Er was een soort knopje in hem omgedraaid vanaf de mededeling door de hele school was verspreid. Ze zaten in een oorlogszone, een passieve dan wel, maar toch. De trainingen en vooral zijn mutatie hadden hem overgenomen. Het was vanzelfsprekend dat hij zichzelf had aangeboden als vrijwilliger om de druk een beetje van de docenten hun rug te halen. Hij had de ervaring en de kennis, waarom zou hij die niet inzetten? Sully wandelde door de gangen van de school naar de hoofdingang. De briefing herhaalde hij nog enkele keren in zijn hoofd, al wist hij dat die daar veilig opgeslagen was.
De ontvoering was blijkbaar via het strand uitgevoerd. Daarom werd die nu extra in de gaten gehouden. Het bos moest ook gecontroleerd worden. Op het schoolplein moest hij een jongen en een meisje oppikken, Aysa en Dario. Samen zouden ze die taak op zich nemen. Sullivan verplaatste zich onzichtbaar door de school, niemand zou zich ooit herinneren dat hij daar vandaag langs was gekomen. Hij was op zijn hoede, voor alles en iedereen. Karaktertrekje, of het was hem zo aangeleerd. Hij herinnerde het zich niet echt meer.
Hoe dan ook, eenmaal hij het schoolplein op stapte en constateerde dat het best een zachte lentedag was, schakelde hij zijn mutatie uit. Het schoolplein was redelijk leeg, hij had ook een beschrijving gekregen van de mensen die hij zocht. Het meisje vond hij eerst, met een vriendelijke glimlach benaderde hij haar. ”Hé, Aysa, right? Ik ben Sully”, Stelde hij zichzelf voor. ”Loop je even mee, die jongen daar moet ook met ons mee”, Vervolgde hij. De jongen benaderde hij met dezelfde glimlach. ”Hoi, jij moet Dario zijn”, Begroette hij hem. Eerst even kennismaken was wel een goed idee, voor ze zich uiteindelijk naar het strand zouden begeven.
Onderwerp: Re: [PLOT] warzone di maa 21, 2017 6:07 pm
I'll survive somehow I always do
Het had een aantal dagen geduurd, maar ook Aysa had eindelijk het nieuws van de vermiste sutdenten gehoord. De gespannen sfeer had ze natuurlijk al vanaf de eerste dag mee gekregen. De meid had meerdere studenten horen praten en na de mededeling voor vrijwilligers, waren de puzzel stukjes in elkaar gevallen. De veiligheid van ieder hier stond op het spel en er was meer gaande tussen de mens en mutant dan Aysa vermoedde. Dit verklaarde ook voor een grote reden waarom ze toen een aantal weken is vast gehouden als proefkonijn. Eerlijk gezegd konden de studenten die ontvoerd waren, Aysa weinig schelen. Ze kende ze niet en de meid had gewoon te weinig gevoel om dit vervelend te kunnen vinden. Het feit dat ze zich had aangemeld als vrijwilliger, was ook enkel puur vanwege de spanning en de adrenaline die het zou geven. De jacht die ze hier zo enorm miste.
Aysa tikte met haar vingers op het handvast van haar zwaard, terwijl ze op het schoolplein stond te wachten. Een jongen, ene Sullivan zou haar hier tegemoed komen. Haar donkere ogen namen wat samengeknepen de omgeving in zich op. Aysa haar ademhaling ging langzaam, gecontroleerd en eht was haast alsof ze de rust zelve was. Haar blik bleef hangen op een donker harige jongen die haar kant op kwam gelopen en een glimlach rond zijn lippen droeg. Aysa kreeg haar mondhoeken echter niet omhoog, maar ze probeerde toch een beetje vriendelijk te kijken. "Aysa inderdaad, aangenaam Sully." Antwoorde ze hem terwijl ze de vriendelijkheid van zijn stem bij de hare erin gooide. De jongen heette Sullivan, dat had ze begrepen toen ze bij hem in het groepje was gezet. Maar hij stelde zichzelf voor als Sully en voor een moment vroeg Aysa zich af of dat zijn alias was. Veel tijd om er over te denken kreeg ze niet, de jongen liep alweer verder om een andere jongen mee te nemen. Als een braaf lammetje volgde Aysa de jongen, haar hand veilig op haar zwaard rustend. De tweede jongen heette Dario en Aysa knikte enkel kort naar hem. "Dus, wat is onze taak precies?" Vroeg ze aan Sully. Het voelde goed om weer een echte taak te hebben, iets te moeten doen met een doel. En dat het ook nog eens een soort van jacht met zich mee bracht, was alleen maar plus punten.
Onderwerp: Re: [PLOT] warzone di maa 21, 2017 6:43 pm
I BEEN THROUGH THE DARKEST OF CAVES AND SUFFERING
Het was vreemd om te bedenken dat je midden in een oorlog terecht was gekomen. Maar een paar weken geleden dat hij nog zorgeloos in het bos leefde, afgezonderd van alle mensen. Vanaf het eerste moment had hij weer verlangd naar die veilige omgeving en dat was enkel weer erger geworden. Er waren veel mutanten die zich niet meer veilig voelde op de school en dat begreep hij, maar ze konden toch moeilijk allemaal vertrekken? Sommige studenten waren op eigen initiatief zaken beginnen te doen omdat ze het niet eens waren met het besluit van de docenten. Dario kon zich er wel in vinden. Een onbekende vijand kon je niet zomaar aanvallen. Iedereen moest zich voorbereiden of het ging verkeerd aflopen. Zoveel was zeker. Doordat Dario nog niet lang op het eiland zat kende hij niemand van de vermiste studenten, maar dat wilde niet zeggen dat hij het niet erg vond. Niemand verdiende het om ontvoert te worden. Daarom dat de jongen wilde helpen met heel de situatie. Hij ging misschien niet recht naar het hol van de leeuw, maar ook op het eiland kon hij helpen. Toen hij gehoord had dat ze vrijwilligers nodig hadden om het eiland te controleren, was hij zich direct gaan opgeven. Dario was niet zeker of hij een grote rol kon spelen en nuttig was, maar het was beter als op zijn lui gat te zitten.
Iedereen was in een groep ingedeeld en Dario stond op de afgesproken plek te wachten op de rest. Ergens was hij best nerveus en dat was ook te zien aan zijn lichaamshouding. Zijn handen had hij in zijn broekzakken gestoken en zijn schouders hield hij wat opgetrokken. Een hele tijd had hij gewoon tegen een muur aangestaan, maar dat hield hij niet lang vol. In plaats daarvan begon hij maar wat rond te wandelen en keek daarbij wat op zich heen. Veel was er niet te zien, maar hij gaf zichzelf zo wel iets te doen tijdens het wachten.
Dario wist ook niet goed op wie hij moest letten. Hij had enkel de namen Sullivan en Aysa meegekregen, maar hij kon de namen niet bij een gezicht plakken. Niemand zag er voor hem echt uit als een Sullivan of Aysa, dus kon hij enkel wachten. Op een bepaald moment viel zijn blik op een jongen die naar een ander meisje toe was gegaan. Ze leken elkaar niet te begroeten als vrienden en dat had zijn interesse wat getrokken. Heel even was hij blijven staan, tot de twee zijn richting uit kwamen wandelen. Zijn handen haalde hij maar eens uit zijn broek zakken en hij wilde zijn schouders laten hangen om een wat meer open houding te creëren. Echter sloeg hij zijn armen al snel over elkaar zonder het echt door te hebben. De twee waren inderdaad de personen waarop hij stond te wachten. ’Aangename kennismaking,’ zei hij beleefd met een knikje. Zijn social skills waren nog niet echt op punt. Het meisje vroeg wat ze nu precies moesten doen en zijn ogen gleden naar de andere jongen van de groep.
ONE HUNDRED STEPS OFF THE END OF THE ROAD Hope I'm alive when the story gets old
Onderwerp: Re: [PLOT] warzone wo maa 22, 2017 1:13 am
Het was niet zo heel moeilijk om de mensen te vinden die hij zocht. Ze hadden een soort uitgesproken houding waardoor hij besefte dat het om die mensen moest gaan. Ze voelden zich waarschijnlijk net zoals hij; gemotiveerd om hun opdracht goed uit te voeren en zo de anderen te helpen. Want Sully deed dit niet voor zichzelf, hij deed dit vooral voor zijn vrienden. Voor Sebastian en Allison, voor Dahlia. Wat de motieven van de anderen waren, wist hij niet, maar het zag er wel naar uit dat ze er klaar voor waren. "Aysa inderdaad, aangenaam Sully." Bevestigde het eerste meisje zijn vermoedens, op een even vriendelijke manier. Met haar zou de samenwerking zeker soepel verlopen.
Ook de jongen, die dus inderdaad Dario was, had een beleefde houding. ’Aangename kennismaking,’ Zei hij met een knikje. Aysa nam vervolgens weer het woord. "Dus, wat is onze taak precies?" Vroeg ze. Als leider van de groep moest hij inderdaad de briefing nog overbrengen. ”We volgen een bepaalde route door het bos, richting het strand. Onderweg houden we onze ogen open voor verdachte dingen, zoals misschien vallen die geplaatst werden door de ongewenste bezoekers van eerder”, Begon hij. ”Vervolgens zoeken we een goed uitkijkpunt om het strand in de gaten te houden, tot de volgende groep ons komt aflossen”, Ging hij verder. Hij schakelde zijn mutatie in en toverde zo een sub-automatisch machinegeweer tevoorschijn. Aysa was ook gewapend. Niet persé nodig maar ze moesten voorbereid zijn op het slechtste. ”Als er geen vragen meer zijn, kunnen we gaan. Eventuele strategieën bespreken we wel wanneer de situatie zich voor doet”, Besloot hij, met een glimlach maar ook een zelfzekerheid die hij gekregen had door zijn ervaring met dit soort situaties.
Onderwerp: Re: [PLOT] warzone do maa 23, 2017 8:05 pm
I'll survive somehow I always do
Het geen Aysa het meeste moeite mee had, op het heimwee feit na dan, was dat ze hier van bijna niks op de hoogte werd gehouden. Bij haar stam was ze één van de belangrijkere personen en wist ze vanwege haar familie wel bijna altijd wat er allemaal gaande was. Maar hier, er was hier niemand die haar dingen vertelde. Er was hier ook niemand die haar dingen wilde vertellen, want wie kende ze nu eigenlijk? Die ene jongen in het bos, of die in de trainingzaal? Nee, die kende ze niet. En de twee jongens waarmee ze deze taak zou vervullen kende ze al helemaal niet. De informatie die ze wilde zou ze dus zelf moeten verzamelen. Maar voor vandaag ging het om de taak die ze samen met Sullivan en Dario zou uitvoeren. En Aysa was er meer dan klaar voor.
Ze imiteerde de glimlach van Sullivan toen hij zich aan haar voorstelde en het was goed gelukt, aangezien ze niet de indruk kreeg dat ze onvriendelijk op hem overgekomen was. Netjes volgde ze hem, haar hand rustend op haar zwaard. Zo ver ze kon zien was zij de enige die een wapen bij zich had en dat gaf haar enkele zorgen. Hoe gingen de jongens zichzelf verdedigen zonder wapen? Mutaties, natuurlijk. Aysa fronsde kort haar wenkbrauwen. Ze hadden vast een mutatie die daarbij kon helpen. De jongen die ze aanspraken was inderdaad Dario en daarmee was hun groepje compleet. De meid liet er geen gras over groeien en vroeg meteen naar de taak die ze hadden gekregen. Want wat het precies was, was voor haar nog onduidelijk. ”We volgen een bepaalde route door het bos, richting het strand. Onderweg houden we onze ogen open voor verdachte dingen, zoals misschien vallen die geplaatst werden door de ongewenste bezoekers van eerder. Vervolgens zoeken we een goed uitkijkpunt om het strand in de gaten te houden, tot de volgende groep ons komt aflossen” Vertelde Sullivan en Aysa knikte begrijpend. Prima, dat moest een eitje worden. Of het voldoende spanning bood wist de dame nog niet zeker, maar dat zouden ze gedeurende de activiteit wel beleven. Ze had er iniedergeval zin in. Toen Sully opeens een machinegeweer tevoorschijn toverde, zag je de verbaasd maar goedkeurende blik op de meid haar gezicht. "Netjes," Sprak ze kort waarbij een klein grijnsje haar lippen even sierde. Op Sullivans opmerking over de vragen schudde Aysa haar hoofd. Het was helder en duidelijk. Ze zelfzekerheid in Sullivans zijn stem gaf Aysa dat extra beetje boost voor deze opdracht. Ze was bijna aan het popelen om te mogen gaan. Ja, ze had er echt zin in.
Onderwerp: Re: [PLOT] warzone zo maa 26, 2017 3:43 pm
I BEEN THROUGH THE DARKEST OF CAVES AND SUFFERING
Dario had zich voornamelijk nog stil gehouden omdat hij geen nuttige inbreng had. Het meisje Aysa had de belangrijkste vraag al gesteld dus ging het enkel om het antwoord dat ze zouden krijgen. Hun missie klonk simpel genoeg. Kort knikte Dario dan ook effe kort. ’Moet te doen zijn,’ zei hij. Sowieso had hij absoluut geen ervaring met zaken als dat, zelfs met het dagelijkse leven had hij nog problemen. Heel het oorlog ding was volledig nieuw voor hem. Enkel moest het niet al te moeilijk zijn om het strand gewoon te controleren op verdachte zaken zoals vallen en nadien was het gewoon wachten. Met vallen had hij wel een beetje ervaring van zijn tijd in het bos, dus die konden voor hem misschien beter opvallen. Het leek hem echter een opdracht waarbij je niet meteen een wapen nodig had.
Het meisje had al een wapen in haar bezit, namelijk een zwaard. Dat alleen al vond Dario redelijk eigenaardig, maar hij besloot dat te laten voor wat het was. Dat was echter tot de jongen er gewoon een geweer bij toverde. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek de twee even ongelovig aan. Beide leken het allebei normaal te vinden, het meisje reageerde er zelfs op alsof het normaal was. ’Niemand die denkt dat dit overdreven is? Nee? Enkel ik?’ vroeg hij verbouwereerd aan de twee. Hij begreep wel dat er een oorlog was verklaard en alles, maar voor zover ze wisten moesten ze nog niet gelijk een leger vormen. Of het leek Dario toch niet nodig om gelijk rond te gaan lopen met wapens. Voor hem was het allemaal gewoon ineens zo… extreem. Hij was zelf nog maar net van zijn eigen problemen af en had gewoon het eiland en de mutanten willen helpen, maar de realiteit sloeg gewoon ineens toe. Wat ongemakkelijk sloeg hij zijn armen over elkaar om zichzelf een houding te geven. Zijn twee andere teamleden waren dit soort situaties precies gewoon terwijl Dario er absoluut geen ervaring mee had. In het bos liep je prooi niet rond met een geweer. Hij vond het zelfs niet erg dat hij geen wapen bij zich had en eerlijk gezegd wilde hij er ook geen. De jongen had niet de behoefte om ooit in zijn leven een wapen vast te moeten houden, laat staan gebruiken. Het was niet iets waar hij om stond te springen om te doen. Als er wat zou gebeuren en hij moest zich beschermen was shiften voor hem even goed. ’Laten we maar gewoon gaan,’ zei de jongen uiteindelijk. Hij wilde niet gelijk aangezien worden als het derde wiel omdat hij zich niet op zijn gemak voelde met de hele situatie. Dat er maar geen schoten gelost moesten worden.
ONE HUNDRED STEPS OFF THE END OF THE ROAD Hope I'm alive when the story gets old
Onderwerp: Re: [PLOT] warzone do maa 30, 2017 3:50 am
De opdracht die ze gekregen hadden, was zeker geen onmogelijke. Met zijn kennis en ervaring kon hij deze situatie prima afhandelen. Hij vertrouwde er ook op dat zijn teamgenoten dezelfde professionaliteit konden opbrengen. Het was geen tijd om er een spelletje van te maken. Hij wist dat er een paar vrijwilligers geweigerd waren om exact die reden. Iets waar hij met zijn verstand niet bij kon. Hoe konden ze dit niet serieus nemen? Hoe dan ook, nadat hij de opdracht had uitgelegd aan Aysa en Dario, besloot hij om zichzelf maar eens te voorzien van een manier om zich te verdedigen. Moest het nodig blijken. "Netjes," Was de goedkeurende reactie van Aysa.
Sully kaatste het grijnsje terug. Hoewel hij geen trigger happy gun freak was, was hij zeker wel blij met zijn mutatie. Het was een heel nuttige, zo bleek maar in deze situatie. Dario leek echter niet zo’n fan van het feit dat ze met z’n tweeën bewapend waren. ’Niemand die denkt dat dit overdreven is? Nee? Enkel ik?’ Vroeg hij. De jongen keek hem rustig aan. ”Ik neem aan dat jij op jouw eigen manier bewapend bent?” Vroeg hij met een vriendelijke glimlach. ”Dit,” Hij hield het wapen even omhoog. ”Is mijn enige verdediging”, Legde hij uit. Hij zou het vast wel begrijpen.
’Laten we maar gewoon gaan,’ Zei de jongen uiteindelijk. Sully knikte en draaide zich om, richting het bos. Hij trok zijn kap over zijn hoofd, verdween daarmee voor de meeste ogen van de radar. Zijn teamgenoten zouden hem wel gewoon kunnen zien, omdat ze wisten dat hij er was. Iemand die geen idee had dat hij er liep, zou hem moeilijker kunnen registreren. Ideaal dus om ergens ongezien langs te komen. De jonge spion begon te lopen, oriënteerde zich eventjes aan de hand van een paar herkenningspunten en begeleidde zijn team toen in de juiste richting.
Onderwerp: Re: [PLOT] warzone ma apr 03, 2017 7:55 pm
I'll survive somehow I always do
De donkerharige meid was eigenlijk gewend om altijd gewapend te zijn, al was het maar met een klein mesje. Bij haar thuis had ze nooit ongewapend rondgelopen en het koste haar dan ook veel moeite en zelfbeheersing om hier in de school haar zwaard, of pijl en boog niet bij te hebben. Het was een gewenning en de rustende positie van haar hand op het handvat van het zwaard voelde vertrouwd. Sullivan toverde, letterlijk, een machine geweer tevoorschijn en Aysa kon een goedkeurende reactie niet binnen houden. Een machine was niet de meid haar eerste keuze geweest, maar ze was er zeker van onder de indruk. Misschien dat hij haar dat eens kon leren, het een kwestie van hersencellen was en ze het misschien wel kon overnemen. Verder dromen kon Aysa niet, aangezien hun andere team genoot duidelijk minder onder de indruk was. ’Niemand die denkt dat dit overdreven is? Nee? Enkel ik?’ Vroeg Dario en Aysa trok wat verbaasd haar wenkbrauwen bij elkaar. Serieus? Kort zuchtte de meid zachtjes, haast onhoorbaar. ”Ik neem aan dat jij op jouw eigen manier bewapend bent?” Vroeg Sullivan vriendelijk, Aysa kon die vriendelijkheid momenteel niet opbrengen. Als de jongen zich niet wilde bewapenen was dat zijn eigen keuze, maar hij kon niet verwachten dat ze hem zou verdedigen. Kurian nee, ze had wel wat anders te doen. En dat was het egoïsme dat Aysa, helaas, bezat. Sullivan legde uit waarom hij het machine geweer tevoorschijn had getoverd en Aysa voelde ergens de verplichting om zichzelf ook te verantwoorden. "Mijn zwaard is mijn derde arm," Knikte ze enkel richting de jongen als haar 'verklaring'.
Dario bood aan om te gaan en net als haar vond Sullivan dat een goed idee. Aysa bekeek kort hoe de jongen de kap over zijn hoofd trok, alsof het hem bescherming bood. Ze kneep haar ogen iets samen en volgde vervolgens nadat Dario ook was gaan lopen. Door de manier waarop Sullivan bewoog, de manier hoe hij zijn voeten op de grond plaatste lieten duidelijk zien dat hij hier ervaring mee had. Geluidloos als altijd volgde ze de twee jongens terwijl ze hun manier van bewegen spier voor spier in zich opnam. Ze leerde van hun manier, hun geur en geluid en zodra ze de jongens goed genoeg had opgenomen, zette ze haar zintuigen op scherp. Aysa haar ogen gleden langs de jongens de verte in en haar zicht verbrede zich meteen meters ver.
Onderwerp: Re: [PLOT] warzone wo apr 05, 2017 8:24 pm
I BEEN THROUGH THE DARKEST OF CAVES AND SUFFERING
Als hij keek naar de twee andere, zag het ernaar uit dat ze verwacht werden dat ze echt in één of ander gevecht terecht gingen komen. Een zwaard, een vuurwapen… De enige keer dat hij ze echt van zo dichtbij had gezien was wanneer ze voor hem waren gekomen toen hij nog in het bos zat. Omdat ze letterlijk dachten dat hij een monster was of zo iets. Natuurlijk voelde hij zich er niet bij op zijn gemak. Hij was enkel de enige die er zo over dacht, dat bleek aan de reacties die hij kreeg. Begreep Dario de reden van Sullivan? Ja, maar dat veranderde niets aan zijn gedachten. Hij moest natuurlijk wat hebben om zich mee te beschermen. Ze gingen er echter vanuit dat hij zichzelf wel op een andere manier zou kunnen beschermen en daarbij trok hij zijn wenkbrauw op. Dus die twee mochten een wapen bij zich dragen en ze gingen er verder wel van uit dat ‘hij op een andere manier bewapend was.’ ’Uhm ja, soort van. Ik weet me vast wel te redden,’ besloot hij maar te zeggen om verder geen probleem te maken en de aandacht van hem af te krijgen. Vooral Aysa leek er het minst blij mee te dat hij zo had gereageerd. Zijn leven was lang niet meer zo makkelijk als het ooit was geweest.
Wanneer ze echt in gevaar zouden zijn, ging hij geen moment twijfelen en zou hij shiften. Dan maakte het niet uit wat de twee achteraf zouden denken, maar zou hij ook echt kunnen aanvallen? Durven aanvallen? Dat was iets wat hij nog nooit had gedaan, zelfs wanneer dat hij werd aangevallen. Als hij zijn andere vorm echt ging gebruiken om mee aan te vallen, zou hij anderen misschien gelijk geven. Dan zou hij werkelijk het monster kunnen zijn waarmee mensen hem al jaren lang associeerde. Je kon zeggen wat je wilde over de jongen, maar hij was niet gewelddadig.
Dario had maar voorgesteld om te beginnen aan hun ronde en dat vonden beide toch goed. Hij bleef ook gewoon stil en stak zijn handen in zijn broekzakken. Zijn schouders had hij wat omhoog getrokken wat aantoonde dat hij zich niet comfortabel voelde met de situatie. Ook zijn manier van bewegen was gewoon helemaal anders. Als hij kort keek naar de jongen en het meisje zag je toch duidelijke verschillen. Dario leek in vergelijking met die twee gewoon een ommetje te maken in het park. De jongen keek echter wel om zich heen, probeerde te zien of er iets was wat niet hoorde, maar zo goed kende hij het eiland ook nog niet. Hij zou lang niet alle verschillen eruit kunnen halen. Voor hetzelfde geld was er zelfs niets. Misschien was het bij de ontvoering gebleven en waren ze nu aan het zoeken naar geesten die er niet waren.
ONE HUNDRED STEPS OFF THE END OF THE ROAD Hope I'm alive when the story gets old
Onderwerp: Re: [PLOT] warzone zo apr 09, 2017 1:07 am
Niemand kon weten wat er zou gebeuren. Niemand kon het voorspellen. Dus konden ze beter zo voorbereid mogelijk zijn. Zich nog een keer laten verrassen, zou misschien nog ergere gevolgen hebben dan de ontvoering. Misschien waren er nog steeds vallen, of camera’s, of zelfs mensen op het eiland aanwezig. Misschien werden de volgende slachtoffers niet ontvoerd maar ter plekke gedood. Er waren geen aanwijzingen dat zoiets zou gebeuren, maar ook geen aanwijzingen dat het niet zou gebeuren. Ze tastten in het duister, en als geheim agent wist hij dat er niks gevaarlijkers was dan dat. Dat Dario niet zo wou doemdenken, was zijn keuze. Dan bewapende hij zich niet. Sully was al lang tevreden dat ze gewoon een extra paar ogen hadden om op de uitkijk te staan.
Ergens was hij benieuwd of ze iets zouden vinden. Eigenlijk zou het slecht nieuws zijn als het zo was, maar langs de andere kant zouden ze zo misschien meer te weten komen over hun tegenstanders. Het was nu wel algemeen bekend dat ze tegenover de overheid stonden, maar niet welke afdeling. Het conflict tussen mens en mutant werd meestal niet publiekelijk uitgevochten. Daarom had hij zo’n voorgevoel dat een eiland als dit de ideale plek zou zijn om een massa slachtpartij te organiseren. Niemand op het vasteland zou ook maar een vermoeden hebben naar wat er hier gebeurde. Sowieso waren er ook niet eens zo heel veel mensen op de hoogte dat deze school überhaupt bestond.
Sullivan verwerkte zijn gedachten aan een razendsnel tempo. Alsof zijn brein de hogere versnelling noodzakelijk vond voor zijn overlevingskans. Zijn mutatie stelde hem in staat om sneller conclusies te trekken. Ondertussen bleef hij de omgeving haarscherp in de gaten houden. Zowel de grond als de bomen. En dat leverde iets op. Hij hield halt en richtte de loop van zijn riffle op het voorwerp, dat tussen de blaadjes was gevallen. ”Ik heb iets gevonden hier”, Riep hij richting Aysa en Dario, zodat ze mee konden kijken terwijl hij probeerde uit te zoeken wat hij precies had gevonden.
Onderwerp: Re: [PLOT] warzone ma apr 17, 2017 8:01 pm
I'll survive somehow I always do
Wat Aysa precies moest verwachten van dit gebeuren, wist ze eigenlijk niet zo goed. Maar ze verwachtte wel op zijn minst een beetje actie en spanning. Als het eiland rustig was, waarom zouden er dan groepjes als hun op pad gestuurd worden? De docenten vreesde duidelijk ergens voor en dat moest een aanleiding hebben -meer dan enkel de ontvoering. Dus had ze haar wapen mee gebracht voor het geval dat. En eerlijk voelde het gewoon fijn om het bij te hebben. Het zwaard was echt een derde arm voor haar en ze zou elk mogelijk excuus nemen om hem te mogen gebruiken. Dat de jongen, Dario, geen wapen bij zich droeg was zijn eigen keuze. Aysa zou hem echter niet beschermen, hij mocht zijn eigen boontjes schillen. ’Uhm ja, soort van. Ik weet me vast wel te redden,’ De dame had haar wenkbrauwen nog steeds verbaasd bij elkaar getrokken en liet haar blik enkele tellen op de jongen zijn gezicht branden. Haar ogen waren als vaak niet te lezen, omdat er gewoon weinig emotie in te zien was. Maar dit 'probleempje' was tenminste opgelost, hij zou voor zichzelf zorgen.
Aysa wachtte zorgvuldig totdat de jongens eerst zouden lopen. Ze kende het eiland en de mensen nog niet goed genoeg om hier op haar gemak te lopen. Dus wilde ze hun observeren, twee heren die duidelijk een stukje langer op dit eiland waren dan zij is. Dario viel haar meteen op als iemand die andere levenservaringen had dan haar. Hij liep met zijn handen in zijn zakken, nogal nonchalant. Hij was duidelijk niet op zijn gemak in deze hele situatie en Aysa vroeg zich af waarom hij zich eigenlijk had opgegeven. En meteen baalde ze dat ze iemand als hem in haar team moest hebben. Aysa was super fanatiek in alles dat ze deed en ze wilde deze missie zo serieus mogelijk nemen, haar kwaliteiten blijven beoefenen en genieten van de adrenaline die deze missie met zich mee bracht. Iemand als Dario was in haar ogen enkel een obstakel. Over Sullivan was ze nog niet helemaal uit. Hij leek iemand die meer als haar was, eerder haar levenservaringen zou delen en dit duidelijk vaker had gedaan. De manier hoe hij bewoog, Sullivan zou bij Aysa haar gemeendschap als Taïak, de leiders van de zoekgroepen, worden ingezet waar Dario eerder een Dirant zou zijn: iemand die het voedsel klaar zou maken. Lang dacht de meid niet na over de jongens, het bleven haar teamgenoten en ze moest het maar met ze doen. Tevens had ze alles van hun netjes in hokjes geplaats in haar hoofd en was er ook niks meer om verder van ze te vinden. Emoties uit, survival aan. Terwijl haar voeten zich geluidloos over de grond bewogen, stonden haar zintuigen op scherp.
Het was eigenlijk heel rustig in het bos en weinig te horen of zien. Aysa haar mutatie gaf haar de mogelijkheid om haar zintuigen te verbeteren en op die manier scherper te horen, meer details te zien en aparte geuren meteen te ruiken. Aysa haar reuk was sowieso al een beter ontwikkelde zintuig, haar mutatie gaf er nog dat extra beetje bij. De donkere ogen van de meid gleden rustig en beheerst over de omgeving, totdat de stem van Sullivan haar aandacht trok. ”Ik heb iets gevonden hier” Meteen dook Aysa door haar knieën en maakte ze haar weg naar de jongen toe. "Waar?" Ferluisterde ze hem toe, terwijl ze haar blik scherp probeerde te stellen op het voorwerp.
Onderwerp: Re: [PLOT] warzone za apr 22, 2017 7:14 pm
I BEEN THROUGH THE DARKEST OF CAVES AND SUFFERING
Dario voelde zich niet helemaal op zijn gemak bij de twee en vooral naar het meisje toe. De jongen leek hem wel vriendelijk, of hij wilde het toch vriendelijk uitleggen waarom hij een wapen had. Achteraf kon hij het ook wel begrijpen, maar dat wilde niet zeggen dat hij het zo leuk vond. Veel kon hij er echter niet aan doen behalve de andere twee volgen. Toen dat hij zichzelf had opgegeven om te helpen was het omdat hij ook effectief iets wilde betekenen voor het eiland. De jongen wilde laten zien dat hij goed was en nuttig, niet iets dat je moest verafschuwen. Misschien was het vooral om een punt te maken, maar oprecht wilde hij helpen. Het was verschrikkelijk dat mensen ontvoert waren, zelfs al kende hij er helemaal niemand van. Voor de kick deed hij het absoluut niet. Van het meisje kreeg hij ondertussen niet veel om vanop verder te gaan. Haar gezicht hield ze heel de tijd in de plooi en emoties waren amper te zien. Wanneer dat ze dan ook recht naar hem keek, kon hij het ongemakkelijk gevoel dat hij ervan kreeg niet van zich afstoten. Dario besloot dan ook om gewoon haar blik te negeren en niet naar haar te kijken. Dat leek hem voor het moment het beste. Dat hij geen wapen had kon in zijn nadeel zijn, maar langs de andere kant ook niet. Nog nooit had hij een wapen gebruikt, dus hij zou er toch niet vlot mee overweg kunnen.
Het was een opluchting toen ze gingen wandelen er niet werd verwacht dat er een gesprek werd gevoerd. De jongen volgde dan ook gewoon kalm en hield de omgeving in het oog. Hij keek dan wel om zich heen, maar waarschijnlijk hielden de twee andere weer rekening met andere zaken en zouden ze de zaken zien die hij niet zag. Omgekeerd kon het natuurlijk net van hetzelfde zijn. Dario was enkel nog niet bekend genoeg met het eiland om elk hoekje te kennen. Als iets was veranderd, zag hij dat waarschijnlijk niet.
Al snel was het Sullivan die toch iets leek op te merken en gelijk keek Dario in zijn richting. Aysa vroeg gelijk waar en zelf wandelde hij eerst dichter naar de andere twee toe. Ook al had hij niks van sluipende houding, toch maakten zijn stappen amper geluid. Hij was het gewend om geluidloos voort te bewegen, want anders hoorden een hert het gelijk wanneer je het besloop. Elk takje dat brak zou gehoord worden, dus dat moest allemaal worden vermeden. Pas dan kon je dicht genoeg in de buurt komen en toeslaan, het dier verlammen met je gif en het vervolgens meenemen naar je hol. Het was enkel een pak lastiger, maar het ging. Eigenlijk was Dario best benieuwd wat dat er gevonden was.
ONE HUNDRED STEPS OFF THE END OF THE ROAD Hope I'm alive when the story gets old
Onderwerp: Re: [PLOT] warzone ma mei 22, 2017 2:19 pm
Hoe langer ze hier liepen, hoe meer hij terug in die reflexmatige overlevingsvibe kwam. Maandenlang hadden ze hem opgeleid om precies dit soort dingen te doen. Hij voelde zich dus, voor het eerst sinds een hele lange tijd, thuis op dit eiland. Sinds hij het nieuws had gekregen dat zijn vader hoogstwaarschijnlijk op een missie was overleden, had hij zich niet meer zichzelf gevoeld. Alsof er een stukje miste. Alsof de enige die zijn identiteit op één plek kon houden, zijn vader was. Maar nu, hier in het bos, kwam het allemaal gewoon vanzelf weer terug. Vandaar dat er de hele tijd toch wel een mini glimlachje rond zijn lippen stond, ondanks dat hij er rekening mee hield dat deze situatie wel eens gevaarlijk kon zijn.
Want daar was hij toch wel op voorbereid. Altijd alle opties openhouden. Ook al leek het rustig, er kon van alles gebeuren op een korte tijd en hij voelde zich toch verantwoordelijk voor Aysa en Dario. Het was maar goed dat hij alles scherp in de gaten had. Ineens zag hij iets zwart met zilver blinken in het weinige licht dat door de bomen kwam. Meteen was hij alert, dit was geen natuurlijk iets. Hij liep dichterbij en riep zijn teamgenoten naar zich toe. "Waar?" Vroeg Aysa zachtjes. Hij duwde voorzichtig wat blaadjes opzij. ”Hier”, Zei hij, terwijl hij zijn mutatie los liet op het ding.
De technologie achter het ding was bijna onvoorstelbaar. ”Het is een.. Camera? Denk ik”, Mompelde hij. De lens was niet zichtbaar, maar het ding filmde in 360°. Zonder aarzelen trok hij zijn trui over zijn hoofd en legde die over het voorwerp heen. ”Ik ben ook vrij zeker dat het ontploft als iemand het probeert open te breken”, Vervolgde hij. Voor nu was het ‘onschadelijk’, gezien het nu waarschijnlijk niks meer kon zien. Tenzij het ook warmte waar nam. ”Wat doen we er mee?” Vroeg hij vervolgens. Misschien konden ze het vanop een afstandje laten ontploffen ofzo..
I'll survive
