There's no coming back from this

 
Het had haar een paar seconden gekost. Een paar seconden om te beslissen of ze achter Lupos en Devon aan zou gaan of zich zou richtte tot het meisje dat huilend op de grond lag, met haar bebloede arm strak tegen haar smalle lichaam gedrukt. Nadya wist dat Storm het zichzelf nooit zou vergeven als het meisje sterven zou. Als hij nog een slachtoffer zou maken. Dat was ook de enige rede dat ze besloot haar vertrouwen voor heel even volledig aan Devon te geven. Om erop te vertrouwen dat hij Lupos onder controle kon houden, in elk geval zou lang zij met het meisje bezig was. Met een zachte dreun kwamen haar poten op de grond terecht, die onmiddellijk bevroor. Het meisje keek haar met grote, angstige ogen aan, probeerde achteruit te kruipen maar haar lichaam leek niet mee te werken.  Haar handen gleden weg op het ijs en een zacht gejammer weerklonk uit haar keel. Nadya sloot haar ogen, liet haar drakenlichaam plaats maken voor haar mensenlichaam. “Rustig maar.” zei ze zachtjes, terwijl ze het ijs liet verdwijnen en op de ineengedoken gestalte af snelde. “Het komt goed.” fluisterde ze, terwijl ze bij het meisje neerknielde. Bezorgd keek ze naar de diepe wond in de arm van het meisje. Het bloed liep tussen haar smalle vingers door en er had zich een rode plas gevormd op de bladeren onder haar. Als Storm dit zou weten, zou zijn hart breken. “Kom je moet naar de ziekenzaal.” Nadya’s stem klonk zacht maar dwingend en het meisje knikte vaagjes. Haar betraande ogen leken doffer te zijn geworden, alsof ze steeds verder weg zakte. “Sla je goeie arm om m’n nek. Ik help je wel.” Ging Nadya op dezelfde zachte, maar dwingende toon verder. Net als ze tijdens de eerste volle maan had gedaan, probeerde ze een rust uit te stralen die ze in werkelijkheid niet voelen kon. Haar arm sloeg ze rond het middel van het meisje, die slapjes haar arm rond haar nek wist te leggen waarna Nadya haar voorzichtig overeind trok. In de verte kon ze boomstammen horen knappen. Een geluid dat lang niet zo angstaanjagend was als het geen dat daar op volgde; een kort gejank en daarna doodse stilte. Het was alsof het bloed in haar aderen stolde en haar hart een slag oversloeg. Wat als dit het was? Wat als deze stilte defenitief was. Wat als die ene jank het laatste was wat ze ooit van Storm zou horen? “Wat is er?” Wist het meisje dat slap tegen haar aan hing met moeite uit te brengen. “Niks.” zei Nadya met gesmoorde stem. Het meisje hoefde niet te weten wat er aan de hand was, ze hoefde niet te weten dat de weerwolf die haar aangevallen had Storm was. Dat hoefde niemand te weten. “Kom we moeten snel zijn.” Het Nadya moeite haar stem weer kalm te laten klinken. Het liefst was ze direct naar de bron van het geluid toe gerend, maar ze wist dat er niets was wat ze nu kon doen. Dat ze zich moest focussen op het meisje. Met haar hart kloppend in haar keel en haar oren gespitst op ieder teken van leven van Lupos of Storm liep ze langzaam in de richting van het schoolgebouw, het meisje half met zich mee slepend. “Wakker blijven.” fluisterde ze zachtjes, smekend. Het meisje mocht niet sterven. Dat zou Storm niet aankunnen. Dat zou hem breken. Een klagelijk gejank drong Nadya’s oren binnen, Lupos. Huiverig blies ze haar adem uit. Storm leefde nog. Naast zich voelde ze het meisje in één krimpen. “Wat als hij terug komt.” Haar stem ging haast verloren in de wind die ongetemd door de bomen raasde. “Dat komt hij niet. Hij zal je niets doen, dat beloof ik.” zei Nadya zachtjes en even keek ze het meisje geruststellend aan. Zeker dat Lupos niet hun kant op zou komen was ze niet, dat kon ze niet zijn. Het enige wat ze kon was hopen dat Devon hem bezig zou kunnen houden. Dat hij hem onder controle zou kunnen houden.  “Ik ben..” De stem van het meisje haperde, voor even leken haar voeten niet meer mee te werken en bijna was ze gevallen was het niet dat Nadya haar nog vast had. “Rustig.” fluisterde Nadya zachtjes. Haar blik ging naar de lichten die ze vaag tussen de bomen door kon zien. Nog iets meer dan een kilometer en dan waren ze bij het schoolgebouw. Voorzichtig liet ze het meisje tegen een boom aanzakken. De wond in haar arm was door de inspanning van het lopen nog meer gaan bloeden dan die al eerder had gedaan. “Wacht hier ik ben zo terug.” Nadya zag dat het meisje wou protesteren maar dat ze er de kracht niet voor kon vinden. Zo hard als ze kon begon ze te rennen. Haar voeten gleden weg in de modder en takken schramde langs haar naakte huid, maar ze had het nauwelijks door. Het enige wat ze hoorde was het geraas van de wind en haar eigen hart dat in haar oren leek te kloppen. Na een paar minuten kwam ze abrupt tot stilstand op de plek waar ze eerder die avond was getransformeerd. Onder een omgevallen boomstronk trok ze haar rugtas vandaan, die ze snel openritste. Haastig trok ze haar sportbroek en sport-bh aan. Haar shirt liet ze in haar tas zitten, die zou ze gebruiken om de arm van het meisje af te binden anders zou ze veel te veel bloed verliezen. Dan zou ze de ziekenzaal misschien helemaal niet halen. Terwijl ze begon te rennen slingerde ze de tas over haar schouder. Haar zicht werd belemmerd door die regen die gestaag op het eiland neerdaalde en het was lastig om niet te struikelen over de boomwortels die zo nu en dan uit de aarde staken. De enorme temperatuurverschillen in haar drankenlichaam, hadden het toch al onrustige weer boven Genosha om doen slaan tot een heuse storm. Een storm die deze toch al onheilspellende nacht iets angstaanjagends gaf.

Het meisje hing slap tegen de boom aan waar Nadya haar eerder tegen aan had gezet. Haar ogen waren gesloten en haar hand lag niet langer over de wond op haar arm. Zacht vloekend liet Nadya zich naast haar op haar hurken zakken. Boven het geraas van de wind kon ze slechts vaak de oppervlakkige ademhaling van het meisje horen. “Het komt goed.” fluisterde ze zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen het bewusteloze meisje. Haar T-shirt bond ze zo strak als ze kon rond de smalle arm van het meisje, waarna ze voorzichtig haar ene arm onder de knieholtes van het meisje doorschoof en haar andere arm rond haar schouders legde. Met enige moeite wist ze het meisje van de grond te tillen. Eén kilometer. Dat moest ze kunnen. Het moest gewoon. Langzaam begon ze in de richting van het schoolgebouw te lopen. Haar tanden strak op elkaar geklemd. Het bloed van het meisje vermengde zich met de regendruppels, vormde lange bloederige straaltjes langs haar lichaam. Waarom kon ze in haar mensen lichaam niet de kracht hebben die ze in haar drakenlichaam had? Dan had ze het meisje al lang bij de ziekenzaal af kunnen zetten. Dan was ze nu alweer bij Storm en Devon in de buurt geweest. Had ze er over kunnen waken dat die twee elkaar niet af zouden maken. Dat iedereen deze nacht zou overleven, want dat was het belangrijkste, dat morgen iedereen nog in leven zou zijn. Met moeite wist ze de gedachten van zich af te zetten. Wist ze zich te focussen op het schoolgebouw dat tussen de bomen op leek te doemen. Haar spieren trilde en damp leek van haar lichaam af te slaan.  

“Leg haar hier maar neer!” De stem van de verpleger klonk gejaagd en op zijn gezicht stond een paniekerige uitdrukking. Nadya liet het meisje voorzichtig op de brancard zakken die de verpleger had aangewezen. Haar spieren leken in de fik te staan en haar ademhaling was onregelmatig en oppervlakkig. “Ga even zitten.” zei een vrouwelijke verpleegster, die haar zachtjes bij haar pols pakte om haar te begeleiden naar een stoel in de hoek van de zaal. Abrupt schudde Nadya haar hoofd, er was geen haar in haar hoofd die er aan dacht rust te nemen. Storm en Devon hadden haar nodig. “Nee.” Haar stem klonk kil en de iris van haar linker oog kreeg een vuurrode kleur. Met een ruk draaide ze zich om, stormde ze de zaal uit om recht in de armen van het schoolhoofd te lopen. “Waar denk jij heen te gaan?” Jamie stem klonk streng, maar bezorgd. Zou hij weten wat er aan de hand was? Natuurlijk wist hij dat, hij wist wat Storm was en hij wist wat hij kon doen. “Naar buiten.” zei Nadya en ze probeerde haar stem rustig te doen laten klinken. “Dit is niet jouw strijd Nadya. Clyde wordt gehaald, hij gaat dit oplossen.” Oplossen, alsof het allemaal zo makkelijk was. Alsof iemand de weerwolf uit Storm even weg kon nemen. “Ik moet naar hem toe.” Haar stem klonk zachter, meer smekend dan ze bedoeld had. “Nadya jij hebt gedaan wat je moet doen. Nu moet je ons laten doen wat wij moeten doen.” zei de man rustig. Met zijn lichaam blokkeerde hij de weg naar de buitendeur. “Storm heeft jouw straks harder nodig dan nu.” Ging de man op dezelfde rustige toon verder. De iris van Nadya’s oog was nog steeds vuurrood gekeurd en haar lichaamstemperatuur waas opgelopen. “Nadya, Clyde kan dit aan, hij weet wat hij doet.” Hoe wist hij wat hij deed? Hoe wist hij hoe hij een weerwolf onder controle kon houden? Hoe hij Lupos onder controle kon houden. “Met jouw bloed vorm je enkel een gevaar voor Storm.” zei Jamie, die duidelijk niet van plan was haar te laten gaan. Nadya sloot haar ogen, balde haar handen tot vuisten. Ze kon Storm toch niet zomaar aan zijn lot overlaten? Wat als Clyde te ver zou gaan? Wat als er zou gebeuren waar Storm zo bang voor was? Wat als Lupos echt zijn einde zou betekenen? “Als je wil kun je Clyde de weg wijzen naar Storm, maar daarna moet je terug komen.” Zei hij nu echt dat ze wel mocht gaan? Dat ze naar Devon en Storm toe mocht? Hoor je me?” Weer was er die dwingende, bezorgde klank in Jamie’s stem te horen. Nadya knikte langzaam, opende haar ogen die nu beide weer helder blauw van kleur waren. “Zodra Clyde bij hun is kom je terug. Storm heeft jouw waarschijnlijk nodig als hij wakker word en het liefst niet onder het bloed van het meisje dat hij gebeten heeft.” zei Jamie, voor hij een stap opzij zette zodat zij langs hem heen naar buiten kon rennen.

Zodra ze ver genoeg bij de school vandaan was om te shiften, shifte ze. Dat haar kleren daardoor in flarden op de grond terecht kwamen deerde haar niet. Het enige, of eigenlijk de enigen, die haar schelen konden waren Storm en Devon. Hun geuren waren door de wind de andere kant op gewaaid en het koste haar enige moeite de weg te vinden die ze genomen hadden. Met krachtige vleugelslagen vloog ze tegen de wind in, die nu ze weer in haar drakenlichaam zat nog verder aantrok. Toch deed ze niets om de temperatuurverschillen in haar lichaam enigszins onder controle te houden. Liet ze, ze nog verder uiteen lopen dan ze anders deed. De elektrische lading in de lucht was haast voelbaar. Als die bliksem zo Clyde’s aandacht niet zou trekken wist ze het ook niet meer. Dan zou ze zelf wel ingrijpen, iets wat ze overigens veel liever deed dan het lot van Storm in de handen leggen van iemand die ze nauwelijks kende. Haar blik viel op het smalle ravijn, waar de geur van zowel de ijsbeer, de weerwolf, als van Storm en Devon het sterkst was. Haar hart leek even stil te staan bij het zien van het bloed op de rotsen naast de rivier. Wat als ze te laat was? Wat als één van de twee het gevecht verloren had? Echt verloren? Met trage slagen vloog ze iets nader bij het ravijn, waarna ze zich voor een moment gewoon door de krachtige wind liet dragen. Haar adem hield ze in, terwijl ze zich focuste op de geluiden uit het ravijn. Het gekabbel van het riviertje, het gesnuffel van een haas, de smekende stem van Storm en de moeizame woorden van Devon. Zelfs in haar drakenlichaam kon ze de golf van opluchting die er door haar heen ging voelen. Met twee krachtige slagen liet ze haar enorme drakenlichaam weer iets meer de lucht in gaan. Haar temperatuurschommelingen wist ze steeds extremer te maken. Bliksemflitsen schoten omlaag. Lieten de het ravijn spookachtig oplichten. Jamie had gelijk, met haar bloed vormde ze enkel een gevaar voor Storm en in de grot zou ze niet kunnen transformeren. In de grot zou ze als mens tegenover Lupos staan en hoewel hij door haar harde drakenschubben moeilijk heen kon komen, zou hij haar menselijke huid met haar tanden zo doorboord hebben. Haar blik viel op de bliksemflitsen die zich verderop in het bos vormden. Er kwam iemand hen kant op. Clyde. Met haar gehoor nog steeds strak gefocust op de jongens beneden in de grot, liet ze haar temperatuur zo snel als ze kon afwisselen. Zodat de lucht zich zou laden met elektriciteit. Zodat de storm nog even door zou razen en de lucht om de haverklap op zou blijven lichten, zelfs als ze straks in haar menselijk lichaam zou zitten. Clyde kwam steeds dichterbij, Nadya kon zijn geur die door de wind hun kant op werd geblazen duidelijk ruiken. Zijn voetstappen kon ze op de grond horen dreunen. Ook in de grot was beweging te horen, Devon kwam naar buiten gelopen. Een misselijk gevoel overviel haar. Devon’s lichaam was bedekt met bloed. Zijn hand hield hij tegen een enorme wond in zijn hals gedrukt. Dit kon niet waar zijn, deze nacht kon niet zo uit de hand gelopen zijn. Clyde was bij de klif aangekomen, leek net als haar geschokt door het beeld van Devon’s bebloede lichaam. De man sprong omlaag, net op het moment dat Devon tegen de vlakte ging. Naya sloot haar ogen. Hoe kon ze nu weg gaan? Hoe kon ze Storm en Devon zo aan hun lot overlaten? Toch wist ze zich er met heel veel moeite te dwingen zich om te keren en terug te vliegen naar de school, met trage vermoeide slagen. Haar grote drakenogen vulden zich met tranen.

Het warme douche water stroomde over haar lichaam. Verwoed probeerde ze het bloed van haar trillende lichaam te boenen. Jamie had gelijk gehad. Als Storm haar zou zien, bedekt in het lichaam van het meisje dat hij gebeten had, dan zou hij nog dieper wegzakken in de pijn, de frustratie en het verdriet dat hij straks voelen zou. Als hij zou zien wat hij zijn beste vriend had aangedaan. Waarom had ze Devon deze volle maan op zich laten nemen? Waarom was ze niet gewoon zelf samen met Storm het bos in gegaan. Zij had Lupos als eens tegen gehouden en dat had ze best nog eens kunnen doen. Hoeveel pijn het haar ook had gedaan Storm pijn te doen, dit zien deed haar nog veel meer pijn omdat ze wist dat het hem meer pijn zou doen. Dat het beeld van zijn beste vriend hem kapot zou maken. Zoals het beeld van haar beste vriend haar kapot had gemaakt. Een eenzame traan rolde over haar wang. Huiverig legde ze de spons weg. Haar huid was rood gekleurd van de ruwheid waarmee ze het bloed weg had lopen boenen. Snel stapte ze de douche uit, droogde ze zich af en kleedde ze zich aan. Haar nog vochtige haren liet ze los over haar schouders vallen en op blote voeten stormde ze haar kamer uit. Haar hart bonkte in haar keel, bang voor wat ze zo zou aantreffen. Bang dat ze de verkeerde keuze had gemaakt door naar Jamie te luisteren en Clyde zijn gang te laten gaan.

Ze waren er nog niet. De verplegers en doctoren stonden klaar, maar van Storm, Devon en Clyde was nog geen spoor te bekennen. Rusteloos liep Nadya heen en weer. Haar blik hield ze angstvallig op de deur gericht. De vragen van de verplegers negeerde ze volledig. Het gejank van Lupos, Storm’s smekende stem, het bebloede lichaam van Devon. De beelden en geluiden stonden haar levendig voor de geest, maakte haar misselijk. Waar waren ze? Had Clyde Lupos onder controle kunnen krijgen? Zou Storm al terug geshift zijn? Waarom was ze niet gewoon bij ze gebleven? Waarom was ze hier in plaats van buiten? Juist op het moment dat ze naar buiten wou rennen, werd de deur open gegooid. Clyde stond in de deuropening, bedekt met bloed en met het slappe lichaam van Devon over zijn ene schouders en het levenloze van lichaam van Lupos over zijn andere. Haar hart bleef voor even stil staan. Het bloed in haar aderen leek te bevriezen. Het was alsof de wereld onder haar voeten af begon te brokkelen. Dit kon niet! Dit mocht niet! Haar ogen vulden zich met tranen. “Storm.” Zijn naam was niet meer dan een fluistering. “Zeg me alsjeblieft dat het niet waar is.” smeekte ze zachtjes, tegen niemand in het bijzonder. Storm kon niet dood zijn. Dat kon gewoon niet! Hij had haar gezegd dat ze hem niet zou verliezen, dat hij haar voorlopig nog niet alleen zou laten. As long as we have each other Haar handen balden zich tot vuisten. Het was alsof een ijskoude hand zich rond haar hart sloot en die langzaam fijn begon te knijpen. Door haar tranen heen zag ze hoe Devon en Lupos beide op een bed werden gelegd. Ze wou zich naar het bed waar Lupos op lag bewegen maar haar voeten leken vastgenageld aan de grond. Haar gehele lichaam trilde en onder haar voeten begonnen zich ijskristallen te vormen. “Nadya, probeer rustig te blijven.” De kalme stem en de hand op haar schouder wisten haar niet uit de trans te trekken waarin ze geraakt was. De enige persoon om wie ze gaf. De enige persoon die haar het gevoel gaf dat er nog hoop was, dat er iets voor haar was in deze wereld, was dood. Dood omdat zij had geluisterd naar het schoolhoofd. Dood omdat zij niet degene was die vannacht tegenover hem had gestaan. Huilende liet ze zich op haar knieën zakken, haar gezicht verborg ze in haar handen. Storm was dood.

Clyde’s vertrek die avond uit de kamer baarde hem de grootste zorgen. Hoe slaperig hij zich ook mocht voelen Damian weigerde om verder te gaan slapen. Niet voor zijn hubby terug was tenminste. Met een zucht was hij uit bed gekomen en was hij bij het raam gaan staan. Buiten was er een hels onweer aan de gang, iets wat hij eerder al had vastgestelt door het gewoel van zijn kleine superheld. Honderden zaken vlogen door zijn hoofd heen, zaken die eigenlijk totaal niets met de kwestie nu te maken hadden. Damian wilde er niet aan denken dat er mogelijk iets kon gebeuren met Clyde puur omdat hij wist dat hij er aan kapot zou gaan. Wanneer zijn telefoon nog eens begon te trillen waren zijn gedachten helemaal op reis naar een andere plek. Het was zijn broertje Kyle, die kerel belde ook eens om het jaar of zo, om te checken hoe alles ging. Misschien maar beter dat de dude nu net belde.

Een tijd later was het of zo voor hij iemand hoorde kloppen op de deur. Zijn eerste gedachte was natuurlijk dat het zijn hubby was. Met enige opgewektheid in zijn stem zei hij zijn broer gedag om meteen naar de deur te lopen. Het was vreemd tho dat hij niet gewoon binnen kwam, like het stadium van wachten tot de ander open deed waren ze echt al lang voor bij hoor. Het was echter niet Clyde maar Jamie? Verward keek hij de man aan die zag er helemaal uitgeput uit alsof hij werkelijk in geen dagen meer had geslapen of zo. Al was uitputting niet hetgene wat het gezicht van Jamie overheerste, het was eerder droefheid. Was er iets gebeurd met een van de leerlingen? Of met Jean of zo? Met Clyde kon er niets gebeurd zijn right? Nah, het schoolhoofd had hem ooit gezegd dat hij er voor zou zorgen dat hij hem niets zou laten overkomen. Maar toch, dit tripje naar hem was alles behalve normaal. “Damian..” De man zweeg stil en staarde even naar de grond. De sportleraar maakte zich onbewust klaar voor de slag die hij zou gaan krijgen. Iets waarvoor jamie hem ruim de tijd leek te geven. “Het is Clyde. Hij is in de Thorslaap gegaan.” Als het al mogelijk was om iemands hart te horen breken, dan was het door de gehele school gehoord geweest. Onbegrijpend staarde hij naar Jamie. Natuurlijk was hem vertelt over de thorslaap, maar dat het werkelijk ook zou gebeuren. ‘Is hij.. oké?’ Perste hij moeizaam over zijn lippen. Het was een moeite om de tranen niet de vrije loop te laten gaan. Dit kon echt niet waar zijn!

Damian was meteen naar de ziekenzaal gegaan. Hij wilde niet dat Clyde alleen was, al zou de man hem toch niet opmerken nu. Er moest op toegezien worden dat er niets zou gebeuren met hem. Een taak die hij alleen zichzelf toevertrouwde. De chaos die hij aantrof in de ziekenzaal was compleet. Storm, Devon en Nadya waren aanwezig. De twee jongens waren niet aan de goeie hand, en hoewel hij zijn bezorgdheid het liefst van al over iedereen liet uitgaan ging zijn volledige aandacht naar de persoon die tegenover het bed van Devon lag. Zijn adem stokte voor een tweede maal die avond. Tranen schoten in zijn ogen. Clyde was gewond. Niet zo’n klein beetje ook. Het liefst van al was hij beginnen schreeuwen, ging hij degene achterna die dit had gedaan, maar hij raakte even niet over het feit dat zijn held daar in comateuze toestand lag. Voorzichtig schoof hij zijn hand in die van zijn hubby en streek kort door het lange haar van de man. Compleet overmand door de vrees dat hij hem had kunnen verliezen leek het momenteel wel of hij er als gehyptnotiseerd bij stond. Damian voelde zichzelf leeg vanbinnen. Alsof ze alle vreugde in hem hadden uitgeblazen alsof het een klein vlammetje was.

 
Het was alsof ze viel. Alsof ze viel in een bodemloze, zwarte put. Er was niets, geen licht, geen geluid. Alleen een ijzig koud, leeg gevoel. Een gevoel dat haar hart in één leek te drukken. Dat haar hart, dat toch al met draadjes aan één had gehangen, verpulverde. Storm was dood. De enige die een beetje zin aan haar leven had weten te geven, was dood. De enige die haar begreep, de enige bij wie ze het gevoel had gehad dat ze zichzelf kon zijn, was weg. Voor altijd weg. Nooit meer zou ze zijn lach horen. Nooit meer zou ze het veilige gevoel voelen dat hij haar gegeven had. In haar ogen stonden tranen. Bewegen kon ze niet. Spreken kon ze niet. Het enige wat ze kon was toe kijken. Toe kijken terwijl het levenloze lichaam van Lupos op een bed werd gelegd. Toe kijken hoe Devon zich met geweld los wist te maken van zijn bed en de verplegers die er om heen stonden. Het was alsof alles in een waas aan haar voorbij trok. Alsof ze zich achter een glazen wand bevond, die geen geluid doorliet. Het enige wat ze hoorde was het geruis van haar bloed in haar oren. Nadya wou schreeuwen. Wou Storm’s naam roepen en hem smeken wakker te worden maar het was alsof haar stembanden verlamd waren. Het enige wat uit haar keel kwam, was een zacht, wanhopig gesnik. Dit kon niet het einde zijn, ze kon hem niet echt kwijt zijn. Dat kon gewoon niet! Zonder Storm had ze niemand. Niemand die haar menselijk kon houden. Niemand die zou kunnen voorkomen dat ze het monster zou worden dat iedereen dacht dat ze was. Niemand die haar gebroken hart zou kunnen lijmen. Haar hart dat nu nog verder uit één lag dan het al gelegen had. Haar benen hadden het begeven. Huilend had ze zich op de grond in één laten zakken. Dat haar lichaamstemperatuur tot onder het vriespunt was gezakt had ze niet door. Dat Devon volledig door het lint ging had ze niet door. Het enige wat ze zag was het levenloze lichaam van Lupos, zelfs met haar handen voor haar gezicht geslagen en haar ogen gesloten. Hoe had het zo ver kunnen komen? Hoezo had ze het zo ver laten komen? Waarom had ze niet ingegrepen? Waarom was ze niet zelf tegenover Lupos gaan staan? Waarom had ze naar Jamie geluisterd? Waarom had ze er op vertrouwd dat Clyde Lupos onder controle zou kunnen houden? Dat hij op het juiste moment zou stoppen. Dat hij niet te ver zou gaan. Dat hij niet Storm’s grootste angst uit zou laten komen; dat Lupos zijn dood zou worden. Hoe had ze zou stom kunnen zijn? Mensen waren niet te vertrouwen. Mensen gaven meer of zichzelf dan om anderen, zouden altijd hun eigen veiligheid voor iemand die ze nauwelijks kenden zetten.

“Nadya, wordt alsjeblieft rustig.” De smekende vrouwen stem dronk nauwelijks tot haar door. De hand die heel even op haar schouder werd gelegd, maar abrupt werd terug getrokken voelde ze niet. Haar handen had ze voor haar gezicht weg laten zakken. Tranen stroomden ongecontroleerd over haar wangen. Het was alsof de muren die ze in de afgelopen eeuw zo zorgvuldig had opgebouwd in één waren gestort. Het kon haar niets meer schelen dat anderen haar tranen zagen. Dat ze zagen dat ze gebroken was. Niets kon haar meer schelen. Storm was dood. Nooit meer zou ze hem zien. Nooit meer zou ze bij hem zijn. Haar ogen vonden die van Devon. Voor het eerst leek de waas die om haar heen lag iets op te klaren; zag ze de tranen die over zijn wangen liepen. Zag ze hoe hij overeind werd getrokken en vast werd gegespt op een bed. Nog altijd stroomden er bloed uit de wond in zijn nek. De wond die Lupos gemaakt had. Een wond waar Storm zich nooit schuldig over zou kunnen voelen, omdat hij nooit meer iets zou voelen. ‘Het spijt me.’ Nadya zag hoe Devon’s lippen de woorden vormden, maar geluid kwam er niet. Net zo min als er uit haar mond geluid kwam om hem te zeggen dat het haar speet. Het enige wat ze kon was zachtjes haar hoofd schudde. Het was niet Devon’s fout, zij had moeten weten dat hij dit gevecht niet aan had gekund. Dat zelfs een beer zo groot als een bestelbus niet opgewassen was tegen de bloeddorstige weerwolf. Zij was degene die al eens tegenover Lupos had gestaan. Zij was degene die Lupos al eens had tegen gehouden. Zij was degene die vannacht tegenover hem had moeten staan, dan had Storm nu misschien nog geleefd. “Nadya, je moet echt je temperatuur laten stijgen.” Weer die smekende vrouwen stem. Weer die hand die enkele seconden op haar schouders lag, maar die ze nu wel voelde. Haar blik ging naar de stenen vloer. Naar de vorst laag die zich op een deel van de stenen had gevormd. Huiverige blies ze haar adem uit, ging met haar hand langs haar gezicht waar haar tranen zich tot kleine ijskristallen hadden gevormd. “Laat alsjeblieft je temperatuur stijgen, dit is slecht voor Storm.” Verward gingen Nadya’s ogen naar het bed waarop de wolf nog altijd roerloos lag. Waarom zij die vrouw dat de vorst slecht voor Storm was? Storm was dood, die kon niets meer voelen. Haar blik ging langs de doctoren en verplegers die druk met de wolf bezig waren. Was er nog hoop? Dachten ze dat ze Storm terug zouden kunnen halen? Dat er een kans was dat ze zijn hart weer zouden kunnen laten kloppen? Dat zijn hart gestopt was had ze direct geweten. Op het moment dat ze het slappe wolven lichaam over de schouder van Clyde had zien liggen had ze geweten dat ze Storm kwijt was. Nadya wist genoeg van Lupos om te weten dat hij de pijn aan Storm overliet. Dat als hij ernstig gewond was hij terug transformeerde en dat de enige rede dat hij dat niet zou doen, zijn dood zou zijn. Huiverend sloot ze haar ogen, spreiden ze de vingers van haar trillenden handen om haar handen vervolgens langzaam tot vuisten te ballen. Het was alsof ze het ijs weer in zich opnam. De temperatuur in de zaal begon weer te stijgen. De korte opluchting in de ogen van de verplegers zag ze niet. Evenals de minuscule beweging van het wolvenlichaam.

Wat als ze hem echt terug konden halen? Wat als ze hem niet echt kwijt was? De gedachte gaf haar een heel klein beetje hoop. Hoop die ze niet hebben wou omdat ze wist, dat ze het niet aan zou kunnen hem nog eens te verliezen. Al vroeg ze zich af of ze het überhaupt aan zou kunnen; of ze het aan zou kunnen als dit écht zijn einde was. Als dit hun einde was. Weer liet ze haar hoofd in haar handen zakken. Nog altijd zat ze zachtjes snikkend, op haar knieën in het midden van de ziekenzaal. Ten midden van alle chaos. Ten midden van alle docenten, verplegers en doctoren. De waas was nog altijd niet volledig opgetrokken. Nog altijd had ze het gevoel achter een glazen wand te zitten, kijkend naar een schouwspel waar zij geen deel van uit maakte. Het voelde onwerkelijk, alleen de pijn was werkelijk. De ijskoude leegte die Storm achter had gelaten.  

Het gekletter van het materiaal drong nauwelijks tot haar door. Het gebroken gejank, daarin tegen wist haar trans wel binnen te doorbreken. Haar handen vielen weg voor haar gezicht en haar ogen zochten naar de wolf. Naar Storm. Haar zicht werd geblokkeerd door de verpleegsters, die op Storm’s bed af waren gesneld. Zou het kunnen? Zou het kunnen dat Storm terug was gekomen? Dat ze hem niet kwijt was. Nadya wou zich bewegen, maar haar lichaam leek nog altijd als aan de grond genageld. Weer was het enige wat ze kon kijken. Kijken naar de ruggen van de verplegers in de hoop een glimp op te vangen van de wolf. Nog altijd liepen er tranen over haar wangen, tranen die niet leken te stoppen zelfs nu Lupos wakker was. Nu er een kans was dat ze Storm terug zou krijgen. Het gegrol van de wolf, deed haar hart een slag over slaan. Niet omdat ze bang was, maar omdat het weer een teken van leven was. Een teken dat ze Storm niet echt kwijt was. Door haar tranen heen keek ze naar de verplegers, naar de docenten die om de weerwolf heen stonden. Een snik verliet haar keel toen haar ogen de zijne vonden. Voor even kon ze niets anders dan in zijn bruine ogen kijken. Strom leefde. Ze opende haar mond om wat te zeggen, maar de woorden kwamen niet. Ze zag zijn emoties weerspiegeld in zijn ogen. De paniek, die omsloeg in angst. Op haar handen en knieën wou ze naar hem toe kruipen, maar twee sterke armen trokken haar terug. “Nu is het klaar. Laat dit aan ons over en blijf uit zijn buurt.” zei een dwingende, geïrriteerde mannenstem. Kennelijk waren ze klaar met studenten die door draaiden in de ziekenzaal. Met studenten die niet luisterden en de chaos die er toch al heerste, nog groter wisten te maken. Nadya wou zich verzetten, wou zich los vechten uit de sterke greep van de verpleger maar ze had er de kracht niet voor. Ze voelde hoe ze van de grond af werd getild, hoe ze naar de andere kant van de zaal werd getild en op een stoel werd gezet, als een lappenpop. “Blijf hier zitten. Dan mag je straks naar hem toe.” zei de verpleger, wiens stem nu iets aardiger klonk dan die zojuist had gedaan. De man aankeken deed ze niet, haar ogen zochten naar Lupos, naar Storm. De weerwolf had zich opgericht, zijn ogen kregen hun rode kleur terug. Heel even was ze bang dat het nog verder zou gaan. Dat Lupos nog meer slachtoffers zou maken. Nadya wou overeind komen uit de stoel, maar werd door zowel de hand van de verpleger als de jammerende huil van Lupos tegen gehouden. Stilletjes keek ze toe hoe Lupos weer in één zakte.

Nadya wist niet wat ze denken moest. Wat ze voelen moest, terwijl ze naar Lupos staarde wiens lichaam zich nu al bijna een halfuur in onnatuurlijke bochten trok. Het gekraak van zijn boten maakte haar misselijk, maar buiten die misselijkheid voelde ze niets. Het was alsof ze verdoofd was. Alsof al haar gevoelens af gestompt waren. Alsof ze uit één gespat waren op het moment dat ze Storm’s  bruine ogen had gezien en ze met een klap op de bodem van de put, die eerst nog bodemloos geleken had, was gevallen. Wat moest ze doen? Wat moest ze hem zeggen? Moest ze hem vertellen wat er was gebeurd? Moest ze hem vertellen dat hij dood was geweest? Dat hij de keel van zijn beste vriend open had gereten? Dat hij een meisje gebeten had? Dat Devon was doorgedraaid toen hij erachter was gekomen dat zijn beste vriend dood was? Dat zij het gevoel had gehad dat haar wereld in één was gestort? Dat ze niet wist of ze het kon; met hem bevriend zijn. Omdat ze hem niet nog eens kon verliezen. Omdat hem verliezen haar zou breken.

Al die vragen verdwenen naar de achtergrond, toen Lupos lichaam definitief plaatst maakte voor dat van Storm. Nadya schoot overeind, snelde naar zijn bed toe. Haar hart klopte in haar keel. Haar ogen vulden zich weer met tranen. Huiverend haalde ze adem, terwijl ze op de rand van zijn bed ging zitten. Dit keer was er niemand die haar tegen hield. Niemand die haar bij hem vandaan trok. “Storm.” Zijn naam was niet meer dan een fluistering. Haar hand sloot zich om zijn vingers, die zachtjes over het deken bewogen hadden. Met de vingers van haar andere hand streek ze zachtjes de traan die langs zijn wang gleed weg. “Ik dacht dat ik je kwijt was.” fluisterde ze, met een stem die verstrikt was door de tranen. Voorzichtig boog ze zich iets naar voren, drukte ze haar lippen zachtjes op zijn voorhoofd. “Het komt allemaal goed.”  prevelde ze, met haar gezicht vlak bij de zijne. Haar aandacht werd getrokken door een zacht gepiep, een bed met daarop Devon werd de kamer in gereden. Zijn bed werd zo neer gezet dat hij hen niet zou kunnen zien en zij hem niet. Alsof de verplegers niet wouden dat de twee nu al weer bij elkaar zouden komen. Zouden ze het hem al verteld hebben? Zouden de verplegers Devon al verteld hebben dat Storm niet dood was? Dat hij hier lag? Zwak en gebroken, maar levend?

 
Op het moment dat Clyde met het levenloze lichaam van Storm over zijn schouder de ziekenzaal binnen was gekomen, was haar wereld tot stilstand gekomen. Had zich een immense glazen wand rond haar opgetrokken, die alle geluiden en alle beelden op een afstand had gehouden. Een wand die haar het gevoel had gegeven dat ze naar een schouwspel keek, een spel dat ze niet begrijpen kon maar dat een ijzige pijn bij haar achterliet. Een pijn die enkel erger leek te worden op het moment dat Storm’s bruine ogen de hare gevonden hadden, al begreep ze niet waarom. Langzaam was haar wereld weer op gang gekomen. Die ene blik was voldoende geweest om haar wereld weer aan het draaien te brengen. Om de glazen wand in één te doen laten storten, zoals haar wereld dat eerder die nacht had gedaan. Nu zat tussen de scherven, nog altijd niet in staat zich te bewegen. Bang dat als ze zich bewegen alle gevoelens terug zouden komen. Dat de gevoelens als een golf over haar heen zouden slaan en haar mee zouden sleuren. Wat als ze het niet aan kon? Wat als Storm bijna verliezen genoeg was om haar door te doen laten draaien? Wat als ze hem alsnog zou verliezen? Wat als dit slechts een illusie was? Een trucje van de doctoren om haar rustig te krijgen? Een spinsel van haar eigen, langzaam gek wordende geest? Waarom had ze hem ooit zo dicht bij laten komen? Waarom had ze zichzelf toegestaan om hem in haar hart te laten? Waarom had ze hem het vermogen gegeven haar hart in duizenden stukken te slaan?

Zodra Lupos lichaam defenitief plaats had gemaakt voor dat van Storm was ze naar zijn bed toe gerend. Had ze zich laten overspoelen door haar emoties. Pijn, verdriet, machteloosheid, angst. Het was alsof ze ineens tastbaar waren. Nog intenser en pijnlekker, dan toen ze roerloos op de stoel gezeten had, starend naar het lichaam van de enige om wie ze gaf. De enige die haar kon breken. Degene die haar had gebroken. Met haar hand had ze de zijne vast genomen, maar hij leek het niet door te hebben. Was nog te diep weg gezonken in zijn eigen lichaam, zoals hij dat de vorige keer ook was geweest. Roerloos had hij in de modder gelegen. Destijds had ze hem nog niet gekend. Had het haar nog niet zo veel pijn gedaan, hem zo te zien als het nu deed. Destijds had ze niet geweten dat hij zo’n impact op haar leven zou hebben. Tranen liepen over haar wangen, die al hun kleur verloren hadden. Wat als hij dit keer niet zijn ogen zou openen? Wat als zijn trage hartslag, straks niet meer zou zijn dan een streep op de monitor die langs zijn bed stond? Het liefst was ze dicht tegen hem aan gekropen, had ze haar hoofd op zijn borst gelegd zodat ze zijn hart kon horen kloppen. Zodat ze de warmte van zijn lichaam voelen kon, al was hij kouder dan normaal. Tegelijkertijd wou ze weg. Wou ze opspringen en wegrennen, naar buiten, het bos in om daar te transformeren en vervolgens weg te vliegen. Ver weg van het eiland. Ver weg van Jamie en Clyde, die ze ten onrechte in vertrouwen had genomen. Ver weg van Devon die ze een strijd had laten strijden, die hij niet had kunnen winnen. Maar vooral, ver weg van Storm. Ver weg van de enige die haar het gevoel had gegeven dat ze veilig was. Die haar het gevoel had kunnen geven dat er hoop was. Hoop waarvan ze nu wist dat die zou verdwijnen, als ze hem zou verliezen. Zacht beet ze op haar lip. Haar blik liet ze naar het raam gaan. Buiten was de storm gaan liggen, maar in haar lichaam leek die voort te razen. Zou het makkelijker zijn als ze nu zou gaan? Nu Storm nog bewusteloos was? Zou het minder pijnlijk zijn om nu weg te lopen, dan om hem straks te zeggen dat ze het niet kon? Dat ze niet bij hem kon zijn, omdat ze wist dat hem verliezen haar in een monster zou doen veranderen? Een huivering ging door haar lichaam op het moment dat zijn vingers zachtjes in haar hand knepen. Onmiddellijk schoot haar blik naar zijn gezicht. In de hoop dat ze recht in zijn bruine ogen zou kijken maar zijn ogen waren nog steeds gesloten. Zijn hartslag was nog altijd een trage, onregelmatige lijn van pieken en dalen. Met haar hand ging ze door haar haren, haar hoofd liet ze in haar nek zakken. Stilletjes keek ze naar het plafond, niet in staat op te staan. Niet in staat weg te lopen van Storm. Net zo min als ze in staat was bij hem in bed te kruipen.  

Een arts kwam hun kant op lopen, bleef stil staan naast het bed van Storm. Door haar tranen heen keek Nadya naar haar, naar de zorgelijke blik op haar gezicht. Wist ze iets wat zij niet wist? Was er iets wat haar niet verteld werd? Voor ze iets kon vragen, kwam er een tweede arts hun kant op lopen. Zwijgend volgde ze hun gesprek. Het was alsof ze niet doorhadden dat zij er zat. Alsof ze zich niet realiseerden dat zij ieder woord dat ze zeiden horen kon. De zakelijkheid waarmee de arts sprak over de hoeveelheid stroom die er door Storm’s lichaam was gegaan maakte haar kwaad, niet alleen op de arts maar ook op degene die de stroom door Storm’s lichaam heen had gejaagd. Op Clyde. Haar blik gleed door de ruimte, bleef rustte op het bed waar de enorme man in lag. Damian zat naast hem, hield zijn hand vast zoals zij Storm’s hand vast hield. Langzaam blies ze haar ingehouden adem uit. Dit was niet het moment om boos te worden. Dit was niet het moment om wraak te nemen. Bovendien, had zij zelf toe gestaan dat de man het op nam tegen Lupos. Terwijl ze had kunnen weten dat hij te ver zou gaan. Dat hij niet zou geven om het leven van één student. Dat hij niet zou geven om het leven van Storm. Waarom anders zou hij zo’n grote hoeveelheid stroom door Storm’s lichaam hebben gestuurd? Na al die jaren moest hij toch weten hoeveel stroom iemands lichaam kon hebben voor het, het zou begeven?

Het was volledig langs haar heen gegaan dat Howard naar Devon gelopen was. Dat hij zijn bed in beweging had gebracht en het langzaam naar dat van Storm gereden had. Het was het Howard stem die haar uit haar gedachten trok. Haar blik ging van docent, naar Devon die er ondanks dat hij niet meer onder het bloed zat nog steeds verschrikkelijk uit zag. Zijn nek werd gestabiliseerd door een nek kraag en in zijn hand stak een infuus. Wat angstig keek ze naar hem. Naar zijn roerloze lichaam, zijn gesloten ogen. “Devon.” Haar stem was niet meer dan een fluistering. Wat als hij zijn ogen niet openen zou? Wat als Storm straks wakker zou worden en hij zijn beste vriend kwijt zou zijn? Tot haar opluchting opende de jongen langzaam zijn ogen, die zich onmiddellijk weer met tranen vulden. Stil keek ze hem aan. Niet wetend wat ze zeggen moest. Haar lichaam kromp in één op het moment dat ze Devon naar adem zag happen. Haar tranen die voor even gestopt waren, begonnen weer te stromen. Haar maag draaiden zich om op het moment dat ze de bloed druppels uit Devon’s mond zag komen. Het zou Storm breken als hij zijn beste vriend zo zag. Als hij zag hoe slecht zijn beste vriend er aan toe was en hij zich zou realiseren dat het Lupos was die dit gedaan had. Het zou hem breken, zoals het zien van Nick haar gebroken had. Nadya zag hoe Devon uit zijn bed probeerde te raken, zachtjes schudde ze haar hoofd. “Blijf liggen Devon.” zei ze zachtjes, smekend. Opstaan en naar zijn bed lopen om hem opnieuw toe te dekken kon ze niet. Bang dat als ze Storm’s hand los zou laten hij dieper weg zou zakken in zijn slaap. Al wist ze dat het onzin was. Bij het horen van Devon’s vervormde, gebroken stem sloot ze haar ogen. Laat me niet alleen De woorden leken na te echoën in haar hoofd, maar ze wist ze niet over haar lippen te krijgen. Zou Storm weten hoe hard ze hem nodig hadden? Hoe hard ze het nodig hadden dat hij zijn ogen zou openen en hen aan zou kijken?

Haar ogen schoten open toen ze Strom naar adem hoorde happen. Paniekerig keek ze toe hoe naar zijn hart greep. “Storm.” fluisterde ze, met een stem die doordrenkt was met angst. ’lLevi!’ Haar vrije hand legde ze op zijn schouder, met haar betraande ogen keek ze naar hem “Storm rustig. Levi is veilig in Londen.” zei ze zachtjes, in een poging hem gerust te stellen al betwijfelde ze of haar woorden tot hem door zouden dringen. Vanuit haar ooghoeken zag Nadya hoe een verpleegster hun kant op kwam gesteld, maar haar blik los maken van Storm kon ze niet. Voor even keek ze recht in de agressieve rode ogen van Lupos. Het ware niet de warme bruine ogen van Storm waarop ze had gehoopt, maar toch stelde het haar ergens gerust dat hij zijn ogen weer open had gehad al was het maar voor even geweest. Wat de vrouw ook in zijn infuus gespoten had, het liet zijn hartslag weer dalen, liet zijn ogen weer dicht zaken. Heel zachtjes voelde ze zijn vingers bewegen tegen de hare. Haar vrije hand sloeg ze voor haar mond in een poging haar snik te smoren. Heel even gingen haar ogen naar Devon. “Hij..” begon ze maar haar stem brak en ze kon haar zin niet af maken. Niet dat ze wist wat ze gezegd zou hebben als ze dat wel had gekund. Wat ze gezegd kon hebben om Devon en zichzelf gerust te stellen. Haar blik ging weer naar Storm, die tergend langzaam zijn ogen wist te openen. Haar hart leek in één te krimpen op het moment dat zijn ogen naar zijn beste vriend gingen. Omdat ze wist wat de realisatie dat hij degene was die dit met zijn beste vriend had gedaan kon doen. Omdat ze wist hoe intens de pijn was. Hoe intens het schuldgevoel was. Het verlangen dat je nooit wakker zou zijn geworden, zodat je nooit had hoeven zien wat je had gedaan. Tergend langzaam voelde ze zijn vingertoppen over haar hand strijken. Een huivering trok door haar lichaam. Heel even kreeg ze het ijskoud. De trage, maar geleidelijke pieken op Storm’s hartmonitor werden voor even gebroken. Niet lang genoeg om het alarm af te doen laten gaan, maar lang genoeg om ook haar hart een slag te doen overslaan. “Alsjeblieft Storm, ik heb je nodig.” fluisterde ze. “Devon heeft je nodig.” ging ze moeizaam verder. Ze kon dit niet. Ze kon hem niet verliezen. Storm draaide zijn hoofd, opende zijn ogen en keek haar recht aan. Met een blik die haar angst aan joeg. Een blik die ze bij zichzelf wel eens zag als ze in de spiegel keek. Een blik die ze wel eens in haar vaders ogen had zien staan, een blik die in haar moeders ogen had gestaan na de dood van haar vader. Een bik van iemand in wiens het monster terrein wist te winnen. Een blik van iemand wiens gevoelens verder en verder weg geraakten, tot het onmogelijk werd er bij te komen. ’Hey.’ Als vanzelf begonnen haar tranen weer te lopen, alsof ze vannacht nog niet genoeg gehuild had. “Hey.” fluisterde ze, met een gebroken stem. Met haar vrije hand streek ze zachtjes langs zijn wang, terwijl ze hem door haar tranen heen aan keek. Zijn blik gleed van haar naar Devon een voor even nam ze zijn hand iets steviger vast. In de hoop dat ze hem op die manier troost kon bieden, al wist ze dat er waarschijnlijk niets was wat hem troosten kon.  Een zuster kwam naar hen toe, vroeg zorgzaam aan Storm hoe het met hem ging. Alsof ze zelf niet kon zien dat hij er verschrikkelijk aan toe was. Toch zij Nadya niets, bleef ze stil naast Storm zitten met zijn hand nog altijd in de hare. Een bezorgde blik verscheen in haar ogen bij het horen van Storm’s zachte antwoord. Hij voelde zijn benen niet? Dat zou wel weer terug komen, toch? Zoals, het gevoel in zijn hand ook was teruggekeerd nadat ze zijn hand bevroren had? Het kon toch niet dat zijn lichaam nu opeens niet volledig zou herstellen? Dat hij nooit meer lopen kon? Nee, dat kon niet. Dat mocht niet. Storm leek weer weg te glijden in zijn bewusteloosheid. Voorzichtig bracht ze zijn hand naar haar lippen, drukte ze, ze zachtjes tegen de rug van zijn hand. “Blijf alsjeblieft bij me Storm.” prevelde ze.

Met moeite wist ze haar blik los te maken van Storm’s gezicht, wist ze haar blik op Devon te richtte. “Het spijt me.” zei ze zachtjes, gepijnigd keek ze hem aan. “Ik had moeten weten dat je Lupos niet aan zou kunnen. Ik..” Een zachte snik weer klonk uit haar keel en voor even sloot ze haar ogen. “Ik had met Storm het bos in moeten gaan, dan was dit nooit gebeurd.” Schuldbewust en gebroken keek ze Devon aan. “Het spijt me Devon.” zei ze weer. Met haar hand streek ze langs haar betraande wangen. Waarom had ze Devon in hemelsnaam met Storm het bos in laten gaan? Waarom had ze het zo ver laten komen? Het was haar schuld dat Storm dood was geweest en het was haar schuld dat Lupos zijn beste vriend bijna had vermoord en toch zat ze hier te huilen alsof zij het slachtoffer was.

 
Grip krijgen op haar emoties kon ze niet. De emoties gierden door haar lichaam, waren tastbaar en pijnlijk. Iedere keer dat de lijn op Storm’s hartmonitor even stil viel, was het alsof haar toch al gebroken hart nog iets verder in één werd gedrukt. Wat als er geen piek meer komen zou? Wat als het een stille lijn zou blijven? Wat als ze nooit meer in zijn bruine ogen zou kijken? Wat als ze hem voorgoed kwijt zou zijn? Nadya kon het niet, ze kon hem niet verliezen. Storm verliezen zou het einde voor haar beteken, voor het meisje dat ze nu was. De zachtheid, de kwetsbaarheid die ze in zijn buurt had, die zou verdwijnen. In stilte gehuld staarde ze naar Storm. Naar zijn bleke, roerloze gezicht. Met haar hand hield ze de zijne stevig vast. Zich er van bewust dat er zich achter zijn gesloten ogen waarschijnlijk een strijd af speelden. Dat hij beelden zag, die hem kapot maakte. Die hem opvraten, zoals de beelden van Nick haar opvraten. Het beeld van Devon, van wat Lupos zijn beste vriend had aangedaan, het zou hem nooit los laten. Het zou hem altijd blijven achtervolgen. Hard beet ze op haar onderlip, in een poging de tranen te stoppen. Dit was niet het moment op zwak te zijn. Storm en Devon, hadden net een nacht achter de rug, die waarschijnlijkste de gruwelijkste in hun leven zou zijn. Het was aan haar om sterk te zijn, maar hoe kon ze sterk zijn terwijl ze het gevoel had dat haar wereld in één was gestort? Lang naar Devon kijken kon ze niet. Deels omdat het haar pijn deed om te zien wat Lupos met hem had gedaan. Om te zien wat zij had laten gebeuren. Deels omdat haar blik steeds weer terug ging naar Storm. Naar het gezicht, van de enige om wie ze echt gaf. De enige die ze niet kon verliezen, maar bijna verloren had. Die ze misschien alsnog verloren zou.

Storm’s ogen vonden de hare en voor een moment keken ze elkaar gewoon aan. Iets zeggen kon ze niet, het was alsof ze voor een moment haar stem verloren was. Al wist ze niet was ze gezegd zou hebben, als ze wel woorden over haar lippen had kunnen krijgen. Wat kon ze zeggen? Dat ze hem niet verliezen kon? Dat haar wereld was in gestort op het moment dat ze zijn levenloze lichaam had gezien? Dat hij moest vechten, voor haar? Voor Devon? Bij het horen van zijn zachte ‘hey’ had ze haar tranen niet langer binnen kunnen houden. Hoe vaak zou ze vandaag nog het gevoel hebben dat haar hart in één gedrukt werd? Hoe lang voor ze zich sterk kon houden voor de jongens? Hoe lang voor ze een manier kon bedenken om hen te helpen? Was er überhaupt een manier waarop ze Storm zou kunnen helpen? Een manier waarop ze Devon zou kunnen helpen? Was er een manier waarop ze deze nacht minder gruwelijk zou kunnen maken? Een manier waarop ze hun schuldgevoelens, hun pijn af zou kunnen nemen? Zijn antwoord op de vraag van de verpleegster, deed een bezorgde blik in Nadya’s ogen verschijnen. Voor een moment keek ze Storm door haar tranen heen onderzoekend aan, maar hij leek al weer weg te zakken. Zachtjes, klonk de naam van de weerwolf over zijn lippen, maar voor ze iets kon zeggen. Iets kon doen, was hij alweer zijn bewustzijn verloren.

Haar blik ging naar Devon, wiens hoofd krampachtig rechtop werd gehouden door de nekkraag. Weer zag ze hem in elkaar zakken op de bodem van het ravijn. Met een gapende wond in zijn hals en zijn lichaam bedekt met bloed. Waarom had ze in hemelsnaam niet in gegrepen? Waarom was ze niet geland? Waarom was zij die grot niet in gerend om Storm menselijk te houden? Waarom had zij het niet tegen Lupos op genomen? Dan had Clyde zich over Devon kunnen ontfermen. Dan had de man geen elektriciteit door het lichaam van de weerwolf hoeven jagen. Dan had Storm’s hart het nooit begeven. Nadya zag Devon’s lip trillen. Zag haar gevecht met haar emoties, weerspiegeld in zijn ogen. Zijn stem was schor, gorgelend en leek nauwelijks op de stem van de jongen die ze met Halloween had ontmoet. Ergens wou ze dat ze de kracht had om Storm’s hand los te laten en voor even naar Devon’s bed te lopen. Om hem voor even te troosten, om hem te laten weten dat ze er ook voor hem was maar ze kon het niet. Ze kon Storm’s hand niet los laten. Was nog altijd bang, dat als ze dat zou doen ze hem voorgoed kwijt zou zijn al wist ze dat het onzin was. Dat het niet haar hand in de zijne was die hem in leven hield. Met een doordringende blik in zijn ogen keek Devon haar aan, terwijl hij zij dat ze zich niet moest verontschuldigen. Zachtjes schudde ze haar hoofd bij zijn volgende woorden. Het was niet zijn verantwoordelijkheid geweest, hij had niet geweten wat hij had beloofd. Tegenover wat voor wezen hij zou komen te staan. De enige die dat had geweten was zij. Toch ging ze niet direct tegen hem in, omdat het duidelijk was dat praten hem moeilijk af ging en hij niet van plan leek haar het schuldgevoel te laten dragen. Voor even ging zijn blik naar zijn beste vriend. Zouden die twee ooit nog op dezelfde manier met elkaar om kunnen gaan als ze dat eerder hadden gedaan of zou dit voor altijd tussen hen in blijven staan? Zacht beet ze op haar lip en voor een moment sloot ze haar ogen. ’Je betekend meer voor hem dan je zelf beseft Nadya. Kijk.’ Haar blik ging naar haar hand die in de van Storm lag. Naar zijn vingers die zachtjes langs haar hand bewogen, alsof hij de woorden van zijn vriend wou bevestigen. Huiverend blies ze haar adem uit. Een traan ontsnapte uit haar ooghoek. Misschien had Devon gelijk. Misschien betekende ze te veel voor Storm om nog eens tegenover Lupos te staan, maar hij betekende te veel voor haar om nog eens iemand anders die strijd te laten vechten. Met enige moeite wist ze haar blik weer op Devon te richtte. Zijn woorden, de blik in zijn ogen, het maakte haar nog verder kapot. Wat als haar iets over komen was? Dan had dat aanzien Storm misschien gebroken, maar nu was het, het aanzicht van zijn beste vriend dat, dat deed. “Devon. Het is niet jouw fout. Zelfs al had je hem beloofd dat je hem tegen zou houden, jij wist niet waar je tegenover zou komen te staan.” zei ze zachtjes en nu waren het haar ogen, die doordringend in de zijne keken. De schuld op zichzelf trekken deed ze niet, niet omdat haar schuldgevoel verdwenen was maar omdat ze wist dat ze dan eeuwig zouden kunnen blijven discussiëren. Omdat ze wist dat hij de kracht niet had om veel woorden over zijn lippen te krijgen. “Het is niet jouw schuld. Jij bent niet degen die…” Haar stem brak. Zeggen dat hij niet degene was die Storm had vermoord kon ze niet. Zeggen dat Storm dood was geweest kon ze niet.

Onrustig knipperde Storm met zijn ogen, met haar duim streek ze zacht over de rug van zijn hand. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe de pieken en dalen van de lijn op de hartmonitor weer groter werden, onregelmatiger. Weer nam ze zijn hand iets steviger vast op het moment dat ze zijn blik naar zijn beste vriend zag gaan. Zijn stem was zacht, vermoeid. Monsters. Storm wist hoe ze er over dacht. Wist dat zij hem nooit als monster zou kunnen zien, dat zij niet zomaar toe zou laten dat hij zichzelf zou zag. Dat Lupos mensen de dood in joeg. Dat Lupos Devon bijna had vermoord. Het maakte Storm geen monster en als het aan haar lag zou hij nooit een monster worden. “Storm je bent geen monster. Lupos heeft dit gedaan, niet jij.” zei ze zachtjes, waarbij ze kort een kneepje in zijn hand gaf. “Dit is niet jouw schuld.” Nadya wist dat de woorden waarschijnlijk niet tot hem door zouden dringen. Dat ze zijn schuldgevoel niet weg zouden nemen. Dat niet het schuldgevoel weg zou kunnen nemen. Zoals niets haar schuldgevoel weg kon nemen. Een arts en een verpleger kwamen hun kant op, even keken ze naar haar en Devon alvorens ze hun aandacht op Storm richtten. Nadya hield haar blik op Storm gericht, een bezorgde blik stond in haar ogen die rood zagen van het huilen. “Je bent twee uur lang dood geweest.” Voor een moment werd het doodstil. Nadya voelde Storm hand verstijfden rond de hare. Wat bezielde de arts dat hij dit zij? Dat hij zonder enige waarschuwing deze bom liet vallen? Nadya herkende Storm’s  stem nauwelijks op het moment dat hij weer sprak. Al begreep ze waarom hij naar de weerwolf vroeg. Storm had Lupos nodig om te herstellen. Hoe bizar het ook was, als hij weer de oude wou worden zou hij de weerwolf nodig hebben. De arts reageerde niet, zei met een wat verstrooide blik dat hij dacht dat Storm het al wist, waarna hij zich excuseerde en vertrok. Liet het aan Devon en Nadya om de rest van het verhaal te vertellen. Tijd om boos te zijn had Nadya niet. Storm’s woorden deden haar woede al direct verdwijnen. Deden het plaats maken voor een misselijkmakend gevoel. “Zeg dat alsjeblieft niet.” zei ze zachtjes, smekend. Haar hand legde ze zachtjes op zijn wang en met haar duim streek ze zachtjes over zijn bleke huid. “Als jij dood gebleven was..” Haar stem was niet veel meer dan een fluistering. “Ik zou daar nooit van zijn terug gekomen.” Haar hand liet ze weer zakken en met een gebroken blik keek ze naar hem. Zijn vraag deed haar voor een moment haar ogen sluiten. Hoe zouden ze hem kunnen vertellen wat er was gebeurd? Hoe zouden ze hem kunnen vertellen wat Lupos had gedaan, wat Clyde hem had aangedaan, zonder hem te breken? Langzaam opende ze haar ogen weer, keek recht in Storm’s bruine ogen. Het was alsof ze hem kon zien breken. Tranen liepen over zijn wangen. Met haar hand streek ze zachtjes door zijn warrige haren. Zijn hand nam ze wat steviger in de hare. Voor het eerst die nacht was ze in staat haar eigen tranen in bedwang te houden. “Het is goed Storm.” Prevelde ze zachtjes, niet goed wetend wat ze moest zeggen. Niet goed wetend wat ze kon doen om de scherven van zijn hart bij één te houden. “Ik kan je niet alles vertellen.” zei ze zachtjes en even ging haar blik naar Devon. Met een sombere, bezorgde blik in haar ogen keek ze hem aan. Hij zou het grootste gedeelte van het verhaal moeten vertellen. Hij wist meer dan zij wist. Haar ogen vonden die van Storm weer, met haar vingers streek ze zachtjes langs zijn betraande wang. “Wat ik je kan vertellen. Is dat Lupos nog leeft. Voor jij terug transformeerde, kwam hij eerst nog overeind. Hij heeft niemand aangevallen, maar hij is er nog.” Begon ze zachtjes. “Er is vannacht niemand gestorven,.. behalve jij.” De pijn was duidelijk in haar stem te horen.