Onderwerp: Number 66 ;; This house rules di okt 31, 2017 10:34 pm
Zijn rolkoffer ratelde over de stoeptegels van de vers bestraatte straat. Hier zouden hij en zijn medeleerlingen onderdak vinden in de rijen van identieke huisjes. T was al bijna alsof hij een huisje-boompje-beestjes man was geworden in de suburbs. Gelukkig liep Wren enkele meters achter hem en ook in verderop in de straat zag hij enkele jongeren met tassen sjouwen. De nummers stegen gestaag door, maar ze moesten nog wel eventjes. Flauw hoor van de bus, om hen aan het begin van de straat af te zetten. Maar hoe sneller ze liepen, hoe sneller ze een kamer konden claimen.. Dus probeerde Allen er toch de pas in te houden. Het was lastig om met één vrije hand de koffer mee te slepen, terwijl over zijn schouder ook nog een half dichtgeritste rugzak hing. Toen hij ook nog eens een trapje op moest voordat ze bij hun voordeur aan kwamen ging het al bijna mis en de koffer flikkerde op de grond. “fuck, kutzooi..” vloekte hij zonder schaamte, terwijl hij met een dramatische kreun door zijn knieën zakte en de koffer weer beetpakte. Eenmaal bij de voordeur stapte hij opzij om Wren de deur open te laten maken. “Sorry, ik heb m’n hand vol,” gaf hij aan, want stel je toch eens voor dat zijn vriendin voor één seconde zou vergeten aan zijn oorlogsverwondingen te denken. “Trrrtrrrtrrr,” immiteerde hij een drumroll, terwijl de deur werd geopend. En ze waren binnen! Home, sweet home! “Kamers claimen!” riep hij enthousiast.
De hal en woonkamer werden voor nu genegeerd, Allen raasde meteen de trap op naar boven. Hij had weinig aandacht voor zijn koffer, die tegen de treden aan bonkte met elke stap. Boven zag hij meteen een ruime kamer met uitzicht op de kleine achtertuin, en die kamer schreeuwde kies mij. Geen gezeik met eerlijk verdelen, gewoon het recht van de dibs. Dus liep Allen naar binnen en gooide meteen zijn koffer op het linker bed. Vlug daarna volgde zijn eigen lichaam, die hij op het bed liet ploffen om de zachtheid te checken. Mmm, dat waren kwaliteitsmatrassen hoor. Helemaal chill. Bijna werd Allen verleid om te blijven liggen, maar het gerommel in de andere kamers bracht hem weer bij de les: Huisgenootjes! Hij wist al dat hij hier met Wrennie en Charles zat, super chill, maar er waren meer dan drie bedden hier dus er zouden vast nog anderen komen.
Daarom begaf hij zich weer naar de trap, die hij ditmaal iets kalmer gebruikte tijdens zijn afdaling. De woonkamer had een uitnodigende bank, waarop hij dankbaar neerzonk. Met zijn hoofd achterover hangend en een grote grijns op zijn gezicht nam hij het allemaal in zich op. Toen hij iemand hoorde hoorde schoot hij weer een beetje overeind. “Heyy! Is het tijd voor de eerste huisvergadering van casa..Eh?” Hmm. “Nou, we hebben sowieso een huisnaam nodig,” besloot hij. Een prachtig eerste agendapunt. “IEDEREEEN VERZAMELEN, BITTE SCHNELL!!” riep hij dan ook luid. De gekke Duitse woordjes van de Zwitserse bevolking konden Allen wel bekoren, waardoor hij ze dus ook in zijn vocabulaire had geïncorporeerd. “Kom erbij, kom erbij,” sprak hij uitnodigend, terwijl hij opzij schoof op de bank om voor iedereen plek te maken. Allen was heus wel lief, hoewel hij nu vooral lawaaiig en hyper over kwam waarschijnlijk.
[OOC: Eerste huistopicje voor Casa Naamloos, inwoners Wren, Rachelle, Charlie, Vick, Garrett en Allen~ Voor wie zin heeft dacht ik een leuke eerste kennismaking/huisvergadering ]
Onderwerp: Re: Number 66 ;; This house rules do nov 02, 2017 4:57 pm
Home sweet home
Zwitserland. Wie had dat gedacht? Een Godfrey tussen de alpenbloemen en koeienweides. Ja, dit was absoluut een van de laatste plekken op aarde waar iemand hem zou komen zoeken. Hoewel Garrett eerder de voorkeur gaf aan een warm eiland had hij niet bepaald veel in te brengen gehad in deze keuze. Hij herinnerde zich nog de chaos na het gevecht op Genosha. Hij herinnerde zich nog de ruzie met zijn ouders aan de telefoon om hem van het onveilige eiland weg te halen, en het eerstvolgende dat hij zich herinnerde was de treinreis naar Zwitserland.
Stijf onder de medicijnen hadden de dokters hem moeten vertellen dat er een bombardement was geweest. Ze hadden hem verteld dat zijn linkeronderbeen niet meer te redden viel en deze geamputeerd moest worden. Garrett was woest. Hier had hij nooit om gevraagd. De enige reden waarom hij naar die verdomde school was gegaan, was het dreigement van zijn ouders geweest. Ze dreigden hem onterven en nu zat hij dankzij hen met anderhalf been nog steeds opgescheept op een plek waar hij in de eerste plaats nooit had willen zijn. Hoewel Garrett het liefst gebruik maakte van een van de Godfrey ziekenhuis faciliteiten, was hij absoluut niet van plan om meer terug naar huis te gaan. Hij zou het zijn ouders betaald zetten; om te beginnen met het plunderen van hun bankrekening.
“Uitladen maar heren!” schreeuwde hij tegen de Zwitserse bezorgers. Op zijn krukken manoeuvreerde Garrett zich naar de voordeur van zijn nieuwe thuis. De deur stond nog open en niet veel later hoorde hij een stem over een 'huisvergadering' terwijl hij zich een weg naar binnen baande. “Voor we het gaan hebben over een huisnaam. Waar willen jullie de nieuwe tv-en geluidsinstallatie hebben?”
Character Profile Alias: The Dictator Age: 16 years Occupation: Lazy student
Onderwerp: Re: Number 66 ;; This house rules do nov 02, 2017 8:51 pm
Tja, als alles wat je had in de fik vloog, dan moest je een nieuw huis zoeken. Het leek teveel op hun oude situatie. Het was de hele reden dat ze nu doodsbang was voor vuur. Het was een soort van instinctuele angst geworden, een reactie waar ze niet eens meer over nadacht. En ook nu probeerde ze gedachten aan wat er allemaal gebeurd was uit haar hoofd te houden. Het was goed nu, toch? Ze waren in Sundberg, één of ander heikneuter dorpje in the middle of nowhere. En dat was helemaal prima, omdat het eigenlijk wel veilig voelde hier. De lucht brandde niet, niemand gilde, of rende. Je zag alleen aan de gezichten dat sommigen nog steeds aan het zo ver wegge verleden dachten, maar niet Wren hoor. Zij was allang over alles heen. Of ja, dat probeerde ze zichzelf te vertellen. Ze kon niet vergeten hoe het was geweest toen er vliegtuigen met bommen kwamen...
Oh shit, ze liep wat achter. Wren jogde wat om Allen weer bij te benen. Haar war hero, die met stevige passen naar hun nieuwe huis liep. Godzijdank dat ze met Allen en Charlie in een huis zou komen, dan hoefde het tenminste niet saai te worden. Wren schudde de eerdere nare gedachten van zich af en besloot zich daarop te focussen. Hun nieuwe huis zou absoluut het beste huis van de hele straat worden! 'Ohmigod,' klaagde Wren. 'Waarom rijdt die domme bus niet gewoon tot hier door? Ze kunnen toch niet verwachten dat we ZESSENZESTIG huizen ver lopen?' Het was gewoon oneerlijk. Ze hadden hen net zo goed af kunnen zetten! 'Ik bedoel, had je niet je oorlogswonden kunnen gebruiken voor een gratis ritje? Ik kan zo ervoor door als je nurse ofzo, dan kan ik ook mee.' Wren klaagde luid over de afstand, maar ze was zo ondertussen wel stevig aan het doorlopen om Allen bij te houden. No way dat ze later dan hem aan zou komen. Er zou dan namelijk een probleem komen als ze kamers gingen dibsen! Wren was vastbesloten zich niet gewonnen te geven.
Ohja hoor, zij moest de deur opendoen. Wren rolde dramatisch met haar ogen, maar deed verder zonder klagen wat er van haar gevraagd werd. Om heel eerlijk te zijn was ze bezorgd om Allen en hoopte ze dat het snel goed zou komen met zijn verwondingen. Maar dat zou ze zomaar nog niet zeggen! Zijzelf was er goed vanaf gekomen; ze was er uiteindelijk niet in geslaagd om Allen te bereiken op het strand, omdat ze toen richting de reddingsboten werd gesleept. Ze had de anderen pas weer gezien toen ze in Zwitserland afgezet waren. De rest van de reis was alleen maar chaos geweest, chaos die ze met een zwaar gevoel in haar maag en een dichtgeknepen keel had doorstaan. Maar nu ze wist dat Allen en Charlie okay waren, kon ze weer vrolijk haar asociale zelf zijn.
Ze zwaaide de deur open en liet Allen eerst binnen (I am a generous God). Daarna volgde ze, gooide de eerste paar deuren op de benedenverdieping open, terwijl Allen al de trap op rende. Jaaa, damn right! Een van de deuren op de benedenverdieping verborg een slaapkamer met twee bedden. Zonder te twijfelen gooide Wren haar koffer op het bed het verst weg van de deur. Natuurlijk ging ze op de benedenverdieping slapen! Wie wilde er nu traplopen in de vroege ochtend? Zij zou tenminste veilig naar haar bed kunnen als ze ladderzat was. Ha, daar had meneer Allen niet over nagedacht. Erg lang de tijd om hierover te gloaten had ze niet, want ze hoorde Allen iemand begroeten, en iemand anders antwoorden. Oohhh, een mystery huisgenootje? Zij was er helemaal klaar voor! Vooral toen Allen "bitte schnell" schreeuwde wist ze dat zij absoluut nodig was in dit gezelschap. Niemand schreeuwde dat en liet haar erbuiten.
'Yesss, aan de kant,' riep ze enthousiast. Wren kwam net binnen om het moment dat Allen de bank vrijmaakte voor meer mensen. Die aanbieding liet ze niet aan zich voorbij gaan, dus plofte ze hard neer op de bank. 'Oh, een huisnaam,' knikte ze daarna gelijk, herinnerde zich dat zij en Allen hadden besproken dat ze die echt nodig hadden. Dat was zeker belangrijk.. maar niet belangrijker dan de nieuwe jongen op krukken, die vroeg waar ze de tv wilden hebben. Wren staarde hem even verbaasd aan, maar toen ze zag dat er ook echt mensen met een tv binnenkwamen waggelen had ze het niet meer. 'Wowowowow Allen,' probeerde ze zijn aandacht te trekken, daarbij enthousiast in zijn zij prikkend. 'Ik weet met wie wij vriendjes moeten worden!' Tja, Wren was nu eenmaal om te komen met materiële zaken. 'Kan het niet tegenover de bank staan?' opperde Wren, genius die ze was. Dat leek haar het meest logisch: zij zat daar immers al. En de tv had geen reden om ergens anders te zijn.
'Aight, welkom,' groette ze de jongen. 'Ik ben Wren, aangenaam!' Ze besloot hem geen hand te geven, aangezien het eruit zag alsof dat niet makkelijk zou gaan met de krukken. En omdat ze zich zo laat bedacht dat ze een hand moest geven dat het awkward zou zijn, maar dat was maar 80 procent van de reden waarom ze geen hand gaf. 'Hoe heb je dat allemaal van het eiland afgekregen?' vroeg ze, oprecht verbaasd. Zij had niet eens zulke dingen om mee te nemen, hoe moest ze dat weten? Natuurlijk was het logischer dat hij het nieuw had en helemaal niet van het eiland had meegenomen, maar goed, daar dacht Wren even niet aan. 'Goed, we zijn al met drie,' ging ze verder, zich weer naar Allen kerend. 'Is 50% van de populatie van Casa Nuevo niet voldoende om een party te starten?!' Een zeer belangrijke vraag, zeker eentje waar ze direct een antwoord op verwachtte. Ze had haar telefoon ook al in haar hand, was helemaal klaar om uit te zoeken waar de dichtstbijzijnde supermarkt was, zodat ze wat drank kon scoren. Niet dat ze het erg zou vinden als er meer mensen zouden zijn, maar hey, je kon met drie ook een prima feestje vieren! Daarbij zou ze alles doen om het uitpakken van haar tas uit te stellen, zoveel was zeker.
Onderwerp: Re: Number 66 ;; This house rules zo nov 12, 2017 8:28 pm
Allen keek verbaasd op toen er naast een jongen van ongeveer zijn leeftijd ook middelbare mannen binnen kwamen schuifelen, met dozen beladen. Zozo, verhuizers, dat was een luxe die hem niet aan was geboden. Allen maakte tussen zijn tanden door een fluitend geluidje. Toe maar. Voordat hij jaloers kon worden of kon klagen dat hij ook wel wat hulp had kunnen gebruiken viel zijn oog op het been van de ander. Of liever gezegd, het gebrek daaraan. Oh, het was een manke. Dat verklaarde veel.
Zuster Wren was naast hem neer geplofd en ook zij leek onder de indruk van wat de nieuweling mee bracht. Alleen bracht ze dat iets minder subtiel tot uiting, met geprik – “auw” – en opgewonden gemompel. En een slim voorstel, om de technologie van meneer Piraat tegenover het bankstel te plaatsen. Helemaal mee eens. “Een klassieke, maar perfecte plaats,” stemde Allen met haar idee in. “Welkom inderdaad, ga zitten – lukt dat zo?” Allen sprong overeind, om indien nodig de mankeman een handje te helpen, op de goeie manier. Omdat het niet echt chill zou zijn als de ander met krukken achter het kleed bleef steken en dan op z’n bek ging. Dat zou eerlijk waar ongemakkelijk zijn. “Ik ben Allen, je kamergenoot!” Dat besloot hij zomaar even, want hallo, als de ander een TV mee bracht wilde hij daar wel meer mee optrekken.
“Het hele leven is een feest, Wrenlief, we moeten alleen zelf de slingers ophangen.” Duh. Beste gezegde, hij wilde het op een tegeltje in de woonkamer. Dit feestje kon wel nog wat gebruiken, zoals wat drinken. Dus stond hij op en begaf zich naar de keuken. Die was uiteraard nog vrij leeg, maar door alle kastjes open te trekken vond hij uiteindelijk wel wat glazen en een halfvolle fles limonadesiroop die hij op tafel knalde. “Limo, anyone?” Een kan met water maakte het tafeltje af. Voor zichzelf schonk Allen alvast een glaasje in, die hij dorstig leegdronk. Bij het terug lopen was zijn oog gevallen op de halfopen deur van Wren’s kamer.. de begane grond. Hmm. Misschien moest hij maar een kamerruil voorstellen, zodat zijn nieuwe maatje niet de trap op en af hoefde telkens. Dat zou wel zo sociaal en aardig zijn.. Dus het zou vast even moeite kosten om zijn blauwharige vriendin te overtuigen.
Onderwerp: Re: Number 66 ;; This house rules zo nov 12, 2017 10:29 pm
Home sweet home
Garrett twijfelde er niet aan dat hij een goede eerste indruk had achtergelaten. Hij hoefde niet eens moeite te doen om het van hun aura's af te lezen; hun gezichten en reacties zeiden al genoeg. Hoewel ze wellicht blijer waren met de aanwezigheid van het plasma beeldscherm dan zijn aanwezigheid, maar dat was iets waar dan snel verandering in zou komen. Niet dat het hem echt wat kon schelen, want Garrett pronkte immers graag met het feit dat hij rijk was. "De naam is Garrett, Godfrey," voegde hij eraan toe. Misschien werd het met het noemen van zijn achternaam meteen ook duidelijk waar het geld vandaan kwam. Maar gezien de meid vroeg of hij deze installatie all the way van Genosha had meegezeuld, twijfelde hij eraan of ze snugger genoeg waren om die link te maken. "Het is het nieuwste van het nieuwste," verzekerde hij Wren tenslotte. Hij wees de verhuizers vervolgens de plek toe met zijn kruk en wendde zich toen tot de jongen die hem nogmaals welkom heette.
Pas toen Garrett hem goed in zich opnam, merkte hij de merkwaardige straling rond de jongen op. Zijn aura was een stuk sterker dan die van de meeste mensen. Misschien had het te maken met zijn mutatie? Dat was iets waar hij waarschijnlijk snel achter zou komen en eerlijk gezegd was Garrett wel nieuwsgierig naar wat zijn nieuwe huisgenootjes in petto hadden. De jongen bood hem aan om te gaan zitten, en of dat zou lukken. "Natuurlijk," verzekerde hij hem. "Er is vast wel genoeg plek op de bank naast mijn nieuwe huisgenootje, nietwaar?"
"Dus een huisnaam...," begon Garrett terwijl een glas limonade voor hem werd ingeschonken. Hij gaf zelf liever de voorkeur aan iets sterkers, maar misschien werd de echte drank bewaard voor later. De housewarming was immers nog maar net begonnen.
Onderwerp: Re: Number 66 ;; This house rules zo nov 19, 2017 7:21 pm
Iets had hem afgeleid vanaf het moment dat hij uit de bus gestapt was. Iets had hem afgeleid. Zijn lichte kijkers bleven de jonge vrouw volgen die naar hem gelachen had, een knipoog naar hem toegeworpen had op het moment dat hij uit het voertuig was gestapt. Hij had zich een beetje laten meeslepen, had Allen en Wren uit het oog verloren. Op het moment dt hij zijn blik van haar had kunnen afscheuren, had hij pas gemerkt dat de twee al doorgelopen waren. Zonder hem, druk bezig met zich af te vragen waarom de bus hen niet gewoon tot aan hun bestemming kon brengen.
Als de brandwonden aan zijn been hem niet tegengehouden hadden, zou hij waarschijnlijk achter hen aan gerend zijn. Dan zou hij hun hebben kunnen inhalen om Allen alsnog te vertellen over de chick die hen net gepasseerd was. Spijtig genoeg voor him verhinderde de pijnscheut die door zijn lichaam trok hem ervan om te rennen, dus zette hij een rustig tempo in, zijn koffer achter zich aan trekkend. Charlie wist precies waar hij heen moest en eenmaal hij daar was, kon hij zich op zijn gemak op de bank zetten en niets doen voor de rest van de dag.
En toen besefte hij dat ze nog kamers moesten verdelen. Nee.
De jongen versnelde zijn pas wat, probeerde de lichte pijnscheuten te negeren terwijl hij zijn ogen op zijn bestemming gericht hield en zijn kaken op elkaar klemde. Allen ging niet met de beste kamer lopen, dat ging niet gebeuren.
Een verhuiswagen die hem voorbijreed en precies voor het huis waar hij moest zijn bleef stilstaan, deed hem heel even fronsen. Hadden ze misschien toch alle meubels die op hun kamer in Genosha hadden gestaan meegenomen? Nee, alles was platgebombardeerd, no way dat ze nog iets onder het puin vandaan hadden kunnen halen. Maar wat zat er dan in die verhuiswagen?
Nieuwsgierigheid liet hem nog sneller gaan totdat hij het huis bereikt had. Voorzichtig piekte hij naar binnen en een brede grijns verscheen op zijn gezicht toen hij zag hoe er een televisie op zijn plek werd gezet. Een duw in zijn rug zorgde ervoor dat hij richting de woonkamer liep, even achterom kijkend naar de persoon die hem geduwd had. Meer mannen met spullen.
”Wat is er hier aan het gebeuren?” Met zijn handen in zijn zakken liep hij de woonkamer binnen en liet zich zonder verder iets te zeggen naast Wren op de bank ploffen. ”Jullie konden niet eventjes wachten? Ik ben helemaal alleen naar hier moeten lopen.” Natuurlijk begon hij met klagen. Hij zou zichzelf niet zijn als hij er niets van zou zeggen.
Het was pas daarna dat hij de nog onbekende jongen opmerkte. ”Oh hallo. Ik ben Charlie, aangenaam.” Hij glimlachte vriendelijk naar de jongen voordat hij zich iets voorover boog zodat hij zijn aandacht op zijn broer kon richten. ”Je hebt net een chick gemist. Je was zo druk met Wren aan het klagen over het feit dat je helemaal naar hier moest lopen dat je haar stralende glimlach niet eens hebt gezien.”
Onderwerp: Re: Number 66 ;; This house rules di nov 21, 2017 1:33 pm
Time just flies, but I still carry on
Terwijl ze uit het raam van de bus keek bedacht ze zich waarom ze dit had gedaan, waarom was ze naar Genosha gegaan? Er werd haar verteld dat het een veilige plek voor mutanten was en nu zaten ze in Zwitserland omdat het eiland volledig gebombardeerd was. Het was volledig tot as gebracht en het had vele levens gekost. Gelukkig had ze nog niet erg lang op het eiland gezeten en echt vrienden had ze nog niet dus daarvan kon ook niemand dood zijn. Toch had ze wel lichamen zien liggen, en dat was geen goed teken. Het was dat ze zelf nog op het nippertje weg kon komen of anders had ze hetzelfde lot gehad. Ongelofelijk. Hoe moesten ze nu wel vertrouwen dat het veilig was? Het plotseling stoppen van de bus haalde haar uit haar gedachten en ze begon op te staan. Hoe dan ook, het maakte nu niet meer uit, misschien waren ze nergens veilig maar dat ze hun er niet van moeten stoppen om toch een bestaan op te bouwen. Plus, misschien was Zwitserland wel veilig, wie wist het?
Koffers had ze niet echt bij zich want het grootste gedeelte was toch verbrand, dus ze zou later nog wel wat gaan shoppen. Ze had enkel een tas bij zich met de meest belangrijke dingen en dat was voor nu oké, ze moest desnoods maar gewoon blij zijn dat ze nog leefde want dat had ook anders kunnen zijn. In een rustige pas liep ze naar het huis dat haar werd toegewezen. Ze zou waarschijnlijk wel wat later zijn doordat ze eerste bus vol zat, dus ze moest de volgende nemen. 66, dat waren flink wat huizen die ze moest passeren en het duurde dan ook wel even, maar ze kwam er wel. Bij binnenkomst gleden haar ogen meteen over de vreemde figuren in de kamer en het leek haar een druk stel. Oh help.
Zonder erg veel te zeggen zette ze haar tas op de keukentafel en keek ze hun vervolgens weer even aan. Twee roodharige jongens leken sprekend op elkaar en zou vast en zeker ook familie zijn, tenminste dat gokte ze. Het meisje had fel blauw haar en de andere jongen leek vrij normaal op het feit na dat hij een been miste. Dat leek best pijnlijk en meteen vroeg ze of dit misschien door het bombardement kwam. ”Hallo?” Vroeg ze terwijl ze de vreemden aankeek. Ze keek nog een keer in het rond en bedacht zich dat ze wel graag haar kamer wou zien. ”Hebben jullie al kamer uitgekozen?” Vroeg ze vriendelijk. Ze hoopte eerlijk gezegd een eigen kamer te hebben, want privacy enzo maar ook omdat het voor de ander misschien onprettig kon zijn om bij haar op een kamer te slapen gezien ze haar mutatie nog niet helemaal onder controle had.
Onderwerp: Re: Number 66 ;; This house rules di nov 21, 2017 10:32 pm
Vick gooide zijn weekendtas over zijn schouder en keek eens goed rond. Zwitserland, werd hem verteld, was waar ze naartoe verhuist waren. Dit was niet de eerste keer dat hij in Zwitserland was. Sterker nog, er was een mogelijkheid dat hij het dorpje eerder had bezocht. Hij had echter niet de kans om er goed over na te denken. Zodra hij zijn blik op de andere leerlingen wierp richtte hij het snel op de enveloppe die hij in zijn hand had. De leerlingen waren gewond. Vick wilde niks liever dan zijn spullen in zijn nieuwe kamer dumpen en de weg naar het ziekenhuis zoeken om vervolgens alle gewonden te helpen, maar hij wist dat dit geen slimme zet was. Het was beter om een laag profiel te houden in deze tijd. Niemand kon nu iemand gebruiken die de held ging lopen uithangen. Ze hadden de situatie vast onder controle. Misschien dat hij van de week even langs ging om er zeker van te zijn dat zijn hulp niet nodig was. Hij draaide de enveloppe om in zijn hand en zag dat zijn naam met krullige letters opgeschreven was. Onhandig opende hij de enveloppe en vind behendig de sleutel op, die hem mede deelde dat zijn huisnummer 66 was. Hij grijnsde subtiel en begon met lopen. Het was zeker een stukje, maar hij vond dat hij niks te klagen had. Hij hoefde namelijk geen rekening te houden met brandwonden, gebroken armen en andere verwondingen. Terwijl hij naar de voorbijgaande huizen en de struggelende studenten keek, realiseerde hij zich dat er geen enkele reden oor hem was om verdrietig in een kamertje te gaan zitten. Ja, hij had niet kunnen helpen. En ja, hier vloed hij zich schuldig over. Maar hij had veilig aan de kust gestaan terwijl vrijwel elke andere student op het eiland gewond was geraakt. Hij glimlachte zwakjes naar een jonger meisje naast hem die haar koffer achter zich aan rolde. Nee, er was geen reden voor hem om verdrietig te zijn. Hij zou juist proberen wat emotionele steun te bieden waar nodig en de rest van de tijd net zo blij en opgewekt te zijn als anders. Op deze manier was de kans groter dat de mutanten om hem heen de tragische gebeurtenissen beter verwerkten. Niemand zou er wat aan hebben als hij verdrietig liep te zijn omdat hij niemand had kunnen helpen. Hij stopte bij het juiste huis en keek verbaast naar de verhuiswagen die ervoor stond. Waren de huizen nog niet ingericht? Moesten de meubels nog in de woningen geplaatst worden? Hij haalde zijn schouders op een liep voorzichtig naar binnen. Zodra de woonkamer in zicht kwam realiseerde hij zich dat hij ietwat aan de late kant was. "Eh, goedemiddag? Als het goed is zijn jullie mijn nieuwe huisgenoten," zei hij twijfelend terwijl hij uit de weg stapte van een mopperende verhuisman. Hij gooide zijn weekendtas van zijn schouder en legde hem in een hoekje waar niemand er last van zou hebben. Een kamer zou later wel komen. "Mijn naam is Vick Moore, aangenaam allemaal," stelde hij zich voor terwijl hij begon te tellen hoeveel mensen er al in de kamer waren. Hierdoor kwam hij snel tot de conclusie dat hij inderdaad laat was. De laatste, om precies te zijn. Hij trok een spijtige blik. "Sorry voor mijn late entree. Heb ik veel gemist?" Hij pakte een stoel van de keukentafel en ging bij het groepje zitten waarna hij zijn huisgenoten afwachtend bekeek.
OOC: omg please forgive me. Dit is de eerste keer in een lange tijd dat ik weer Nederlands schrijf en ik moet echt weer even in het ritme komen ofzo :C
Wren Máraz
Class 2
Aantal berichten : 274
Character Profile Alias: The Dictator Age: 16 years Occupation: Lazy student
Onderwerp: Re: Number 66 ;; This house rules vr nov 24, 2017 8:54 pm
Het was wel meer dan duidelijk dat Wren de tv één van de beste persoonlijkheidskenmerken van de nieuwe huisbewoner vond. Verder had ze nog niet echt een idee over hem, wie had er nu tijd om daarover na te denken als je moest beslissen waar de tv kwam? En ja, uiteindelijk was dat logisch: de tv kwam waar Wren was en dat was dus pontificaal in het midden van de muur tegenover de bank. Nu was dat een klassieke en populaire plek voor de tv, dus Wren had geen probleem om de anderen daarin mee te krijgen. Godzijdank. Wren negeerde het feitje over zijn achternaam, simpelweg omdat ze geen zin had daar tijd in te steken. Het was belangrijker dat dit het nieuwste van het nieuwste was. Dat was nu nog eens iets waar ze thuis nooit van had mogen genieten. Nou, als deze dude niet te irritant was zou ze het vast nog goed met hem kunnen vinden. Wren waardeerde het materiële ook wel in haar vriendschappen en kennissenkring.
'Jaaaa, ik wil limo!' riep ze, net wat te laat achter Allen aan. Toen was ze gelijk alweer afgeleid, want daar was haar tweede favoriete Springs; Charlie. 'Yooo,' begroette ze hem dan ook hartelijk, toen hij naast haar op de bank plofte. 'Ja man,' reageerde ze toen hij over hun looptempo klaagde. 'Die kamers gingen zichzelf niet verdelen!' Wren rolde met haar ogen, maar de lach op haar gezicht zei al genoeg. Ze was gewoon een beetje vervelend aan het doen, maar ze meende het niet echt. 'Weet je wat, Charles, ik zal het goedmaken. How about dat ik zo drank ga shoppen voor ons feestje?!' Nou, was dat niet eens een idee? Wren had best wel wat medelijden met de Springs broertjes en hun verwondingen, en nu ook met Mr. Rich Guy en zijn ontbrekende been. Ze wist niet wat er van de rest van haar huisgenootjes ging worden, maar ze wist wel dat ze zo'n vrijgevig en goed persoon was dat ze de eerste ronde drank in zou slaan.
Maar eerst belangrijkere dingen. Er was een hoop testosteron in dit huis op het moment, dus zodra de volgende huisgenoot binnenkwam wist Wren wat haar te doen stond. Zij ging dit meisje dibsen. Zonder haar tijd te verdoen stond ze op toen het meisje vroeg of de kamers al verdeeld waren en liep naar haar toe, zodat ze zich fatsoenlijk voor kon stellen. 'Hoi! Ik ben Wren, aangenaam!' Wren probeerde één arm door de arm van de ander te haken en keek naar haar, daarna naar de anderen. 'Er zijn maar drie kamers,' legde ze uit, 'dus jij bent mijn nieuwe roommate! No way dat je met één van deze gasten op de kamer hoeft!' Zij was duidelijk de betere keuze! DIBS DIBS DIBS, riep ze in haar hoofd, maar ze besloot dat haar slachtoffer zich dan misschien iets teveel slachtvee zou voelen en beslot het niet hardop uit te spreken. To be fair, ze wist helemaal niet of Mr. Rich Guy een goede roommate zou zijn, maar ze gunde het meisje niet die puberbommen van tweelingbroers. Nee, jongens en meisjes zouden netjes gescheiden zijn in dit huis! Het was niet alsof de nieuweling écht een keuze had. Het was semi-optioneel.
Oh, nog één iemand. En de laatste. 'Hey,' reageerde Wren. 'Ik ben Wren! Je bent te laat om een kamer uit te kiezen, jammerrrrr,' zei ze, alsof hij de laatste was die bij een race binnen was gekomen. 'Maar het goede nieuws is dat je met onze enige echte Charlie op een kamer mag!' Dacht ze, het was eigenlijk meer een random gok. Wren had niet bepaald opgelet en ze wist niet of Allen en Charlie nu samen op een kamer gingen, of dat Rich Guy al iemand geclaimd had. En anders had ze nu alles even opgelost. Ze was zo slim.
Wren liet het andere meisje weer los. 'OKAY, aankondiging!' zei ze, hard genoeg om gehoord te worden - alsof ze normaal al niet hard genoeg praatte, maar goed. 'Ik ga drank halen zodat we een goed feestje kunnen houden! Sundberg heeft vast wel een supermarkt,' zei ze vol vertrouwen. En haar telefoon zou haar wel vertellen waar die was. 'Roep maar als je een voorkeur hebt en ik zal kijken of ik het kan onthouden! Als er iemand mee wil om te helpen dragen moet je dat vooral doen!' Even bleef Wren staan, in afwachting van enthousiaste suggesties, en daarna liep ze naar haar amazing kamer op de benedenverdieping om haar portemonnee en sleutel weer van het bed te rapen, waar ze ergens beland waren toen ze haar tas erop gegooid had. Zij zou dit feestje wel eens even leven inblazen.
Onderwerp: Re: Number 66 ;; This house rules za nov 25, 2017 5:26 pm
Garrett Godfriet, duidelijk zijn nieuwe beste vriend. Hij zou met alle liefde wat deuren voor hem open houden in ruil voor de chille goodies die Garrett met hun kon delen. Of een glaasje limo inschenken. Lekker old school cool suikerwater drinken, in plaats van alcohol. Bij gebrek aan beter was het toch wel lekker om de keel te smeren. Garrett zat te mijmeren over een huisnaam, iets wat Allen zeer apprecieerde. Geen gezeur van ‘is dat nou wel nodig?’, gewoon nadenken over iets leuks. Het was immers een belangrijke beslissing, hun eerste gezamelijke keuze! Maar eerst arriveerden de laatkomers (mocht je dat zeggen als er geen tijdstip afgesproken was?) één voor één.
Zijn roodharige broeder kwam binnen, ohja, die was te sloom geweest daarstraks, dagdromer. “You snooze, you lose,” deelde hij Charlie mede met een plagerige blik, die algauw verbleekte toen Charlie vertelde dat hij een leuke dame had gespot. Allen nam ook weer plaats op één van de banken en dronk bedachtzaam van zijn limo. “Heb je gezien waar ze woonde?!” vroeg hij dan urgent, dit was belangrijke info! Al zou het ook wel terecht zijn als Charlie die insider informatie niet met hem zou delen – en slim ook, want Allen was knappe concurrentie~
Er kwam een lady binnen, waarop Allen een beetje opveerde vanuit zijn luie hang positie. “Welkom, kom binnen!” Vriendelijk zwaaide hij. “Ik ben Allen, niet te verwarren met Charlie daaro.” Zeker niet nu hij één gipsen pols had. Maar voor hij verder kon gaan voor pity points en heroïsche verhalen – of zich af kon vragen of het meisje misschien een leukere kamergenoot zou zijn, had Wren haar al gedibst. Nouja, wel terecht ergens.
De laatste kwam binnen, een beetje een timide jongeman. Ach, die verlegenheid sloegen ze er wel uit – met liefde natuurlijk en zonder letterlijk geweld. Nee, gewoon door wat feestjes zou iedereen vanzelf los komen, dat was de Allen-garantie (niet goed, geen geld terug). “Haaai Vick, Allen,” stelde hij zichzelf voor de laatste keer voor. Nu ze allemaal zo in een circeltje zaten was het wel een beetje een alcoholists anonymous bijeenkomst. Iets wat Wren perfect aanvoelde, want die kondigde een drank-run aan. “Denk niet dat ik nuttig ben,” sprak hij met een spijtige toon. Allen hield er altijd wel van om te beslissen wat er gedronken werd, maar gelukkig mochten ze ook verzoekjes doen. “Passoa please!” Die voorkeur kende Wrennie natuurlijk al wel, maar herhaling was sleutel bij iemand zo dom als zij. “OHOH, Wren voor je weg gaat... das PartyHaus?” sprak hij dan. “Of hebben jullie voorkeur voor.. La casa del.. Partido?” Zijn talenkennis was top notch, tenminste als het om feestjes ging. Dit was het moment, iedereen was er, de keuze moest en zou gemaakt worden. Allen stond zeker open voor andere voorstellen, maar hij was te ongeduldig om nog veel langer in spanning af te wachten. Huisnaam, nu!
Onderwerp: Re: Number 66 ;; This house rules za nov 25, 2017 10:13 pm
Home sweet home
De ene huisgenoot na de ander stroomde naar binnen. Garrett nam echter niet de moeite om op te staan en ze een hand te geven. Hij zat wel prima, en zijn been was het daar ook wel mee eens. Vanaf zijn plekje kon hij bovendien prima mensen kijken. Zijn huisgenoten lezen aan de hand van hun aura's en vooroordelen maken. Hoewel het eigenlijk niet echt vooroordelen waren; wat Garrett zag was simpelweg de waarheid. Of mensen het altijd eens waren met wat Garrett kon vertellen aan de hand van een blik? Dat was weer een heel ander verhaal.
Toch kon Garrett vrij weinig vertellen over zijn nieuwe huisgenoten. Tenminste, niets wat niet al obvious was. Ieder snugger persoon kon vertellen dat Wren en Allen graag de lakens uitdeelden en niet terugdeinsden om te zeggen wat er iedere seconde in hun hoofd op kwam. Het was wel geinig om de dynamiek tussen die twee te zien, maar tegelijkertijd wist Garrett dat hij het een stuk minder geinig zou vinden als dit 24/7 zo ging. Of misschien was 12 uur ook wel meer dan genoeg, bedacht de jongen zich toen er niet veel later een precieze kopie van Allen verscheen.
Na Charlie te hebben begroet, betraden de laatste personen huize stuiterbal. Garrett had een beetje moeten lachen om de binnenkomst van het meisje. In een oogopslag kon hij zien dat ze niet blij was om binnen te vallen in alle drukte. Het leek er ook op alsof Alice in Wonderland de dans wilde ontspringen door meteen te informeren naar de kamers in plaats van zichzelf netjes voor te stellen zoals ieder ander dat had gedaan. Iets wat de rest duidelijk niet leek op te vallen of kon schelen toen Wren meteen vooraan stond om het meisje voor zichzelf te claimen en vervolgens de kamerindeling besloot kenbaar te maken.
Garrett vond het prima. Er was iets met het introverte meisje wat hem niet aanstond. Er was iets in haar aura dat hem waarschuwde om bij haar uit de buurt te blijven. Allen had zichzelf gelukkig al voorgesteld als zijn kamergenoot en ook dat vond Garrett prima. Zolang ze maar de slaapkamer beneden kregen, want no way dat hij elke dag die trap op en af ging.
Als laatste kwam Vick binnen gelopen. Ook bij hem ging Garrett toch wat meer op het puntje van de bank zitten. What te fuck? Zoals bij ieder ander kon hij aan de hand van zijn aura aflezen hoe iemand zich voelde op dat moment, maar van alle velden was bij Vick de buitenste opvallend groot. Zoiets had hij nog nooit gezien. Garrett kon niet weten wat dat precies inhield, maar wat hij wel wist was dat het interessant was en dat hij er achter zou komen wat hem anders maakte dan de rest.
Al die aura’s lezen hadden Garrett afgeleid van de aankondigingen die na elkaar werden afgevuurd. Het laatste wat hij meekreeg was de halt van Allen toen Wren op het punt stond om te vertrekken. De huisnaam. Natuurlijk! Garrett had er al even over nagedacht, maar nu wist hij het zeker. De drie hyperactieve stuiterballen leken hem nu niet bepaald heilige boontjes, en ook de laatste twee personen hadden iets onheilspellends over zich heen. Ja, dit was de perfecte naam.
“Of,” begon Garrett met een lichte betweterige ondertoon in zijn stem nadat Allen uitgepraat was. “Wat dachten jullie van Devil’s Paradise? We wonen immers met z’n 6en op nummer 66 en iets zegt me dat jullie geen heiligen zijn allemaal.” Hij keek zijn kamergenoten bedachtzaam, tegelijkertijd uitdagend aan.
Onderwerp: Re: Number 66 ;; This house rules wo nov 29, 2017 8:26 pm
De jongen pruilde lichtjes toen Wren hem vertelde dat de kamers zichzelf niet gingen verdelen. Hij was dus te laat om een kamer te kiezen met andere woorden. Well, misschien kon hij zijn broer wel gewoon uit een kamer kicken als hij de grootste had gekozen. Zijn allerliefste broer zou het wel niet zo erg vinden als hij straks een beetje sneller naar boven liep en zijn spullen uit de kamer gooide, toch? Alleen de gedachte zorgde er al voor dat er een kleine grijns op zijn gezicht verscheen. Een grijns die alleen maar breder werd toen Wren een suggestie deed om het goed te maken. ”Dat maakt het wel goed ja.” Altijd profiteren van de situatie.
Tevreden leunde hij tegen de achterkant van de bank op het moment dat hij de reactie kreeg die hij wilde hebben. ”Natuurlijk heb ik gezien waar ze woonde, maar dat ga ik niet aan je neus hangen.” Een leugen. Hij had haar nagekeken, maar ze was niet naar een van de huizen op hun pad gelopen. Op het moment dat ze om de hoek was verdwenen, had hij het toch maar opgegeven. Dit was echter iets dat Allen niet hoefde te weten. Hoe meer jaloers hij was, hoe beter. Zeker nadat ze hem zo hadden achtergelaten.
Zijn kijkers gleden automatisch naar de deur toen er nog een meisje kwam binnenwandelen. Vast en zeker een van de nieuwe huisgenoten. Juist, het was de bedoeling dat ze een huis met z’n zessen gingen delen. Charlie wilde net zijn mond opentrekken om te antwoorden en misschien heel subtiel een suggestie te maken dat ze best een kamer met hem mocht delen toen Wren haar mond al open trok. Oh well, hij had willen proberen. De jongen haalde zijn schouders op en zwaaide wat laat als een begroeting.
De laatste persoon kwam binnenlopen en deze keer was Charlie wel optijd met zijn begroeting. ”Charlie.” Zijn naam rolde op een enthousiaste manier over zijn lippen. Oh hij mocht dus met Vick op de kamer. Goed voor hem, zolang de ander maar zo geen stijve hark was en het niet erg vond dat hij soms misschien eens dronken naar binnen kon stommelen. ”Sure ik wil wel een kamer met Vick delen.” Hij grijnsde breed naar de jongen in kwestie voordat zijn aandacht weer door Wren werd getrokken.
Drank, drank, drank. Wat wilde hij van drank? ”Eristoff, blauwe. Dat hebben ze hier wel, toch?” Zo die blauwe waar je tong ook een mooi kleurtje van kreeg zodat hij het meteen zou weten wie stiekem van de fles dronk. Een...huisnaam. De jongen beet op zijn tong terwijl hij zelf met een idee probeerde te komen. Nog voordat hij zelf met een suggestie kwam komen, was een van de anderen hem al voor. Devil’s paradise. Hij had zeker wel een punt met zijn redenering. ”Ik vote voor dat idee. Devil’s paradise klinkt wel nice.” Hij vind dit wel leuk en hij hoopte dat ze goed met elkaar zouden kunnen opschieten. Ruzie binnenshuis was natuurlijk niet zo fijn.
Onderwerp: Re: Number 66 ;; This house rules wo dec 06, 2017 11:49 am
Vick vond het gelijk al oke. Iedereen leek enthousiast en niet te depressief. Alleen zijn vrouwelijke huisgenoot die voor hem naar binnen kwam was wat terughoudend, maar dat had je nou eenmaal als je ergens nieuw was. Voor de rest leek niemand er echt op tegenop te zien om een huis te delen. Zo zou zijn plannetje om optimistisch te blijven goed lukken. Het andere meisje, die met het felblauwe haar, stelde zich als eerste voor als Wren. Ze deelde hem gelijk mee dat de kamers al verdeeld waren, wat Vick wel prima vond. Hij kende toch niemand uit het huis en tot nu toe had hij niet echt een hekel aan iemand. Wren wees een van de tweelingbroers aan. Dat zou zijn nieuwe kamergenoot worden. De jongen stelde zich voor als Charlie Vick grijnsde. “Cool! Misschien goed om te weten dat slapen niet zo m’n ding is. Maar ik zal proberen niet te lastig te zijn,” deelde hij gelijk mee. Zo, dan was dat ook gezegd. De tweede tweelingbroer stelde zich voor als Allen. Vick betwijfelde of hij de twee uit elkaar ging houden, maar dat zou vast nog wel komen. Zeker als hij met een van de twee op een kamer zat. Wren kondigde aan dat ze drank ging halen. Zo kon het ook maar beter beginnen, met een feestje. Er werden al wat verzoekjes ingediend. Vick bedacht zich dat hij wel toe was aan een koud glas, misschien wel goedkope whisky en vond het dan ook helemaal niet erg dat er voorgesteld werd om drank te halen. “Ik kan wel een glas whisky gebruiken. Zal ik anders mee gaan om te helpen dragen?” Hij stond op. Wren kon vast niet alles alleen dragen, ze had het immers gevraagd. En aangezien hij geen verwondingen of geamputeerde ledematen had, vond hij het geen probleem om even op en neer te lopen om een paar flessen drank te halen. Allen wilde echter eerst een naam voor het huis bepalen. Vick vond alle namen prima. Hij stemde dan ook in met het uiteindelijke voorstel van de jongen die nog niks gezegd had sinds Vick binnen was komen lopen. Vick grijnsde bij zijn opmerking. Het was inderdaad geen slechte naam. “Geen slecht idee. Ik stem ook voor.” Hij knikte naar de jongen. Glimlachend keek hij Wren aan. “Weet jij de weg naar de supermarkt?”
Wren Máraz
Class 2
Aantal berichten : 274
Character Profile Alias: The Dictator Age: 16 years Occupation: Lazy student
Onderwerp: Re: Number 66 ;; This house rules za dec 16, 2017 11:18 pm
Wren had geen tijd om te wachten op validatie van haar kamergenootje; daarbij, die zou sowieso blij zijn met haar roommate. Ze was immers veel te druk met al die andere belangrijke dingen die gelijk haar aandacht trokken. Nieuwe mensen, de behoefte aan een feestje (en dan vooral alcohol). En om aan al haar nieuwe huisgenootjes te bewijzen dat ze echt een stand-up girl was, zou zij wel even drank gaan halen. Ze mocht dan niet weten waar de supermarkt was en wat de legale leeftijd hier was voor alcohol, maar ze wist wel dat ze eraan zou kunnen komen. Ze kon best wel hard rennen, als ze het wilde. Misschien moest ze even haar hoodie met capuchon pakken, zodat haar blauwe haar niet in het "wanted" bericht van de lokale politie kwam.
Een beetje geïrriteerd keek ze naar Allen toen hij wel héél erg enthousiast inging op het sappige nieuwtje van Charlie. Binnen enkele milliseconden had ze al echter al door dat het raar uitzag, dus draaide ze snel haar hoofd weg en focuste zich op andere dingen. Zoals het verzinnen of beoordelen van een nieuwe huisnaam. Wat maakte het haar nu uit, of Allen met de lokale vrouwelijke populatie aan zou pappen of niet. Pfft. DUS. Drank halen. On it. Maar voor Wren haar telefoon met pinpas dieper in haar zak kon proppen werd ze tegengehouden door Allen. Ohja, huisnaam! Het ding waar ze alweer drie seconden niet meer mee bezig was. Hmm, das Partyhaus? Klonk goed, maar er waren nog meer opties. 'Ehhhh,' was haar weinig verduidelijkende antwoord. Tja, makkelijk was het kiezen van een naam niet. Maar hun nieuwe huisgenootje Mr. Rich Guy had nog een optie: Devil's Paradise. What what? Zij was géén heilige? Hoe durfde hij! Wren twijfelde even of ze daar een punt van ging maken, want God, did she love the drama, maar voor ze echt de kans kreeg stemden Charlie en GenerVic al voor. Hmm, het was niet slecht. 'ACCEPTED!' gaf ze dan ook haar verdict. Mensen zouden er vast snel genoeg achterkomen dat haar échte catchphrase "DENIED" was, maar voor nu mochten ze nog in blijde onwetendheid verkeren.
'Yess, thanks,' zei ze tegen Vick, die met haar mee zou gaan. Mooi, zij wist al wie alles zou dragen. Ze zou Allen, Charlie en Mr. Rich Guy sowieso niet vragen haar te helpen, met al hun verwondingen. En als GenerVic zelf aanbood om mee te gaan... Tja, dat was prima. Ze wist nog niet echt wat ze van hem vond. Hij leek zo... gewoontjes. Kwam rustig binnen, leek niet echt onder de indruk van het huis met gekken waar hij in terecht was gekomen. Hij stelde zich normaal voor, keek normaal om zich heen, droeg normale kleren... Voor Wren sprong er gewoon niks uit. 'Passoa, blauwe Eristoff, whisky. Got it.' Twee van de keuzes waren vrij standaard voor de broertjes en GenerVic kon zijn eigen drank order wel onthouden, toch? Wren zag geen problemen. 'Nee,' antwoordde ze met veel teveel zelfvertrouwen op zijn vraag. 'Maar internet weet dat wel! Kom! Geen tijd te verliezen!' Ze wilde niet nog meer tijd verspillen en liep snel de deur uit. No way dat ze meer dan een kwartier van haar gezellige avond met haar huisgenootjes ging missen! Passoa, Eristoff, whiskey. Passoa, Eristoff, whiskey. Passoa, Eristoff, whiskey. Passtoff, Whersky, blauwe Erioa. Haha. Vick zou het vast wel onthouden.
]
