Onderwerp: Don't you forget about me. [Devon] za jul 16, 2016 4:08 pm
Faye Jupiter Jones
De zon gaf amper iets van zijn warmte af zo vroeg in de morgen, maar ondanks dat er geen warmte was beloofde het wel warm te worden vandaag. Geen wind, geen regen, gewoon een stralende dag … de dag waar iedereen naar verlangde. Maar Faye had meer leukere vooruitzichten naar de avond, want ze wist dat dit warmtefront ooit eens zou moeten botsen met iets dat lag te broeden net voor de kust. En aangezien ze haar mutatie niet mocht gebruiken voor iets als een goede storm of een hevige stortbui met wat onweer keek ze er dus stiekem wel naar uit. Ze motiveerde het zelf een beetje, de helft van het eiland zou haar waarschijnlijk nu al gaan haten, enkel omdat ze eraan dacht. Maar tot zover mochten ze allemaal genieten van die stralende zomerdag, ze konden allemaal aan het zwembad liggen of in de zee gaan zwemmen. Ze konden allemaal genieten van de zon, een kleurtje op doen en gaan flirten met de jongens in een ontbloot bovenlijf. Dat was tenslotte ook wat Faye zou doen, als ze haar bed uit zou geraken.
Het zonlicht kwam vlak door het openstaande raam haar kamer binnen, recht op haar bed, recht op haar eigen gebruinde huid. Ze schopte het dunne witte laken van zich af en draaide zich met haar hoofdkussen zodanig dat ze naar buiten kon staren zonder echt veel zonlicht te moeten missen. Was dit niet perfect? Gewoon liggen en niets doen terwijl je eigenlijk echt wel iets van lessen moest gaan volgen. Dat gaf haar enkel maar meer motivatie om zich nog eens uit te strekken en van het zonlicht te genieten voor zolang het zou blijven. Haar kamergenoten waren beide al weg dus Faye had letterlijk de kamer voor zich alleen.
Om niet nog meer docenten achter zich te krijgen was het ergens na twaalven toen ze besloot op te staan en zich klaar te maken voor de dag. Waar ze uitgebreid een uur aan bezig was zodat ze nog twee lessen kon volgen, chemie en geschiedenis. Alsof zij ooit een les geschiedenis zou nodig hebben waar ze iets in zou bijleren. Eigenlijk zou zij degene moeten zijn vooraan in de klas, haar verhalen waren in ieder geval een stuk spannender dan die van haar docent. Maar ze volgde het, wat een docent tevreden hield en de school in het algemeen. Het enthousiasme was er niet en hoe langer iedere minuut duurde hoe meer zin ze had in dat onweer en wat stoom afblazen. Wat ze ook meteen besloot te doen toen de lessen voor iedereen gedaan waren, het was dan net iets minder druk in de trainingszalen en dus beter voor haar om te “trainen” of de interessante mensen te spotten. Toen ze van haar kamer terug kwam in haar beperkte trainingsoutift zag ze dat de wolken zich aan de horizon hadden samengepakt, ja, het beloofde heftig te gaan doen. Ze wandelde naar de trainingszalen en kwam tot de conclusie dat de meeste leerlingen het begonnen af te druipen, hun wegje naar vrijheid nemend. Haar oog immers viel op iets zoveel meer interessanter dan die andere leerlingen. ‘De grote bruine beer.’ Haar mondhoek kwam kort naar omhoog, terwijl haar ogen langzaam langs zijn lichaam gleden, hij stond toch met zijn rug naar haar gedraaid, niet dat het iets zou uitmaken. Het was waar wat ze zeiden, of wat ze zelf had ondervonden van zijn Instagram … het was geen zonde om naar hem te kijken. Waar zij haar reputatie hier behoorlijk beperkt had gehouden had hij dat niet gedaan. ‘Het mocht wel eens gebeuren, je hebt me nog wat vitamine D tegoed.’ Ze beet op haar onderlip, expres, draaide zich en liep naar de wapens. Haar ogen bestudeerde de wapens, al stond haar gehoor helemaal op hem gericht. Ze wilde wel eens weten uit welk hout dit “beertje” gesneden was … Outfit
Onderwerp: Re: Don't you forget about me. [Devon] zo jul 17, 2016 10:10 pm
Devon
You know I’m smart. I spin you round like a knot. I know the pieces of your heart. Sometimes it’s fun, to pull your strings one by one. Until I get you onto one.
De voormiddag? Men mocht drie keer raden op welke manier Devon die had doorgebracht. Al zou iedereen die hem iets of wat kende toekomen met amper één keer. Hij had bijna de klok rond geslapen, iets wat nodig was om zijn verloren uren sinds het verjaardagsfeest van Hall in te halen. Of dat was toch het ecxuus dat Devon gebruikte als iemand aan hem vroeg hoe het kwam dat hij zo vaak in zijn nest lag te stinken. Het zalige aan Hall als kamergenoot hebben was niet alleen de leuke tijden die ze hadden als ze samen waren, maar ook het feit dat Storm -in tegenstelling tot hem- op vele dagen wél een ochtendmens was en al vroeg uit de veren was. De kamer was dan zijn paradijs, en net zoals nu het geval was, galmde de muziek doorheen de kamer. Turn me on van Nicky Minaj. Hij was zich niet bewust van wat het lied in zijn afspeellijst deed aangezien het absoluut niet zijn genre was. Maar toch gaf hem hem een kleine swing met zijn heupen en schouders terwijl hij richting de badkamer sjokte. Devon gokte dat Hall in de les zat, ijverig notities te nemen. Afgelopen dagen had hij weinig last gehad van Lupos, iets wat Devon zeer had geapprecieerd, vooral op zijn verjaardagsfeest. Zijn hoofd was de dag erna zo zwaar als een kanonskogel geweest. Terwijl het hete water over zijn lichaam stroomde zong hij mee met de terugkomende lyrics die hij ondertussen had opgepikt.
Met een handdoek rond zijn naakte heupen geknoopt en eentje rond zijn schouders stapte hij naar zijn kleerkast. Terwijl hij besloot wat hij zou dragen droogde hij ruw met de handdoek over de achterkant van zijn hoofd. Op de tast viste hij er een redelijk stretchy joggingbroek en een bijpassende tshirt uit. Beide zwart, met een simpel logo van Nike op beide kledingstukken. Devon mocht misschien niet geïnteresseerd zijn in alle lessen die mondeling werden doorgegeven, zijn lichaam was zijn tempel en die moest en zou hij wel onderhouden. Nadat hij in zijn ondergoed en kleren was geschoten, trok hij met zijn vinger zijn schoenen over zijn hielen en begaf zich met een nieuwe, zuivere handdoek de kamer uit, richting de trainingszalen. De kabel van zijn oortjes die hij in had bungelden vrolijk mee terwijl hij aan een aardig tempo de trappen naar beneden denderde. In de gang kwam hij aardig wat studenten tegen en uiteraard gingen zijn ogen uit naar die van het vrouwelijke geslacht. De ene droeg een schoudertas, de ander een rugzak. En dan had je van die individuen die hun boeken nog steeds in hun armen droegen. Devon trok charmant een mondhoek in de lucht en knikte ieder meisje toe, de ene al enthousiaster dan de andere. Hij draaide een deur binnen die naar de trainingszaal leidde, wierp zijn handdoek op een leegstaand bankje en rekte zijn schouders uitgebreid uit. Toen hij zijn blik uitgebreid door de ruimte liet gaan viel het duidelijk op dat er weinig volk aanwezig was. Té weinig naar zijn goesting, want iedereen moest toch toegeven dat het meer dan aangenaam was om naar fitte, zwetende lichamen van knappe dames te krijgen. Toch? Lichtjes fronste hij zijn wenkbrauwen, en zette uiteindelijk koers naar een van de lange matten, waar hij begon met lichte opwarmingsoefeningen voor zijn stramme spieren wat los te krijgen.
‘De grote bruine beer.’ Een onbekende stem kwam boven zijn muziek uit en sprak hem langs achteren toe. Devon haalde zijn oortjes uit zijn oren en draaide zijn hoofd, waardoor hij het bijhorende, minder onbekende gezicht zag. ’Haaaaa!’ zei hij terwijl er evenzeer een grijns zich rond zijn lippen vormde. De oortjes bungelden levenloos over zijn schouders. Hij draaide zich volledig, liet ook zijn blik van kop tot teen over haar lichaam glijden. Over de grote kijkers in haar hoofd, de nonchalante vlecht over haar schouder, haar sleutelbeenderen, de lichte lijnen die over haar buik liepen. ‘Het mocht wel eens gebeuren, je hebt me nog wat vitamine D tegoed.’ Hij lachte zacht als antwoord en liet zijn blik kort doorheen de ruimte gaan alvorens hij sprak. ’En of het eens mocht gebeuren. Het was precies alsof het lot niet wilde dat we elkaar tegen kwamen.’ Hij keek nauwlettend naar haar tanden die ze in haar onderlip liet zinken. ’…te gevaarlijk ofzo.’ vulde hij er op halve fluistertoon achterna en keek hoe ze heupwiegend naar een wapenrek een eindje verder liep. ’En qua vitamine D..’ hij moest kort grinniken om het mopje dat hij eerder op een van haar instagram foto’s had gemaakt. ’Het ziet er naar uit dat je de juiste kledij hebt aangetrokken om die vitamine D te ontvangen.’ Wederom overheerste de dubbelzinnigheid. Devon wandelde net zoals haar richting het rek met wapens, maar had meer aandacht voor haar dan voor de metalen artillerie. Hij zocht naar haar blik, liet de charmante glimlach geen moment van zijn lippen vallen. ’Heb je ervaring mee?’ vroeg hij haar out of the blue en nam vervolgens een soort van mes van het rek, keek er met fonkelende oogjes naar. ’Met de wapens natuurlijk!’ Hij haalde zijn wenkbrauwen op en ging met zijn vinger over de inkepingen van het lemmet. Devon kon absoluut niet overweg met wapens, had het nooit nodig gehad aangezien hij een groot wapen op zich was. Het ging alleen verscholen aan de binnenkant van zijn lichaam.
Onderwerp: Re: Don't you forget about me. [Devon] wo jul 27, 2016 9:53 pm
Faye Jupiter Jones
Meiden praten, meiden praten veel met elkaar. Groot nieuws ging altijd als een lopend vuurtje rond, maar ook de kleine details waren vaak dingen waar je aandacht aan schonk. En Faye had niet alleen oren op de grond, ze had ook ogen en oren in de lucht. Als kleine spionnen die van tak naar tak sprongen en zo de nieuwste dingen in haar oor kwamen fluisteren. Faye hield van haar vogels, net zozeer als ze hield van de roddels en de nieuwe weetjes. Het was exact wat haar vooruit hielp in de strijd tegen verveling. Voor wie onsterfelijk was, was het niet altijd gemakkelijk om een evenwicht te vinden in een wereld waar ze op vooruit liepen. Faye had de uitvinding van de telefoon meegemaakt, het eerste stenen huis, de eerste echte vuurwapens. Er was niets waar ze amper meer mee vertrouwd was. Ze kende alles en dat bracht verveling. Deze school niet zozeer, het was de eerste keer dat ze op een plek kwam met zoveel mutanten samen en dat was een verrukking voor het oog. Niet alleen hun capaciteiten en de uitdagingen die dat mee bracht maar ook nog eens de persoonlijkheden die ermee gepaard gingen.
Devon Garnet was één van die personen, hij passeerde vaak de revue bij de meiden op de gang. Hij was het warme gefluister tijdens jongenspraat en stond algemeen bekend om de jongen te zijn als je een beetje plezier wilde in het leven. StormOn, het gekende begin van een goede feestje en een geweldige nacht. Ze had nog nooit één van die feestje bijgewoond en eigenlijk was het een schande maar was het niet net dat. Hoe langer ze van hem zou wegblijven hoe meer zijn nieuwsgierigheid zou geprikkeld worden? Devon Garnet bracht ook een hele andere wind aan roddels met zich mee. Hij was niet enkel knap en charmant, hij was ook nog eens heldhaftig. Redde een meisje van de dood en hield een student tegen om een docent in brand te steken. Dat allemaal netjes op een rij was hij niet enkel maar een jongen in haar ogen, hij was interessant en alles was interessant was wilde ze graag van dichtbij bekijken.
Dus was het lot die hen samen bracht hier in de trainingszaal in aanloop van haar favoriete avond? Nee, waarschijnlijk niet. Faye was al lang geleden gestopt met geloven in dingen als liefde op het eerste gezicht en “het lot”. Maar ze wilde het niet toelaten dat haar wereld zo zwart wit werd als sommige mensen al hadden bereikt. Haar wereld moest kleurrijk zijn, gevaarlijk, net zo gevaarlijk als die wapens daar aan de muur en net zo gevaarlijk als het uitzicht van de persoon die met zijn rug naar haar stond toegedraaid. En het was het typische schouwspel, de blik die zij hem gunde van top tot teen en uiteindelijk ook de blik die hij haar gunde. Als er één positief ding was aan onsterfelijkheid dan was het wel dat je er altijd even goed bleef uit zien. Geen rimpels, geen grijs haar of krampen in de benen. Faye wist dat ze er goed uit zag en ze was niet bang om het te tonen, hij zou er vast niet over klagen. Ze volgde zijn blik door de ruimte, naar de studenten die het zo zat waren om te trainen dat ze het afdroppen op zoek naar een goede plek om de avond door te brengen. Wel, dat ze het maar binnen deden want straks zou dat onweer hier zijn en er was geen docent die haar zou tegen houden om niet een beetje plezier te hebben. ‘Lot.’ Herhaalde ze. ‘Het zal wel een reden hebben dan, meer impact,’ ze zweeg terwijl ze haar handen langzaam tegen elkaar zette en haar blik over hem heen liet glijden voor ze naar het rek met wapens keek. ‘groter verlangen.’ Prevelde ze voor zichzelf. Net als hij iets fluisterde over gevaarlijk zijn. Ze trok een mondhoek op, bleef voor het rek staan, liet haar vingers bedenkelijk langs één van de wapens glijden. Toen hij begon over de vitamine D draaide ze zich een kwartslag weer naar hem om, bekeek haar eigen outfit, wat niet zoveel meer aan de voorbeelding over liet. ‘Echt? Wist ik niet.’ Schonk ze hem een geamuseerde glimlach. Het onschuld was er, maar het was ook enkel maar om zo over te komen, onschuldig was ze al heel wat jaren niet meer. Toen hij naast haar kwam staan keek ze hem aan, haar ogen bleven even op de glimlach van hem rusten voor ze keek hoe hij een mes nam en er met zijn vinger over gleed. ‘Beide.’ Reageerde ze. Ze kon met wapens overweg en ze kon met andere dingen overweg, ging idee of die vitamine D zo speciaal was … zoals velen hier zeiden. ‘Maar niet met dat.’ Knikte ze naar het mes. ‘Maar jij ook niet, heb ik zo gehoord.’ Ze schonk hem een snelle glimlach en keek omhoog naar de wapens. ‘Bij jou is het allemaal,’ ze nam één van de doorsnee wapenstokken en duwde er zachtjes mee tegen zijn schouder. ‘innerlijk.’ Articuleerde ze nauwgezet. Was hij zo’n grote beer als sommigen beweerden? Geen idee. Was hij zo’n goede “jongen” als ze allemaal zeiden? Geen idee. Ze hield de wapenstok tussen hen twee in, omhoog en liet haar blik er onderzoekend overheen glijden alvorens ze langs de stok heen naar hem keek. ‘Dus Devon,’ sprak ze zijn naam zorgvuldig uit. ‘moet ik geloven wat ze allemaal over je zeggen, of wil je me dat bewijzen?’ Vroeg ze verleidelijk. Een beetje uitdaging kon geen kwaad, ze was onsterfelijk trouwens. En als hij al zo goed was als sommigen zeiden had hij zeker niets te vrezen … Outfit
Onderwerp: Re: Don't you forget about me. [Devon] za jan 21, 2017 9:02 pm
Een streling voor het oog, dat was ze. Dat wíst ze. Dat tóonde ze. En hij hield er wel van, meisjes die zelfzeker waren over hun uiterlijk, niet bang waren om wat vlees te tonen en net zoals hem er van hielden om het leven met beide handen vast te grijpen. Wat getoond werd vroeg om naar gekeken te worden, dus gretig bekeek Devon haar, van kop tot teen, misschien wel minder subtiel als hij bij eender welk ander meisje zou doen. Ja, zij maakte zijn uitstapje naar de trainingsruimte minstens dubbel zo interessant gemaakt, en opeens vond hij het niet meer zo erg dat er behalve haar amper volk aanwezig was. ’Lot.’ herhaalde ze hem met een grijns op haar gezicht en plaatste haar slanke vingers tegen elkaar terwijl ze verder sprak. Hij vroeg zich kort af wat ze met die handen van haar zou kunnen aanvangen. ’groter verlangen.’ Devon greens, hield zijn hoofd wat schuin en raakte met zijn ene hand zijn andere schouder aan. ’Wie zal het zeggen..’ sprak hij er nog op mysterieuze fluistertoon achterna voordat ze hem voorging naar het wapenrek, zo onschuldig als ze was. Voor het eerst sinds Faye haar aanwezigheid had prijsgegeven scheurde hij zijn blik van haar los om ze te verleggen naar de glimmende wapens op het rek. Stuk voor stuk vlijmscherp, alsof ze elke morgen aan de wetsteen werden geslepen. Willekeurig nam hij een mes in zijn hand en liet voorzichtig zijn duim erover gaan, voelde meteen dat hij amper moeite zou moeten doen om door zijn opperhuid heen te snijden. Iets wat hij liever niet wilde proberen, ondanks dat zijn huid redelijk snel zou helen. Dus hij stelde haar een vraag, die ze afirmatief beantwoorde. ’Beide’ Ervaring met ‘vitamine D’ en wapens. Hij haalde grijnzend een wenkbrauw in de lucht. ’Ik had niet anders verwacht.’ beaamde hij terwijl hij zijn blik doorgrondend op die van haar richtte. ’Maar niet met dat.’ Automatisch keek hij naar het mes dat hij nog steeds vast had, klemde zijn hand wat steviger om het lemmet heen. ’Maar jij ook niet, heb ik zo gehoord.’ Hij keek op, recht in haar ogen en kneep een oog lichtjes dicht. Wat wist ze nog meer over hem? Hij was er zich van bewust dat hij een naam had gemaakt in de school, maar meestal gingen de verhalen die erachter schuil gingen over de meisjes die hij in zijn bed had gekregen, en niet zozeer over de manier waarop hij vocht. Waaróm hij vocht. ’Bij jou is het allemaal,’ Hij zag hoe ze een wapenstok van het rek viste en onmiddellijk met het uiteinde tegen zijn schouder porde. ’innerlijk.’ Meteen greep Devon met zijn hand naar het uiteinde van de stok, klemde zijn vingers er met een ijzeren greep omheen en duwde het wat terug in haar richting. Hij haalde onder de indruk zijn wenkbrauwen op en liet zijn stem wat zwaarder klinken. ’Jij lijkt nogal veel te weten. Seffens moet ik nog een stapje terug gaan zetten.’ hij haalde zijn schouders op en keek haar intrigerend aan, nog steeds oefende hij lichte druk uit op de stok. ’Ik hou namelijk niet van diepgaande relaties, of hoe je dit ook wil noemen.’ Langzaam stak hij zijn kin wat naar voren, trok een mondhoek omhoog en staarde recht in haar vurige ogen. ’Maar dat wist je zeker ook al?’ Met die woorden liet hij de stok los, zag hoe ze hem nog steeds op hem gericht hield.
’Dus Devon, moet ik geloven wat ze allemaal over je zeggen, of wil je me dat bewijzen?’ Hij moest zachtjes lachen om de manier waarop ze tegen hem sprak en hij bevochtigde subtiel zijn onderlip door die wat naar binnen te trekken. ’Dat hangt er van af wát ze net zeggen, Faye.’ hij sprak haar naam op net zulke manier uit als zij met die van hem had gedaan. En in een fractie van een seconde greep hij naar haar beide polsen, draaide ze in zo’n positie dat ze gedwongen werd om de stok te lossen. Met een zacht gekletter viel het wapen op de grond. Devon draaide haar om haar as en dwong terwijl haar armen achter haar rug. Met een hand hield hij ze daar vastgepind, met zijn andere streek hij haar vlecht weer over haar schouder die was verplaatst door de plotselinge bewegingen die ze had moeten maken. Hij deed zelf een stap naar voren, waardoor zijn borstkast tegen haar schouderbladen kwam en haar handen zich nog steeds vastgeklemd bij zijn onderbuik bevonden. ’Wel?’ vroeg hij haar op fluistertoon. Zijn mond bevond zich vlak bij haar rechteroor waardoor de losse plukken haar lichtjes meebewogen met de lucht die zijn stem liet verplaatsen. ’Wat zeggen ze?’ Hij ademde zachtjes in, haar letterlijk goddelijke lichaamsgeuren vulden zijn neus en zorgden ervoor dat hij kort zijn ogen moest sluiten.
Onderwerp: Re: Don't you forget about me. [Devon] za jan 21, 2017 9:39 pm
Faye Jupiter Jones
Ze had al tal van keren naar dit wapenarsenaal gestaard want als ze niet mocht … stormen van deze lieftallige docenten hier dan moest ze het maar fysiek ergens kwijt spelen, en was fysiek nou wel niet haar favoriete bezigheid. Ze hoefde hém dat waarschijnlijk niet te zeggen, er werd verteld dat hij ook wel behoorlijk fysiek kon zijn. Maar in ieder geval, ze kende elk van deze wapens, vond het nog steeds onverantwoord dat deze wapens hier binnen bereik lagen van de studenten. Alleen al hoe Devon zijn vinger over het mes liet glijden zei genoeg. ‘Snij je vinger niet.’ Gaf ze hem veel te lief mee, alsof hij een beginnertje was die nog wat begeleiding nodig had in het vak. Maar hij leek haar ook een beginnertje, wat deze wapens betrof. Haar blik gleed omhoog langs de muur terwijl haar ogen van haar ene lievelingswapen naar haar iets mindere voorkeurswapen gleden. En dat deed ze met zo’n zorgvuldige blik, haar onderlip tussen haar tanden alsof ze dit alles ook voor de eerste keer zag.
Dat ze veel wist … nouja, het was Faye, ze wilde graag alles weten. Daarnaast had ze altijd wel ergens vogeltjes vliegen die het werk voor haar deden. De raven zaten soms niet voor niets op een hek nabij het schoolplein, ze deden daadwerkelijk dingen, ze keken en rapporteerden terug. Uiteraard ging dat meestal en enkel over de dingen die echt interessant waren, zoals hem, Devon Garnet. Ze stak haar wapenstok naar hem uit, porde tegen zijn schouder en hij greep meteen het uiteinde, voorspelbaar. Haar mondhoek trok omhoog toen ze de lichte druk terug voelde, maar ze schonk weerstand terwijl ze naar zijn woorden luisterde. ‘Hmm,’ stemde ze in. ‘Ik weet graag met wie ik te maken heb, daar weet je waarschijnlijk wel alles van.’ Ze zette meer druk op de wapenstok maar hij bewoog niet tot amper, ze hield haar hoofd een tikkeltje schuin, keek hem met de zelfde blik aan als hij naar haar deed. Dat hij niet van diepgaande relatie hield … natuurlijk wist ze dat. ‘Ik zou hier niet voor je staan moest het wel zo zijn Devon.’ Fluisterde ze hem toe terwijl ze kort tweemaal haar wenkbrauwen op trok. Hij liet los, ze draaide haar pols zodat het soepel om zijn as draaide en weer de juiste positie vond in haar hand.
Zijn reactie op haar vraag of hij zich wilde bewijzen deed haar ogen kort langs zijn gezicht glijden, naar zijn lippen die hij licht bevochtigde en dan verder over zijn lichaam. Tuurlijk zou hij zich willen bewijzen, hij had een reputatie om te verdedigen. De manier hoe hij haar naam zei trok opnieuw haar mondhoek omhoog, haar wijsvinger tikte op de wapenstok terwijl ze hem geconcentreerd bleef aan kijken. ‘Kleine vogeltjes hebben veel verhalen.’ Prevelde ze. En daar was het, ze had op iets gewacht, ze wist dat hij iets zou doen maar toch kwam het als een verrassing aan. De wapenstok glipte uit haar hand weg op de grond en in mum van tijd zaten haar handen achter haar rug geklemd. Ze gaf weerstand maar het was Devon, hij zou haar fysiek kunnen overtreffen. Ze voelde zijn borstkast tegen haar rug, zijn lippen amper een ademtocht van haar oor. Ze grinnikte luidop en draaide haar hoofd, liet haar ogen tergend langzaam over zijn gezicht glijden, bleven even hangen op zijn lippen alvorens ze terug oogcontact zocht. Ze strekte haar armen een beetje, kwam daardoor nog meer tegen hem te staan. Haar ogen gleden naar haar wapenstok alvorens ze haar hoofd weer een stukje draaide en hem aan keek. ‘Dat je niet altijd volgens de regels speelt.’ Prevelde ze. En ze was weg, getransformeerd naar een razendsnelle kolibrie die je met het blote oog moeilijk kon volgen. Ze vloog naar haar wapenstok, transformeerde terug naar een gehurkte houding en draaide zich een kwartslag, sloeg met haar wapenstok de benen van onder zijn lichaam. Hij landde met een klap op de grond, ze kwam recht, zette haar wapenstok op zijn borstkast en gaf hem een korte knipoog. ‘Dus waarom zou ik.’ Glimlachte ze terwijl ze haar wenkbrauwen ophaalde. Ze kon dit een hele avond blijven doen, het zou enkel maar uitstellen wat ze beide niet konden ontkennen …
Onderwerp: Re: Don't you forget about me. [Devon] ma jan 23, 2017 6:39 pm
’Snij je vinger niet.’ Devon keek op naar Faye en schudde breed grijnzend zijn hoofd. ’Zó onervaren ben ik nu ook weer niet.’ Voorzichtig legde hij het mes weer in het rek, voor hij zich nog écht zou snijden en ze nog gelijk kreeg ook. Toen hij zijn wapen had weggelegd keek hij weer op naar haar. Met grote ogen waarin een bijna kinderlijk enthousiasme was te zien keek ze naar de rest wat de muur vol wapens te bieden had. Haar voorkeur leek uit te gaan naar een simpele stok. En voor hij het goed besefte had ze hem al tegen zijn schouder geplaatst, wierp hem uitdagende dingen toe terwijl hij het niet kon laten om er gewoon op in te spelen. Hij drukte haar richting uit en voelde de weerstand die ze bood. De energie die over hen heen hing was ongelooflijk, ookal stonden ze door de stok tussen hen in een heel eind uit elkaar. Devon droeg een bijna permanente grijns op zijn lippen en liet nogmaals zijn ogen over haar lichaam gaan. ’Ik weet graag met wie ik te maken heb, daar weet je waarschijnlijk wel alles van.’ Devon hield stand, bewoog voor geen centimeter terwijl Faye de stok weer zijn kant op probeerde te drukken. ’Hmm pas op, ik hou ook wel van verassingen.’ Hij bevochtigde zijn onderlip en keek met fonkelende ogen naar de uitdrukking die op haar gezicht verscheen toen ze hem op fluistertoon antwoordde. ’Ik zou hier niet voor je staan moest het wel zo zijn Devon.’ Nog een gelijkenis die ze hadden. Diepgaande relaties waren een no-go. ’Mooi zo.’ zei hij en liet de stok los waardoor ze hem in haar hand liet draaien en weer goed positioneerde.
Bleek dat kleine vogeltjes veel verhalen hadden om te vertellen. Iets waardoor Devon zachtjes moest lachen en een hand door zijn haren haalde. ’Grote beren niet zozeer.’ Nee, behalve van de dingen die hij over haar op Instagram las en zag, en de korte ontmoetingen in de gang wist hij niet zo enorm veel over haar. Behalve dat ze niet vies was om wat plezier te maken, en dat dat op dat moment het meest belangrijke was. Wat niet betekende dat hij zich zomaar over zou geven aan haar, iets wat hij trouwens ook niet wilde dat zij deed. Devon hield van een goed spelletje, een gewaagde uitdaging. Dus hij greep naar haar polsen, draaide haar om haar as en klemde haar vast terwijl hij haar lichaam achterwaarts tegen dat van haar trok. Faye grinnikte, waarop ook Devon een grijns niet kon onderdrukken. Wat had ze dan verwacht van hem? Dus hij vroeg het haar, fluisterde in haar oor om te vragen wat ze over hem zeiden. ’Dat je niet altijd volgens de regels speelt.’ Devon humde bevestigend en trok zijn wenkbrauwen omhoog. ’Well what’s the fun about tha..’ en nog voor hij zijn zin had kunnen afmaken was ze weg. Zijn armen vielen als een blok omlaag door de kracht die hij erop had gezet. Verbaasd keek hij om zich heen, om te kijken waar ze heen was gegaan. ’Ik denk dat ik er nog eentje heb gevonden die niet altijd volgens de regels speelt.’ riep hij zachtjes door de ruimte, wist niet precies waarnaar hij zich moest richten. En toen hoorde hij het, het vluchtige geklap van minuscule vleugeltjes. Maar nog voor hij zich naar het geluid had kunnen toedraaien voelde hij al een slag tegen zijn onderbenen. De wapenstok. ’Waarom zou ik?’ Door de kracht en de snelheid die achter de zwaai van de stok had gezeten werden zijn benen onder zijn lichaam uit gezwaaid. Tevergeefs probeerde hij zijn handen te plaatsen om zijn val te breken, maar nog voor hij dat had kunnen doen was hij al op de grond beland. Borstkast eerst, dan zijn gezicht en daarna zijn onderlichaam. Een diepe zucht van de klap verliep zijn mond. Devon plaatste onmiddellijk zijn handen langs zijn lichaam, drukte zich met een zodanige kracht weer af dat hij bijna recht gesprongen kwam. ’Ben je zeker van dat je hiermee wil beginnen?’ vroeg hij met een scheve grijns en veegde met de bovenkant van zijn hand over zijn wang waarmee hij de grond geraakt had. Een licht kloppend geluid was voelbaar in zijn lichaam, maar hij wist dat het maar enkele seconden zou duren alvorens dat was weggeëbd.
Zonder aarzelen liep hij op haar af, greep met zijn rechterhand naar de stok en trok hem bruut uit haar handen om hem vervolgens een geheel andere richting op te gooien. Met zijn handen omklemde hij haar taille, tilde haar in de lucht en zwierde haar over zijn brede schouder. Faye hing met haar benen aan zijn buikzijde en haar hoofd aan zijn rugzijde. Met een hand drukte hij haar onderrug tegen hem aan, zijn andere hand had hij op haar onderbenen gelegd. ’Dus, waar gaat de reis naartoe?’ vroeg hij met een iets zwaardere stem door de inspanning terwijl hij een lach onderdrukte.
