Onderwerp: [PLOT] staff announcement do maa 09, 2017 9:15 pm
OPEN VOOR IEDEREEN
Met een misselijk gevoel in zijn maag liep Howard door de gangen richting de refter. Hij kon nog altijd niet bevatten hoe het had kunnen gebeuren. Mira was weg, en ze had maar liefst tien andere leerlingen met haar meegenomen. Jamie was er kapot van, dus had hij de taak op zich genomen om de andere studenten in te lichten. Van uit de staff hadden ze ook enkele dingen bedacht om de situatie een beetje in de hand te houden. De oorlog leek nu echt voor de deur te staan. Meer nog, hij was al doorgedrongen tot in het hart van hun gemeenschap, om daar bruusk enkele vitale onderdelen uit weg te rukken. Howie beet op zijn lip om zijn tranen te verbijten. Wie weet waar de leerlingen waren, wat ze nu moesten doormaken.
De docent liep de refter binnen, waar er een heleboel mensen zich verzameld hadden. De sfeer was onrustig, gespannen. Via de speakers hadden ze zoveel mogelijk mutanten aangemoedigd om naar de refter te komen en zo te zien hadden de meesten daar naar geluisterd. Howard ging op één van de verhoogjes staan, waar een paar tafels stonden, om vanaf daar de aanwezigen toe te spreken. ”Beste vrienden”, Begon hij, zijn keel voelde helemaal dichtgeschroefd aan maar hij deed zijn best om verder te gaan. ”Helaas moet ik jullie meedelen dat Genosha vannacht de scène is geworden van een ontvoering”, Vertelde hij. ”Tot onze grootste spijt hebben we niet kunnen voorkomen dat elf van jullie medestudenten zijn meegenomen door een nog onbekende partij”, De docent trok een briefje uit zijn jaszak.
De opsomming van de namen. ”De mutanten in kwestie zijn Niklaus, Robb, Valkyrie, Walsh, Amadéo, Arianna, Lydia, Aurélia, Tobias, Samantha en Nadya”, Howard slikte en stak het briefje weer weg. ”Alle staffleden zijn op de hoogte, wie nood heeft aan een gesprek, kan altijd bij ons aankloppen”, Deelde hij toen mee. Hij liet even een stilte vallen, om de boodschap te laten bezinken. ”Verder zullen de trainingsdocenten jullie gerichter beginnen trainen. Daarvoor hebben we subclasses opgericht, verdere info zal daar snel rond volgen”, Met die woorden stapte Howard van het verhoogje af, zijn schouders hingen wat naar beneden. Hij voelde zich verslagen, leeg en vooral heel machteloos.
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement vr maa 10, 2017 11:20 am
Fear for the unknown
De hele ochtend hing er al een vreemde sfeer door de school heen, ze wist niet goed wat er was maar ze kreeg het gevoel alsof er iets was. Wat wist ze niet maar er klopte iets niet helemaal. Het was zeer rustig op het strand die morgen, ze had voor het eerst weer wat langer buiten gesport. De zon wierp al een klein beetje warmte op de aardbol, dat had ze al gevoeld. Veel was het niet maar het was iets. Voldaan was ze weer terug gegaan naar haar kamer toen ze eenmaal haar rondje om het strand gedaan had. Adrian was al weg dus ze was nog even alleen. Waar hij was wist ze niet maar het maakte haar niet zoveel uit, ze vertrouwde hem dus ze wist dat het wel goed zou zijn. Waarschijnlijk was hij ook aan het sporten geweest, bij Dante geweest of gewoon ergens gaan chillen met andere jongens.
Voordat ze weer weg zou gaan was de brunette nog even onder de douche gestapt, had ze zichzelf weer aangekleed en haar make-up gedaan. Ze was hier waarschijnlijk nog wel een half uurtje mee bezig geweest maar toen ging ze ook weer weg. Niet heel lang dus, want als ze er lang over deed was ze wel meer dan anderhalf uur er mee bezig. Ze had gewoon een simpele witte blouse aangetrokken en een zwarte glanzende rok, waarin ze haar kamer weer uit liep. Het was nog wel vroeg maar Aly was altijd wel vroeg wakker, ze sliep eigenlijk maar zelden uit. Alleen wanneer ze echt geen puf had om uit bed te komen en Adrian nog naast haar lag, wat het dan wel gemakkelijker maakte om in bed te blijven liggen.
Aly liep nog maar net over de gang heen of er werd al iets opgeroepen door een leraar. Ze moesten allemaal naar de cafetaria komen voor een mededeling, iets waar ze ergens misschien al wel een soort voorgevoel voor had die morgen. Maar ze wist nog steeds niet wat er precies aan de hand was dus ze ging maar wel even kijken. Met een simpele draai bracht ze zichzelf nu richting de cafetaria waar het nieuws geleverd zou worden. Het was er meteen al heel druk, veel mensen stonden te wachten op wat de leraar genaamd Howard te zeggen had. Ze probeerde eerst al Adrian te zoeken maar dat lukte haar net niet helemaal door de drukte. Plus, Howard begon al te praten dus ze moest zich al ergens anders op focussen. Hij leek niet zo vrolijk dus ze vermoedde dat het niet zulk geweldig goed nieuws zou zijn..
Ze schrok wel zichtbaar van het feit dat er leerlingen die nacht ontvoert waren door een onbekende organisatie, dat maakte dat ze toch de veiligheid van de school even in twijfel stelde. En dat vond ze niet bepaald een fijn gevoel om te hebben. Ze had geen idee of deze leerlingen uitgekozen waren of gewoon random meegenomen waren, wat het wel een eng idee maakte. Het had ook haar kunnen zijn, of erger, Adrian. De namen werden opgenomen. Bij de naam Arianna begon ze zich een klein beetje misselijk te voelen maar ze kon er ook niets aan doen dan bij de naam Aurélia toch iets van opluchting te voelen. Het was misschien heel gemeen, of zelfs evil, maar ze was ergens misschien wel blij dat ze daar in ieder geval af was. Niet dat dat het meteen goed maakte dat er gewoon leerlingen ontvoert waren maar het idee van dat Aurélia ontvoert was misschien nog niet zo erg. Stiekem voelde ze zich wel schuldig over het feit dat ze zich er zo over voelde maar het was nu eenmaal zo.
Toch, ondanks dat, voelde ze zich wel enigszins geschrokken voor de andere leerlingen, waardoor ze meteen weer op zoek ging naar Adrian. Hij moest hier vast ook ergens staan. Ze wist niet waarom maar toen ze hem nog niet meteen vond voelde ze toch lichte paniek opstijgen. Aly wist wel dat hij niet meegenomen kon zijn, ze was vanochtend nog gewoon naast het wakker geworden en ze hadden zijn naam ook niet op genoemd. Maar toch, ze voelde nu wel de drang om dichter bij hem te blijven in angst hem te verliezen. Wie wist wat die ontvoerders nog meer van plan waren. Gelukkig vond ze hem ergens tussen de leerlingenmassa en meteen drukte ze zichzelf door de groep heen om bij hem te komen. Ze zag verschillende mensen emotioneel reageren op het bericht, anderen geschokt. Misschien zelfs sommigen die zich er niets van aantrokken, maar over het algemeen gezien was er bij de meeste een reactie te zien. Zij had zichzelf ertussen gedwongen en was regelrecht naar Adrian gegaan om hem ook meteen in haar armen te nemen. Ze zei niets, ze sloeg gewoon meteen haar armen om hem heen. In ieder geval blij dat hij er wel was. Tuurlijk was ze bang, ze wisten te weinig en niemand wist of het weer zou kunnen gebeuren.
Wat er precies aan de hand was wist ze niet. Iedereen om haar heen liep onrustig heen en weer en overal was geroezelmoes. Er was door de intercom van de school verteld dat er een mededeling gedaan zou worden in de kantine. Ze hoorde wat mensen praten over het feit dat er iets ernstigs aan de hand was.. Er waren natuurlijk mutanten hier die gedachten konden lezen, dus er waren vast al wel wat mensen die wel wisten wat er aan de hand was.. Willow had echter geen flauw idee. Ze liep rustig naar de kantine, tot zover dat kon, ze werd door een heleboel mensen opzij geduwd, ze was nou eenmaal niet iemand die erg opviel in een grote menigte. Ze wurmde zich door de mensen massa heen om toch een beetje te kunnen zien wat er gebeurde.
Ze was een paar dagen geleden op het eiland aangekomen, was dit iets wat wel vaker gebeurde? want in dat geval vond ze het maar niets. Voorzichtig liep ze verder tussen de mensen door die er al stonden. Klein zijn heeft zo zijn voordelen.. Het duurde maar even en ze stond al een stuk dichter bij de docent die begon te praten. Mr Simpson was zijn naam dacht ze. Het was een van de weinige namen die ze onthouden had, dat kwam door z’n haar had willow besloten. want iemand met zulke coole haren was vast een coole docent, klinkt logisch toch? Toen de man begon te spreken over een ontvoering viel de hele groep stil, en Willow wist even niet wat ze moest denken. Toen hij het briefje uit zijn jaszak hield had iedereen wel door dat daar de namen van de leerlingen opstonden. één voor één las hij ze op, bij elke naam was er een nieuwe reactie uit de groep studenten. Sommige reageerden geschrokken en vol verdriet, bij sommigen leek het juist een opluchting dat bepaalde mensen op de lijst stonden.
De rest wat mr. Simpson vertelde kwam al niet meer bij haar binnen. Ontvoering? hier? Willow was zelf ook een keer ontvoerd, zonder dat ze het zelf doorhad misschien, maar dan alsnog. Ontvoeringen waren niet grappig en er dook een lichte paniek op. Ze wist niet goed wat ze moest denken. Is deze school zo gevaarlijk?Ze vond het sowieso al eng om ergens anders te wonen, en nu woont ze op een plek waar mensen ontvoerd worden? Ze zag verschillende mensen elkaar omhelzen, sommige mensen liepen meteen de cafetaria uit, anderen stonden gewoon stil. geen emoties, niets. Zonder dat ze het doorhad rolde er een traantje over haar wang. Ze wist niet of ze bang moest zijn of boos. Er werd haar sinds dag 1 vertelt dat ze niet bang hoefde te zijn hier. Maar dat was ze nu wel, hadden ze dan gewoon tegen haar gelogen?
Lawrence was zoals veel studenten naar de kantine gegaan toen dat er gemeld werd dat er één of andere grote aankondiging was voor alle studenten. De jongen had geen idee waar het over ging, eerst wilde hij niet eens gaan, maar wat beter had hij toch niet te doen. Hij was wel eens benieuwd naar wat de directie allemaal te zeggen had tegen zijn studenten. Wie weet gingen ze verhuizen naar een nieuw eiland ofzo of waren ze van plan om de school te sluiten. Het kon ook dat er enkele ongelukken waren gebeurd met doden tot gevolg. Wie o wie ging het hem zeggen. Lawrence was met andere woorden enkel gegaan om ramptoerist te spelen. In de kantine was het heel rumoerig en veel mensen waren hun eigen plot theorieën aan het overleggen. Gelijk vond Lawrence al dat hij een verkeerde keuze had gemaakt. Het was zo druk dat hij zich niet kon oriënteren op het geluid en regelmatig liep hij wel eens tegen iemand aan. Sommige zeiden dan tegen hem dat hij moest uitkijken, maar dat ging nogal moeilijk, andere hadden dan weer respect. Er was zelfs iemand die recht was gestaan om hem een stoel aan te bieden die hij maar al te graag aannamen.
Met zijn geleidestok in elkaar geklapt op zijn schoot wachten de jongen af totdat het allemaal zou gaan beginnen. Nog net had hij geen chips bij om ervan te eten. De stress van de mensen om hem heen kon hij haast ruiken, wat absoluut niet aangenaam was. De drukte alleen al was niets voor hem. Uiteindelijk kon hij dan de stem horen van een docent door de speakers. Nu ging het komen. Lawrence zetten zichzelf wat rechter en staarde door zijn donkere brilglazen naar niets. Geïnteresseerd trok hij echter een wenkbrauw op bij het horen van de aankondiging. Er waren leerlingen ontvoerd geweest? Dat was nu iets wat de jongen niet verwacht had en hij was zelfs aangenaam verrast… op dat moment. Het was geen saaie aankondiging en hij was zeker zijn tijd niet aan het verdoen. Hij snoof zelfs even kort. Een school waar leerlingen gestolen werden, daar had hij nu nog nooit van gehoord. ’Genosha! The place to be for stealing students!’ Dat was niet gelijk een slogan die je zou willen gebruiken om reclame te maken voor je school.
Een kleine geamuseerde grijns had op Lawrence zijn gezicht gestaan, maar die verdween als sneeuw voor de zon toen de namen werden afgeroepen. Hij ging op het puntje van zijn stoel zitten en zijn geleidestok viel de grond op zonder dat hij er erg in had. ’Wat?’ siste hij in een onbegrijpelijke taal. Iedereen was al door elkaar aan het praten. Sommige kwaad, andere angstig en misschien enkelingen die blij waren dat sommige weg waren. De docent zei enkel iets over trainingen en dat was het. Gelijk schoot de jongeman recht van zijn stoel die daarbij achterover de grond op viel. ’Trainingen?!’ spuugde hij uit. ’For fuck sake! We horen ze verdomme nu te gaan redden of zoeken of weet ik veel wat! Dit is absurd damn it! We hebben geen tijd om te proberen nietsnutten nuttig te maken, we moeten NU iets doen,’ riep de jongen kwaad. Hij probeerde zo luid en duidelijk mogelijk te zijn in de hoop dat hij gehoord werd.
Wat hij precies voelde op dat moment wist Lawrence niet. Toen dat Valkyrie haar naam werd omgeroepen was alles voor hem drastisch veranderd. De enige persoon waar hij om gaf, de enige was van hem afgepakt. Ze was ontvoert en niemand die wist wat ermee gebeurde. Ze kon dood zijn of gemartelt worden of de eerste manier bedenkelijk. Het maakte de jongen meer dan kwaad. Zonder dat hij er erg in had, vormde er zich tranen in zijn ogen die over zijn wangen naar beneden gleden. Lawrence wist met zichzelf geen blijf. Hij kon de Basilisk in hem voelen kronkelen, maar hij kon er niet aan toegeven. In de plaats daarvan haalde hij zijn hand op en kwam die als een vuist hard neer op de tafel. Hij hoorde wat kraken en het zou het niet verbazen moest er een barst zitten in het hout. Damn it. Damn it. DAMN IT. Wat moest hij nu gaan doen?
Nog geen maand zat Garrett pas op de school waarvan geclaimd werd dat het een van de meest veiligste plekken op aarde was voor mutanten. De school die nu klaarblijkelijk onder vuur lag, door… Ja, door wat eigenlijk? Het verhaal van de docent klopte van geen kant. Al vanaf het moment dat die gast de cafetaria binnen was gelopen, wist Garrett dat het niet klopte. Aan de man zijn uitstraling af te lezen was het serious business, maar als het zo belangrijk was…. Waarom hield hij de meest cruciale informatie dan achter? Garrett twijfelde er niet aan dat de hogere piefen hier -waaronder deze man- meer wisten dan verteld werd.
Persoonlijk konden die ontvoerde leerlingen hem absoluut gestolen worden, maar Garrett was nu niet echt van plan om hetzelfde mee te maken en daarom wilde hij weten waar hij aan toe was. Hij wilde weten welk gevaar daar buiten dreigde en of daarmee zijn eigen leven in gevaar liep. Dat was het enige wat telde, maar voor Garrett zijn mond kon opentrekken was een andere gast hem voor geweest. Een reactie waarop Garrett alleen zijn ogen kon rollen.
“Wat wil je doen? Een X- men 2.0 oprichten? We weten niet eens wat of wie deze bedreiging vormt!” Hij besloot het hogerop te zoeken en ging op een tafel staan terwijl hij met een beschuldigende vinger naar de afro-docent wees. “Maar jij weet dat wel. Elf leerlingen zijn ontvoerd. Elf MUTANTEN! Je gaat me niet vertellen dat zoiets zonder slag of stoot is gegaan en NIEMAND op dit hele eiland ook maar iets gezien heeft? Hebben jullie nooit gehoord van beveiligingscamera's?” Hij nam even een hap adem voor hij verder raasde en zich tot zijn medestudenten richtte. “En wie garandeert dat wij niet de volgende zullen zijn?”
PS: Garrett reageerde op Lawrence over het oprichten van een X-men 2.0 :J
Het was vreemd en erg onaangenaam om met al die studenten gezamelijk te verzamelen in de cafetaria. Dennimae liep samen met Taylor en Karlie met de drukke menigte naar binnen. De onrust en onwetendheid die bij de andere studenten speelde, maakte de gemoedstoestand van de blonde meid niet beter en Denni voelde hoe haar lichaam lichtelijk begon te trillen. Ze kon niet tegen dit soort oproepen, deze verzamelingen en al helemaal niet tegen dit onwetendheid. De controle niet hebben over de situatie en het geheel niet meer kunnen overzien. Het voelde als een marteling terwijl haar voeten zich verder de ruimte in voerde.
Al snel verscheen Storm in het zicht van de meid haar lichtte ogen en zonder iets te zeggen tegen de meiden wurmde ze zich door de menigte naar hem. "Weet jij wat er is?" Vroeg ze hem zachtjes, eenmaal ze bij hem aangekomen was. Denni strengelde haar vingers om de zijne en voelde hoe zijn altijd kalme lichaam, nu toch ook wel enige spanning bezat. Natuurlijk een stuk minder dan de spanning die Dennimae momenteel voelde, maar het was genoeg om aan te tonen dat dit niet een 'gewone' toespraak zou worden. En toen kwam Howard op. Iedereens ogen werden op hem gericht en het geroezelmoes in de zaal hield meteen op. Denni drukte zichzelf wat dichter tegen Storm aan zodra de leraar begon te spreken. Toen was het gedaan met de nog enige rust die de meid in haar lichaam had.
Paniek en angst schoot als pijlen door haar lichaam heen terwijl haar ogen vast op Howard waren gericht. Wat hij vertelde kreeg ze niet precies meer mee, de handelingen die hij voerde werden niet bewust gezien. Er waren studenten ontvoerd. Er waren gewoon echt, mensen mee genomen. De oorlog waar ooit roddels over waren gemaakt, was echt waar. Het was begonnen. En het was hier, hier op het eiland. Een plek waar ieder veilig dacht te zijn, bleek dat niet. Het was net alsof al het vertrouwen van haar schouders vielen en alsof niks meer veilig was. Het enige beetje houvast dat ze had momenteel, was Storm. Denni trok haar ogen van Howard af en keek naar Storm, naar de redelijke rust die hij nog uit straalde. Maar tussen al die zelfcontrole zag Denni dat ook hij zich zorgen maakte. Natuurlijk, het zou niet menselijk zijn als hij dat niet zou doen. Pas toen er één naam viel, raakte Storm zijn zelfcontrole kort kwijt en was er totaal geen rust meer in zijn chaos. Nadya. Nadya was één van de ontvoerde mensen en hoewel Storm zich vrijsnel herpakte, zag Dennimae hoe hij langzaam in elkaar storte. Hoe de radars in zijn hoofd als een gek te keer gingen en hij waarschijnlijk twintig stappen verder was dan zou moeten. Zachtjes kneep Denni in zijn hand. "Ze vinden haar wel," Was het enige dat ze over haar lippen kreeg terwijl ze met haar vrije hand zacht over zijn arm streek. Alsof de chaos in de zaal nog niet genoeg was, trok een student zijn mond flink los tegen Howard over een 'X-Men 2.0'. Denni's gedachtens gingen momenteel over in de overuren en ze was hier totaal niet klaar voor. Ze was niet klaar om te vechten, om een oorlog binnen te stappen. Haar lichte ogen op Storm, proberend hem een beetje te steunen terwijl ook zij langzaam aan het instorten was.
Dan vroeg je je af hoe een hele school, een eiland vol mutanten op zo’n korte nacht kon worden bedreigd. Met alle verschillende mutaties die er waren was er niemand die het verwachtte, of er ook maar iets aan kon veranderen. Elf waardevolle mutanten waren weg gebracht, door Mira en hij had het niet zien komen. Niemand had het zien komen. Ethan en de andere staffleden hadden praktisch de hele nacht vergaderd, Jamie was er het hart van in. Ethan ook … al zette hij al zijn persoonlijk gevoelens opzij voor het welzijn van de andere studenten. Dat er elf waren weg gebracht was misschien een begin, er was hier nog een heel eiland vol en het was aan hen om alles verdelen. Iets bedenken om hun elf studenten terug thuis te krijgen en de andere hier veilig te houden. Maar één ding was zeker, ze moesten allemaal op de hoogte worden gesteld, een taak die Howard op zich nam. In de korte tijd dat Ethan een moment voor zich alleen had staarde hij uit het raam de duisternis in, probeerde hij te achterhalen wat hij had gemist in die hele missie met Howard om Mira te bevrijden. Maar of hij het nou eenmaal herhaalde, of vier of tien keer, het plaatje bleef hetzelfde en ze hadden het niet kunnen voorkomen.
Harteloos was hij niet maar hij liep wel vooruit op de zaken, in zijn hoofd was er geen tijd voor chaos en emoties, één van de redenen waarom hij hier een trainingsdocent was, hij kende bepaalde routines, hij wist hoe studenten hier op zouden reageren. Hij trok zijn das weer een beetje vaster om er op zen minst een beetje degelijker uit te zien voor hij Howard zou gaan vergezellen in de refter. Zijn mouwen zaten opgesloofd tot op zijn ellebogen, hij streek zijn hemd wat plat en dronk het laatste van zijn flesje water uit. Ja, hij zou wel eens iets sterker kunnen gebruiken om het nieuws te verwerken maar daar was het nu simpelweg niet de tijd voor.
Terwijl hij door de gangen liep leek alles zo normaal, sommigen knikten hem toe maar over het algemeen blijven de gangen leeg van docenten. Die hadden allemaal hun hoofd op andere dingen gericht en wilde de leerlingen niet afschrikken voordat ze wisten wat er aan de hand was. Wat Ethan wel deed was zijn tastbaarheid zo ver mogelijk te laten reiken, hiermee kreeg hij veel meer informatie binnen, zelf van mentaal sterkere mutanten en hij wist dat het nodig zou zijn. De ene zou knikken op het nieuws, de ander zou rebeleren, misschien zouden er willen weg vluchten van het eiland, al zou hij niet slapen … hij zou er op zijn minst voor zorgen dat ze veilig waren. Dat was zijn mindset, studenten op de eerste plaats, de rest kon wachten. Toen hij bij de refter aan kwam bleef hij achter de massa studenten staan en keek naar Howard die zijn keel net schraapte en aan de aankondiging begon. Ethan liet zijn ogen over de massa gaan, van de ene naar de ander, zachtjes hun eerste reacties op het nieuws bijeen sprokelen. Het deed hem wel wat, hun gezichten te zien toen Howard de namen op somde. Sommige begonnen te huilen, anderen keken boos, ontzet, bang. De emoties die bij hem binnen kwamen waren zo overweldigend dat het hem even tijd koste om alles te elimineren. En dan begon het, eerst Lawrence en niet veel later Garret. Ethan drukte zich af van de deur en wandelde tussen de massa naar binnen. ‘Wat wij moeten doen,’ Begon hij bijna dreigend, zijn ogen naar het tweetal gericht om te tonen dat hij hier niet lichtzinnig mee om ging. ‘Is kalmeren om te beginnen.’ Hij aaide een klein meisje over haar hoofd in het passeren en ging naast Howard staan, niet op het verhoogje. Hij draaide zich naar de studenten en stak zijn handen weg in de zakken van zijn broekzak. ‘Jullie zijn studenten op deze school, wat wil zeggen dat jullie nergens een beslissing over hebben te maken, niet op dit vlak.’ Zei hij nog steeds op een ietwat waarschuwende toon. Voor iemand kon gaan protesteren op dat hief hij zijn vinger op. ‘Wat niet wil zeggen dat we jullie hulp op een bepaald punt niet zullen nodig hebben.’ Hij zweeg en bevochtigde kort zijn lippen alvorens hij verder ging. ‘Voor wie moeite doet om naar mijn lessen te komen weet één ding, ik hamer altijd op samenwerking, omgaan met elkaar. Wel, ik denk dat het een goed moment is om eens naar je buur te kijken, je kamergenoot, je vriend of vriendin, zelf je grootste vijand. Wat al de jongeren van oud naar jong die je nu om je heen ziet zijn in even veel gevaar als jezelf. Begin met je omgeving te helpen, elkaar veilig te houden, een oogje in het zeil te houden en je bent al zover in het proces. Laat de rest over aan de docenten, wij doen er alles aan om hen terug te halen en dit eiland nog meer veiligheid te bieden.’ Hij knikte kort voor zichzelf en keek omhoog naar Howard, in een begripvol gebaar. ‘Als we jullie hulp nodig hebben, van eender wie,’ hij zweeg, liet zijn ogen van Lawrence naar Garret gaan. ‘Dan zullen jullie het horen. Voor nu, help elkaar. Ik ben vierentwintig uur of zeven dagen beschikbaar in mijn kantoor, voor gelijk wat, jullie kunnen bij ons terrecht.’ En dat was het laatste wat hij ervan zei terwijl zijn mutatie zich verspreidde over te refter, op zoek naar de stille rebelering die misschien zou komen, of niet …
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement zo maa 12, 2017 12:04 pm
Not amused
Garrett had niet om een preek gevraagd. Hij vroeg enkel en alleen om wat meer opheldering, was dat nu werkelijk teveel gevraagd? Blijkbaar wel, want de docent besloot er met een mooi verhaal omheen te draaien. Enigszins opgelaten stond Garrett nog steeds op de tafel nadat het akelig stil was geworden in de zaal. Vanaf de zaal kon hij echter maar al te goed zien dat er velen waren die in dit mooie praatje trapten. Aura’s die onder hevige emoties stonden maakten meer plaats voor kalmte, maar bij Garrett had het een tegenovergesteld effect. Het feit dat mensen hier genoegen mee namen, maakte hem wellicht nog meer furieus dan eerst. Bovendien voelde hij er niets voor om zijn omgeving een handje te helpen, en waarschijnlijk was dat gevoel compleet wederzijds. Alleen het redden van zijn eigen hachje deed ertoe en aangezien Garrett bij verre na een sterke mutant was, was hij nu eenmaal een makkelijk doelwit. Nee, hij moest het van zijn brein hebben en daarom wilde Garrett overal van op de hoogte zijn.
Toch besloot hij het dit keer wel over een andere boeg te gooien om antwoord te krijgen op zijn vragen. Om niet nog een keer in een tirannie van woede uit te barsten, balde hij zijn vuisten, knarste zijn tanden op elkaar en probeerde het nu op een meer kalme toon te vragen. Hij zou deze ruimte niet verlaten voor hij een antwoord kreeg waar hij genoegen mee nam. “Als we een oogje in het zeil moeten houden, is het dan niet handig om te weten waar of voor wie we moeten uitkijken?” Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en keek de docent met een scherpe blik aan. En waag het niet om te liegen, voegde hij er in zijn hoofd stilletjes aan toe.
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement zo maa 12, 2017 3:35 pm
what doesn't kill me wishes i was dead
Van de elf studenten die ontvoerd waren, kende hij er vier. Arianna die hij per ongeluk had aangevallen, maar zwaar had toegetakeld. Ze had dood moeten zijn, maar leefde nog. Nadya die haar had willen redden maar ook was aangevallen. Valkyrie waar hij een onbeschrijfelijke bond mee had naar zijn gevoel, waar hij ook al het één en het andere mee mee had gemaakt. Amadéo, de jongen die een trouwe viervoeter was kwijtgeraakt door Lawrence omdat hij haar gebeten had, haar had vermoord. Lawrence kon niet gewoon niks doen. Hij had het gevoel dat hij ze moest helpen voor wat hij allemaal al gedaan had. Voor hem stond Valkyrie natuurlijk op de eerste plek en hij wilde er alles voor doen om haar terug te krijgen. Als het zover kwam dat ze niet meer terug kwam, dat zou teveel zijn. Hij zou het zichzelf nooit kunnen vergeven. Het maakte hem allemaal zo kwaad en hij kon het niet helpen om erop te reageren.
Na zijn preek reageerde er nog een andere jongen. Hij begon over het oprichten van de X-Men 2.0 en kort snoof hij. Eigenlijk leek het hem helemaal geen slecht idee. Een docent waarvan hij de stem herkende begon vervolgens te spreken en gelijk verduisterde Lawrence zijn blik. Lawrence moest zijn tanden echt op elkaar drukken om niet gelijk er tegenin te gaan, een kans die hij sowieso niet kreeg. Echter kwamen er meer en meer frustraties in hem naar boven des te langer dat professor Cain sprak. ‘Lessen, lessen, lessen,’ herhaalde Lawrence snel na elkaar en hij schudde zijn hoofd. ‘Terwijl wij deze lessen nemen, zit de rest ergens weg te rotten. Voor zover we weten kunnen ze al dood zijn,’ riep Lawrence luid en duidelijk. het maakten hem niet uit dat hij naar zichzelf moest kijken om zichzelf veilig te houden, of de andere op het eiland te beschermen. Iedereen in de kantine was nog redelijk veilig, natuurlijk heerste er een gevaar, maar ze waren er zeker van dat ze nog een overlevingskans hadden. Dat kon niet gezegd worden van de elf studenten die ontvoert waren. Je kon niet met zekerheid zeggen wat er met hen gebeurde, of ze ooit nog terug kwamen en in wat voor staat misschien. Hoe konden ze van hem verwachten dat hij rustig ging afwachten tot de docenten actie gingen ondernemen en dan nog, hij kon niet gewoon toekijken van de zijlijn.
Lawrence kon het enkel niet aan om nog in de drukke omgeving te zijn. Hij moest weg van heel de bende, wilde de zever niet aanhoren die ze hem probeerde wijs te maken. Daarom zetten hij enkele stappen naar achter om bijna te vallen over de stoel die eerder de grond op was gevallen. Gelukkig wist hij recht te blijven staan, maar hij draaide zich wel om zodat hij de stoel bij zich weg kon schoppen. Door de jongen die eerder ook gesproken had, werd er wel een goede vraag gesteld. Voor wie of wat moesten ze oppassen en uitkijken. Zonder die informatie konden ze er namelijk niet op letten. Even bleef Lawrence dan ook stil omdat hij gewoon het antwoord wilde weten op die vraag.
Ondertussen was hij wel verder aan het denken. Mooi niet dat hij zijn tijd ging verdoen met nog verdere lessen zodat hij zou kunnen samenwerken. Hij ging de touwtjes wel zelf in handen nemen. Als zij niets doen, dan doe ik het zelf wel. Dacht de jongen. Sinds het ongeluk van enkele maanden geleden had hij er al vaker over zitten nadenken, maar zijn besluit stond vast. Hij ging een manier vinden om zijn ogen weer te laten werken. Het maakte hem niet uit dat hij dan een blik had die iemand kon doden door simpel oogcontact. Dat was wat hem tegenhield, omdat het een groot risico met zich meedroeg, maar als hij Valkyrie wilde helpen, was dat de enige optie. Wat de rest ervan dacht kon hem niks schelen. Als degene die de elf studenten gestolen had terug kwam, ging die er spijt van krijgen.
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement zo maa 12, 2017 4:28 pm
You won't let go
--I'll be your lifeline tonight--
Adrian wreef kort door zijn haren terwijl hij zijn broer even aan staarde. Hij probeerde om toch om de zoveel tijd even vrij te maken voor Dante, om dan random zaken te gaan doen zoals naar de sportzaal of iets in die aard. Vandaag waren ze daar inderdaad even beland. Met een grijnsje stootte zijn broer hem kort tegen zijn schouder wanneer die uiteindelijk verdween naar wist hij veel waar. Zelf besloot Adrian zich kort terug te trekken naar de douches in de kleedkamer, want tja sporten veroorzaakte stinkende Adrian en dat was niet bepaald super geweldig. Hij draaide de warme waterkraan open en na dat hij zijn sportkleding in zijn sportzak had gedropt stapte hij er onder. Een superlange shower werd het niet tho, nee gewoon even wassen en klaar. Half dampend kwam hij weer uit de douche met een handdoek om zijn middel geslagen. Hij greep zijn propere kledij en al heel snel was hij weer aangekleed. Een simpele zwarte joggingsbroek met een zwart shirt.
Met nog half nat haar liep hij uiteindelijk richting de cafetaria. Het was toen dat er iets op de gang werd afgeroepen dat de school zich moest verzamelen daar. Vreemd. Maar op zich, deze hele ochtend was vreemd verlopen. De sfeer in de gangen was te snijden geweest toen hij uit zijn bed was gerold en dat leek alleen maar op te stappelen. Met moeite duwde hij zich door de grote groep mensen door die zich inmiddels al had verzamelt in de veel te kleine ruimte. Het was Howard die het woord nam. Adrian trok even zijn wenkbrauw op wanneer hij uiteindelijk tot stilstand was gekomen dicht bij een raam. Mutanten ontvoerd, elf? Hoe had dat nu weer kunnen gebeuren? Genosha hoorde de veiligste plek te zijn voor hun, en het was van hier uit dat ze letterlijk 11 mensen hadden meegenomen. Het eiland lag duidelijk onder vuur, de vraag was alleen nog door wie? En was iedereen die ontvoerd was nog wel in leven? Zijn gedachten schoten meteen naar Aly, maar op dat moment begon Howard de namen af te roepen. Mensen die hij allemaal van ziens kende op enkele na, Aurélia. Tja, dat was een ander verhaal. De jongen keek bedenkelijk naar de grond, probeerde een verklaring voor deze plotse daad te zoeken maar mislukte. Door het nadenken over het hele proces had hij Aly niet zien aan komen, het plotse verschil in gewicht deed hem dan ook kort opschrikken. Maar van zodra hij wist dat zij het was sloot hij zijn arme om haar heen en fluisterde haar toe dat het wel in orde kwam. Maar zou het dat ook?
Twee jongens waren duidelijk niet blij met de stand van zaken, die wilden meteen tot actie overgaan. Iets wat hij om eerlijk te zijn ook wilde. Een zoekactie oprichten zou momenteel misschien niet het slimste zijn, maar het leek hem wel het meest nuttige. Of tenminste dat ze al op zoek gingen naar sporen? Een docent besloot de twee aan te spreken. Hij liet Aly uiteindelijk los en keek even rond niet meteen wetend wat te doen of zeggen. Maar hier blijven staan. ’Is er al gezocht naar sporen? Zo niet meld ik me wel aan om op zoek te gaan naar iets.’ Sprak hij op zijn beurt luid genoeg, in de hoop dat hij toch gehoord zou worden.
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement zo maa 12, 2017 9:37 pm
Toen de muren opeens tot leven kwamen en luidsprekers vertelden dat het een wijs plan zou zijn om naar de eetzaal te gaan was Allen nieuwsgierig geweest, hij voelde een soort kriebels in zijn buik. Misschien was er wel een of andere domme nieuwe docent waarmee ze de draak konden steken of zo. Het knagende idee dat het misschien serieuzer zou zijn dan dat, gooide hij van zich af door met zijn vrienden te grappen. Het niveau was niet heel hoog. ''Wat er ook gebeurt, ik wil voortaan wel bij jou douchen," meldde Allen met een serieuze stem tegen de ietwat timide jongen die naast hem liep. "Dat moet zo ongeveer de enige plek zijn waarvan niemand naar de camerabeelden wil kijken." Hah, burn. Die gooide een opmerking terug over dat Allen zich echt niet hoefde te schamen voor zijn verzameling rubberen badeendjes, waarop wat geduw en gelach volgde, de rest probeerde de boel te escaleren (pik je die, PIK JE DIE?!!), maar de gehele sfeer was ontspannen. Te ontspannen misschien, maar het lag niet in Allen's aard om zenuwachtig te lopen doen om een of andere onduidelijke onheilspellende oproep. "Kom dan! Na de les in de fietsenstalling - neem al je vrienden mee, dan kom ik ook alleen." Zo kwam de dollende groep de cafetaria in, liep gelijk door naar hun vaste hoek. Dat ging iets lastiger door de drukte - wat was iedereen braaf op komen draven- maar waar een wil is is een weg en waar een grote mond is gaan de meeste mensen wel aan de kant.
Allen parkeerde zijn kont op de tafel, liet zijn voeten op een stoel rusten en keek licht uitdagend richting de docenten. Die hadden helaas geen oog voor de grove regelovertreding van onze dappere rebel, dus een confrontatie bleef uit. Jammer. Toen de docent het woord nam begon het groepje tieners met bewijzen hoe ontzettend ongeïnteresseerd en cool ze waren. Too cool 4 skool, en zeker te cool om vriend genoemd te worden door die pipo de clown docent. Ja het begin was allemaal leuk en aardig, rollen met de ogen om de openingszin. Maar daarna werd Allen opeens helemaal stil. Hij.. Hij kon niets grappigs bedenken. Een onbekende partij - de partij voor de dieren? Nee, het kwam z'n droge mond niet eens uit, terwijl Allen over het algemeen weinig remmingen had.
Het enige lichtpuntje in deze hele duisternis was een bekende naam in het rijtje met ontvoerde mutanten. Verrassend genoeg. Allen voelde zich er ietwat schuldig bij, maar de naam Lydia bracht een klein vreugdegevoel in hem teweeg. Haar verdiende loon, als je het hem vroeg. Dat eerst Howard en daarna ook Pak-man Ethan impliceerden dat zij moesten gaan vechten maakte Allen een stuk minder blij. Hij schoot wel vaker, met lazers. Maar vechten tegen ontvoerende lapzwansen? Nee bedankt. Allen wenste dat hij thuis was, dat hij dit nooit gehoord had. Ethan meldde dat zij, de studenten, hier geen beslissingen in te maken hadden en dat bracht Allen's wilskracht wel weer een beetje naar boven. Ho eens even, als er hier iemand domme besluiten over zijn toekomst ging maken was hij dat wel mooi zelf hoor. Allen liet zich van de tafel afglijden en nam in plaats daarvan plaats op een van de stoelen. ''Nou..," mompelde hij. "Ik neem aan dat dat betekent dat de geschiedenis toets niet door gaat?" Cynisch maakte hij een klein juichend gebaartje. Wat een feest.
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement ma maa 13, 2017 5:43 pm
Al de hele nacht had hij onrustig liggen slapen. Hij was uiteindelijk zelfs uit het bed gekropen, omdat hij bang was dat hij Lorise wakker zou maken met zijn constante bewegingen. Hij was na gegaan of er een reden was voor zijn onrust. De engelen hadden hem overtuigd dat er niks ernstigs aan de hand was. Toch kon hij het gevoel niet stil krijgen. Een stemmetje vertelde hem dat er iets mis was, maar hij kon niet zeggen wat. Het was vooral heel frustrerend. De uren van de nacht tikten langzaam weg, en toen het een beetje een menselijk uur was, was hij de badkamer in gedoken om een lange douche te nemen.
Vervolgens was hij terug bij Lorise in bed gekropen, moe van zijn korte nacht maar slapen lukte hem niet meer. Hij wilde zich er van verzekeren dat er niks met haar aan de hand was, dus had hij haar de hele ochtend vast gehouden, tot ze uiteindelijk ook wakker was geworden. Er was ineens een drukte op de gang die niet echt normaal was voor een dag als vandaag. Charlie was op gestaan om zijn hoofd even buiten te steken. Er was blijkbaar een soort vergadering in de cafetaria. Hetzelfde gevoel als de afgelopen nacht, was weer bij hem opgekomen. Uiteraard weigerde hij om Lorise los te laten. Hij deed zijn best om er zo rustig mogelijk uit te zien, zodat hij haar niet bang maakte, maar de algemene sfeer was al redelijk opgefokt.
Uiteindelijk verscheen professor Simpson in de cafetaria. Gingen ze hem een mededeling laten doen? Toen de bom eenmaal gedropt was, keerde hij in zichzelf. Waar sommige mensen iets naar de docent schreeuwde, schreeuwde hij naar de engelen in zijn hoofd. Het was onmogelijk dat ze dit niet hadden kunnen voorkomen. Hij was woedend, razend. Het enige excuus was dat ze niet hadden willen riskeren dat hij ook meegenomen was, of erger. Langs de buitenkant bleef hij echter kalm. Lorise was heel erg van slag, haar roommate zat namelijk bij de ontvoerde mensen. Stevig hield hij haar vast, aaide geruststellend over haar rug en probeerde de juiste woorden te vinden om haar te troosten.
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement di maa 14, 2017 10:48 am
Fear for the unknown
Hoe had dit kunnen gebeuren? Elf Mutanten waren ontvoert, elf. Ze hadden haar belooft dat Genosha een van de veiligste plekken zou zijn waar ze heen zou kunnen, als mutant zijnde. Waar was die veiligheid nu? Hoe kon het dat er op Genosha leerlingen ontvoert waren? Wat werd er met ze gedaan? Waar waren ze heen? Misschien was Genosha toch wel niet zo veilig als ze allemaal dachten.. Maar aan de andere kant, als Genosha wel zo veilig hoorde te zijn, wie was dan zo goed geweest om toch door de beveiliging te komen? Al die vragen brachten alleen nog maar meer angst en ze was echt niet de enige die zich er zo over voelde.
Terwijl ze haar weg door de menigte probeerde te vinden richting Adrian, hoorde ze twee jongens die opstandig tegen de leraar ingingen. De eerste was duidelijk een van de slachtoffers die iemand had verloren in de ontvoering, de tweede leek meer bezorgd over zijn eigen veiligheid. Hij had het over een X-Men 2.0, iets wat eigenlijk Aly niet een heel slecht idee vond? Ze konden ook moeilijk niets doen, 11 leerlingen waren ontvoert dus er moest toch wel iets gedaan worden. Anders zou de rest misschien ook in de armen van die ontvoerder vallen en dat mocht niet gebeuren. Niet dat ze zelf zou meehelpen aan die X-Men 2.0 want haar mutaties waren niet sterk genoeg en misschien ook niet nuttig voor zulke missies. Ze kon misschien mensen betoveren en wild drijven met lust maar dat was niet iets wat ze wilde doen of wat ook echt handig was om mee te vechten.
Ze had haar armen zonder iets te zeggen om Adrian heen gesloten en trok zichzelf dicht tegen hem aan. Dit kon, ze waren al lang genoeg bij elkaar om er niet meer van te schrikken. Nu had ze alleen even de comfort nodig om vastgehouden te worden, daarom dat ze er zonder woorden ook om vroeg. Het was niet niets, en de veiligheid van de leerlingen kon niet gegarandeerd worden nu, dus ja ze was bang. Adrian fluisterde haar toe dat het wel in orde zou komen, maar hier wist niemand het eigenlijke antwoord op. Daarom hield ze het gesprek met de leraar ook nog wel in de gaten, terwijl ze tegen Adrian’s borstkas geleund stond. Wanneer hij haar los liet deed ze een stapje achteruit en draaide ze zich zo dat ze naast hem stond. ’Is er al gezocht naar sporen? Zo niet meld ik me wel aan om op zoek te gaan naar iets.’ Vroeg Adrian, waarop ze hem aankeek. Ergens misschien een tikje verbaast omdat ze niet van hem verwachtte dat hij iets zou doen voor mensen die hij niet kende. Of hij kende wel iemand? Ze wist het niet, maar ze was in ieder geval wel trots en tegelijk ook bang voor hem. Ze wilde hem niet kwijtraken, dus ze vond het een angstaanjagend idee dat hij mee wilde doen in iets wat met de ontvoering te maken had. Het op zoeken van sporen. Hoewel, er was vast niet zoveel waar zij bang voor zou hoeven zijn. Als hij goed uitkeek kwam het vast goed.. ”Hebben jullie niet misschien een klein idee van wie dit gedaan zou kunnen hebben? Misschien kunnen we allemaal helpen?” Besloot ze mee te doen in de vragen die de leerlingen hadden voor de leraren. Zo kwamen ze misschien ergens en hoefde ze niet in onwetendheid te leven terwijl ze leraren misschien wel wisten waar het over ging. Dat zou niet eerlijk zijn. Samen konden ze misschien ook wel meer bereiken..
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement di maa 14, 2017 11:56 am
Rattle a snake, and get bitten ♥
Valicity had haar plek genomen in de menigte. Haar magere gestalte viel weg tussen de mensenmassa en met haar armen over elkaar geslagen keek ze rond tussen haar stijle rode lokken. De lucht rondom de menigte trilde van emotie en onrust. Kreten kwamen omhoog, docenten probeerde logica en geruststelling aan de groep te brengen met woorden. Om haar heen probeerde medestudenten elkaar ook lichamelijk gerust te stellen. Uiteraard was ook Valicity van binnen geschrokken, ze was niet geheel emotieloos. Enkel haar neutrale uitdrukking verraadde niets. Ze had Lawrence opgemerkt een stukje verderop, haar eigen mutatie siste van binnen naar hem. Valicity had haar armen strak over elkaar geslagen en haar felle groengele ogen richting de docent gericht. Naast haar opperde een mede studenten het zoveelste naar de nieuwsbrengers. Valicity haar sterke blik gleed over haar buurvrouw heen, merkte de onrust van haar af. Zij zelf zou nooit in een menigte als dit haar mond open trekken. In deze situatie had de school niets anders kunnen doen dan de leerlingen inlichten. Het zou toch teveel opvallen als vrienden of kamergenoten opeens niet meer op kwamen dagen. En vertelde je het enkel die kamergenoot, dan zou de rest van de school het binnen 24 uur ook weten. Verder was het nu een kwestie van de rust bewaren en tonen alsof alles onder controle was. De leerlingen zo min mogelijk ruimte geven om te bewegen of onrustig te worden. Deze laatste aspecten verliepen echter niet helemaal zoals het wellicht gepland was. De onrust in de groep werd groter. Verontwaardiging, angst en woede waren de hoofdemoties in de groep. De onrust kroop onder Valicity haar huid. En hoewel haar neutrale masker haar eigen emoties onder het oppervlakte en buiten de observaties van de mensen om haar heen bleven borrelde de onrust onder haar huid door. Niet zozeer door het bericht, hoewel dat uiteraard wel iets was om je zorgen om te maken. Maar de emoties om haar heen maakte haar meer onrustig en blokkeerde haar rationele brein. Haar wenkbrauwen lichtjes trokken naar elkaar toe, doorbrak de neutrale houding die ze voorheen op zich had genomen. Als er een oppering serieus genomen zou worden door de docenten en er een echt plan kwam zou ze zich aanmelden. Maar de kreten waren ondoordacht en doordrenkt door emotie. Iets waar je weinig mee kon dan de situatie alleen maar erger maken. Even gleed haar tong langs haar lippen en nu iets verlengde snijtanden. De onrust van de mensen direct naast haar liet haar mutatie van binnen kronkelen, zoog de energie in zich op en wilde zich een weg naar buiten benen, voorbij de blokkade die Valicity het had opgelegd. Er was een reden waarom ze liever één op één met mensen was, of nog beter helemaal alleen.
Onderwerp: Re: [PLOT] staff announcement do maa 16, 2017 5:39 pm
.Always live before you die.
Stress, spanning, “activiteit” … er was niemand meer gevoelig aan als Storm. Het lopen van in de vroege morgen had hem een beetje afleiding gegeven op de zaak maar het was niet voldoende. Zijn zintuigen draaiden op volle toeren, hij kon zich niet concentreren op de taak die hij nog wilde maken en zijn zintuigen gingen altijd uit naar de mensen in de directe omgeving … of die veraf. Er was een aankondiging gedaan voor een mededeling in de kantine en terwijl hij aan zijn bureau zat naar buiten te kijken trachtte hij niet de denken aan dat. Op zich was het zo moeilijk niet, puzzelstukjes samen leggen. Alsnog, er was uiterlijk niets te merken aan hem, hij zat op zijn bureaustoel, ver naar achter geleund en staarde naar de opkomende zon. Hij voelde daarmee Lupos een beetje kalmeren en dat bracht genoeg innerlijke rust om de weg af te leggen naar de kantine.
Het was niet de meest gemakkelijkste situatie om te zijn, in zo’n ruimte, met zoveel studenten en die spanning en nieuwsgierigheid. Storm keek omlaag naar zijn hartslagmeter en leunde aan tegen de hoek van de tafel terwijl Lupos alle studenten één voor één afliep, op zoek naar bekenden en op zoek naar dingen die hij kon te weten komen. Tot hij bij een geur bleef hangen die zijn hoofd een stukje draaide, om naar Denni te kijken. Zijn bruine ogen droegen de kalmte die hij atlijd had, zijn hartslagmeter was minder rusten, net als haar hart. Bij haar vraag schudde hij langzaam zijn hoofd, zijn blik naar het wilde kapsel van Howard dat kwam binnen gewandeld. Denni strengelde haar vingers door de zijne en hij voelde Lupos daar een beetje beter op reageren. Ondanks dat ze gespannen was nam haar aanwezigheid altijd net genoeg weg bij hem om het dragelijk te maken.
En toen begon de docent te praten. Storm probeerde hard om zijn gehoor en oren op de docent te houden terwijl Lupos zoveel meer wilde doen dan echt opletten. Maar toen zei de docent iets dat zelf de weerwolf zijn aandacht trok … gevaar. Denni kwam dichter staan en aangezien Storm half op de tafel zat liet hij zijn kin zachtjes op haar schouder rusten, zijn aandacht naar de docent terwijl hij Lupos op Denni probeerde te richten. Ontvoerd? Elf leerlingen? Op een school als deze. En dan dacht je dat je hier veilig was. Storm slikte zijn innerlijke spanning in en luisterde naar de opsomming … tot die ene naam. Nadya … hij keek omlaag naar zijn hartslagmeter en klemde zijn tanden op elkaar. Nee, niet Nadya. Hij probeerde al zijn energie voor zichzelf te houden maar Denni kende hem goed genoeg om te weten dat hij dat niet was. “Ze vinden haar wel” … stelde ze hem gerust. Hij keek haar niet aan, hij staarde voor zich uit, naar de opstand tussen de leerlingen en de andere docent die erbij kwam. Van alle personen … waarom Nadya? Maar hoe meer die informatie tot hem doordrong, te meer hij controle verloor over zijn twijfel en angst. Ze was een mutant class vier en ze hadden haar meegenomen, de persoon die het diepste en donkerste van hem echt kende en nu was ze weg. Hij keek omlaag naar zijn hartslagmeter en dan opzij naar Denni. ‘Ik moet hier weg.’ Knikte hij naar de andere, duwde zich af van de muur en trok haar met zich mee. Hij moest Devon inlichten en aan een manier denken om zijn aandacht om te leiden en eerlijk … het enige wat hij nu nog kon doen was haar veilig houden, Denni en hopen dat Nadya en de andere veilig zouden terug komen. Maar hoeveel dingen hij ook mocht denken, de mogelijkheden van deze ontvoering waren vier keer erger. Hoe kon hij controle bewaren? Hij keek naar Denni, durfde haar amper los te laten … wat zou er komen?
Wat er precies aan de hand was wist ze niet. Iedereen om haar heen liep onrustig heen en weer en overal was geroezelmoes. Er was door de intercom van de school verteld dat er een mededeling gedaan zou worden in de kantine. Ze hoorde wat mensen praten over het feit dat er iets ernstigs aan de hand was.. Er waren natuurlijk mutanten hier die gedachten konden lezen, dus er waren vast al wel wat mensen die wel wisten wat er aan de hand was.. Willow had echter geen flauw idee. Ze liep rustig naar de kantine, tot zover dat kon, ze werd door een heleboel mensen opzij geduwd, ze was nou eenmaal niet iemand die erg opviel in een grote menigte. Ze wurmde zich door de mensen massa heen om toch een beetje te kunnen zien wat er gebeurde.
