She leaves a little sparkle wherever she goes / Closed

Victor staarde even naar het lijstje met extra boeken die een van de docenten hadden aanbevolen aan hem. Natuurlijk was hij nog altijd even doelbewust over het feit dat hij later in de medische sector verder wilde. Zeker omdat hij maar heel weinig had kunnen doen voor de vele gewonden op het eiland, hier en daar had hij wel geholpen maar het was zeker niet genoeg geweest. Iets wat de jongen ook mentaal had pijn gedaan, omdat hij toch enkele personen had zien sterven voor zijn ogen. Iets wat iemand van zijn leeftijd nooit had moeten zien. Een beeld dat hem ’s nachts tot in zijn dromen volgde jammer genoeg. Iets wat hopelijk met de tijd zou ophouden, al wilde hij zeker niet vergeten wat er gebeurd was. Het maakte hem echter nog meer gebrand om zijn dromen na te streven. Natuurlijk wist de knul al heel veel, maar er zou altijd meer zijn wat hij niet wist dat was zeker. Deze plek was een nieuw begin, zo ook voor hem. Iets wat zeker niet makkelijk was, maar hij zou zich er door slaan. Gelukkig had hij ook een geweldige side kick, of nou ja main kick maar dat klonk niet cool. Basically was zij gewoon Anna en hij Kristoff. Yeah, dat klonk echt wel right. Met een brede grimas keek hij uiteindelijk op toen het meisje aan kwam wandelen. ‘Ik was al bang dat ik je moest komen zoeken hier, en dan zou ik verdwalen met jou te zoeken.’

Samen met Kallista wandelde hij naar binnen. Keek even met grote ogen rond naar alle winkels. Jeezes, deze plek was echt wel veel te groot hoor damnit. ‘Goed, wil jij ergens heen? We doen die boeken wel als laatste, anders worden mijn spierballen veel te moe.’ Klonk het op een speelse toon.

Met een vriendelijke glimlach knikte Kallista naar de jonge dame achter de balie wanneer ze de twee kartonnen bekers in een houder aannam. Ze draaide zich om en begon richting de deur te wandelen voor ze zich omdraaide en een handvol kleine suikerverpakkingen uit het doosje aan de balie grabbelde. Het voelde raar om zonder zorgen op straat rond te wandelen terwijl nog niet zo lang geleden zo veel mensen hun leven verloren hadden. Kalli was één van de weinige gelukkige die geen verwondingen opgelopen hadden tijdens de bombardementen maar dat betekende niet dat die momenten haar ’s nachts niet wakker hielden. Het geschreeuw, de geluiden, de geur, het waren allemaal dingen die haar bij zullen blijven voor de rest van haar leven. Ze had zich zo hulpeloos gevoeld, niet in staat anderen noch zichzelf te behelpen. Ze haalde eens diep adem in de hoop dat de frisse herfstwind de gedachten zouden verjagen, ”Laatste straat rechts” mompelde ze tegen zichzelf wanneer ze de hoek omging. Ze bleef de wegomschrijving in haar hoofd herhalen tot het grote gebouw voor haar opdoemde.

De lichtjes en versiering maakte de afgelopen maanden enkel maar droeviger. Maar ze was dankbaar voor de nieuwe kans en zou deze grijpen met twee handen. Bedenkelijk keek ze even rond voor ze Victor op het middenplein zag staan. Met een brede glimlach wandelde ze op hem af en het duurde niet lang voor die met een even brede grimas beantwoord werd voor hij haar aansprak. ”Ik heb maar twee keer de weg moeten vragen, valt op zich nog mee toch?” vroeg ze hem met een onschuldige glimlach.

Samen wandelde ze binnen en Kalli keek met een enthousiaste blik rond naar alle grote winkel en kleine pittoreske winkeltjes. ”Of ik ergens heen wil? Tuurlijk wil ik ergens…” ze kuchte overdreven ”overal, naartoe. Je weet niet wat je jezelf hebt aangedaan nu,” vervolgde ze met een grijns. ”We zullen die zogenaamde spierballen wel aan het werk zetten hoor” zei ze dan terwijl ze in de richting van de eerste de beste winkel, een boekenwinkel, wandelde. Ze viste de beker met een grote CH op uit het houdertje en stak het uit naar de jongen naast haar, “Ik heb warme chocomelk mee voor onze prinses aangezien die geen koffie lust,” zei ze voor ze ook de suikerpakketjes uitstak, ”en extra suiker” verduidelijkte ze. Het houdertje vloog in de vuilbak eenmaal ze haar koffie zelf vasthad zodat ze rustig door de vele boeken kon snuisteren.

When it rains, look for a rainbow.
When it's dark, look for the stars.

De tocht naar het winkelcentrum duurde voor hem net dat beetje langer dan verwacht. Mainly omdat de knul nog last had van zijn been en zijn rug. Normaal mocht hij zelf het ziekenhuis nog niet verlaten omdat de wond zou kunnen open springen maar hij kende zichzelf goed genoeg, plus als er werkelijk iets gebeurde zou hij zichzelf nog perfect kunnen behelpen. Victor wou gewoon zo snel mogelijk weg uit het ziekenhuis omdat hij ten eerste toch al niet mocht helpen daar, plus hij wist even goed dat zijn bed meer nodig was voor de andere studenten die harder gewond waren dan hem, en hij had gewoon geen zin om stil te zitten. Nee, hij moest verder met zijn leven en daarvoor kwam nu de perfecte gelegenheid een tripje met Kalli naar een plek die hij waarschijnlijk daarna nooit meer zou bezoeken omdat hij een trauma had. Nee grapje.

Uiteindelijk was hij er toch mooi geraakt, met het nodige gemank maar dat kon hem maar weinig schelen. Misschien daarom gelukkig voor hem dat Kalli er nog niet was, aangezien er toch een of andere mevrouw die het waarschijnlijk goed bedoelde hem vroeg of hij een rolstoel nodig had en hij was nog niet eens binnen. Vriendelijk had hij haar aanbod afgeslagen en haar gerust gesteld dat hij helemaal oké was. Arme mensen hier, die zouden niet weten wat hun de komende dagen zou overkomen. Al die mutanten die zouden verschijnen in hun vertrouwde stadje. ’Ik ben trots op je.’ Grijnsde hij vrolijk. Pff, wat er ook was zij kon zijn dag toch altijd net dat beetje beter maken.

Victor moest toch een beetje moeite doen om haar bij te houden, maar hij wilde geen medelijden opwekken of wat dan ook. Was helemaal nergens voor nodig ook niet. Aan een meisje vragen of ze ergens heen wilde in een centrum vol met winkels was misschien wel een van de meest idiote dingen een jongen kon doen, maar hij vroeg het haar met plezier. Dit uitje was niet puur voor hem zeker niet, hij wilde ook dat zij haar zinnen kon verzetten want dat was zowiezo ook wel nodig. Hij moest lachen om wat ze zei. ’Wie weet ontpop ik mezelf hier zo meteen nog tot shopping king en sleur ik jou overal mee naar toe.’ Hij kon het niet laten hoor. Vrolijk volgde de knul haar, alsof hij een of andere blije puppy was die zijn baasje volgde. Tot zijn verbazing ging ze niet meteen naar de kledingswinkels, maar naar een boekenwinkel. De beste keuze die hij zelf kon maken als het andersom was geweest. Het nieuws dat ze warme chocomelk voor hem mee had was perfect. ’Een prinses moet op haar wenken worden bediend.’ Ja, hij was waarschijnlijk een van de enigste jongens die mogelijk met zo’n grappen ging mee doen. Maar waarom ook niet right? Vrolijk nam hij het bekertje en twee suikerzakjes aan om die er meteen in te doen. Zoetebekje was hij zeker. Zwijgzaam hield hij haar eventjes in het oog toen ze tussen de boeken begon te kijken. ’Wat lees je eigenlijk graag?’

Een uitstapje met Victor was eigenlijk precies wat Kallista nodig had om haar gedachten te verzetten. Iets tussen de flauwe moppen en glimlachjes stelde haar gerust dat het allemaal wel goed zou komen in de long run. De brede grijns aan de ingang van het winkelcentrum was al genoeg om haar een pak lichter de doen voelen, en het feit dat de eerste woorden die zijn mond verlieten een mopje gericht op haar gevoel voor richting was maakte haar dag helemaal. Het feit dat Kalli zelf niets opgelopen had was allemaal te danken aan Vic. Hij was haar komen halen en hij had haar beschermd wanneer steengruis naar beneden kwam tuimelen en hij was degene die gewond geraakt was tijdens de bombardementen. Allemaal omdat Kallista zelf niet anders kon dan wegkruipen en hopen dat het snel over ging of dat Pyra tevoorschijn zou komen en haar naar buiten zou wandelen. Iets knaagde dagelijks aan haar, te weten dat het haar fout was dat hij pijn had en al die dagen dat hij in het ziekenhuis had doorgebracht waren eigenlijk voor haar voorbestemd. Ze had zich wel 1000 keer kunnen excuseren maar het was snel duidelijk geworden dat Victor het zelf allemaal maar normaal vond dat hij haar beschermd had tegen een waterval van brokstukken.

Wanneer hij zei dat hij trots was op haar schoot ze hem snel een super trotse brede glimlach. Het leek iets kleins en iets spottend maar ze apprecieerde het mateloos en het slaagde erin om haar ook effectief beter te doen voelen. Tussen de humoristische uitspraken en plagerijen door had ze reeds enkele keren zijdelings gekeken of ze geen tekenen van ongemak kon opvangen maar als die er waren kon Vic ze goed verbergen. En ze lachte oprecht wanneer hij zei dat hij zich zou ontpoppen als een shoppingking, ergens kwam een beeld van een vlinder met zijn hoofd haar brein binnen gedwarreld maar ze besloot het te verdringen voor een immense lachbui de aandacht van alle omstaande trok. ”Tuurlijk en dan gij ik met plezier overal mee naartoe met jou maar nu moet jij met mij mee,” vertelde ze hem met een grijns. Op weg naar de boekenwinkel stapte ze eerst goed door maar na slechts enkele stappen merkte ze op dat Vic achterliep. Ze vertraagde haar tempo enigszins zonder het te veel te laten opvallen zodat hij haar makkelijker kon volgen terwijl ze de ijdeltuit zijdelings aankeek. ”Tuurlijk majesteit, dat is waarom u chocomelk vastheeft, niet?” vroeg ze hem plagend met uitdrukkelijk gebruik van u voor ze een slokje van haar koffie nam. De warme vloeistof verwarmde haar van binnenuit en er verscheen een kleine maar warme glimlach op haar gezicht.

Ze begon rustig door de boeken te zoeken naar romans die haar aandacht trokken. Ze dacht even na over zijn vraag en keek hem daarna open aan ”Een beetje van alles: Romans, Thrillers, Young Adult,…” lijstte ze enkele genres op, ”Zelfs informatieve boeken en soms strips,” vervolgde ze samen met een korte lach, ”Maar absoluut geen horror, dan slaap ik niet,” sloot ze af voor haar aandacht terug ging naar de stapels boeken. ”Wat lees jij zoal graag? Of kijk je liever een film?” vroeg ze hem met een zijdelingse blik. Ze nam enkele boeken vast, las de achterflap en besloot dan twee van de vijf mee te nemen en toe te voegen aan de stapel nog-te-lezen-boeken die ze thuis had liggen. Ze plaatste ze voorzichtig in het mandje dat samen met haar handtas om haar rechterarm hing voor ze verder de winkel inwandelde.

When it rains, look for a rainbow.
When it's dark, look for the stars.

Dat het meisje naast hem het erg had gevonden dat hij zich had bezeerd kon hij ergens wel te verstaan, maar uiteindelijk was het zijn keuze geweest om haar te beschermen tegen het vallende pijn. Om eerlijk te zijn had hij in die eerste seconden niet eens gehandeld naar het feit of hij het wel zou overleven, maar dat maakte hem helemaal niet uit. Voor hem ging haar veiligheid op dat moment voor. Dus nee, het had helemaal niets uitgemaakt en uiteindelijk was hij zelf degene die de schuld droeg, hij had even goed sneller kunnen handelen op dat moment en dan hadden ze het puin misschien kunnen mijden maar tevergeefs het was nu eenmaal gebeurd.

Die trotse glimlach deed hem zelf even lachen. Stiekem meende hij het wel allemaal hoor, het was zeker niet iets om haar uit te lachen of wat dan ook. Dat zou Victor gewoon niet kunnen om eerlijk te zijn. Plus, hij vond het ook leuk als het meisje zelf ook echt leek door te hebben dat hij meende wat hij zei. Hij zou haar wel eens laten zien wat voor een ware shoppingking hij was. Maar niet vandaag hoor, nee vandaag was gereserveerd voor het meisje aan zijn zijde. ‘Nou nou, je stelt wel je eisen hoor. Maar alles voor jou my queen.’ Speels maakte hij een lichte buiging voor haar. Een beetje onnozel doen was echt iets wat op zijn lijf geschreven stond, al zei hij het van zichzelf. Voor enkele seconden kreeg hij toch ergens een opwelling van pijn in zijn been, waardoor hij iets was vertraagd. Toch beet hij door en leek hij het meisje al snel in te halen, eventho dat eigenlijk niet waar was want zij was vertraagd. ‘Een ware prinses zou het nog hebben laten dragen door je.’ Sprak hij uit de hoogte, al volgde er al heel snel een knipoogje. Waarop hij zelf nog een slok nam van het heerlijke gesuikerde drankje. Zo meteen ging hij hier echt nog rond stuiteren of zo hoor. ’Maar bedankt.’ Glimlachte hij oprecht naar haar terwijl ze het laatste stukje nog verder liepen.

Terwijl zij neusde tussen de boeken liet hij zijn blik kort door de winkel gaan. Een klein pittoresk winkeltje, niet zo van die grote ketens. Daar moest hij uiteindelijk straks wel naar toe maar goed, dat was voor later. Voor nu genoot hij gewoon van de geur die de boeken hier met zich mee droegen. Geboeid luisterde hij naar haar. Zaken die hij allemaal ook wel eens las. Victor kon een goed boek echt wel appreciëren. Vaak genoeg besteedde de jongen zijn tijd door te lezen. ‘Nou, ik zal je wel beschermen tegen de boze monsters.’ Sprak de jongen heldhaftig, heel stiekem was hij zelf als de dood voor dat soort zaken maar dan vooral in films. ‘Ik doe beide wel graag.’ Grijnsde hij kort. ‘Op leesgebied waardeer ik bijna alles, buiten van die tv-romannetjes. Dat is net een beetje teveel voor me.’ Sprak hij lachend. Al dat sappige gedoe was niets voor hem. ‘Qua films kan je me blij maken met alles. Buiten horror en films waar dieren in dood gaan. Dan kan je me echt bij elkaar vegen hoor.’ Gaf Victor eerlijk toe terwijl hij zelf naar een boek greep, een simpele maar al oudere thriller. Toevallig eentje die hij nog niet had gelezen. Al besloot de jongen om hem toch maar te laten liggen.

Kallista was er sterk van overtuigd dat Victor ten allen tijden oprecht zijn mening gaf wanneer ze een gesprek hadden. Het was een karaktertrek die ze ten zeerste wist te appreciëren en die haar op zich al gelukkig maakte. Ze hoefde zich nooit af te vragen of hij wel eerlijk was tegen haar en kon altijd vertrouwen op het feit dat ze geen leugens met zich meedroeg. Het was dankzij die kennis dat ze niet bleef doordrammen met haar excuses, die toch zeker drie dagen geduurd hebben. Ze wist dat wanneer hij zei dat het zijn keuze was en dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen, dat zijn ware gevoelens waren. Dit betekende echter niet dat ze niet elke tien minuten even op de binnenkant van haar wang moest kauwen om een hele trein excuses tegen te houden.

Ze kon een luide lach niet meer tegenhouden maar sloeg snel haar hand voor haar mond voor ze de aandacht trok van mensen rondom. Ze boog in extremis terug en zei met een brede glimlach en overdreven Brits accent, “Well, thank you sir,”. Ze zag Vic vertragen en haar hart deed bijna fysiek pijn omdat ze duidelijk zag dat hij pijn had, ze beet kort hard op haar wang voor ze verder wandelde. De koffie in haar hand zorgde voor een aangename warme gloed in haar vingers en palm. Ze keek hem speels aan wanneer hij vermelde dat een ware prinses het zou laten dragen in plaats het zelf te dragen, “Indien uwe koninklijke majesteit dit wenst zal ik uw versuikerde chocolade drankje met plezier dragen,” vertelde ze hem met een speelse grijns voor ze nog een slokje van haar koffie nam. ”Een bekertje gevuld met een heerlijk warm drankje is wel het minste dat ik kan doen,” vertelde ze hem net voor ze de boekenwinkel binnenwandelde. Ze had bewust gekozen voor iets kleinere winkel aangezien ze een hekel had aan de industriële ketens, boeken met karakter kwamen uit kleine pittoreske winkeltjes zoals degen die ze net betraden. Toen hij zei dat hij haar zou beschermen tegen boze monsters keek ze hem even vertederd aan, dat was precies wat hij enkele weken geleden gedaan had en ze kon niet anders dan hem daar mateloos en eindeloos dankbaar voor te zijn. Ze trok haar gezicht zo snel mogelijk terug in de plooi en richtte een speelse blik op hem “Naast prinses ook nog een ridder, zo multifunctioneel,” benoemde ze hem met een grijns. Ze vroeg hem dan wat hij verkoos en luisterde geïnteresseerd naar zijn antwoord terwijl ze de laatste rijen boeken doorwandelde. De vermelding van tv-romannetjes deed haar even afgunstig opzij kijken “Zijn dat die kleine boekjes met vergeelde pagina’s en van die overdreven tekeningen of foto’s op de voorkant? Van die papieren flutboekjes?” vroeg ze hem met gespeelde afgunst. Ze kon zich herinneren dat haar moeder die van tijd tot tijd las en dat ze er een absolute hekel aan had omdat ze een bepaalde geur met zich meebrachten. ”Neen, films waar dieren in sterven zijn een grote no go, net als horrorfilms. Ik kan de boeken al niet aan laat staan de films,” vertelde ze hem terwijl ze de allerlaatste rij met boeken doorwandelde. Ze zag hem uit haar ooghoek naar een boek grijpen maar hij leek te besluiten hem te laten liggen, met een vriendelijke glimlach keek ze hem aan, “Ik heb die, denk ik, liggen. Als je hem eens wilt lezen kom je hem maar halen,” stelde ze voor. Ze was echter niet volledig zeker dat dat boek de bombardementen of de reis naar Zwitserland overleefd had.

Op de laatste rechte lijn naar de kassa sprong een boek aan de kleine kant haar in het oog, ze richtte haar blik op het rek met de kook boeken en zocht tussen de dikkere boeken naar het kleine boekje dat ze gezien had. ’Chocolademelk voor ridders en prinsesjes’ las de titel en een grinnik verliet haar mond. Ze bladerde kort door de kleine receptjes voor verschillende soorten chocolademelk: witte chocolademelk, duistere chocolademelk met spookjes, chocolademelk met sterren, … en stak het met een grote grijns naar hem uit, “Deze gaat mee hoor, zodat ik ten allen tijde chocolademelk kan maken voor je” vertelde ze hem voor ze het op de toonbank plaatste en de andere boeken er bij plaatste. Ze rekende snel af en vervolgde hun weg naar buiten. Ze keek kort rond eenmaal ze de winkel verlieten en besloot dan om een tweedehands winkel binnen te wandelen. Kalli had een kleine verslaving aan oude of verouderde prularia.

When it rains, look for a rainbow.
When it's dark, look for the stars.

]

Pff echt, hoe hard de twee op elkaar afgespeeld waren was gewoon ongelofelijk te noemen. Het geweldige was dat beide dit niet eens expres deden, bij hem toch zeker niet. Prinses zijn was echt zijn tweede aard geworden. Prinses Victoria van Spanje. Schild tegen het puin, en grote sponsor van het chocolade melk fonds. Andere titels behoorde ook zeker tot hem maar dit waren heel eventjes de belangrijkste. Natuurlijk deed hij zijn uiterste best om niet te laten merken dat hij pijn had, merendeels om haar te sparen van zorgen. Het was niet nodig dat ze zich zorgen maakte. ‘Voor vandaag is het toegestaan dat ik het zelf draag. Zo maak ik toch nog een beetje gebruik van mijn handspieren.’ Lachte hij vrolijk verder terwijl hij kort met een van zijn vingers op het bekertje tikte. Dat dit het minste was wat ze kon doen liet hem zijn schouders op halen. ‘Het gaat erom dat je het bent gaan halen.’

Een boekenwinkel binnen wandelen, het had altijd iets speciaals gehad voor Victor. Al van kleins af aan leek het dan alsof hij soms werkelijk de verhalen leek binnen te stappen, het was gelijk aan het betreden van een andere wereld voor hem een wereld met vele mysteries die hij kon oplossen zodra hij het juiste had gekozen. Soms kon hij een koene ridder zijn, op andere momenten kon hij dan weer een koelbloedige moordenaar spelen, en heel soms kon hij ook wel eens een pluizig konijntje zijn dat op zoek was naar de wortelschat. Vandaag was hij echter een chocomelk slurpende prinses. Whatever works right? ‘Ik neem vele rollen op me.’ Sprak hij met een glimlach op zijn gezicht. Hij moest wel, zo bewoond was zijn prinsessenrijk nog niet, ze leefde allemaal nog onder het bewind van de gemene koningin en het was aan Victoria om haar inwoners te gaan redden zo snel mogelijk. Soms vroeg hij zich echt af wat mutanten van hem dachten als ze in zijn gedachten konden kijken. Wanneer hij tv-romannetjes vermelde keek ze hem nogal vuil aan waardoor hij een lachstuip niet kon onderdrukken. ‘Zeker en vast zijn het die boekjes. Spreek mezelf niet van de geur die die boeken met zich mee dragen.’ De jongen trok eveneens een vuil gezicht, vaak genoeg toen hij aan het rond wandelen was in zijn geboortestad had hij al wat oudere vrouwen die boekjes zien lezen terwijl ze een kopje koffie dronken of zo. Iets wat hij tot op de dag van vandaag nog steeds niet begreep. Op haar woorden kon hij niet anders dan knikken. ‘Ik snap zelf niet dat er ooit mensen zo ziek zijn geweest om zo’n films te maken.’ Victor trok even een pruillipje voor aleer hij verder ging en zijn oog liet vallen op een welbepaald boek maar er uiteindelijk toch van af week. Haar woorden zorgde ervoor dat hij haar weer aankeek met zijn blauwe kijkers, het was met een dankbare blik. Zeker iets wat de jongen op prijs stelde en waar hij gebruik van ging maken!

Samen met haar door zo’n klein winkeltje lopen voelde bijna aan alsof alles normaal was, alsof ze gewoon twee normale tieners waren die niet net uitroeiing hadden overleefd. Het was Kalli die ineens haar aandacht richtte op iets totaal anders. Kookboeken? Met een fronsje keek hij haar aan. Wat was ze nu weer van plan. Ijverig begon het meisje te zoeken op de plank en haalde er uiteindelijk een klein boekje uit omdat hem meteen te tonen. De titel alleen al zorgde ervoor dat Victor bijna ging dubbel klappen van het lachen. ‘Je mag me echt niet zo laten lachen hoor pfoe. Maar ik hou je eraan, elke keer als we elkaar zien moet je me eentje meenemen vanuit het boekje hoor.’ High demanding prinses? Zeker en vast hoor. Nadat ze had afgerekend volgde de knul haar naar buiten, een andere winkel in dit keer een tweedehands winkeltje. ‘Geen fan van de grote ketens?’

Mensen zeiden weleens ’It’s not time but happiness that heals all wounds’ en misschien was dat waarom ze zich altijd beter voelde wanneer ze ergens heen ging met Victor of terugkwam van één van hun uitstapjes. Hoe goed ze elkaar begrepen en op elkaar konden inspelen was iets dat de meeste mensen enkel expres konden doen. Het kwam ook heel natuurlijk, inspelen op de flauwe mopjes of woordspelingen die uitgesproken werden door de andere partij. Alsof ze een toneeltje speelde dat perfect ingestudeerd was ook al hadden ze geen script nodig om te weten dat ze ware prinsessen waren. Daarnaast vond Kalli het verschrikkelijk aandoenlijk dat Vic zijn uiterste best deed om niet te laten merken dat hij pijn leed aan de verwondingen die hij opgelopen had. Ze keek hem dankbaar aan, “Dank u wel majesteit dat u mijn handspieren rust wilt gunnen,” bedankte ze hem met een warme glimlach. ”Wel jammer dat ze geen koninklijke bekers hadden in die koffiezaak, zo een roze met een gouden dekseltje en een kroontje” beantwoorde ze hem nadat hij meldde dat het er om ging dat ze hem was gaan halen.

De boekenwinkel zelf was vrij rustig en Kalli vond het was aangenaam om zichzelf te kunnen zijn zonder zich druk te hoeven maken over de blikken die men haar zou toewerpen. Ze zag aan zijn gezicht dat hij een heel verhaal aan het ophangen was in zijn hoofd over waarom hij vele rollen moest opnemen en lachte kort voor ze haar reis door de boekenwinkel vervolgde. Het verhaal over de stations of tv-romannetjes deed bijna fysieke rillingen over haar ruggengraat rollen, ze had minder dan positieve gevoelens voor die vergeelde schriftjes en aan Victors gezicht te zien deelde hij die mening. ”Oh, de geur was mij ook altijd te veel,” beaamde ze zijn walging. Het hele idee rond stervende dieren in films en series had ze nooit begrepen, ze had geen idee wat voor meerwaarde die sterfgevallen brachten in de meeste films behalve een heleboel tranen en een berg natte zakdoekjes. ”Die mensen lopen niet meer rond tussen de normale mensen toch? Die sluiten ze toch op in één of andere instelling?” vroeg ze hem verwilderd. Enkele boeken vlogen haar mandje in terwijl ze andere achterliet bij hun broers en zussen op de rekken.

Ze voelde Vic verward achter haar stoppen wanneer ze halthield om tussen de kookboeken te rommelen op zoek naar het kleine paarse boekje met de aandoenlijke tekeningen op de voorkant. Wanneer ze hem de voorkant liet zien met een trotste glimlach dacht ze even dat ze hem ging moeten oprapen van het donkergroene tapijt in het pittoreske winkeltje. Zijn lach galmde door de boeken heen en ze kon niet anders dan vrolijk met hem mee te lachen. Even leek alles te verdwijnen, heel even voelde alles normaal alsof er geen oorlog was alsof er geen bombardementen geweest waren. Tegen de tijd dat ze beide terug ongeveer rechtstonden waren er zo veel mensen in hun richting aan het kijken dat ze een beetje onhandig verder schoven naar de kassa terwijl Vic haar uitlegde dat ze hem niet zo mocht doen lachen en dat hij haar aan die belofte ging houden. ”Belofte maakte schuld,” zei ze hem met een glimlach terwijl ze het geld overhandigde aan de vriendelijke dame achter de bali.

Eenmaal in het tweedehands winkeltje begon ze meteen tussen de kleine spulletjes te neuzen, “Geen fan van het industriële gevoel dat het geeft, de kale witte muren en de kale witte vloer. Plus, ik heb nog nooit gehoord dat iemand een schat gevonden heeft in een winkel van een grote keten,” vertelde ze hem. Ze vond grote kledingwinkels ook wel leuk maar kleine boekenwinkeltjes en tweedehandswinkeltjes hadden een zekere charme die een grote keten nooit zou bezitten. Ze kwam een grote kuiperige hoed met een grote pluim op tegen en plaatste hem met een grimas op haar hoofd, ”Wat denk je? Toepasselijk voor een hofdame? Of te bombastisch?” vroeg ze hem terwijl ze een rondje draaide.

When it rains, look for a rainbow.
When it's dark, look for the stars.

’Onverantwoord en ongehoord dat ze deze niet hebben. Als ik niet zo’n fantastisch wezen was, dan had ik al lang ene klachtenbrief naar die firma gestuurd.’ Sprak hij hooghartig. Dit was werkelijk ridicuul hoor, dat ze niet eens aangepaste bekers hadden voor mensen met een status. Een goede koffie plek moest altijd voorbereid zijn op zo’n zaken. Volgende keer zou hij ze gaan halen, als ze er dan nog geen hadden dan ging hij wel eens van zijn tak maken hoor. Natuurlijk wel op een hoffelijke en beschaafde manier want zo aardig was prinses Victoria nog wel, plus hij wilde ook niet dat zijn moeder van onbeleefd gedrag zou horen want dan kreeg hij huisarrest en mocht hij niet meer met Kalli om gaan. Het leven van een prinses was zo hard.

Dat Victor zich totaal niet kon vinden in die tv-romannetjes was gewoon een feit, het feit dat Kalli er net hetzelfde over dacht maakte het er alleen maar beter op. Nah, die verhalen waren meestal ook zo doorzichtig. Echt iets perfect voor sommige huisvrouwen die er duidelijk niet om gaven of er diepgang in zo’n boekje zat of niet. Maar goed hun zaak, hij hoopte maar dat er gewoon niemand in zijn nieuwe huis zo’n idiote boekjes las. Al wist hij evengoed nog niet bij wie hij was ingedeeld fort hat matter, nee tot nu toe sliep Victor nog in de gymzaal met de rest van de niet ingedeelde mutanten. Maar het werd echt wel tijd dat hij geplaatst werd hoor, een prinses slaapt namelijk niet op een veldbedje. Werkt heel slecht in ook op je rug. De dagen dat hij amper uit dat bedje raakte waren er zeker geweest, dus nee hij wilde echt wel zo snel mogelijk weg daar. ‘Ik zou ze niet eens in een instelling steken, gewoon levend begraven met een ijzeren deksel boven hun. Monsters die verdienen om even monsterlijk behandeld te worden.’ Dit was natuurlijk heel duidelijk een grap, al meende hij er toch stiekem een deel van. Zo’n filmen mochten gewoon niet meer gemaakt worden in zijn prinsessenrijk.

Vic ging er maar vanuit dat ze nu recht naar de kassa gingen, dat het meisje stopte verwarde hem daarom nogal heel hard. Al kon hij uiteindelijk een lachbui echt niet onderdrukken toen ze hem een boek onder zijn neus stopte. Hoe perfect kon het leven zijn? Dat hij nogal hard aan het lachen was maakte hem niets uit, dat de mensen keken ook al niet. Uiteindelijk was het niet verboden om op een plek als deze te sterven van een lachbui, ze waren immers niet in een bibliotheek of zo. Maar hij merkte wel dat Kalli toch een beetje sneller weg wilde nu, arm zieltje. Maar natuurlijk volgde hij haar, want tja anders zou hij maar een eenzaam prinsesje zijn in een boekenwinkel vol verschillende verhalen. Misschien kwam er dan wel uit een van de boeken een monster gekropen om hem op te eten. Slik.

De jongen kon haar redenering wel begrijpen. Daar had ze wel een punt, en niet opgaan in een massa met dezelfde kleren was echter ook wel een groot pluspunt van kleinere zaken als dit. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. ’Een schat hm? Eentje die je zo maar verborgen houd voor het hof?’ Afkeurend schudde hij zijn hoofd waarna hij zelf op zoek ging naar iets dat nogal vrij specifiek was. Enkele seconden later kwam hij alweer terug met een hoed die zo uit een of andere maffia film kon komen op zijn hoofd. ‘Die schreeuwt inderdaad een beetje teveel van wow, kijk naar mij. Tenzij je dat wilt.’ Sprak hij met een fronsje op zijn voorhoofd. Victor rechtte vervolgens zijn rug en keek haar heel serieus aan. ‘Now tell me little miss, where did you hide that treasure?’ Sprak hij met een diepe stem, alsof hij als het ware een ware maffiabaas was.

Kallista had al meerdere keren op haar tong moeten bijten om ervoor te zorgen dat niet het hele winkelcentrum hun blik op haar richtte of het op een lopen zette om weg te raken van haar. Het was een opdracht die misschien simpel leek maar dat was het helemaal niet aangezien Vic er zijn taak van leek te maken de meest normale situaties in een komedie te veranderen. Het was weer één van die dingen die ze fantastisch vond aan de jongen en wat het ook telkens weer zo fijn maakte om samen met hem iets te gaan doen. Het was nooit saai en er was nooit een moment waarop je dacht dat je misschien iets anders had kunnen doen. Toen hij haar vertelde dat hij het een schande vond dat er geen koninklijke bekers te verkrijgen waren in het koffietentje om te hoek dacht ze even haar tong te moeten afbijten voor ze hem een steunende knik gaf. Stiekem wou ze ook wel speciale bekers omdat ze nu eenmaal een prinses was diep vanbinnen en ze vond dat ze dat verdiende.

Het onderwerp dieren die stierven in films zorgde dan weer dat ze een volledig andere kant van hem te zien kreeg. Het was duidelijk merkbaar dat hij het hele levend begraven ding zei om te lachen maar aan de andere kant merkte ze wel dat het hem helemaal niet aanstond dat die dieren moesten sterven van de regisseurs en producers. Kalli was ook wel in staat hem helemaal te volgen in dat idee maar ze troostte zichzelf met het feit dat de diertjes in het echt nog gelukkig rondliepen op de aardbol. Iets later stonden ze aan de kassa en ergens was ze blij dat ze starende blikken kon ontsnappen ondanks het feit dat het Victor zijn koude kleren nog niet leek te raken dat de kleine hoeveelheid aanwezigen in de winkel leken te denken dat ze beide thuishoorden in een psychiatrische instelling. Kalli vroeg zich soms af wat er mis was met de wereld dat openlijk lachen in een winkel ervoor zorgde dat mensen je instant veroordeelden en dachten dat er iets mis was met je of toch met je hoofd.

“Welke schat? Sinds wanneer hou ik iets verborgen voor uw prinsessenrijk?” vroeg ze hem geschokt met een gespeelde onschuldige blik. Ze struinde verder door de winkel terwijl Victor zijn eigen weg koos in het gebouw. Wanneer hij terug achter haar verscheen draaide ze zich om, om zijn mening te vragen over de verschrikkelijk bombastische hoed die ze op haar hoofd geplaatst had. Wat neergeschoten werd, niet in tegenstelling tot wat ze verwacht had. Ze plaatste de hoed opzij terwijl ze een grijns probeerde te verbergen op het zicht dat voor haar stond haar te ondervragen. “I wouldn’t dare to hide things from you dear sir,” vertelde ze hem. ”Ik deel alles met het prinsessenrijk” vervolgde ze terwijl ze opgewekt verder huppelde door de winkel, hier en daar pikte ze een item op om het iets later terug neer te plaatsen. Na enige tijd pikte ze een ouderwetse stethoscoop op, ”Zie je wel dat er schatten liggen in deze winkeltjes?” vroeg ze hem terwijl ze het oude toestel rond zijn hals hing. ”Nu kan je echt beginnen studeren,” zei ze vervolgens met een brede glimlach.

When it rains, look for a rainbow.
When it's dark, look for the stars.

Kalli was wellicht het meest speciale meisje dat hij ooit had ontmoet had hoor. Hoe ze om ging met zijn gekke fratsen, er waren genoeg andere mensen op de aardbol die hem als een aandacht zoeker zouden bestempelen, niet dat hij dat echt was, maar hij kon er gewoon van genieten om zichzelf te zijn. Dat was nu niet bepaald de meest normale knul van de hoop, maar hey normal was overrated? Victor had wel het idee dat hij nog maar enkel de oppervlakte zag van het meisje, dat er nog zaken waren die hij niet wist. Iedereen moest wel een andere kant hebben right? Bij hem uitte die andere kant zich vooral wanneer mensen over zijn moeder begonnen, of wanneer hem iets niet lukte op medisch vlak. Niet dat hij dan ging veranderen in een of andere boeman, maar dan liep hij gewoon een tikje geïrriteerder rond.

Dieren waren een groot onderdeel van zijn bestaan, hell hij kon er zelf in veranderen als hij wilde. Maar evengoed was hij een van de grootste dierenvrienden die er bestonden. Zo’n films maakte de activist in hem wakker, al kon hij natuurlijk niet echt die producers van die films gaan vermoorden of zo. Oké, technisch gezien zou hij het wel kunnen, maar you know dat kon hij helemaal niet aan daar voor was de jongen een beetje te zwak. Het verontwaardigde hem gewoon dat mensen dachten dat zulke films entertainend waren. Welke mens die goed bij zijn hoofd was kon daar nu van genieten? Het idee alleen al liet de rillingen over zijn rug lopen. Rustig was hij haar uiteindelijk naar de kassa en naar buiten gevolgd, al kon hij het niet laten om zich toch nog kort even om te draaien naar de mensen in de winkel en vriendelijk te waaien. Want in the end was het royale bezoekje aan die winkel nu afgelopen en baande ze zich nu verder naar een andere winkel.

’Ik mag hopen geen enkele, want het is niet lief om zulke dingen niet te delen. Dan moet je in de met teddy beer gevulde gevangenis.’ Pff, echt soms kwam hij niet meer bij door zijn eigen opmerkingen. Kort was hij verdwenen op zoek naar een perfecte vermomming die paste bij het idee dat zich in zijn hoofd had gevormd. Natuurlijk vond hij deze haast meteen, een hoed die perfect op een hoofd van een of andere maffiabaas kon passen. Snel genoeg stond hij weer voor het meisje, klaar om zijn ondervraging te starten. Het scheve grijnsje maakte het beeld van dat hij een echte gangster kon zijn helemaal af. ‘I hope that you aren’t lying miss, otherwise the queen isnn’t going to be pleased.’ Waarschuwde hij haar, waarna hij de hoed van zijn hoofd af nam en deze weer op zijn plekje terug ging liggen. Voor enkele seconden moest hij Kalli ook werkelijk zoeken in de winkel, want ze had besloten om verstoppertje te gaan spellen of zo. Maar uiteindelijk vond hij haar, heel stiekem omdat hij toch een beetje had vals gespeeld en hij op zoek was gegaan naar haar geur maar details. Victor vond haar uiteindelijk, met een stethoscoop in haar handen. Met grote ogen wandelde hij naar haar toe. ‘Wow.’ Mompelde de jongen wat dwaas terwijl hij het ding goed bekeek. Oké, hij was old fashioned maar damn. ‘Een geluk bij een ongeluk, de mijne ben ik vergeten op Genosha.’ Pruilde hij kort. Victor richtte zijn blauwe ogen weer op het meisje. ‘Die neem ik zeker mee hoor.’

Het tweedehandswinkeltje was zo goed als helemaal leeg, op enkele oudere dames na die op zoek waren naar spulletjes uit hun jeugd. In tegenstelling tot sommige van die grotere tweedehands winkels droeg het kleinere, gezelligere winkeltje niet de geur van een rusthuis met zich mee maar de aangename geur van geurkaarsen of geurstokjes die niet in overmaat gebruikt werden. Het was aangenaam snuisteren en neuzen tussen de kleinere en grotere spulletjes terwijl ze op haar vingers getikt werd door de prinses aan haar zijde. Ze kon een oprechte lach dan ook niet onderdrukken toen die, wel zeer mannelijke, prinses dreigde met een gevangenis vol teddyberen. “Oh nee toch geen teddyberen gevangenis” vroeg ze hem met gespeelde angst, ”Alles behalve een cel vol teddyberen, dat is de ergste straf ooit,” speelde ze verder terwijl ze hem vol gespeelde wanhoop aankeek. Maar naast haar gespeelde angst kon ze zich niets beters voorstellen dan in een gebouw of ruimte vol teddyberen plaatsnemen behalve misschien in een ruimte vol puppy’s en kittens.

Maffia-Victor was een nieuw zicht. Zeker met en scheve grijns op zijn gezicht waarvan hij hoogstwaarschijnlijk dacht dat het hem er meer als een gangster liet uitzien terwijl het Kalli eerder deed denken aan een kleuter die nog geen volledige controle had over zijn gezichtsuitdrukking. Juist door die vergelijking kon ze niet anders dan breed naar hem glimlachen, “I’d never lie sir, I wouldn’t want to hurt the queen or the princess,” zei ze hem vervolgens terwijl ze met haar handen een beweging maakte om duidelijk te maken dat ze geen slechte bedoelingen had. Ze amuseerde zich mateloos met het oneindige toneeltje dat ze met hun tweetjes opvoerde en alle miserie en ongeluk rond hen leek te verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Tweedehandswinkels droegen een zekere charme met zich mee vond Kallista. Er waren te allen tijde andere en nieuwe dingen te vinden op de rekken en in de kastjes die verspreid stonden over de winkelvloer. Elk van de kleine spulletjes had zijn eigen verleden, zijn eigen verhaal en eigen karakter. Een tweedehandswinkel was iets dat mensen kon leren dat het niet was omdat het niet nieuw was dat het geen waarde meer had of omdat het niet meer volledig perfect was dat het niet meer mooi kon zijn. Kallista had een voorliefde voor dit soort winkeltjes omdat ze het fantastisch vond om dat ene magische object te vinden dat haar dag net dat beetje beter maakte en misschien was dat object vandaag wel de sterk verouderde stethoscoop die ze rond Vics hals gehangen had. ”Ik wist dat je het leuk zou vinden,” zei ze hem, enigszins trots voor het feit dat ze het toestel en bijhorende opbergdoos gevonden had tussen alle andere ouderwetse tuigjes. Met de houten doos nog in haar hand richtte ze haar opgewekte blik terug op de jongen, “Maar goed dat ik hem vond dan. Enkel nog een witte jas en je bent helemaal vertrokken hoor,” zei ze terwijl ze het beeld goed in haar opnam. Ze nam de stethoscoop terug van rond zijn hals en plaatste het toestel in de met fluweel beklede houten opbergdoos. ”Jij krijgt hem, maar het mijn schat hoor dus ik neem hem mee uit de winkel,” deelde ze vervolgens mee voor ze verder wandelde door de smalle gangetjes.

When it rains, look for a rainbow.
When it's dark, look for the stars.

‘Nou, bereid je toch maar voor hoor. Het zijn wel geen lieve teddy beren hoor, nee stiekem zijn het teddyberen die teren op iemand anders zijn of haar angst. Menig mens is al gek geworden in zo’n cel.’ Sprak hij met een duister ondertoontje in zijn stem. Soms leek het echt alsof de jongen zijn roeping had gemist, alsof hij niet thuis hoorde in een ziekenhuis om mensen beter te maken maar dat hij thuis hoorde op het toneel om andere mensen te verblijden met hoe hij zich in een rol kon gooien. Maar goed, teddyberen dus, dat was waar Kallista zou belanden als ze zaken achterhield voor de koningin of nou ja in dit geval prinses Victoria. Genoeg leugenachtige lieden waren al voor deze dreiging gevallen, hadden hun leven van stelen achter zich gelaten en waren loyaal geworden aan either de prinses of hun familie.

Victor was een man die vele rollen op zich kon nemen, zolang de opportuniteit zich maar voordeed, en deze situatie was gewoon perfect voor Victoriano Corleone, een van de meest beruchte gangsters ooit. Haar woorden deden hem kort zijn wenkbrauw optrekken. ‘I may hope so darling, cause your face is too pretty to mess up.’ De jongen kraakte kort zijn knokels, heel nefast op lange termijn voor je vingers maar voor nu kon hij het wel hebben. Waarom hij hier zo van kon genieten was simpel. Vroeger toen hij heel klein was en hij dus nog net super veel vriendjes had, speelde hij vaak op zijn eentje daardoor dus de vele verschillende stemmen van Victor, een sad story ergens maar hij had er wel lekker van genoten toen dus zo sad was het uiteindelijk niet voor hem. ‘You’re lucky I’m in such a good mood today.’ Knipoogde hij speels naar het meisje waarna Victor zijn handen in zijn zakken stak en verder rond keek.

Het feit dat het meisje bij hem zo vertrouwd leek met dit soort winkels vulde zijn hart toch wel. Ze kon genieten van de verhalen van andere mensen, afgaande op alles wat er in dit soort zaken te vinden was dan. Maar ze kon even goed genieten van de kleine dingen die zulke winkeltjes met zich mee brachten. Bij Victor lag het anders. Natuurlijk, hij was een jongen. Maar los daarvan was hij geboeid door de verhalen van andere mensen vooral als hij een afgeleefd voorwerp zag, dan kon hij er van uitgaan dat de persoon die er gebruik van had gemaakt gelukkig was geweest. Het was dat geluk dat Victor gelukkig maakte, iets waarvoor hij Kallista later op de dag nog zeker voor zou bedanken dat ze hem mee op sleeptouw had willen nemen. Zo had ze zichzelf toch weer net dat beetje meer over haar te weten laten komen, al was er nog genoeg te ontdekken ook. Dat hij plots een stethoscoop rond zijn nek kreeg van haar verraste hem een beetje. Maar het was een aangename verassing. ‘Natuurlijk weet je dat.’ Sprak hij met een grimas, duidend op het feit dat hij haar bij hun eerste ontmoeting haast meteen al zijn hele levensverhaal uit de doeken had gedaan gewoon omdat het goed aanvoelde. Stiekem kon hij zichzelf al in het ziekenhuis hier zien, aan het werk, mensen helpend. Meer wilde hij niet van het leven, natuurlijk het wellicht delen met iemand maar goed dat was bijzaak. ‘Nou, ik moet nog een heleboel studeren hoor voor je dat ziet gebeuren.’ Glimlachte de jongen, al was de toon van zijn stem toch dankbaar voor het feit dat ze in hem geloofde.

Wanneer ze de stethoscoop had terug genomen en in het houten kistje had gestoken en meedeelde dat zij hem dit ging geven fronste hij even. ‘Dat dacht ik niet hoor.’ Victor achter haar volgde haar met vrij snelle bewegingen, dank je reflexen, waarop hij haar hand vast greep en haar tegen hield. Kort trok hij haar wat meer naar zich toe waarbij hij haar recht in de ogen aan keek. ‘Ik weet wat je doet, en het hoeft niet.’ Glimlachte hij kort. ‘Ik heb je niet gered om beloont te worden door je, ik heb je gered omdat ik het mezelf nooit zou vergeven als ik het niet gedaan had. Ik ben gewond geraakt ja, en het doet soms pijn maar dat was mijn keuze. Je mag dit niet zien als iets dat jou schuld is oké, dat laat ik niet toe.’

Misschien was het juist doordat Victor met alle plezier zijn kinderlijke kant liet zien aan haar dat ze steeds weer terugkeerde om iets te doen met hem. Of misschien was het dankzij die kan van hem dat ze ontdekt had dat ze misschien iets met kinderen wou doen in haar verdere leven. Hoe ze het draaide of keerde, de goedlachse aangename brunet had een invloed gehad op haar en op haar leven. Of het nu was door een beetje speciaal en onnozel te doen met haar, door daar te redden van een waterval van brokstukken of door haar bij die eerste ontmoeting al vrij te stellen van schuld wanneer ze hem bijna een douche gaf met hete koffie. Ze glimlachte op naar hem, “Geloof ik, ik zou daar hoogstwaarschijnlijk ook helemaal gek worden,” beantwoordde ze zijn anekdote ”Van al die fluffiness” vervolgde ze iets stiller voor haar glimlach verbrede. Het zou haar helemaal niet verrassen moest de jongen haar later vertellen dat hij toneel en/of drama en/of taalkunst gedaan hebben toen hij nog een kleine knaap was. Ze vond het fantastisch om al die kleine typerende kenmerken op te merken die men enkel te weten kon komen door tijd door te brengen met die persoon.

Ook de maffiabaas was één van zijn leuke typjes die niets anders deden dan haar doen glimlachen als een kleuter die voor de eerste keer sinterklaas op bezoek krijgt. Al werd die glimlach bijna meteen vergezeld met een blos wanneer hij haar pretty noemde. Het was niet zo dat ze zich meteen beschaamd voelde maar eerder erg gecomplimenteerd en dat veroorzaakte dat haar wangen bijna meteen warm en rood opgloeide. ”Well thank you for leaving my face as it is sir,” beantwoordde ze hem voor ze ook zijn knipoog na aapte met één van haarzelf. Ze voelde haar wangen terug afkoelen wanneer ze verder door de winkel wandelde en het compliment stilaan haar hoofd begon te verlaten. Het was iets kleins maar het was iets dat haar een zeer goed gevoel gegeven had. Ze merkte hoe Victor, net als haar, gefascineerd was door de verouderde gebruikte materialen. Alsof ook hij het achterliggende verhaal wou achterhalen. Hij leek gelukkig te worden van het feit dat een voorwerp met regelmaat gebruikt was en dat was te zien aan de glimlach die ondertussen bijna permanent op zijn gezicht gekleefd was.

De stethoscoop was echt iets dat ze fantastisch vond en het was iets dat je niet alle dagen tegenkwam in een tweedehands winkel. Maar het feit dat ze het vond met Vic bij maakte het net nog specialer aangezien het iets was dat er speciaal voor hem leek te liggen. Ze lachte kort wanneer hij haar herinnerde aan hun eerste ontmoeting. Hij was een babbelkous geweest, een aangename babbelkous en zij was geen haar beter geweest. Dat was waarschijnlijk ook waarom ze elkaar zo goed begrepen en het steeds leek te klikken, beide waren zeer open en eerlijk. ”Ik beloof hier en nu jouw trouwe studybuddy te zijn, voor hoe lang je studie moge dure,” beloofde ze hem met een warme glimlach en een hand over haar hart om het officieel te maken. Er was geen enkele kans op de hele wereld dat Kalli nog eens zes jaren achter de schoolbanken ging kruipen maar ze wou hoe dan ook Vic helpen in het bereiken van zijn dromen of dat nu dokter of piraat of prinses was.

Het doosje sloot om de oude apparatuur voor ze verder de winkel inwandelde. Zijn stem klonk kort achter haar voor ze zijn hand om die van haar voelde. Haar blik gleed kort naar waar hij haar hand vasthad voor ze terug omhoogkeek naar zijn gezicht en zich dichter naar hem liet leiden. Zijn eerste woorden veroorzaakte een golf van emoties die door haar heen ging en even dacht ze dat het haar allemaal te veel ging worden. Zijn glimlach kalmeerde haar kort maar de woorden die volgde deden de krop in haar keel enkel groeien en voor ze het wist was zijn gezicht eerder een waas dan een duidelijk beeld. Haar blik richtte ze naar beneden bij de laatste woorden, hij probeerde haar gerust te stellen en zij kon de tranen zelfs niet bedwingen. Zijn been was binnen haar gezichtsveld en er ging nog een steek van schuldgevoel door haar heen, “Als ik gewoon een beetje sneller van mezelf gereageerd had of net iets sneller geweest was, had jij je niet verwond en had je nu geen pijn” wist ze tussen de stille snikken door te brengen, “Dus ik voel me wel schuldig,” begon ze terwijl ze de tranen met de rug van het hand met het houten kistje probeerde weg te vegen voor ze haar blik terug op hem richtte. “Maar ik ben je bovenal zo, zo dankbaar,” vervolgde ze terwijl ze hem in de ogen keek. ”En ik wil, nee ik heb het nodig, dat je weet dat ik jou zoveel verschuldigd ben en jou zo dankbaar ben dat ik zelfs de juiste woorden niet kan vinden,” verduidelijkte ze. Ze wierp hem een warme glimlach toe door de overgebleven tranen door voor ze haar hand uit die van hem haalde en haar armen rond zijn middel sloot, ”Dus laat me nu gewoon dankje zeggen, oké Vic?” vroeg ze stil, bijna zo stil dat ze zichzelf niet hoorde. ”Dankje” herhaalde ze nogmaals tussen twee snikken door.

When it rains, look for a rainbow.
When it's dark, look for the stars.

Victor begon hevig met zijn hoofd te knikken op haar woorden. ‘Je zou zeker niet de eerste zijn, de koningin dreigde er vroeger altijd mee om me daarin te steken als ik niet flink was.’ Sprak hij half in shock. Goed, dat was nu ook niet waar want zijn moeder zou daar nooit mee dreigen. Nee, zijn ouders dreigde ermee dat hij eens een keer niet mee mocht naar de dierenartsen praktijk. Iets wat zeker werkte want hij had nooit een voet fout gezet of wat dan ook. Gelukkig maar, want hij zou het echt niet aankunnen om al die diertjes te moeten missen hoor. Maar goed, blijkbaar moest hij haar niet in die gevangenis stoppen. Niet dat hij het zowiezo al zou aan kunnen om haar daarin te stoppen hoor, daarvoor was zijn hartje te goed. Natuurlijk had de maffiabaas die blos op haar wangen niet gemist toen die was verschenen. Nog iets wat Victor al meteen had geweten vanaf hun eerste ontmoeting, Kallista was het soort meisje dat niet wist hoe mooi en geweldig ze werkelijk was. Erg jammer. Maar daarvoor was hij er natuurlijk, om haar dat te vertellen wanneer hij het nodig achtte. Wel met een van zijn vele typetjes, nooit in zijn eigen naam hoor daarvoor was hij toch nog een tikje te onzeker in haar buurt hoe vreemd dat ook weer mocht klinken. ‘Don’t need to thank me miss.’ Grijnsde hij breed. Ergens wenste hij dat hij hier een hele dag mee kon doorgaan, gewoon plezier maken met het meisje naast hem meer had hij helemaal niet nodig als hij eerlijk moest zijn. Maar hij wou haar niet opzadelen met het feit dat ze een hele dag met hem moest doorbrengen. Soms kon ook hij wel eens een beetje te veel zijn voor sommige mensen.

Dat net zij de stethoscoop tussen alle andere spulletjes vandaan haalde deed hem glimlachen. Weer iets wat hij leuk vond aan haar, ze was niet vergeten wat hij had gezegd tijdens hun eerste gesprek. Niet dat hij dat had verwacht van haar. Maar het betekende wel dat ze werkelijk aandacht had geschonken aan wat hij had gezegd, iets wat tegenwoordig bij vele mensen verloren ging omdat ze te druk bezig waren met andere zaken. De jongeren van nu leefde veel te gejaagd, konden nog amper genieten van het moment zelf. Iets wat zij duidelijk niet had. Victor betrapte zichzelf er ook vaak op dat hij soms niet helemaal in het moment zat, iets waar hij zichzelf vaak voor op de vingers moest tikken, en iets wat tegenwoordig ook wel aan het beteren was. Haar belofte deed hem opkijken. ‘Dat betekend dus elke avond als ik tot laat in de bibliotheek zit, dat je me misschien warme chocomelk komt brengen?’ Klonk het op zo’n lief toontje dat ze niet eens nee kon zeggen. Al was hij wel duidelijk een grapje aan het maken hoor, zij had ook mooi haar eigen leven.

Victor zou Victor niet zijn als hij dit zelf wilde betalen, en hij zou zichzelf ook niet zijn als hij haar niet op haar hart zou drukken dat al die poespas niet nodig was. Dat ze voor hem niets hoefde te doen uit schuldgevoel of wat dan ook. Natuurlijk moest hij zich eventjes wat moed inspreken voor hij haar hand had vastgenomen en haar wat dichter naar zich had toe getrokken. Met zijn blauwe ogen hield hij haar gezicht goed in het oog, zag elke emotie voorbij gaan die ze liet doorschijnen en voor een enkel moment voelde hij zich op zijn hart getrapt toen er tranen in haar ogen waren ontstaan. Dit was niet zijn bedoeling geweest. Haar woorden liet hij over zich heen komen, voelde inmiddels zelf ook hoe er tranen achter zijn ogen begonnen te prikken al kwam dat meer door dat het meisje in tranen voor hem stond dan iets anders. Victor verstrekte zijn greep om haar hand wat meer, om te laten weten dat hij er ook nog was. Zachtjes was de knul zijn hoofd beginnen schudden. ‘Alsjeblieft, niet doen.’ Bracht hij er op een hese toon uit. Dit ging echt veel te moeizaam, dit had hij helemaal niet gewild. Het enige wat hij wilde was haar blij zien, en dat was iets ondanks haar glimlach die al de gehele middag op haar gezicht stond niet iets wat ze volledig was. Ze snoerde hem vervolgens gewoon de mond door hem recht aan te kijken, alsof ze als het ware in zijn ziel keek. Zichtbaar slikte hij. Dat ze haar hand weg trok verwarde hem in eerste instantie, omdat hij bang was dat ze weg zou gaan lopen. Natuurlijk zou hij haar achterna gaan als dat gebeurde, maar zou haar waarschijnlijk kwijtspelen doordat hij niet kon volgen met zijn been of wat dan ook. Gelukkig voor hem gebeurde dat echter niet. In plaats daarvan sloot ze haar armen om zijn middel en begon hem te knuffelen. Kort beet de knul op zijn onderlip bij haar woorden. Nogmaals, dit hoefde niet. Hij had gehandeld uit egoïsme, niet dat hij haar nu nog ging tegenspreken. Victor beantwoorde haar knuffel en trok haar dicht tegen zich aan, zachtjes wreef hij over haar rug heen. ‘Dus ik krijg echt een levenslang abonnement op warme chocomelk?’ Bracht de jongen zachtjes uit terwijl hij zijn hoofd tegen het hare legde. ‘Maar, geen tranen meer deal? Anders ga ik hier zo meteen echt veranderen in een baby.’

» And like a ghost in the silence I disappear ..vs.Open
» I don't sweat, I sparkle {{Kitty}}
» If we can sparkle, maybe he'll land tonight |&Rosalie
» One way or another || Closed
» Around and around we go || closed