Around and around we go || closed

Zijn knokkels zagen wit omdat hij zijn vingers zo hard om de pluche otter klemde. Hij staarde recht voor zich uit en probeerde het gegniffel en gefluister van anderen te negeren terwijl hij zich een weg door de gangen van de school baande. Ze hadden het waarschijnlijk over de knuffel die hij bij zich had en hij wist dat als hij er aandacht aan zou schenken, hij waarschijnlijk uit zijn kram zou schieten. Het was voor de bestwil voor anderen dat hij ze zo goed mogelijk probeerde te negeren. Als hij nu iemand zou aankijken, zou die persoon waarschijnlijk doodsangsten beginnen uit te staan. Dat zou er alleen maar voor zorgen dat mensen hem nog vreemder zouden gaan bekijken en dat was wel het laatste dat hij wilde.

Het duurde niet erg lang voordat hij de deuren van de cafetaria openduwde en helemaal naar achteren rende om zich daar onder een tafel te gaan verstoppen. Etenstijd was ondertussen toch al een hele tijd geleden, dus de ruimte was grotendeels weer. De paar mensen die hem hadden zien binnenkomen en voorbij hadden zien rennen, hadden even raar opgekeken, maar er leek niemand te zien die genoeg geïnteresseerd was om te kijken hoe het met he ging en wat het probleem was. Mooi. Het laatste wat hij nu nodig had, waren mensen die of hem kwamen pesten of medelijden met hem hadden. Er was geen tussenin, voor Eoin was alles zwart en wit. Oftewel waren er mensen die hem het leven zuur wilde maken, oftewel wilden ze zich er veel te veel mee moeien.

Hete tranen begonnen over zijn wangen te stromen terwijl hij de kop van zijn knuffel tegen zijn eigen voorhoofd aandrukte en zijn ogen voor een kort moment sloot. ”Misschien had ze het mis en is dit niet de plek voor ons. Wij horen hier niet thuis. Nee nee, wij horen nergens thuis.” De jongen wiegde zachtjes heen en weer terwijl hij het snikken zo miniem mogelijk probeerde te houden. Hij wilde niet dat iemand hem zou horen en zou komen kijken. ”Zouden ze ons terug meenemen naar huis als we het zouden vragen? Zou Amelia terug met ons willen praten?” Hij mistte de gesprekken met zijn psychiater. Hij mistte haar geruststellende woorden. Ze had hem altijd gezegd dat alles wel goed zou komen. Zij was diegene die hem had overtuigd om naar het eiland te komen en dat hij daar wel vrienden zou kunnen maken.

Een dat wel erg dichtbij klonk, zorgde ervoor dat zijn ogen terug openvlogen en zijn hoofd met een ruk naar de kant waar het geluid vandaan kwam draaide. Roodomrande ogen keken de persoon vernietigend aan. Informatie over de ander werd verzameld, informatie dat alles te maken had met angsten. Het duurde niet lang vooraleer hij de ander dingen kon laten zien die ze schrik zouden aanjagen. Misschien niet direct doodsangsten, maar de ander zou zich waarschijnlijk wel een hoedje schrikken. ”Ga weg, laat ons met rust.”

Het was waarschijnlijk geen goed idee geweest om naar het eiland te komen. Als hij even had nagedacht, zou hij geweten hebben dat de andere mutanten hem waarschijnlijk zouden uitlachen omdat hij nog met een knuffel rondliep en zouden ze over hem gaan roddelen omdat zijn mutatie nu niet bepaald iets was om over naar huis te schrijven. Je moest niet al te snugger zijn om te weten dat de meeste mensen niet eens bij hem in de buurt wilden komen omdat hij gewoon een slechte uitstraling had. Elk snugger kind zou het weten, maar Eoin was nu eenmaal niet zo snugger. Als hij echt slim was geweest, zou hij geweigerd hebben om mee te gaan met de volwassen mutanten en zou hij nu nog met Amelia hebben kunnen praten. Nee in plaats daarvan had hij naar haar en de volwassenen geluisterd en was hij zonder morren mee naar het eiland vertrokken. Stom stom stom stom.

De jongen voelde hoe de zoute tranen over zijn wangen stroomden en hij kon een zachte snik niet onderdrukken terwijl hij zijn otter tegen zich aanduwde. Na die snik volgden nog een paar anderen, maar hij probeerde ze zo goed mogelijk te smoren zodat niemand hem zou horen huilen. Hij wilde niet uitgelachen worden omdat hij onder een tafel zat te huilen en hij wilde ook niet dat mensen naar hem toekwamen om te helpen. Hij wilde Amelia, hij wilde met haar kunnen praten en hij wilde haar troostende handen over zijn rug voelen wrijven. Op de een of andere manier had ze altijd geweten hoe ze hem moest troosten als hij over zijn toeren was, maar nu was ze er niet.

Eoin had gedacht dat de ander wel zou weggaan als hij niet erg vriendelijk was. Amelia had een keer geweigerd met hem te praten nadat hij grof tegen haar was geweest, dus hij was er bijna vanuit gegaan dat het bij de jongen die nu voor hem op zijn knieën zat ook wel zou werken. Spijtig genoeg was dit niet het geval en leek de ander zich op een snelle manier te herstellen. Eoin’s hart klopte in zijn keel omdat hij niet echt wist wat hij nu moest doen. Hij was het gewend dat mensen niet met hem spraken en hij was het zeker niet gewoon dat iemand aan hem vroeg of alles ok was.

Hij kneep zijn roodomrande ogen even tot spleetjes terwijl hij erachter probeerde te komen of de ander misschien iets anders bedoelde dan hetgeen hij gezegd had. Toen de jongen hem vragend bleef aankijken, kwam de conclusie dat hij echt oprecht gevraagd had of hij ok was. ”Nee.” Was het enige dat zijn lippen verliet terwijl hij zijn knuffelbeestje dichter tegen zijn borst trok. ”Ik w…weet niet wat ik m…moet doen. Ik h..hoor hier h..helemaal niet.” Tussen het snikken door wist hij er toch een paar woorden uit te krijgen. Hij moest het gewoon aan iemand kwijt, anders zou hij nog gek worden. ”We hadden d…daar moeten blijven, b..bij Amelia.” Onbewust was hij terug overgeschakeld naar de tweede persoon meervoud. Alsof hij uit twee personen bestond. De waarheid was dat hij refereerde naar hemzelf en de otter in zijn handen en niet naar een eventuele tweede persoonlijkheid.