Game over.

Jasmine glimlachte toen hij antwoordde. ''Precies het tegenovergestelde, zuid London'' Ze knikte toen hij dit zei. Nu was de kan iets minder dat ze elkaar gezien hadden. Maar je wist maar nooit. Het kon als nog. Het was redelijk logisch dat je iemand niet hebt onthouden. Als je echt iedereen moest onthouden dan had je of een heel groot hoofd, een goeie geheugen of je zette alles in een plakboek gezet. Met de basis info. Dat was eigenlijk ook wel grappig al zou ze deze gedachten nooit hard op uitspreken. Iedereen zou dan denken dat ze knetter gek was. Of haar in elk geval uit lachen. Echt wist ze ook niet echt of er mensen waren die gedachten konden lezen. Dat leek haar eigenlijk zo irritant. Al die gedachtis die je dan hoorde. Bij het idee alleen al zou ze gek worden. Een moment van rust was er waarschijnlijk niet. Die kans zat er groot in. "Dan is de kans wat minder dat we elkaar eerder hebben gezien denk ik." De glimlach die op haar gezicht stond was er nog steeds. ''Al denk ik wel dat zo'n meisje als jij me wel zou moeten opvallen'' Jasmine moest er nu veel moeite mee doen om niet te gaan blozen. Toen hij haar een knipoog gaf lukte het al helemaal niet. Nee haar wangen kleurde vandaag al weer rood. Ze liet haar blik zakken en ze vroeg zich af hoe vaak hij haar nog zou laten blozen. "Tja er zijn niet bepaald veel mensen met rood haar." Sprak ze dan uiteindelijk maar. Ze keek hem weer aan en bekeek zijn gezicht. "Ik denk dat jij me ook wel op zou vallen." Bekende ze eerlijk. Marnix was zeker geen lelijke jongen. Nee hij zag er zeker leuk uit. Maar dat zou ze maar niet hard op gaan zeggen. De kans was groot dat ze dan weer rood zou worden. En dat was ze nu al genoeg geweest. ''19, en jij?'' Ze waren nog ongeveer van de zelfde leeftijd ook nog. "18," gaf ze als antwoord terug. Ze verschilde weinig in leeftijd en dat was best leuk vond ze. Als je erg van leeftijd verschilde was de kans klein dat het klikte. Maar dat zou niet het geval kunnen zijn hier op dit moment. Ze had al wel eens eerder de keuken geplunderd hier wanneer ze bijvoorbeeld een vreetbui had midden in de nacht. Of gewoon zin had in wat lekkers. Die dingen had ze wel vaker. Maar dat was altijd in haar eentje geweest. Met Marnix vond ze het veel leuker. Ze moesten nu extra voorzichtig zijn aangezien de kans nu eerder groot was dat ze gepakt zouden worden. Maar daar dacht ze nu op dit moment niet aan toen hij tegen haar aan stond. Nee ze kon nergens anders aan denken dan dat. En haar blozende wangen. Ze vertelde hem dan ook dat hij tegen haar aan stond. ''Eh.. ik weet het'' Ze had eigenlijk verwacht dat hij een stap naar achteren zou doen maar dat deed hij niet. Niet dat ze het erg vond dat hij dat niet deed. Ze bleef hem in zijn ogen aan staren en wist op dit moment even niks te zeggen. Ze kende hem nog maar sinds vandaag en nu al vond ze het niet erg of raar dat hij zo dicht tegen haar aan stond. Ook Marnix bleek de deur hebben gehoord aangezien hij naar achteren stapte. Ze bleef hem nog steeds even aan kijken voor hij iets zei. ''We hebben een probleem'' Jasmine knikte kort en dacht even naar. Ze konden met gemak even de koelkast in. "Of niet" Fluisterde ze zacht. Door de blik in haar ogen leek er een grijns op zijn gezicht te komen waardoor de blik in haar ogen allen maar erger word. Hier naar pakte ze de koeken en liep de koeling in. Gelukkig was die groot genoeg voor twee. Echter was het behoorlijk koud op sokken en dunne kleding. Maar he ze moesten wat over hebben voor koeken vond ze. Even dacht ze dat hij haar niet zou volgen maar al snel kwam ook hij binnen en sloot de deur. Ze volgde zijn voorbeeld en legde haar pak met koeken weg. Onder tussen hoorde ze de stemmen dichter bij komen wat betekende dat ze langs de koelkast heen liepen. Even keek ze op naar Marnix en grinnikte om zijn woorden. ''Het is wel echt heel koud hier in'' Het was inderdaad koud hier binnen. Ze keek toe hoe hij zijn armen over elkaar heen sloeg en een beetje bewoog. "Het is inderdaad fris." Ze keek kort naar haar armen waar ze al kippenvel op had. Onder tussen gleed er ook een koude rilling door haar lichaam heen. Ze ging wat dichter tegen hem aan staat en keek hem aan. ''Koekjes stelen met jou geeft je zonder twijfel een avontuur'' Ze glimlachte terug naar hem sloeg uiteindelijk haar armen om hem heen naar een kort twijfel. Zo hoopte ze dat Marnix en zij nog wat arm bleven. "Ik hoop niet dat je het erg vind" Sprak ze doelend op dat nu zij de gene was die dicht tegen hem aan stond en ook nog eens haar armen om hem heen had. "En ik hoop dat je het een leuk avontuur vind." Lachte ze zacht. Ze wist in elk geval wel dat ze het leuk kon hebben met hem.

Tag: Marnix Words: 930 Notes: Xx

Het was een beetje vreemd om met hem in een koelcel te staan. Maar ze vond het ook wel grappig moest ze eerlijk bekennen. Ze drufde alleen wel te wedden dat als ze betrapt zouden worden dat er mensen de verkeerde dingen zouden denken. Twee pubers in een koelcel, dat klopte niet helemaal. Ze hoopte dan ook dat ze echt niet betrapt werden. Terwijl ze luisterde en kort wat bewoog bekeek ze de koelcel. Er stond niet bepaald heel veel in en daar was ze blij om ook, anders was het wel erg krap hier. Ze baalde toch wel dat ze niet een grote voorraad kast hadden. Waar ze beide in zouden kunnen. Dan hadden ze het nu niet zo koud en kon ze ook beter horen waar de mensen waren aangezien de koelcel een zoemend geluid maakte wat alleen maar erger klonk nu ze er in stonden. Haar blik gleed af en toe naar Marnix voor dat ze uiteindelijk dicht bij het kwam staan. Wat keek ze er naar uit om straks weer de warmte in te gaan. Dat was veel beter. Na een tijdje kon ze het niet laten om haar armen om hem heen te slaan. Nu konden ze het beetje warmte nog aan elkaar door geven dat ze hadden en zorgde het er niet echt helemaal voor dat ze zouden bevriezen. Ze moesten wel dicht bij elkaar staan aangezien ze anders niet warm werden. Ze keek naar hem op en zag al snel de verbaaste blik wat een klein onschuldige glimlach op haar gezicht toverde. Ze hoopte toch echt dat ze niet onderkoelt zouden raken. Maar gelukkig vond hij het niet erg. ''No, it's okay'' Jasmine keek hem glimlachend aan. "Dat is fijn om te horen" Fluisterde ze zacht waarna ze wat aarzelend haar hoofd tegen hem aan legde. "Zeker wel'' Ze glimlachte als antwoord en net op het moment dat ze dacht dat hij zijn armen ook om haar heen sloeg gebeurde iets heel anders. Ze wist niet wat er aan de hand was maar wat ze wel wist dat het niet goed was. Ze voelde hem gewoon onrustig worden tussen haar armen waar door ze hem snel los liet en aarzelend een stapje op zij deed. Net op het moment dat ze hem wou vragen wat er was keek ze hoe hij naar zijn hoofd greep. Was dit misschien een soort toeval? Zoals je bij epilepsie kreeg? Jasmine dacht snel naar terwijl ze hem aan keek. Even over woog ze de koelcel uit te gaan en om hulp te vragen maar ze moest terug denken aan net nog toen Marnix niet wou dat ze een leraar van der zouden moeten maken. "Marnix wat is er?" Sprak ze zacht maar duidelijk terwijl ze toe keek hoe hij tegen de deur van de koelcel. Ze stapte weet meer naar hem toe en ging op oog hoogte staat zodat ze hem aan zou kunnen kijken. Haar blik gleed naar zijn hand die de stelling pakte. ''Laat het stoppen, laat ze ophouden'' Wat moest ze op laten houden. Jasmine legde een hand op zijn arm en keek naar hem. "Rustig Marnix, wat moet ik laten op houden" Ze bekeek hem kort op zoek naar de oorzaak van zijn reactie. Ze wist helemaal niet meer wat ze nu eigenlijk moest doen, zolang ze niet niet wist wat het was dan kon ze er ook niet voor zorgen dat het stopte. Toen ze zag dat hij zijn kijken op elkaar klemde begon ze zich alleen maar meer zorgen te maken. "Hou op..'' Ze schrok van de grom in zijn stem. Ze begon licht te trillen van onmacht aangezien ze niet wist hoe ze dit nu aan moest pakken. Geschrokken keek ze naar het gekraak naast haar. Ze liet zijn arm los en probeerde vervolgens voorzichtig zijn vingers los te krijgen. Straks deed hij zich zelf nog pijn. Ze moest hem stoppen voor dit verkeerd ging lopen. Ze liet zijn hand los en bekeek aarzelend haar handen waarna ze haar handen over zijn oren heen drukte en haar kracht dwong om te werken. Het duurde wat langer dan ze gehoopt had voor ze hem zijn gehoor afnam. In de hoop dat ze hem daarmee kon helpen.

Tag: Marnix Words: 720 Notes: Xx

Natuurlijk zou Marnix liever hebben dat ze nu weg zou gaan. Ze dacht in elk geval dat hij dat wou aangezien hij dat de vorige keer ook wou. Nu kon ze niet weg als ze wou willen aangezien hij tegen de deur een hing en ze die dus never nooit los zou krijgen. Maar ze wou niet weg, nee ze wou hem helpen ook al wist ze niet wat er nu precies aan de hand was. Ze had zijn hand naar zijn hoofd zien gaan waar ze uit kon maken dat er iets met zijn hoofd was. Even dacht ze dat ze hem misschien wel pijn deed, maar dat kon niet aangezien hij dan heel anders moest reageren en keek ze hem niet elke keer aan. Haar mutatie werkte alleen wanneer ze iemand aan keek dus zij kon niet de persoon zijn die hem pijn deed of wat er dan ook aan de hand was. Terwijl ze tegen hem sprak leek het er op dat hij haar niet verstond of misschien niet kon horen. Was hij doof geworden in die korte tijd? Ze keek naar haar handen en om haar heen, nee ook dit deed ze niet. Door de grom die hij liet horen gleed er een rilling door haar lichaam. Er was ooit eens een keer een hondje die naar haar gromde en in haar schoen had gebeten. Verder had nooit echt een hond naar haar gegromd. Vooral geen mens, maar Marnix leek een persoon die veel gromde als hij boos of gefrustreerd was. Iets waar ze blijkbaar wel aan moest wennen aangezien ze nu eigenlijk gillend weg wou rennen. Enkel omdat hij gromde. Maar aan de andere kant had het ook wel weer wat. Een mens die gromde kwam nou niet vaak voor dacht ze. En ergens klonk het wel sexy als het tenmiste niet boos had geklonken maar dat deed het dus wel. Jasmine kon haar zelf wel voor de kop slaan dat ze daar nu op dit moment aan dacht. Nee ze moest er voor zorgen dat Marnix rustig zou worden dat was het enigste wat waar ze zich nu zorgen om moest maken. Of ook maar aan mocht denken. Ze schrok echter niet meer dat hij de plank kapot maakte met zijn nagels. Dat leek blijkbaar iets wat bij hem hoorde. Misschien was het een tik dat hij alles met zijn nagels kapot maakte als hij zo was wat in zijn buurt stond. Ze kon er nog net voor zorgen dat ze er niet aan ging denken dat hij heel misschien zijn nagels in haar lichaam zou kunnen zetten om haar zo te doorboren. Ze probeerde zijn hand los te krijgen om er voor te zorgen dat hij straks geen splinters in zijn vingers zou krijgen. Maar toen hij gromde besloot ze de poging te stoppen. Ze keek hem aan en zag zijn pupillen weer veranderen naar geel, kort bleef ze hem in de ogen aan te kijken om even naar te denken wat ze nou zou kunnen doen. Toch kreeg ze een idee, een idee die hopelijk zijn helpen. Terwijl ze bijna weer tegen hem aan stond legde ze haar handen dan ook over zijn oren heen. Gewoon om er zeker van te zijn dat ze alleen zijn gehoor afpakte. Ze hoorde hem echter al snel weer grommen. Hij was er vast niet mee eens wat ze nu deed of wist niet wat ze deed. Maar het enigste wat ze zich kon bedenken wat er met hem aan de hand was, was dat hij misschien stemmen in zijn hoofd hoorde. Niet dat ze dacht dat hij gek was of zo maar je wist maar nooit wat voor mutatie's er nou eenmaal waren. Ze bleef hem aan kijken en zag zijn ogen wijder worden. Het duurde ook niet lang voor ze zijn ademhaling sneller hoorde gaan. Ze deed beter haar best en wachtte af op een reactie dat het lukte. Het moest gewoon lukken wat zou ze anders voor hem kunnen doen. Misschien zou ze hem neer kunnen slaan met een pan of zo. Maar dat durfde ze dus al helemaal niet. Het duurde niet lang voor hij rustiger bleek te worden. Ze bekeek zijn gezicht op zoek naar een aanwijzing en die waren er genoeg. Ze hield haar handen net zolang op zijn oren tot dat hij aan gaf dat het klaar was. Ze keek toe hoe hij zijn ogen dicht deed en zijn ademhaling ook rustiger werd. Toen hij zijn ogen los deed zag ze al snel zijn eigen kleur weer. Een kleur die ze mooier vond en minder griezelig dan het gele. Toen hij knikte haalde ze aarzelend haar handen van zijn oren maar hield ze op zijn huid om zijn gehoor weer terug te geven. In de tussen tijd liet ze haar vingers over zijn wang gaan en bekeek zijn ogen voordat ze haar handen van zijn huid af haalde. Ze glimlachte voorzichtig en wist niet echt wat ze moest doen. Uiteindelijk sloeg ze haar armen om hem heen en gaf hem kort een knuffel voor ze zich weer terug trok en hem aan keek. "Alles goed?" Fluisterde ze zacht waarna ze een stap naar achten deed. Ze voelde zich wat slap op de benen en greep de stelling vast om er niet door heen te gaan. Door zijn gehoor weg te halen was ze redelijk veel energie kwijt. Waar door ze zich nu wat slap voelde. In de tussen tijd luisterde ze goed om te kijken of ze een van de koks kon horen maar het was verdacht stil in de keuken. Ze liep weer langs Marnix heen en deed voorzichtig de koelcel los. Toen ze zeker wist dat er niemand was deed ze hem helemaal los en liep eerst terug verder naar binnen om de koeken te pakken. Eenmaal in de keuken keek ze naar Marnix. "Laten we hier nu maar meteen weg gaan, voor dat ze weer terug komen." Sprak ze. Blij dat ze zich al weer wat minder slap voelde aangezien ze dan anders onder uit was gegaan. Ze was in elk geval blij dat ze geen bloedneus had gekregen. Dat was een van de dingen die ze helaas vaak kreeg. Echter was ze toch slapper dan ze had gedacht terwijl ze een stap zette leek het als of ze al haar gevoel in haar benen verdween. Het duurde dan ook niet lang voor ze lang uit op de grond lag. Een zacht verbaast geluidje verdween haar mond terwijl ze geschokt voor haar uit keek.

Tag: Marnix Words: 1092