Het was vreemd als je erover nadacht. De mensen die hem van het ziekenhuis naar Genosha hadden gehaald, deden het om hem een veilige, nieuwe thuis te geven. Een plek waar dat hij geen schrik moest hebben van andere, maar daar leek niets van waar te zijn. Dario was misschien een goede twee weken op Genosha en in die tijd was er veel gebeurd. Elf studenten waren ontvoerd zonder dat iemand het door had gehad.
De jongen had oprecht geloofd dat Genosha anders zou zijn. Dat het echt een plek was waar hij zich veilig kon voelen, maar dat was niet meer het geval. Voor twee weken had hij zichzelf kunnen dwingen om als mens te proberen leven. Het was zwaar geweest voor hem en het bleef vreemd aanvoelen. Onnatuurlijk. Maar door de gang van zaken was hij zijn vertrouwde spinnen vorm gaan opzoeken. Hij voelde zich er simpelweg veel veiliger in. Dat hij een spin van meer als twee meter was kon daar wel de oorzaak van zijn.

Dario wist als geen ander hoe mensen reageerde op zijn verschijning en dan ging het niet om zijn aantrekkelijke menselijke gedaante. Meestal werd het niet geapprecieerd en het verbaasde hem dat er nog nooit iemand een hartstilstand had gehad. Om dat te voorkomen en niemand de stuipen op het lijf te jagen had hij zich teruggetrokken in het riool. Het was geen fijne plek, of toch niet zijn lievelingsplek, maar het was handig. De geur alleen al kon mensen afschrikken.
Voor de veiligheid had hij een heel dun web over de grond gemaakt. Zo wist hij of er iemand dichter als 10 meter bij hem in de buurt kwam. Of het nu menselijk of dierlijk was. Hij had het gedaan om zichzelf als andere te beschermen en het kwam van pas. Midden in de nacht kon hij namelijk de zachte trillingen van zijn web voelen. Het trok gelijk zijn aandacht.

Dario wist maar goed genoeg hoe het de vorige keer was verlopen toen ze hem gevonden hadden. Het was niet iets dat hij vaker wilde herhalen, maar het was misschien iets onvermijdelijk. Genosha mocht misschien een groot eiland zijn, maar het was onmogelijk om steeds andere te ontwijken. De jongen had gehoopt om in de riolering niemand tegen te komen, zeker tijdens de nacht.
Voorzichtig was de reusachtige spin dichterbij gekomen. Hierbij maakte hij geen enkel geluid en hij wist zijn ‘prooi’ makkelijk te besluipen zonder dat het gelijk weg vluchten. Er waren echter bepaalde aspecten die niet klopte bij een normaal dier en één ervan was dat tijgers niet voorkwamen op Genosha. Waarschijnlijk was het een student, maar dat drong te laat tot hem door. Dario zijn poten bewogen snel en voor je het wist stond hij alweer op een goede zes meter afstand van de tijger. Zo zat hij weer in de schaduwen waar hij zich kon verstoppen.
Hij had het verpest. Zijn poging tot het geheim houden van zijn mutatie was mislukt. Het was een kwestie van tijd voor heel het eiland het wist. Daar was Dario zeker van. Als iedereen het eenmaal wist, kon hij enkel wachten tot ze zich tegen hem gingen keren. Zo was het de eerste keer ook geweest.

Als hij het makkelijk wilde aanpakken kon hij terug transformeren naar zijn menselijke vorm. Dat wilde echter zeggen dat hij een pak fragieler was en een tijger niet aan zou kunnen. Het kon namelijk zijn dat het een mutant was die geen controle had over zijn of haar shift. Dan was hij niet veilig als mens. Dat en hij wilde niet dat ze wist wie hij echt was. Natuurlijk was het een risico om in zijn spinnen vorm te blijven, maar ze gaf hem geen keuze. Zolang ze ze hem echter niet dwingt om iets te doen wat hij niet wilde, was er niets aan de hand. Zelfs dan nog ging hij iemand niet snel wat aan doen. Dat zat niet in hem. Ook al dachten mensen dat hij een verschrikking was, hij wilde zo niet overkomen.

Dario wilde geen problemen en ook niet met één of andere tijger. Het was sowieso een student die gewoon geschrokken was door zijn plotse verschijning. Als ze gewoon weg ging, dan was er niets aan de hand, maar ze kon niet. Haar poten plakte vast aan het web dat hij daar had neergelegd. Hij had geprobeerd het web niet te dik te maken, maar daar was het blijkbaar mislukt. Ze hing vast en dat maakte het allemaal niet beter. Nu moest ze vast echt denken dat hij haar wat wilde doen en dat was ook te zien. Maar de tijger wist zichzelf los te maken door het web te verbranden. Goed, dat wilde zeggen dat ze gewoon kon omkeren en weg kon lopen. Helaas was dat iets dat ze niet deed. Ze bleef staan en zwiepte enkel even met haar staart. Dat was niet de bedoeling. Waarom kon ze niet gewoon weg gaan?
In een poging de tijger af te schrikken schoot hij even vooruit. Zijn twee voorste poten trok hij daarbij de lucht in en hij ontbloten zijn twee vlijmscherpe giftanden. Dario hoopte dat het genoeg was om de persoon bij hem weg te jagen. Dit had hij ooit nog eens geprobeerd en dat was toen ook mislukt. De mensen dachten toen ook dat hij wilde aanvallen. Hij wist niet waarom dat hij het dan nog eens probeerde.