You would not believe your eyes, If ten million fireflies lit up the world as I fell asleep. 'Cause they fill the open air and leave teardrops everywhere. You'd think me rude but I would just stand and
stare.
Vick was met een redelijk rustig hoofd naar de cafetaria gelopen. Zodra de mededeling door de intercom had geluid had hij besloten dat zich druk maken niemand ging helpen. Ondanks dat gingen er wel heel vele gedachten door zijn hoofd. De ene scenario had hij nog niet uitgedacht of de ander kwam alweer in hem op. Maar hij wist zichzelf kalm te houden terwijl hij door de abnormaal drukke gangen liep. Zodra hij echter de drukke ruimte binnen kwam lopen begon de onrust ook bij hem toe te nemen. Hij hoefde maar even globaal door de cafetaria heen te kijken om de zoektocht voor een zitplekje op te geven. Daarom ging hij maar nonchalant tegen de muur aan leunen en luisterde half naar de conversaties die hij om zich heen hoorde. Het grootste gedeelte van de leerlingen net zo ongerust als hij verwacht had. Het werkte aanstekelijk. Het was alsof het in de lucht hing. Waardoor Vick ook alsmaar onrustiger en ongeduldiger begon te worden. Hij wist bijna zeker dat het wat te maken had met het krantenartikel dat een paar dagen geleden uitgekomen was. Misschien wilden de schoolhoofden een plan gaan bedenken. Misschien kregen ze begeleiding over wat er nu precies ging gebeuren. Hij hield zich vast aan deze gedachten tot dat één van de leraren de aandacht van zijn publiek vroeg. “Beste vrienden,” begon hij. Vick liet zijn blik heel even door de zaal glijden. Het was niet elke dag dat je zoveel studenten aandachtig naar een leraar zag luisteren. Wat hij daarna hoorde moest even tot hem doordringen. Er werden al namen opgenoemd toen hij door had dat er mutanten waren ontvoerd. Ontvoerd. Iemand had ze meegenomen en nu waren ze spoorloos. De laatste paar namen die hij op wist te pikken zeiden hem niet veel. Maar aan de reactie te zien van de cafetaria was hij de enige. Er werd nog benadrukt dat een gesprek altijd mogelijk was en dat er iets met subclasses gedaan werd, maar Vick luisterde niet meer. Hij keek bezorgd door de kantine heen. Hij voelde zich verdooft. Alsof dit allemaal niet echt was. Het kón ook niet echt zijn. Hoe konden er nou elf mutanten zomaar weg zijn? Van een plaats die voor Vick toch wel tot de veiligste plek so far behoorde. Hij snapte wat er gaande was. Hij had het immers in New York zelf meegemaakt. En het krantenartikel dat uitgegeven was bevestigde al het geroddel wat hij gehoord had alleen maar. Maar dit stond niet op zijn lijstje met verwachtingen. Er waren duidelijk leerlingen die de slachtoffers wél kenden. Er begonnen verwijten geroepen te worden. Iemand riep dat er actie ondernomen moest worden. Iets waar Vick het mee eens was. Hij zou zich graag als vrijwilliger opstellen om naar New York te vliegen en alle elf leerlingen netjes weer af te leveren op het eiland. Maar zo zou het waarschijnlijk niet werken. Iemand anders riep weer iets over getuigen van de ontvoering. Iets waar Vick zich ook wel in kon vinden. Het kon toch niet zijn dat niemand iets gemerkt had van deze ontvoering. Hij was zelf wakker geweest for fucks sake. Plots werd hij boos op zichzelf. Hij had wat kunnen horen. Hij had in kunnen grijpen. Maar hij lag waarschijnlijk naar het plafon te staren terwijl zijn muziek op de hoogste volumestand stond. Hij vergat zijn woede al snel weer toen één van de leraren ingreep en hen vertelde hij ze kalm moesten blijven. Vick knikte zachtjes. Dat was natuurlijk ook zo. Elkaar helpen en alert blijven was het beste wat ze nu konden doen. Het zou niemand helpen als de hele school naar New York zou verhuizen om hun elf medestudenten te redden. Dat zou de buitenwereld alleen maar als een bedreiging zien. Ze konden zich beter koest houden. De wereld laten zien dat zij niet de bad guys waren. Beide jongens waren echter nog niet helemaal gerust gesteld. Iemand melde zich aan om naar dingen te gaan zoeken terwijl een andere jongen die Vick identificeerde als de jongen waar hij ooit een battle mee gezongen had opmerkte dat de geschiedenistoets waarschijnlijk niet door zou gaan. Vick grijnsde kort. Iemand vroeg of er geholpen kon worden. Zijn ongeloof was ondertussen omgezet naar motivatie. Hij wilde ook helpen. Het was een hele tijd geleden toen hij voor het laatst echt voor iets gevochten had. En dit was tevens zou belangrijk als vechten voor Schotland.
words: 739 // tag: Everyybodyy// notes: Have mercy on me. I'm so sorry about this shitty post :')
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement za maa 18, 2017 7:48 pm
Dennimae Elscot
TAG:: Multi Staff announcement
Dingen als dit, een mededeling waar zowat de hele school bij aanwezig was, waren precies de dingen waar de blonde meid een hekel aan had. Denni begon al te paniekeren bij het idee dat ze met zoveel mensen in één ruimte zou moeten zijn. Het was dan ook niet gek dat de drukte haar meteen op de borst en keel sloeg, ze het gevoel kreeg alsof ademhalen ommogelijk was. Hoofdpijn was ook iets dat meteen kwam aanzetten en het moment dat ze echt in de menigte was, dacht ze voor een moment dat ze zou flauwvallen. Maar op dat moment zag ze Storm staan en wist ze zichzelf nog goed en wel bij hem te brengen. De gespannen sfeer in de eetzaal maakte het alles behalve gemakkelijker en Dennimae hoopte dat het snel voorbij zou zijn.
De blondine strengelde haar vingers door die van Storm en keek afwachtend, misschien zelfs een beetje wantrouwig naar Howard. Ze was bang voor wat er verteld zou worden, bang voor de onwetenheid en het feit dat ze totaal geen controle had over deze situatie. Howard begon te spreken en elk beetje vertrouwen dat ze had, zakte steeds verder naar beneden. Ze zocht de warmte en aanwezigheid van Storm meer op en probeerde op Howard te blijven focussen. En toen werden de elf leerlingen opgenoemd. Samantha was één van de meiden waar Denni wel eens mee was wezen paardrijden. Maar Nadya.. Nadya betekende zoveel voor Storm. Ze kende hoe het was om iets als Lupos bij je te hebben, zij begreep Storm op momenten waar Denni enkel begrip kon tonen. Zij had hem geholpen wanneer Denni enkel had kunnen toekijken. En hoewel Nadya misschien niet de blondine haar beste vriendin was, wist ze hoe zwaar dit moest vallen bij Storm. Nadya was misschien wel even belangrijk voor hem als dat zij was. Dus probeerde ze hem een beetje te sussen met wat lieve woorden, al wist ze eerlijk gezegd niet wat te doen. Denni merkte op hoe Storm wat begon te wiebelen met zijn kalmte en rust en haar lichte ogen waren strak op zijn gezicht gericht. Ze volgde zijn blik niet naar zijn hartslag meter, waarschijnlijk zou het hoger staan dan ze zou willen zien. ‘Ik moet hier weg.’ Sprak Storm en nog voordat Denni iets kon inbrengen, trok hij haar met zich mee. Ze liet zich meenemen, wist dat ze om geen enkele reden op dit moment van Storm zijn zijde af zou kunnen wijken. Niet dat ze dat zou willen. Ze zou hem niet uit het oog verliezen, geen seconde. Een school dat normaal zo veilig moest zijn.. De chaos die in de zaal ontstond ging redelijk aan haar voorbij. De studenten die tegen de docenten ingingen hoorde ze wel, maar kwamen niet echt binnen. Kort wende haar blik opzij naar Vick toen Storm en zij langsliepen en ze zag het ook in zijn blik. Het onmogelijke was mogelijk geworden. En dat maakte haar bang, ongerust en onzeker. Want als iemand als Nadya mee genomen kon worden, wie was dan nog veilig?
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement ma maa 20, 2017 11:47 pm
Max staarde een tijdje vooruit. Het laatste gesprek dat hij had gehad met Nadya was raar geweest. Al had hij nu wel door dat hij niet meer alleen was. Dat die andere ziel, de ziel van Nick Nadya’s beste vriend, in hem geïncarneerd was. Het was een nieuwe mutatie die de kop had opgestoken, zonder enige aanleiding. Maar hij wist dat hij en Nick, nu voor een lange tijd samen zouden doorbrengen. Het enige wat nog niet lukte was grenzen vast stellen, iets wat waarschijnlijk nooit ging lukken. Met zijn handen in zijn broekzakken wandelde de jongen door de gangen. Merkte op dat er wel heel veel rumoer uit de cafetaria kwam. Iets wat niet meteen zijn aandacht trok, maar trok liepen meer en meer mensen door die deuren. Iets wat hem welverbaasde, en hem er dus ook deels voor aan zette om naar binnen te wandelen.
Ergens aan de zijkant van de ruimte had hij een niet zo overbevolkt plekje gevonden. Een man die hij herkende als een van de docenten nam het woord. Een ontvoering, mooi dan werd de boel hier ook nog eens wat tot leven geblazen. Al wist hij vaag in zijn achterhoofd dat er iets niet in de haak zat. Max had vannacht niet geslapen, had in contact gestaan met enkele personen down there. Niet dat die veel snuggers te melden hadden, maar even goed geslapen had hij amper. Wat er voor zorgde dat hij vandaag prikkelbaar was. Al was de invloed van Nick dan weer compleet het tegenovergestelde. Een hele reeks namen werd genoemd. Namen die geen betekenis hadden voor hem.
Bij de laatste, leek het wel alsof alle lucht uit zijn longen werd geslagen. Max drukte zich tegen de muur aan, staarde ontzet naar de man die nog steeds aan het spreken was. Woorden bereikten hem niet. Maar in zijn binnenste begon hij te koken, Nick begon te koken, iets wat Max overnam. Nadya was ontvoerd, alweer. En hij was niet bij haar. Huiverend haalde hij adem, had zonder er erg in te hebben zijn hand gebald en tegen de muur beginnen slaan. ’Terwijl jij in je kantoor zit te niksen, wat doen wij dan? We moeten verdorie nu tot actie overgaan! Wie weet wat ze hun aandoen? ‘ [i]Wie weet zijn ze dood.[/b] Het was Nick die ervoor zorgde dat hij de woorden inslikte, het was Nick die ervoor zorgde dat hij uiteindelijk toch bedaarde al was de schade al gedaan. De muur was mooi gedeukt, zijn hand lag helemaal open, om nog maar te zwijgen over het feit dat hij zo juist een leerkracht bijna wilde omleggen om dat ze niets deden… Als het Max alleen was geweest had hij helemaal niets om deze situatie gegeven, maar nu. Alles was anders nu met Nick. Zijn emoties hadden maar zelden zo hoog opgelaaid. En de bom was nog niet volledig gebarsten. Ruw schoot hij tussen de mensen door, knalde daarbij tegen enkele omstaanders aan maar hij had geen oog voor hen. Hij moest hier weg, voor er nog meer ongelukken gebeurden.
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement wo maa 22, 2017 9:54 pm
Gegons en gepiep, was gevolgd door het verzoek of naar de refter te komen. De stem van de docent die door de speaker had gesproken had gespannen geklonken. Het was Mia direct duidelijk geweest dat het niet ging om een verandering in het lunch programma of een verscherping van de schoolregels. Het ging om meer dan dat. Zonder enige aarzeling was ze dan ook naar de refter gelopen, waar de spanning duidelijk voelbaar was. Iedereen leek door te hebben dat het niet ging om een gewone mededeling.
Mia liet zowel mutatie als haar donkere ogen door de zaal glijden, opzoek naar Tobias en Sverrir. Alleen die laatste wist ze in de mensenmassa te vinden en met zekere stappen liep ze naar hem toe. Haar groeiende bezorgdheid onderdrukkend. “Hey Sverrir.” zei ze met een glimlachje. Haar typische accent, deed zijn naam nog altijd wat vreemd klinken. Voor Mia nog iets kon zeggen begon Howard te spreken. Als vanzelf ging haar blik weer naar de docent. Zijn lichaam leek te schreeuwen; wanhoop, verdriet, verslagenheid, machteloosheid, ongeloof, misselijkheid. Binnen enkele seconden werd het haar duidelijk waarom. Er waren studenten ontvoerd. Hoe konden elf studenten in hemelsnaam ongezien verdwijnen? Was zij niet naar dit eiland gebracht omdat het een veilige haven was? Omdat ze hier in staat zouden zijn haar te beschermen. Mia deed haar best haar ongenoegen te verbergen. Dit was niet het moment om haar emoties te laten gaan. Dit was het moment om sterk te zijn. Het moment om te bepalen wat zij ging doen.
Eigenlijk had ze de beslissing over wat ze ging doen direct gemaakt op het moment dat Howard de eerste naam voor las. Niklaus; haar kamergenoot. Eén van de laatste namen wist haar enkel meer te overtuigen. Tobias. Tobias was ook mee genomen. Zonder er bij na te denken greep Mia Sverrir’s hand vast en kneep ze er zachtjes in. De jongen was jonger dan haar, minder gehard in zijn emoties en net als haar gesteld op Tobias. “Het gaat goed komen.” zei ze zachtjes tegen hem, nadat Howard de laatste twee namen had genoemd.
Zonder haar blik van de docent af te halen liet Mia haar mutatie door de ruimte gaan. Sneller dit keer. Opzoek naar studenten wiens emoties hoog op liepen. Studenten die iemand hadden verloren die hen lief was. Studenten die gemotiveerd waren iets te doen. Er was geen haar op haar hoofd die überhaupt overwoog het verzoek van de docent te volgen. Wat dachten ze dat ze ging wachten tot zij besloten dat het een goed moment was om hun vrienden te redden? Mooi niet dat ze haar vertrouwen ging leggen in een stelletje volwassenen die had gezegd dat ze als mutant hier veilig was. Wat nou veilig? Er waren vier mutanten ontvoerd, vier ontzettend krachtige mutanten en niemand had wat gemerkt. Nee, ze zou de touwtjes zelf in handen nemen.
Lawrence woede was duidelijk voelbaar en het was slechts een kwestie voor zijn kwade stem door de refter klonk. Hem moest ze hebben. In Garret en zijn sarcastische monoloog, had ze minder interesse en ze liet haar mutatie dan ook verder door de ruimte glijden. Storm en Marshall gingen er beide snel van door, overspoeld door emoties. Beide waren het twijfelgevalletjes, instabiel en mogelijk niet bereid het docententeam te verraden. Iemand die duidelijk geen twijfel geval was, was Max die eerst een gat in de muur wist te slaan alvorens ook hij de refter verliet.
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement wo maa 22, 2017 11:43 pm
De slaap was duidelijk nog niet helemaal uit het lichaam van de jongen verdwenen. Hij stond een tikkeltje wankel tegen een tafel aan geleund. Hij snapte de hele commotie niet. Er was een mededeling, so what? Waarschijnlijk ging het over de examens, zoals af en toe wel eens werd gedaan. Niet dat die examens zo heel erg belangrijk waren, want uiteindelijk slaagde iedereen uiteindelijk toch. Maar die werden van tijd tot tijd nu eenmaal een keer gegeven, omdat ze toch wel een school waren, op zich. Sverrir keek een beetje bevreemd rond. Het was zo raar, het leek alsof hij de enige was die rustig was onder de omstandigheden. Ofwel kwam dat dus omdat hij echt nog half liep te slapen.
“Hey Sverrir.” Het typische accent waarmee zijn naam werd uitgesproken, verraadde al wie tegen hem gesproken had. ”Hoi”, Begroette hij haar vrolijk terug, zich nog steeds niks aan trekkend van de sfeer in de ruimte. Ineens kwam professor Simpson binnen gelopen. Kijk, het zou gewoon over het examen fysica gaan. No biggie. Hij was best goed in fysica.
Maar helaas, zijn bubbel werd al snel doorprikt. De woorden van de man leken het knopje om te schakelen. Meteen was hij alerter, wakkerder. Een ontvoering? Dit was een grap. Iemand liep dit te filmen. De sfeer in de ruimte werd als het mogelijk was nog slechter. En toen kwam de naam. Tobias. Sverrir stond ineens overeind, zijn ogen ongelovig op de docent gericht. Mia nam zijn hand vast, en uit reflex vlocht hij zijn vingers door de hare. Alsof het het enige was dat hem nog overeind hield. “Het gaat goed komen.” Fluisterde ze zachtjes tegen hem. Hij wilde haar zo graag geloven.. Maar hoe?
Laatst aangepast door Sverrir Björnsson op wo mei 03, 2017 12:02 am; in totaal 2 keer bewerkt
De ochtend begon al zeer vreemd, Aurélia die was namelijk al weg en Jackie had haar niet gehoord. Hoe ze dat had gedaan wist ze ook niet, want zelfs wanneer ze in haar superspeed ervandoor ging hoorde ze het nog wel. Misschien was ze er beter in geworden om ook stil haar snelheid te gebruiken? Maar het leek Jackie toch vrijwel onmogelijk. Ze kreeg alles mee, er kwam niet in en uit de kamer zonder dat zij er ook maar iets van wist. Tenminste niet wanneer zij ook in de kamer lag. Nou ja oké, ze ging haar hersenen er nu in ieder geval ook niet meer over breken, misschien was ze wel extra diep weg geweest in slaap, iets wat vrijwel nooit voorkwam maar oké. Ze kon misschien ook een slaapwekkend iets op hebben, ze had geen idee.
Grace was er in ieder geval wel en die sliep zoals gewoonlijk ook nog altijd met een vieze dikke spin op haar hoofd. Het was dat Jackie ze niet dood mocht maken, anders had ze het gedaan. Soms was de neiging ook wel heel groot, maar ze wist dat het Grace pijn zou doen, en dat het haar ook nog eens heel erg woedend zou maken. Nee, dat wilde ze liever niet want met meisje was best lief, misschien zelfs iets te lief. Vreemd genoeg had Jackie wel een soort affectie voor die meid. Haar hoofd werkte heel anders dan je zou denken en ze had genoeg meegemaakt. ”Hee, Grace!” Riep ze ineens en gooide hard een kussen tegen haar kont aan, maakte het wel zeker dat ze geen spin zou raken, want dan hadden ze de poppen aan het dansen. ”Neeheh,” Hoorde ze zachtjes met een vermoeide kreun. ”Waar is Aurélia?” Vroeg ze terwijl ze naar het bed van het blonde meisje toe liep en nog een keer met het kussen op haar kont sloeg. Nu had ze reactie. Ze schoot snel overeind met dat vieze ding op haar schouder. ”Hoe moet ik weten waar Aurélia is, dat weet jij altijd.” Zei ze wat knorrig. Oh god, iemand had last van een ochtendhumeur. Maar ze had wel een punt. ”Nou ik weet het nu niet, daarom vraag ik jou slimpie.” Zei ze terug waarop Grace toch een vraagteken leek te hebben. ”Ze al vast wel ergens rondhangen, mag ik nu verder slapen?” Vroeg de blondine en Jackie knikte. En toch voelde het niet goed.
Nog geen minuut later hoorde ze dat iedereen zich moest verzamelen in de Cafetaria, en dit hoorde Grace ook nog. Ze ging weer rechtop zitten. ”Wat is er aan de hand?” Vroeg het meisje met een zachte, misschien zelfs angstige, stem. ”Dat weet ik niet, maar ik ga er wel achter komen. Ga je mee blondie?” Vroeg ze en vrijwel meteen begonnen ze zichzelf aan te kleden. Nog even later stonden ze daar, in de cafetaria. Jackie merkte al dat er chaos was, mensen waren verward en sommige mensen leken ook te zoeken naar iemand die niet in de kamer aanwezig zou zijn. Ze waren mensen kwijt. Zij waren Aurélia kwijt. Jackie kon haar hier ook al niet vinden. Grace keek ook om haar heen, maar zij was niet alleen naar Aurélia aan het zoeken, dat kon Jackie wel horen in haar hoofd. Ze draaide kort met haar ogen en luisterde vervolgens naar wat de leraar te vertellen had.
11 mutanten waren ontvoert? Het moest toch niet gekker worden? Aurélia was een van die mutanten, blijkbaar. Daarom konden ze haar niet vinden en had Jackie haar niet gehoord. Nog steeds snapte ze niet hoe ze dat voor elkaar gekregen had, Jackie hoorde alles. Nadenkend keek ze de leraar aan, met een diepe frons op haar gezicht die niet al te vrolijk keek. Sommigen reageerde meteen heel emotioneel, anderen weer heet verbaast, ze hoorde al hun gedachten. Hiervan was eentje heel luid en riep ook meteen naar de leraar. Jackie was het wel met ze eens. Dit konden ze niet laten gebeuren, 11 mutanten. Niet dat Jackie ook maar iets gaf om die 10 andere, maar Aurélia was wel cool. Maar hallo, ze waren toch mutanten? Waarom konden ze dan niet nu meteen iets doen? Ze zouden er wel sterker staan dan een groepje mensjes, die konden ze makkelijk aan. Waarom dan wachten, trainen en niets doen? Grace sloeg ineens haar armen om haar middel heen, en in eerste instantie wilde ze haar terugduwen maar ze had het nodig. Met een diepe zucht sloeg ze ook een arm om Grace heen. Jackie hield niet van knuffels, dat was een algemeen feit. Ze duwde na een minuutje haar dan ook weer weg. Waar was die Maurim als je hem nodig had? Grace zou aan hem nu waarschijnlijk meer hebben. ”Grace, kom op, het komt wel goed.” Zei ze tegen het meisje, die leek bijna te moeten huilen. Urgh, waarom. Ze manipuleerde Grace haar angst een beetje zodat ze iets meer moed zou hebben om niet te huilen. Ondertussen hield ze de gesprekken ook in de gaten maar niemand had ook maar een idee van wat er was gebeurd.
JACKIE MORRISON
Anything you say can and will be held against you So only say my name
Er had een vreemde sfeer gehangen die ochtend. Het was duidelijk dat er iets mis was. Overal klonken er bedeesde, angstige stemmen. Hier en daar ving Amy iets op, er was iets gebeurd en ze had een vermoeden dat het op het vasteland was. Er kwamen de laatste maanden steeds vaker berichten van het vasteland, van de overheid. Ze begonnen een anti-mutant policy in te voeren, zo bleek. Het meisje probeerde verder weinig aandacht te vestigen op het geroezemoes, haar oren gingen ervan tuiten.
Maar de situatie was ernstiger dan ze in eerste instantie had verwacht. Via de speakers werd verzocht dat iedereen zich in de cafetaria zou melden. De studenten keken angstig naar de speakers nadat het bericht was uitgezonden. Iedereen leek gespannen, vrijwel iedereen wist dat het geen goed nieuws kon zijn. Amy sloot zich aan bij de meute studenten en nam achteraan plaats in de cafetaria. Vooraan ging Howard op een verhoogje staan en sprak iedereen toe. Amy voelde haar hart tekeer gaan toen hij zei dat er leerlingen waren ontvoerd. Het werd pas erg toen ze een bekende naam hoorde, Amadéo. Een doodse stilte werd verbroken nadat er verteld werd dat er trainingen zouden worden gegeven. Amy had het gevoel dat ze zou flauwvallen of gek zou worden. Enkele studenten kwamen met elkaar in de clinch. Ze gaf één kerel gelijk, ze moesten nu reageren in plaats van lessen te volgen over hoe ze zich moesten verdedigen. Ze hadden die lessen al veel eerder moeten hebben.
Amy stond op, ten midden van de chaos en ging als op automatische piloot naar buiten. Ze had genoeg gezien en gehoord. De school zou gewoon verder doen, verder les geven en hen ondertussen een beetje meer trainen zodanig dat ze zichzelf konden verdedigen. Maar ondertussen werden de ontvoerde studenten, werd Amadéo aan zijn lot overgelaten. Het meisje grimaste, hier zou ze het niet bij laten... Ze kon het moeilijk geloven dat zijn naam tussen de ontvoerde mutanten zat. Ze moest het controleren en wel nu...
Cecil kruiste zijn armen over elkaar nadat hij zichzelf op een stoel had gezet en wat naar achter leunde zodat het ding maar op twee poten stond. Het was niet zozeer de mededeling dat ze naar de kantine moesten komen dat hem zover had gekregen dat hij ook degelijk was beginnen met lopen en zich naar de kantine had begeven. Het was eerder de spanning die in de lucht hing en ook duidelijk in de stem van de leraar te horen was geweest, dat hem ertoe had gebracht om voor een keer eens te doen wat hem gevraagd werd. De jongen had wel verwacht dat er iets ernstigs aan de hand was, maar niemand had hem voor kunnen bereiden op het nieuws dat er elf mutanten ontvoerd waren.
Zijn stoel kwam met een klap terug op vier poten te recht -en ook meteen op iemands voet, maar dat deerde hem niet direct. Het enige dat hij deed, was de ander even duwen en sissen dat die persoon zijn mond moest dichthouden. Cecil zette zijn handen op zijn knieën en boog wat verder naar voren in een poging de leraar vooraan beter te kunnen verstaan, zorgde ervoor dat zijn stoel voor een tweede keer maar op twee poten kwam te staan. De jongen zoog zijn adem naar binnen toen de namen van de ontvoerde mutanten werden opgenoemd en hij er zelfs eentje kende.Aurélia. Zijn moeder was gestorven net na hun ontmoeting, dus hij had de kans nooit gehad om haar beter te leren kennen terwijl hij dat wel had gewild. Ze was een van de weinige mensen in de hele school die hij oprecht aardig had gevonden en ze was een van de enigen die ervoor gezorgd had dat hij zijn problemen voor een avond had kunnen vergeten.
De laatste woorden van de leraar had hij zelfs niet eens meer gehoord. Het waren de discussies die ineens op gang kwamen, die ervoor zorgde dat hij terug nar het hier en nu werd gebracht en wederom liet hij zijn stoel terug op twee poten terecht komen (en wederom belandden die poten op de voet van de persoon die net iets te dicht stond). ”Dude, hou je voeten dan bij.” Het was wel duidelijk dat heel de relaxte houding die hij had gehad, verdwenen was. Woede was in de plaats gekomen en hij kneep zijn ogen tot spleetjes toen er gezegd werd dat ze moesten trainen.
De jongen snoof even voordat een sarcastisch lachje zijn lippen verliet. Trainen, trainen, trainen, was dat niet hetgeen dat ze al deden vanaf het moment dat ze op het eiland aankwamen? True, als hij nog wat meer oefende zou hij een heel leger uit zichzelf kunnen maken, maar niemand kon zeggen dat iemand die zich toch al in twaalf kon splitsen niet nuttig was. Cecil knikte instemmend toen hij iemand door de ruimte horen roepen dat ze tot actie moesten overgaan. Hij langer ze wachtten, hoe groter de kans was dat er iets ergs met hen gebeurde. De jongen trok zijn knieën op terwijl zijn hersenen op volle snelheid werkten om te bedenken hoe hij het best kon helpen. Voor de buitenwereld, zou het net lijken alsof hij rouwde, maar in werkelijkheid was hij al zijn opties aan het overwegen. No way dat hij gewoon bij de pakken ging blijven zitten.
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement za maa 25, 2017 11:05 am
All I ever wanted Was sunlight And honesty
Een ontvoering, 11 mutanten waren van de ene op de andere dag meegenomen door een of andere vage en nog onbekende organisatie.. en niemand die het had kunnen voorzien. Een eiland met de krachtigste mensen en toch had zo iets kunnen gebeuren. Asher liet zijn blik over de groep vallen, ondanks dat het niet bij iedereen even duidelijk te zien was, kon je merken dat iedereen vooral enorm geschrokken was. Er was veel onduidelijkheid, sommige mensen waren bang, verdrietig of zelf soort van blij.. te zien aan de blikken van sommige mensen.. De emotie die het sterkst te merken was was de woede die bij de meeste mensen op kwam lopen.. Bij elke naam die voorgelezen werd, werd de cafetaria onrustiger.
Er zijn zo veel mutanten op het eiland die elkaar zouden kunnen beschermen voor iets als een ontvoering , maar dat is niet gebeurd. Howard praatte door over extra trainingen en bepaalde subclasses.. Asher rolde met zn ogen. “daar hebben die muntanten echt niets aan nu.” mompelde hij in zichzelf. Hij was duidelijk niet de enige die er zo over dacht.. meteen kwamen er reacties van andere leerlingen, boze reacties voornamelijk.. vlak voor het moment dat er een uit de hand gelopen discussie zou ontstaan kwam Cain binnen lopen. Hij wist precies wat hij zeggen moest om de zaal een klein beetje stiller te krijgen, maar heel veel nut had het niet. Je hoefde geen gedachten te kunnen lezen om aan te voelen hoe kwaad sommige mensen waren door de dingen die de docenten zojuist hadden verteld. Al vrijwel meteen nadat Cain gesproken had was de chaos terug en overal waren mensen die er wat over te zeggen hadden. Asher was zelf ook kwaad, hoe had zo iets kunnen gebeuren op een eiland als dit!? Asher wreef kort over zijn gezicht en balde zijn vuisten. “Sommige mensen zitten trainen al honderden jaren, waarom moeten die nu nog meer trainen en afwachten, omdat ze dan misschien wel kunnen helpen?! echt bullshit is dit.. we kunnen geen tijd verliezen wie weet wat er nu met die mutanten gebeurd?! Hoe meer hij erover nadacht, hoe bozer hij werd. Hij keek nog een keer de groep rond, terwijl iedereen hier nu stond te discussiëren had de tijd nu ook aan dingen die ècht belangrijk waren besteed kunnen worden. Er was iemand verantwoordelijk voor dit en Asher zou er alles aan doen om zijn steentje bij te dragen en te zorgen dat die personen zo snel mogelijk van deze aardbodem zouden verdwijnen.. Ergens Vlakbij hem in de zaal hoorde hij iets over een of ander toets die niet door zou gaan. Hij keek opzij en zag een jongen een beetje onverrschillig opkijken.. who the fuck kan zoiets zeggen nu? “klootzak"zei hij hij voordat hij uit de cafetaria stormde, hij moest even weg uit de ruimte, weg van alles wat hem nog kwader maakte dan hij al was.
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement za maa 25, 2017 5:01 pm
Enough
Voor het eerst in tijden zat Zhanna niet alleen in de cafeteria aan een tafel. De ruimte had zich langzaam gevuld met mensen nadat iedereen zich in de refter moest komen verzamelen. Welke reden er ook achter zat; de gespannen sfeer maakte in elk geval duidelijk dat dit geen brandoefening was.
Zhanna nam echter niet de moeite om op te staan van haar plek. Ze hoefde de docent immers niet te zien om te kunnen luisteren naar wat hij te vertellen had. Het was te verwachten dat er een belangrijke mededeling gedaan zou worden, maar dit oversteeg al haar verwachtingen. Verstijfd staarde Zhanna glazig voor zich uit. Haar brein draaide overuren en onbewust had haar rechterhand zich tot een vuist gebald. Hoe kon dit gebeuren? Hoe kon dit hier gebeuren?
De meeste namen die opgenoemd waren, zeiden haar niets. Geen van de ontvoerde mutanten kende Zhanna goed, maar ze had Niklaus en Lydia een keer ontmoet en dat was genoeg om te weten dat dit niet zomaar om eerste klas mutanten ging. Het waren mutanten die een gevaar voor de maatschappij konden vormen. Mutanten die niet geaccepteerd werden in de normale buitenwereld. Oftewel, de reden waarom er in de eerste plaats een plek als Genosha bestond.
Zhanna was er altijd van overtuigd geweest dat dit de enige plek op aarde was waar mutanten gewoon mutant konden zijn. Nu werd zelfs dat niet meer geaccepteerd. Als ze niet werden uitgekotst door de maatschappij, werd er wel weer misbruik gemaakt van hun mutatie, en nu werden er mutanten zonder enige aanleiding ontvoerd. Als er nu geen actie ondernomen zou worden; waar zou deze onzin dan ophouden? Niets geen trainingen of een oogje in het zeil houden; het werd tijd dat er daadkrachtig opgetreden zou worden. Zhanna had genoeg over zich heen laten lopen in haar leven en het werd tijd dat daar een einde aan kwam, voor alle mutanten.
Het liefst nam ze nu per direct de eerste beste boot van dit eiland af. Iets wat weinig zin had zolang ze geen bestemming had. In plaats van op te staan en weg te lopen, bleef Zhanna dan ook zitten waar ze zat en spitste haar oren in de hoop wat nuttige informatie op te vangen in de rumoerige menigte.
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement vr aug 25, 2017 1:09 am
Voor het eerst in lange tijd had Dominic eigenlijk geen gevatte, scherpe of cynische opmerking klaar. Zijn brein leek even helemaal stil te staan. Net als alle anderen was hij naar de cafetaria gegaan toen dat hem opgedragen werd, met een mengeling van nieuwsgierigheid en een intens naar gevoel dat hij niet thuis kon brengen. Leerlingen waren ontvoerd, werd er uitgelegd. Een deel van hem was stiekem opgelucht dat hij geen van hen goed kende, maar dat nam niet weg dat hij zich heel goed besefte hoe drastisch de situatie was. Sommige mensen reageerden boos en gefrustreerd, anderen met hernieuwde, felle motivatie, sommigen verdrietig en weer anderen met een combinatie van al die dingen. Dominic voelde zich echter merkwaardig verdoofd, alsof het nog niet volledig was doorgedrongen wat dit precies betekende. En dat was ook zo. Hij was erg op zichzelf en hierdoor waren veel van de details langs hem heen gegaan. Al die tijd had hij de situatie eigenlijk ook niet zo serieus genomen, had hij verwacht dat met zoveel mutanten op een plek de boel eigenlijk gewonnen had moeten zijn voor het over was, maar de slachtoffers hadden nu een naam gekregen en een gezicht en ineens kwam alles heel dichtbij. Ook voelde hij zich een soort buitenstaander, maar voor het eerst in tijden was hij daar niet blij mee. Hij had weinig mensen waar hij zo even op af stapte en hoewel hij iets wilde doen aan de machteloosheid die hij voelde, had hij geen idee wat. En dan was er nog een ding wat in zijn achterhoofd een rol speelde. De trainingen. Dominic wist heel goed dat de kracht die hij in zich had buitengewoon nuttig kon zijn in een gevecht. Zijn summons zouden in een open confrontatie net het verschil kunnen maken. Maar hij wist evengoed wat voor absolute catastrofe ze aan konden richten.
All I ever wanted
![[PLOT] staff announcement - Pagina 2 EFujwkdr](https://i.imgbox.com/EFujwkdr.gif)