Game over.

Onderwerp: Game over. do aug 15, 2013 11:19 pm

_{Met langzame stappen liep hij de game hall binnen. Marnix, een jongen met blond haar en blauwe ogen. Met een goed uitziend figuur. Van zo af leek er niets vreemds aan hem. Leek hij een normale jongen. Maar er was genoeg mis met hem. En dat had niet alleen met het feit te maken dat hij een mutant was. Marnix heeft de gedragsstoornis borderline, wat betekende dat hij vaak nogal raar uit de hoek kon komen. Dat hoefde niet persee negatief te zijn. Maar het zou ongetwijfeld opvallen. Marnix keek van de ene kant naar de ander. Het was vroeg, en dat was te merken. Er was niemand, nog helemaal niemand. Niet dat Marnix dat erg vond. Het betekende dat hij alle keuze had bij het kiezen van een game. En daarbij, niemand zou hem nakijken. Hij zou niet aangestaard worden. Hij zou niet die woorden horen.. Die woorden die ze hem niet recht in zijn gezicht konden zeggen maar het wel dachten. Ja soms pikte hij ze op, zo ineens. en dan nog wist hij niet bij wie het weg kwam. Hij had er gewoon geen controle over. Het frustreerde hem. Vooral omdat hij niet wist hoe het te stoppen. Maar nu zou hij daar geen last van hebben. Zo wie zo was hij hier nieuw. Niemand wist wie hij was en dat hield hij graag zo. Ze konden beter niet met hem in contact komen. Ze gingen dan toch net zo snel weer weg, omdat ze maar niet aan zijn gedrag konden wennen. Zo ging het altijd. Een lichte zucht ontsnapte de 19 jarige jongen zijn mond. ''Oke focus Marnix, er is niemand hier. Focus je op een game and have fun'' Sprak hij zichzelf toe om zich kalm te houden. De laatste tijd had hij nog al moeite met zijn woede. Iets wat hij nu toch echt wel wilde beheersen.
Marnix liep naar een machine toe. Aan beide zijkanten zat een knopje. Het was zo'n typisch spel waarbij je moest voorkomen dat het balletje door de twee poortjes ging het gat in. Je moest snel reageren en je moest er dan ook wel je kop bij houden. Marnix speelde het spel. Echter was hij niet zo goed in gamen. Hij had enkel afleiding willen zoeken. Maar deze afleiding ging hem langzamerhand niet veel beter doen. Nee hij bleef het spel maar verliezen. En dat begon hem te frustreren. Vooral om het feit dat hij zich steeds al rot voelde. Nu dacht hij iets leuks gevonden te hebben, werkte het niet. Beetje bij beetje drukten Marnix zijn vingers steeds harder op de knoppen. Maar hij had het niet in de gaten, nee hij zat zo in het spel. Hij wilde zo graag winnen. Plotseling drukte zijn vingers nog verder door, maar nu.. Het leek wel alsof zijn vingers door het materiaal van de knoppen heen gingen. Gelijk stopte het spel dan ook en Marnix trok zijn handen terug. Hij tilde een hand op en keek naar de vingers daar van. Zijn nagels waren scherp en lang geworden. Voor een moment stonden Marnix zijn ogen wat groot terwijl hij eens slikte. Wanneer hij zich gefrustreerd of kwaad voelde gebeurde er vaak van dit soort momenten. Langzaam aan keek Marnix terug naar de knoppen die nu kapot waren. Daar ging het schoolhoofd vast niet blij mee wezen. Plots merkte Marnix een schim op vanuit zijn ooghoeken. Marnix keek om en zag de persoon zijn kant op kijken. Had diegene zijn actie gezien? Marnix besefte dat zijn nagels nog scherp waren en stopte zijn handen dan ook gelijk weg in zijn broekzakken. Hopend dat de ander niets had gezien.}

Onderwerp: Re: Game over. vr aug 16, 2013 11:44 am

Jasmine stapte haar bed uit en keek naar haar kamer genoten die nog lagen te slapen. Kort rekte ze zich uit waarna ze naar haar kast liep en met het weinige ligt die er in de kamer was wat kleren probeerde te vinden. Kort twijfelde waarna ze langzaam wat rook uit haar handen liet komen om hen hun zicht te ontnemen zodat ze even het licht aan kon doen zonder ook maar iemand wakker te maken. Zacht deed ze het licht aan en pakte een legging in een lange shirt. Eenmaal het licht weer uit trok ze de rook terug waar door iedereen hun zicht weer terug kreeg. Ze trok haar la open en pakte nog wat ondergoed voor ze naar de badkamer ging en de douche aan deed. Eenmaal weer schoon stapte ze onder de douche vandaan en draaide de kraan uit. Ze droogde zich af en kleden zich aan. Jasmine haalde een borstel door haar haren en maakte er een knot van voor ze zich wat op maakte en de badkamer verliet voor ze de vieze was ophad geruimd. Zacht liep ze naar beneden om de keuken in te gaan. Eenmaal daar trok ze de koelkast los en keek naar de inhoud. Ze pakte er een pak melk uit en vulde een beker om vervolgens de pak weer terug te zetten en de kasten te door zoeken. Haar blik viel op een pak met koeken. Ze keek even om haar heen voor ze er een paar uit pakte. Het was misschien niet gezond maar ze had niet bepaald zin om gezond te doen vandaag. Jasmine pakte haar beker en liep de keuken weer uit. Het duurde niet lang voor ze bij de speel hal uit kwam. Aarzelend liep ze naar binnen en keek wat om haar heen. Haar blik viel op een pac man spel. Ze liep er heen en zette haar drinken en koekjes even weg. Ze wist dat ze het niet mee mocht nemen en dat ze de lul was als iemand er achter kwam maar dat boeide haar nu niet bepaald veel. Het was toch rustig. Ze starte het spel en speelde tot ze het zat was. Vervolgens pakte ze haar beker en koekjes weer op en nam een slok terwijl ze wat rond liep op zoek naar iets anders. Uiteindelijk besloot ze maar op de grond te gaan zitten. Jasmine had geen zin om ook maar naar de woon kamer te gaan. Het duurde niet lang voor ze iemand anders hoorde. Of nou ja eerder het spel. Nieuwsgierig stond ze op en liep op het geluid af. Even bleef ze staan toen ze de persoon zag. Haar blik gleed over hem heen en kwam er al snel achter dat ze hem nog niet eerder had gezien. Of misschien ook wel maar dat hij haar niet eerder op gevallen was. Ze schrok bij het geluid dat er iets door het metaal heen ging. Haar ogen werden groot toen ze niet veel later zijn lange en scherpe nagels had gezien. Jasmine stond aan de grond genageld en wist even niet hoe ze moest reageren. Het liefst wou ze gillend weg rennen gewoon omdat ze geschrokt was en dit niet had verwacht. Maar aan de andere kant dat was een onzin. Hij was ook een mutant net zoals haar. En tja mocht hij haar iets aan doen kon ze zich zelf met gemak verdedigen. Het was een onzin dat ze dat dacht enkel omdat hij langere nagels had die er nogal gevaarlijk uit zag. Het duurde blijkbaar ook niet lang voor de jongen haar had opgemerkt aangezien hij om keek. Ze bleef hem aan kijken en zag hoe hij zijn handen verstopte. Kort schudde ze haar hoofd en beet op haar lip. Ze moest zich niet zo dom gedragen. Het was gewoon belachelijk. Kort haalde ze adem voor ze op hem afstapte. "Hey" Haar stem klonk zacht terwijl ze hem aan keek. Haar blik gleed naar het spel en al snel zag ze wat hij had gedaan. Aarzelend raakte ze het aan. "Ik denk dat je een klein probleem hebt." Haar blik gleed weer naar de Jongen toe waarna ze naar de laatste twee koekjes in haar hand keek. "Koekje?" Vroeg ze waarna ze er een naar hem uitstak.

Tag: Marnix Words: 718 Notes: Xx

Onderwerp: Re: Game over. vr aug 16, 2013 12:59 pm

_{Zodra zijn scherpe nagels door het materiaal van de knoppen heen boorden besefte hij wat hij gedaan had. Marnix trok zijn handen gelijk terug terwijl het licht van het spel uit viel, beseffend van wat hij had gedaan. Hij bekeek een van zijn handen. Normaal had hij ze onder controle, hij wist hoe hij ze moest gebruiken. Maar dit keer. Dit keer was het door frustratie gekomen. En dit was niet de eerste keer dat hem dat over kwam. Het overkwam hem wel vaker wanneer hij kwaad of gefrustreerd. Hij had echter niet gedacht dat alleen zo'n spel al hem zou frustreren. Het had hem juist afleiding moeten brengen. Voor een moment viel Marnix zijn blik weer op de knoppen. Daar ging het schoolhoofd waarschijnlijk niet zo blij mee wezen. Die gamemachines leken hem nou niet bepaald goedkoop. Marnix slikte eens. Zich maar al te goed beseffend van zijn fout. Plots merkte hij een gedaante op vanuit zijn ooghoeken. Gelijk keek hij de persoon zijn kant op terwijl hij zijn handen weg stopte in zijn zakken. De persoon was een meisje. Een meisje van rond zijn leeftijd schatte hij. Ze had rood haar, opgestoken in een knot. En ze keek zijn kant op. Zou ze het gezien hebben? Zou ze gezien hebben hoe hij zijn nagels in de machine geboord had? Marnix bleef haar in de ogen aan kijken. Als hij voor een moment verstijfd was met besef dat hij betrapt zou kunnen zijn. Plots schudde het meisje haar hoofd. Vervolgens trok zijn blik naar haar lippen. Ze beet op haar onder lip. Had hij haar afgeschrikt? Zou ze nu van hem weg lopen, of misschien wel weg rennen zelfs? Marnix slikte eens. Hij kon geen woorden vinden. Wat moest hij ook zeggen? Dat hij geen controle over zijn woede had omdat hij een gedragsstoornis had. Dat zou haar waarschijnlijk alleen maar meer afschrikken. Marnix bleef staan, bereidde zich er op voor dat het meisje zou vertrekken.
Echter tot zijn verbazing kwam het meisje op hem afgelopen. Ze haalde kort adem waarna ze hem een zachte 'hey' gaf. Was ze nerveus? In ieder geval leek ze niet helemaal zeker van haar zaak. Dat werd vooral duidelijk zodra ze zich op de kapotte knoppen van de machine richtte. Ze raakte ze met een aarzelende houding aan. Marnix volgde elk van haar beweging met zijn ogen. ''Ey'' Antwoordde hij uiteindelijk dan ook op haar terwijl hij voelde hoe zijn nagels zich weer terug trokken. Iets wat een jeukend gevoel gaf. Even klemde hij zijn kaken dan ook wat op elkaar in een poging het te negeren tot dat het voorbij was. Ondertussen begon het meisje te spreken. Marnix keek licht wat verbaasd naar haar door haar woorden. Zij dacht dat hij problemen had? Alsof hij dat zelf niet in de gaten had. Of kwam ze nu om het nog in te wrijven voor hem? Marnix snoof eens. Het ging automatisch. Hij dacht automatisch van het ergste uit. Omdat er nog geen enkele keer, echt geen enkele keer er iemand geweest die hem echt probeerde te begrijpen. Die hem wilde helpen of hem probeerde gerust te stellen. En door zijn gedragsstoornis uitte zijn emoties nog eens dubbel zo erg. Iets waar hij niks aan kon doen. Het gebeurde gewoon. Het meisje keek hem weer in de ogen aan. Ze bood hem een koekje aan van haar laatste twee. Echter kwam het maar voor de helft bij hem over. Hij dacht nog eens aan haar woorden. Ze had ze eigenlijk niet eens slecht bedoelt. Maar hij was al zo gefrustreerd dat het wel bij hem zo over kwam. Plots greep hij haar hand die het koekje vast had. Tegelijkertijd kleurde zijn ogen geel en werden zijn hoektanden scherper. ''Ik hoef jou neppe goede bedoelingen niet'' Sprak zijn stem. Nu dieper klinkend met een grom. Langzaam aan pakte hij haar hand steeds strakker vast. Hij hoorde in zijn gedachten gelach. Geen vrolijke, nee het deed hem pijn. Ze lachte hem uit omdat hij nooit iets goed kon doen. Ja hij haatte dat gelach, hij haatte hen. Hij zag hun lachende gezichten. Tot dat ze plots als mist voor de zon verdwenen en het gezicht van het meisje weer voor hem verscheen. Maar wacht.. Zij was niet een van hen. Zij was een meisje dat de game hall in gekomen. Waarschijnlijk niet eens met slechte bedoelingen. Dat was iets wat hij zich nu pas echt goed besefte. Gelijk liet hij haar hand los en schoot hij naar achteren. Hij liet zich op de grond vallen en kroop met zijn rug tegen de muur aan. Hij keek haar aan, geschrokken van zichzelf. Wetend dat hij haar echt pijn had willen doen. Onnodig pijn. Zo wilde hij niet zijn. ''Het spijt me..'' Gromde hij naar waarna hij langzaam aan zijn armen om zijn hoofd plaatste en zijn ogen dicht kneep. ''Ik wilde het niet doen, echt niet..'' Sprak hij zowel tegen zichzelf als tegen haar. Ondertussen werden zijn ogen dan ook weer normaal en verdwenen de scherpe hoektanden. Hij zat daar als een monster dat zich schamend voor zijn acties wilde verbergen.}

Onderwerp: Re: Game over. vr aug 16, 2013 1:36 pm

Jasmine wist niet helemaal zeker of het wel zo slim was om naar hem toe te gaan. Misschien had ze beter weg kunnen lopen. Maar aan de andere kant was ze behalve bang ook wel wat nieuwsgierig. Dat was ze altijd als ze een nieuw iemand tegen kwam. Eenmaal bij hem kon ze nog steeds niet helemaal geloven wat er nou gebeurt was. Ze keek naar het apparaat voor ze weer naar hem keek. ''Ey'' Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen hij tegen haar sprak. Ze vroeg zich af waarom hij het apparaat vernield had. Waarschijnlijk was het per ongelijk geweest. Ze vertelde hem dan ook dat hij een klein probleem had. Doelend op het spel wat nu kapot was en redelijk populair was bij sommige tieners hier op school. Echter leek hij verbaast over haar woorden, dat was duidelijk te zien. Terwijl ze haar koekje aanbood keek ze hem af wachtend aan. Geschrokken keek ze hem aan toen hij haar pols vast pakte. Ze moest toegeven dat ze bang werd. Dit omdat ze gezien had wat hij met het spel had gedaan. Had ze iets verkeerds gezegd? Nee toch of kwamen haar woorden anders bij hem aan dan hij bedoelde. Ze liet het koekje wat ze in die hand had vallen en probeerde haar hand los te trekken. Ze keek hem aan en zag zijn ogen veranderen een rilling van angst ging door haar heen. Wat had ze gedaan en wat zou hij met haar gaan doen? Ze keek van hem weg om hem geen pijn te doen. Het was belachelijk ze hoorde haar gaven nu te gebruiken. Hij maakte haar bang. Maar ze wou hem niet laten voelen als of hij in brand stond. Dat verdiende hij niet, niemand verdiende dat. Net op het moment dat ze haar pols los wou maken door zijn vingers er van af te halen sprak hij. ''Ik hoef jou neppe goede bedoelingen niet'' Verbaasd keek ze hem toch weer aan. "Waar heb je het over?" Vroeg ze hem dan ook. Ze begon licht te trillen van angst en probeerde haar pols los te maken. Echter was hij sterker dan zij. Daarbij werd zijn grip op haar pols strakker. "Auw, je doet me pijn." Ze keek naar haar pols voor ze hem weer aan keek. "Alsjeblieft laat me los." Toen hij eindelijk haar pols los liet trok ze haar arm snel terug en keek toe hoe hij naar achteren schoot en tegen de muur aan zat. ''Het spijt me..'' Jasmine keek naar de uitgang van de speel hal en even twijfelde ze om er vandoor te gaan om een leraar er bij te halen. Maar aan de andere kant. Ze durfde hem ook niet alleen te laten. Al helemaal niet toen hij in een gekropen zat. ''Ik wilde het niet doen, echt niet..'' Aarzelend zette ze een stap naar hem toe maar bleef staan. "Het." Ze slikte moeizaam en wist niet helemaal wat ze nou precies moest doen. "Het geeft niet." Sprak ze verder. Haar stem zacht, hopend dat het hem wat rustiger zou maken. Ze probeerde de angst te verbergen in haar stem wat aardig lukte vond ze zelf. Ze pulkte wat onzeker aan haar shirt voor ze toch op hem af stapte. "Ik geloof je." Fluisterde ze zacht om zijn woorden. Als hij haar echt iets aan wou doen dan reageerde hij niet zo. Aarzelend ging ze voor hem op de knieën zitten en keek even naar hem. Ze stak haar hand uit maar die bleef in de lucht hangen. Niet zeker wetend of ze hem wel aan zou moeten raken. "Ik geloof je dat je het niet wilde doen." Fluisterde ze weer. Uiteindelijk legde ze haar hand toch aarzelend op zijn arm. "Het kan gebeuren." Waarom wist ze nou verdomme niet wat ze moest zeggen. Ze haatte het om hem zo te zien zitten. Ook al had hij haar pijn gedaan. "Moet ik misschien een leraar halen?" Haar stem nog steeds zacht. Het duurde niet lang voor ze zag dat er rook uit haar hand palm kwam. Niet wetend wat het bij hem deed trok ze gehaast haar hand terug, en zorgde er voor dat de zwarte rook niet verder de ruimte in trok of ook maar weer naar hem toe ging. Straks ontnam ze hem per ongelijk een van zijn zintuigen en zou hij misschien nog meer in paniek raken of wat er net dan ook gebeurde. Ze baalde echt dat ze niet wist wat ze moest doen. Even was ze stil en bekeek hem. Vervolgens schoof ze wat meer naar hem toe. "Ik ben echt slecht in mensen gerust stellen." Sprak ze. Ze beet weer op haar lip en legde uiteindelijk toch haar hand weer op zijn arm. "Alsjeblieft wil je me aan kijken?" Vroeg ze zacht terwijl ze langzaam probeerde om zijn arm naar beneden probeerde halen.

Tag: Marnix Words: 815 Notes: Xx

Onderwerp: Re: Game over. vr aug 16, 2013 2:40 pm

_{Geschrokken van zijn actie kroop hij naar achteren weg tegen de muur. Hij sloeg zijn arm voor zijn gezicht. Als een monster die bang was voor zijn eigen daden en zich nu dan ook schaamde daarvoor. Marnix balde zijn handen tot vuisten. Hij zei het meisje dat het zijn bedoeling niet was geweest. Dat was dan ook echt zo. Hij had haar geen pijn willen doen. Echter voelde hij nog steeds haar pols in zijn hand terwijl ze hem zei te stoppen, terwijl ze hem zei dat het pijn deed. Het waren zij gewoon. Zij die hem toen zo hadden gepest en vast zaten geklemd in zijn hoofd. Ze beïnvloedde alles wat hij deed. En hij haatte het. Daarom kon hij beter ook niemand in zijn buurt hebben. Niet zolang hij zijn woede en frustratie niet onder controle had. Maar hij was nu eenmaal op een school. Een school waar vele andere leerlingen waren. Leerlingen die net zoals hij ook een mutant waren. En dat betekende dit meisje ook. Maar het zou hem niets verbazen als hij haar had afgeschrikt. Misschien kon ze dan ook maar beter gaan. Zodat hij alleen achter zou blijven en tot rust kon komen. Maar bij die gedachten's voelde hij gelijk dat eenzame gevoel. Hij wilde niet langer alleen zijn. Hij wilde iemand die hem kon helpen. Die hem gerust kon stellen en hem een kans wilde geven. Al dat hij wilde was de sprank van vriendschap eens kunnen voelen.
Hij bleef zijn gezicht verborgen houden achter zijn arm. Ook al was die al weer normaal. Hij durfde haar gewoon niet aan te kijken. Hij wachtte enkel op dat ene moment. Dat ene besluit van haar of ze bleef of weg zou gaan. Plots hoorde hij haar stem. Het leek erop dat ze begon te spreken. Ze begon met een 'het'. Voor een moment was het stil tot dat ze hem zei dat het niets gaf. Langzaam aan opende Marnix zijn ogen half. Het gaf niets? Hoe? Hij had haar pijn gedaan. Marnix slikte eens. Haar stem klonk zacht. Er klonk geen angst. Dat verborg ze goed, erg goed want hij had het niet in de gaten dat ze dat deed. Dat ze zacht sprak maakte hem dan ook wat rustiger. Zijn gespannen vuisten begonnen te ontspannen. Ondertussen hoorde hij voetstappen. Hij kon horen dat ze niet van hem weg gingen. Nee ze kwamen op hem af. Het meisje kwam naar hem toe. Ze zei hem op fluistertoon dat ze hem geloofde. Het klonk zacht maar verstaanbaar. Deed ze dat echt? Was zij gerustgesteld door zijn woorden? Marnix voelde zich nu een stuk rustiger. Als het meisje hem vergaf deed het hem dan toch ook wel een stuk beter. Nu kreeg hij het gevoel dat hij kon spreken, dat hij haar weer aan kon kijken. Echter veranderde dat al snel zodra het meisje besloot voor hem op haar knieën te zitten. Dat was ineens wel heel dichtbij. Marnix kreeg het gevoel naar achteren te willen kruipen. Echter lukte dat niet, nee hij zat nog steeds tegen die muur aan. Hij slikte eens. ''Misschien kun je beter gaan..'' Sprak hij zacht tegen haar. Ook al voelde het fijn dat iemand eens langer dan een paar seconde de moeite nam om bij hem te zijn, straks deed hij haar weer pijn. Hij wilde alles behalve dat. Doordat Marnix zich achter zijn arm verschuilde had hij dan ook niet in de gaten dat ze een poging deed hem met een aanraking te willen geruststellen. Hij richtte zich enkel op de geluiden die ze maakte met haar lichaam en stem. Ze herhaalde dan ook, nu in een langere zin, dat ze geloofde dat hij het niet had willen doen. En daar was dan de aanraking. Ze plaatste haar hand op zijn arm. De warmte van haar huid voelde hij door zijn zwarte jack heen. Marnix zijn ogen knepen zich weer dicht. Dit meisje.. Ze was zo anders dan al die anderen. Het verwarde hem. Waarom was ze niet bang van hem weg gerend. Waarom maakte ze de lijn van zijn gewenning niet langer? Misschien omdat ze ook een mutant was? Marnix slikte weer eens. Dit was totaal het tegenover gestelde van wat hij gewend was. Het betekende veel voor hem. Maar aan de andere kant verwarde het hem des te meer. 'Het kan gebeuren' Zei ze hem. Marnix klemde zijn kaken op elkaar. ''Nee.. Het had helemaal niet mogen gebeuren'' Reageerde hij nu dan ook gelijk op haar. Zijn vuist spande zich weer aan. Plots begon ze over een leraar. Marnix zijn ogen verwijdde zich terwijl hij zijn arm verder om zich heen legde. ''Nee, geen leraar. Nu niet'' Reageerde hij al snel weer. Alles behalve een leraar kon hij nu gebruiken. Hij wist zeker dat een leraar niet bepaald blij zou zijn met het feit dat hij de machine kapot had gemaakt en vervolgens het meisje pijn had gedaan. Dat zou hem alleen maar meer frustratie brengen en dat kon hij nu echt niet gebruiken. Plotseling voelde hij een vreemde koude rilling bij zijn arm. Hij had niet in de gaten dat het van de zwarte rook van het meisje kwam. Een flits van de lachende pesters kwam terug in zijn hoofd, zodra de zwarte rook van het meisje zijn arm raakte. Gelijk kromp Marnix wat meer in elkaar. ''Ga.. weg..'' Sprak hij zacht. Echter liet het meisje hem al snel los en dat was het moment dat het beeld verdween. Marnix zijn lichaam ontspande langzaam aan weer terwijl zijn ogen zich weer half opende. Dat was even vreemd geweest. Voor een moment was het stil. Hij hoorde niets, hij voelde niets. Was ze dan toch weg gegaan? Die gedachten nam al snel weg zodra hij geschuif hoorde van kleren op de vloer. Het kwam zijn kant op. Kwam ze dichter naar hem toe? Bij dat idee was het bijna alsof hij haar lichaam al kon voelen. Als volgt was haar stem te horen. Haar woorden klopte niet. Voor hem niet. Het betekende al genoeg voor hem dat ze bij hem bleef en juist die ene poging deed om hem gerust te stellen. Zo plaatste ze dan ook weer een hand op zijn arm. Dit keer verstrakte hij niet. Ze vroeg hem of hij haar aan wilde kijken. Weer met die zachte, eigenlijk wel lieve stem. Hij voelde haar slanke vingers een poging doen zijn arm naar beneden te halen. Langzaam aan deed hij met haar mee en tilde hij zijn hoofd op. Hij keek haar in de ogen aan. Zijn ogen glinsterde van angst en pijn. Ze was nu een stuk dichter bij hem. Maar hij liet het toe. Ze had iets, iets wat hem ook daad werkelijk gerust stelde. ''Je hebt mij gerust gesteld'' Sprak hij plots tegen haar. Zijn blik streek omlaag naar haar hand die op zijn arm lag. Voorzichtig pakte hij haar hand vast met de zijne. Zijn duim streek stilletjes over de huid van haar pols. ''Heb ik je veel pijn gedaan?'' Vroeg hij haar nu met een wat zachtere toon. Terwijl hij van haar hand langzaam aan terug naar haar gezicht keek. Naar haar blauwe ogen.}

Onderwerp: Re: Game over. vr aug 16, 2013 3:53 pm

''Misschien kun je beter gaan..'' Jasmine schudde haar hoofd als antwoord maar wist dat hij dit natuurlijk niet kon zien. "Nee," Sprak ze zacht terwijl ze naar hem bleef kijken. "Ik denk dat het beter is als ik blijf." Zo gaf ze ook meteen aan dat ze hem niet alleen wou laten. Ze zou echt niet weg gaan omdat hij haar bang had gemaakt. Zij zelf had er ook een hekel aan wanneer het gebeurde. Ze had het vaak genoeg mee gemaakt dat iemand uit haar leven verdween omdat ze hen per ongelijk pijn hadden gemaakt. Echter liepen ze pas weg wanneer ze het tegen ze zei dat zij de gene was die het deed. Dan geloofde ze het niet en gingen ze weg. Ze had vanaf dat moment besloten om helemaal niks meer te zeggen. Wat had ze er aan als mensen haar toch niet wouden geloven. En deden ze het wel dan stopte ze haar weg. Zoals haar ouders hadden gedaan. Ze wist dus een beetje hoe hij zich nu voelde. In elk geval ze nam het aan dat hij het zelfde gevoel had. Dat kon niet anders. Jasmine reageerde alleen niet zo heftig zoals hem maar iedereen reageerde anders. Ze vroeg zich wel af waarom hij zo heftig gereageerde maar ze besloot het maar niet te vragen. Dat was misschien een vraag voor later. Of zou er geen later zijn? Als het aan haar lag in elk geval wel. Hij leek haar namelijk best oké. Ondanks dat hij haar pijn had gedaan. Het was een rare eerste ontmoeting dat moest ze in elk geval toegeven. En ze vroeg zich nog steeds af wat ze verkeerd had gedaan. Ze dacht dan ook even terug. Misschien de woorden dat hij in de problemen zat? Dat zou best nog wel eens kunnen. Zo raar was haar laatste vraag nou ook al weer niet geweest toen ze hem vroeg of hij een koekje wou. Ze ging er maar van uit dat het de woorden was dat hij nu een probleem had. Dat was het meest logische. Jasmine had haar hand op zijn arm gelegd en hoopte dat het hem iets ontspande. Ze vertelde hem dat het kon gebeuren en daar lijk hij het niet mee eens te zijn. ''Nee.. Het had helemaal niet mogen gebeuren'' Nee het had inderdaad niet mogen gebeuren maar blijkbaar had hij zijn kracht ook niet onder controle. Net zoals zij, zulke dingen gebeurde nu eenmaal. Of was er misschien toch wat anders aan de hand dan zijn kracht? Dat kon natuurlijk ook nog. Maar dan nog vond ze dat dat soort dingen nu eenmaal gebeurde. "Misschien heb je gelijk." Bekende ze. "Maar zulke dingen gebeuren nu eenmaal" Vervolgde ze zacht. Ze hoopte misschien dat ze toch een leraar op kon halen aangezien die het vast beter deed dan zij. Die wisten hoe ze hier mee om moesten gaan. Ze waren namelijk een stuk ouder en dus ook een stuk volwassener dan zij zelf was. Ze was nog maar 18 het leek misschien oud op sommige momenten. Maar nu voelde ze zich een klein meisje die maar iets probeerde en het waarschijnlijk heel erg ging verprutsen. Misschien maakte ze hem alleen maar bozer. En ze had het inderdaad verpest toen ze over een leraar begon. Ze zag hem zich verder verstoppen en het duurde niet lang voor hij iets zei. ''Nee, geen leraar. Nu niet'' Ze keek even van hem weg voor ze weer terug keek. "Oké geen leraar." Antwoordde ze zacht. ''Ga.. weg..'' Om eerlijk te zijn trok ze hem nu tegen haar aan zoals moeders altijd deden om iemand gerust te stellen. Maar ze deed het niet eerlijk gezegd durfde ze het niet. Toen ze zijn reactie zag op haar hand was ze toch lichtelijk geschrokken. Ze haatte haar gaven nu echt. Soms was het handig. Handiger dan die illusie die ze had. Jasmine vroeg zich nog steeds af waarom die kracht in vredesnaam bestond. Of er nog meer mensen waren die het had. En als dat wel zo was dan vroeg ze zich af waar ze die voor gebruikte. Met zulke krachten was het haast verleidelijk om het zwarte pad op te gaan. Als ze eerlijk moest zijn vond ze het soms heerlijk als ze iemand pijn deed. Maar alleen wanneer die persoon het verdiende, anders niet. Kort schudde ze haar hoofd. Het ging nu om deze jongen niet om haar. "Nee ik ga niet weg." Vertelde ze hem alweer. Ook al schreeuwde ze tegen hem ze zou bij hem blijven dat was een ding wat ze wist. Ook al was het maar tot dat er inderdaad een leraar hier heen kwam. Ze bleef hier tot hij rustig werd en wou hij dan nog dat ze zou gaan dan zou ze netjes luisteren en er vandoor gaan. Maar nu was ze gewoon te koppig om het ook maar te doen. Toen ze haar hand weg trok leek hij weer wat te ontspannen. Wat betekende dat ze inderdaad voor even zijn zintuigen weg had gehaald. Iets waar ze toch flink van baalde. Ze besloot dan als nog haar hand weer op zijn arm te leggen. Dit keer had ze haar krachten beter in de hand. Waar door er geen rook uit haar handen kwam. Ze was blij dat toen hij zijn arm naar beneden deed en haar aan keek. Echter deed de blik in zijn ogen haar wel even slikken. De angst en pijn die er in stonden waren gewoon vreselijk. ''Je hebt mij gerust gesteld'' Ze glimlachte een beetje toen hij dit zei. "Dan ben ik er toch beter in dan ik dacht." Haar stem nog steeds zacht. Ze volgde zijn blik naar haar pols en schrok ligt toen hij haar hand pakte. Een rilling gleed door haar heen toen ze zijn duim over haar huid voelde gaan. ''Heb ik je veel pijn gedaan?'' Jasmine slikte kort toen hij haar weer aan keek en had nu moeite om te liegen. Toch besloot ze hem niet helemaal de waarheid te vertellen. "Het valt wel mee." Antwoordde ze dan ook. Haar ogen gleden over zijn gezicht heen en bleef hangen bij zijn ogen. Kort bleef ze stil terwijl ze hem aan keek voor ze haar ogen neer sloeg en naar de grond keek. Ze beet op de binnen kant van haar wang en keek weer terug omhoog. Ze had eerlijk gezegd geen idee wat ze nu moest zeggen. Ze was in elk geval blij dat hij weer rustig was. "Het spijt me als ik iets verkeerds heb gezegd net." Fluisterde ze zacht. "Het was niet mijn bedoeling geweest." Ze hoopte dat hij haar kon vergeven ook al wist ze nog steeds niet helemaal wat en waarom.

Tag: Marnix Words: 1155 Notes: Xx

Onderwerp: Re: Game over. vr aug 16, 2013 4:49 pm

_{Het meisje hield vol. Ze hield maar vol dat ze bij hem zou blijven. Ze zou hem echt niet alleen laten zitten hier in de game hal. Dat was nu wel duidelijk voor Marnix. Het begon hem ergens wel gerust te stellen. Maar aan de andere kant verwarde het hem ook. Voor het eerst, sinds al die jaren, was er een meisje die daadwerkelijk bij hem kwam zitten en hem meerdere keren duidelijke maakte dat ze hem niet allen zou zijn. Het betekende veel voor hem en stelde hem zo dan ook wat meer gerust. Wat hij wel nodig had, die rust. Echter had ze voor een moment wel gedacht aan een leraar maar dat wilde Marnix dan weer niet. Voor nu was zij alleen genoeg. Dat van die machine zou hij later zelf wel uitleggen aan het hoofd van de school. En zo wie zo zou hij niets vertellen over wat er tussen hen was gebeurt. Dat was al vervelend genoeg geweest. Er was een ding wat hij zich begon af te vragen. Na dit. Zou hij dan vaker met haar contact hebben? Zou hij dat kunnen en zou zij dat willen? Hij zou er vanzelf waarschijnlijk wel achter komen. En anders moest hij er maar wat aan doen. Zij gaf hem een kans. En ergens was hij bang dat hij haar weer pijn zou doen. Maar aan de andere kant wilde hij dat dan ook net zo snel weer vergeten. Hij wilde dit contact niet verbreken. Dit contact met haar dat hem zo gerust stelde. Ze had een hand op zijn arm gelegd en had zo een poging gedaan zijn arm al wat naar beneden te halen. Hij wist niet hoe maar hij liet zijn arm vanzelf al mee gaan. Hij draaide zijn gezicht richting haar en keek haar in de ogen aan. Voor een moment keek hij haar met zijn ogen aan, die al genoeg vertelden over hoe hij zich voelde. Waarna hij haar dan ook vertelde dat het haar juist gelukt was om hem gerust te stellen. Ze gaf hem een licht glimlachje. Iets wat haar goed stond trouwens. Ze zei hem vervolgens dan ook dat ze er dan toch beter in was dan ze had gedacht. Hij knikte gelijk eens lichtjes. Zo begon de angst en pijn langzaam aan dan ook wat weg te trekken uit zijn ogen.
Nu richtte Marnix zich op haar hand die ze op zijn arm had gelegd. Zacht pakte hij deze vast en liet hij zijn duim over de huid van haar pols heen gaan. Hij vroeg haar of hij haar veel pijn had gedaan. Zodra hij kwaad werd had hij namelijk geen besef van hoe veel pijn hij iemand bezorgde. Van haar hand keek hij haar terug in de ogen aan. Hij zag haar slikken. Ergens vertelde hem dat al genoeg. Hij had haar echt pijn gedaan, en waarschijnlijk niet zo'n beetje ook. Toch zei ze hem dat het wel mee viel. Marnix slaakte een lichte zucht terwijl hij terug omlaag naar haar hand keek. Echter duurde het niet lang of hij keek haar weer aan. Zij deed hetzelfde bij hem en zo keken ze elkaar voor enkele seconde dan ook zwijgend in de ogen aan. Niet dat hij er moeite mee had. Nee tot nu toe was haar aanwezigheid alleen nog maar prettig geweest, met het incident niet mee geteld dan. Plots keek ze weg naar de grond waarbij ze op de binnen kant van haar mond beet. Marnix slikte eens. Wilde ze hier nu nog echt wel met hem zitten? Dat vroeg hij zich gelijk af. Maar op dat moment begon zij al weer tegen hem te praten. Ze bood haar excuses aan voor dat ze misschien wel iets verkeerds tegen hem had gezegd daar straks. Dit deed ze met een zachte fluisterende toon waarop ze vervolgde dat het haar bedoeling niet was geweest. Dit keer keek Marnix van haar weg naar de grond voor zich terwijl hij haar hand langzaam aan weer los liet, zich beseffend dat hij die nog vast had ook al stelde haar aanrakingen hem al net zo gerust. ''Je hoeft je excuses niet aan te bieden, jij kunt er niets aan doen'' Begon Marnix na een korte stilte tegen haar. Hij haalde eens diep adem waarna hij haar weer in de ogen aan keek. ''Ik heb borderline een.. gedragsstoornis'' Legde hij aan haar uit. Hij wende zijn blik even af. ''Ik ben vroeger veel gepest daardoor en laten we zeggen dat het behoorlijk wat littekens heeft nagelaten..'' Sprak hij er wat zachter achteraan. ''Ik kwam hier om afleiding te zoeken maar ik kan zelfs die game machine niet heel laten'' Zei hij. Je kon zien dat hij er aardig van baalde. Maar hij baalde er het meest van dat hij het meisje pijn had gedaan. Bij die gedachten keek hij dan ook weer even naar haar hand waarna hij haar terug in de ogen aan keek. ''Na dit.. Kunnen we..'' Marnix twijfelde, hij wist niet goed hoe hij het moest vragen zeker nadat hij haar verteld had over zijn gedragsstoornis. Misschien dat haar gedachten gang zou veranderen en ze toch weg zou gaan. ''Kunnen we vrienden zijn?'' Vroeg hij na korte stilte van de juiste woorden vinden aan haar.}

Onderwerp: Re: Game over. vr aug 16, 2013 8:02 pm

Wat er tussen hen was gebeurt wou ze eigenlijk zo snel mogelijk vergeten. Gewoon omdat het geen goed herinering zou zijn maar ook omdat het gebeurt was, hij had er spijt van en het was goed zo vond ze zelf. Al zou ze hier misschien nog langer aan blijven herinnerd door de pijn in haar pols. Ze durfde te wedden dat ze er ook blauwe plekken zou krijgen. Misschien moest ze maar kleren met lange mouwen aan doen zodat het niet gezien werd door andere en niemand vragen ging stellen. Ze zou dit dus ook echt niet vertellen aan niemand niet. Dit zou iets zijn wat tussen deze jongen en haar bleef. In elk geval wel als het aan haar lag. Niet dat ze zich er voor schaamde maar ze wou gewoon niet dat hij nog meer in de problemen kwam dan hij al had door het spel wat nu kapot was. Ook zou het roddels opleveren en dat was natuurlijk weer helemaal niks. Daarom loog ze ook tegen hem dat het wel ging. Zodat hij het kon vergeten en zich niet meer schuldig hoefde te voelen. Haar blik gleed naar zijn hand die de haren nog steeds vast had het duurde niet lang voor hij die los liet. Jasmine legde haar hand voorzichtig op haar schoot en besloot om straks even bij de ziekenzaal langs te gaan. Gewoon even voor de zekerheid. Ze wist ook wel dat die niet gebroken was, in elk geval dat hoopte ze. Maar die kans was redelijk klein vond ze zelf. Nee waarschijnlijk was hij gekneusd. Veel maakte ze er geen zorgen om. Waarom zou ze als er toch niks mee aan de hand was. Nee ze had er nu gewoon wat last van dat was alles. Ze bood al snel haar excuus aan, gewoon omdat ze vond dat ze dat moest zeggen. ''Je hoeft je excuses niet aan te bieden, jij kunt er niets aan doen'' Haar blik gleed weer naar hem toe en keek hem wat nieuwsgierig aan. Ze wachtte tot hij verder sprak en dat deed hij ook na dat ze hem diep adem hoorde halen. ''Ik heb borderline een.. gedragsstoornis'' Jasmine had dit niet bepaald verwacht en wist ook niet echt hoe ze moest reageren. Ze was iets geschrokt dat moest ze eerlijk bekennen gewoon omdat ze het niet had verwacht. Echter probeerde ze het te verbergen zodat hij niet beledig zou worden. Maar het zorgde er niet voor dat ze nu meteen op wou springen en weg wou rennen ofzo. Nee ze kende deze jongen niet eens dus kon ze ook niet over hem oordelen. ''Ik ben vroeger veel gepest daardoor en laten we zeggen dat het behoorlijk wat littekens heeft nagelaten..'' Hier liet ze wel duidelijk zien dat ze geschrokken was. "Ik snel niet dat mensen zo iets kunnen doen." Fluisterde ze zacht waarna ze kort weg keek voor ze hem weer aan keek. Kort beet ze op haar lip voor ze iets zei. "Je vatte het waarschijnlijk verkeerd op toen ik zei dat je een probleem had of niet?" Vroeg ze aarzelend. Niet zeker wetend of het wel goed was om dit te zeggen. ''Ik kwam hier om afleiding te zoeken maar ik kan zelfs die game machine niet heel laten'' Ze knikte en keek hem aan. "De schoolhoofd zou er vast wel begrip voor hebben. Anders zeggen we gewoon dat die kast tot leven kwam en mij wou aanvallen en jij mij gered hebt." Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze dit zei. Jasmine zag het al helemaal voor haar hoe ze het vertelde aan de schoolhoofd. Die zou het vast niet geloven maar het idee alleen al was grappig vond ze zelf. ''Na dit.. Kunnen we..'' Vragend keek ze hem aan. Wat wou hij vragen? ''Kunnen we vrienden zijn?'' Zonder ook maar echt naar te denken gaf ze al een antwoord. "Misschien" Sprak ze met een glimlach terwijl ze hem aan keek. "Laten we beginnen met kennissen." Ze ging even verzitten en keek kort door de ruimte heen voor ze hem weer aan keek. "Elkaar beter leren kennen enzo, en wie weet word het vriendschap." Ze kon hem nog niet als een vriend benoemen. Ze wist niet eens zijn naam. Maar de kans dat ze vrienden werden was eigenlijk best groot. "Maar een ding hebben we al gemeen en dat is dat we beide uit Engeland komen. In elk geval dat neem ik aan door je accent." Terwijl ze aan de praat waren had ze zijn accent duidelijk opgemerkt. Het was het zelfde als de hare en eigenlijk vond ze het wel leuk dat hij ook een accent had. In plaats van al die Amerikanen. Het scheelde dat ze in elk geval het zelfde taal hadden. "Trouwens ik ben Jasmine Hudson." Ze staak haar goede hand uit en stond daarna op. "Ik heb je een koekje aangeboden en ik denk dat het tijd word dat we die op gaan halen." Ze wachtte niet echt op hem af en liep al terug naar de machine om de koekjes op te pakken en ze vervolgens weg te gooien in de prullenbak. Ze veegde haar handen schoon en wachtte tot dat Marnix had besloten om mee te gaan. Misschien had hij wel helemaal geen zin dat zou heel goed kunnen. En als dat zo was dan zou ze nog met hem in de game hall rond hangen om hem later een keer het koekje te geven.

Tag: Marnix Words: 943 Notes: Xx

Onderwerp: Re: Game over. za aug 17, 2013 3:48 am

_{Het was vreemd. Ineens vertelde hij alles aan haar. Alsof hij er niet bang voor was dat ze weg zou gaan zoals al die anderen. Die anderen die het alles behalve hadden geaccepteerd. Maar door zijn gedragsstoornis kon Marnix dan ook wel ineens dingen doen of zeggen waar hij geen verklaring had. Misschien was dit een van die moment. Het ging gewoon vanzelf. Hij zei het zonder vooraf over de gevolgen na te denken. Dat kwam meestal later. Hij keek het meisje na zijn woorden weer in de ogen aan. Benieuwd naar wat haar reactie zou zijn. Echter toonde ze niet heel veel gezichtsuitdrukking. In ieder geval niets dat hem duidelijk kon maken wat ze er nu precies over dacht. Even keek Marnix haar wat vragend aan. Nu begon hij zich dan ook sterk af te vragen of het wel zo goed was geweest om haar over zijn gedragsstoornis te vertellen. Elk moment zag hij voor zich hoe ze van hem weg ging en nooit meer terug bij hem in de buurt zou komen om wat voor reden dan ook. Maar dat was nog steeds niet gebeurt. Zou het nu dan ook niet gebeuren? Was ze nog steeds zo vast beraden om bij hem te blijven? Daar kwam hij nu vanzelf wel achter.
Zodra hij haar had verteld dat hij littekens had overgehouden van het gepest uitte ze echt dat ze geschrokken was. Zijn woorden waren dan ook zo wel letterlijk als figuurlijk geweest. Er zat zo wie zo een echt duidelijk litteken op zijn lichaam die hij over had gehouden nadat hij hevig in elkaar geslagen was. Daarna had hij dan ook geprobeerd die jongen die het ergste was te vermoorden. Echter wist hij zich nog net terug te trekken op het laatste moment. Hij wist ook niet wat hij liever had gehad. Dat de jongen langer pijn zou lijden zodat hij hetzelfde zou voelen als hij, of dat hij hem daad werkelijk had afgemaakt. Voor een moment balde Marnix zijn handen tot vuisten bij die gedachten's, die nare gedachten's. Gelijk richtte hij zijn blik terug op het meisje. De enige die hem op dit moment wist gerust te stellen. Hij luisterde naar de woorden die ze zacht tegen hem uit sprak. Zijn blik ging van haar lippen omhoog naar haar ogen. Die blauwe ogen. Uiteindelijk knikte hij kort eens. Er waren blijkbaar gewoon mensen die het nodig vonden om iemands leven zonder goede reden te verwaarlozen. Even keek ze weg waarbij ze algauw weer op haar onderlip beet. Dat zorgde er voor dat Marnix zijn blik terug naar haar lip werd getrokken. Ze moest er mee stoppen. Straks beet ze nog eens te hard. Marnix zijn gedachten bleef daarbij, alsof hij vergeten was waar ze het zojuist over hadden, tot dat het meisje weer tegen hem begon te spreken. Nu giste ze dan ook naar een verklaring voor zijn reactie daar straks. Gelijk keek Marnix haar in de ogen aan. Voor een moment bleef hij haar zwijgend in de ogen aan kijken waarna hij weer knikte. ''Ja.'' Reageerde hij zacht op haar. Hij legde haar er dan ook bij uit waarom hij naar de game hal was gekomen en dat dus uiteindelijk niet zo'n succes was geweest. Waarop zij dan ook weer reageerde. Niet alleen serieus maar ook met een grapje. Plots begon een glimlach de lippen van Marnix te sieren en lachte hij dan ook even wat. Ja het had echt grappig geklonken waardoor hij niet anders kon dan even lachen. Ja ze bleef, en leek de situatie alleen maar beter voor hem te maken. Iets waardoor hij niet wilde dat ze weg zou gaan. Nu begon hij zich dan ook iets af te vragen. Even wende hij zijn blik af. Ondertussen begon hij te praten, echter leek hij zijn woorden niet helemaal te kunnen vinden. Daardoor hield hij zich weer even stil tot dat hij eindelijk wist wat hij echt wilde vragen en deed dit dan ook gelijk. Hij vroeg haar naar vriendschap.
Langzaam aan keek hij haar weer in de ogen aan na zijn vraag. Benieuwd naar wat ze er op zou reageren. Het werd een 'misschien' dat was geen duidelijk antwoord. Maar de glimlach die ze er bij toonde gaf hem toch wat hoop. Even glimlachte hij dan ook weer lichtjes terug naar haar. Ja zo kwam zijn vrolijkheid wel weer naar boven. Ze vertelde hem hoe het haar het beste leek om te beginnen. Marnix luisterde er naar terwijl hij haar met zijn ogen volgde zodra ze ging verzitten. Hij knikte uiteindelijk eens lichtjes. Daar had ze wel een punt en dus stemde hij er ook wel mee in. ''Je bent leuk, dus ik hoop van wel'' Reageerde hij uiteindelijk plots op haar woorden over dat het dan wel vriendschap zou kunnen worden als ze elkaar beter leerde kennen. Het was weer zo'n moment dat hij er niet over nadacht. Hij zei het gewoon. Maar hij meende het dan ook. Ze was bij hem gebleven en had hem gerustgesteld. Dat had gewoon al veel voor hem betekend. Vervolgens leek de kennis making te beginnen. Ze begon over zijn accent en dat ze daaruit dus kon opmaken dat hij uit Engeland kwam. Dat klopte zeker. ''Klopt'' Reageerde hij met een lichte glimlach op haar. Het was inderdaad een fijn idee dat ze beide uit Engeland kwamen. Ze droegen het zelfde accent dus hadden ze er geen last van om aan nieuwe of geen accenten te wennen bij elkaar. Nu kwam dan het moment dat ze zich echt voor stelde met haar naam. Die was al lang genoeg geheim gebleven. ''Jasmine Hudson..'' Herhaalde hij haar naam wat zachter waarna hij al snel weer licht wat glinsterde. ''Mooie naam'' Reageerde hij terwijl hij gelijk haar hand vast pakte. ''Marnix, Marnix Samuel'' Stelde hij zich nu dan ook voor. Zodra hun handen elkaar vast hadden stond Jasmine op en begon ze ineens over het koekje dat ze hem had aangeboden. Nu lag het daar nog eenzaam op de grond bij de machine. En waarschijnlijk was het ook niet meer eetbaar. Echter wachtte ze niet op een reactie. Nee ze liep al van hem weg en pakte de koekjes van de grond waarna ze deze weg gooide in de prullenbak. Marnix volgde haar met zijn ogen terwijl hij zijn hand weer had laten zakken. Nog niet helemaal beseffend dat het zijn beurt was om nu ook op te staan en mee te komen. Dat besefte hij pas zodra ze hem weer aan keek. Gelijk stond hij op waarna hij al gauw glimlachte naar haar. Zijn ogen droegen weer een glinstering. Maar dit keer geen glinstering van angst en pijn, nee het was een glinstering die het begin van plezier uit straalde. Hij liep naar haar toe. Plots sloeg hij een arm om haar schouders heen. Je kon het een spontane actie noemen. Maar voor hem was dit een van die acties die hij achteraf weer niet kon verklaren. ''Laten we koekjes halen, maar meer dan twee. Genoeg koekjes om ons vol te snoepen. En wel met chocolade stukjes erin. Wat vind jij?'' Begon Marnix die zich al in leefde op de koekjes, terwijl hij voor zich uit de hal in keek en begon te lopen. Plots vroeg hij zich iets anders af. Iets wat eigenlijk niets met de koekjes had te maken. Hij kwam dan ook tot stilstand en keek omlaag naar haar. ''Waarom ben jij op deze school gekomen?''}

Onderwerp: Re: Game over. za aug 17, 2013 10:14 am

Ze was nog nooit met iemand omgegaan die een gedragstoornis had. Ze was een beetje geschokt. Dat was best logisch, maar het schrok haar niet bepaald af. Wat ze dan wel weer wist was dat ze er in het begin er misschien moeite mee zou krijgen. Gewoon omdat hij waarschijnlijk onvoorspelbaar zou zijn. Maar ze zou haar best doen om er tegen te kunnen. Ze was eigenlijk best verbaast dat hij het haar nu al vertelde. Misschien was hij het zat dat als hij eenmaal mensen kende ze er vandoor gingen zodra ze dit hoorde. Ondanks haar verbaastheid was ze er blij om dat ze dit wist. Nu wist ze waarom hij zou heftig had gereageerd. En kon ze de volgende keer naar denken voor ze iets verkeerds zij. Of in elk geval er een soort van op voorbereid zijn dat er zo iets weer kon gebeuren. En als ze het echt niet aan kon en ze waren vrienden dan zou ze echt niet zomaar weg gaan. Nee de kans was groot dat ze op onderzoek zou gaan hoe ze het beste kon doen. Misschien zou ze het ook nog wel vragen aan een van de leraren. Maar dat zag ze dan wel weer zodra het zo ver was. Ze hoopte in elk geval niet dat dat moment kwam. Toen hij vertelde over dat hij gepest werd was ze erg geschrokken. Hij zag er totaal niet uit om te pesten. Meestal waren het de nerds of de mensen die zij dachten dat ze niet mooi genoeg waren. Die mensen waren zo blind voor wat ze iemand anders aan konden doen. En dat alleen om hun eigen onzeker heden te verbergen. De enigste versie van pesten die zij kende was het plagen. Ze had het ook wel eens mee gemaakt omdat ze rode haren had. Echter noemde ze haar alleen maar wat namen en daar bleef het bij. En daar was ze toch behoorlijk blij om. Ze wou eerlijk gezegd niet eens weten hoe erg het bij hem was geweest. Gewoon omdat ze het dan al helemaal voor haar zag hoe het gebeurt zou zijn. Helaas konden ze niks tegen pesters doen. En dat was belachelijk. Waarom zette ze die mensen niet gewoon op een school zoals zij de mutanten ook hadden. Misschien zou het pesten dan ophouden. Of zouden ze door blijven pesten en elkaar lastig vallen. Dat zou ook nog eens kunnen. Misschien was dat toch geen goed idee. Nee het zou waarschijnlijk alleen maar meer problemen veroorzaken. Jasmine had niet in de gaten dat toen ze op haar lip beet hij naar haar mond keek. Het was een stom iets wat ze over had gehouden aan vroeger. Waarom ze ooit op haar lip had gebeten kon ze niet zeggen. Wat ze eigenlijk wel kon zeggen was dat ze soms te hard beet en haar lip kapot maakte. Dan bleef ze er lang genoeg vanaf tot dat ze geen pijn meer had en ging dan gewoon weer verder. Het was gewoon zoiets zoals duimen. Iemand die van jongsafaan duimde en het pas echt afleerde wanneer het nodig was maar jaren later soms nog steeds wakker werd met een duim in zijn mond. Haar vader had dat altijd. Ze had er altijd om gelachen als haar moeder het haar vertelde. En daarna had ze haar vader altijd een knuffel gegeven en gezegd dat het niet erg was. Door haar volgende vraag leek er voor te zorgen dat hij weer terug naar haar ogen keek. Het was grappig dat ze beide blauw waren. De hare hadden er nog wat groen in zitten. Groen was eigenlijk een kleur die je eerder verwachtte dan blauw bij een rood harige. Maar veel maakte het haar niet uit. Ze was een van de weinige dames die het niet verfde. Ze was blij met haar rood. Misschien dat ze ooit nog eens kleurspoeling zou gebruiken om maar voor even een andere kleur te hebben. Maar ze zou nooit gewoon verf gebruiken. Dat had haar moeder altijd afgekeurd. Dit omdat ze het blijkbaar een mooie kleur vond. Eigenlijk had Jasmine zich vaak afgevraagd van wie ze de rode haren had. Niemand in haar familie had die. Wat best vreemd was natuurlijk. Veel dacht ze er niet over er zou vast wel iemand zijn die het heeft. 'Ja.'' Ze had nu echt spijt van de woorden die ze eerder had gezegd. Maar aan de andere kant wist ze nu wel wat hij had en dat zou het wat makkelijker maken. Ze hoefde niet te denken dat het aan haar lag als hij vreemd reageerde op iets. Nouja eigenlijk het wel aan haar maar hij zou het niet kunnen helpen hoe hij reageerde. Toen ze er een grapje van maakte leek hij er om te lachen. Iets wat hem veel beter stond. Ze was blij dat ze hem dan ook aan het lachen had gekregen. Hier door verdween het beeld van hem hoe hij tegen de muur in een gedoken zat naar de achtergrond. Het duurde niet lang voor ze over vriendschap begonnen. Het was eigenlijk best lief dat hij er om.vroeg. Meestal vroeg je het er niet om. Maar misschien had dit te maken met zijn verleden. Ze kon hem helaas nog niet zeggen dat ze nu vrienden waren. Wel was er een hoop voor een vriendschap. Ze hoopte dan ook dat hij het ook logisch vond dat ze zouden beginnen met kennissen. Wie wist waar het verder op zou eindigen. Eigenlijk was ze daar best benieuwd naar. Misschien zouden ze wel gezworen vijanden zijn. Of inderdaad gewoon vrienden. ''Je bent leuk, dus ik hoop van wel'' Haar wangen kleurde licht rood toen hij dit zei. Ze liet haar blik verlegen naar de grond gaan en wist niet helemaal hoe ze moest reageren. "Dankje." Fluisterde ze zacht terwijl ze hem kort weer even aan keek voor haar blik weer naar beneden ging. Ze kreeg niet iedere dag die woorden te horen. Soms werd ze om sommige dingen zo snel verlegen. En dan kreeg ze een rood hoofd wat soms nog donkerde was dan haar haren. Uiteindelijk durfde ze hem weer aan te kijken en verdween de blos op haar wangen iets. Ze glimlachte toen hij toegaf dat hij ook uit engeland kwam. Ze vond het best leuk om dat te horen. Het was namelijk niet leuk om hier nieuw te zijn uit een ander land. Eigenlijk was ze niet echt meer helemaal nieuw maar lang was ze hier nu ook al weer niet. Nadat ze haar naam had gezegd keek ze hem aan, wachtend op zijn naam. Toen hij haar vertelde dat ze een mooie naam had glimlachte ze naar hem. ''Marnix, Marnix Samuel'' Ze hield die glimlach op haar gezicht. "Jou naam is ook mooi." Vertelde ze hem. Ze zei het niet omdat hij het ook had gezegd. Nee ze vond zijn naam echt mooi. Nadat ze op was gaan staan en het koekje had weg gegooid wachtte ze tot dat Marnix naar haar toe zou komen of zou zeggen dat hij hier wou blijven. Ze keek toe hoe hij op stond en zag al snel dat de blik in zijn ogen veranderd was. Daar was ze echt bij om. Vooral omdat er plezier in leek te staan. Toen hij bijna bij haar was draaide ze zich om, om ook te lopen. Echter bleef ze even verbaast staan toen ze zijn arm om haar schouders voelde. Misschien moest ze hem vertellen dat hij het niet mocht doen. Maar aan de andere kant. Ze vond het niet echt een probleem. Aarzelend sloeg ze dan ook haar arm om zijn middel en beet weer eens op haar lip. Vervolgens keek ze naar hem op. Nog steeds wachtend op een antwoord. ''Laten we koekjes halen, maar meer dan twee. Genoeg koekjes om ons vol te snoepen. En wel met chocolade stukjes erin. Wat vind jij?'' Ze grinnikte toen hij zei dat ze genoeg koekjes moesten pakken. Het was een leuk idee zolang ze maar niet betrapt werden. "Oké maar niet allemaal met chocolade. Straks worden we alleen daaral misselijk door" Het idee alleen al stond haar niet aan. Toen hij plots stopte kon ze niks anders dan ook stoppen. Net toen ze wou vragen wat er was hoorde ze al wat de reden was dat ze stopte. ''Waarom ben jij op deze school gekomen?'' Kort zuchtte ze en keek naar beneden. Ze had gehoopt dat ze het nu nog niet hoefde te vertellen. Maar ze besloot het toch te doen. Want dan was het zijn beurt om te kiezen of hij wou gaan of niet. Ze keek hem terug aan en dacht even naar. "Ik kan mensen de illusie geven dat ze in brand staan. Door ze aan te kijken. Echter heb ik het nog niet bepaald in de handen. Daarom geloofde ik ook toen je zei dat het niet je bedoeling was om me pijn te doen. Omdat ik het zelf heb ervaren en dus weet hoe iemand reageerd als ze het menen." Legde ze uit. Echter was zijn reactie veel heftiger geweest dan de hare. "En ik kan mensen tijdelijk hun zintuigen afnemen. Maar ook dat heb ik niet bepaald in de hand. Maar wel beter dan de illusie. De illusie heeft eigenlijk een eigen leven. Het afnemen van zintuigen gebeurt soms nog per ongelijk maar zodra ik het merk dat het gebeurd kan ik het meestal wel stoppen voor dat iemand het in de gaten heeft." Ze keek van hem weg en wachtte op de reactie. Dat hij zich los maakte uit haar en weg liep. Bang dat ze hem misschien pijn ging doen. Echter zou ze dat nooit expres doen.

Tag: Marnix Words: 1638 Notes: Xx

Onderwerp: Re: Game over. za aug 17, 2013 12:04 pm

_{Zonder er over na te hoeven denken zei hij haar dat hij hoopte dat dit tot een vriendschap uit zo lopen. Dit omdat hij haar leuk vond. Niet in de zin van dat hij verliefd op haar zou zijn, tenminste niet zover hij wist. Maar ze had gewoon een leuk karakter. Een volhoudend karakter die er voor gezorgd had dat hij zich weer op zijn gemak voelde. En zelfs had kunnen laten lachen. Echter bracht het haar in verlegenheid en keek ze zo algauw met blosjes op haar wangen weg van hem naar de grond, alsof die ineens zo interessant voor haar was. Licht glimlachte Marnix even door haar manier van reageren. Het had wel iets schattigs eigenlijk. Uiteindelijk bedankte ze hem dan ook. Marnix knikte lichtjes naar haar wat je kon zien als een 'geen dank' Uiteindelijk trok de kleur op haar wangen weer weg en gingen ze over naar het volgende onderwerp. Namelijk het feit dat ze beide uit Engeland kwamen. Dat was wel duidelijk geweest aangezien ze alle twee dat zelfde soort accent hadden. Marnix vond het dan ook ergens wel een comfortabel idee dat er nog iemand van Engeland kwam. Aangezien je het altijd wel kon horen als je daar vandaag kwam. En misschien waren er dan ook nog wel meer mensen hier van Engeland. Echter wist hij niet of hij iedereen wilde kennen hier. Niet iedereen was hetzelfde als Jasmine dat was gewoon niet mogelijk. Dus voor nu was het voor hem goed genoeg om alleen bij Jasmine te zijn. Het was leuk met haar, zij was gewoon een leuk persoon. En nu kwam dan het moment dat ze zich aan elkaar voorstelde. Zij begon met haar naam. Hij vond het een mooie naam. Jasmine, het had iets sierlijks vond hij. Vervolgens stelde hij zich aan haar voor waarop zij dan ook antwoordde dat hij een mooie naam had. Iets wat hem dan ook even flauwtjes liet glimlachen. Het voelde vreemd om nu zo complimenten te krijgen van haar aangezien hij dat eerder nooit kreeg. Maar het begon nu dan ook des te beter te voelen. Vervolgens gingen ze over op de koekjes. Jasmine pakte de op de grond gevallen koekjes en gooide ze weg. Vervolgens stond Marnix op. Nee hij zou hier nu niet alleen blijven zitten. Niet als hij kans had om vriendschap te sluiten met haar. Een persoon waar hij het eindelijk wel mee kon vinden. Echter moesten ze elkaar nog wat beter gaan leren kennen. Terwijl ze de hal in liepen sloeg Marnix spontaan een arm om haar schouders heen. Het gebeurde gewoon. En hij merkte dan ook niet hoe verbaasd ze er over was of dacht ook niet na over de na gevolgen. Misschien wilde ze het wel helemaal niet. Echter duwde ze zijn arm niet weg waardoor hij er ook niet over na hoefde te denken.
Hij keek voor zich uit de hal in en begon over de koekjes. Ze konden meerdere halen, en wel met chocolade stukjes. Ja van die typische koekjes waren dat. Maar hij vond ze heerlijk. Jasmine gaf hem een reactie waardoor Marnix al snel weer even glimlachte. ''Oke, niet allemaal met chocolade dan'' Reageerde hij kalm terwijl ze verder liepen. Tot dat Marnix plots halt hield. Hij vroeg zich eigenlijk iets af. Dit was een mutanten school. Wat betekende dat Jasmine ook een mutant moest zijn. Maar wat voor een was ze dan? Bij die gedachten vroeg hij haar dan ook gelijk wat ze op deze school deed. Eigenlijk niet nadenkend of die vraag wel zo gepast was nu. Ze slaakte dan ook eens een zucht en keek naar beneden. Marnix slikte eens, zich nu pas beseffend dat het misschien wel geen leuke reden was waarom ze hier was gekomen. Hij wilde haar dan ook zeggen dat ze het niet hoefde te vertellen. Maar op dat moment deed ze het al. Ze legde uit wat haar mutaties waren. Aandachtig luisterde hij er naar. Het schrok hem niet af, maar het maakte hem wel iets duidelijk. ''Nu snap ik pas echt waarom je niet weg bent gegaan, je weet hoe het is om iemand pijn te doen zonder het te willen'' Reageerde hij op haar terwijl hij voor een moment de hal in keek. Zijn blik gleed daarna terug naar haar. Hij zag haar weg kijken. Langzaam aan liet hij zijn arm van haar schouders af glijden. Maar niet omdat hij zou vertrekken. Hij tilde zijn andere hand op en legde deze stilletjes onder haar kin. Zo draaide hij haar gezicht weer wat zijn kant op zodat hij haar kon aan kijken. ''You think i will leave you know don't you? But i won't'' Sprak hij tegen haar. Nu klonk zijn stem veel kalmer maar had ook iets van een warme toon. Daarbij sprak hij expres in het Engels. Ze kwamen immers beide uit Engeland. Misschien stelde het haar nog meer gerust als hij in hun moedertaal sprak. ''I don't want to miss my change on having a friendship with you'' Vertelde hij haar vervolgens dan ook met nu een charmante glimlach. Langzaam aan liet hij zijn hand weer zakken. ''Now lets go grap some cookies before their gone'' Zei hij met een flauw glimlachje tegen haar. Hopend dat na wat hij haar had gezegd hij nog iets goeds kon doen voor haar en haar dan ook gerust gesteld had. Immers had hij zo plots naar haar reden om hier te zijn gevraagd. Daar had hij toch beter over na moeten denken. Al wist hij wel dat het moeizamer ging door die gedragsstoornis. Hoe dan ook wilde hij nu voor die vriendschap gaan, een vriendschap met haar.}

Onderwerp: Re: Game over. za aug 17, 2013 2:52 pm

Toen hij naar haar knikte glimlachte ze kort, ze nam aan dat het een geen dank knik was. Jasmine was echt blij toen haar rode kleur verdween. Echter zou het vast nog wel wat duren voor ze haar eigen huidskleur weer terug had. Ze namelijk best nogal wel bleek wat betekende dat ze sneller verbranden en dat soort dingen. Maar veel maakte het haar niet uit. Zo was ze nu eenmaal, daarbij was er zonnenbrandcrème. Het enigste nadeel was dat ze nooit echt bruin zou kunnen worden. Ze was dus ook wel eens jaloers op meiden die wel bruin werden. Maar veel had ze daar niet echt problemen mee. Dat ze beide uit Engeland kwamen vond ze echt een plus punt. Het was ergens ook wel toeval. Zij zelf was geboren in London en daar was ze ook altijd gebleven. Al was ze tijdens de vakantie altijd ergens anders geweest. Ze was dan bij haar opa en oma op het platte land. Haar grootouders hadden paarden en Jasmine was altijd in de stal te vinden. De kans dat ze een paard pijn deed was klein. Ze wist niet eens of ze dat wel kon, ze wou het niet weten en hoopte dat ze alleen mensen pijn kon doen. Jasmine wou er niet bepaald over naar denken dus dwong ze haar gedachten al snel weg. Wat haar ook lukte. "Waar kom je vandaan dan?" Vroeg ze doelend op zijn woonplaats. Tot nu toe ging het gesprek goed tussen hen. Ze vertelde elkaar hoe ze heten en er waren geen awkwards stiltes. Als die er waren dan was het al duidelijk hoe het zou eindigen. Maar dat was er niet en daar was ze blij om. Eenmaal in de hal hadden ze het over koekjes. Ze was echt blij dat hij een stuk vrolijke was. En het onderwerp koekjes waren ook gewoon leuk. ''Oke, niet allemaal met chocolade dan'' Ze was blij dat hij dat zei en knikte vervolgens. "Mooi want ik heb geen zin in puistjes." Bekende ze eerlijk. Ze had een hekel aan puistjes zoals iedereen eigenlijk wel had. Het zag er onverzorgd uit, ookal was dat niet helemaal waar. Daarom gebruikte ze ook altijd van die zalfjes enzo. En het werkte goed vond ze zelf. "Wat ik heb er een hekel aan." Grinnikte ze. Het was gezellig tot dat hij iets vroeg over wat ze hier op school deed. Ze haatte het om over haar mutaties te praten en dat was ook wel te merken. Ondanks dat vertelde ze hem wel wat ze kon. Maar ze vertelde maat niet hoe ze hier naar school was gestuurd. Ze had mensen om haar heen pijn gedaan en haar ouders teleur gesteld. Dat vond ze nog het alle ergst. Dat haar vader niet meer met haar sprak. Terwijl ze nog steeds zijn dochter was. Echter betaalde hij nog wel alles voor haar en daar was ze blij om. Dat gaf namelijk aan dat hij nog wel om haat gaf. En haar verhaal maakte hem blijkbaar ook iets duidelijk. ''Nu snap ik pas echt waarom je niet weg bent gegaan, je weet hoe het is om iemand pijn te doen zonder het te willen'' Jasmine knikte en beet zacht op haar lip. Ze kon nu even niks zeggen. Dat was ook iets wat ze gemeen hadden. Dat ze andere pijn deden zonder dat ze het echt wouden. En daar hadden beide spijt van. Toen hij zijn arm terug trok wist ze al genoeg. Hij zou weg gaan. Dat kon niet anders. En ze begreep het ook heel goed. Ze dacht dan ook dat hij weg zou gaan. Dat ze hem langs zou zien lopen maar dat gebeurde niet. In plaats daar van voelde ze zijn hand onder haar kin. Ze had geen andere keus dan om hem aan te kijken. En dat deed ze dan ook. Niet wetend wat hij zou gaan zeggen beet ze weer eens op haar onder lip. ''You think i will leave you know don't you? But i won't'' Ze bekeek onderzoekend zijn gezicht. Op zoek naar een teken van een leugen maar die was er niet. "Yesh I think that." Fluisterde ze zacht waarna ze toch weer even naar beneden keek voor ze weer terug in zijn ogen keek. "Why Marnix, I can hurt you. More than you think." Haar stem was niet meer dan een fluistering. ''I don't want to miss my change on having a friendship with you'' Aarzelend verscheen er een glimlach op haar gezicht. "You are sweet." Fluisterde ze zacht. Ze was opgelucht het te horen dat hij nog vrienden met haar wou worden. Niet iedereen reageerde zo dat wist ze donders goed. Ze keek hem aan toen hij haar los liet. Hij was echt lief vond ze. ''Now lets go grap some cookies before their gone'' Ze knikte en de glimlach op haar gezicht werd wat breder. Ze pakte zijn hand en trok hem zacht mee. Vervolgens liet ze hem weer los en liep de keuken in. Eenmaal daar deed ze de zelfde kast weer los en keek er even in. Veel kon ze eigenlijk niet echt zien aangezien de bovensteplank nogal hoog was maar op de onderste plank zag ze al wel de rol koeken die ze eerder had gepakt. Die pakte ze dan ook weer en keek kort op de klok. "We moeten op schieten voordat de keuken personeel er is want dan hebben we een probleem." Bekende ze eerlijk. Ze had niet bepaald zin in straf.

Tag: Marnix Words: 941 Notes: Xx

Onderwerp: Re: Game over. za aug 17, 2013 4:12 pm

_{De conclusie was getrokken, ze kwamen beide uit Engeland en dat leek voor hen beide dan ook net zo prettig te voelen. Ze hadden hetzelfde accent. Wat betekende dat ze niet nog ook aan elkaars accent moesten wennen. Het vergrootte voor hem eigenlijk nog sterker de neiging om nu gewoon Engels te gaan praten. Dat was nog het prettigst van allemaal. Maar voor nu hield hij het maar zo. Waarschijnlijk zou het wat vreemd over komen als hij nu ineens Engels zou praten. Aan de andere kant. Hij was al vreemd genoeg met zijn plotselinge acties dus zou dat ergens ook weer niet heel veel uitmaken. Jasmine leek te besluiten om nog even door te gaan op het onderwerp aangezien ze hem nu dan ook vroeg uit welke plaats hij kwam. ''London'' Reageerde hij kalm op haar. Ja de grote stad, waarvan iedereen maar dacht dat het er zo mooi was. Voor hem was die plaats niet meer dan een grote hel geweest. Echter wist hij nog niet dat het meisje tegen over hem, oftewel Jasmine, daar ook vandaan kwam. Ondertussen kon hij zelf ook wel genieten van dit gesprek. Ze was niet van hem weg gegaan en ze had nog echt een leuk karakter ook. Dat had hij haar dan ook wel met woorden duidelijk gemaakt waardoor zij had moeten blozen. Iets wat in zijn geheugen was blijven hangen. Het had er gewoon schattig uit gezien. Uiteindelijk gingen ze samen de hal in. Pratend over koekjes en al. Tot dat Marnix zich plots wat af begon te vragen. Hoe was Jasmine hier terecht gekomen. Die vraag leek harder aan te komen dan zijn bedoeling was geweest. Hij had haar dan ook willen zeggen dat ze niet hoefde te antwoorden als ze niet wilde maar het was al te laat. Ze begon al te praten. Toch een teken dat ze het hem wel wilde vertellen, het was enkel niet het goede moment geweest waarschijnlijk. Maar zodra ze haar verhaal deed werd Marnix wel wat meer duidelijk. Dat vertelde hij haar dan ook en met een knikje bevestigde ze dat het klopte. Zij had ook mensen pijn gedaan zonder dat ze het had gewild. Het duurde niet lang of ze begon weer op haar onderlip te bijten waarbij ze haar gezicht dan ook weg draaide van hem. Het was geen fijn gespreksonderwerp, dat mocht duidelijk wezen.
Marnix had haar los gelaten. Maar niet om van haar weg te gaan. Nee nu zou hij zijn poging doen om haar gerust te stellen. Stilletjes plaatste hij zijn hand onder haar kin waardoor ze hem wel moest aan kijken. Hij maakte haar vervolgens duidelijk dat hij niet weg zou gaan van haar. Hij zag haar onderzoekende blik. Zou ze denken dat hij loog? Nou dan kon ze lang zoeken naar die leugen, want hij was er niet. Hij meende het. Maar nu fluisterde ze dan ook naar hem dat ze dat dacht waarbij ze dan ook weer even weg keek naar beneden. ''I won't'' Herhaalde hij weer met dezelfde kalme maar zachte stem. Ze leek het niet te kunnen geloven, ze zei hem dan ook dat ze hem pijn kon doen. Meer dan hij dacht. Marnix sloot zijn ogen even half. Die woorden herkende hij wel. Het zelfde kon hij tegen haar gezegd hebben. Hij had een van zijn pesters bijna om gebracht. En dat was dan geen ongelukje geweest want hij had hem echt willen om brengen. Echter had hij op het laatst nog net terug kunnen nemen omdat hij wist dat en moord de situatie niet zou oplossen. Echter besloot Marnix haar dat maar niet te vertellen. Nee in plaats daarvan zei hij haar dat hij zijn kans op vriendschap met haar niet kwijt wilde. Dat bracht langzaam aan een glimlach op Jasmine haar gezicht. Daardoor glimlachte Marnix dan ook even lichtjes terug naar haar. Ze zei hem vervolgens dat hij lief was. Iets wat Marnix nu wat flauwtjes liet glimlachen terwijl hij zijn hand bij haar kin weg haalde. Hij keek even weg. Hoe kon hij niet lief tegen haar doen. Ze verdiende het wel na wat ze voor hem had gedaan. Uiteindelijk keek hij terug naar haar en begon nu dan ook weer over koekjes. Iets wat er voor zorgde dat ze breder glimlachte. De vrolijkheid zou wel weer terug komen. Plots pakte ze zijn hand vast en trok ze hem mee naar de keuken toe. Voor een moment keek hij verrast naar hun handen waarna hij al gauw voor zich uit keek met een flauw glimlach zichtbaar op zijn mond. Nee erg vond hij het niet. Eenmaal bij de keuken liet ze hem los en liep ze naar een kast toe die ze opende. Het was een hoog hangende kast en bij de laatste plank kon ze dan ook niet komen. Echter ontdekte hij algauw dat juist op die hoogste plank zijn favorieten koekjes stonden. Kalm liep hij naar Jasmine en de kast toe en kwam hij achter haar staan. Hij stak een hand uit naar de bovenste plank en pakte het pak koekjes die hij wilde. Echter moest hij daarvoor wel wat naar voren leunen waardoor hij tegen Jasmine haar achter kant kwam. Marnix trok zijn hand met de pak koekjes terug en hield deze voor haar. ''Ik heb de lekkerste al'' Zei hij met een flauw glimlachje. Van het pak keek hij terug naar haar en nu pas besefte hij hoe dicht hij eigenlijk bij haar stond.}

Onderwerp: Re: Game over. zo aug 18, 2013 12:07 am

Ze wou het weten waar hij woonde, misschien omdat ze dicht bij elkaar in de buurt woonde. Het zou best grappig zijn als dat zo was. Echter woonde ze dichter bij elkaar dan ze had verwacht. ''London'' Ze keek hem aan en glimlachte. "Leuk ik ook, in noord london." Sprak ze. Ze vroeg zich af of ze hem al eens eerder had gezien. Misschien wel misschien ook wel niet. Die kans was misschien best nog wel groot geweest. Aangezien ze er al 18 jaar woonde was london redelijk klein om hem niet te zien. "En jij?" Nieuwsgierig keek ze hem aan Misschien zou ze hem nu wel vaker tegen komen zodra ze eenmaal terug in engeland woonde. Zodra je ooit eens een keer iemand gezien had en die persoon had aan gesproken dan zag je ze vaker. Dat was best vreemd vond ze zelf. Maar ook wel weer grappig. "Misschien hebben we elkaar nog wel eens eerder gezien zonder dat we het weten." Vervolgde ze. Als dat wel was geweest dan zou het heel kort zijn geweest. Ze herkende hem namelijk nergens. "Dat zou best grappig zijn als dat inderdaad zo was." Ze grinnikt even en keek hem aan. "Trouwens hoe oud ben je?" Vroeg ze hem nog snel voor ze het over koekjes hadden. Ook het onderwerp koekjes verdween kort. Terwijl ze hem vertelde hoe het zat en hij reageerde snapte ze nog steeds niet echt waarom hij zijn leven in gevaarbracht om bij haar te blijven. Maar ze deed eigenlijk het zelfde. Marnix kon ook behoorlijk gevaarlijk zijn dat had ze al wel gemerkt aan zijn kracht. Dus met andere woorden brachten ze de ander en hun zelf in gevaar voor vriendschap. Dat betekende dat ze het beide dan ook wouden. Anders deden ze dit niet Toch vroeg ze zich zelf af of hij misschien loog. Mensen logen nu eenmaal om een ander niet te kwetsen. Ze besefte alleen nooit dat ze de ander juist kwetste door te liegen. Je kon beter de waarheid vertellen aangezien die toch wel uit zou komen of je er nou alles aan deed om het te verbergen of niet. Maar wat ze zag en hoorde was alleen maar de waarheid. Hoopte ze in elk geval. "I won't'' Toen hij het nog een keer zei op de zelfde toon moest ze het wel geloven. Als hij loog zou hij het echt niet gaan herhalen. Zo dacht zij er in elk geval over. "I'm happy too hear that." Ze meende het en keek hem weer even aan. Eenmaal in de keuken bij de kast bekeek ze wat er nog meer was. Haar blik gleed over de plank heen en verschoof wat dingen voor ze weer een pak met koeken vond. Ze wou nog een pak met koeken pakken tot dat Marnix achter haar stond. Er ging een rilling door haar heen toen ze hem tegen haar aan voelde leunen. Het voelde vreemd om hem tegen haar aan te voelen, echter niet ongemakkelijk. Iets wat ze normaal wel zou voelen. Ze snapte niet waarom ze dit nu niet voelde maar ergens was ze er wel blij om. Aangezien het de sfeer heel erg zou kunnen veranderen. En dat wou ze nu niet aangezien ze het gezellig vond. Wel kleurde haar wangen snel weer rood. Ze keek naar zijn arm omhoog om te zien wat hij deed. Ze zag al snel dat hij nog een pak koeken had gevonden die zij eigenlijk nog niet gezien had. Haar blik volgde zijn hand en al snel zag ze dat hij de pak met koeken pakte. ''Ik heb de lekkerste al'' Ze glimlachte lichtjes en beet zacht op haar lip. "Oké." Fluisterde ze zacht niet echt wetend wat ze nu moest doen. Of ook maar moest zeggen. Kort was ze stil waarna ze naar hem om keek en hem bijna niet aan durfde te kijken. "Je euh staat tegen me aan." Stamelde ze voorzichtig. Ze draaide zich om en keek hem nog steeds blozend aan. Haar blik gleed over zijn gezicht. Van zijn blauwe ogen naar zijn lippen en niet veel later weer terug naar zijn ogen. Echter duurde het niet lang voor ze een deur dicht hoorde gaan en stemmen hoorde. Haar ogen werden kort groot en draaide zich om, om de koeken te paken. En de kast zacht dicht te doen. "Ik denk dat we er vandoor moeten." Sprak ze zacht waarna ze zich weer naar hem om had gedraaid en er een ondeugende blik in haar ogen verscheen. Ze liep van hem weg naar de grote in loop koelkast en wenkte hem waarna ze snel naar binnen ging. Eenmaal daar liep ze door naar achteren en bleef daar staan. Ze wist dat ze eerst koffie gingen pakken om daarna in de eetzaal wat gingen drinken. Wanneer ze weg waren zouden ook zij er vandoor kunnen gaan. Ze wachtte af tot dat Marnix ook kwam. Ze hoopte in elk geval dat hij kwam aangezien ze hier dan in haar eentje zou staan.

Tag: Marnix Words: 859 Notes: Xx

Onderwerp: Re: Game over. zo aug 18, 2013 2:41 am

Ze kwamen beide uit Engeland. Maar nu werd ook nog eens duidelijk dat ze beide uit London kwamen. Jasmine vertelde hem dan ook al snel dat ze uit noord Engeland kwam. Daarna vroeg ze hem waar hij in London woonde. ''Precies het tegenovergestelde, zuid London'' Reageerde hij met een flauw glimlachje op haar. Misschien waren ze elkaar wel eens tegen gekomen maar was het hen niet op gevallen. Immers woonde er genoeg mensen in London. Je kon er heus niet iedereen kennen. Daarbij had Marnix zich daar nooit met anderen bezig gehouden. Immers gaven ze ook niet om hem. Door zijn pesters had hij zich behoorlijk afgeschermd. Als het aan hem had gelegen hoefde hij geen contact meer met anderen. Echter werkte het natuurlijk niet zo. Je kon niet nooit contact hebben met anderen. Zeker later niet, als je een baan en alles had. En op school was je zo wie zo altijd in contact met de leraren. Maar daar bleef het dan ook wel bij. Hij probeerde zo min mogelijk met anderen te praten om te voorkomen dat zijn gedragsprobleem het weer zou verpesten. Ondertussen begon Jasmine verder te praten en Marnix richtte zich daardoor dan ook weer helemaal op haar. Hij luisterde naar haar woorden en knikte uiteindelijk eens. ''Al denk ik wel dat zo'n meisje als jij me wel zou moeten opvallen'' Reageerde hij met een flauw glimlachje op haar. Hij gaf haar kort een knipoog waarna hij even weg keek. Ja af en toe had hij ook wel van die bewuste flirt acties. Maar vaak waren die enkel om te plagen. Het duurde niet lang of Jasmine vroeg hem ineens hoe oud hij was. Hij keek haar weer in de ogen aan. ''19, en jij?'' Reageerde hij gelijk dan ook kalm op haar. Hij verwachtte nog steeds wel dat ze rond zijn leeftijd was maar hij zou het vanzelf wel merken. Vervolgens verplaatste zich in de hal en kwam het koekjes onderwerp. Tot dat Marnix haar naar haar reden om op deze school te zitten vroeg. Een vraag die minder voor haar was geweest. Maar het leek erop dat hij haar net zo snel weer had kunnen opvrolijken. Wat hem dan ook wel goed deed. Hij wilde haar niet slecht laten voelen, alles behalve dat.
Uiteindelijk kwamen ze dan in de keuken terecht. Dat was immers al die tijd hun doel geweest. Voor die koekjes die ze zo graag wilden. Jasmine liep naar de kast toe waar ze moesten wezen. Ze opende deze en pakte er een pak uit waar de koeken in zaten waarvan ze er eerder een aan hem had willen geven. Marnix zijn blik ging van haar omhoog naar de hogere planken. En nou juist op de hoogste plank stonden zijn favoriete koekjes. De plank waar Jasmine niet bij kon door haar lengte. Maar hij kon er wel bij, dat wist hij zeker. Zonder er over na te denken kwam hij dan ook gelijk naar haar en de kast toe gelopen. Hij kwam achter haar staan en strekte zijn hand uit naar de pak koekjes die hij dan ook te pakken kreeg. Echter stond hij nu tegen Jasmine aan. Nadat hij haar de pak koekjes had laten zien besefte hij dat dan ook pas echt. Ze gaf hem een licht glimlachje waarbij ze algauw weer op haar lip beet. Marnix keek even haar naar onderlip. Die zacht ogende lippen, die mocht ze niet kapot maken. Maar voordat hij er wat van kon zeggen, zei ze hem plots dat hij tegen haar stond. Gelijk keek hij haar in de ogen aan zodra ze zich had omgedraaid naar hem. Blosjes waren zichtbaar op haar wangen. ''Eh.. ik weet het'' Reageerde hij langzaam aan wat flauwtjes op haar. Hij wist het, en toch leek hij zich even niet te willen of kunnen verzetten. Echter werd hij al snel wakker gescheurd door een deur die hoorbaar dicht werd gedaan en stemmen die hun kant op kwamen. Gelijk deed Marnix een stap naar achteren terwijl zijn ogen voor een moment wat groter werden. ''We hebben een probleem'' Fluisterde hij gelijk naar haar toe. Ondertussen pakte Jasmine haar koeken en deed ze de kast onhoorbaar dicht. Ze zei hem daarna dan ook dat ze er maar eens vandoor moesten gaan. Gelijk knikte Marnix. Dat leek hem nou ook wel een goed idee. Plots ontdekte hij de ondeugende straling in haar ogen. Zo verscheen er langzaam aan dan ook een wat flauw grijnsje op zijn mond. Zij leek hier wel plezier in te zien en dat begon hij dan ook wel te begrijpen. Dat stiekeme gedoe had wel wat. Ze liep van hem weg naar een grote koelkast toe. Deze ging ze vervolgens in. Even keek Marnix wat verrast. Ze gingen in een koelkast zitten? Even bleef hij staan maar hield al snel zijn schouders op. Waarom ook niet, zolang ze er samen in zaten kon het vast niet saai zijn. Hij ging haar zo achterna en kwam de ruimte dan ook in. Het was er niet super groot, maar groot genoeg voor hen twee. Hij sloot de deur van de koelkast achter zich en legde zijn pak koekjes even op een schap. De kou drong al snel de stof van zijn kleren door. ''Het is wel echt heel koud hier in'' Reageerde hij er gelijk op terwijl hij zijn armen om zichzelf heen sloeg en wat van de ene voet op de andere begon te balanceren terwijl hij na de koelruimte rond te hebben gekeken, Jasmine met een flauw glimlachje in de ogen aan keek. ''Koekjes stelen met jou geeft je zonder twijfel een avontuur'' Trok hij al snel als conclusie met een wat flauwe glimlach zichtbaar. Maar hij moest dan wel toegeven dat hij het wel grappig vond zo.

Onderwerp: Re: Game over.

» Game on [Open] [Volleyball Game]
» Game The Night Away
» Come game with me [Open]
» Let's game [open]
» ✖ Life's a game but it's not fair