Er was aan haar deur geklopt door een leraar, iets wat haar nog nooit was overkomen. Alle studenten moesten zich verzamelen in de cafetaria, en snel ook. Ivy opende haar mond om te vragen wat er zo dringend was, maar toen ze de vele stemmen in de gang hoorde werd ze voor een seconde afgeleid. Er was iets aan de hand, ze kon het voelen aan de sfeer die in de lucht hing. Met haar overgevoelige gehoor kon ze wat woorden opvangen van een paar meisjes die op een snelle pas langs haar kamer liepen. Het eiland werd aangevallen.
Hetgeen waar ze allemaal zo bang voor waren geweest was gebeurd, het eiland lag voor het eerst echt onder aanval. De vorige keer waren een hand vol van hun sterkste mutanten meegenomen, maar wat waren de intenties deze keer? Gingen ze het eiland platbranden, uitmoorden tot het bloed van de laatste mutant op Genosha vergoten was? Zou het echt uitlopen op een bloedbad? Ze moest Christophe vinden, maar ze kon het gebouw niet uit vanwege de zon die haar huid zou verbranden. Het enige wat ze kon doen was hopen dat hij haar snel zou vinden in de chaos, zodat ze in elk geval samen waren.
Ivy flitste tussen de leerlingen door en stond binnen een mum van tijd in de cafetaria. Alle studenten waren zich hier aan het verzamelen, vrienden vonden elkaar in de chaos en er werd overal gepraat. Zoekend keek ze rond, waar was Christophe? En zouden haar andere vrienden hier zijn? Haar oren pikte opnieuw iets op, er zouden studenten naar het strand gegaan zijn om te vechten. Ivy slikte een keer, het was een angstaanjagende gedachte. Wat als hun eerste linie geen stand hield. Dan was het aan hun om te vechten voor het eiland, of niet soms? De brunette wandelde naar één van de ramen in de cafetaria, waarna ze keek of ze buiten iets kon zien. "Oh mijn god.." mompelde ze zachtjes terwijl ze met haar hand op het raam bleef staan. In de lucht kon je zien hoe het eraan toeging op het strand. Vuur, stralen van ijs, trillende grond, vliegende draken. "Dit kan niet waar zijn.." mompelde ze zachtjes terwijl ze naar de mutanten naast zich keek, meerdere mensen hadden hun aandacht nu naar buiten gericht. De geruchten van een aanval waren bevestigd nu.
- Zie hier een officieel topic van de endgame, voor alle studenten die achterblijven in het schoolgebouw waar ze worden verzameld in de cafetaria c:
Onderwerp: Re: [PLOT] The island is bleeding out vr aug 11, 2017 10:30 am
[GUILT]
an emotion that occurs when a person feels that they have voilated a moral standard.
I didn’t mean for any of this to happen
Aiden moest afgedwaald zijn in zijn boek, want toen hij opkeek vanwege een klop op de deur was hij omgeven door duisternis. De leraar die de deur vrijwel gelijk open maakte was dan ook ietwat verbaast door de duisternis. Aiden sloeg zijn boek dicht en let de duisternis verdwijnen. Hij mompelde een onverstaanbare sorry. “Verzamelen in de cafeteria,” was alles wat de leraar te melden had voor hij besloot dat hij al te veel tijd had verspild en verdween om de volgende studenten te informeren. Hij deed de moeite niet om de deur weer te sluiten. Waarom zou hij ook? Aiden moest toch de kamer uit. Een golf van angst, verwarring en lichte paniek overviel hem zodra hij van het bed opstond. Er was gefluister in de gangen. Aiden kon niet verstaan wat de studenten zeiden, maar de plotselinge aankondiging en de gevoelens waren genoeg voor hem om te begrijpen dat er iets mis was. Hij hoefde al niet eens meer te luisteren naar wat de studenten in de gangen zeiden. Zodra hij aankwam in de cafeteria richtte. Aiden zich op de lichten die van buiten leken te komen. Hij snelde naar een van de ramen toe en terwijl hij toe keek hoe het eiland aangevallen werd wist hij dat de angst die hij nu voelde puur zijn eigen was. Hij kon zijn ogen bijna niet geloven. Eerst ware er mutanten ontvoerd en sindsdien wat het hele eiland op scherp. Extra beveiliging, leerlingen die boos werden, en al wat Aiden kon doen was het laten bezinken. Voordat hij kon geloven wat er gebeurde, was er weer iets anders gebeurd. Maar dit was echt. De kleurende hemel was echt. De angst die hij overal om zich heen voelde, was echt. Aiden slikte de brok in zijn keel weg en wendde zijn blik af van wat er buiten gebeurde om zich te richtten op de situatie binnen. De hele cafeteria was ondertussen al vol. Aiden haatte het om in grote groepen te zijn. Te veel emoties, was meestal het probleem. Maar nu er tientallen mensen dezelfde emotie hadden voelde hij zich zo bang dat hij er misselijk van werd. Aiden sloeg zijn handen om zich heen terwijl hij weer naar buiten keek. Hij hoopte dat ze snel geïnformeerd zouden worden over de situatie buiten.
OOC: Sorry voor de shitpost maar het is een begin I guess.
Onderwerp: Re: [PLOT] The island is bleeding out za aug 19, 2017 2:47 pm
Rattle a snake, and get bitten ♥
Met stille passen had Valicity zich door de gangen begeven. De eerst rustige ruimte gaf haar alle ruimte om met haar tas vol geleende boeken uit de bibliotheek, verzonken in gedachte rond te lopen richting haar kamer. Op het moment dat ze een van de grotere kruisingen in het gebouw van de hallen tegemoet liep ving haar sterke gehoor verschillende geluiden op. Stemmen, veel verschillende en op veel verschillende tonen. Angstig, boos, chaotisch, hard. Licht fronste de dunne wenkbrauwen op haar normaal zo emotieloze gezicht en richtte ze haar groengele ogen op, om te zien wat er aan de hand was. Een leraar rende langs haar heen, riep iets over de cafetaria waar de stroom aan leerlingen heen liep. Valicity hoorde het een moment eerder dan de meeste van haar medestudenten; harde geluiden, gebrul. Met enkele stappen had ze een raam gevonden bij de ingang van de cafetaria. De zware schoudertas voelde ze niet eens meer bij het zien van wat er buiten afspeelde. De school was al weken, dan wel niet maanden een grote onrust. Omdat ze niet had gedacht iets te kunnen betekenen voor mensen - aangezien ze ook nog weinig contact had gelegd met medestudenten - had ze zich afzijdig gehouden. Maar de angst die in de school al enige tijd aanwezig was, had zich nu in een levendig, angstaanjagend en brutaal tafereel verder op het terrein blootgesteld. Hoewel lang niet alles zichtbaar was, en alleen alles wat zich meer in de lucht afspeelde duidelijk te zien was in de verte, Valicity had net zoals de rest genoeg gezien om te weten wat er aan de hand was. Naast haar waren enkele andere studenten komen staan. Hoewel Valicity lang genoeg binnen de muren van de school had rondgelopen en enigszins gewend was geraakt aan deze mensen om zich heen te hebben, grote groepen mensen gaven haar alsnog een onrustig gevoel en vluchtgedrag. Nu bleef ze echter aan de grond genageld staan, waren haar ovalen pupillen tot spleetjes versmald en staarde ze naar buiten. Haar handen hadden zich om de vensterbank gesloten. Ongemerkt vergrootte de kracht in haar handen zich. Pas op het moment dat het hout onder haar vingers treurig begon te kraken schoten haar handen los onder haar teruggebrachte aandacht. Veel aandacht had ze er verder niet voor over, omdat haar blik werd getrokken door de mensen om haar heen. Haast iedereen stond met zijn neus dezelfde kant op als zij, ook hun blikken gericht op het tafereel waar iedereen bang voor was geweest dat zou komen. Stemmen fluisterde over medestudenten die het strand op waren gegaan, waren gaan strijden. Valicity was geen strijder of vechter, halde alleen uit ter zelfverdediging. Toch voelde het onrustig om hier te zijn in de cafetaria. ’Moeten we niet iets doen?’ haar stem was zacht, haar gezicht ondanks de gevoelens van binnen nog even uitdrukkingloos los van haar starende blik die weer naar buiten gericht was met de versmalde pupillen en het bewijs van haar handafdrukken in de vensterbank.
Onderwerp: Re: [PLOT] The island is bleeding out di aug 22, 2017 2:23 pm
Kim Kiano Bannel
De donkere ogen van de jongen keken in de spiegel. Hij was de hele nacht wakker geweest omdat zijn onderbuikgevoel hem vertelde dat er iets niet goed zat. Het was zo stil en leeg in de kamer zonder Nadya en Kim miste haar aanwezigheid, ookal hadden ze niet echt veel contact. Onbewust was hij om haar gaan geven. Zonlicht drong door het kleine badkamer raampje naar binnen om aan te geven dat de dag begonnen was. Kim legde met trillende vingers de schaar op de rand van de wasbak en keek verslagen naar zijn eigen weerspiegeling. De jongen had veel moeite gedaan om zijn haar te laten groeien en had het nu in één avond afgeknipt. Zijn lange haar was zijn trots, zijn zelfvertrouwen. Maar sinds de ontvoering was hij dat allemaal verloren. Kim zette de kraan aan om de vele donkere haren uit de wasbak weg te spoelen, niet oplettend dat het putje daardoor helemaal verstopt raakte. Samen met zijn haar had hij alle hoop op een goeie afloop weggespoeld. Kim voelde zich misselijk en had een ontzettende buikpijn. Zijn gevoel had gelijk gehad en hij wist meteen hoelaat het was toen de docent bij zijn deur aanklopte: de aanval was begonnen. Nog voordat hij zijn kamer verliet, griste hij een muts van zijn stoel af en trok het over zijn warrig geknipte haren.
Het was één en al chaos in de school. Leraren en studenten renden van hot naar her en iedereen schreeuwde van alles door elkaar. De studenten die nog in het gebouw waren moesten zich melden in de cafetaria en zonder na te denken baande Kim zich een weg tussen de mensenmassa door. In de cafetaria stonden de meeste studenten bij de ramen, maar Kim zocht een rustig plekje langs de muur. Hij hoefde niet te zien hoe het er aan toe ging buiten, hoe de oorlog steeds dichter naar het gebouw kwam. Hij wilde niet zien hoe Nadya er aan toe was, mocht ze zich buiten bevinden. Hij wilde niet zien hoe Faye of Karlie aan het vechten waren. Hij wilde niet inzien hoe zwak hij was in vergelijking met de andere, hoe zinloos hij op dit moment was. Verslagen keek hij naar zijn mede studenten, bleef hij kalm terwijl de meeste zich verloren in paniek. Zijn lampje brandde wel, maar het voelde alsof niemand thuis was. Kim kon niet vechten, had geen nut om zichzelf buiten in de strijd te gooien. Hij moest vertrouwen op zijn power augmentation, dat die hem zou helpen mocht het gevecht recht voor zijn neus komen. Kim wist niet hoe hij zich moest voelen, of hij wel iets voelde. Het was alsof hij verdoofd was en het hele gebeuren aan hem voorbij vloog. Kim zocht naar dierbare, maar vond geen bekende tussen de chaos van mensen. Hoe het met de andere ging, met de ontvoerde studenten en wat er nou precies gaande was was wist hij niet. Zijn buikpijn bleef aanhouden terwijl zijn gedachtens hem links lieten liggen. Hoe had dit ooit zo ver kunnen komen..
Onderwerp: Re: [PLOT] The island is bleeding out zo aug 27, 2017 2:56 pm
Put your faith
in what you most believe in
Ze lag rustig op haar bed naar muziek te luisteren en haar spinnen zaten ook bij haar bed te chillen. Grace had een manier gevonden om telepathisch de spinnen ook mee te laten luisteren naar de muziek zonder het hard te zetten, dat konden ze namelijk niet goed horen. Langzaam vielen af en toe haar ogen dicht wanneer ze door de muziek werd meegenomen. Het was best lekker, die rust. Grace had er de afgelopen tijd veel mee, want Jackie was veel weg. Waar ze was wist Grace niet. Ze kon er wel achter komen als ze dat wilde maar ze wou niemand spioneren, al helemaal niet haar vrienden. Plus, ze lag zo ook wel prima en haar spinnen waren ook aan het genieten. Hoewel dit niet voor lange duur was..
Plots werd er op haar deur geklopt en het klonk nogal dringend. Was het Jackie? Gebeurde er iets? Was er iemand dood? Snel stond ze op en begonnen haar spinnen zichzelf te verstoppen in de hoekjes van de kamer. Het was een leraar en hij kwam haar vertellen dat iedereen naar de kantine moest komen. Dat klonk niet als een goed teken. Ze wilde nog vragen wat er aan de hand was maar hij ging snel door naar de andere kamers. Als iedereen uit bed getrokken zou worden om naar de kantine te gaan kon het niet goed zijn, dan was er iets ergs gebeurd of juist bezig. Grace maakte dan ook snel als dat ze kon dat ze naar de kantine kwam. Uit zekerheid nam ze haar spinnen ook mee en gooide ze een hoodie over haar hoofd heen waarin ze zich konden verstoppen. Nog steeds wilde ze niet dat iedereen zou zien dat ze spinnen bij zich droeg, uit de veiligheid voor de spinnen. Ze wist wat er namelijk allemaal kon gebeuren met ze en zeker in chaos zoals deze. Het was erg druk op de gangen en eerlijk gezegd kon Grace niet zeggen dat ze het al ooit zo druk had gezien. Ineens leken het best veel studenten die op deze school zaten, iets wat ze op normale dagen misschien niet altijd even goed door had.
In de kantine aangekomen begon haar hart ook steeds sneller te kloppen, ze wist nog niet wat er aan de hand was maar ze was bang, echt bang. Ze wist niet waar Jackie was, waar Maurim was, of Dario de reuzenspin waarmee ze ook enigszins contact had gelegd. Zoekend keek ze om zich heen of ze misschien ergens steun uit weg kon halen. Haar spinnen probeerde haar moed in te spreken met dat alles vast wel goed zou komen. Maurim zou wel veilig zijn en de rest ook wel. Ze hoefde zich geen zorgen te maken maar dat deed ze wel.. Wanneer ze ineens zag via het raam wat er op het strand afspeelde begon ze zich nog meer zorgen te maken. Wat nou als.. Nee oké ze moest niet aan slechte dingen denken. Ze keek weer weg van het raam en haalde diep adem..
TAGGED: PLOT people → OUTFIT: [url=]X[/url] → TEMPLATE BY: kayla jean! of atf → NOTES: HERE
Onderwerp: Re: [PLOT] The island is bleeding out di aug 29, 2017 12:33 am
We can cling to the past or embrace the inevitability of change and allow a brighter future to unfold before us.
Hij was misschien wel één van de ergste mutanten op Genosha op het gebied van sociale vaardigheden. Zelfs na enkele maanden, was hij nog steeds niet gewoon aan zijn nieuwe omgeving. Dit was mede te danken aan het feit dat hij zich niet wilde aanpassen. Hij ging het nooit met zoveel woorden zeggen, maar hij had effectief schrik om zich aan te passen. In die paar maanden was hij heel bekend geworden met de muren van zijn kamer, gezien dat bijna de enige muren waren die hij zag. De isolatie was niet goed voor hem en het was vast nog erger dan als hij zich gewoon zou aanpassen. Hij was minder zelfzeker als normaal en hij was zelfs minder gesteld op de regels die hij had opgesteld. Alsof dat het allemaal toch niks meer uit maakten. De oorlog die aan de gang was, maakten het allemaal niet makkelijker. Iedereen was angstig voor wat hen te wachten stond en vele waren zich aan het klaarmaken voor een oorlog. Als Gahiji wilde kon hij gerust helpen. Hij was een krachtige mutant met jaren aan ervaring, je zou denken dat hij niet op een school zou horen te zitten, want hij had amper tot geen problemen met zijn mutatie. Alles wat erbij kwam kijken maakten het dan weer veel moeilijker. Het was gewoon gevaarlijk om hem los te laten in de normale wereld.
Gahiji zat in zijn kamer wanneer ze hem kwam halen, aangezien iedereen blijkbaar in de kantine moest verzamelen. Voor even was er een protest geweest langs zijn kant, maar minder erg als normaal en het was ook sneller gedaan. Het eindigde zelfs met Gahiji die de kamer verliet om naar de kantine te kunnen gaan. Het was er één grote chaos en iedereen was in paniek. Ze liepen door elkaar als een kudde panikerende schapen die niet wisten wat ze nu precies moesten doen. Die in het nauw waren gedreven zonder een weg uit. De kantine was misschien groot, maar er was zoveel volk, zoveel paniek en zoveel stress. Gahiji had het sowieso al niet op kleine ruimtes en het volk maakte het verschrikkelijk, dat zorgde ervoor dat hij geen ruimte had.
Er was één ding waar hij zeker van was; hij kon daar niet blijven. Ondanks dat hij nog maar net was aangekomen, wilde hij weg. Met grote passen beende hij dan ook terug naar de uitgang, maar hij werd tegengehouden. Blijkbaar mocht hij daar niet weg. Gahiji drukte zijn kiezen hard op elkaar en zijn katachtige ogen waren gericht op de persoon die hem er niet door wilde laten. Zonder dat hij er zelf woorden aan vuil maakten ging hij gewoon over op actie. Hij drong de wil van de persoon binnen en zorgde ervoor dat hij onder enige problemen weg kon geraken. Mooi niet dat hij in de kantine bleef. Zijn kamer klonk nog steeds als een veiligere plek als een drukke plek. Als je wilde dat je een makkelijk doelwit was, moest je het vooral op die manier doen. Als iedereen op dezelfde plek zat, kon je met één aanval iedereen makkelijk uitschakelen.
Either way, a new day is coming whether we like it or not. The question is will you control it, or will it control you?
Onderwerp: Re: [PLOT] The island is bleeding out zo okt 08, 2017 12:21 am
For the first time I'm more then afraid
Onrustig keek ze even om zich heen terwijl ze door de gangen liep. Ze voelde zich niet goed maar dat kon ook wel komen door de zorgen. Haar maag begon weer te draaien en ze wilde bijna naar een toilet lopen maar besloot toch door te lopen. Ze had dit al zo vaak gedaan maar nu was het anders. Op haar hoge hakken kwam ze bij het laatste stukje gang richting haar kamer. Ze was er bijna en dan kon ze rustig zitten. Meteen schopte ze haar hakken uit en op blote voeten liep ze naar haar bed toe. Rustig liep ze zich op het bed zakken om bij te komen. Ze liet haar gezicht vallen in haar handen en steunde met haar ellebogen op haar knieen. Oké, ze kon dit. Langzaam zakte de misselijkheid weer weg en lukte het haar om weer op te kijken. Gelukkig was Adrian er op het moment niet want die druk kon ze er even niet bij gebruiken. Gek genoeg dacht ze er ook niet over na waar hij zou kunnen zijn, iets wat ze anders wel deed. Nee, ze had teveel aan haar hoofd om er ook maar even over na te denken. Met een diepe zucht stond ze weer op en liep ze naar de badkamer waarbij ze meteen de confrontatie aan moest gaan met de spiegel. Ze zag er vermoeid uit en misschien een beetje bleek, maar goed ze voelde zich al een tijdje niet zo lekker. Sinds dat buikgriepje van een paar week geleden was ze al niet helemaal meer hetzelfde, al begon ze nu te twijfelen of het wel een buikgriepje was.
Nu was het wachten en.. Twee streepjes. Shit.. Langzaam liet ze zichzelf via de koude badkamertegels naar de grond glijden en maakte ze zichzelf klein. Ze verstopte haar gezicht achter haar handen en liet de test zachtjes vallen. Als Adrian haar nu zou aantreffen zou ze waarschijnlijk niet weten wat ze zou moeten doen. Dit had ze niet verwacht, het ging altijd goed. ”Fuck,” Mompelde ze kort terwijl ze probeerde om niet te gaan huilen. Ze probeerde een keer diep in en uit te ademen. ”Get yourself together,” Zei ze tegen zichzelf, maar het duurde even voordat ze een beetje rustiger werd. Hoe had dit kunnen gebeuren? Nou ja blijkbaar was er toch iets gebeurd waardoor het mogelijk was. Oke, maar nu, hoe verder? Ze moest het aan Adrian vertellen, maar hoe ging ze dat doen? Angst sloeg toch lichtjes toe nu maar ze wist de tranen wel binnen te houden, ze moest wel. Ze moest nu sterk zijn. Plotseling hoorde ze de deur opengaan en in een snelle reactie greep ze de test om deze achter haar rug te verstoppen. Ze stond zo snel mogelijk op en liep de badkamer uit om een leraar in de deuropening van haar kamer aan te treffen. Leerlingen snelden allemaal dezelfde kant op achter hem en aan zijn gezicht te zien wat het niet goed. Iedereen moest zich verzamelen in de kantine en nu sloeg de paniek echt toe. Ze probeerde nog snel de test ongezien in haar kledingkast te verstoppen zodra de leraar wegkeek en ging vervolgens als een speer achter de andere leerlingen aan. Dit was niet goed. Haar hartslag begon te stijgen en het voelde alsof ze in de Sahara stond zo warm had ze het.
In de kantine aangekomen waren er al heel veel mensen en het werd haar al snel duidelijk, de oorlog was begonnen. Ze hoorde verschillende mensen erover praten en als ze het mocht geloven was er een gevecht gaande op het strand. Dit zorgde er al helemaal niet voor dat ze rustiger werd, maar misschien zelfs wel meer in paniek raakte. Ze kende Adrian goed genoeg om te weten dat hij misschien dit gevecht niet uit de weg ging staan. Meteen begon ze om zich heen te kijken en zocht ze zoveel mogelijk bekende gezichten. Ze drukte soms wat mensen aan de kant om dichter naar het midden te komen. Waar kon hij zijn? Tijdens een draai botste ze ook nog tegen iemand op die haar per ongeluk hard in de ribben stootte met zijn elleboog. Hij bood nog wel zijn excuses aan maar Aly hoorde het al niet meer, de stoot had haar weer hondsberoerd gemaakt waardoor ze weer eerst moest bijkomen. In de grote chaos zocht ze een stoel op zodat ze niet zou vallen. Ze voelde zich al niet lekker en de onrust hielp hier niet bij dus ze probeerde haar ogen te sluiten om het weg te denken. Het was niet alleen meer haar eigen leven wat ze in handen had..
