Selflessness ;; To give and ask nothing in return [Open]

Rondom winkelcentrum was het een drukte van belang. Het was vier uur  s’ middags op een vrijdag, het ideale moment om rond te slenteren langs de winkels of inkopen te doen. Ava zag meerdere van haar klasgenoten druk kwebbelend langs lopen, maar meer dan een afgemeten vriendelijke glimlach – niet te veel, niet te weinig – kon er niet van af. Ze was namelijk druk bezig. Zoals altijd. Vandaag had Ava een simpel doel; voorbijgangers aanspreken. En dan voornamelijk op hun verantwoordelijkheidsgevoel en hun onzelfzuchtigheid.

In haar hoofd zat een script met allerlei ingestudeerde feitjes, zodat ze een vlot en overtuigend verhaal af kon rollen. Achter haar stond een grote trailer, met het logo van het rode kruis erop en twee medewerkers erin. Vandaag waren ze namelijk bezig met een bloed-donatie drive. Ze had al enkele mensen zo ver gekregen dat ze de truck in stapten om een donatie te doen, maar ook mensen die daar nu niet op zaten te wachten gaf ze een foldertje mee, hopend dat ze daarmee toch nog ooit langs zouden gaan. Het was frisjes, dus het meisje probeerde goed in beweging te blijven. Haar wangen droegen roze blosjes door de kou en de make-up die ze er zorgvuldig op gepoederd had. Straks zou ze even een pauze nemen met een bekertje warme chocolademelk, maar eerst wilde ze nog iemand scoren. Avarice zag iemand aan komen lopen die er wel als een geschikt doelwit uit zag. “Goedemiddag, mag ik U even storen?” vroeg ze met een lieve, verontschuldigende stem. Pretty please? De stapel folders hield ze tegen haar borst geklemd terwijl ze de ander hoopvol aankeek met haar donkerbruine ogen. Tijd voor een goede daad.

OOC: Open~ Voel je vrij om ofwel degene te zijn die Ava aanspreekt, ofwel haar daarna zelf aan te spreken, whatever works for you c:

Zoals ook op Ava’s curriculum vitae prijkte was ze een trotse vrijwilliger voor het rode kruis. Vandaag waren ze bezig met een donatie-drive, waarbij ze probeerden zo veel mogelijk bloed donateurs te strikken. Het was dubbel effectief, elke liter bloed was bruikbaar, en dan was er ook nog eens een kans dat iemand herhaaldelijk doneerde. De jongeman die ze aansprak zag eruit als een ideale donateur, gezond en jong. Toen ze hem aansprak stopte hij met lopen, en dat was al een winst op zich. Ze merkte dat hij niet helemaal blij was gestopt te worden, maar dat was op zich niet vreemd. Bijna iedereen had een initiële reactie van irritatie wanneer ze in hun plannen gehinderd werden. Maar als ze doorhadden dat het voor een goed doel was keerde dat het tij meestal wel van irritatie naar interesse. Of tenminste een beleefde afwijzing.

Ach. Hij had haast, zei hij, dus liet ze er geen gras over groeien. “Uiteraard. Ik ben hier namens Sanquin en het Rode kruis – zoals je wel kan zien aan het grote rode logo op de trailer,” sprak ze met een lieve lichte giechel en een luchtig gebaar naar de trailer achter haar. Lichtelijk ingestudeerd, maar meestal los genoeg om het ijs een beetje te breken. Als hij te veel haast had zou hij sowieso door zijn gelopen, maar Ava wist dat het geen zin had haar verhaal op sneltreinvaart af te steken. Nee, ze kon beter iets uitgebreider de tijd nemen, alles vertellen en zijn interesse wekken. “Sinds de aankomst van de gevluchte leerlingen kampt het ziekenhuis met een tekort aan bloed voor de benodigde bloedtransfusies, vandaar dat we vandaag bezig zijn met een kleine campagne op zoek naar donoren.” Voor ze verder zou vertellen bood ze hem een kleine uitgang, omdat ze ook geen zin had haar tijd te verspillen aan iemand die toch niet zou helpen. “In dit foldertje staat allerlei informatie-“ Ze hield een exemplaar naar hem uit met nog altijd die customer-friendly glimlach op haar gezicht. Politiek correct tot in den top.