You and me forever, God forgive us

Hij reageerde niet wanneer ze hem vertelde dat ze hem eruit zou krijgen, allemaal dingen die ervoor zouden zorgen dat Grace er harder voor zou vechten om hem terug te krijgen. Hij zat in een soort vreemde trance ofzo, maar hoe had hij hem daarin gekregen. Via zijn mutatie gewoon of op een hardere manier? Hij had hem sowieso pijn gedaan, dat kon niet anders. Ze had het gezien in zijn blik wanneer hij haar toch even aan had gekeken. Hoe dan ook, hij zou ervoor boeten, maar dat leek niet meer aan haar om te doen, wat natuurlijk alleen maar beter was. Ze wilde dit het liefst niet zelf oplossen, ze zou het wel doen als het nodig was maar als Jean zich ermee zou bemoeien was dat eigenlijk alleen maar beter. Zij was het schoolhoofd, zij zou vast wel weten wat ze hiermee aanmoest, beter dan Grace dat zou weten. Ze was tenslotte zelf ook veel zwakker dan de vrouw en had niet veel te zeggen over de wilde halfling, waardoor ze al een plan had bedacht zijn wolf in gijzeling te nemen.

In ieder geval, zo was het niet gegaan. Ze had nog wel het mes in haar broek gestoken zitten maar was niet meer van plan die ergens voor te gebruiken. Het was enkel geweest om mee te dreigen en dat was nu niet meer nodig. Jean had haar verteld Maurim naar de ziekenzaal te brengen en dat was wat ze ging doen, niets anders. De jongen hoopte ze gewoon niet meer te zien, en anders.. Tja, dan zou hij nog wel wat van Grace te horen krijgen maar ze zou niet helemaal psycho gaan op hem, daarvoor was ze - hopelijk - wel beter dan hem. Maurim leunde toch zachtjes op haar wanneer ze hem overeind geholpen had en Grace was eigenlijk alleen al blij dat hij tenminste reageerde op haar hulp. Wat betekende dat hij toch nog niet helemaal weg was? Ze hoopte van niet. Rustig was ze begonnen naar de ziekenzaal te lopen met haar arm onder Maurim’s goede arm, zodat hij altijd steun aan haar zou hebben. Weg van de vreemde jongen die hem zo in zijn macht had gekregen. Onderweg zuchtte ze even opgelucht, want dat was ze ook. Dit had ook anders kunnen aflopen.

Bij de ziekenzaal aangekomen kwam meteen iemand op hun aflopen en ze wees Grace de weg naar een kamertje om hem heen te brengen. Ze bracht hem naar het bed toe zonder een woord te zeggen en liet hem daar pas los, maar wel met lichte moeite die zich alleen in haar hoofd plaats vond. Langzaam deed ze wat stapjes naar achteren en liet ze de vrouw erbij om zijn shirt uit te trekken en de wond te ontsmetten. Ze liep zelf even kort weg naar de deur om er zeker van te zijn dat de jongen hun niet gevolgd was, of een van zijn wolven. Voor de zekerheid sloot ze zelf de deur, zo bang was ze geworden voor de gast. Zachtjes liep ze vervolgens terug en zag ze Maurim ineens wat verward en verwilderd opkijken. "Waar.. Waar is hij?" Vroeg hij waarop Grace voor hem kwam te staan. ”Hij is niet hier, maak je maar geen zorgen. Jean is met hem aan het praten.” Legde ze uit waarop ze kort de vrouw aankeek die even met van alles bezig was. ”En hij zal je ook niet meer zien.. Ik blijf bij je.” Vertelde ze vervolgens zachtjes met een bezorgde blik in haar ogen die ook wat angst weergaf. Nee, ze zou nu niet van zijn zijde wijken, echt niet..

Ze wist eerlijk gezegd niet precies wat ze moest doen, ze was angstig en nog altijd in lichte paniek door de vreemde verschijning van die jongen. Hij had iets over hem heen wat haar bang maakte, zeker omdat hij ook al Maurim pijn had gedaan, iets wat Grace zelfs nooit had gekund. De jongen had haar helemaal veranderd. Misschien had hij het zelf niet zo heel erg door maar het was wel zo. En die psychopaat vond het nog gewoon leuk om hem te kwellen, iets wat Grace gewoon angst aanjoeg. Nee, ze moest er echt niet aan denken hem ooit weer te zien, of in de buurt van Maurim te hebben. Dan zou ze er zelf als lijfwacht wel tussen komen staan, want hij mocht hem echt niet nog meer pijn doen. Daarom checkte ze nu ook even goed dat de jongen niet stiekem aan Jean was ontkomen, niet omdat Grace dacht dat daar een mogelijkheid voor was maar je kon het nooit weten.

Aan Maurim kon ze ook wel iets van paniek zien, en ze wilde hem heel graag geruststellen, alleen wist ze niet helemaal hoe. Daarbij zat de verpleegster ook in de weg, want Grace wilde haar niet in de weg lopen. Zij moest er tenslotte voor zorgen dat het goed kwam met zijn wond, want een ontsteking moest er ook nog eens bij komen. De onzekerheid was in haar ogen te vinden, die schoten van de deur, naar Maurim, naar de verpleegster die nog even bezig was met verband en doekjes. Heel even leek hij ook opgelucht te zijn wanneer ze vertelde over dat hij bij Jean was, maar het duurde niet zo heel lang. Wanneer ze verder ging schudde hij even zijn hoofd. "Ik moet terug" Zei hij met een angstige en verstikte stem waardoor Grace meteen in een houding schoot om hem tegen te houden als hij weg mocht schieten. Hij mocht hier nog niet weg, en al zeker niet naar die ene jongen. Dit deed hij gelukkig niet waardoor ze weer kon ontspannen. ”Nee, Jean lost het wel op, je hoeft niet meer terug.” Zei ze wat paniekerig, bang dat hij toch terug zou gaan. Ze keek de verpleegster ook even angstig aan wanneer ze terug kwam maar waarop haar blik toch weer verzachtte. Even wilde ze aan de kant stappen om haar meer ruimte te geven maar voordat ze dit daadwerkelijk kon doen pakte Maurim haar hand en trok hij haar naast zich op bed. Ze stapte op en klom naast hem iets beter op het bed om hem vervolgens aan te kijken, en de verpleegster ook even die begon aan het verband.

"Je moet oppassen van hem" Zei hij nadat hij even geslikt had en hij haar smekend aankeek. Zachtjes knikte ze terwijl ze hem diep in de ogen aankeek met haar blauwe ogen die ook lichtjes wazig waren, de hele tijd al. Kwam ook een beetje door de stres en het zat allemaal een beetje hoog, maar dat gold waarschijnlijk voor beide wel. "Blijf uit zijn buurt, hij is gevaarlijk" Zei hij vervolgens waarbij hij even in haar hand kneep om er kracht bij te zetten. Nog een keer knikte ze even en keek ze hem met een klein glimlachje aan. ”Is goed, maak je maar geen zorgen, ik zal hem niet weer opzoeken. Maar dan moet jij ook uit zijn buurt blijven, oké?” Vroeg ze zachtjes terwijl ze zachtjes met haar benen wiegde onder het bed. ”Als hij je weer in zijn macht krijg dan zal ik er namelijk weer alles aan doen om je terug te krijgen.. Het is namelijk niet eerlijk wat hij doet..” Vervolgde ze zachtjes..

Het was allemaal ook een beetje een vervelende situatie waarin Grace eigenlijk geen idee had wat ze moest doen. Ze gokte en hoopte erop dat Jean het allemaal op zou lossen, maar wat als dat haar niet lukte? Of wat als de jongen haar voor de gek zou houden? Wat als hij toch nog achter Maurim aan zou gaan? Dat was toch bijna onmogelijk, Jean zou het wel fixen. Het moest wel, ze kon het toch ook niet toelaten op haar school dat een leerling de ander zo behandelde als de jongen dat bij Maurim deed? Dat mocht toch niet? Maar wat als het allemaal niet zo was, wat zou zij dan moeten doen? De jongen was namelijk gevaarlijk, dat liet Maurim wel duidelijk weten. Niet dat haar Grace tegen zou houden om voor Maurim te vechten, want wat dat betrof zou niemand haar kunnen stoppen. Maar hoe kon ze hem het beste beschermen?

Daarbij wist ze ook niet wat ze moest doen bij hem, moest ze hem een knuffel geven? Zoals hij dat ook bij haar had gedaan wanneer zij in de ziekenzaal lag. Kon ze dat doen? Moest ze bij hem blijven of hem juist met rust laten omdat ze eigenlijk te overbezorgd was over hem. Zoveel vragen, en ze had er geen antwoord op. Hij was ook heel onrustig, iets wat hij op een gegeven moment ook uitsprak, maar Grace wilde niet dat hij terug ging. Absoluut niet, dat ging gewoon niet en ze raakte daarom ook alweer licht in paniek. "Maar wat als het Jean niet lukt?" Vroeg hij haar waarbij ze hem nog altijd met lichte paniek aankeek. ”Vast wel.. Het lukt haar vast wel.” Zei ze, niet alleen om hem gerust te stellen, maar ook zichzelf. Want ze voelde zichzelf ook heel gespannen en duidelijk niet op haar gemak.

Gelukkig had Maurim haar het bed op getrokken en was ze nu naast hem komen zitten, anders was ze weer voor de verpleegster weggelopen en was ze waarschijnlijk gaan ijsberen omdat ze teveel spanning voelde, werd er zelfs een klein beetje misselijk van. Toch hoopte ze het nu een beetje rustig te laten gaan, al kon het eigenlijk nog tot Maurim haar zou verzekeren dat hij niet weg ging. Hoewel hij moeilijk nu van haar zijde weg kon, Grace ging hem niet alleen laten. Hij keek haar even verbaast aan. "Ik ben nog steeds in zijn macht nu, het is gewoon omdat hij nu niet hier is, dat ik met je kan praten enzo" Zei hij waarop ze hem nog even lang in de ogen aan bleef kijken met een doorzoekende blik. Ze wilde niet dat hij in zijn macht zou blijven, al dat zou betekenen dat Maurim elke seconde bij hem zou zijn en nooit meer met haar zou praten, het idee alleen al was te pijnlijk. Maar daarbij was het ook oneerlijk tegenover hem. "Ik moet echt terug straks, maar misschien heeft Jean het tegen dan opgelost" Zei hij waarbij ze verpleegster ook klaar was met zijn schouder en een stap terug zette, iets waarbij Grace dan bang was dat hij weg zou lopen, daarom pakte ze zijn hand. Het was een beetje uit angst dat ze deze pakte en haar vingers met die van hem had samengevlochten, zodat hij niet weg kon. Haar blauwe ogen bleven op hem gericht en keken eventjes een seconde weg wanneer de verpleegster de deur sloot nadat Maurim haar bedankt had. ”Blijf dan in ieder geval nog even.” Zei ze licht verslagen en met heel veel moeite, want ze wilde niet dat hij ging. Ze keek eventjes naar haar schoot en naar haar hand die zijn hand vast had, om haar ogen maar even ergens anders op te richten, uit lichte angst. Ze was echt bang voor wat hij met hem zou doen. Al duurde het toch niet zo heel lang meer voordat ze zich terug naar hem draaide en hem even een knuffel gaf, zoals hij ook altijd bij haar deed en het maakte altijd ook Grace zich beter voelde, misschien deed dit dat ook bij hem?

Grace was eigenlijk al lang blij dat Maurim daar bij die ene jongen weg was en dat die jongen met Jean mee had moeten komen. Ze wist bijna zeker dat Jean ook wel doorhad dat wat hij deed niet oké was, en ze zou er ook vast wel iets aan doen. Desnoods ervoor zorgen dat hij niet meer bij Maurim in de buurt kon komen? Hoewel dat natuurlijk moeilijk was op een eiland met enkel een school waar iedereen op zat. Ze zou vast wel een oplossing bedenken, en anders zou Grace mooi zijn persoonlijke bodyguard worden. Het was dan wel waar dat ze niet de sterkste mutant was, maar er moest toch wel een manier zijn om hem van die jongen te beschermen? En anders, zelfs als dat niet zo was zou Grace zichzelf nog wel in het vuur gooien voor hem. Maar nee, Jean zou het wel fixen, ze moest hier helemaal niet over nadenken. Zo ver zou het niet namelijk niet komen.. Hoopte ze.

Wanneer hij weer bijna opgesprongen was had Grace nu een beetje paniekerig zijn hand snel vast gepakt, omdat ze niet wilde dat hij weer weg ging. Ze wilde niet dat hij terug ging naar die jongen die hem alleen maar pijn deed, en daarbij had ze hem gemist. Omdat hij bij die jongen was geweest had Grace hem even niet gezien en het was al veel te lang dat ze haar beste vriend niet meer in haar buurt had gehad. Haar vingers vlocht ze in die van hem om het hem nog moeilijker te maken en ze zag hem wat verbaast naar hun handen kijken. Ineens voelde Grace ook dat haar hart iets sneller begon te kloppen en dat ze een warm gevoel van binnen kreeg, met wat kriebels in haar buik. Waardoor ze ook zachtjes iets roder werd in haar gezicht, terwijl ze ook naar zijn handen keek. Door even te slikken probeerde ze het blozen een beetje weg te werken en keek ze hem ook met een klein glimlachje aan wanneer hij dit deed.

Hij knikte zachtjes wanneer ze hem vroeg om nog even bij haar te blijven. "Zo lang als ik kan" Zei hij terug waarop ze hem met een lieve glimlach aankeek, die ook veel blijdschap uitstraalde. Ze wilde namelijk ook helemaal niet dat hij weg ging, desnoods zaten ze hier de hele dag, gewoon voor de zekerheid. De verpleegsters gingen hun er vast ook niet weg sturen, misschien konden ze zelfs zeggen dat Maurim moest blijven om die jongen maar nog iets langer op afstand te houden, als Jean het nog niet geregeld moest hebben dan. Ze zag hem even op zijn lip bijten, op een licht paniekerige manier waardoor ze al snel iets naar voren kwam om haar armen om hem heen te slaan. Hier leek hij even van te schrikken, misschien wel omdat hij dat niet van haar gewend was. Normaal was hij degene die knuffels liep uit te delen en Grace bleef altijd het liefst een beetje uit de buurt van eigenlijk überhaupt lichamelijk contact. Niet dat ze dit deed bij zijn knuffels, maar ze was zelf altijd iets ongemakkelijker met dat soort dingen. Nu wilde ze hem alleen knuffelen, omdat ze hem miste en gewoon omdat ze dat wilde. Hij knuffelde haar dan ook terug. "Sorry als ik je heb teleurgesteld" Zei hij met spijt waardoor ze hem even steviger tegen haar aan knuffelde. ”Nee, nee, tuurlijk heb je me niet teleurgesteld, jij kon er niets aandoen. De enige met schuld hier is die ene jongen, hij zat fout en jij niet.” Zei ze zachtjes terug.

Ze probeerde Maurim zo goed mogelijk te troosten, hem ervan te verzekeren dat er niets met hem zou gebeuren, niet zolang zij ook leefde op deze blauw/groene planeet. Hem zou ze berschermen met al haar spinnetjes en insecten, iemand moest hem maar met een vinger pijn willen doen. Nee, ze kon het echt niet hebben dat hij pijn moest lijden of opgejaagd zou worden door een of andere psychopaat, dat kon niet. Het was niet eerlijk en daarom moest ze voor hem opstappen, als zijn vriend. Ze had geen idee wat die jongen nu precies had willen bereiken hiermee, maar het moest stoppen en ze hoopte dat Jean dat wel zou afhandelen zodat het ook zou stoppen. Iemand zo op deze manier behandelen was gewoonweg wreed.

Daarbij gaf ze haar ‘eerste knuffel’ die uit haar eigen beweging kwam, iets waar hij eerst van leek te schrikken maar al snel sloeg hij ook zijn armen om haar heen. Zachtjes zuchtte ze opgelucht wanneer hij dit deed, want het betekende dat ze hem nog niet kwijt was. Dat hij niet zo gehypnotiseerd was waardoor hij haar niet meer herkende. Iets wat ze natuurlijk al wel iets langer door had, maar nu voelde het helemaal zo dat hij terug was. Hij zei ook sorry voor zijn gedrag van net maar dat was iets wat ze hem al lang vergeven had. Eerlijk, daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. "Zijn naam is trouwens Amadéo" Liet hij vervolgens weten waarop ze even knikte, dat was wel even handig om te weten. Zo kon ze hem bij zijn naam noemen en wist ze met wie ze precies te maken had. "Bedankt, voor alles trouwens" Zei hij en ging weer recht in het bed zitten waardoor zij haar armen ook om hem weghaalde. Haar handen legde ze op haar eigen schoot neer terwijl ze hem aan bleef kijken met een vriendelijk glimlachje. ”Geen probleem..” Zei ze zachtjes waarop ze vervolgens al snel haar hoofd richting de deur draaide waarop iemand klopte.

Diegene kwam ook meteen binnen en meteen keek ze met een gespannen gezicht naar de jongen. Amadéo.. Langzaam gleed ze van het bed af en keek ze hem waarschuwend aan tot ze Jean achter hem in de deuropening zag stappen. Ze keek haar ook even wat onzeker aan, en misschien licht angstig. Slikte even en keek Amadéo weer aan wanneer hij wat stappen dichterbij zette. Meteen pakte ze weer Maurim’s hand vast en zette ze een stapje dichter naar hem toe, om toch wat schuin voor hem te gaan staan, voor het geval dat. Het was puur omdat ze hem wilde beschermen, ondanks dat er misschien niets zou gebeuren omdat Jean daar stond, ze was gewoon erg onzeker over wat er misschien wel kon gebeuren. "Kijk me aan" Zei hij nors, een toon die haar niet aanstond maar ze liet het eventjes over haar heen glijden. Hij keek even naar de grond en vervolgens naar Jean, iets wat Grace aandachtig volgde. "Het is gebeurd" Meldde hij waarop Grace snel Maurim weer aankeek. Opgelucht glimlachte ze kort om vervolgens toch haar blik terug te laten gaan naar Amadéo, want ze vertrouwde hem alsnog voor geen meter..