Character Profile Alias: KitKat Age: 11 Occupation: Primary education
Onderwerp: SOS: Kat in de boom do nov 23, 2017 5:13 pm
SOS
Vandaag was het Katie’s eerste schooldag geweest. De lerares was heel lief en ook de kinderen leken haar niet onaardig. Sommige herkende ze nog van Genosha, maar ook misten er aantal uit haar oude klas waarvan Katie zich afvroeg of ze misschien nog later naar Zwitserland kwamen. Dan was ze niet meer een van de weinigen die Duits moest leren. Toen de lerares vertelde dat alle nieuwe kinderen Duits les zouden krijgen, had Katie een beetje moeten lachen. Zou ze dan ook zo’n vreemd accent krijgen als haar juf?
Vandaag was het echter alleen een introductiedag en in de middag hadden ze een knutselopdracht gekregen. Iedereen had een vlieger mogen ontwerpen en Katie was zelfs nog wat langer op school gebleven zodat ze haar paarse vlieger vandaag nog de lucht in kon laten gaan. Meteen uit school was ze dan ook de velden in gerend. Het waaide echter niet hard genoeg om de vlieger in de lucht te houden, maar daar had Katie wel een oplossing voor.
Katie concentreerde zich op haar benen terwijl ze begon te rennen met het touw in haar hand. Ze voelde beide benen tintelen en voor ze het wist versnelde haar pas. Ze wist niet precies hoe hard ze ging, maar het was hard genoeg om de vlieger in de lucht te houden. Door haar mutatie op haar benen te gebruiken, ging Katie echter veels te hard. Ze was het open veld zo uit gerend en vervolgde haar sprint door het bos. Tot haar vlieger ergens achter bleef haken tenminste. Abrupt kwam Katie tot stilstand. Met alleen nog maar een stukje touw in handen keek ze perplex om zich heen, zoekend naar het paarse object.
Ergens in een boom zag ze een paars uiteinde, maar de boom was veel langer dan Katie zelf. Daar kwam ze met haar 1 meter 30 nooit bij. Maar misschien wel als… Katie zette een paar passen achteruit, nam een aanloopje en concentreerde zich wederom op haar benen om ze te laten versnellen. Ze zette zich hard af met haar voet op de boomstronk. Wow! Het werkte! Razendsnel klom het meisje omhoog richting de tak waar haar vlieger was blijven steken.
Een glimlach toverde zich op Katie’s gezicht toen ze de vlieger te pakken had, maar deze glimlach verdween als sneeuw voor de zon toen het meisje naar beneden keek. Gauw klemde Katie zich vast aan de tak. Ze keek nog een keer, en klemde zich toen nog vaster aan de boom. Wat moest ze nu? Het zou bijna donker worden en niemand wist dat ze hier zat! Met de minuut begon Katie steeds meer in paniek te raken. Ze had hulp nodig om zich uit deze benauwde positie te redden en er was maar een manier om die te krijgen.
Katie ademde diep in en schreeuwde haar longen uit om hulp. Iemand zou het toch moeten horen?
Words: ### ||Note: Eerste post gereserveerd voor Lorry :J
Onderwerp: Re: SOS: Kat in de boom vr nov 24, 2017 11:29 am
Vanessa Biehl
Met een geamuseerde glimlach op haar gezicht wandelde ze de grens van het dorpje over, richting het veld dat iets verder lag. Nooit eerder had ze de drang gevoeld, maar nu ze hier al een tijdje was begon ze de maffia toch wel echt te missen, of was het toch echter het schieten en de wapens? Nou ja, ze mistte alleszins een deel van haar leven. Haar blik gleed over het veld en wanneer ze niet direct iemand zag knikte ze voldaan en vervolgde haar pad naar de rand van het bos. In Sundberg was ze niet meer in staat om haar mutatie in het wilde weg te gebruiken en dus moest ze het stiekem in het bos doen. Haar blik veranderde naar iets doelgerichts, dat gepaard kwam met een grijns rond haar lippen.
Met een klein rookwolkje verscheen er een Glock die rond haar vinger draaide. Een klein zwart wapen, maar hoe klein het ook was, het had de kracht om iemand van zijn leven te ontnemen. Zonder echt te mikken schoot ze op verschillende doelen die ze eerder al in de bomen had gekerfd. Vanessa schoot nooit op dieren, dat kon haar tere hart niet aan. Een gek gegeven als je eraan dacht dat ze nooit een probleem maakte van een mens neer te schieten. De maffia had haar hard gemaakt op dat vlak, dat viel niet te ontkennen. Het wapen verdween weer en werd vervangen door een AK-47: een krachtig wapen dat volgens haar zo fijn in de hand voelde. Op alle wapens die ze liet verschijnen en dus ook hanteerde zette ze automatisch een geluidsdemper. Zo was het minder hoorbaar, tot bijna niet hoorbaar, en had ze dus geen last van pottenkijkers en mensen die zich kwamen moeien. De twee soorten mensen waar ze een hekel aan had en die dus best niet te veel in haar buurt kwamen.
Glurend door het vizier van de scherpschutter in haar hand, mikte ze op een bladje dat eenzaam aan een tak hing te bengelen. Haar lichaam bevond zich achter een dikke boom, terwijl haar vinger de trekker omsloot. Ze was klaar om te schieten wanneer een hels geschreeuw haar oren bereikte. Haar adem stokte, het wapen wees plots meer naar de lucht en haar vinger spande aan. Met een kleine knal vloog de kogel de lucht in en raasde door de kruinen van verschillende bomen. ”Fuck!” riep ze uit. Ze draaide zich om, in de richting van het geluid en liep het wapen terug in rook opgaan. Met een licht gefronste blik zette ze het op een lopen. Ze probeerde zich te herinneren vanwaar het kwam.
Ondanks dat ze bijna dagelijks ging lopen kwam ze licht buiten adem aan bij de plaats vanwaar zij dacht dat de kreet om hulp vandaan kwam. Ze keek vragend om zich heen, aangezien ze niks zag. Pas wanneer ze geritsel hoorde richtte ze haar blik omhoog en zag het roodharige meisje in de boom zitten. ”Shit, zeg!” begon ze, terwijl ze niet goed wist hoe ze moest beginnen en wat er aan de hand was. ”Wat doe je daar?” vroeg ze geschokt wanneer ze verbaast rondkeek. ”Hoe kom je daar zelfs?” was haar volgende vraag, terwijl ze zocht naar een object waarmee ze zo hoog geraakt zou zijn. Vanessa was een echte waterval van woorden wanneer ze in paniek raakte of zich ongemakkelijk begon te voelen. ”euhm euhm…” stamelde ze, zoekend naar een oplossing. Ze zuchtte eens en keek bedenkelijk naar het meisje. ”Ik kan de tak kapot schieten,” was het eerste dat in haar opkwam. Zelf wist ze ook wel dat het een slechte oplossing was, maar wat kon ze anders doen? Met een verontschuldigend grijnsje keek ze naar boven.
Character Profile Alias: KitKat Age: 11 Occupation: Primary education
Onderwerp: Re: SOS: Kat in de boom zo nov 26, 2017 12:36 pm
SOS
KitKat. Dat was de bijnaam die haar oudere broers haar hadden gegeven. Ze beschouwden hun zusje als een kleine impulsieve kitten en hadden waarschijnlijk gelachen als ze Katie hier nu zouden zien zitten. Net als een kat was ze behendig en snel de boom in geklommen, maar in tegenstelling tot een echte kat wist Katie dat zij niet ongedeerd op vier poten terecht zou komen als ze deze tak losliet.
Gelukkig duurde het niet lang voordat iemand haar noodkreten oppikte. Katie zuchtte opgelucht, maar haar stem bibberde van angst toen ze uit probeerde te leggen wat ze hier deed. “I-ik was aan het vliegeren en toen kwam die vast te zitten, en toen… Toen ben ik hem gaan halen,” besloot Katie uiteindelijk. Dat ze daar haar mutatie voor had gebruikt, liet het meisje even achterwegen. Moeder Springs hamerde er altijd op dat ze nooit hun mutatie in het bijzijn van vreemden mochten gebruiken. Ze had het één keer gedaan en dankzij die ene keer moest ze vertrekken richting Genosha. Daar maakte het echter niet uit of je je mutatie gebruikte, maar hier wist Katie niet welke regels golden. Straks had de persoon beneden kwade bedoelingen en wilde ze haar niet meer helpen als ze wist dat Katie een mutant was.
“Kun je me hieruit helpen?” Katie wachtte geduldig op een antwoord. Haar spieren waren langzamerhand gaan verzuren door alle inspanning die ze leverde om niet te vallen, maar dat leek de persoon beneden juist te willen. Hoorde ze dat nu goed? “Ww- wat? Nee!” gilde Katie uit. “Dan val ik!” Ze keek even naar beneden en sloot haar ogen weer. Voor zover ze kon zien, was er geen valnet beneden te vinden. Met welk voorwerp wilde de vrouw de tak überhaupt kapot schieten? Had… had ze een vuurwapen? Wat als ze niet de tak maar haar raakte! Katie raakte nog meer in paniek dan ze al was, want dit was alles behalve een geruststellend idee.
Onderwerp: Re: SOS: Kat in de boom ma nov 27, 2017 1:17 pm
Vanessa Biehl
Het meisje had zich rond de boom heen geklemd en was duidelijk niet van plan om de eerste minuten de tak een millimeter te lossen. Haar stem bibberde tijdens haar verhaal. ”Gewoon gaan halen?” Vanessa trok een wenkbrauw op bij haar woorden en kon een vragende blik niet onderdrukken. ”Nou, easy.” grapte ze vervolgens bedenkelijk en keek twijfelachtig in het rond. Zij zelf was ook nogal ten einde raad. Toch bleef ze op zoek naar mogelijk oplossingen om het meisje te bevrijden. ”Ben je met een mutatie tot boven geraakt?” vroeg ze simpelweg zonder echt goed na te denken. Dat leek Vanessa nogal duidelijk naar haar simpele manier van naar boven te klimmen..
Zonder het zelf goed te beseffen had de brunette onrechtstreeks haar mutatie al besproken, maar ze moest wel toegeven dat die het meisje niet uit deze situatie kon helpen. Dat was ook wel duidelijk na haar woorden. ”Okee nee sorry… euhm,” stamelde ze klungelig en keek het meisje aan. ”Ik wil niet dat je valt,” begon ze en zelfs de paniek was bij haar wat te horen. ”Ik ben aan het denken.” vervolgde ze. Het roodharige meisje begon duidelijk ook in paniek te raken en dat hielp Vanessa ook niet bepaald. Dit was misschien een moment dat ze niet aan zichzelf moest denken op gebied van paniek, maar aan het meisje. Wie weet hoe lang zat ze daar al en wat ze al had voor gehad.
Plots kwam het haar te binnen. ”Okee meid, ik denk dat ik misschien een oplossing heb.” Met hoopvolle ogen keek ze naar boven. Ze had het meisje hiervoor nodig. ”Wat is je mutatie?” begon ze voorzichtig, niet iedereen was er namelijk even open over en dus moest ze direct, maar voorzichtig zijn. ”Misschien kan je jezelf helpen.” vervolgde ze. Hoe? Dat wist Vanessa zelf nog niet, daar zou de roodharige haar ook mee moeten helpen. ”Ik kan je met de mijne niet helpen,” verduidelijkte ze, al doelend op haar eigen wapen-mutatie. Het laatste dat ze wou was namelijk dat het meisje viel. Wat is je naam? vroeg ze. Het zou namelijk het hele gesprek een stuk vergemakkelijken. ”Ik ben Vanessa.” stelde ze zichzelf simpelweg voor. ”Samen krijgen we jou en je je vlieger er wel uit.” zei ze in een poging om het meisje verder gerust te stellen.
Character Profile Alias: KitKat Age: 11 Occupation: Primary education
Onderwerp: Re: SOS: Kat in de boom vr dec 01, 2017 5:51 pm
SOS
Katie had haar best gedaan om zichzelf niet te verraden, maar blijkbaar was het overduidelijk dat ze hier niet 'zomaar' terecht was gekomen. Ze voelde zich een beetje betrapt toen het meisje vroeg of ze een mutatie had gebruikt. Wat moest ze nu zeggen? Katie was nooit goed geweest in het vertellen van leugens. Ze liep altijd meteen rood aan of struikelde over haar woorden waardoor mensen binnen no-time doorhadden dat ze loog. Zelfs al ging het om een koekje die ze gestolen had; ze kon het niet verbergen. Daarom besloot Katie wijselijk haar mond te houden. Dan kon ze in elk geval ook niets verkeerds zeggen.
Tegelijkertijd was de waarheid vertellen wel haar minste probleem. De waarheid zou haar namelijk niet uit deze boom helpen. Of tenminste, dat was wat Katie dacht. De persoon beneden had daar blijkbaar hele andere ideeën over toen ze weer mutaties ter sprake bracht.
“I- ik weet niet waar- Waar je het over hebt,” begon het meisje stotterend. Haar hart begon nog sneller te kloppen dan het al deed, maar toen het meisje toegaf dat ze Katie met haar eigen mutatie niet uit de brand kon helpen leek haar hartritme weer te verlagen. Het meisje, die zich vervolgens voorstelde als Vanessa, was ook een mutant. Katie slaakte een zucht ter opluchting. Nu hoefde ze in elk geval niet meer te liegen. Ze kon een medemutant wel vertrouwen toch?
“Ik ben Katie,” antwoordde het meisje uiteindelijk. Ze viel even stil en dacht na over hoe ze haar mutatie kon uitleggen. Ze snapte zelf niet eens wat het nu precies was wat ze kon. Laat staan dat ze het aan een ander kon uitleggen. Toch herinnerde ze zich iets van wat een leraar op Genosha had verteld over het menselijk lichaam en ze besloot dat na te vertellen. “Ik weet niet precies hoe, maar ik kan bepaalde signalen in het lichaam controleren.” Ze bedacht zich dat dit ontzettend vaag moest klinken. Misschien zou een voorbeeld het meer verduidelijken. “Dus als je bijvoorbeeld zou rennen kan ik je harder of langzamer laten rennen. Maar ik kan mensen ook sterker of juist slapper maken. Of beter laten zien en horen... of slechter natuurlijk.” Katie hoopte dat haar verhaal een beetje duidelijk zou zijn, want beter dan dit kon ze het niet uitleggen.
Onderwerp: Re: SOS: Kat in de boom ma dec 04, 2017 8:56 pm
Vanessa Biehl
Het was voor haar al enkele maanden geleden dat ze nog eens in het bos was. Zonder het zelf te beseffen aangezien ze met de situatie in haar hoofd zat, genoot ze er op een zekere manier van. Haar ogen vingen onbewust verschillende kleurschakeringen op, waaronder vooral bruin en donkerrood. De geur die haar neus binnendrong tintelde haar reukzin en bracht herinneren terug zonder dat ze erachter vroeg. Het was de geur van natte bladeren die reeds licht lagen te rotten op de bodem. Elk jaar opnieuw vond Vanessa het een triestig zicht. Een landschap kon door de seizoenverandering een volledig ander uitzicht krijgen en daardoor aan charmes winnen of net kei hard verliezen.
Het meisje stamelde verder en Vanessa moest heet best beginnen doen om haar volledig te verstaan. Dat kwam natuurlijk niet enkel door het stotteren, maar ook door het hoogteverschil tussen beide personen. Ze moest zich inhouden om niet met haar ogen te rollen. Natuurlijk ging ze er maar vanuit dat mensen mutaties moesten accepteren. Vroeger zorgde ze er wel voor dat ze er geen spel van maakte door simpelweg een loep tegen hun hoofd aan te duwen. Een zucht van opluchting was tot beneden te horen. Vanessa moest wel toegeven dat het naar boven kijken stilaan zijn tol begon te eisen van haar hals. Uiteindelijk stelde het meisje zich voor. ”Hey Katie,” zei ze met een kleine zwaai. Vanessa was goed in gezichten herkennen, maar de namen konden af en toe wel eens wat afwijken van hun eigenlijke vorm, dus hielp het haar om deze namen op een verbale manier te memoriseren. Een zielige poging, want als ze dit meisje binnen een maand zou tegen komen, zou ze waarschijnlijk Katia ofzo heten.
Er viel een korte stilte en dit was voor Nessa een goed moment om even haar hoofd naar voren te richten en op die manier haar halsspieren te ontspannen. De stem van het roodharige meisje deed haar terug opkijken en ze wachtte geïnteresseerd op een uitleg over haar mutatie. Ze knikte na haar eerst zin en wachtte op het vervolg dat in de lucht hing. Haar hoofd kantelde zich lichtjes uit interesse. ”Dat is nou eens een interessante mutatie,” sprak ze met duidelijke admiratie in haar stem. Ze had natuurlijk wel wat indrukwekkende mutaties verwacht wanneer ze had gehoord dat een eiland vol met verschillende mutanten naar het dorp zou komen. Toch was Katie de eerste die ze echt had ontmoet. ”Trager?” vroeg ze bedenkelijk. Het was waarschijnlijk een dom voorstel, maar door de druk kon ze zelf ook niet supergoed nadenken en om de een of andere reden lag er een zekere druk op haar schouders. ”Kan je dan niet naar beneden lopen en jezelf vertragen?” Ze strak haar vinger op als teken dat ze een idee had. ”Ik heb een idee, maar het kan je behoorlijk duizelig maken,” stelde ze voor met bedenkelijk samengetrokken lippen. ”Als je nou snel loopt in cirkels rond je boom,” begon ze voorzichtig, ”Blijf je dan niet hangen tegen de schors?” vervolgde ze. Om volledig eerlijk te zijn had ze geen idee ho de fysica ineen zat en wist ze dus ook niet of dat ging werken, maar betere ideeën sprongen haar op dat moment niet te binnen.
Character Profile Alias: KitKat Age: 11 Occupation: Primary education
Onderwerp: Re: SOS: Kat in de boom vr dec 15, 2017 10:56 pm
SOS
Als ze hier niet boven in een boom had vastgezeten, had Katie nog urenlang kunnen genieten van het uitzicht en hoe de ondergaande zon een oranjegloed op het bos weerspiegelde. Het plaatje dat echter binnen nu en een kwartier zou veranderen in een donker en kleurloos beeld. Ze keek nu niet bepaald uit naar dat vooruitzicht. Het was nu al de vraag hoe ze naar beneden zou moeten komen; laat staan dat het haar in het donker nog zou lukken.
Het was een gedachte die haar beangstigde. Ze was niet bang in het donker, maar toch gaf het altijd een onveilig gevoel. Alsof iemand haar op elk moment kon laten schrikken. Nu kon ze het zich niet veroorloven om dat te laten gebeuren en dus hield Katie de tak van de boom vast alsof het haar laatste reddingsboei was. Ze had in haar eigen woorden aan Vanessa proberen uit te leggen wat ze kon doen met haar mutatie en het meisje was opgelucht om te horen hoe erop gereageerd werd.
Toen Vanessa echter een paar voorstellen deed, trok Katie een wenkbrauw op. Ze hoefde geen natuurkunde te hebben gevolgd om te snappen dat wat er verteld ging tegen alle natuurwetten in ging; zelfs met een mutatie. Tenminste, dat gold voor als ze haar pas slomer zou maken, maar sneller? Daar had Katie nog nooit zo over nagedacht. Ze was immers ook zo hoog gekomen door tegen de boomstam op te rennen. Misschien zou ze inderdaad niet vallen als ze cirkels ging lopen.
“Misschien,” klonk het antwoord dat Katie dan ook terug gaf, “maar ik heb zoiets nog nooit geprobeerd!” voegde ze er snel aan toe toen plotseling de gedachte door haar hoofd schoot dat ze daarvoor eerst de tak zou moeten loslaten met haar benen. Ze hing namelijk nog altijd als een omgekeerde luiaard in de boom; het was een positie die veilig en vertrouwd aanvoelde en het idee dat ze alleen aan haar dunne armpjes zou hangen vond ze maar niets. Hoe sterk het meisje echter ook was; haar mutatie begon langzaamaan haar tol te eisen en ze voelde overal in haar lichaam verkrampingen ontstaan.
Onderwerp: Re: SOS: Kat in de boom za dec 16, 2017 12:04 am
vanessa biehl
weapons » katie » 462 words
De zon begon langzaamaan onder te gaan en ondanks dat ze het meisje gerust wou stellen, voelde ze de paniek vanuit haar maag naar boven kruipen. Toch probeerde ze haar gezicht zo neutraal mogelijk te houden, want ze besefte maar al te goed dat wanneer Katie dat zou zien, het de situatie alleen maar zou verergeren. Ze had dan misschien wel haar ’mutatiedag’ aan de kant moeten zetten om deze jonge dame te redden, maar dat vond ze allemaal niet zo heel erg. Toch kon ze maar niet op een goede oplossing komen. Ze wou Katie niet onnodig lang daar boven laten hangen, maar ze kon niet onmiddellijk iets bedenken.
Ze had enkele voorstellen gedaan, maar al gauw had ook zijn door dat dat nooit goed zou kunnen aflopen. Ze hing er namelijk aan enige tijd en wanneer ze nu de stevigheid van haar benen zou wegnemen, zou ze hoe dan ook naar beneden vallen. Dat was wel absoluut het laatste dat ze wou en ze besloot dat de in de categorie ’worst case scenario’ te duwen. Ze had al veel doden op haar geweten, maar op deze manier, dat wou ze absoluut niet op haar geweten. Met haar mutatie kon ze het meisje onmogelijk redden en nu bleek het ook nog dat ze haar niet onmiddellijk kon redden met Katies mutatie zelf. Even beet ze zenuwachtige op de nagel van haar duim voor ze verder nadacht.
”Ik kan proberen je op te vangen,” stelde ze op een bedenkelijk manier voor aangezien ze zelf ook wel wist dat dat niet het allerbeste idee was. Wanneer ze woorden had uitgesproken besefte ze ook dat ze het niet op de meest overtuigende manier had verwoord. ”Maar ik weet niet of dat ook wel zo’n goed idee is,” gaf ze daarna eerlijk toe. Hoogstwaarschijnlijk zou haar huid dan ook nog eens veranderen in metaal en zou ze hoe dan ook hard vallen. Stilletjes aan begon ze hopeloos te worden, maar deed nog steeds haar best om het te verbergen. Uiteindelijk besloot ze om haar aan te moedigen om haar mutatie eventueel toch maar te gebruiken. Hoe dan ook zou zij onderaan de boom staan om haar eventueel op de hangen. ”Je kan het proberen en ik sta hoe dan ook klaar,”sprak ze aansporend en stak haar armen als teken van zekerheid naar voren. Ze vreesde ervoor dat er niet veel andere opties voor haar waren in haar benarde situatie. Met een bezorgde blik in haar ogen keek ze naar boven in de hoop dat ze uiteindelijk toch op een veilige manier met haar voeten op de grond terecht zou komen. Ze was oprecht bezorgd voor het meisje, maar er was niet meer veel tijd te verliezen. De zon begon hen namelijk onder druk te zetten.
Character Profile Alias: KitKat Age: 11 Occupation: Primary education
Onderwerp: Re: SOS: Kat in de boom za dec 30, 2017 11:26 pm
SOS
Een zweetdruppel ontglipte haar voorhoofd en gleed van haar gezicht naar beneden. Ze versterkte haar gehoor, focuste zich op het geluid en telde de seconden voor de druppel de grond bereikt had. Het waren er drie en dat betekende dat ook zij er niet veel langer dan drie seconden over zou doen om met beide voeten op de grond terecht te komen. Tegelijkertijd kon er in die paar tellen een hoop verkeerd gaan. Vanessa stelde nog voor om haar op te vangen, maar ook dat was weer een voorstel die Katie even deed slikken.
Tot nu toe was er nog geen waterdichtplan voorbijgekomen en dat betekende dat er een grote kans bestond dat een van haar bedachte doemscenario’s uit kon komen. Wat als ze te sloom was? Dan zou ze nog sneller beneden zijn dan de zweetdruppel die zojuist haar gezicht had verlaten. Wat als ze viel en Vanessa haar val niet kon breken? Dan waren het haar botten die de val mochten breken en Katie kon zich absoluut geen voorstelling maken van de pijn die dat zou opleveren, maar erg lang kon het meisje er ook niet meer over nadenken. De tijd begon te dringen en het was nu of nooit.
Katie wierp nog een laatste blik naar beneden en zag hoe Vanessa daad bij haar woorden voegde. Ze stond klaar met haar armen gespreid en het was nu aan haar zelf om daar zonder kleerscheuren en botbreuken terecht te komen. Het was duidelijk dat ze er allebei geen volste vertrouwen in hadden, maar ook was het Katie duidelijk dat ze geen andere keus had dan om de tak los te laten en te vertrouwen op haar mutatie. “Owkee,” antwoordde ze met nog altijd een beverige stem terug. “Als ik hang, tel ik af en dan ga ik?” Het klonk meer als een vraag dan een besluit; iets dat eigenlijk aangaf hoe zelfverzekerd Katie er zelf in stond. Ze slikte de brok in haar keel weg en slaakte een diepe zucht voor een vastberaden blik zich op haar gezicht plaatste.
Haar tong hing een beetje naar buiten toen Katie zich concentreerde op haar armen en voorzichtig de spanning van haar benen haalde alvorens deze los te maken van de tak. De zwaartekracht begon meteen haar parten te spelen toen er een plotselinge kracht op haar handen kwam te rusten. Door de hele situatie was ze echter vergeten waarvoor ze hier in eerste instantie gekomen was en als ze haar handen op dit moment niet vol had aan zichzelf om te blijven hangen, had ze zichzelf wel kunnen slaan. Waarom had ze de vlieger ook niet eerder losgelaten? Zoals gewoonlijk had Katie het zichzelf weer onnodig lastig gemaakt, maar ze was nu eenmaal helemaal boven gekomen voor dat verdraaide ding en ze vertikte het om met lege handen te vertrekken.
Een gilletje ontglipte haar mond toen haar linkerhand de tak -en daarmee ook de vlieger- losliet. Vluchtig wist ze zich te herpakken alvorens een sterker signaal naar haar armspieren te sturen om zichzelf te handhaven. Het vergde veel concentratie en kracht waardoor alles in haar omgeving aan haar voorbij ging. Of haar vlieger de grond al had bereikt, kon ze voor nu enkel op hopen en zelfs al zou Vanessa haar wat toeroepen of verliet een waterval aan zweetdruppels haar gezicht; ze zou het niet doorhebben. De tak, haar armen en de boomstam waar ze haar voeten op geplaatst had waren de enige drie dingen die haar aandacht hadden.
Het loslaten van de tak was echter maar een kleine stap richting de veilige grond. De grootste en tevens gevaarlijkste stap moest nog gemaakt worden en nu was er echt écht geen weg meer terug. De enige weg was die naar beneden. Katie sloot haar ogen en begon met aftellen terwijl ze tegelijkertijd haar lichaam klaarmaakte voor vertrek. “Ddrrie.” Haar stem klonk nog altijd niet overtuigend. “Twwee.” Haar ogen opende zich en een laatste, cruciale vraag schoot haar te binnen. Ging ze eigenlijk op één of na één loslaten? “Eén!” Erna werd het dus. Ze zette zich met volle kracht af tegen de boomstam af om haar pas te laten versnellen zoals ze ook had gedaan om er tegenop te klimmen. In werkelijkheid was het nog maar net voor het menselijk oog waarneembaar, maar voor Katie leek elke stap in slowmotion te zijn gezet. Het waren echter nog geen twee stappen die ze gezet had voor een einde aan haar tocht kwam. Een kramp in haar linkerbeen staakte de beweging en gaf daarmee kortsluiting in de gehele werking van haar mutatie.
Ze glipte weg met haar voeten en spartelde als een vogel die net het nest had verlaten in de lucht. Haar vingers wisten zo contact te maken met de schors en onbewust werden alle signalen naar dat ene stukje houvast gestuurd. Alles gebeurde zo snel dat Katie het niet eens op kon brengen om de longen uit haar lijf te gillen.
Ze merkte pas haar ogen stijf te hebben dichtgeknepen toen ze tot stilstand was gekomen. Haar vingers omklemden een kleine uitstulping in de boomschors en hoe ver het nog tot de grond was, wist ze niet. Ze durfde haar ogen ook niet te openen; bang dat elke beweging op dit moment haar einde kon betekenen.
Onderwerp: Re: SOS: Kat in de boom za jan 06, 2018 8:21 pm
vanessa biehl
weapons » katie » 665 words
Haar luchtpijp en longen begonnen stilaan pijn de doen door de gespannen manier waarop ze ademhaalde. Echter kon ze het niet stoppen aangezien het meisje zich nog steeds boven in de boom bevond. Telkens wanneer ze bewoog, al dan niet gewild, schoot een kleine paniekaanval door Vanessa’s lichaam. Haar mond voelde droog en ook haar ogen begonnen te branden, snakkend naar wat hydratatie. Toch gebeurde er niets. Ze kon het zich niet veroorloven om te knipperen. Ondanks dat ze niet wist hoe ze het meisje zou moeten helpen, wachtte ze af en hoopte ze op een goede afloop. Ondertussen werkte haar hersenen overuren op zoek naar iets van hulp. Ze zag hoe Katie een blik naar beneden wierp, waar Vanessa klaar stond op haar op te vangen, hoe onrealistisch dat dan ook mocht zijn. Een niet-zichtbare hand leek haar keel lichtjes dicht te knijpen en de tijd leek te vertragen.
Het meisje sprak en met veel aandacht keek ze naar boven. ”Ja, Ik sta klaar,” bevestigde ze, ook al besefte ze maar al te goed dat dat niet echt een extra geruststelling was. De blik op Katie’s gezicht veranderde en werd meer vastberaden, iets wat ervoor zorgde dat ook Vanessa haar vertrouwen wat groter werd. Toch was zij niet degene die moed moest hebben. Voorzichtig haalde ze haar benen van rond de boom en even leek ademhalen te moeilijk te gaan, maar ze wist dat ze zich sterk moest houden om Katie steun te geven.”Je kan het,” zei ze voorzichtig om haar niet uit haar concentratie te halen. Een gilletje weergalmde langs de boven in het bos en Vanessa sloeg haar handen voor haar mond. Ze kon helemaal niets doen en voelde zich zo hulpeloos op de grond. De vlieger dwarrelde naar de grond en landde enkele meters verder aan de andere kant van de boom. Toch kon de brunette daar geen aandacht aan schenken. Op dat moment had ze enkele en alleen aandacht voor Katie, die zich ondertussen goed had herpakt.
Met een bibberige toon begon het aftellen en het enige wat Nessa kon doen was meekijken en afwachten. Na de één zette ze zich af op de boomstam en versnelde haar pas. De tijd leek stil te staan, voor ze de tak had losgelaten, maar dat was nu voorbij. Ze kon het meisje niet meer volgen en ze leek zich volledig rondom de boom te bevinden. Het was een zekere geruststelling voor haar dat het allemaal goed leek te gaan. Echter was dat veel te vroeg gesproken wanneer het meisje plotseling in de lucht hing en als een wild dier aan het spartelen was. Ze wist zich echter vlug te herpakken. Vanessa’s hart leek uit haar borstkas te kloppen, maar ze hield haar gezicht strak en zonder emotie. Dat was namelijk de gezichtsuitdrukking die het meest neutraal was in dat soort situaties.
De vingers van de roodharige omklemde een uitstulping in de schors. Het was nu pas dat Vanessa aandacht schonk aan de afstand tussen Katie en de grond. Een dikke meter moest ze nog afleggen. ”Je kan je laten vallen,” vertelde ze het meisje wanneer ze zag dat ze haar ogen had dichtgeknepen. Voorzichtig wandelde ze richting de schors en kon niet wachten tot de jonge dame met haar beide voeten veilig op de grond stond. Wanneer het meisje eenmaal beneden was, sloot ze haar armen om haar heen en trok haar tegen zich aan. Ze kende Katie dan misschien wel niet, maar ook voor haar was het een stressvol moment en ze ging er vanuit dat het meisje wel een zekere vorm van stevigheid kon gebruiken na zolang in de boom te zitten. Ze snapte nog steeds niet waarom het meisje in een boom zou kruipen voor een vlieger, maar langs de andere kant was het waarschijnlijk een impulsmoment. ”Je bent terug veilig,” sprak ze haar geruststellend toe. Zelf wist ze niet goed een houding aan te nemen wanneer ze Katie terug had losgelaten. ”Alles oké?” vroeg ze voor ze zekerheid.
