Closed - To hell and back.

Het was heel vreemd om ergens anders te zijn als op Genosha. Met kalme passen liep de jongeman rond over de straten. Hij negeerde iedereen die hij tegenkwam, zijn ogen stonden dan ook voor zich uit gericht. Als er iemand voorbij wandelde had hij geen idee wie het was en of dat hij die persoon moest kennen. Voor hem maakte het niet veel uit en dat zag je ook. Hij had zijn handen in de zakken van zijn zwarte vast gestoken en de kap over zijn hoofd geplaatst. Zoals gewoonlijk werden zijn vleugels bij elkaar gehouden met een harnas, maar hij had niets van mantel gehad om eroverheen te leggen. Iedereen kon zien in wat voor een staat dat ze verkeerde, maar hij had gewoon niets dat hij kon gebruiken en dat ervoor zou zorgen dat het minder hard op viel. Mede daarom negeerde hij iedereen, omdat hij wist dat er normale mensen tussen zaten. Hij wist hoe anders dat hun gedachtengang was en hij wilde niet weten wat er door hun hoofd spookte.

Kalm keek hij toe hoe dat de grote schuifdeuren van het hospitaal open gingen en hij wandelde naar binnen. Gelijk werd hij ontvangen door de typische geur die altijd in een ziekenhuis hing en om hem heen zag hij veel mensen zitten wachten tot ze naar hun geliefde mochten gaan, tot ze meer wisten of tot het hun beurt was om op onderzoek te mogen. Judas liep regelrecht af op de balie en stak nog snel iemand voorbij zodat hij als eerste aan de beurt was. “Ik kom voor mijn broer, Mattheüs Morlock.” Terwijl de vrouw op haar papieren keek en vervolgens naar haar computer probeerde Judas mee te kijken om te zien wat ze aan het doen was.
Al snel kreeg hij te horen waar dat Matt ergens lag en zonder te twijfelen ging de jongen daarheen. Hij wist goed wat er gebeurt was voor het gevecht, dat hij nog in leven was dankzij Matt. Er liep enkel een litteken over zijn voorhoofd heen van waar hij een steen geraakt had, maar gelukkig was het niet erger als dat. Ergens was hij nog steeds niet zeker of het zo slecht was geweest als hij gewoon was gestorven, maar daar dacht hij niet vaak meer aan. Nu wilde hij enkel weten in wat voor staat dat zijn broer verkeerde.

Ze hadden hem toestemming gegeven om binnen te mogen gaan en dat was ook wat hij deed. Hij wist niet in wat voor een toestand zijn broer verkeerde voor het moment, maar dat was wat hem daarheen drijfde. Zo kon hij het lijden met zijn eigen ogen zien, de schade zou hij misschien bijna zelf kunnen voelen. De deur viel achter hem weer in het slot. Voor geen seconden had hij gegeken naar de persoon in het bed, pas wanneer hij traag zijn hele lichaam naar hem toe draaide zag hij de schade. Een grijns kroop langzaam over zijn lippen naar boven en een sprankel van vreugde stond in zijn ogen. Hij kon enkel toekijken naar het hoopje ellende in het bed.

Het zien van zijn broer bracht oude herinneringen terug naar boven die hij diep vanbinnen begraven had. Voor even kon hij de pijn door zijn eigen vleugels ook weer voelen, maar zo snel als het was opgekomen verdween het weer. De barrières die hij vroeger had opgezet werden terug verstevigd en alle herinneringen werden terug verbannen uit zijn hoofd. Judas wilde er niets van weten. Het was in het verleden en daar zat het goed. Voor nu wilde hij zich enkel focussen op zijn broer die in het bed lag.

Nog niet zo lang geleden hadden zijn vleugels op diezelfde manier naast hem gelegen en nu was het Matt zijn beurd. Veel van zijn veren waren verbrand en het zag er niet meer uit. Als hij nu probeerde de vliegen dan viel die vast gewoon weer naar beneden op de grond, of dat dacht Judas alleszins. Hij kon ook niet meer vliegen, al kwam dat vooral doordat één van zijn vleugels verlamd was. Vliegen met één vleugel was nogal onmogelijk.
Ergens moest hij medelijden hebben met zijn broer. Dat was de normale menselijke reactie die iemand moest hebben, zeker als je het zelf ooit had meegemaakt. Bij Judas ontbrak die emotie helaas. Er was teveel haat in zijn lichaam om iets anders te voelen, te veel woede en jaloezie. Zijn broer had altijd alles gehad wat hij niet had. Hij had het perfecte leven geleid en niet andersom. Tijdens hun eerste ontmoeting op het eiland hadden ze er al ruzie over gemaakt, zo erg dat ze ervoor op gesprek hadden moeten komen. Helaas had het weinig uitgehaalt. De gevoelens zaten veel te diep en zelfs de heldhaftige redding hield daar niet bij, al was hij ergens dankbaar, maar die woorden zou hij niet snel uitspreken.

Het was wel duidelijk dat zijn aanwezigheid niet werd geapprecieerd door zijn broer wanneer die eindelijk de moeite nam om op te kijken. Als het van hem af hing stond Judas alweer buiten, maar hij was absoluut nog niet van plan om te vertrekken. “Oh je wilt niet weten, van alles wat jou had kunnen overkomen is dit toch echt het hoogtepunt, broer van mij.” Het was onmogelijk om de vreugde uit zijn stem en de grijns van zijn gezicht te houden. Rustig wandelde hij naar een stoel die in de hoek van de kamer stond en daar liet hij zichzelf rustig op neer zakken? Zoals steeds moest hij zelf één van de vleugels wat opzij houden zodat hij er niet op ging zitten. “Welcome to my world, misschien ga je nu eindelijk beseffen waar mijn gevoelens vandaan komen.” Hij was absoluut niet van plan om snel weg te gaan, niet wanneer de buitenwereld hem minder te bieden had dan zijn eigen broer.

Judas vond het niet erg dat zijn aanwezigheid niet opprijs werd gesteld, dat was meestal zo dus was hij eraan gewend. Wanneer zijn broer hem echter begon te bedreigen kon hij een grijns niet van zijn gezicht houden en lachten hij er kort om. “Maar natuurlijk, want dat zou je zijn gelukt,’ sprak hij spottend en hij schudde met zijn hoofd terwijl dat hij zich neerzetten. “Mensen moeten dan wat van je denken Matt, iedere keer dat we ergens nieuw zijn en je ziet mijn gezicht val je me aan. Ze gaan nog denken dat je woede problemen hebt.”

Nadat Judas op de stoel was gaan zitten trok hij één been op zodat hij zijn voet ermee op kon zetten. Zijn armen sloeg hij eromheen zodat zijn been op die plek zou blijven staan. “Heb ik je ooit gevraagd om mijn leven te redden?” vroeg hij aan zijn broer. Zijn helder grijze ogen boorden zich diep in die van hem en er stond maar weinig emotie op zijn gezicht af te lezen. Toen hij daar hing had hij schrik gehad op te vallen, maar van de val zelf herinnerde hij zich maar weinig. Zijn hoofd had hij duidelijk gestoten, anders had hij geen litteken op zijn voorhoofd gehad. Echter had het misschien niet zo erg geweest. Waar hij ook kwam leek het ongeluk hem te achtervolgen en hij bleef de meest slechte invloed hebben op mensen, zelfs al wilde hij dat helemaal niet.
Judas had niet opgemerkt dat zijn ogen waren afgedwaalt naar het raam om zo naar buiten te kunnen kijken, naar het mooie uitzicht van de Zwitserse bergen. “Als je een bedankt had verwacht, dan had je me beter in het water kunnen laten liggen.” Weer leek hij elke emotie van zijn stem weg te houden, omdat hij die simpelweg niet wilde tonen. Zijn broer moest niet weten hoe dat hij zich voelde.

Toen hem de vraag werd gesteld of hij niemand anders kon lastig vallen bracht hij een hand naar zijn gezicht en wreef hij nadenkend over zijn kin. “Hmm,” kwam er uit zijn keel wanneer hij naar het plafond keek, alsof het antwoord daarop zou verschijnen. “Nope én nope,” nadat hij die twee woorden uitsprak kwam er een grote glimlach op zijn gezicht, maar duidelijk één die hij niet meende. “Het leek me beter om u lastig te komen vallen, dan rond te wandelen op straat tussen al die arme mensen. Laatste keer dat ik bij mensen in de buurt was begonnen enkele elkaar af te slachten, dat vermijd ik nu liever,” legde hij uit. Judas had absoluut geen zin om gelijk voor een scène te zorgen, om gelijk weg gestuurd te worden naar één of andere plek waar hij niemand zou lastig vallen.

Met een grote frons op zijn gezicht keek hij toe hoe zijn broer zich tevergeefs probeerde op te draaien. Zonder enige moeite veerde Judas toen recht uit zijn stoel en met een paar grote passen stond hij naast het bed van zijn broer. Met een vederlichte aanraking liet hij één hand over een kapotte vleugel glijden. “Ze groeien wel terug,” zei hij uiteindelijk zacht. “Normaal gezien.” Hij had gedacht dat het bij hem ook terug ging groeien, maar ze waren vernield tot in de kern.

Vorige keer dat ze ruzie hadden waren ze er met een straf vanaf gekomen, maar Judas had het vermoeden dat het niet nog eens zo soepel zou gaan. Nu maakten ze deel uit van een samenleving en als ze zich niet gedroegen ging het er helemaal anders aantoe. Judas had het politiebureau al opgemerkt wanneer dat hij onderweg was geweest naar het ziekenhuis. Ergens had hij toen zin gehad om daar binnen te wandelen, gewoon om te zien hoe mensen zouden reageren. Misschien stiekem omdat hij wilde zien of zijn mutatie effect had. Na zijn laatste confrontatie met mensen had hij een hekel aan hen gekregen. Van hem mocht elke normale mens verdwijnen in de vergetelheid. Hij ging ze in elk geval niet missen. Misschien moest hij er toch voor zorgen dat ze elkaar gewoon zouden afslachten en dan zou hij zichzelf een stoel geven op de eerste rij om alles te mogen aanschouwen.
Judas werd weer uit zijn gedachten getrokken door de stem van Matt en hij richtte zijn grijze ogen ook weer op hem. “Hmm, natuurlijk, het is altijd mijn schuld,” het kwam eruit als niets meer als een zachte mompel. Het was ook niet zijn intentie dat Matt het zou kunnen horen. Wanneer was het echter eens niet zijn schuld?

Hij had niet gevraagd voor hulp en misschien ergens diep vanbinnen had hij ook helemaal geen hulp gewenst. Matt had hem echter wel gered zonder dat hij er om gevraagd had. De kans was heel groot dat Judas niet hetzelfde zou hebben gedaan. Misschien had hij zijn broer gewoon laten verdrinken. Hij besloot dan ook dat het veiliger was om zijn mond dicht te houden en er niets op te reageren. Helaas bleef dat niet lukken.
Judas vernauwde gelijk zijn ogen en balde zijn handen om tot vuisten nadat Mattheüs had gesproken. Zijn tanden had hij op elkaar geklemt om niet gelijk met een weerwoord te komen. Wie dacht hij dat hij was dat hij het recht had om zoiets te zeggen? Wanneer er een verontschuldiging werd uitgesproken schudden hij traag zijn hoofd en richten hij zijn ogen op de kalme omgeving buiten. Zelfs de verontschuldiging eindige aanvallend of Judas zag het in elk geval als een aanval. “Als niemand je mag kunnen ze je ook niet kwetsen,” sprak hij vervolgens koud terwijl hij langzaam zijn blauwe ogen weer richten op zijn broer. “Zullen we trouwens eens testen hoe positief jij kan zijn als het blijkt dat die prachtige vleugels van je verwoest zijn tot op de kern? Als je enkel goed bent om onrust te stoken?” Judas had bijna op het punt gestaan om de kamer te verlaten, maar toch dwong hij zichzelf om te blijven. Zoals hij al had gezegd had hij niets beters om te doen.

Langzaam gleed zijn tong over zijn lippen wanneer Matt weer begon te spreken. Het was duidelijk dat Judas niet blij was met al de opmerkingen die naar zijn hoofd werden gegooid. “Wees niet negatief Judas, ga werken aan je mutatie Judas, stop met ervoor te zorgen dat mensen je haten Judas,” hij spuugde bijna iedere woord uit alsof het vergif was. Zijn ademhaling was ondertussen heviger geworden en hij moest zijn best doen om zijn broer niet gelijk aan te vallen. Nerveus begon hij met zijn voet op de grond te tikken voordat hij was recht gekomen. “Misschien is het nog niet in die holle kop van je doorgedrongen, maar we zijn hier niet meer op een school. Zelfs als wilde ik er iets aan doen, het gaat niet.” Zelfs wanneer dat hij zijn mutatie onbewust gebruikten had hij er geen idee van. Het was niet dat Judas het zelf kon voelen, het gebeurde gewoon en hij kon het niet tegenhouden.

Judas besloot om uiteindelijk recht te staan en naar Matt zijn vleugels toe te wandelen. Delen van de veren voelde nog steeds zacht aan onder zijn vingertoppen, terwijl andere juist ruwer waren doordat ze waren verbrand. “Knip de veren van een vogel en uiteindelijk groeien ze weer terug.” Matt leek er niet zeker van te zijn dat het allemaal weer in orde ging komen. Vanuit zijn ooghoeken keek Judas dan ook naar de andere persoon toen dat die toegaf dat hij niet zou weten wat hij moest doen als het niet in orde kwam. Kwaad zijn op alles en iedereen. Wensen dat ze weg waren. Jezelf binnen opsluiten. Elke spiegel bedekken. Verdrinken in zelfmedelijden. “Was jij niet de persoon die zei dat ik minder negatief moest zijn?” Er was maar weinig emotie in zijn stem te bekennen wanneer hij de woorden uitsprak en nog steeds vanuit zijn ooghoeken naar hem keek.