It's dark outside {&Storm}

Een dof, piepend geluid klonk meters ver terwijl haar bewustzijn langzaamaan terug begon te komen. Het piepende geluid werd steeds duidelijker en het gaf haar rust, veiligheid. Hoewel haar bewustzijn nog niet helemaal terug was en haar wereld nog donker is, klampte ze zich vast aan de realiteit van het aparaat dat aangaf dat haar hart nog klopte. Vaag begonnen stemmen zich te mengen in het geluid van het gepiep, voelde ze aanrakingen die haar half verdoofde lichaam wakker schudde. Dennimae kon haar ogen niet openen, bleef in het donker terwijl haar lichaam reageerde op de aanrakingen. Haar spieren trokken samen, gaven ongecontroleerde bewegingen en pijn kwam aanzetten. Pijn in haar hoofd, net boven haar ogen die zich gesloten hielden. Zeurende pijn door haar gehele lichaam en ontzettende vermoeidheid. De geluiden van haar omgeving werden steeds duidelijker en het drukkende gevoel van lucht tegen haar lippen maakte haar wat angstiger. Uiteindelijk opende haar rechter oog en werd haar donkere wereld eindelijk verlicht. Haar linkeroog opende niet en hield een beetje van die donker vast. De stemmen waren helder en Denni zag twee verpleegster om haar bed staan die in hun beste Engels probeerde te communiceren mer haar. Echter nam ze de woorden niet in zich op en begon er lichte paniek op te spelen omdat ze merkte dat ze aan de beademing zat. Een van de verpleegsters haalde het mondkapje van haar gezicht af en meteen probeerde Denni's lichaam naar adem te happen. Onder begeleiding van de verpleegster kreeg ze haar ademhaling onder controle en sloot ze haar oog weer toe. Ze was vermoeid en niet in staat haar omgeving in zich op te nemen, waardoor ze al snel in een oppervlakkige slaap viel. Het enige wat ze zich beseft had was dat ze in een ziekenhuis lag in een vreemd land en haar lichaam duidelijk toegetakeld was.

Denni had bijna 2 uur geslapen en was terug wakker geworden zodra een verpleger haar haar medicatie kwam brengen. De man legde uit wat haar verwondingen waren en zonder iets terug te zeggen, op een dankjewel na, staarde ze naar het verband om haar linkerarm. Haar linkeroog was dicht geplakt wat haar zicht belemmerde, haar linker arm en been zaten ingepakt met verband. De rest van haar lichaam zat onder de schaafwonden maar had gelukkig geen blijvende schade. Ze was een aantal dagen in kunstmatige coma gehouden, om haar lichaam rust te gunnen. De hevige hoofdpijn was te verklaren door een hersenschudding, die volgens de man een lange tijd kon aanhouden. En daar lag ze dan, in een ziekenhuis bed met enkel het piepende geluid van haar hartslag wat aangaf dat ze nog leefde. Een zwart gat in haar gedachten als ze terug wilde denken aan hoe ze hier terecht kwam. De oorlog op het eiland, de angst die ze voelde terwijl Storm zichzelf opsloot vanwege Lupos. Devon die haar gerust probeerde te stellen en bij haar was geweest toen de bommen insloegen.. Denni sloot haar oog. Een kleine traan wurmde zich onder haar ooglid door om een weg over haar wang te vinden. Wat was er allemaal gebeurd en waar is de rest? Waar is Storm? Het piepende geluiden begon sneller te klinken en Denni opende haar oog om te zien dat haar hartslag was gestegen. Haar hoofd deed teveel zeer en haar lichaam was te moe om zichzelf er over op te fokken. Ze was op, wazig en duidelijk vol gepompt met allemaal medicatie wat haar gedachtens oppervlakkig hield. Voorzichtig liet ze haar hoofd terug in het kussen zakken en probeerde ze wat slaap te vatten, al hield het eenzame gepiep van haar hartslag haar wakker. 

Voor 72 uur, drie volle dagen, was duisternis haar enige wereld geweest. Geen dromen, geen gedachtens, geen gehoor of gevoel. Enkel pure duisternis.
Het lichaam van de blondine moest zich helemaal opnieuw aanpassen aan de invloeden van buitenaf en ergens was het eng om die duisternis los te laten. Onbewust was het donker het enige beetje vertrouwen dat ze momenteel had. En zodra de zusters het donker weghaalde, haar lichaam langzaamaan weer begon op te starten, was het niet vreemd dat enig paniek bij haar opkwam. De lampjes in haar hoofd gingen één voor één aan en Denni werd zich steeds bewuster van haar omgeving, haar eigen lichaam en de pijn die ze voelde.
Het laatste wat ze zich herinnerde was de bommen die insloegen. Het moment werd in slowmotion afgespeeld in haar gedachtens terwijl haar blik doelloos naar haar verband staarde. Aangezien haar linkeroog was afgeplakt, bleef dat vertrouwde beetje duisternis aanwezig en stond het toe dat ze gruwelijke beelden zich over en over konden afspelen. Het moment dat de tweede bom insloeg stortte het gebouw in, zag ze hoe het plafond haar kant op kwam. Veel meer kon ze niet herinneren. Ze zag het bezorgde gezicht van Devon die, waarschijnlijk, pogingen deed haar te beschermen. Ze vermoedde dat hij haar ook onder het puin vandaan heeft gehaald. Of haar nog daarvoor heeft kunnen wegtrekken. Ze wist het niet en haar medicatie stond niet toe om er verder overna te kunnen denken. Dus hield ze dat ene beetje informatie vast dat ze wel wist, het stuk glas dat zich net langs haar oog naar binnen boorde en haar bewustzijn met één klap afpakte. Dennimae wilde haar hand optillen om aan het verband bij haar oog te kunnen voelen, maar haar lichaam voelde weerloos, leeg. De verpleger had gezegd dat dat iets normaals was en zichzelf over een paar dagen heel anders zou worden. "It's going to be fine, sweetheart. Give it some time." Had hij gezegd. En dat deed ze dan maar, het tijd geven. Niet dat ze echt een andere mogelijkheid had. In de hoop wat rust te vinden, leunde ze terug op het kussen en sloot ze haar oog. De hartslag meter piepte in regelmaat en de medicijnen hielden haar rustig. Het gaf haar niet de kans om aan problemen te denken, om zich zorgen te maken over haar vrienden en familie en om in paniek te raken. Het valkte haar af, waar ze zich redelijk bewust van was. Misschien was dat wel beter, wat rust in haar bovenkamer.

Het duurde enkele seconden voordat Denni opmerkte dat er iemand de kamer ingelopen was. Toen ze haar oog opende, zag ze de enige persoon die ze hoopte te zien: Storm. Denni glimlachte, waardoor er een velletje opensprong op haar droge lippen. Maar vergeleken met de zeurende pijn die van haar lichaam afkwam, voelde ze het mini sneetje niet eens. "Storm," Haar stem klonk ietwat hees, zwak. Ze volgde zijn bewegingen richting haar bed en ondanks dat haar gezicht zeer deed, kreeg ze de glimlach niet van haar lippen. ‘Sorry.’ Prevelde Storm en Denni bleef hem aankijken terwijl haar wenkbrauwen iets fronsde. "It's okay, I'm fine," Ferluisterde ze hem terug. "And I'm so glad to see you." Het interesseerde haar momenteel niet wat er allemaal gebeurd was, waar hij sorry voor wilde zeggen. Het enige wat telde was dat hij hier is, dat hij veilig is. "Did.. Are you okay?" Denni voelde emoties opkomen en wilde huilen, hem vastpakken en nooit meer los laten. Maar haar lichaam was te moe om overreind te komen en haar emoties werden afgezwakt door de medicatie. De doktoren probeerde haar duidelijk rustig te houden en god wist wat er momenteel door haar aderen werd gepompt. Af en toe smokkelde er een klein traantje langs haar oog. Denni tilde haar goeie hand op en legde hem voorzichtig op die van Storm. "I love you."