Onderwerp: New Spring Grass wo maa 08, 2017 8:30 pm
Met een uitdagende blik had hij Rose aangekeken toen ze samen in de cafetaria hadden gezeten. Hij had het meisje beloofd toen ze elkaar voor de eerste keer hadden ontmoet dat hij haar zou laten zien wat het leven te bieden had. Zo ook nu! ’Kom op! Vandaag is de dag om je te laten zien wat het leven op het eiland in houd, wanneer de rest in de les zit.’ Eros had er al enkele dagen met haar over lopen praten, natuurlijk elke keer als ze niet in de les zaten off course. Maar vandaag was een perfecte dag buiten, het begon stilletjes aan weer op te warmen, iets wat vandaag duidelijk was. De sneeuw was inmiddels bijna weer verdwenen en had plaats gemaakt voor toch al een paar groeiende plantjes en bloemetjes. De schoonheid van een beginnende lente. Het was nog een beetje te vroeg echt om het al lente te noemen, maar de verschillen met enkele weken geleden waren toch al merkbaar. Vogeltjes die weer meer begonnen te tjirpen, de wind die er toch al voor zorgde dat de zoete geur van enkele bloemen al je neus werd in geblazen en natuurlijk een van de meest gemiste zaken de lichte stijging in de natuur. Op een warme dag perfect om zonder jas naar buiten te gaan, maar vandaag zouden ze het gaan doen met hun jas nog. ’Dus wat zeg je er van Rose? Trek je je stoute schoenen aan?’ Klonk het op een licht opgewonden toon.
Tot zijn grootste plezier had Rose toegestemd. Lag waarschijnlijk aan zijn geweldige charmes. Met haar arm door de zijne gehaakt hadden ze het schoolplein verlaten en waren ze aan het wandelen in de richting van de bossen. Zijn donkere ogen gleden even over het landschap, man wat kon hij van dit soort momenten genieten! ’De momenten tussen de seizoen overgangen zijn altijd het leukst! Je kan alles gewoon zien veranderen.’ Het was iets wat hem echt intens gelukkig maakte. Ook thuis was dat het geval geweest, Eros was nooit thuis geweest tijdens de overgangen tussen de seizoenen. Nee, dan trok hij met enkele vrienden het bos in en gingen daar kamperen. ’Ooit, neem ik je meer naar Noorwegen en gaan we doen wat ik normaal altijd doe met mijn andere vrienden.’
Het was moeilijk om een blik als die van Eros te vermijden, zeker als het zoveel uitdaging bezat. Ze had geen idee wat hij van plan was maar Rosalie kon niets anders dan met iets van een idiote glimlach terug te kijken naar hem. Ja, zelfs achter al die tijd had hij haar noch steeds in zijn macht. Vooral na wat gebeurd was op het bal leek het alsof ze nog een stapje dichter naar elkaar waren toegegroeid. En het was niet enkel dat, Rosalie begon zich oprecht thuis te voelen op de school, ze voelde zich er veilig, geaccepteerd, ze werd niet nagekeken en ze durfde al net wat meer van zichzelf los te maken als normaal. Dat hield ook in haar mutaties, al had ze Eros nog steeds niet verteld over haar summons, ondanks dat hij er lichtelijk begon naar te gokken. Maar toen hij zei wat ze zouden doen viel haar mond lichtjes open. ‘We gaan spijbelen?’ Vroeg ze verbaast terwijl haar blik voorzichtig naar buiten gleed. Het was een mooie dag, zoals velen misschien zouden denken, een mooie dag om de lessen uit te zitten. Maar Rosalie was niet de waaghals en ze beet onzeker op haar lip terwijl ze terug keek naar Eros. ‘We gaan in de problemen komen, toch?’ Haar intense verbeelding ging alvast met haar op de hol, ze zag zichzelf al zitten bij een docent … zonder Eros en zijn zelfzekerheid. Haar lichte groene ogen gleden omlaag naar haar schoenen toen hij vroeg of ze haar stoute schoenen zou aantrekken. Even volgde ze niet tot ze besefte dat het een gezegde was en ze hem met een korte glimlach weer aan keek. ‘Oke,’ Prevelde ze enkel omdat hij er zo opgewonden om was. Gegarandeerd dat ze het eerste half uur zo gespannen als een veer zou zijn. Ze zou spijbelen, haar eerste overtreding sinds dat ze hier was.
Hoe dichter ze bij hem was hoe meer ze ontspande. Alsnog, terwijl ze over het schoolplein wandelde kon ze het niet laten om af en toe over haar schouder naar het gebouw te kijken, ze voelde zich al betrapt bij het idee … nu deed ze het daadwerkelijk ook. Maar hoe meer groen er rondom hen heen kwam hoe meer ze ontspande en durfde ademhaling. Het was haar tweede thuis, de natuurlijk. Niet enkel voor zichzelf maar ook voor haar summons die op hun beurt elk een seizoensgebonden mutatie hadden met de natuur. Zijn woorden deden haar kort opzij kijken naar hem alvorens een grote glimlach haar lippen sierde. ‘Er is geen plaats waar ik me meer thuis voel dan hier.’ Wees ze rondom zich naar de natuur. ‘Naast jou dan.’ Ze wierp hem een onschuldige blik en schopte de tip van haar teen tegen een steentje aan. 'Wat is je favoriete seizoen, als je ééntje moest kiezen?' Vroeg ze opgewekt. Peryton zou alweer heimwee beginnen krijgen als hij de restjes winter zag weg glijden in de lente, ondanks dat het nog eventjes was. Rosalie zonk voor een seconde weg in haar gedachten, terug denken aan de tijd dat ze met hem over de snel rende, haar koperkleurige haren tegen de witte achtergrond van alles rondom haar. Ze hield van elk seizoen, ze hield van dit.
Eros trok haar immers snel weer uit gedachten. ‘Noorwegen.’ Herhaalde ze voorzichtig. Niet zeker of ze de definitie en uitleg achter die woorden wel wilde horen. ‘En wat deed je dan?’ Vroeg ze nieuwgierig, de flapuit die ze altijd was geweest. Zelf deed ze nooit veel, buiten in de tuin liggen en naar boven staren. Haar leven was lang niet zo interessant als het zijne ooit is geweest. Al deed hij een heel goede job om het hare levendiger te maken, zoals spijbelen bijvoorbeeld. Voor alles een eerste keer …
Onderwerp: Re: New Spring Grass di apr 11, 2017 2:40 pm
Met een speelse twinkeling in zijn ogen keek hij het meisje afwachtend aan. Zou ze zich in het diepe storten met hem of niet? Als een veel te blij kind knikte de jongen op haar vraag of ze gingen spijbelen. Eros had nood aan buiten zijn om eerlijk te zijn, en misschien had hij ook nog wel wat geplant voor haar. Maar dat zou hij pas later vertellen aan haar, te veel ineens zou haar misschien afschrikken en dat wilde hij niet. Kort haalde de jongen zijn schouders op. ’Om eerlijk te zijn heb ik geen idee. Misschien wel, maar ik gok op van niet. Er spijbelen hier elke dag wel mensen, als ze die allemaal achterna moesten.’ Sprak hij al lachend. Nah, dat zouden ze echt niet doen dat was gewoon veel te veel werk. Zijn donkere ogen waren nog altijd gericht op haar gezicht. Als ze zei dat ze niet wilde, wel dan bleef hij bij haar simpel. Maar als ze werkelijk wilde gaan genieten van het leven zoals hij dat deed, wel dan moest ze hem gewoon eventjes blind vertrouwen. Hij zou wel zorgen dat alles goed kwam. Gelukkig voor zijn innerlijke onrust stemde Rose toe met zijn idee. Iets wat hem helemaal blij maakte! Zachtjes drukte hij zijn lippen op haar voorhoofd waarop hij samen met haar uit de ruimte verdween van zodra de bel had geklonken.
Eros wist wel dat het meisje stevig twijfelde aan deze escapade maar hij deed er alles aan om haar gerust te stellen. Nou ja, voor zover hij dat kon. Voor nu was dat gewoon arm in arm met haar weg wandelen van het gebouw, de natuur in. Eros snoof de geur van de omgeving op. Het rook al fris, de typische geur van de lente wanneer alles net begon te bloeien. Iets wat hem elk jaar weer kon betoveren als hij het moest toegeven. Snel genoeg waren ze omsingeld door het groen van het bos wat er voor zorgde dat er een grote glimlach op zijn gezicht verscheen. Ja, dit was waarvoor hij het deed. Oké, ze hadden op elk moment van de dag wel een wandeling kunnen maken in het bos. Maar nu was het nog licht, de zon verwarmde hun een beetje en deed een prachtig schouwspel ontstaan van schaduwen in het bos. ’Dat is iets wat ik al wel langer wist. Toen ik je meenam naar het bal straalde je helemaal.’ Sprak hij op een zachte toon. Het bal. Een groot fiasco. Maar daar hadden ze zich uiteindelijk wel over kunnen zetten ondanks wat hij gedaan had. Haar opmerking deed hem kort door zijn haren wrijven. Hij werd er haast stil van, een moment dat niet vaak voorkwam. Haar vraag deed hem even fronsen. ’Dat is geen gemakkelijke vraag.’ Sprak hij bedenkelijk. ’De winter en de lente. Omdat het Noorderlicht dan zo goed zichtbaar is.’ Sprak hij haast wegdromend bij de herinnering er aan. Dat was wellicht een van de zaken die hij het hardste miste. Iets wat hij ook zeker zou toegeven als het nodig was. Het was niet dat hij thuis elke nacht buiten ging om naar het noorderlicht te staren, maar de momenten waarop hij het deed waren zeker memorabel.
Kort knikte hij toen ze hem herhaalde. ’Misschien kan je beter vragen wat ik niet deed.’ Sprak hij lachend. Al werd zijn gezicht toen wel even wat serieuzer, niet veel hoor. ’ik en mijn vrienden gingen altijd in het bos of aan de kust kamperen, we hadden de nodige spullen bij om ons te amuseren. Maar het meest van al genoot ik van hun gezelschap, hoe ironisch dat ook mag klinken. Het lachen en drinken, het kijken naar de sterren. Je weet wel, de typische dingen die ze in films doen.’ Sprak hij met een kleine glimlach. Uiteindelijk bleef Eros staan, als ze nog een beetje verder wandelden zouden ze bij het meer zijn. ’Vertel me eens Rose. Wat wil jij nog doen vandaag? Het mag alles zijn, buiten terug gaan naar de les natuurlijk.’ Klonk het terwijl hij haar handen in de zijne nam en haar afwachtend aan keek.
