Onderwerp: Never give up | Open zo aug 14, 2016 9:21 pm
The floor looked sad, so I thought it needed a hug
De jongen had voor de gelegenheid de zwembroek die hij samen met Ethan was gaan halen uit zijn tas geplukt en had hem onder zijn trainingsbroek aangetrokken. Daarboven kwam een donkerblauw shirt -ook eentje die hij van Ethan had gekregen- samen met een vest -zelfde verhaal. Hij schoof zijn voeten in zwarte teenslippers -die had hij ergens eenzaam en verlaten op het eiland gevonden en ze pasten hem, dus waarom zou hij ze niet houden- en gooide nog een handdoek over zijn schouder voordat hij de deur uitliep en deze zachtjes achter zich dichttrok. Keith lag namelijk nog te slapen en hij zou die panda niet willen wakker maken… op dat moment toch niet. Vanaf het moment dat hij buitenkwam, krulde er een grijns om zijn lippen en opende hij de beentjes van de zonnebril -surprise, die kwam ook van Ethan- om het ding op zijn neus te zetten. Dit was de perfecte dag om naar de zee te gaan. De zon scheen, maar het was niet te warm en er stond een zacht briesje, perfect dus.
De jongen schoof de zonnebril naar boven van zodra hij aan het strand was aangekomen en tuurde over het water. Hij moest een plekje hebben waar het wat dieper was, anders werkte hij zichzelf zo in de nesten. Gyp tuitte zijn lippen lichtjes terwijl zijn groene ogen over het strand heen gleden. Zijn ogen lichtten bijna op toen hij een rotsenpartij opmerkte die wat verder weg lagen, een rotsenpartij waar je makkelijk kon komen door van de ene naar de andere rots te springen. Vanaf daar kon hij waarschijnlijk wel gewoon het water in duiken. Het water zag er daar ook een stuk donkerder uit wat betekende dat het daar ook dieper was. Zonder verder veel tijd te verliezen, trok hij zijn shirt over zijn hoofd, trok zijn trainingsbroek uit en schopt zijn teenslippers uit voordat hij vertrok. Het duurde even voordat hij zich bedacht dat de zonnebril ook nog op zijn hoofd stond waardoor hij een stukje terug moest lopen om de zonnebril op de handdoek te gooien. Pas toen hij er zeker van was dat hij voor de rest niet mee had, begon hij richting de rotsen te lopen en duurde het niet lang voordat hij op de laatste stond en zo het water in kon duiken.
Vanaf het moment dat hij volledig kopje onder ging, merkte hij hoe zijn lichaam begon te veranderen. Zijn bene werden net aan elkaar geplakt en zijn voeten vormden zijn staartvinnen terwijl zijn armen juist in zijn lichaam leken te trekken. Hij werd een heel stuk dikker dan hij als mens was en zijn huid kreeg een grijzige kleur. Op het moment dat hij terug bovenkwam om adem te halen, waren het geen woorden uit zijn snuit kwamen, maar een soort kwetterend geluid, een geluid dat de meeste mensen wel kenden. Nadat hij genoeg zuurstof in zijn longen had gezogen, dook hij terug onderwater. Op het moment dat hij een paar meter onder was, draaide hij zich terug om en zwom terug naar de oppervlakte terwijl hij met zijn staart klopte om snelheid te maken. Het was duidelijk te zien dat hij zich amuseerde terwijl hij een salto maakte. Na die ene salto, volgden er nog en het duurde even voordat hij door had dat er iemand naar hem stond te kijken. Op het moment dat hij de figuur zag, kwetterde hij vrolijk terwijl hij met zijn staart op het water sprong en met zijn vinnen zwaaide als begroeting. Dit kon hij een tiental seconden volhouden voordat hij zich terug helemaal in het water liet vallen.
Onderwerp: Re: Never give up | Open ma aug 15, 2016 11:36 pm
735 Words / Beach / Never give up
Spencer
When all I want is for you to see The side that I don’t show to anyone In fear that they may turn and run
Spencer had zich de hele dag al verveeld, het weer was prachtig, maar eigenlijk had ze geen zin om echt wat te doen. Toen ze nog in Toronto woonde was alles anders, er was geen tijd voor verveling, simpelweg omdat ze altijd haar vriendinnen om haar heen had hangen. Dagjes uit, shoppen, urenlang praten over van alles en nog wat, photo-shoots, - Wacht, photo-shoots! Dat was het. Vlug stond ze op vanuit haar bed en liep richting haar kast, helemaal onderin, waar haar schoenen ook te vinden waren lag een zwarte cameratas. Sinds haar aankomst op het eiland had ze nog niet één foto gemaakt met het apparaat, eigenlijk was dat best wel zonde, want het was hier minstens 12,4 keer zo mooi dan als in Canada. En dat zegt wat, want ze vond Canada al prachtig.
Vlug opende ze de tas en checkte of ze nog een volle accu in haar tas had zitten, daarna legde ze het neer op haar bed, en draaide een van haar lenzen op het toestel. Fotografie was atijd een hobby van haar geweest, omdat je gewoon even buiten kon zijn en je hoofd leeg kon maken. Ook hoefde je er niet heel veel voor te doen, alleen je omgeving in je opnemen en zo veel mogelijk dingen vinden die interessant genoeg waren om vast te leggen. Ze zag zichzelf nooit als een fantastisch goede fotografe, maar ze wist hoe ze met haar toestel om moest gaan en had er plezier in. Snel raapte ze een outfit bij elkaar en trok zich om. Ook had ze haar bikini alvast aangedaan. Vaak als ze naar het strand ging om wat foto’s te maken werd de verleiding van het golvende water te groot, en nam ze uiteindelijk toch wel een duik. Haar cameratas stopte ze in haar gewone tas, zodat ze het toestel altijd op kon bergen voor het geval dat. Ze verliet haar kamer en maakte haar weg naar het strand. Ze zag vanzelf wel waar ze uiteindelijk terecht kwam.
Ze liep het zachte zand in en trapte haar schoenen uit, die ze vervolgens in haar tas stopte. Er was iets aan het zachte strand hier waardoor je gewoon op blote voeten moest lopen, meer strandgevoel kon je niet hebben. Ze draaide het lenskapje van haar camera en zette het aan. Ze maakte eerst een paar random foto’s om haar instellingen aan te passen op haar omgeving. Vervolgens liep ze langs de waterkant, en maakte een paar foto’s van het kabbelende water. Al snel had ze daar wel genoeg van, dus ze besloot een stuk door te lopen, naar een wat rotsachtig gedeelte van het strand dat ze in de verte kon zien, in de hoop dat daar wat verdwaalde vogels of zelfs zeesterren te vinden.
Onderweg zat ze door haar foto’s heen te bladeren, er waren een paar bij die wat minder mooi waren geworden, maar foto’s verwijderen deed ze nooit. Ze was even verzonken in de foto's en haar gedachten toen ze opeens iets hoorde plonsen in het water. Ze keek te laat op om te zien wat het precies was, dus ze bleef even naar het water staren. Ze zag een grijsblauwe vis zwemmen, maar wow, dat was echt een hele grote vis. Ze kwam nog wat dichter naar de rotsen toe toen de ‘vis’ –wat dus helemaal geen vis was maar een dolfijn, uit het water sprong en een salto deed. In plaats van meteen een foto te maken stond ze een beetje verbaast te kijken. Had ze wat raars gegeten of zoiets? Dolfijnen zwemmen toch niet alleen, laat staan zo dicht bij de kant. Opnieuw sprong de dolfijn uit het water, deze keer maakte Spencer wel een paar foto’s.
Ze klom op de rotsen en zag de dolfijn opnieuw boven het wateroppervlak komen, maar deze keer was er geen spectaculaire sprong, maar kwam alleen het bovenlichaam van het dier bovenwater. Het duurde even voordat ze doorhad dat het met zijn vinnen aan het zwaaien was, maar het had nog langer geduurd voordat Spencer een reality-check had gedaan, en doorkreeg dat deze dolfijn, waarschijnlijk een shifter was. Spencer glimlachte en maakte snel een foto, waarna te terug zwaaide. “hey” Zei ze nog met een glimlach. Na een aantal seconden verdween de dolfijn weer in het water en liet Spencer nieuwsgierig achter. Er waren veel leuke dieren om in te kunnen shiften, maar een dolfijn zou toch wel heel fantastisch moeten zijn.
Onderwerp: Re: Never give up | Open do aug 25, 2016 7:18 pm
The floor looked sad, so I thought it needed a hug
Hij vond het werkelijk geweldig om een mutatie te hebben waardoor je in een dier kon veranderen en het feit dat hij in een dolfijn kon veranderen, maakte alles zelfs nog leuker. Iedereen wist dat mensen van dolfijnen hielden en dat het meestal wel sociale beestjes waren, iets dat dus helemaal bij hem paste. Het was geen geheim dat Gyp graag in het middelpunt van de belangstelling stond, maar iedereen zou graag aandacht krijgen als je jaren aan een stuk constant omgeven bent door anderen. Hij wist nog wel hoe leuk hij het vond om de mensen te zien lachen als hij iemand nat spetterde of al die verbaasde gezichten als hij een van zijn trucjes liet zien. Het was net alsof de mensen dolfijnen altijd onderschatten, terwijl het toch wel erg intelligente dieren waren. Het was wel fijn om in een mens te kunnen veranderen en met anderen te kunnen communiceren, maar van tijd tot tijd was had hij het gewoon nodig om terug even in het water te kunnen duiken en te doen waar hij goed in was: mensen entertainen. Nu had hij niet direct verwacht dat er op dit deel van het strand iemand zou komen. Nu had hij gewoon de intentie gehad om wat rond te zwemmen en wat van zijn kunstjes te doen. Het feit dat er toch iemand was komen opdagen en zelfs een fototoestel bij had, maakte alles alleen maar leuker.
Hij had het geluid van de camera wel gehoord toen hij voor de tweede keer naar de oppervlakte was gezwommen om een salto te maken en dat geluidje had er ook voor gezorgd dat hij de derde keer gewoon naar boven gekomen was om te zwaaien. Vrolijk had hij zijn vin heen en weer laten bewegen voordat hij terug onderwater was gegaan om terug naar richting de rotsen te zwemmen. Eenmaal daar aangekomen, brak zijn kop terug door het wateroppervlakte en vrolijk kwetterde hij wat om te laten weten dat hij er nog was. Het rond kunnen zwemmen in het water als een dolfijn was altijd wel leuk enzo, maar natuurlijk waren er ook nadelen aan verbonden. Zo kon hij onmogelijk een gesprek met de dame beginnen aangezien de kans groot was dat ze hem gewoon niet zou verstaan als hij als een dolfijn tegen haar begon te kwetteren. In plaats van daar te veel tijd aan te verspillen, concentreerde hij zich dus op zijn menselijke deel -juist zoals Ethan hem geleerd had. Het was de bedoeling dat hij zijn menselijke zelf terug bovenhaalde wilde hij terug veranderen.
Een iets of wat geërgerd geluidje verliet zijn snuit toen het na een paar minuten nog niet gelukt was, maar hij was niet van plan om zomaar op te geven. Hij wilde Ethan laten zien dat hij wel in staat was om van een dolfijn terug naar een mens te veranderen. Het duurde nog hooguit een minuut voordat hij voelde hoe zijn lichaam veranderde en na een aantal seconden kon hij zichzelf aan de rotsen uit het water hijsen. ”Hey.” Hij grijnsde lichtjes terwijl hij het meisje met fonkelde groene ogen aankeek. Voor een kort moment liet hij zijn groene kijkers over haar heen glijden om daarna goedkeurend te knikken. ”Wil je dat ik eens een foto van jou trek? Niet dat een foto jou schoonheid fatsoenlijk zou kunnen laten zien, maar ik kan wel eens een poging doen?” Gyp knikte naar de camera terwijl hij de woorden uitsprak en woelde even door zijn natte haren in een poging ze toch een beetje in model te krijgen. ”Mijn naam is Gyp, aangenaam.” Nog altijd met dezelfde grijns op zijn gezicht, stak hij zijn hand uit en wachtte totdat het meisje die zou aannemen, of afwijzen.
Onderwerp: Re: Never give up | Open zo sep 11, 2016 7:38 pm
729 Words / Beach / Never give up
Spencer
When all I want is for you to see The side that I don’t show to anyone In fear that they may turn and run
Meestal als Spencer zich verveelde in de ochtend ging ze uiteindelijk een film of serie kijken uit verveling, maar vandaag had ze daar ook geen zin gehad. Na haar ontbijt was ze eerst weer op bed gaan liggen nadat ze besloot om toch maar wat productiefs te doen. Meestal fotografeerde ze als ze even haar hoofd leeg wilde maken, maar vandaag was het alleen om de verveling tegen te gaan. Ze had haar kamer verlaten met de gedachte dat ze gewoon wat simpele foto’s ging maken, ze was geen professionele fotograaf of iets dergelijks, maar ze vond het gewoon leuk om te doen. Normaal maakte ze niet zomaar foto’s van random mensen, maar dit was een redelijk logishe uitzondering, en de persoon leek het niet erg te vinden. Ze had in haar leven nog nooit een dolfijn in het echt gezien, dus eigenlijk was dit best wel een mijlpaal in haar leven.
Spencer was op een van de grotere rotsen gaan staan om foto’s te kunnen maken, en toen de dolfijn weer onder het wateroppervlakte verdween, en daarna een kwetterend geluidje maakte, kon Spencer er al snel uit opmaken dat hij waarschijnlijk uit het water zou komen. Spencer liep tussen de rotsen door en klom zo wat dichter bij het wateroppervlak. Het verbaasde haar dat ze nog niet gevallen was, ze was namelijk de meest onhandigste persoon die ze kende. Toen ze dichtbij genoeg was zette ze haar tas op de grond neer en ging op een van de wat grotere rotsen die er stonden zitten. Al redelijk snel raakte ze in haar gedachten verzonken en was aan het voorstellen hoe de persoon er als mens uit kon zien. Eigenlijk was het een onbegonnen zaak, de persoon kon letterlijk iedereen zijn. Wie weet was het wel een docent, oh god, straks had ze nu foto’s van een docent op haar camera staan, dat zou awkward zijn. Gelukkig waren er, tot zover Spencer wist, geen docenten die in dolfijnen konden shiften, dus gelukkig kon ze die gedachte al snel laten varen. Eigenlijk maakte het haar niet zo heel veel uit hoe de persoon eruit zag, zolang het maar haar leeftijd had. Ze werd uit haar gedachten getrokken toen de dolfijn opnieuw een geluidje maakte. Spencer had geen flauw idee wat de dolfijn deze keer bedoelde te zeggen, Spencer sprak nou eenmaal geen dolfijn. ze stond op om te kijken of ze wat zag zwemmen, maar ze was te ver van het water af om ook maar iets te kunnen zien. Ze had ook geen flauw idee waar de dolfijn überhaupt heen was gegaan, maar het feit dat ze hem zojuist had gehoord gaf haar de geruststelling dat het er nog wel was.
Ze wilde net weer gaan zitten toen ze voetstappen hoorde aankomen. Ze draaide zich om en zag al snel een jongen haar kant op komen lopen. Ze liet haar ogen kort over hem heen vallen. “Hoii” Begroette ze hem terug. ”Wil je dat ik eens een foto van jou trek? Niet dat een foto jou schoonheid fatsoenlijk zou kunnen laten zien, maar ik kan wel eens een poging doen?” Spencer haar mondhoeken krulden tot een verlegen glimlach, wat moest ze daar nou op antwoorden? Al snel stak hij zijn hand uit en stelde zich voor als Gyp. Ze bekeek de jongen nog eens, en in plaats van zijn hand te schudden gaf ze hem haar camera aan in zijn uitgestrekte hand. “Spencer” Zei ze vervolgens met een speelse glimlach. Ze had haar camera nog nooit uitgeleend, elke foto die op het toestel stond waren foto’s die zij had gemaakt van andere mensen, nooit andersom. Zodra ze het toestel aan Gyp had overhandigd begon ze dus toch te twijfelen of het wel een goed idee was geweest. Ze had hem, een wildvreemde, basically toegang gegeven tot de foto’s die haar afgelopen 2 jaar samenvatten, als het toestel nu kapot zou gaan zou ze zichzelf nooit vergeven. Ze had nog geen foto’s overgezet naar haar nieuwe laptop, dus als het nu stuk zou gaan kreeg ze de foto's hoogstwaarschijnlijk niet meer terug “Je kan de foto’s van daarnet best bekijken als je wilt.” Ze hield kort haar hand door haar haren. “Leuke mutatie heb je trouwens, heb ik ook nog niet eerder gezien op het eiland volgens mij.. Ben je hier al lang?” Spencer had de jongen nog nooit eerder gezien en iemand met zulke mooie groene ogen zou ze niet zomaar vergeten..
Onderwerp: Re: Never give up | Open di jan 24, 2017 6:23 pm
The floor looked sad, so I thought it needed a hug
Sommige mensen zouden het waarschijnlijk niet meer aandurven om te shiften nadat ze jaren aan een stuk hadden vast gezeten in hun dierlijke vorm, maar voor Gyp zat dat anders. Jawel, hij was nog altijd bang dat hij misschien weer vast kwam te zitten, maar deze keer kon hij een mentale hulproep naar Ethan sturen moest dat nodig zijn. De man had hem de eerste keer geholpen en hij was er vrij zeker van dat hij hem nog eens kon helpen moest dat nodig zijn. Daarbij waren er ook genoeg andere mutanten aanwezig op het eiland die hem wel konden helpen met terug te shiften. Hij was er vrijwel zeker van dat hij niet de enige was die in een dier kon veranderen. Het principe was bijna overal hetzelfde, toch? Je concentreren op je menselijkheid en jezelf voorstellen hoe je van een dier naar een mens veranderde. De jongen had dan ook bijna een vreugdedansje gedaan toen hij zonder veel problemen terug veranderd was naar zijn menselijk vorm nadat hij het meisje aan de kant van het strand gespot had.
Van dichtbij zag de dame er zelfs beter uit dan van veraf. Gyp kon het gewoon niet laten om zijn ogen even over haar heen te laten glijden en de grijns om zijn lippen werd alleen maar breder toen hij merkte dat zij hetzelfde deed. Deze keer hoefde hij dus niet bang te zijn om een slag in zijn gezicht te krijgen. Het duurde echter niet lang voordat zijn ogen die van haar vonden en deze keer bleven ze op haar gezicht gericht toen hij eerst voorstelde om een foto van haar te nemen om zich daarna zelf voor te stellen. Het was altijd zoveel gemakkelijker als je wist tegen wie je aan het praten was. Refereren naar mensen als ‘jij’, of ‘dingetje’ was ook nooit leuk, toch?
Voor een kort moment trok de jongen zijn wenkbrauwen op toen ze haar camera in zijn uitgestoken hand legde in plaats van dat ze hem schudde. De iets of wat verwarde uitdrukking maakte echter al snel plaats voor de bekende grijns toen ze zich voorstelde als Spencer en hij de conclusie trok dat ze zijn voorstel om een foto van haar te trekken aannam. Voorzichtig hield hij de camera met beide handen vast terwijl hij zijn groene kijkers over de verschillende knopje liet glijden. ”Ik heb nog nooit met een camera gewerkt, dus ik denk dat je even moet uitleggen hoe je al getrokken foto’s kan bekijken.” Hij wist wel ongeveer hoe hij een foto moest trekken. Hij had mensen dat genoeg zien doen om te weten dat het de bedoeling was dat hij op het knopje bovenaan op de camera moest drukken.
”Ik ben hier inderdaad nog niet zo lang. Ik ben hiernaartoe gekomen met Ethan…Meneer Cain.” Hij grijnsde even schaapachtig nadat hij zichzelf verbeterd had. Het was hier waarschijnlijk de bedoeling dat je leraren aansprak met mevrouw of meneer in plaats van gewoon hun voornaam te gebruiken. Dat was iets waar hij nog aan zou moeten wennen. ”Misschien moet je even daar gaan staan, dan heb je de zee op de achtergrond.” Gyp gebaarde naar de plek die hij bedoelde voordat hij een paar passen achteruit zette en de camera naar zijn gezicht bracht zodat hij door het kijkgaatje kon kijken. Hij zou wel eens laten zien hoe een mooie foto’s hij kon trekken.
Onderwerp: Re: Never give up | Open di maa 07, 2017 8:56 pm
Het was voor Spencer toch altijd best lastig om andere mensen plezier te zien hebben met hun mutaties rondom anderen. Spencer shiftte alleen als ze in haar eentje was, en zelfs dan moest ze zich altijd nog inhouden, voor het geval dat er plots ergens iemand opdook. Vroeger durfde ze het nog wel aan om te shiften, omdat vossen van nature alleen maar kleinere dieren aanvallen. Pas toen we ouder werd begon ze steeds agressiever te worden in haar vossen gedaante, waarschijnlijk omdat ze toen meer leerde over de verschillende gifstoffen waar ze over beschikte. Onbewust leerde ze haar mutatie aan dat de kleinere prooidieren niets waren vergeleken met alle andere dieren die ze aan kan vallen, waaronder mensen.. Ook doordat ze vertrouwen met mensen verloor, werd ze steeds gevaarlijker.. Twee keer had ze iemand aangevallen, waarvan het een keer fataal afliep.. Ze zou er alles aan doen om die dagen terug te draaien, maar timetravel stond nou eenmaal niet in haar lijstje met mutaties. Nee, het enige wat Spencer kon waardoor er geen gewonden zouden vallen was een beetje in het donker turen met haar nachtvisie. Wat een feest... Spencer was wel dankbaar dat ze nog een redelijke controle over haar mutatie heeft, terugshiften was altijd lastig voor haar, maar ze kon zich wel inhouden om in eerste instantie niet te gaan shiften, als dat niet het geval was zouden er nog veel meer gewonden zijn gevallen.
Spencer glimlachte toen ze zijn verwarde blik zag toen ze hem de camera aangaf. ”Ik heb nog nooit met een camera gewerkt, dus ik denk dat je even moet uitleggen hoe je al getrokken foto’s kan bekijken.” sprak de jongen. “oh… kijk het is heel simpel eigenlijk.” Spencer stapte wat dichter naar Gyp toe en draaide vlug de camera van manual naar automatisch, heel veel kon er nu niet fout gaan.. “Deze display button is om ze te bekijken-” Ze drukte het knopje in en al snel verscheen er een foto van een Springende dolfijn “En je kan over het beeldscherm vegen om de rest te bekijken.” Vervolgde Spencer haar zin. “laat hem niet vallen oke? ik denk niet dat ik gemakkelijk aan een nieuwe kan komen hier.” -Tuurlijk kon ze een nieuwe krijgen, maar om nou te zeggen dat de laatste keer dat iemand haar camera stuk maakte Spencer nog al behoorlijk haar controle verloor.. nee dat was voor haar niet echt een optie. Ze besloot maar om vlug door te gaan naar het volgende onderwerp. ”Ik ben hier inderdaad nog niet zo lang. Ik ben hier naartoe gekomen met Ethan…Meneer Cain.” was het antwoord van Gyp, ze keek even verbaast toen hij zich verbeterde, maar besloot geen vragen te stellen. “ah oke” Spencer wist even niet zo goed wat ze moest zeggen. Ze was best nieuwsgierig naar haar connectie met meneer Cain, maar te bescheiden om er na te vragen.
De lichtelijk ongemakkelijke stilte werd verbroken door Gyp, die naar de rotsen wees waar Spencer zou moeten gaan staan. Ze knikte en stapte voorzichtig over de rotsen, heel soepel en sierlijk loopje was het niet. De Rotsen waren nou eenmaal best scherp, en best glad.. Ze voelde kleine wondjes aan haar blote voeten opkomen, maar dat gebeurde nou eenmaal als je te lui was om je schoenen de hele tijd aan en uit te trekken. Toen ze eenmaal op de juiste plek stond nam ze een paar simpele poses aan. “Schiet er maar op los.” Lachte ze. “Waar kom je eigenlijk vandaan?” vroeg ze om de stilte te verbreken, maar ook om wat meer te weten te komen over Gyp, Spencer was eigenlijk veel te nieuwsgierig voor deze wereld, maarja.. Curiosity killed the cat, not the fox..
Onderwerp: Re: Never give up | Open di maa 14, 2017 7:17 pm
The floor looked sad, so I thought it needed a hug
Schaamde hij zich voor het feit dat hij helemaal geen idee had hoe de camera werkte? Niet per se. Hij had het altijd wel leuk gevonden hoe je met een camera momenten kon vastleggen, maar als hij eerlijk moest zijn had hij nooit verwacht dat hij er zelf eentje zou gaan moeten gebruiken. Dat was ook niet zo raar als je wist dat hij een groot deel van zijn leven als een dolfijn in een dolfinarium had doorgebracht. Dolfijnen konden nu eenmaal moeilijk foto’s gaan trekken met een camera. Ten eerste konden ze die dingen niet eens vasthouden en ten tweede ging een camera waarschijnlijk ook stuk als het in contact kwam met een grote hoeveelheid water.
De jongen knikte toen Spencer begon uit te leggen hoe hij de foto’s die al getrokken waren, zou kunnen bekijken. De pretlichtjes dansten vrolijk in zijn groene kijkers op en neer toen hij zelf eens met zijn vinger over de display gleed zodat hij de volgende foto zou kunnen zien. ”Cool.” Er leek ineens een hele nieuwe wereld voor hem open te gaan. Meestal was hij ook de persoon -het dier- aan de andere kant van de camera, dus dit was helemaal nieuw voor hem. ”Je hebt wel talent.” Niet dat hij echt een kenner was. Hij vond de foto’s gewoon erg mooi om naar te kijken.
”Ik beloof dat ik hem niet zou laten vallen.” Gyp kon misschien een erg enthousiast persoon zijn die amper stil kon blijven staan, maar hij wist wel oe je zorg moest dragen voor andermans spullen. Hij kon zich inbeelden dat Spencer best kwaad zou kunnen worden moest hij het toestel laten vallen. Het feit dat het eiland ook nog eens vol zat met mutanten wiens mutaties getriggerd konden worden door emoties, zorgde ervoor dat hij zelfs nog extra voorzichtig was. Stiekem had hij al bijna spijt van zijn voorstel om een paar foto’s van haar te trekken. Hij was gewoon bang dat er misschien toch iets zou gebeuren waardoor hij de camera stuk zou maken.
Gyp was dan ook erg voorzichtig toen hij de camera naar zijn gezicht bracht vanaf het moment dat Spencer op de aangewezen plaats stond en poseerde. Het was duidelijk aan de grijns op zijn gezicht te zien dat hij het wel tof vond om eens diegene te zijn die foto’s nam. Toen Spencer echter vroeg waar hij vandaan kwam, leek de grijns toch van zijn gezicht te druipen. Dat was een erg goede vraag.
”Ik ben van Ijsland afkomstig, maar ik weet niet meer precies van waar.” Hij liet de camera zakken terwijl hij zachtjes op zijn lip begon te kauwen. ”Ik denk dat ik een beetje versuft raakte toen ik voor het eerst shifte en ik ben daardoor waarschijnlijk ergens met mijn hoofd tegen gebotst. Ik heb geen idee waar ik juist vandaan kom of wie mijn ouders zijn.” Zijn groene kijkers gleden naar zijn voeten terwijl hij wat heen en weer schommelde. Het was altijd even moeilijk om over zijn verleden te praten, gewoon omdat hij wilde weten hoe het was om liefhebbende ouders te hebben.
Onderwerp: Re: Never give up | Open wo mei 03, 2017 4:08 pm
Vanaf het moment dat ze haar camera aan Gyp overhandigd had, had ze een naar onderbuikgevoel gekregen. Ze was soms- eigenlijk altijd- heel impulsief in de keuzes die ze maakte. Ze had hoop om ooit te leren dat het belangrijk was om na te denken voordat je wat doet. Maar tot nu toe was dat nog niet aan het bod. Haar onderbuikgevoel kwam niet alleen doordat ze het apparaat tijdelijk had afgestaan, maar ook omdat ze een ritje langs memory lane nam. Alles voelde nog als de dag van gister: Een goede familie met een hechte vriendschap.. ‘S Nachts stiekem shiften en door de bossen heen razen. Niemand had het gemerkt totdat het goed fout ging.. een paar jaar later kwam iedereen te weten dat ze een mutant was en ging het balletje rollen. Ze had geprobeerd om alles achter zich te laten in canada, en het moment dat ze in Amerika terecht kwam nooit terug te denken aan haar familie en vrienden die ze achter had gelaten. Ze had kunnen verwachten dat zoiets niet iets was wat je zomaar zou vergeten, dat was dan ook niet gebeurd.
Ondanks haar onderbuikgevoel vond ze het best wel leuk om op Gyp uit te leggen hoe het apparaat werkte. Het verbaasde haar lichtjes dat hij nog nooit met een camera gewerkt had, de meeste mensen waren wel in het bezit van een camera, of iets in de buurt daarvan. “Je hebt wel talent.” sprak Gyp toen hij door de foto’s aan het bladeren was. “dankje” Spencers mondhoeken krulden licht omhoog. Nadat hij haar ervan had verzekerd dat hij voorzichtig met het apparaat zou zijn, was ze even verderop gaan staan poseren. Al vlug hoorde ze de welbekende klik-geluidjes uit het toestel komen. Het zag ernaar uit dat Gyp het ook wel leuk te vinden om de foto’s te schieten. Uit nieuwsgierigheid had ze hem gevraagd naar zijn afkomst, maar achteraf had ze misschien beter iets anders kunnen vragen. De gezichtsuitdrukking van de jongen veranderde drastisch, die van Spencer automatisch ook.
Een naar gevoel overviel haar toen Gyp uitlegde dat hij niets van zijn afkomst afwist. “Damn..” Ze stapte van de rots af en liep terug richting Gyp. “Dus je weet verder niets meer van je verleden af?” Ze sloeg haar ogen neer. “Sorry ik wist nie- het was niet mn bedoeling om zoiets op te brengen.. Ik snap hoe lastig het kan zijn als zoiets opgebracht wordt.” Ze ging op een van de grotere rotsen zitten en keek uit over de oceaan. “Ik wilde zelf niets anders dan zo ver mogelijk van m’n familie vandaan raken- nja, ik ken m’n echte familie ook niet eigenlijk.." Ze stopte even met praten en keek uit over de zee voor haar. “Maar ik heb letterlijk een oceaan tussen mij en mn pleegfamilie in zitten, en nog steeds heb ik het gevoel dat ze altijd in de buurt zijn.. Ze haten me nogal.” Ze zuchtte, misschien dat ze haar biologische ouders ooit ging ontmoeten, maar daarvoor zou ze eerst naar haar oude huis moeten voor papierwerk en dat soort dingen, niet iets waar ze op te wachten stond dus..
