Run back

It's time for you to shine

Kylie schommelde wat met haar voetjes heen en weer, terwijl ze aan het wachten was op haar beurt. Haar handjes had ze verstopt onder haar benen. Af en toe keek ze even op van haar voeten om de mensen die in het uit de wachtruimte liepen na te kijken. Haar bruine hertenogen werden iets groter, toen er een arts binnen kwam. Maar haar naam werd nog steeds niet geroepen. Terwijl ze bleef wachten werd ze eigenlijk steeds rustiger en moest uiteindelijk haar mond open doen om te gapen. Als ze ergens een hekel aan had dan waren het wel artsen, ziekenhuizen en alles wat daar verder nog mee te maken had. Ze was er bang voor dat ze zo’n enorme naald in haar kleine armpje wilde steken, maar hoe langer ze in de wachtkamer hoe meer hoop ze had dat ze haar waren vergeten.

Het kleine meisje was helemaal in gedachten verzonken, toen ze een stevige hand op haar schouder voelde. Verschrikt keek ze op en zag de arts voor haar staan. Hij vroeg of ze mee wilde lopen en ze slikte de brok in haar keel weg. Gehoorzaam liep ze mee, maar het liefst wilde ze er vandoor rennen. Er was eigenlijk niks met haar aan de hand. Ze had hier en daar nog wel blauwe plekken zitten, maar ze had verder geen kneuzingen of botbreuken opgelopen. Kylie mocht dan wel beweren dat er aan de buitenkant niks aan de hand was, maar ze had wel verschrikkelijk veel last van slapeloosheid. De medicijnen die ze had gekregen om te slapen had ze nog niet in durven nemen, omdat ze bang was dat ze dan in slaap zou blijven en al die enge dromen bleef behouden. Het was de koppigheid van een kind dat ze wel zei dat ze de medicijnen had ingenomen. Ze hoopte dat er vanzelf wel een moment zou komen dat ze zo moe was dat wel in slaap viel en goede dromen kreeg.

De arts vertelde haar dat ze het goed had gedaan en gaf haar een muntje om chocolademelk met slagroom te halen voor zichzelf. Het muntje dat hij haar gaf was rood en eigenlijk bedoeld voor personeel. Maar ja, je kon een kind van tien jaar niet weg laten gaan zonder iets geven. Kylie sprong van de stoel en rende bijna de kamer uit waar ze in had gezeten op naar de kantine. Voorzichtig opende ze de kantine deur, want je weet nooit hoe druk het zal zijn. Het kleine meisje keek in het rond en zag alleen een jongen zitten die genoot van zijn sandwich in het donkere hoekje. Een glimlach kwam op haar gezicht, toen ze de chocomelk aan pakte van de vrouw die er achter stond. En liep vervolgens al kijkend naar haar chocomelk naar de jongen. Ze had iets harder moeten lopen of ze had de chocomelk en de slagroom over de rand van het kopje laten gaan. Dat zou zonde zijn van de chocomelk. Voorzichtig zette ze haar kopje op de tafel en ging tegenover de jongen zitten. Ze had hem nog niet aangekeken, omdat ze druk bezig was geweest de slagroom er af te lepelen. Toen ze de eerste hap had genomen keek ze de jongen aan met een kleine glimlach. “Hallo,” begroette ze hem, waarna ze de volgende hap nam.