Trust no-one [&William]

Will’s aanwezigheid was het enige lichtpuntje geweest in de duistere tijden die aangebroken waren toen het eiland aangevallen werd. In de kelder hadden ze samen geschuild en zelfs een beetje gepraat. In het schemerlicht hadden ze afgewacht en Lorelei had ademhalingsoefeningen gedaan om te kalmeren. Ze moest en zou hier blijven, hoe sterk ze het gevaar ook in haar nek voelde hijgen. Want het alternatief, ergens heen poefen en helemaal alleen zijn, sprak haar ook niet aan.

Nadat ze die ontbering had overleefd was het echter nog niet afgelopen met de onrust, bij lange na niet. Straaljagers vlogen over en toonden geen enkele genade terwijl ze bommen dropten op het schoolgebouw. Lorelei en William waren elkaar weer tegen het lijf gelopen tijdens één van die luchtaanvallen – via een letterlijke botsing. Hard ook, want iedereen was aan het haasten om de linker vleugel van het gebouw te evacueren, naar de boten die volgens geruchten klaar stonden om hen naar een veilige plek te brengen. Die schok was de druppel die de emmer deed overlopen en Lorelei was verdwenen. Maar ditmaal niet alleen. Wederom had haar mutatie een passagier op sleeptouw genomen en hen samen gedropt. Vorige keer was ze met Judas slechts een kilometer of wat verplaatst, maar aan de lucht te voelen waren ze nu op een hele andere plek.

Groen. Gras. Een koele, frisse wind. Een verademing in vergelijking met de rokerige geur die de laatste dagen op Genosha hing. In de verte zag ze hogere bergen dan ze ooit had gezien, op de pieken lag zelfs sneeuw. Sterker nog, toen ze een rondje draaide werd het duidelijk: ze waren omringd door bergen, waar ze ook keek. Maar dat betekende ook.. Het begon tot haar door te dringen wat de implicaties waren van deze extreme shift in omgeving. ‘Ohnee, sorry- sorrysorry, ik- ehm, misschien kan ik ons terug brengen,’ stotterde ze terwijl tranen in haar ogen opwelden. Het ergste was nog wel dat ze tegen hem loog, want ze kon het helemaal niet controleren, dus hoe zouden ze dan ooit terug komen? Oh man, ze was zo gestresst dat de gedachte dat dit misschien wel een betere plek was dan een eiland onder constante aanval nauwelijks in haar op kwam.

Ze zakte door haar knieën en verborg haar betraande gezicht in haar armen. ‘Dit is allemaal mijn schuld,’ mompelde ze vol zelfmedelijden. Snotterend ratelde ze door. ‘Ik heb alles verpest. En ik weet helemaal niet hoe we terug moeten – ik kan dat helemaal niet, en nu moeten we-’ En nu moeten we wat? Daar wist ze het antwoord helemaal niet op. En eindelijk was Lorelei even stil, zodat je de zacht tsjilpende vogeltjes kon horen.

[OOC: Lorelei en William zijn door Lorelei’s mutatie naar Zwitserland gepoeft coincidence? I think not!]

Het was verschrikkelijk.

Tot nu toe was hij redelijk veilig, omdat hij in de kelder verstopt zat, samen met Lorelei. Will was zelf vrij rustig onder het gevaar; hij had zijn vrede met de dood al gesloten, en eigenlijk klonk het niet eens zo erg om op deze manier te sterven, vergeleken met het alternatief. Hij hoopte voor Lorelei dat zijn innerlijke rust naar haar doorstraalde, want ze leek het nodig te hebben. Het meisje zat maar met haar ogen dicht diep adem te halen, alsof alleen de pure dwang haar ademhaling te controleren haar rustig hield. Het zou haar vast helpen, dus besloot hij er niks over te zeggen.
Om eerlijk te zijn had Will er zelf al meer dan genoeg moeite mee om zichzelf goed te houden. Hij was dan misschien niet bang voor de bommen of de gevechten, maar dat wilde niet zeggen dat hij geen pijn had. De harde geluiden, de trillingen, het gegil, zijn mutatie die om aandacht begon te schreeuwen hoe meer hij het idee had dat hij bloed kon ruiken, maar nog steeds niemand genezen had-

Het was een marteling. Toen het buiten de kamer waar ze zaten rustig leek te zijn, besloten ze naar buiten te gaan. Zijn verslaving krauwde aan de binnenkant van zijn schedel, liet diepe krassen achter in het bot. Hij kon het niet meer. Zijn lichaam was te zwak om zonder pijn al deze indrukken te verwerken, zijn brein schreeuwde om rust of om een high. En aangezien hij het eerste niet kon krijgen, mompelde hij een zwak excuusje richting Lorelei over hoe hij nog even ging kijken of hij mensen kon helpen in de richting van het gevecht, en liet haar achter.
Het was niet heldhaftig of zorgzaam, maar dat waren wel de laatste dingen waar Will om kon geven op het moment. Hij wíst het gewoon, er waren gewonden, er waren mensen die zijn hulp konden gebruiken - mensen die er niet om zouden geven dat hij stiekem ook wat profiteerde van hun deal. Al die gedachten kwamn nooit in zijn bewustzijn boven. Hij wilde echter niet dat Lorelei meeging; ze wist immers niet wat voor beelden hen daar te wachten stonden. En dat excuus was genoeg om haar een andere kant op te sturen, de school in.

Ah, daar! Will vond gelijk bij de ingang van de school al iemand met een lelijke snijwond. Hij was in de buurt geweest van de gevechten op het strand en was daarbij door iets rondvliegends gewond geraakt. Veel maakte het Will niet uit; de jongen was naar binnen gekomen voor hulp en raad eens, dat ging hij krijgen!
Nooit zou hij hier meer zonder kunnen. Het voelde gewoon te goed. Hij zag de wond sluiten. Het zou nog even duren voor de dopamine volledig actief werd, maar puur en alleen het uitvoeren van de handeling zorgde al dat hij zich minder lamlendig voelde. Voorlopig zou de pijn weer even verdoofd zijn. Hij kon er weer even tegenaan.

Meer. Er moest meer zijn. Je kon niet zoveel vechten zonder een paar verwondingen op te lopen. Will was zichzelf bijna niet meer, hij keek alleen maar rond en scande de omgeving voor gewonden. De kans om hen te helpen kreeg hij echter niet meer. Andere mensen kwamen aangerend, begonnen hem en anderen mee te loodsen naar veiligheid. Naar boten, die hen weg zouden varen van de straaljagers die het eiland kwamen bombarderen. Zonder veel keuze werd Will meegevoerd in het gedrang, gedwongen om te lopen als hij zelf niet vertrapt wilde worden. Weg van zijn beoogde doel, maar hij had iets kunnen krijgen - Will besloot dat het voor nu genoeg was. Nu dan op weg naar de boten, naar hun uitweg. Wat was er in 's hemelsnaam aan de hand? Maar voor hij hier verder op in kon gaan, verloor hij zijn balans en toen verloor hij zijn zicht en gehoor en idee van ruimte en tijd en toen..

Deed hij zijn ogen open op een plek waar hij nog nooit geweest was.
Will haalde scherp adem. Wat... wat was er gebeurd? In een reflexief gebaar schoot zijn hand omhoog en hij trok zijn capuchon veilig over zijn hoofd. Daarna verzamelde Will zijn energie, om zichzelf omhoog te drukken uit het gras en zich eens goed te oriënteren. Wat? Dit was niet de school. Sterker nog, het leek überhaupt Genosha niet te zijn. Waren dat nu wat schapen in de verte? Het enige waar dit hem echt aan deed denken was die oude film, the Sound of Music, en hij wist niet helemaal hoe accuraat dat nu moest zijn. Voor hij verder iets kon doen werd zijn aandacht getrokken naar de persoon die bij hem was. Ohja, hij was tegen iemand opgelopen en toen.. Dus het was haar schuld dat ze hier waren? Was dit haar mutatie?

Lorelei leek compleet niet blij te zijn met hun huidige locatie, dus trok Will voor zichzelf maar de conclusie dat het dus blijkbaar niet expres was geweest dat ze hier waren. Het statement dat ze hen terug kon brengen vond hij ook nog redelijk twijfelachtig, gezien zijn eerdere deductie, maar goed. Het was nu belangrijker dat Lorelei een kleine nervous breakdown had.
'Hey, rustig maar,' probeerde hij zo aardig mogelijk te zeggen. 'We zijn nu tenminste veilig.' Ze zag eruit alsof ze moest huilen. Wat kon hij doen om haar te kalmeren. 'Haal diep adem,' besloot Will haar te adviseren. Blijkbaar hielp dat tegen haar stress, of had ze het gewoon als vreemde hobby? 'Door jou zijn we nu veilig. Ik hoor geen vliegtuigen of gevechten. Dus bedankt,' voegde hij er nog aan toe, in de hoop dat dat haar wat beter zou laten voelen. 'Al weet ik ook niet waar we wel zijn...' Okay, dat was eruit voordat hij er erg in had. Heel slim.

Lorelei lag inmiddels helemaal snotterend in het gras, duidelijk erg aangedaan door de gebeurtenissen. Ohnee. Zijn opmerkingen hadden helemaal niet geholpen. Onhandig legde Will een hand op haar schouder. Hij moest haar kalmeren, anders konden ze nooit rustig nadenken om hier weer weg te komen. Want nee, hij kon het ook niet over zijn hart verkrijgen om nu gewoon weg te lopen en het meisje hier achter te laten.
'Laten we samen bedenken wat we gaan doen. Heb jij je telefoon nog? Misschien hebben we bereik hier.' Een hoger tarief voor internet in het buitenland was wel het laatste waar Will zich nu zorgen over zou gaan maken. Zelf was hij opgelucht om zijn mobieltje nog in zijn zak te voelen. Goed. Hij kon Nièva laten weten dat hij veilig was. Straks, als ze meer wisten over hun situatie. 'En we zijn samen. Het komt goed, okay? Ik zal goed op je letten.' Wat die belofte inhield wist hij niet precies, maar hij hoopte dat het Lorelei zou kalmeren. De zielige manier waarop ze huilde maakte gewoon dat hij zich heel schuldig voelde. Daarbij was haar paniek daar in de menigte ook deels zijn schuld geweest; hij had haar nooit alleen moeten laten toen ze uit hun schuilplek vertrokken. Maar ja, hoe goed bevriend waren ze nu echt?

Will kwam er al snel achter dat hij geen bereik had hier, middenin de bergen. 'Laten we gaan lopen, okay? Zolang we niet dieper de bergen ingaan, maar juist naar beneden gaan, vinden we vast snel een plek waar we wel bereik hebben. Of een dorpje, of iets dergelijks.' Kom op, sta nu op, smeekte hij haar inwendig. Hier blijven zitten zou niet goed zijn - hij moest in actie komen nu hij nog energie had om rond te lopen. 'Eh, laten we anders richting die schapen lopen. Moeten die geen herders hebben?'

[OOC: Zwitserland, wat toevallig?? #probabilitymanipulation

Ohjee. Oh jee oh jee. Ohnee. Aaaaah. In haar hoofd hoorde ze alleen maar een schreeuw die ze niet hardop uitsprak. Williams woorden drongen nauwelijks tot haar door terwijl ze steeds dieper wegzakte in haar cyclus van wanhoop. Het was nog een wonder dat ze überhaupt door had gehad dat hij er was. En rustig blijven zat er ook niet in.

Will benoemde dat ze hier tenminste veilig waren, maar ook dat hielp niet. Sterker nog, het bracht haar alleen maar op meer ramp scenarios. Want wie weet waar ze waren.. Wie weet wie hier nog meer waren. Wie weet watvoor kwaads die in de zin hadden. Als er al mensen waren, hier in een leeg groen veld, in de kou. Het was onbekend het was eng en ze vertrouwde het allemaal voor geen cent.

Ze probeerde haar ademhaling te reguleren, schokkerig dwong Lorelei zichzelf tot een ritme. Maar algauw viel ze weer terug in een hyperventilatie. Rustig. Paniek! Ademhalen. Stress! William is hier. Angst!

Pas toen zijn hand op haar schouder belandde wist ze een beetje te kalmeren. Haar betraande gezicht kwam omhoog uit haar handen en ze draaide zich naar hem toe. 'I-ik,' hakkelde ze, gevolgd door een moment van diepe ademhaling. Rustig, anders liep William straks weg. Zij kon hem toch niet terug brengen dus aan haar had hij niets. Alles wat ze kon doen was hem angstvallig volgen, want als ze alleen achter bleef zou dat het einde zijn. "N-nee, ik, sorry-"

Toen de jongen haar verzekerde dat ze samen waren had Lorelei een kort smelt momentje. Samen. "Ja, zo lang we samen blijven.." Ze wreef door haar ogen om de waas van de tranen te verminderen en zond hem een klein dankbaar glimlachje. William sprak vandaag meer tegen haar dan in de andere twee ontmoetingen die ze hadden gehad en ze had nauwelijks tijd om ervan te genieten. "Ok." Ze hoopte nog even dat hij haar overeind zou helpen, maar uiteindelijk duwde ze zichzelf omhoog. Het natte gras had haar broek vies gemaakt en ze kon alleen maar hopen dat er geen groene vlekken op haar achterwerk waren beland. Dat zou beschamend zijn.

Hun doel was de schapen kudde, dus daarheen liepen ze. Lorelei liep vlot door, ze wilde geen blok aan zijn been zijn. Maar toen ze dichterbij de groep dieren kwamen remde ze iets af, zette elke pas bewust. Haar blik bleef op de schapen gelijmd. Toen er een van de dieren nieuwsgierig werd en blatend hun kant op kwam sprong ze zowat opzij. Ze greep naar William, zijn hand, zijn arm - zijn steun. "Oeps. Ikeh was bang dat hij zou bijten.." mompelde ze. Ergens blij dat ze weer een reden had gehad hem aan te raken. Misschien vond hij het niet erg en dan konden ze hand in hand lopen ohh. "Kunnen schapen bijten?" Angstig keek ze William aan met haar lichte ogen, hij was haar redder, al meermaals, en met elk woord wat hij sprak aanbad ze hem meer. Geen wonder dus dat ze ook nu naar hem keek als een alwetende heilige. Ze haatte zichzelf bijna voor hoe veel hij met haar deed..

Om eerlijk te zijn had hij gepanikeerd als Lorelei er niet bij was geweest. En dan niet om een romantische of aardige reden, nee, het was meer dat Lorelei hem niet de kans gaf om te panikeren. Het meisje was zo van slag dat Will zijn uiterste best moest doen om zelf niet in paniek te raken. Hij moest nu de rationele zijn en zijn hoofd erbij houden. Hij nam het haar niet kwalijk, eigenlijk was het alleen maar goed, maar het kostte hem wel wat moeite.
Zo duurde het dan ook even voor hij haar gerustgesteld had. Het liet hem wel slecht voelen dat ze er zo mee zat; ze had het immers niet expres gedaan, toch? En ze waren weg van de vliegtuigen en de bommen. Het was in veel opzichten een hele verbetering.

Ze volgde hem gelukkig toen hij ging lopen. Zijn tijd was gelimiteerd, hield hij zichzelf voor, dus ze moesten snel aan de slag. Hij zou haar niet kunnen helpen als hij aan het creperen was. Hij verzekerde zichzelf er even kort van dat zijn capuchon nog over zijn hoofd zat. Hij wilde immers niet dat Lorelei hem zag; dan vond ze hem vast niet meer zo aardig. Het was een cynische gedachte, maar Will had al vaak genoeg reacties op zijn uiterlijk gezien. Hij was voor nu blij dat Lorelei opstond en hem volgde. Richting de schapen. Hopelijk zou daar wat van komen.

Hij liep rustig naar de schapen toe. De dieren stonden onschuldig op gras te kauwen en leken zich weinig aan te trekken van hun aanwezigheid, hoewel een paar van de beesten wel opkeken toen ze dichterbij kwamen. Will liep gewoon door, trok zich er niks van aan. Hij was immers op zoek naar een pad dat de dieren hadden achtergelaten, of een ander teken van leven.
Hij stopte abrupt toen Lorelei zijn arm vastgreep - godzijdank niet zijn hand, dan zou ze zich vast afvragen waarom het niet als een gezonde hand voelde - en keek opzij. 'Wat is er? Is er iets gebeurd?' Even was hij bang dat ze zich verwond had, of dat ze ergens pijn had. Het was niets dat hij niet zou kunnen fixen, maar nu hij zijn kick niet nodig had kon hij oprechte bezorgdheid uitstralen.

Oh, ze was bang voor de schapen. Will ontspande onbewust weer een beetje, opgelucht dat het probleem zo simpel was. Hij stond haar toe zijn vest vast te houden, hoopte dat ze zich dan misschien wat rustiger zou voelen. 'Nee hoor, schapen zijn heel rustige dieren,' stelde hij haar gerust. Niet dat hij het zeker wist, maar als ze zouden bijten zouden ze vast al iets gedaan hebben. 'Als we heel rustig door de kudde heen lopen en ze niet aanraken is er geen probleem.' Hij probeerde haar gerust te stellen met de toon van zijn stem, omdat hij de uitdrukking op zijn gezicht niet kon gebruiken. 'Kom je?' Hij trok haar zachtjes mee door te gaan lopen, zodat ze wel mee moest als ze zijn arm nog vast had. 'Laten we kijken of we ergens signaal kunnen krijgen, of dat er een pad van deze weide af is.'

Na een tijdje lopen besloot hij haar wat te vragen, waar hij eigenlijk stiekem wel nieuwsgierig naar was. Hopelijk was ze genoeg gekalmeerd om erover te beginnen. 'Hey, Lorelei?' vroeg hij. 'Mag ik vragen hoe we hier gekomen zijn?' Het was best wel bijzonder. Het ene moment was de lucht gevuld met rook, het volgende was de lucht fris en de grond onaangetast. Het moest haar mutatie zijn, toch? Hij kon zich niet voorstellen dat hij zelf tot zoiets in staat was. 'Eh, als je erover wil praten, natuurlijk,' voegde hij er onzeker aan toe. Straks raakte ze weer in paniek, dat konden ze niet gebruiken...

Oh, was dat iets? Will liep richting een plek op de grond die platgetrapt leek. Zo'n soort van olifantenpaadje, wat ontstond als het vaak gebruikt werd. Hij kon niet zeggen of er nu talloze schapenhoeven in de grond gedrukt stonden of niet, maar het was een poging waard, toch? Will probeerde wat verder voorover te buigen om beter te kijken, maar een steek in zijn maag stopte hem halverwege die beweging. Hij probeerde het niet aan Lorelei te laten merken en begon in plaats daarvan over zijn mogelijke ontdekking. Dat moest genoeg zijn om haar af te leiden.
'Wat denk jij? Zou dit een weg terug kunnen zijn?' In de schaduw van zijn capuchon beet hij even op zijn droge lip om de pijn uit zijn stem te houden. Er was geen reden om juist nu toe te geven aan de pijn, die in vergelijking met wat hij normaal voelde stiekem maar een mild discomfort was. Het enige probleem was dat er nu iemand bij was die hem veel te goed in de gaten hield, die het misschien kon merken.. Als het meisje nu niet zo goed naar hem luisterde, dan zou het al een stuk makkelijker zijn. Maar dat kon hij niet kwalijk nemen, dus moest het maar zo. Ze bedoelde het immers niet slecht.

Nu hij er zo over nadacht was die magische trip misschien niet het beste voor hem geweest. Het zou een verklaring zijn; waarom zijn energie sneller wegsijpelde dan hij ingecalculeerd had. Maar ze waren nog niet lang bezig en hij kon het volhouden. Hij moest wel. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor het meisje dat met hem in deze onhandige situatie zat.
Haar gedrag deed hem enigszins denken aan vroeger, toen hij nog écht een grote broer voor Nièva was. Voor ze haar eigen stappen zelfverzekerd kon zetten. Ze had vaak zijn arm of hand vastgehouden als ze een stukje gingen lopen, al was het maar tot aan het hek van de tuin en terug. Dat waren van die mooie herinneringen, die hij meer en meer koesterde naarmate hijzelf aftakelde. Hij was niet meer in staat om haar te ondersteunen: het waren herinneringen die hij nooit meer opnieuw kon maken.

Het was één van de redenen dat hij Lorelei zijn arm vast liet houden. Niet alleen nostalgie, natuurlijk. Hij had echt wel het idee dat hij iets voor het meisje kon betekenen zo, en hij had het idee dat het beter was als ze elkaar niet kwijtraakten hier. Het zou zijn dood worden als hij hier een regenachtige nacht onder de hemel moest slapen. Will betwijfelde het of de schapen hem warm zouden houden.
'Ja hoor, kijk maar,' zei Will vriendelijk, terwijl hij zich een weg langs de schapen begon te banen. Voorzichtig, zichzelf een beetje voor Lorelei positionerend zodat ze in zijn voetsporen kon lopen en zich niet zoveel zorgen hoefde te maken over de dieren. Ze leek een beetje zenuwachtig en hij hoopte dat het nu wat minder zou worden. Ze konden hier alleen snel wegkomen als ze samenwerkten en Will voelde de tijd tikken.

Hij stelde haar een vraag, waardoor ze niet de kans kreeg op de eerste vraag te antwoorden. Niet dat het leek alsof ze dat graag deed, dus misschien was het maar beter zo. Hij had een paadje gezien en vroeg zich af of het ergens heen zou leiden, maar voor hij echt verder kon zoeken moest hij even stilstaan. Even diep ademhalen. Het was lastig om in de drassige grond rond te stampen, zonder een idee waar hij heen moest. Even bijkomen.
'Oh,' antwoordde hij, wat afwezig toen Lorelei aangaf dat ze moest rusten. 'Natuurlijk! Sorry dat ik je zo meesleep,' verontschuligde hij zich. Het liefst had hij aangegeven dat hij verder zou zoeken terwijl zij rustte, maar zijn lichaam smeekte hem even te stoppen met bewegen. Hij knikte en volgde haar naar de omgevallen boom die er lag. Dat was een goede plek. Hij liet zichzelf voorzichtig in het gras zakken en leunde tegen de boom aan, voor de meeste stabiliteit. Hij kon niet zolang blijven zitten dat het verdacht zou worden.

'Ik zal zometeen naar die laarsafdruk kijken,' beloofde hij haar. Het klonk immers als een belangrijke aanwijzing en hij was blij dat ze het gezien had. Maar eerst de uitleg waar hij om gevraagd had. Ja. Hij vroeg zich best wel af hoe dat gebeurd was. Ze leek zenuwachtig, opnieuw, maar misschien zou het lukken als hij haar wat gerust zou stellen. 'Het is okay, ik vroeg het me gewoon af,' zei hij, zo rustig mogelijk. 'Ik ben niet boos of iets, het is eigenlijk alleen maar goed dat we niet meer op Genosha zijn,' vond hij. Het was al eerder gezegd, maar hopelijk hielp de confirmatie.
'Oh, ga ook zitten,' herinnerde hij er daarna aan, toen hij zag dat ze nog zat te schuifelen. Zonder er verder over na te denken klopte hij op de grond naast zich, de enige plek waar hij fatsoenlijk bij kon. 'We moeten hier wel voor het donker weg, dus je hebt gelijk als je nu even wil rusten.' Hij praatte zoveel, het was eigenlijk vreemd. Maar ja, het was nodig. Deels om haar - hopelijk - af te leiden van zijn conditie, deels om haar en zichzelf gerust te stellen. Als al dat praten hem niks opleverde zou hij er wel weer over denken om zijn stem te sparen. Maar nu was hij vooral nieuwsgierig naar wat Lorelei hem zou vertellen.

Zitten was één van die dingen die meestal niets-betekenend en saai was, maar op de momenten dat je het nodig had, was het een godgeschenk. Zoals water als je ontzettend dorst had, of slaap als je al de hele dag wakker was. En hoewel Will niet zó verschrikkelijk moe was, of zó veel pijn had, verwelkomde zijn lichaam het zitten. Misschien was die hele magische trip hierheen toch zwaarder geweest dan hij in het begin gedacht had? Hoe dan ook, het maakte niet uit. Hij kreeg de kans en hij ging die gebruiken. Hierna moesten ze toch echt een manier vinden om uit deze weide te komen en daar zou hij de rest van zijn energie voor moeten gebruiken.

Lorelei ging ook zitten, alsof ze vergeten was dat zij degene was die had willen rusten. Of vond zij staan al genoeg? Nou ja, het had weinig zin om daar nog meer over na te gaan denken, dus liet Will het maar gaan. Het meisje kon soms best geheimzinnig zijn. Daarbij, hij wilde best graag haar uitleg horen over hoe ze hier nu terecht waren gekomen.
Als ze bang was, dan trad haar mutatie dus in werking? Interessant. Will kon zich zeker voorstellen waarom ze op die dag angstig was geweest. Overal was geschreeuw geweest, en het geluid van de vallende bommen. Hij had het vreemder gevonden als het meisje geen angst had getoond. Hij probeerde begrijpend te knikken, al was er natuurlijk niet veel te begrijpen aan mutaties in het algemeen. 'Okay,' antwoordde hij aan het einde van haar relaas. 'Dat maakt het wel duidelijker waarom we in deze wei zijn. Gelukkig zijn we dan niet op één van de bergtoppen beland,' vond hij, enigszins bedoeld als een grapje. Maar serieus, als ze honderd meter hoger hadden gezeten, dan waren ze doodgevroren voordat ze een weg naar een dorpje gevonden hadden. Het was prima zo, all things considered. Niet dat Will wist dat zijn eigen probability manipulatie hier nog iets mee te maken had; hij wist immers niet dat hij over die mutatie beschikte.

'Goed,' vond hij, terwijl hij zichzelf omhoog drukte. Hij probeerde het te doen op een moment dat Lorelei niet naar hem keek, zodat de minder dan soepele beweging niet zo opviel. 'Vind je het goed als we weer verder gaan?' Of in ieder geval, verder met hun geweldige zoektocht naar een way out. Jammer dat de schapen niet iedere avond door een herder opgehaald werden. Maar Lorelei had een belangrijke hint gezien. Will herinnerde zich nog waar ze ongeveer gestaan had, dus besloot hij voorzichtig naar die plek toe te lopen. Het was over als hij zelf in die mooie afdruk zou gaan staan, toch?
'Volgens mij is dit in de buurt van het platgedrukte stuk grond dat ik net zag,' zei hij. Er zouden toch niet overal van die stukken grond te vinden zijn? 'Misschien kunnen we het een stukje volgen,' stelde de jongen voor. Het leek in ieder geval niet richting de schapen te gaan, maar van hen vandaan. En dat was alleen maar logisch als je erover nadacht. Het zou wat kunnen zijn. 'We kunnen het altijd weer terug volgen als het nergens heen gaat.' Hij keek even om, om er zeker van te zijn dat Lorelei hem volgde. Hij zou het zichzelf niet kunnen vergeven als hij haar achter zou laten; het arme meisje was al bang geweest van de schapen. Misschien zou ze spontaan ergens anders heen teleporteren tegen de tijd dat de nacht gevallen was en ze een onverwacht geluid hoorde. Nee, het was beter als hij haar mee zou nemen. Er was een risico dat ze uit zou vinden over zijn medische conditie, maar dat moest hij dan maar op de koop toenemen. Dat geheim was niet belangerijker dan hun veiligheid.