ready, set, go!

Sareth was één van die weinigen onterecht gelukkigen geweest die nog geen schrammetje had opgelopen tijdens de oorlog en die van die hele oorlog in feite maar bar weinig had meegemaakt. Maar, om het wat te relativeren had ze sinds ze veilig naar Zwitserland was vervoerd met een gigantisch schuldgevoel te kampen – een gevoel waar ze tot voorkort nog geen kennis mee had gemaakt en waar ze bijzonder slecht mee om ging voor een overlever van een bijna daadwerkelijke holocaust met  genetisch gemanipuleerde, gemuteerde biologische wapens van de overheid. Ze waren vrij vroeg en vrij snel gevlucht naar een veilige plek en hadden zich hier met flessen wijn vermaakt tot de rust was wedergekeerd – of, als die ooit was wedergekeerd. En toen ze zich weer in de bewoonde wereld begaven en in een veilige haven waren beland die vélen maken interessanter was omdat er een daadwerkelijk bewoonde wereld was die bewoond was door mensen. Jawel, mensen. Simpele, naïeve mensen die niet rondliepen met vreemde mutaties die van iedere medestudent direct een potentiële vijand maakten. “Potentiële vijanden.” Het was bijna zielig, of eerder triest, hoe ernstig Sareth aangegrepen leek door een gebeurtenis waar ze vrolijk doorheen had zitten drinken alsof haar leven ervan af hing. En waarschijnlijk was dit laatste onbewust nog het geval geweest ook, in een of ander huis omgeven door onbekende maar grotendeels overweldigende en imponerende mutanten en, wel, de aanwezigheid van wijn. Maar feit was dus dat ze geen enkele vinger uit had gestoken tijdens de oorlog in de filosofie dat ze juist daarmee hielp door niemand voor de voeten te lopen maar met een inmiddels  extreem en immer aanwezig schuldgevoel waar ze simpelweg niet mee om kon gaan. Haar copingmechanism was nog steeds hetzelfde als voor de oorlog (drank, drugs, en seks – echt, zo saai), dus was ze in essentie niet zóveel veranderd, maar ze had inmiddels behoorlijk wat meer om mee te ‘copen.’ Sareth was nog altijd een Slet™. De drank en drugs hadden alleen nog wat meer de overhand genomen en ze was simpelweg wat minder vrolijk. No biggie.

Maar dit alles werd door de buitenkant wat minder duidelijk uitgedragen. Zoals vermeld was ze in essentie weinig veranderd en haar uiterlijk en kledingkeuze waren dan ook onaangetast gebleven. De zelfde lange, witte haren, de zelfde donkere make-up, de zelfde hoge hakken en altijd gekleed op een aantal graden warmer. Eén ding dat wel was veranderd – ‘verandering’ was het goede woord, ‘vooruitgang’ zou een overstatement zijn – en dat was dat Sareth een nieuwe reputatie had: Sareth was op de rangladder omhoog geklommen en kon zich nu met trots de Stadsdealer™ noemen. Wat fijn voor vrienden en kennissen. Nu waren haar vrienden en kennissen nog maar in kleine mate aanwezig en lag een groot deel in het lokale ziekenhuis, maar hé, Sareth had klanten nu. Als dat geen character development was.

Wel goed, deze doeltreffende samenvatting leidde maar naar één conclusie: namelijk dat het volkomen logisch was dat ze op het parkeerterrein van het ziekenhuis met een ronde zonnebril voor haar ogen een sigaret stond te roken terwijl ze totaal niets te zoeken had in dat ziekenhuis (op haar vrienden en kennissen na dan, maar daar ging ze gewoonweg niet meer heen). Immers: ze had veel vrije tijd, een open wereld tot haar beschikking, en klanten die even vaak als niet ook vaste klant aan huis waren bij het ziekenhuis, waar ze bij ontslag vaak maar één ding voor ogen hadden: een nieuwe fix. En mocht Sareth dan nét die persoon zijn die toevallig op de juiste plek stond om al haar nieuwe vrienden op te vangen. Vandaag was een bijzonder rustige dag – vaak stond ze hier maar een klein uurtje, precies op de juiste tijden natuurlijk – en het was echt niet zo dat ze iedere dag raak had, maar toch, het leek alsof er níémand die deur uit was komen lopen. Alsof het ziekenhuis een dag pauze had genomen en er even niemand meer werd genezen. Het was in het bijzonder vandaag een ontzettend saaie onderneming geweest om in stilte de ene sigaret na de andere te roken en af en toe het een en ander naar binnen te werken en ze had nét op het punt gestaan om de deur van haar auto open te trekken en hem te peren toen ze die twee deuren had zien open gaan.

Ze had gekeken uit automatisme, niet omdat ze had verwacht een bekend gezicht te zien. Het kwartje was dan ook niet direct gevallen. In de eerste instantie had Sareth met een diepe frons tussen haar wenkbrauwen en haar hand nog op de hendel van de autodeur gekeken naar de figuur die in een zeer basic, casual shirt en een – jawel, fuckboy classic – grijze joggingbroek maar met een totaal extravagant accessoire de deur uit was komen zwalken. Ze had de vlek met het zwarte haar een tijdje gevolgd met haar ogen terwijl ze de laatste trekken nam van haar sigaret. Hoe langer ze keek, hoe interessanter en vager het plaatje leek. Zag ze daadwerkelijk een kerel die met een infuus in zijn arm, totaal zonder begeleiding of wat dan ook de parkeerplaats over ging op een wonderbaarlijk, duidelijk intoxicated tempo? Met gespleten oogjes ging ze, terwijl ze de figuur met haar ogen volgde, in haar hoofd na of ze iets had genomen wat bijzonder interessante hallucinaties had kunnen veroorzaken, maar haar onderzoek kwam op niets uit. Dus, besloot ze, was dit eigenlijk vooral heel vermakelijk en kon ze best even blijven hangen om te zien wat de uitkomst van dit alles zou zijn.

Het was pas toen hij een stukje dichterbij kwam om de parkeerplaats te verlaten, dat het tot haar doordrong dat ze deze ‘hallucinatie’ een daadwerkelijke naam kon geven: en wel Rayan. “No way,” mompelde ze, terwijl ze als automatisch haar hand van de hendel afhaalde en tegelijkertijd uit haar jaszak een nieuwe sigaret viste. Voor ze goed en wel door had wat ze deed, volgde ze Rayan in zijn richting. Ze reikte opnieuw in haar jas voor haar autosleutel en haar aansteker en terwijl ze op het knopje drukte dat automatisch alle deuren sloot, was ze al onderweg. Het kon toch zeker niet veilig zijn voor een patiënt om in een dergelijke staat alleen over straat te gaan? Al ging het alleen al om dat infuus. Gevolgd door een rookwolk besloot ze te genieten van wat het stadsleven haar te bieden had, en de jongen eerst een tijd te volgen om te kijken wat hij zou uitspoken. Rayan kennende was het altijd wel interessant om gewoon te aanschouwen.

Als de puppy die hij was leek het eerste beste een beetje interessant ogende gebouw een goede eerste bestemming, en Sareth liet haar peuk voor de ingang vallen en volgde hem. Ze was niet zeer onopvallend – haar hakken maakten overal waar ze ging standaard een herkenbaar, ritmisch tikkend geluid en volledig in zwart gehuld was ze moeilijk te missen – maar ze had het geluk dat de jongen duidelijk onder zware pijnstillers zat én dat ze inmiddels de kennis bezat om dit in gedrag te herkennen, dus zelfs op kleine afstand kon ze nog zonder te veel zorgen achter hem blijven lopen. Sareth, die zich grote delen van de dag verveelde en zich wonderbaarlijk genoeg kut voelde, had momenteel de grootste lol terwijl ze hem volgde naar een of andere smoothie bar. Ze hield even halt en toen hij zijn bestelling kreeg, stapte ze op hem af. Hij draaide zich om en nu viel ze hem direct op. “Hé daar,” begroette hij haar uiteindelijk met de vertrouwde glimlach rond zijn lippen.

“Hé jij,” beantwoordde ze de begroeting, gepaard met een brede, smiechterige grijns. Zodra ze dichtbij genoeg was vloog ze hem om de hals en gaf ze hem een vlugge knuffel. Zodra ze zich weer terugtrok, tikte ze met haar zwart gelakte lange nagels op de zak met vloeistof. “Fashion,” merkte ze op. “Als ik had geweten dat ik je hier tegen zou komen, dan had ik me op de gelegenheid gekleed.” Een glimlach volgde, maar vervolgens werd haar blik serieus. “Nee, maar – hoe gaat het met je?”

Sareth kon zich geen moment herinneren waarop het niet een aangename verrassing was geweest om Rayan ergens tegen te komen. Hij had een aura om zich heen hangen die het moeilijk maakte om zijn stemming niet over te nemen, die Sareth in ieder geval nooit slecht had zien zijn. Natuurlijk, zijn stemming werd momenteel voor het overgrote deel bepaald door pijnstillers die werkelijkwaar alles ‘goed’ konden maken, maar toch voelde Sareth zich ook nu kilo’s lichter, alsof er even geen tijd was voor alles dat kut was. Ze had met haar nagel op de zak vloeistof getikt en opgemerkt dat ze het een mooi fashion item vond. Uit Rayan zijn verwarde reactie bleek nogmaals dat hij een aardige hoeveelheid legale verdovende middelen in zijn systeem had en dit deed Sareth zachtjes lachen. Hij leek even te moeten nadenken over wat het überhaupt was dat ze hem had gevraagd, maar uiteindelijk besloot bij dat het goed met hem ging. Dit deed haar lach groeien. Schijnbaar was zijn smoothie de reden van zijn goede humeur, want hij ging direct over op het omschrijven wat hij in zijn hand had. Of wel, voor hij dit kon doen moest hij eerst de beker in zijn hand op ooghoogte brengen om te bestuderen wat er nou eigenlijk in zat. “Smoothie!” sprak hij met een grijns. Lachend schudde Sareth haar hoofd terwijl hij haar liet weten dat hij geen idee had wat er in het infuuszakje zat.

“Enjoy, baby!” lachte ze. Hij gebaarde naar een van de zovele bankjes in het winkelcentrum en terwijl ze hierop gingen zitten vroeg hij haar hoe het met haar ging. Ze vormden een interessant contrast tegen de felverlichte kapitalistische hemel waar ze in zaten; hij in – wel, in zijn pyama met een infuus in zijn ene hand en een smoothie in de andere, en zij erg typerend volledig in het zwart gehuld en een hoop witte huid en witte haren om hier tegen af te steken. Hij was nooit al erg stevig geweest, maar hij was duidelijk een hoop afgevallen door het ziekenhuisvoedsel. Sareth op haar beurt was ook een stuk afgevallen, maar om meer recreatieve redenen dan Rayan hier.

Maar de vraag hoe het met haar ging dus. Eerlijk? Wist zij veel. Ze had het idee dat alles een beetje in vlagen kwam. De ene dag ging het, de andere dag wat minder, en als het minder ging dan wist ze dat prachtig te onderdrukken met haar handelswaar. Dat dit over het algemeen een redelijk goede indicatie was dat het eigenlijk niet zo goed ging, wist ze eigenlijk ook wel, maar ze wilde er gewoon niet bij stil staan. Dus glimlachte ze en bootste ze zijn antwoord na: “Goed!”


Ze boog iets naar hem toe, alsof ze hem een geheim wilde vertellen maar niet genoeg moeite nam om de boel daadwerkelijk geheimzinnig te houden en sprak op iets gedempte toon. “Ik maak tegenwoordig echt goed geld,” zei ze met een smiechterige twinkeling in haar ogen. “Het is hier zoveel chiller dan op dat eiland. Je zou denken dat het pittig dood is in zo’n afgelegen stadje, maar er is hier verrassend veel te doen. Of wel, het is hier verrassend makkelijk om zelf iets te ondernemen en er mee weg te komen.” Ze was even stil en keek naar de witte stenen vloer. “En je kan overal heen, snapje, mensen ontmoeten…” Sareth wilde nog meer positieve dingen opnoemen, maar kwam erachter dat ze inmiddels de lijst wel had opgenoemd. Bovengenoemde was haar leven en de manier waarop ze het had gebracht was, om het zo maar te zeggen, de leukste manier waarop ze het kon brengen. Natuurlijk, alles was top! Ze was immers Sareth en met Sareth was alles altijd top. Maar tegelijkertijd was ze zich er constant van bewust dat alles alleen maar top was aan het oppervlak en dat ze inmiddels al zovelen weken bezig was met maar niet in de diepte kijken – wie had gedacht dat Sareth ooit zo edgy zou worden?

Rustig zaten ze daar op het bankje, Rayan overduidelijk genietend van zijn smoothie. Sareth realiseerde zich hoe absurd het eigenlijk was dat hun hereniging moest plaatsvinden op een winkelcentrum. Dit was nauwelijks de plek voor een hereniging van dit kaliber. Terwijl ze vertelde hoe leuk het hier wel niet was, bedacht ze zich wat voor een nare vriend ze eigenlijk was dat ze hem geen één keer was komen opzoeken. Ze vertelde zichzelf dat het was omdat hij een vriendin had en alles, en ze geen zin had om haar tegen het lijf te lopen, maar in feite was dit ook maar een smoes. Het was niet dat ze bang was dat het ongemakkelijk zou worden als ze die meid tegen kwam, of dat ze haar niet mocht – voor zover Sareth zich kon herinneren had ze haar nog geen één keer in het echte leven gezien. Het had misschien een beetje te maken met het feit dat ze al haar vrienden altijd maar kwijtraakte wegens ernstige gevallen van pussy whippings, en dat ze het hier niet eens een minuscuul beetje mee eens was, maar ook dat gaf geen bevredigende verklaring voor waarom ze niet gewoon even langs was gegaan. Zelf wist ze het eigenlijk ook niet.
 
“Ja jij kan overal heen,” zei hij pruilend na haar wat magere ophemeling van Sundberg. Vervolgens begon hij spontaan te lachen en Sareth kon niet anders dan tegelijkertijd in de lach schieten, al was het alleen al omdat Rayan momenteel gewoon lachwekkend was. “Ik moest eigenlijk nog twee dagen binnen blijven, maar dat is ook weer zo saai. Dus ik ben dan maar naar buiten gelopen,” lichtte hij toe waarom hij moest lachen, trots, als een kind dat zijn vrienden vertelt een potlood van school te hebben meegenomen. Vervolgens richtte hij zich tevreden weer tot zijn smoothie.
 
Sareth kon moeilijk anders dan weer lachen. De hele situatie was idioot. Ze zat hier met een voortvluchtige patiënt die het te saai vond om braaf te wachten tot hij zelf het ziekenhuis uit mocht en die bovendien zo ver van nuchter was dat het haar eigenlijk verbaasde dat hij onderweg niet onder een auto was gelopen.
 
Hij vroeg haar of ze nog sappige roddels had, maar voordat hij de zin volledig had kunnen uitspreken en nog voordat Sareth überhaupt zijn vraag had geregistreerd, bedacht ze zich iets wat ze hem nog moest vertellen. “Oh!” zei ze, terwijl ze zijn onderarm beetpakte uit enthousiasme. Ze liet hem weer los. “Ik heb trouwens een auto! En ik ben redelijk vaak in de buurt van het ziekenhuis dus als je nog eens weet te ontsnappen of ze je vrij laten – we kunnen op avontuur gaan, jonge!” Ze ging iets verzitten. “Als je wil kan ik je in ieder geval ophalen, mocht dat ooit nodig zijn,” besloot ze.
 
“Maar sorry, roddels dus,” kwam ze nu pas terug op zijn eerdere vraag. “Ik weet dat dit bijna onmogelijk gaat klinken maar volgens mij ben ik mijn game kwijt,” lachte ze. Het was een grapje – ze wist best dat ze nooit haar game kwijt zou raken, hoe slecht het ook met haar persoonlijk ging – maar ergens zat er wel een kern van waarheid in. Natuurlijk, ze kwam nog regelmatig mensen tegen maar dit waren altijd mensen die ze niet kende, mensen waar ze niets sappigs over te vertellen had. Het waren betekenisloze ontmoetingen die nooit zo memorabel waren dat ze later nog namen bij gezichten kon plakken. “Ik bedoel, af en toe gebeurt er nog wel eens wat maar niets noemenswaardigs. Dat hele gedoe op het eiland-“ begon ze, ze viel even stil, “ik zat dus ergens ‘ondergedoken’ met redelijk wat andere mutanten. Er was één zo’n gast die ik ooit eens eerder was tegengekomen. Zéér mooie knul, maar ook echt een klootzak – zelfingenomen, arrogant, dat soort zaken. Ik dacht dat daar iets van zou komen, want natuurlijk is dat het soort mens waar ik zwak voor ben maar er is niks gebeurd en verder was er geen interessant mens te vinden. Ernstig he?” Bij dit laatste keek ze Rayan met een gepijnigde blik aan, alsof het allemaal echt heel ernstig was.
 
“Oh – en ik woon nu met drie anderen in een huis. Eén meid en twee jongens. Die laatsten zijn ook zeer prettig om naar te kijken. Überhaupt gewoon zeer prettige guys om mee samen te wonen, te chillen en zo, niks te klagen wat dat betreft. Maar tot dusver niks sappigs dus, hoe sneu? Echt heel sneu.” Ze knikte, alsof ze zelf haar eigen woorden beaamde.