There's no coming back from this

 
’Je weet dat ik gelijk heb. Als er iemand is die er voor Hal moet zijn, dan ben jij het.’ Zijn woorden deden haar slikken. Jamie had haar iets vergelijkbaars gezegd, had haar met die woorden kunnen overtuigen niet in te grijpen. Iets wat ze zichzelf nooit zou vergeven. Zelfs al was het misschien verstandig geweest. Zelfs al had haar aanwezigheid het misschien alleen maar erger gemaakt. Het idee dat ze dit alles had laten gebeuren. Dat ze Lupos Devon bijna had laten vermoorden, dat ze Clyde Storm’s hart had laten stoppen. Het was haast ondragelijk. Als zij vannacht met Storm het bos in was gegaan of had ingegrepen direct nadat Lupos het meisje had aangevallen, dan was dit alles nooit gebeurd. Dan was ze hem niet kwijt geraakt. Dan was hij Devon niet bijna kwijt geraakt. Toch wist ze niet wat ze tegen zijn woorden in moest brengen, omdat hij ergens ook wel gelijk had. Storm zou haar nodig hebben, omdat zij hem begreep, nu misschien nog wel meer dan eerder. Een rilling trok door haar lichaam, voor even stond het beeld van Nick haar helder voor de geest. Zijn lichaam dat slap tegen de boom aan hing. Het bloed dat uit zijn neus en oren was gelopen, tussen zijn lippen door was gesijpeld. De dofheid van zijn anders zo heldere ogen. Het was haast alsof ze zijn lichaam weer slap kon voelen worden in haar armen. Het was een beeld dat ze nooit zou vergeten, net als Storm het beeld van Devon nooit vergeten zou. Met moeite wist ze zich los te rukken uit haar eigen gedachten. Wist ze haar betraande ogen op Devon te richtten, die de pleister van zijn infuus los haalde. Een bezorgde frons verscheen op haar gezicht op het moment dat Devon het infuus, dat verantwoordelijk was voor de bloedtransfusie, uit zijn arm trok. De donkere blik in zijn ogen weerhield haar er echter van iets te zeggen. Voor een moment keek ze stilletjes naar het bloed dat uit de infuus lijn op de tegels liep. Het aanzicht maakte haar misselijk, zoals eigenlijk de hele situatie haar misselijk maakte.

Of het haar blik was of haar woorden waar aan hij wou ontsnappen wist ze niet, maar voor even sloot hij zijn ogen. Toch bleef ze hem met dezelfde doordringende blik aan kijken. Devon had geen schuld aan was er vannacht gebeurd was, hij had niet geweten wat hij beloofd had. Nooit eerder had hij Lupos gezien. Nooit eerder had hij hoeven vechten tegen een wezen dat zo moordlustig was, maar waarin tegelijkertijd zijn beste vriend  schuil hield. Bij haar halve zin, keek hij haar weer aan en nu was het zijn blik die haar weg deed kijken. Die haar maag samen deed trekken, maar niet half zo veel als zijn woorden dat deden. De woorden die ze zelf niet over haar lippen had kunnen krijgen. Zwijgend staarde ze naar haar hand in die van Storm, zacht bijtend op haar onderlip. ‘Clyde heeft gedaan wat ik niet kon.’ Voor even verscheen er een felle blik in haar ogen, keek ze naar de man aan de andere kant van de ziekenzaal. Een vlaag van woede ging door haar lichaam. Clyde had niet gedaan wat Devon niet kon, hij had meer gedaan dan hij had moeten doen. Veel meer. “Clyde moest Storm tegen houden. Niet zijn hart stoppen.” Haar stem was zacht, niet meer dan een fluistering. Heel even, zo kort dat het nauwelijks zichtbaar was, kreeg de iris van haar linker oog een vuur rode gloed.

Storm keek haar niet aan, hield zijn blik strak op Devon gericht, die het laken waaronder hij lag omkleden alsof het zijn laatste redmiddel was. Een gevoel van machteloosheid overviel haar. Zelfs nu was er niets wat ze voor hen kon doen. Was er niets wat ze kon doen om dit makkelijker te maken. Om hun pijn en schuldgevoelens weg te nemen. Om hun vriendschap terug te doen laten keren naar wat het was. Het enige wat ze kon doen was kijken naar de twee jongens. Beide kapot van de nacht die ze achter de rug hadden, zowel fysiek als mentaal. Met moeite slikte ze het brok uit haar keel, in een poging zichzelf te vermannen. In een poging de sterkste van de drie te zijn, omdat zij de enige was die niet gebroken was. Niet fysiek in elk geval. Mentaal gebroken was ze wel. Dat was wat Storm’s dood met haar had gedaan. Het had haar gebroken, zoals Nick’s dood dat ook had gedaan. De realisatie dat Storm haar zou makkelijk breken kon, joeg haar angst aan. Angst omdat ze nu wist hoe makkelijk het was om hem te verliezen. Angst omdat ze nu wist wat zijn dood met haar doen zou. Dat dit misschien wel de laatste keer was dat haar hart gebroken kon worden. De laatste keer voor ze veranderde in het geen, wat iedereen altijd al gezegd had dat ze was; een monster.

Het was alsof de dokter een bom had laten vallen. Voor een moment was de stilte om te snijden. Bezorgd keek Nadya naar Storm, niet wetend wat deze informatie met hem zou doen. Of de gewaarwording dat hij dood was geweest, hetzelfde met hem zou doen als haar bijna doodervaring bij haar had gedaan; haar het verlangen geven dat ze nooit wakker geworden was. Het verlangen dat ze nooit had hoeven zien wat ze had gedaan. Dat ze nooit had moeten leren leven met het schuldgevoel en het beeld van het levenloze lichaam van haar beste vriend. Onrustig gingen haar ogen van Storm naar de hartmonitor die langs zijn bed stond. Naar de onregelmatige pieken en dalen. Naar de voor een moment stil vallende lijn. Heel even was er niets anders dan die lijn en het onrustige geklop van haar eigen hart in haar oren. Wat alsof de woorden van de arts, Storm er van hadden overtuigd alsnog de strijd op te geven. Wat als Storm dat vermogen nog had? Om te kiezen of hij bleef leven of niet? De lijn kwam weer omhoog en huiverend blies ze haar ingehouden adem uit. Tranen branden achter haar ogen, maar ze wist ze binnen te houden.

Bij het horen van haar zachte, smekende woorden vlogen zijn ogen open. Ogen die slechts deels de zijne waren. Het rode randje gaf aan dat Lupos dichtbij was. Dat het de wolf was die op haar reageerde, niet Storm. Iets aantrekken van zijn harde gezicht deed ze niet, ze ging gewoon verder in de hoop dat ze tot hem door zou dringen. In de hoop dat hij zich zou realiseren dat ze hem niet kon verliezen. In de hoop dat hij zou blijven vechten, want ze had geen idee wat ze zou moeten doen als hij de strijd op zou geven. De uitdrukking op zijn gezicht verzachtte en hij brak. Het was alsof alle emoties in één keer naar boven kwamen. Tranen rolden over zijn bleke wangen. Weer werd ze overvallen door een gevoel van machteloosheid. Een gevoel dat enkel erger was op het moment dat haar ogen die van Devon troffen en ze de haast wanhopige blik er in zag. Het was Devon die het verhaal zou moeten vertellen. Devon die zou moeten zeggen wat hij Lupos had aan gedaan en erger dan dat, wat Lupos hem had aan gedaan. Nadya had slechts glimpen gezien. Korte beelden, die genoeg waren geweest om haar misselijk te maken. Beelden die het bloed in haar aderen had doen stollen. Devon had alles gezien, had alles mee gemaakt en nu moest hij het gaan vertellen. Moest hij hetgeen vertellen wat Storm nog verder kapot zou maken.

Terwijl ze sprak keek Storm naar Devon. Tot ze hem zei dat hij de enige was die vannacht gestorven had. Zijn ogen vonden de hare en voor een moment keek ze hem zwijgend aan. Zag ze de emoties in zijn ogen, emoties die deels weerspiegeld werden in de hare. Met haar duim strek ze zachtjes over de rug van zijn hand. Bij het horen van zijn zachte geprevel, sloot ze kort haar ogen. Het was nog steeds onwerkelijk. Al wist ze niet precies wat onwerkelijker was, het feit dat hij gestorven was of dat hij weer terug was. “Je leeft.” fluisterde ze zachtjes, waarna ze haar ogen weer openden en hem voor een moment een zekere gebrokenheid aan keek. Een huivering trok door haar lichaam op het moment dat hij zijn hoofd weer in de richting van Devon draaide. Nadya volgde zijn blik, keek naar Devon, wiens ogen uiteindelijk de hare vonden. Stil keek ze hem aan, in de hoop dat hij de kracht zou kunnen vinden iets over zijn lippen te kregen. Bij het horen van zijn eerste woorden nam ze Storm’s hand, als vanzelf, weer wat steviger vast. Het horen van Devon’s haast onherkenbare stem, het horen van zijn verhaal, het deed haar maag omdraaien. Stille tranen rolden over Devon’s wangen en voor even wou ze dat er iemand was, die zijn hand vast kon houden. Die hem steun kon geven, want zelf kon ze de kracht er niet voor vinden overeind te komen. De kracht om Storm’s hand los te laten. Storm die haar aanwezigheid, bij het horen van dit verhaal misschien nog wel meer nodig had dan Devon bij het vertellen ervan. Voor even ging Nadya’s blik naar Storm. Naar de paniek die in zijn ogen stond. “Howard en Jamie gaan een oplossing vinden Storm. Ze was hier al veel eerder dan jullie.” zei ze zachtjes, in een poging hem enigszins gerust te stellen.

De lijn op de hartslag monitor schoot weer omhoog. Bezorgd keek Nadya naar Storm, die met zijn ogen gesloten in het bed lag. Zachtjes legde ze haar vrije hand rond zijn pols, zo dat ze zijn hartslag onder de tippen van haar vingers voelen kon zoals ze dat ook had gedaan tijdens de volle maan dat ze hem had leren kennen. Het was een geruststellend gevoel, of in elk geruststellender dan de onrustige lijn van pieken en dalen. Storm openden zijn ogen weer, keek met een verslagen blik naar Devon. Kort kneep ze in zijn hand, alsof ze hem met die kleine aanrakingen steun wou geven. Zacht beet ze op haar lip, terwijl ze luisterde naar zijn zachte woorden, naar de beverige manier waarop hij zijn adem liet ontsnappen. Heel even had ze de neiging in te gaan tegen zijn volgende woorden, maar de vermoeide blik in zijn ogen hield haar tegen. Dit was niet het moment hem er van te overtuigen dat dit niet zijn schuld was. Dit was niet het moment om hem te doen laten in zien dat het niet zijn fout was. “Je mag best gaan slapen Storm.” zei ze zachtjes. Met haar hand streek ze zachtjes langs zijn wang. “Ik ga nergens heen.” prevelde ze. Voor een moment keek ze stil naar zijn bleke gezicht. Zou hij hier ooit overheen komen? Zou hij ooit weer de Storm worden, die zij had leren kennen? De jongen die overhoop lag met wie hij was geworden, die enigszins gebroken was maar lang niet zo erg als de jongen die in het ziekenhuisbed lag.

Nadya’s blik ging naar Devon, die nog steeds slechts half onder de lakens lag en wiens bloedtransfusielijn nog steeds op de grond lag. Huiverend blies ze haar adem uit, waarna ze voorzichtig Storm’s hand los liet. Heel even keek ze angstvallig naar de hartmonitor, alsof die ineens stil zou vallen nu ze zijn hand los gelaten had. Er gebeurde niets, de onrustige lijn van pieken en dalen bleef. Langzaam liep ze naar Devon’s bed toe, nam de bloedlijn van de grond, vergrendelde de infuus zak en hing de lijn over de baxter voor ze haar blik op de jongen richtte. Voor een moment keek ze hem stil aan. Niet goed wetend wat ze zeggen moest of er überhaupt iets was wat ze zeggen kon. “Je bent niet alleen Devon.” zei ze uiteindelijk zachtjes, waarna ze de deken weer iets verder over hem heen legde. Kort nam ze zijn hand in de hare. “Wat er vannacht is gebeurd. Het had nooit mogen gebeuren, maar…” Haar stem trilde lichtjes en voor een moment sloot ze haar ogen. “Het is niet jouw fout. Wat jij Storm hebt aan gedaan, het was nodig. Het was alleen niet genoeg.” Voor even keek ze Devon gewoon zwijgend aan, met haar sombere blauwe ogen, opzoek naar de juiste woorden. Woorden die ze niet vinden kon, die waarschijnlijk niet te vinden waren. “Jullie gaan hier doorheen komen.” zei ze zachtjes, waarbij ze een kort kneepje in zijn hand gaf.