Life is the train not the station

Het was een lange week geweest voor Julie al kon ze niet meteen ophalen waarom het precies zo zwaar was geweest die week. Misschien was het het feit dat ze eindelijk een huis toegewezen gekregen had of misschien het feit dat haar huisgenoten helemaal anders waren dan waar ze zich mentaal op had voorbereid. Ondanks die twee gebeurtenissen leek het een gewone week geweest te zijn. Moest ze erin geloven zou ze het een voorgevoel noemen maar zo zat Julie nu eenmaal niet in elkaar. Ze weigerde te geloven dat mensen aan hun gevoelens konden weten wat de toekomst zou brengen. De zwarte wolken die langs het kleine raampje voorbijvlogen en de geur die in de lucht had verraadde dat er regen zat aan te komen en Julie liet een grimmige glimlach over haar gezicht glijden, ’Bijna alsof het weer zich aanpast aan mijn humeur’ dacht ze terwijl ze zichzelf herpositioneerde in de ongemakkelijke zetel.

Ze had die ochtend de trein genomen om eens naar een groot meer te reizen, om af te raken van dat aanslepende gevoel dat ze opgemerkt had enkele dagen eerder. Grote lichamen water brachten haar ten allen tijden rust, het was iets dat in verbinding stond met haar mutatie aangezien ze ‘geboren’ was om aan de oceaan te leven. Ook deze keer keerde ze kalmer terug dan ze die ochtend vertrokken was. Ze dacht aan het huis waar ze zou terugkeren, ‘nummer 42’ of ‘Huisje Weltevree’ zoals ze het gedoopt hadden op de eerste dag. Het was een opluchting geweest op eindelijk te kunnen vertrekken uit die sportzaal waar ze als sardienen op elkaar gepakt zaten. Haar verleden had haar telkens achtervolgd wanneer ze haar ogen had gesloten in de grote ruimte en mannen in haar nabijheid had horen ademen zonder te weten wat ze aan het doen waren. Eraan denken alleen al deed de rillingen over haar rug lopen terwijl de trein piepen en krakend tot stilstand kwam in het volgende station.

Er kwam koude lucht binnen langs de buitendeuren die opende en twee individuen stapte op langs de deur van haar wagon. De iets oudere man kwam rechtover haar zitten en even keek Julie hem schuin aan, waarom zou men in godsnaam in hetzelfde compartiment komen zitten als iemand anders als er zeker nog zeven andere lege compartimenten waren. Ze richtte haar blik terug op het landschap dat stilaan terug in beweging kwam. Ze hoorde de ademhaling van de man en de geur van een zware sigaar dat de adem met zich meedroeg drong haar neus binnen. Ze besloot het te negeren en onderdrukte de nieuwe rilling die in haar hals leek op te wellen. ”Wat doet een jong mooi ding als jij alleen op de trein jonge dame,” hoorde ze de basstem naast haar vragen maar opnieuw besloot ze hem te negeren en ze kreeg meteen spijt dat ze haar hoofdtelefoon thuisgelaten had. ”Jij bent toch echt te mooi om hier alleen te zitten,” vervolgde de man terwijl hij met zijn vingers haar hand aanraakte. Geschokt sprong Julie recht en keek rond de wagon op zoek naar iemand om als buffer te spelen tussen haar en het walgelijke ding dat zich mens durfde te noemen. De enige andere optie was de jonge man die enkele compartimenten verder had plaatsgenomen. Right, van de ene mannelijke persoon naar de andere, maar haar keuze werd voor haar gemaakt toen de man in haar richting leek te bewegen. In een snelle beweging griste ze haar handtas van de grond en wandelde ze door het gangpad naar het compartiment met de jongen. Met een plof liet ze zich in de ongemakkelijke zetel rechtover hem vallen en plaatste haar tas terug op de grond. De oudere man keek afwachtend over de zetel alsof hij de andere persoon niet als een probleem zag in zijn plannen. “Doe even alsof je mij kent, die man daar geeft me oprecht goosebumps” vroeg ze hem terwijl ze knikte in de richting van het compartiment waar ze eerder zat.

The Siren awaits thee
singing song for song.

Julie was in het algemeen zeer moeilijk van de wijs te brengen. Ze was steenhard geworden door de jaren heen en bijna even koud als de gemiddelde steen die je tegenkwam in putje winter. Maar niets deed haar hart zo hard racen als de wezens die niets beters te doen hadden dan meisjes lastigvallen die amper half zou oud waren als hen, al helemaal als ze zich op haar begonnen te focussen. Dat was de reden waarom ze zich op die moment net iets meer afhankelijk opstelde dan ze meestal verkoos. Ze onderging de verwarde en onderzoekende blik van de jonge man aangezien ze uiteindelijk toch een zeer onverwachtse en abnormale eis stelde. In haar haast was ze zelfs vergeten om die eis in vraagvorm te gieten. Zijn verwarring sloeg echter bijna meteen om in glimlach die makkelijk kon genomen worden als een herkennende uitdrukking. Als reactie op zijn woorden nam ze plaats in de met stof beklede zetel en schoof ze haar tas een deel onder de stoel die zij nu innam. “Long time no see,” beantwoordde ze zijn uit de lucht gegrepen verwelkoming met iets dat een glimlach zou moeten voorstellen maar er amper in slaagde dat over te brengen.

Ze volgde de donkere ogen van de jongen voor haar in de richting van het andere compartiment en zag hem uitdagend zijn wenkbrauwen ophalen naar de man. Ze kon niet anders dan die actie waarderen, of die nu uit eigen walging of voor iemand anders was. Ze wou zijn originele vraag net beantwoorden op de moment dat de zware stem terug door de coupe klonk. Met een rilling over haar rug luisterde naar de hervormde vraag van de jongen voor haar, “Vandaag was een goede dag, een rustige dag,” vertelde ze hem met oprecht terwijl ze het gevoel van bekeken te worden van zich af probeerde te schudden. ”Er is natuurlijk altijd wel iets of iemand die de dag bergafwaarts kan doen gaan in razendsnel tempo,” vervolgde ze geïrriteerd voor ze haar gezicht terug in de plooi trok en haar blik geïnteresseerd op de jonge man voor haar richtte, ”En hoe is jouw dag tot nu toe verlopen?” vroeg ze hem. Normaal gezien zou ze eerst naar de naam vragen maar in omstandigheden zoals deze was dat een beetje ongemakkelijk dus besloot ze het gesprek verder te voeren hoe hij begonnen was.

The Siren awaits thee
singing song for song.

Juliette bleef zich akelig bewust van de aanwezigheid van de andere man maar het gesprek vorderde en zij voelde zich iets meer kalmeren met elke seconde die wegtikte. Ze schudde haar hoofd om duidelijk te maken dat ze haar volledige dag niet ging laten verpesten door iets als da hoopje ongeluk iets verder in de coupe. De jonge man voor haar leek heel erg op zijn gemak te zitten en leek best vrolijk in contrast tot de druilerige lucht buiten.

Ze luisterde naar hoe zijn dag gegaan was terwijl ze haar blonde lokken samennam in een zeer wanordelijke bun en er een rekker ronddraaide. “Zo’n caloriebommetje zou er bij mij ook nog ingaan,” mompelde ze, eerder tegen zichzelf dan tegen de tegenpartij net voor ze de man langs haar zag wandelen en nog geen tel later bijna de grond zag raken met zijn gezicht moest de jongen hem niet opgevangen hebben aan zijn pols. De beleefdheid zelve leek tegen de oudere man te praten terwijl die laatste geschokt omhoogkeek. Op de vraag of het wel ging werd geen coherent antwoord gegeven en al snel schoof het deurtje van de coupe achter de uitvergrote kakkerlak zijn rug terug toe.

De jongen voor haar keek terug haar richting uit en ze kon een grinnik niet onderdrukken. ”Kan gebeuren,” zei ze voor ze haar hand uitstak en zich voorstelde, ”Juliette maar zeg maar Julie,”. Haar mutatie pikte sinds zeer kort een hoger energieniveau op van hem en samen met de geschokte blik van de oudere man kon er maar één conclusie getrokken worden. “Leuke party-trick trouwens,” concludeerde ze met een grijns op haar gezicht, het was één van de gezichtsuitdrukkingen die ze wel onder de knie had. Ze was jaloers op de manier waarop hij zonder enig twijfelen zijn mutatie gebruikt had en moest Julie haar mutatie zijn energieniveau niet opgepikt hebben, had ze het nooit geweten. “Een bedankje is misschien ook wel op zijn plaats aangezien je mij uit een benarde situatie gehaald hebt. Dus hierbij, bedankt” zei ze om daarna te vervolgens aangezien ze wel vond dat ze bij hem in het krijt stond na dat voorvalletje “Ook op weg naar Sundberg ga ik vanuit? Als je ooit hulp nodig hebt, zoek je mij maar op, zolang het geen vechtpartijen zijn want daar doe ik niet aan mee,”

The Siren awaits thee
singing song for song.

In tegenstelling tot wat velen leken te concluderen wanneer ze Juliette leerde kennen was ze geen mannenhater. Bepaalde handelingen of karaktertrekken van mannen deden haar simpelweg walgen en dat was waarom ze hun gezelschap durfde te vermijden. Andere dingen zoals niet weten waar ze waren maar ze wel kunnen horen ademen gaven haar flashbacks en de bijhorende rillingen en negatieve gevoelens. Het enige voordeel dat haar verleden had was dat ze ook snel dingen achter zich kon laten, het feit dat ze man niet meer binnen gehoorsafstand was noch binnen haar gezichtsveld plaatsvond liet haar rustig adem halen. Hij was echter enkel naar het toilet dus Julie wist heus wel dat hij terug zou komen maar tegen dan zou ze het hele gedoe achter zich gelaten hebben moest hij haar met rust laten.

De jongen zijn lach galmde kort door de coupe en Julie keek hem aan terwijl hij haar melde dat het niet veel voorstelde. ”Jij bent dan toch de laatste die naar huis gaat als je die te veel demonstreert,” zei ze. Het was raar om een mutatie te zien die zij ook bezat, ook al was het een andere uitvoering, die wel onder controle was.

Hij accepteerde haar bedankje en wist haar te vertellen dat hij reeds een maandje in Sundberg woonde en dat hij geen vechtersbaas was, “Ideaal dan want ik ben er ook helemaal geen,” beantwoorde ze hem en het was waar. Ze had steeds haar mutatie gebruikt om mensen te kwetsen en had werkelijk geen idee hoe ze haar vuisten zou moeten gebruiken.

Ze keek net als heem naar buiten en het duurde even voor ze doorhad dat zijn blik terug op haar gericht was. “Inderdaad, ik ben meegekomen met de grote groep pubers die van een gebombardeerd eiland kwamen,” zei ze zonder veel aandacht te schenken aan de hele situatie, ”Maar no worries I’m fine,” vervolgde ze simpelweg. ”Dus ik kom van de groep getraumatiseerde jongeren..." begon ze. Zij was helemaal ok met de afgelopen maanden maar van elke honderd Genosha studenten waren er toch wel een kleine tachtig die op de ene of de andere manier niet meer helemaal oke waren. En Julie wond daar heus geen doekjes om, "...maar hoe been jij daar verzeild geraakt?” vervolgde ze met een vraag. Ze wou niet te opdringerig zijn maar ze was wel een beetje nieuwsgierig naar hoe een mutant, niet afkomstig van Genosha zijn weg tot in het dorpje gevonden had.

The Siren awaits thee
singing song for song.

Ze glimlachte kort wanneer hij meldde dat een energiekick weleens van as kon komen om drie uur ’s nachts. Ze dacht even nieuwsgierigheid op te vangen van zijn gezichtsuitdrukking maar liet het links liggen.
Juliette volgde elke gezichtsuitdrukking die over zijn gezicht gleed tijdens haar uitleg maar ging verder in wat ze te melden had. Ze had door de jaren geleerd om zo goed mogelijk emoties af te leiden van mensen hun gezicht. Het was één van de dingen die ze gebruikte om zichzelf de gepaste gezichtsuitdrukkingen aan te meten die van toepassing waren binnen verschillende situaties. Zichzelf gezichtsuitdrukkingen aanleren was iets waar ze actief mee bezig was aangezien het iets was dat volledig vreemd was voor haar doordat ze het nooit had geleerd in haar tienerjaren.
Hij liet haar crue woorden als herhaling over zijn tong rollen alsof hij wou testen of ze langs zijn mond hetzelfde klonken als die van haar voor hij naar haar knikte. Ze was zich er van bewust dat ze weer eens woorden gebruikt had die misschien door de algemene populatie niet geaccepteerd werden. Maar of ze zich dat ook effectief aantrok was natuurlijk een volledig ander verhaal. “Ik heb inderdaad geluk gehad,” zei ze, een zin die meer binnen het verwachtte patroon viel dan, ’Nuja, ik was ook gewoon sneller weg dan de anderen,’.
”Een verhaal dat steeds meer en meer lijkt terug te komen binnen onze gemeenschap zo blijk,” zei ze bedenkelijk. Ze besloot het zo goed mogelijk te veralgemenen aangezien ze niet kon voorspellen wanneer de man van eerder terug zou komen maar afgaande op de gemiddelde duur van een toiletbezoek kon het niet lang meer duren. ”Al bij al fijn dat je dan een grotere groep gevonden hebt, the more the merrier right?” vroeg ze hem. Ze ging ervan uit dat de meeste mutanten niets tegen de ’normale’ mensen hadden. Waarom er binnen die laatste groep een grote fractie tegen hen gekeerd was kon ze echter niet begrijpen. Er waren veel ergere dingen die mensen verrichtte bij andere mensen dan die mutanten verrichtte bij mensen. Net op de moment dat ze die gedachtegang in haar hoofd liet rondrollen kwam de man de coupe terug binnen, en gewoon al aan zijn manier van doen wist ze dat hij mutanten verafschuwde. Hij wierp haar nog steeds een walgelijke, in zijn ogen waarschijnlijk aanbiddende, blik en leek te twijfelen actie te ondernemen maar Julie besloot haar aandacht weg te nemen van hem en te richten op de jonge man voor haar, “Groot-Brittannië he, ik kom oorspronkelijk van Frankrijk,” vertelde ze hem vriendelijk, kwestie van een gesprek aan te knopen.

The Siren awaits thee
singing song for song.

Het was alweer even geleden dat ze gesteund had op een man om haar uit een benarde positie te halen en Julie twijfelde of ze het fijn vond of niet maar schudde het onzekere gevoel van zich af wanneer ze de man terug hoorde plaatsnemen en één of andere krant hoorde nemen.
Een grijns dreigde uit te breken bij haar overbuur wat hem deed lijken op iemand die zonet een prijs gewonnen had voor hij zijn aandacht weer op haar vestigde.
”Moest er geen kanaaltje tussen gezeten hebben waren we buren geweest,” zei ze voor ze zijn vraag beantwoordde: “The city of love,” zei ze met een bittere grijns en even bittere smaak in haar mond, “Parijs,” vervolgde ze na een uiterst korte pauze om haar gezicht terug in de plooi te trekken. ”Totaal ander stadje dan Liverpool denk ik wel,” verkleinde ze de hoofdstad van haar thuisland terwijl ze kort bedenkelijk naar buiten keek.
”Voor de rest heb ik enkel kort Spanje en nu Zwitserland bezocht,” zei ze, ”Waar ben jij zoal geweest? Aangezien je geen kluizenaarsbestaan wilt leiden?” vroeg ze hem vervolgens. Ze keek hem oprecht geïnteresseerd aan terwijl ze zich bedacht dat ze zelf wat meer van haar tijd had moeten genieten om wat meer van Europa te zien. ”En wat wil je zoals gaan bezoeken in de toekomst?” vroeg ze dan voor ze besloot te wachten op zijn antwoorden aangezien ze misschien wat pusherig overkwam.

The Siren awaits thee
singing song for song.

Het was een verrassende opmerking die Joseph meedeelde en ze kon niet anders dan haar wenkbrauw optrekken naar hem, ”Oké, daar kan ik je in volgen, ik weet het namelijk ook wel. Al moet ik zeggen dat je na een tijd dat glimlachende gezichtje wel beu gezien bent,” vertelde ze. Ze herinnerde zich hoe vaak ze het gezicht van de Mona Lisa had gezien in haar korte vrije tijd in Parijs en na enkele keren was het schilderij al zijn allure verloren.
Zijn blik voorspelde dat hij een hele lijst had klaarliggen, hij moest namelijk eerst even denken voor hij haar vertelde over zijn avonturen. Hij begon met Frankrijk, iets waarvan ze zelf eigenlijk enkel Parijs gezien had, ”Zomers zijn lastig in elk zonnig land natuurlijk. Je kan natuurlijk ook tegenslag hebben en zoals Italië ook mensen aantrekken tijdens het skiseizoen,” zei ze bedenkelijk. In vergelijking met Italië had de Côte d’Azur het zo slecht nog niet.
Aandachtig luisterde ze terwijl hij zijn lijstje afwerkte, ”Wauw, in vergelijking met mijn lijstje is dat indrukwekkend!” vermeldde ze, enigszins onder de indruk van de opsomming.
Haar vraag naar waar hij nog wilde reizen werd echter kort en bondig beantwoord en herhaald in haar richting. Kort dacht ze na terwijl ze haar blik kort over het landschap liet glijden dat voorbijraasde, ”Stiekem wil ik wel heel graag naar Zuid-Amerika,” begon ze eenmaal ze haar blik terug op hem gericht had, ”Ooh, en Afrika lijkt me ook leuk,” vervolgde ze met een glimlach. ”Beide zijn minder conventioneel maar lijken me boeiend, beetje van alles. Zon, zee, cultuur, enzovoort.” verduidelijkte ze haar keuze voor ze haar vragende blik terug op hem richtte, ”Wat zoek jij vooral op wanneer je in een vreemd land bent? Ik vooral cultuur, waaronder eetcultuur,” het laatste klonk als een dom mopje maar ze was oprecht. Eten verschilde al van streek tot streek maar tussen landen kon hetzelfde gerecht totaal verschillend smaken en met totaal ander drinken aangeraden worden.

The Siren awaits thee
singing song for song.