Sinds de vluchtelingen van Genosha waren gekomen, stond heel Sundberg op zijn kop. Nu wilde dit niet zeggen dat het nu zo chaotisch was in het altijd zo rustige stadje, maar onder de oorspronkelijke bewoners van Sundberg – waar Anthony dus geen deel van was, maar waar hij wel al een aantal maanden tussen zat – waren de meningen verdeeld over wat dit betekende voor de toekomst van het stadje tussen de bergen. Tony begreep de onrust, maar ergens was hij vooral zeer enthousiast dat er nu een hele nieuwe bevolkingsgroep was, dat mutanten nu ‘op de kaart’ stonden, om het zo maar te zeggen. Hij was in ieder geval niet meer zo alleen.

Het was dan ook om die reden dat hij online maar eens wat mensen was gaan volgen die ineens in grote getalen Sundberg in hun profiel hadden staan. Anthony was nooit iemand geweest die uitgebreid online contact zocht met mensen die hij nooit zou zien, maar dit was anders – dit waren mensen in de buurt. Stuk voor stuk aantrekkelijke mensen in de buurt, en dus mensen die hij best wilde ontmoeten. Hoewel hij wel degelijk vrienden had in Sundberg, mocht dit getal best iets uitbreiden, en dus had hij gereageerd onder een oproep om poker te spelen. Strippoker, welteverstaan, maar dat hoeft niet eens meer genoemd te worden – in iets anders zou Anthony nooit geïnteresseerd zijn.

De woningen voor de mutanten waren in een razend tempo uit de grond gestampt. Waar nu honderden identieke huisjes stonden, had eerst een groot leeg stuk grond gestaan waar de gemeente al jaren vage plannen voor had gehad. Nu de woningnood groot was geweest, had er opeens schot in de zaak gezeten. Sinds het arriveren van de grote groep vluchtelingen, was Anthony er niet meer geweest. Voorheen was er, voor zover hij wist, niet eens een buslijn geweest die naar die specifieke plek reed. Nu waren er meerdere bussen en kon je vanaf het treinstation ieder kwartier in de nieuwbouwwijk komen.

Vandaag had hij voor het eerst één van die bussen genomen. Inmiddels was hij aangekomen bij de bushalte die de pokermeid had doorgegeven. Met zijn oortjes in en de muziek hard aan, een sigaret tussen zijn vingers, stond hij op zijn telefoon te zoeken hoe hij nu verder moest. Gezien hij geen idee had waar hij precies moest zijn en ieder huis hier letterlijk dezelfde was als de vorige, had hij de hulp van Google Maps hard nodig. De wandeling zou nog geen drie minuten duren. Prima.

Zijn tred volgde het ritme van de muziek en zijn hoofd bewoog rustig mee terwijl hij zijn blik op zijn telefoon in plaats van op de stoep gericht hield en de sigaret langzaam oprookte. Toen op zijn scherm zichtbaar werd dat hij er zou moeten zijn, keek hij op. Hij stond voor een huis dat geen beschrijving behoefde want, wel, hij had er inmiddels al vijftig gezien die er precies zo uit zagen. Voor de deur stonden een jongen en een meisje te wachten. Anthony zijn blik transformeerde van neutraal naar een smiechterig grijnsje.


“Hey,” begroette hij de twee, waarna hij de headphones uit zijn ogen trok en een laatste hijs van de sigaret nam vooraleer hij hem weggooide en het paadje naar de voordeur afliep. Toen hij zich bij de twee had gesloten, liet hij zijn blik snel en keurend over de personen glijden. Helemaal niets mis mee. Hij rolde zijn oortjes op en stak ze weg in de broekzak van zijn zwarte skinny jeans. “Hebben we er zin an?” vroeg hij lacherig, zijn blik van het meisje naar de jongen glijdend.