Cure me from insomnia [open]

Had ik maar iemand om van te houden.
Twee zachte armen om me heen.
Die me altijd beschermen zouden.
Ik voel me zo verdomd alleen.

Alleen. Dat was een passende beschrijving van zijn gevoel. Alleen zijn kon fijn zijn, als je even rust wilde hebben. Maar gedwongen eenzaamheid was tergend, met alleen je eigen rottige gedachten als gezelschap. Zelfs de woorden van de blauwharige hoer die hij niet zo heel netjes bewusteloos had achtergelaten spookten nu door zijn hoofd. De harde woorden van Marilyn, van Wren. Ze overstemden het kleine beetje geluk wat hij nog in zich had. Dus was hij gaan lopen. Zo lang hij zijn hoofd niet te ver draaide kon hij het schoolgebouw even vergeten. Het was alleen hij, het uitgestrekte strand en de eindeloze zee. De wind was fel, verkilde zijn wangen. Daarom had Milo de kraag van zijn jas hoog opgezet. Hij bleef lopen tot alle gedachten wegsmolten en hij alleen nog gefocust was op het ritme van zijn stappen. Op de terugweg begonnen zijn voeten te sloffen, het zware, half vochtige zand maakte lopen moeilijker. Zonder er bewust bij na te denken verharde hij de ondergrond zodat zijn voeten niet meer wegzakten in het zand. Met hernieuwde snelheid liep hij verder. De wind woelde nu van achteren door zijn haren, gaf hem een zetje in de rug.

Tegen de tijd dat Milo bijna terug was bij zijn beginpunt zag hij een silhouet het strand op komen. Maar het figuur leek niet helemaal bij de tijd te zijn, leek sloom of zelfs slaapdronken in haar bewegingen. Milo had zijn schouders op willen halen en door willen lopen, toen het meisje haast krachteloos door haar knieën zakte en languit in het zand belandde. Milo versnelde zijn pas tot hij naast haar stond. Waarom hij opeens de behoefte had om de redder in nood te spelen wist hij ook niet, vaak boeide het hem niet zo veel wat er met zijn medeleerlingen gebeurde. En dankbaarheid kreeg hij toch ook nooit. Maar het leek moreel onverdedigbaar een meisje zomaar achter te laten. “Hey,” sprak hij zachtjes, kalm. Dan wist ze in ieder geval dat hij er was, voor zo lang als ze zich dat zou herinneren. Je zou er bijna compleet cynisch van worden. “Weet je zeker dat je met dit weer in het natte zand wil liggen?” Milo probeerde oogcontact met haar te maken, in te schatten of ze gewoon emotioneel was of dat er meer aan de hand was.

Hij maakte zich ergens toch wel zorgen toen hij haar zo zag liggen. Haar hele houding schreeuwde apathie. Dus dwong hij zichzelf om haar aan te spreken. Milo voelde niet gauw verplichtingen richting de rest van de mensheid, aangezien zij dat andersom ook niet voelden richting hem. Dus iemand helpen met oversteken of te hulp schieten als iemand zijn boeken liet vallen zat er niet snel in bij hem. In zijn wereld was het ieder voor zich. Maar dit leek toch wel een beetje een uitzonderings-situatie, aangezien er ten eerste niemand anders was en ten tweede iets ernstigs aan de hand leek te zijn. Hij begroette haar maar, bij gebrek aan betere openingszinnen. Even bleef het stil op het winderige strand, maar uiteindelijk kwam er beweging. Het meisje reageerde wel, maar ze zag er niet helemaal alert uit – om niet rude te zijn en te zeggen helemaal niet.

Hij vroeg zich eerlijk gezegd af of ze überhaupt wel hoorde wat hij zei. Dus stelde hij maar een inhoudelijke vraag. Ze leek nu wel wat wakkerder, en ook gelijk een stuk chagrijniger. Oei. Had hij een foute keuze gemaakt door haar toestand te willen checken? Ze warmde wel wat op en verontschuldigde zich voor haar reactie, maar toch bleven er signalen binnen komen dat het niet zo pico bello ging als ze deed voorkomen. “Ik zou je echt graag geloven,” gaf hij aan. Gewoon terug naar school lopen voor de schemer overging in echte duisternis, zijn bed in duiken en morgen weer vroeg opstaan. Zijn benen waren moe, zijn haren verwaaid, door de lange wandeling. Hij was verzadigd met frisse lucht en zou nu niets liever doen dan in een warme kamer tot rust komen.

Maar toch bleef hij. Waar kwam deze bezorgdheid vandaan? Tja, Milo vertelde zichzelf maar dat het was omdat hij hier nu eenmaal aan was begonnen. En als hij iets startte, maakte hij het ook graag compleet af. “Maar je ziet eruit alsof je elk moment in kan storten. En ik denk niet dat een verlaten strand daarvoor de beste plek is.” Heel tactvol was het niet, maar dat was ook niet nodig. Als ze zwaar beledigd werd dat hij haar niet als koningin en grootste schoonheid omschreef was hij zo weer weg.