Game over.

Jasmine stapte haar bed uit en keek naar haar kamer genoten die nog lagen te slapen. Kort rekte ze zich uit waarna ze naar haar kast liep en met het weinige ligt die er in de kamer was wat kleren probeerde te vinden. Kort twijfelde waarna ze langzaam wat rook uit haar handen liet komen om hen hun zicht te ontnemen zodat ze even het licht aan kon doen zonder ook maar iemand wakker te maken. Zacht deed ze het licht aan en pakte een legging in een lange shirt. Eenmaal het licht weer uit trok ze de rook terug waar door iedereen hun zicht weer terug kreeg. Ze trok haar la open en pakte nog wat ondergoed voor ze naar de badkamer ging en de douche aan deed. Eenmaal weer schoon stapte ze onder de douche vandaan en draaide de kraan uit. Ze droogde zich af en kleden zich aan. Jasmine haalde een borstel door haar haren en maakte er een knot van voor ze zich wat op maakte en de badkamer verliet voor ze de vieze was ophad geruimd. Zacht liep ze naar beneden om de keuken in te gaan. Eenmaal daar trok ze de koelkast los en keek naar de inhoud. Ze pakte er een pak melk uit en vulde een beker om vervolgens de pak weer terug te zetten en de kasten te door zoeken. Haar blik viel op een pak met koeken. Ze keek even om haar heen voor ze er een paar uit pakte. Het was misschien niet gezond maar ze had niet bepaald zin om gezond te doen vandaag. Jasmine pakte haar beker en liep de keuken weer uit. Het duurde niet lang voor ze bij de speel hal uit kwam. Aarzelend liep ze naar binnen en keek wat om haar heen. Haar blik viel op een pac man spel. Ze liep er heen en zette haar drinken en koekjes even weg. Ze wist dat ze het niet mee mocht nemen en dat ze de lul was als iemand er achter kwam maar dat boeide haar nu niet bepaald veel. Het was toch rustig. Ze starte het spel en speelde tot ze het zat was. Vervolgens pakte ze haar beker en koekjes weer op en nam een slok terwijl ze wat rond liep op zoek naar iets anders. Uiteindelijk besloot ze maar op de grond te gaan zitten. Jasmine had geen zin om ook maar naar de woon kamer te gaan. Het duurde niet lang voor ze iemand anders hoorde. Of nou ja eerder het spel. Nieuwsgierig stond ze op en liep op het geluid af. Even bleef ze staan toen ze de persoon zag. Haar blik gleed over hem heen en kwam er al snel achter dat ze hem nog niet eerder had gezien. Of misschien ook wel maar dat hij haar niet eerder op gevallen was. Ze schrok bij het geluid dat er iets door het metaal heen ging. Haar ogen werden groot toen ze niet veel later zijn lange en scherpe nagels had gezien. Jasmine stond aan de grond genageld en wist even niet hoe ze moest reageren. Het liefst wou ze gillend weg rennen gewoon omdat ze geschrokt was en dit niet had verwacht. Maar aan de andere kant dat was een onzin. Hij was ook een mutant net zoals haar. En tja mocht hij haar iets aan doen kon ze zich zelf met gemak verdedigen. Het was een onzin dat ze dat dacht enkel omdat hij langere nagels had die er nogal gevaarlijk uit zag. Het duurde blijkbaar ook niet lang voor de jongen haar had opgemerkt aangezien hij om keek. Ze bleef hem aan kijken en zag hoe hij zijn handen verstopte. Kort schudde ze haar hoofd en beet op haar lip. Ze moest zich niet zo dom gedragen. Het was gewoon belachelijk. Kort haalde ze adem voor ze op hem afstapte. "Hey" Haar stem klonk zacht terwijl ze hem aan keek. Haar blik gleed naar het spel en al snel zag ze wat hij had gedaan. Aarzelend raakte ze het aan. "Ik denk dat je een klein probleem hebt." Haar blik gleed weer naar de Jongen toe waarna ze naar de laatste twee koekjes in haar hand keek. "Koekje?" Vroeg ze waarna ze er een naar hem uitstak.

Tag: Marnix Words: 718 Notes: Xx

Jasmine wist niet helemaal zeker of het wel zo slim was om naar hem toe te gaan. Misschien had ze beter weg kunnen lopen. Maar aan de andere kant was ze behalve bang ook wel wat nieuwsgierig. Dat was ze altijd als ze een nieuw iemand tegen kwam. Eenmaal bij hem kon ze nog steeds niet helemaal geloven wat er nou gebeurt was. Ze keek naar het apparaat voor ze weer naar hem keek. ''Ey'' Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen hij tegen haar sprak. Ze vroeg zich af waarom hij het apparaat vernield had. Waarschijnlijk was het per ongelijk geweest. Ze vertelde hem dan ook dat hij een klein probleem had. Doelend op het spel wat nu kapot was en redelijk populair was bij sommige tieners hier op school. Echter leek hij verbaast over haar woorden, dat was duidelijk te zien. Terwijl ze haar koekje aanbood keek ze hem af wachtend aan. Geschrokken keek ze hem aan toen hij haar pols vast pakte. Ze moest toegeven dat ze bang werd. Dit omdat ze gezien had wat hij met het spel had gedaan. Had ze iets verkeerds gezegd? Nee toch of kwamen haar woorden anders bij hem aan dan hij bedoelde. Ze liet het koekje wat ze in die hand had vallen en probeerde haar hand los te trekken. Ze keek hem aan en zag zijn ogen veranderen een rilling van angst ging door haar heen. Wat had ze gedaan en wat zou hij met haar gaan doen? Ze keek van hem weg om hem geen pijn te doen. Het was belachelijk ze hoorde haar gaven nu te gebruiken. Hij maakte haar bang. Maar ze wou hem niet laten voelen als of hij in brand stond. Dat verdiende hij niet, niemand verdiende dat. Net op het moment dat ze haar pols los wou maken door zijn vingers er van af te halen sprak hij. ''Ik hoef jou neppe goede bedoelingen niet'' Verbaasd keek ze hem toch weer aan. "Waar heb je het over?" Vroeg ze hem dan ook. Ze begon licht te trillen van angst en probeerde haar pols los te maken. Echter was hij sterker dan zij. Daarbij werd zijn grip op haar pols strakker. "Auw, je doet me pijn." Ze keek naar haar pols voor ze hem weer aan keek. "Alsjeblieft laat me los." Toen hij eindelijk haar pols los liet trok ze haar arm snel terug en keek toe hoe hij naar achteren schoot en tegen de muur aan zat. ''Het spijt me..'' Jasmine keek naar de uitgang van de speel hal en even twijfelde ze om er vandoor te gaan om een leraar er bij te halen. Maar aan de andere kant. Ze durfde hem ook niet alleen te laten. Al helemaal niet toen hij in een gekropen zat. ''Ik wilde het niet doen, echt niet..'' Aarzelend zette ze een stap naar hem toe maar bleef staan. "Het." Ze slikte moeizaam en wist niet helemaal wat ze nou precies moest doen. "Het geeft niet." Sprak ze verder. Haar stem zacht, hopend dat het hem wat rustiger zou maken. Ze probeerde de angst te verbergen in haar stem wat aardig lukte vond ze zelf. Ze pulkte wat onzeker aan haar shirt voor ze toch op hem af stapte. "Ik geloof je." Fluisterde ze zacht om zijn woorden. Als hij haar echt iets aan wou doen dan reageerde hij niet zo. Aarzelend ging ze voor hem op de knieën zitten en keek even naar hem. Ze stak haar hand uit maar die bleef in de lucht hangen. Niet zeker wetend of ze hem wel aan zou moeten raken. "Ik geloof je dat je het niet wilde doen." Fluisterde ze weer. Uiteindelijk legde ze haar hand toch aarzelend op zijn arm. "Het kan gebeuren." Waarom wist ze nou verdomme niet wat ze moest zeggen. Ze haatte het om hem zo te zien zitten. Ook al had hij haar pijn gedaan. "Moet ik misschien een leraar halen?" Haar stem nog steeds zacht. Het duurde niet lang voor ze zag dat er rook uit haar hand palm kwam. Niet wetend wat het bij hem deed trok ze gehaast haar hand terug, en zorgde er voor dat de zwarte rook niet verder de ruimte in trok of ook maar weer naar hem toe ging. Straks ontnam ze hem per ongelijk een van zijn zintuigen en zou hij misschien nog meer in paniek raken of wat er net dan ook gebeurde. Ze baalde echt dat ze niet wist wat ze moest doen. Even was ze stil en bekeek hem. Vervolgens schoof ze wat meer naar hem toe. "Ik ben echt slecht in mensen gerust stellen." Sprak ze. Ze beet weer op haar lip en legde uiteindelijk toch haar hand weer op zijn arm. "Alsjeblieft wil je me aan kijken?" Vroeg ze zacht terwijl ze langzaam probeerde om zijn arm naar beneden probeerde halen.  

Tag: Marnix Words: 815 Notes: Xx

''Misschien kun je beter gaan..'' Jasmine schudde haar hoofd als antwoord maar wist dat hij dit natuurlijk niet kon zien. "Nee," Sprak ze zacht terwijl ze naar hem bleef kijken. "Ik denk dat het beter is als ik blijf." Zo gaf ze ook meteen aan dat ze hem niet alleen wou laten. Ze zou echt niet weg gaan omdat hij haar bang had gemaakt. Zij zelf had er ook een hekel aan wanneer het gebeurde. Ze had het vaak genoeg mee gemaakt dat iemand uit haar leven verdween omdat ze hen per ongelijk pijn hadden gemaakt. Echter liepen ze pas weg wanneer ze het tegen ze zei dat zij de gene was die het deed. Dan geloofde ze het niet en gingen ze weg. Ze had vanaf dat moment besloten om helemaal niks meer te zeggen. Wat had ze er aan als mensen haar toch niet wouden geloven. En deden ze het wel dan stopte ze haar weg. Zoals haar ouders hadden gedaan. Ze wist dus een beetje hoe hij zich nu voelde. In elk geval ze nam het aan dat hij het zelfde gevoel had. Dat kon niet anders. Jasmine reageerde alleen niet zo heftig zoals hem maar iedereen reageerde anders. Ze vroeg zich wel af waarom hij zo heftig gereageerde maar ze besloot het maar niet te vragen. Dat was misschien een vraag voor later. Of zou er geen later zijn? Als het aan haar lag in elk geval wel. Hij leek haar namelijk best oké. Ondanks dat hij haar pijn had gedaan. Het was een rare eerste ontmoeting dat moest ze in elk geval toegeven. En ze vroeg zich nog steeds af wat ze verkeerd had gedaan. Ze dacht dan ook even terug. Misschien de woorden dat hij in de problemen zat? Dat zou best nog wel eens kunnen. Zo raar was haar laatste vraag nou ook al weer niet geweest toen ze hem vroeg of hij een koekje wou. Ze ging er maar van uit dat het de woorden was dat hij nu een probleem had. Dat was het meest logische. Jasmine had haar hand op zijn arm gelegd en hoopte dat het hem iets ontspande. Ze vertelde hem dat het kon gebeuren en daar lijk hij het niet mee eens te zijn. ''Nee.. Het had helemaal niet mogen gebeuren'' Nee het had inderdaad niet mogen gebeuren maar blijkbaar had hij zijn kracht ook niet onder controle. Net zoals zij, zulke dingen gebeurde nu eenmaal. Of was er misschien toch wat anders aan de hand dan zijn kracht? Dat kon natuurlijk ook nog. Maar dan nog vond ze dat dat soort dingen nu eenmaal gebeurde. "Misschien heb je gelijk." Bekende ze. "Maar zulke dingen gebeuren nu eenmaal" Vervolgde ze zacht. Ze hoopte misschien dat ze toch een leraar op kon halen aangezien die het vast beter deed dan zij. Die wisten hoe ze hier mee om moesten gaan. Ze waren namelijk een stuk ouder en dus ook een stuk volwassener dan zij zelf was. Ze was nog maar 18 het leek misschien oud op sommige momenten. Maar nu voelde ze zich een klein meisje die maar iets probeerde en het waarschijnlijk heel erg ging verprutsen. Misschien maakte ze hem alleen maar bozer. En ze had het inderdaad verpest toen ze over een leraar begon. Ze zag hem zich verder verstoppen en het duurde niet lang voor hij iets zei. ''Nee, geen leraar. Nu niet'' Ze keek even van hem weg voor ze weer terug keek. "Oké geen leraar." Antwoordde ze zacht. ''Ga.. weg..'' Om eerlijk te zijn trok ze hem nu tegen haar aan zoals moeders altijd deden om iemand gerust te stellen. Maar ze deed het niet eerlijk gezegd durfde ze het niet. Toen ze zijn reactie zag op haar hand was ze toch lichtelijk geschrokken. Ze haatte haar gaven nu echt. Soms was het handig. Handiger dan die illusie die ze had. Jasmine vroeg zich nog steeds af waarom die kracht in vredesnaam bestond. Of er nog meer mensen waren die het had. En als dat wel zo was dan vroeg ze zich af waar ze die voor gebruikte. Met zulke krachten was het haast verleidelijk om het zwarte pad op te gaan. Als ze eerlijk moest zijn vond ze het soms heerlijk als ze iemand pijn deed. Maar alleen wanneer die persoon het verdiende, anders niet. Kort schudde ze haar hoofd. Het ging nu om deze jongen niet om haar. "Nee ik ga niet weg." Vertelde ze hem alweer. Ook al schreeuwde ze tegen hem ze zou bij hem blijven dat was een ding wat ze wist. Ook al was het maar tot dat er inderdaad een leraar hier heen kwam. Ze bleef hier tot hij rustig werd en wou hij dan nog dat ze zou gaan dan zou ze netjes luisteren en er vandoor gaan. Maar nu was ze gewoon te koppig om het ook maar te doen. Toen ze haar hand weg trok leek hij weer wat te ontspannen. Wat betekende dat ze inderdaad voor even zijn zintuigen weg had gehaald. Iets waar ze toch flink van baalde. Ze besloot dan als nog haar hand weer op zijn arm te leggen. Dit keer had ze haar krachten beter in de hand. Waar door er geen rook uit haar handen kwam. Ze was blij dat toen hij zijn arm naar beneden deed en haar aan keek. Echter deed de blik in zijn ogen haar wel even slikken. De angst en pijn die er in stonden waren gewoon vreselijk. ''Je hebt mij gerust gesteld'' Ze glimlachte een beetje toen hij dit zei. "Dan ben ik er toch beter in dan ik dacht." Haar stem nog steeds zacht. Ze volgde zijn blik naar haar pols en schrok ligt toen hij haar hand pakte. Een rilling gleed door haar heen toen ze zijn duim over haar huid voelde gaan. ''Heb ik je veel pijn gedaan?'' Jasmine slikte kort toen hij haar weer aan keek en had nu moeite om te liegen. Toch besloot ze hem niet helemaal de waarheid te vertellen. "Het valt wel mee." Antwoordde ze dan ook. Haar ogen gleden over zijn gezicht heen en bleef hangen bij zijn ogen. Kort bleef ze stil terwijl ze hem aan keek voor ze haar ogen neer sloeg en naar de grond keek. Ze beet op de binnen kant van haar wang en keek weer terug omhoog. Ze had eerlijk gezegd geen idee wat ze nu moest zeggen. Ze was in elk geval blij dat hij weer rustig was. "Het spijt me als ik iets verkeerds heb gezegd net." Fluisterde ze zacht. "Het was niet mijn bedoeling geweest." Ze hoopte dat hij haar kon vergeven ook al wist ze nog steeds niet helemaal wat en waarom.

Tag: Marnix Words: 1155 Notes: Xx

Wat er tussen hen was gebeurt wou ze eigenlijk zo snel mogelijk vergeten. Gewoon omdat het geen goed herinering zou zijn maar ook omdat het gebeurt was, hij had er spijt van en het was goed zo vond ze zelf. Al zou ze hier misschien nog langer aan blijven herinnerd door de pijn in haar pols. Ze durfde te wedden dat ze er ook blauwe plekken zou krijgen. Misschien moest ze maar kleren met lange mouwen aan doen zodat het niet gezien werd door andere en niemand vragen ging stellen. Ze zou dit dus ook echt niet vertellen aan niemand niet. Dit zou iets zijn wat tussen deze jongen en haar bleef. In elk geval wel als het aan haar lag. Niet dat ze zich er voor schaamde maar ze wou gewoon niet dat hij nog meer in de problemen kwam dan hij al had door het spel wat nu kapot was. Ook zou het roddels opleveren en dat was natuurlijk weer helemaal niks. Daarom loog ze ook tegen hem dat het wel ging. Zodat hij het kon vergeten en zich niet meer schuldig hoefde te voelen. Haar blik gleed naar zijn hand die de haren nog steeds vast had het duurde niet lang voor hij die los liet. Jasmine legde haar hand voorzichtig op haar schoot en besloot om straks even bij de ziekenzaal langs te gaan. Gewoon even voor de zekerheid. Ze wist ook wel dat die niet gebroken was, in elk geval dat hoopte ze. Maar die kans was redelijk klein vond ze zelf. Nee waarschijnlijk was hij gekneusd. Veel maakte ze er geen zorgen om. Waarom zou ze als er toch niks mee aan de hand was. Nee ze had er nu gewoon wat last van dat was alles. Ze bood al snel haar excuus aan, gewoon omdat ze vond dat ze dat moest zeggen. ''Je hoeft je excuses niet aan te bieden, jij kunt er niets aan doen'' Haar blik gleed weer naar hem toe en keek hem wat nieuwsgierig aan. Ze wachtte tot hij verder sprak en dat deed hij ook na dat ze hem diep adem hoorde halen. ''Ik heb borderline een.. gedragsstoornis'' Jasmine had dit niet bepaald verwacht en wist ook niet echt hoe ze moest reageren. Ze was iets geschrokt dat moest ze eerlijk bekennen gewoon omdat ze het niet had verwacht. Echter probeerde ze het te verbergen zodat hij niet beledig zou worden. Maar het zorgde er niet voor dat ze nu meteen op wou springen en weg wou rennen ofzo. Nee ze kende deze jongen niet eens dus kon ze ook niet over hem oordelen. ''Ik ben vroeger veel gepest daardoor en laten we zeggen dat het behoorlijk wat littekens heeft nagelaten..'' Hier liet ze wel duidelijk zien dat ze geschrokken was. "Ik snel niet dat mensen zo iets kunnen doen." Fluisterde ze zacht waarna ze kort weg keek voor ze hem weer aan keek. Kort beet ze op haar lip voor ze iets zei. "Je vatte het waarschijnlijk verkeerd op toen ik zei dat je een probleem had of niet?" Vroeg ze aarzelend. Niet zeker wetend of het wel goed was om dit te zeggen. ''Ik kwam hier om afleiding te zoeken maar ik kan zelfs die game machine niet heel laten'' Ze knikte en keek hem aan. "De schoolhoofd zou er vast wel begrip voor hebben. Anders zeggen we gewoon dat die kast tot leven kwam en mij wou aanvallen en jij mij gered hebt." Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze dit zei. Jasmine zag het al helemaal voor haar hoe ze het vertelde aan de schoolhoofd. Die zou het vast niet geloven maar het idee alleen al was grappig vond ze zelf. ''Na dit.. Kunnen we..'' Vragend keek ze hem aan. Wat wou hij vragen? ''Kunnen we vrienden zijn?'' Zonder ook maar echt naar te denken gaf ze al een antwoord. "Misschien" Sprak ze met een glimlach terwijl ze hem aan keek. "Laten we beginnen met kennissen." Ze ging even verzitten en keek kort door de ruimte heen voor ze hem weer aan keek. "Elkaar beter leren kennen enzo, en wie weet word het vriendschap." Ze kon hem nog niet als een vriend benoemen. Ze wist niet eens zijn naam. Maar de kans dat ze vrienden werden was eigenlijk best groot. "Maar een ding hebben we al gemeen en dat is dat we beide uit Engeland komen. In elk geval dat neem ik aan door je accent." Terwijl ze aan de praat waren had ze zijn accent duidelijk opgemerkt. Het was het zelfde als de hare en eigenlijk vond ze het wel leuk dat hij ook een accent had. In plaats van al die Amerikanen. Het scheelde dat ze in elk geval het zelfde taal hadden. "Trouwens ik ben Jasmine Hudson." Ze staak haar goede hand uit en stond daarna op. "Ik heb je een koekje aangeboden en ik denk dat het tijd word dat we die op gaan halen." Ze wachtte niet echt op hem af en liep al terug naar de machine om de koekjes op te pakken en ze vervolgens weg te gooien in de prullenbak. Ze veegde haar handen schoon en wachtte tot dat Marnix had besloten om mee te gaan. Misschien had hij wel helemaal geen zin dat zou heel goed kunnen. En als dat zo was dan zou ze nog met hem in de game hall rond hangen om hem later een keer het koekje te geven.

Tag: Marnix Words: 943 Notes: Xx

Ze was nog nooit met iemand omgegaan die een gedragstoornis had. Ze was een beetje geschokt. Dat was best logisch, maar het schrok haar niet bepaald af. Wat ze dan wel weer wist was dat ze er in het begin er misschien moeite mee zou krijgen. Gewoon omdat hij waarschijnlijk onvoorspelbaar zou zijn. Maar ze zou haar best doen om er tegen te kunnen. Ze was eigenlijk best verbaast dat hij het haar nu al vertelde. Misschien was hij het zat dat als hij eenmaal mensen kende ze er vandoor gingen zodra ze dit hoorde. Ondanks haar verbaastheid was ze er blij om dat ze dit wist. Nu wist ze waarom hij zou heftig had gereageerd. En kon ze de volgende keer naar denken voor ze iets verkeerds zij. Of in elk geval er een soort van op voorbereid zijn dat er zo iets weer kon gebeuren. En als ze het echt niet aan kon en ze waren vrienden dan zou ze echt niet zomaar weg gaan. Nee de kans was groot dat ze op onderzoek zou gaan hoe ze het beste kon doen. Misschien zou ze het ook nog wel vragen aan een van de leraren. Maar dat zag ze dan wel weer zodra het zo ver was. Ze hoopte in elk geval niet dat dat moment kwam. Toen hij vertelde over dat hij gepest werd was ze erg geschrokken. Hij zag er totaal niet uit om te pesten. Meestal waren het de nerds of de mensen die zij dachten dat ze niet mooi genoeg waren. Die mensen waren zo blind voor wat ze iemand anders aan konden doen. En dat alleen om hun eigen onzeker heden te verbergen. De enigste versie van pesten die zij kende was het plagen. Ze had het ook wel eens mee gemaakt omdat ze rode haren had. Echter noemde ze haar alleen maar wat namen en daar bleef het bij. En daar was ze toch behoorlijk blij om. Ze wou eerlijk gezegd niet eens weten hoe erg het bij hem was geweest. Gewoon omdat ze het dan al helemaal voor haar zag hoe het gebeurt zou zijn. Helaas konden ze niks tegen pesters doen. En dat was belachelijk. Waarom zette ze die mensen niet gewoon op een school zoals zij de mutanten ook hadden. Misschien zou het pesten dan ophouden. Of zouden ze door blijven pesten en elkaar lastig vallen. Dat zou ook nog eens kunnen. Misschien was dat toch geen goed idee. Nee het zou waarschijnlijk alleen maar meer problemen veroorzaken. Jasmine had niet in de gaten dat toen ze op haar lip beet hij naar haar mond keek. Het was een stom iets wat ze over had gehouden aan vroeger. Waarom ze ooit op haar lip had gebeten kon ze niet zeggen. Wat ze eigenlijk wel kon zeggen was dat ze soms te hard beet en haar lip kapot maakte. Dan bleef ze er lang genoeg vanaf tot dat ze geen pijn meer had en ging dan gewoon weer verder. Het was gewoon zoiets zoals duimen. Iemand die van jongsafaan duimde en het pas echt afleerde wanneer het nodig was maar jaren later soms nog steeds wakker werd met een duim in zijn mond. Haar vader had dat altijd. Ze had er altijd om gelachen als haar moeder het haar vertelde. En daarna had ze haar vader altijd een knuffel gegeven en gezegd dat het niet erg was. Door haar volgende vraag leek er voor te zorgen dat hij weer terug naar haar ogen keek. Het was grappig dat ze beide blauw waren. De hare hadden er nog wat groen in zitten. Groen was eigenlijk een kleur die je eerder verwachtte dan blauw bij een rood harige. Maar veel maakte het haar niet uit. Ze was een van de weinige dames die het niet verfde. Ze was blij met haar rood. Misschien dat ze ooit nog eens kleurspoeling zou gebruiken om maar voor even een andere kleur te hebben. Maar ze zou nooit gewoon verf gebruiken. Dat had haar moeder altijd afgekeurd. Dit omdat ze het blijkbaar een mooie kleur vond. Eigenlijk had Jasmine zich vaak afgevraagd van wie ze de rode haren had. Niemand in haar familie had die. Wat best vreemd was natuurlijk. Veel dacht ze er niet over er zou vast wel iemand zijn die het heeft. 'Ja.'' Ze had nu echt spijt van de woorden die ze eerder had gezegd. Maar aan de andere kant wist ze nu wel wat hij had en dat zou het wat makkelijker maken. Ze hoefde niet te denken dat het aan haar lag als hij vreemd reageerde op iets. Nouja eigenlijk het wel aan haar maar hij zou het niet kunnen helpen hoe hij reageerde. Toen ze er een grapje van maakte leek hij er om te lachen. Iets wat hem veel beter stond. Ze was blij dat ze hem dan ook aan het lachen had gekregen. Hier door verdween het beeld van hem hoe hij tegen de muur in een gedoken zat naar de achtergrond. Het duurde niet lang voor ze over vriendschap begonnen. Het was eigenlijk best lief dat hij er om.vroeg. Meestal vroeg je het er niet om. Maar misschien had dit te maken met zijn verleden. Ze kon hem helaas nog niet zeggen dat ze nu vrienden waren. Wel was er een hoop voor een vriendschap. Ze hoopte dan ook dat hij het ook logisch vond dat ze zouden beginnen met kennissen. Wie wist waar het verder op zou eindigen. Eigenlijk was ze daar best benieuwd naar. Misschien zouden ze wel gezworen vijanden zijn. Of inderdaad gewoon vrienden. ''Je bent leuk, dus ik hoop van wel'' Haar wangen kleurde licht rood toen hij dit zei. Ze liet haar blik verlegen naar de grond gaan en wist niet helemaal hoe ze moest reageren. "Dankje." Fluisterde ze zacht terwijl ze hem kort weer even aan keek voor haar blik weer naar beneden ging. Ze kreeg niet iedere dag die woorden te horen. Soms werd ze om sommige dingen zo snel verlegen. En dan kreeg ze een rood hoofd wat soms nog donkerde was dan haar haren. Uiteindelijk durfde ze hem weer aan te kijken en verdween de blos op haar wangen iets. Ze glimlachte toen hij toegaf dat hij ook uit engeland kwam. Ze vond het best leuk om dat te horen. Het was namelijk niet leuk om hier nieuw te zijn uit een ander land. Eigenlijk was ze niet echt meer helemaal nieuw maar lang was ze hier nu ook al weer niet. Nadat ze haar naam had gezegd keek ze hem aan, wachtend op zijn naam. Toen hij haar vertelde dat ze een mooie naam had glimlachte ze naar hem. ''Marnix, Marnix Samuel'' Ze hield die glimlach op haar gezicht. "Jou naam is ook mooi." Vertelde ze hem. Ze zei het niet omdat hij het ook had gezegd. Nee ze vond zijn naam echt mooi. Nadat ze op was gaan staan en het koekje had weg gegooid wachtte ze tot dat Marnix naar haar toe zou komen of zou zeggen dat hij hier wou blijven. Ze keek toe hoe hij op stond en zag al snel dat de blik in zijn ogen veranderd was. Daar was ze echt bij om. Vooral omdat er plezier in leek te staan. Toen hij bijna bij haar was draaide ze zich om, om ook te lopen. Echter bleef ze even verbaast staan toen ze zijn arm om haar schouders voelde. Misschien moest ze hem vertellen dat hij het niet mocht doen. Maar aan de andere kant. Ze vond het niet echt een probleem. Aarzelend sloeg ze dan ook haar arm om zijn middel en beet weer eens op haar lip. Vervolgens keek ze naar hem op. Nog steeds wachtend op een antwoord. ''Laten we koekjes halen, maar meer dan twee. Genoeg koekjes om ons vol te snoepen. En wel met chocolade stukjes erin. Wat vind jij?'' Ze grinnikte toen hij zei dat ze genoeg koekjes moesten pakken. Het was een leuk idee zolang ze maar niet betrapt werden. "Oké maar niet allemaal met chocolade. Straks worden we alleen daaral misselijk door" Het idee alleen al stond haar niet aan. Toen hij plots stopte kon ze niks anders dan ook stoppen. Net toen ze wou vragen wat er was hoorde ze al wat de reden was dat ze stopte. ''Waarom ben jij op deze school gekomen?'' Kort zuchtte ze en keek naar beneden. Ze had gehoopt dat ze het nu nog niet hoefde te vertellen. Maar ze besloot het toch te doen. Want dan was het zijn beurt om te kiezen of hij wou gaan of niet. Ze keek hem terug aan en dacht even naar. "Ik kan mensen de illusie geven dat ze in brand staan. Door ze aan te kijken. Echter heb ik het nog niet bepaald in de handen. Daarom geloofde ik ook toen je zei dat het niet je bedoeling was om me pijn te doen. Omdat ik het zelf heb ervaren en dus weet hoe iemand reageerd als ze het menen." Legde ze uit. Echter was zijn reactie veel heftiger geweest dan de hare. "En ik kan mensen tijdelijk hun zintuigen afnemen. Maar ook dat heb ik niet bepaald in de hand. Maar wel beter dan de illusie. De illusie heeft eigenlijk een eigen leven. Het afnemen van zintuigen gebeurt soms nog per ongelijk maar zodra ik het merk dat het gebeurd kan ik het meestal wel stoppen voor dat iemand het in de gaten heeft." Ze keek van hem weg en wachtte op de reactie. Dat hij zich los maakte uit haar en weg liep. Bang dat ze hem misschien pijn ging doen. Echter zou ze dat nooit expres doen.

Tag: Marnix Words: 1638 Notes: Xx

Toen hij naar haar knikte glimlachte ze kort, ze nam aan dat het een geen dank knik was. Jasmine was echt blij toen haar rode kleur verdween. Echter zou het vast nog wel wat duren voor ze haar eigen huidskleur weer terug had. Ze namelijk best nogal wel bleek wat betekende dat ze sneller verbranden en dat soort dingen. Maar veel maakte het haar niet uit. Zo was ze nu eenmaal, daarbij was er zonnenbrandcrème. Het enigste nadeel was dat ze nooit echt bruin zou kunnen worden. Ze was dus ook wel eens jaloers op meiden die wel bruin werden. Maar veel had ze daar niet echt problemen mee. Dat ze beide uit Engeland kwamen vond ze echt een plus punt. Het was ergens ook wel toeval. Zij zelf was geboren in London en daar was ze ook altijd gebleven. Al was ze tijdens de vakantie altijd ergens anders geweest. Ze was dan bij haar opa en oma op het platte land. Haar grootouders hadden paarden en Jasmine was altijd in de stal te vinden. De kans dat ze een paard pijn deed was klein. Ze wist niet eens of ze dat wel kon, ze wou het niet weten en hoopte dat ze alleen mensen pijn kon doen. Jasmine wou er niet bepaald over naar denken dus dwong ze haar gedachten al snel weg. Wat haar ook lukte. "Waar kom je vandaan dan?" Vroeg ze doelend op zijn woonplaats. Tot nu toe ging het gesprek goed tussen hen. Ze vertelde elkaar hoe ze heten en er waren geen awkwards stiltes. Als die er waren dan was het al duidelijk hoe het zou eindigen. Maar dat was er niet en daar was ze blij om. Eenmaal in de hal hadden ze het over koekjes. Ze was echt blij dat hij een stuk vrolijke was. En het onderwerp koekjes waren ook gewoon leuk. ''Oke, niet allemaal met chocolade dan'' Ze was blij dat hij dat zei en knikte vervolgens. "Mooi want ik heb geen zin in puistjes." Bekende ze eerlijk. Ze had een hekel aan puistjes zoals iedereen eigenlijk wel had. Het zag er onverzorgd uit, ookal was dat niet helemaal waar. Daarom gebruikte ze ook altijd van die zalfjes enzo. En het werkte goed vond ze zelf. "Wat ik heb er een hekel aan." Grinnikte ze. Het was gezellig tot dat hij iets vroeg over wat ze hier op school deed. Ze haatte het om over haar mutaties te praten en dat was ook wel te merken. Ondanks dat vertelde ze hem wel wat ze kon. Maar ze vertelde maat niet hoe ze hier naar school was gestuurd. Ze had mensen om haar heen pijn gedaan en haar ouders teleur gesteld. Dat vond ze nog het alle ergst. Dat haar vader niet meer met haar sprak. Terwijl ze nog steeds zijn dochter was. Echter betaalde hij nog wel alles voor haar en daar was ze blij om. Dat gaf namelijk aan dat hij nog wel om haat gaf. En haar verhaal maakte hem blijkbaar ook iets duidelijk. ''Nu snap ik pas echt waarom je niet weg bent gegaan, je weet hoe het is om iemand pijn te doen zonder het te willen'' Jasmine knikte en beet zacht op haar lip. Ze kon nu even niks zeggen. Dat was ook iets wat ze gemeen hadden. Dat ze andere pijn deden zonder dat ze het echt wouden. En daar hadden beide spijt van. Toen hij zijn arm terug trok wist ze al genoeg. Hij zou weg gaan. Dat kon niet anders. En ze begreep het ook heel goed. Ze dacht dan ook dat hij weg zou gaan. Dat ze hem langs zou zien lopen maar dat gebeurde niet. In plaats daar van voelde ze zijn hand onder haar kin. Ze had geen andere keus dan om hem aan te kijken. En dat deed ze dan ook. Niet wetend wat hij zou gaan zeggen beet ze weer eens op haar onder lip. ''You think i will leave you know don't you? But i won't'' Ze bekeek onderzoekend zijn gezicht. Op zoek naar een teken van een leugen maar die was er niet. "Yesh I think that." Fluisterde ze zacht waarna ze toch weer even naar beneden keek voor ze weer terug in zijn ogen keek. "Why Marnix, I can hurt you. More than you think." Haar stem was niet meer dan een fluistering. ''I don't want to miss my change on having a friendship with you'' Aarzelend verscheen er een glimlach op haar gezicht. "You are sweet." Fluisterde ze zacht. Ze was opgelucht het te horen dat hij nog vrienden met haar wou worden. Niet iedereen reageerde zo dat wist ze donders goed. Ze keek hem aan toen hij haar los liet. Hij was echt lief vond ze. ''Now lets go grap some cookies before their gone'' Ze knikte en de glimlach op haar gezicht werd wat breder. Ze pakte zijn hand en trok hem zacht mee. Vervolgens liet ze hem weer los en liep de keuken in. Eenmaal daar deed ze de zelfde kast weer los en keek er even in. Veel kon ze eigenlijk niet echt zien aangezien de bovensteplank nogal hoog was maar op de onderste plank zag ze al wel de rol koeken die ze eerder had gepakt. Die pakte ze dan ook weer en keek kort op de klok. "We moeten op schieten voordat de keuken personeel er is want dan hebben we een probleem." Bekende ze eerlijk. Ze had niet bepaald zin in straf.

Tag: Marnix Words: 941 Notes: Xx

Ze wou het weten waar hij woonde, misschien omdat ze dicht bij elkaar in de buurt woonde. Het zou best grappig zijn als dat zo was. Echter woonde ze dichter bij elkaar dan ze had verwacht. ''London'' Ze keek hem aan en glimlachte. "Leuk ik ook, in noord london." Sprak ze. Ze vroeg zich af of ze hem al eens eerder had gezien. Misschien wel misschien ook wel niet. Die kans was misschien best nog wel groot geweest. Aangezien ze er al 18 jaar woonde was london redelijk klein om hem niet te zien. "En jij?" Nieuwsgierig keek ze hem aan Misschien zou ze hem nu wel vaker tegen komen zodra ze eenmaal terug in engeland woonde. Zodra je ooit eens een keer iemand gezien had en die persoon had aan gesproken dan zag je ze vaker. Dat was best vreemd vond ze zelf. Maar ook wel weer grappig. "Misschien hebben we elkaar nog wel eens eerder gezien zonder dat we het weten." Vervolgde ze. Als dat wel was geweest dan zou het heel kort zijn geweest. Ze herkende hem namelijk nergens. "Dat zou best grappig zijn als dat inderdaad zo was." Ze grinnikt even en keek hem aan. "Trouwens hoe oud ben je?" Vroeg ze hem nog snel voor ze het over koekjes hadden. Ook het onderwerp koekjes verdween kort. Terwijl ze hem vertelde hoe het zat en hij reageerde snapte ze nog steeds niet echt waarom hij zijn leven in gevaarbracht om bij haar te blijven. Maar ze deed eigenlijk het zelfde. Marnix kon ook behoorlijk gevaarlijk zijn dat had ze al wel gemerkt aan zijn kracht. Dus met andere woorden brachten ze de ander en hun zelf in gevaar voor vriendschap. Dat betekende dat ze het beide dan ook wouden. Anders deden ze dit niet Toch vroeg ze zich zelf af of hij misschien loog. Mensen logen nu eenmaal om een ander niet te kwetsen. Ze besefte alleen nooit dat ze de ander juist kwetste door te liegen. Je kon beter de waarheid vertellen aangezien die toch wel uit zou komen of je er nou alles aan deed om het te verbergen of niet. Maar wat ze zag en hoorde was alleen maar de waarheid. Hoopte ze in elk geval. "I won't'' Toen hij het nog een keer zei op de zelfde toon moest ze het wel geloven. Als hij loog zou hij het echt niet gaan herhalen. Zo dacht zij er in elk geval over. "I'm happy too hear that." Ze meende het en keek hem weer even aan. Eenmaal in de keuken bij de kast bekeek ze wat er nog meer was. Haar blik gleed over de plank heen en verschoof wat dingen voor ze weer een pak met koeken vond. Ze wou nog een pak met koeken pakken tot dat Marnix achter haar stond. Er ging een rilling door haar heen toen ze hem tegen haar aan voelde leunen. Het voelde vreemd om hem tegen haar aan te voelen, echter niet ongemakkelijk. Iets wat ze normaal wel zou voelen. Ze snapte niet waarom ze dit nu niet voelde maar ergens was ze er wel blij om. Aangezien het de sfeer heel erg zou kunnen veranderen. En dat wou ze nu niet aangezien ze het gezellig vond. Wel kleurde haar wangen snel weer rood. Ze keek naar zijn arm omhoog om te zien wat hij deed. Ze zag al snel dat hij nog een pak koeken had gevonden die zij eigenlijk nog niet gezien had. Haar blik volgde zijn hand en al snel zag ze dat hij de pak met koeken pakte. ''Ik heb de lekkerste al'' Ze glimlachte lichtjes en beet zacht op haar lip. "Oké." Fluisterde ze zacht niet echt wetend wat ze nu moest doen. Of ook maar moest zeggen. Kort was ze stil waarna ze naar hem om keek en hem bijna niet aan durfde te kijken. "Je euh staat tegen me aan." Stamelde ze voorzichtig. Ze draaide zich om en keek hem nog steeds blozend aan. Haar blik gleed over zijn gezicht. Van zijn blauwe ogen naar zijn lippen en niet veel later weer terug naar zijn ogen. Echter duurde het niet lang voor ze een deur dicht hoorde gaan en stemmen hoorde. Haar ogen werden kort groot en draaide zich om, om de koeken te paken. En de kast zacht dicht te doen. "Ik denk dat we er vandoor moeten." Sprak ze zacht waarna ze zich weer naar hem om had gedraaid en er een ondeugende blik in haar ogen verscheen. Ze liep van hem weg naar de grote in loop koelkast en wenkte hem waarna ze snel naar binnen ging. Eenmaal daar liep ze door naar achteren en bleef daar staan. Ze wist dat ze eerst koffie gingen pakken om daarna in de eetzaal wat gingen drinken. Wanneer ze weg waren zouden ook zij er vandoor kunnen gaan. Ze wachtte af tot dat Marnix ook kwam. Ze hoopte in elk geval dat hij kwam aangezien ze hier dan in haar eentje zou staan.

Tag: Marnix Words: 859 Notes: Xx