichten : 43
Character Profile Alias: Ivar The Boneless Age: 18 years Occupation:
Onderwerp: Re: We can’t change what we are zo jan 29, 2017 7:21 pm
If I had a heart I could love you ,
If I had a voice I would sing.
Zijn blauwe staarde tussen de schaakstukken door, iedere pion in het spel gaf hij zorgvuldige aandacht terwijl hij een manier bedacht om dit te winnen … van zichzelf weliswaar. Hij schaakte vaak, omdat het iets strategisch was waar je je hoofd voor nodig had en was het net niet dat waar Rune zoveel ontwikkeling had. Zijn ogen bleven rusten op de koning van zijn tegenstander, zichzelf dus, alvorens hij zachtjes mijmerend zijn toren verplaatste. ‘Schaak.’ Fluisterde hij met licht samen geknepen ogen. Hij rechtte zijn rug in zijn rolstoel en liet zijn hoofd op zijn hand rusten terwijl hij naar het schaakspel keek dat op zijn bureau stond. Het was een schaakspel dat Tore hem had gemaakt, uit echt hout van echt Noorse bomen. Hij nam één van zijn verloren pionnen tussen zijn duim en wijsvinger en hield het tegen het licht, bestudeerde het alvorens hij het naast het schaakbord neer plaatste. Hij vroeg zich af wat ze thuis nu zouden doen … of wat ze dachten dat Rune nu zou doen. Wat eigenlijk niet veel voorstelde, hij begon een meer nachtpersoon te worden dan een dag persoon, wegens gebrek aan goede slaap. Zijn broers dachten waarschijnlijk dat hij al geweldige dingen had gedaan terwijl hij eerlijk enkel maar de boel verkende en zich afzijdig hield.
Hij draaide zijn rolstoel en duwde het richting het raam, hij moest zichzelf optrekken aan de vensterbank om fatsoenlijk buiten te kunnen kijken. Het was gaan schemeren, dat betekende dat het niet lang zou duren of er zou stilte zijn in de gangen. Rune bleef zo’n vijf minuten opgedrukt zitten, zijn onderarmen om de vensterbank terwijl bovenlichaam het evenwicht zocht en zijn benen daar maar gewoon hingen, veel meer zouden ze toch nooit doen. De verlichting sprong aan over het eiland, paden werden verlicht, gebouwen werden verlichtte en duister verjaagd.
Rune liet zichzelf op het bed zakken en klauterde meteen over naar zijn rolstoel. Hij nam de riem waarmee zijn benen zaten samen gebouwen vast en trok zijn benen op de kleine voetsteuntjes. Aangezien hij niet elke nacht als hij wakker lag kon gaan rond dolen op de school besloot hij het over een andere boeg te gooien. Lezen was ook steeds een soort rust geweest voor hem, vooral in dagen dat hij pijn had. Dus hij volgde de aanwijzingen naar de bibliotheek en duwde zichzelf er binnen. Wel hij had al wel wat bibliotheken gezien, op het internet, maar deze. Zijn ogen gleden van he ene boekenrek naar het anderen … het had iets anders, iets ouds. Je zou het bijna een andere energie willen noemen. Hij duwde zichzelf een stukje verder de bibliotheek in, bleef er vervolgens zitten en liet zijn ogen naar alle aanwijzingen gaan, of althans dat was de bedoeling. Zijn blik bleef hangen bij een man die zat te lezen … hij had niet veel van zijn telescopisch zicht nodig om in te zoomen op het boek en te zien dat het over Thor ging, Noorse Mythologie, één van Rune’s favoriete dingen. Dat hij nog steeds naar het boek, en dus ook de man, zat te staren ontging hem eigenlijk compleet. Met zijn gedachten zat hij bij alle verhalen die zijn vader hem al had verteld over de Noorse Mythologie of in ieder geval het Viking tijdperk …
Onderwerp: Re: We can’t change what we are zo jan 29, 2017 10:44 pm
clyde
the future is always in motion
Meer dan ooit zette het lezen hem wel aan tot nadenken. Maar op een positieve manier. Hij wilde oprecht een beter persoon worden, zich meer spiegelen aan Thor dan hij de afgelopen jaren had gedaan. Uiteindelijk was de Noorse god misschien wel nogal opvliegend, maar alleen op de juiste momenten. Hij mocht in principe ook wel een keer wat strenger worden. Veel indruk maakte hij niet, niet meer. Waar zijn postuur hem vroeger nog iets van gezag gaf, was dat ook allemaal verdwenen. Want wie was nu onder de indruk van een lange, magere man op krukken? Niemand. Het was nu ook niet de bedoeling dat iedereen ging sidderen en beven als hij er aan kwam, maar als docent en zeker als leerlingenbegeleider mocht hij wel een beetje respect afdwingen zonder daar persé veel moeite voor te moeten doen.
Want al bij al had Thor wel hem uit gekozen om zijn krachten te delen. Want dat was toch wat Clyde geloofde. Hij zou nooit beweren de god zelf te zijn, maar hij wist wel dat zijn mutaties een exacte kopie waren van zijn krachten. Het enige wat nog ontbrak, was een Mjölnir. De docent glimlachte bij zichzelf. Misschien moest hij de hamers in de gereedschapskist eens gaan bekijken. Hij wilde het boek net toe klappen toen hij merkte dat iemand naar hem keek. Clyde keek op, liet zijn ogen wennen aan de toch wel duistere bibliotheek en keek toen zoekend rond. Zijn blik viel op een gestalte in een rolstoel, iets verderop bij de deur. Hij werd zo meteen herinnerd aan zijn eigen ervaring met het rotding.
De man glimlachte vriendelijk naar de jongen. Wat zijn focus op hem had gelegd, was hem een raadsel. Misschien wel het boek? Met een zachte klap deed hij het dicht en tilde het even op. ”Had je deze nodig? Ik heb hem ondertussen toch al zo vaak gelezen dat ik volgens mij vanbuiten weet wat er allemaal in staat”, Glimlachte hij. Ondertussen zat hij zijn hersenen te kraken, was deze jongen nieuw? Vast wel. Hij herinnerde zich alleszins geen mutant die in een rolstoel zat. Toch niet.. Permanent. Want als hij daar in terecht was gekomen door een gevecht hier op het eiland, dan was hij daar sowieso over ingelicht. Al zou hij normaal gezien ook ingelicht zijn over nieuwe leerlingen. Tenzij.. Hij gewoon de papieren over het hoofd had gezien de laatste dagen.
Rune Norris
Class 3
Aantal berichten : 43
Character Profile Alias: Ivar The Boneless Age: 18 years Occupation:
Onderwerp: Re: We can’t change what we are di jan 31, 2017 7:56 pm
If I had a heart I could love you ,
If I had a voice I would sing.
Het gedempte licht uit de bibliotheek wierp een gloed over de boekenrekken, het weinige meubilair er stond, het maakte de plaats nog warmer dan het was, het bood een zekere vorm van rust. Rune staarde naar het boek dat de man in zijn handen had, een forse man als je het hem vroeg. Ondanks dat hij vrij veraf zat kon hij het gemakkelijk zien, de oude kaft, het beetje Noors op de rugzijde die erboven werd vertaald in een meer gekendere taal. Hij kon zich nog alle keren herinneren dat hij in de zware winters met zijn broers voor de haard had gezeten terwijl zijn vader allemaal verhalen vertelde, over de Noorse Goden, de Vikings. En Rune had iedere keer vol aandacht geluisterd terwijl Marius er dan altijd meer op uit was om hem lastig te vallen. Nu zou hij niet meer zo’n momenten hebben, hier had hij geen vader die hem eraan kon herinneren hoe het toen was. Maar Rune zijn geloof was er doorheen de jaren wel sterker op geworden. Waar iemand God zou aanbidden deed hij dat misschien voor de Noorse Mythologie. Al zou hij het nooit echt voluit toegeven.
De man trok hem uit gedachten door te vragen of hij het boek wilde hebben. Zijn blauwe ogen gleden van het boek naar de man … was hij een docent? Rune had een heel bundeltje aan informatie gehad, over de docenten en het schoolsysteem maar hij was er nog maar halfweg doorheen gegaan, en eerlijk, zo aandachtig had hij tot zover nog niet gelezen. Hij probeerde de school te leren kennen uit eigen ervaringen, met zijn ogen, zijn mutatie. Het duurde even, dat hij naar de man keek alsof hij vlak door hem keek alvorens zijn ogen terug naar het boek gleden en de rest van de woorden verwerkte. Hij kende het boek vanbuiten? Dus hij was ook een voorstander van de Noorse Mythologie? Rune keek hem weer aan, ondanks dat zijn diepblauwe ogen afstandelijk stonden was hij vanbinnen misschien wel nieuwsgierig maar ook dat hield hij zorgvuldig voor zichzelf.
‘Nee.’ Reageerde hij in eerste instantie wat neutraal. Hij legde zijn handen op wielen van zijn rolstoel en duwde zichzelf moeiteloos een beetje verder vooruit, zijn ogen op het boek gericht alsof het ieder moment tot leven zou komen. ‘Ik denk dat ik dan niet veel beter ben.’ Prevelde hij meer voor zichzelf, zijn ogen nog steeds op het boek. Hoe moest hij hier huizen waar hij thuis altijd in omringd was, hij was met dat opgevoed en hier had hij enkel een lege kamer met niets buiten een foto van hem en zijn drie broers. Hij schraapte zijn keel en keek terug naar de man. ‘Misschien wel. Dat is als jij hem niet meer nodig hebt?’ Zijn ogen bleven behoedzaam, voorzichtig zelf. Normaal zou hij ergens een sarcastische opmerking hebben gemaakt maar dit kon een docent zijn en hij was nu niet bepaald op zoek om problemen te zoeken. Maar het zou misschien wel een beetje rust geven, om iets te hebben dat hem zou doen denken aan thuis. Misschien zouden de nachten daarmee dragelijker en zo ook minder pijnlijk worden …
