Maybe I'll pray [closed]

I'm not a saint, I'm more of a sinner

Het weer buiten werd steeds minder doordat de winter weer voor de deur stond, maar ze moest toegeven dat het er in Zwitserland wel mooier uitzag wanneer het weer omsloeg. Bergen op de achtergrond met dreigende donkere wolken, het had wel een charme, als het niet zo koud was. Zuchtend zette ze haar glas op het aanrecht neer en veegde ze haar handen aan haar shirt af omdat het glas een beetje nat was geweest. Terwijl ze dat deed keek ze ook automatisch naar haar buik en voelde ze weer dat nare drukkende gevoel op haar hart. Ze betrapte zichzelf erop dat ze dit ineens vrij vaak deed, zelfs onbewust. Gelukkig ging het niet zo snel, maar ze was toch bang dat het snel zichtbaar zou worden, iets wat ze eigenlijk totaal niet wilde. Ze wilde niet dat dit de roddels zou gaan maken, want ze wist wat er gezegd zou worden en ze wou er niet aan denken.

Vroeger of later zou het toch zichtbaar worden en dat kon ze zich niet meer achter kleren verbergen. Ze kon ook niet maandenlang in huis blijven en vervolgens een kind geheim houden, dat kon ook niet. Het had vrij veel moed nodig voor haar om het te laten zien, om zichzelf kwetsbaar open te stellen naar anderen. Zelfs Adrian hielp nu niet echt en het voelde alsof ze er alleen voor stond. Lorise kon haar misschien wel iets van steun bieden maar zij zat niet in dezelfde situatie als waarin Aly nu zat, dus zij hoefde zich er feitelijk geen zorgen over te maken. Wat dat betrof had Aly er een hekel aan om geen ouders meer te hebben want ze had niemand die haar hier doorheen kon helpen met dezelfde ervaringen.

Ze liep weg uit de keuken en trok haar jas van de kapstok af. Nog altijd had Aly er moeite mee om niet de hele tijd in tranen uit te barsten, maar ze deed haar best. Het was alleen tijd om zelf voor steun te zoeken, hoe stom het ook klonk, iemand van buitenaf moest het weten. Ze trok haar jas aan en pakte ook een sjaal, gezien het al behoorlijk koud begon te worden. Het leek er ook op alsof het misschien op het punt stond van regenen, maar dat maakte haar niet zoveel uit. Ze zou zich wel warm aankleden. Haar mobiel liet ze in haar jaszak glijden en ze trok de voordeur open.

Tijdens het lopen probeerde ze iemand te bedenken bij wie ze misschien terecht kon, maar ze vond het lastig iemand te bedenken en daarbij durfde ze ook niet helemaal. De enige die ze uiteindelijk kon bedenken was Clyde. Hij was leraar geweest op Genosha, dus hij was bekend en hij had de leerlingen ook geholpen om naar Zwitserland te komen, dus gek genoeg voelde hij als de veiligste keuze. Misschien had hij wel geen ervaringen op dit vlak maar ze kende ook niemand die dat wel had, dus het was beter dan niets. Ze veranderde van richting en het begon al te regenen. Zachtjes, met licht trillende handen, schoof ze haar sjaal verder omhoog en liep ze verder door tot ze voor de deur stond van het huisje waarin hij zou wonen. Tenminste, dat dacht ze. Ze moest nog maar hopen dat ze het juist had, maar daar kon ze maar op een manier achter komen, dus ze belde aan. Wachtend bleef ze naar de deur kijken terwijl het harder begon te regenen, ze had blijkbaar niet het juiste tijdstip uitgekozen..

&Clyde

I don't wanna lose, but I fear for the winners

I'm not a saint, I'm more of a sinner

Het was geen makkelijke beslissing geweest om naar het huisje van hun ‘oud-leraar’ te lopen maar het voelde als de veiligste optie die ze had. Ze wilde niet een vreemd iemand vertellen van haar situatie, iemand die niet zou weten hoe Aly in elkaar zou zitten. De meeste studenten vertrouwde ze niet, op een paar enkele na, en daarbij wilde ze niet dat het zo vroeg uit zou komen. Zeker niet gezien Daily Nightmare weer begonnen was, zij hadden namelijk wel duidelijk gemaakt dat Aly tot een van hun favoriete onderwerpen hoorde en hun hoefde geen weet te hebben van wat er gaande was. Natuurlijk zouden haar huisgenoten het komen te weten, Adrian wist het wel maar die was het huis uitgestormd en dus zou het vast ook niet lang duren voordat Dante het zou weten. Nu vond Aly dat niet zo erg.. Ze had alleen op een andere reactie van Adrian gehoopt.

Maar goed, nu stond ze voor de deur van Clyde en de zenuwen begonnen al een beetje door haar lichaam te gieren. Ze wist dat het wel goed was en dat ze hem kon vertrouwen, dus dat was ook de reden dat ze hier stond. Toch leek het nog moeilijk om aan te kloppen, maar ze deed het toch. Ze moest zichzelf een beetje pushen, want ze kon het niet voor haar uitschuiven en wachten tot ze met een grote buik rondliep, dan was het namelijk wel duidelijk. Gelukkig duurde het niet lang voordat ze de deur open hoorde gaan en het was ook nog de juiste deur geweest. Niet van iemand die ze niet kende, of van iemand anders. Ze keek hem aan en hij leek eerst haar een beetje verbaast aan te kijken voordat hij doorhad dat hij nog niet had gereageerd. ”Oh eh, hoi, Aly? Kom snel binnen” Zei hij waarna hij de deur verder open trok zodat ze naar binnen kon. Iets wat twijfelend liep ze naar binnen en keek ze om haar heen. Het was gelijk een stuk warmer dan het weer buiten.

”Ga zitten, ga zitten” Zei hij, wuivend naar een van de banken. Ze keek hem even met een glimlachje aan en ging zitten, duidelijk niet zo spraakzaam als anders. Clyde wist zelf maar al te goed af van Aly’s spraakzaamheid, niet altijd in een goede manier tho. Ze was meestal een van de studenten die altijd kritiek had op zijn gymlessen, iets waarvoor ze zich nog altijd een beetje schuldig voelde. Nu hield ze zich vrij stil, iets wat niet normaal was voor de dame die altijd zoveel van praten hield. ”Dankje,” Zei ze eventjes nadat ze erover nadacht dat ze nog niets had gezegd. Clyde ging op de leuning van de bank tegenover haar zitten, waarschijnlijk wachtend op een reden waarom ze hierheen was gekomen. Ze merkte nu ook dat het binnen wel echt een stuk warmer was en dus maakte ze haar jas een klein beetje losser, zodat ze wat beter adem kon halen. ”Euhmm..”, Ja hoe begon ze hierover? Ze begon automatisch weg te kijken door de kamer heen. ”Het klinkt misschien een beetje vreemd..” Ging ze verder waarop ze hem weer probeerde aan te kijken.

”Maar.. Ik moet iets vertellen, aan iemand, maar ik weet niet wie en ik wil het ook niet aan een vreemde vertellen.” Legde ze uit, maar ja daar kon Clyde natuurlijk niets mee. Zachtjes begon een beetje met haar vingers bij haar buik te friemelen, misschien een subtiele hint maar het zou nog echt helemaal niets zeggen. Het kon nog steeds van alles betekenen, namelijk ook gewoon zenuwen. Ze ging even door haar haar heen en het werd meteen duidelijk hoe enorm onzeker ze zich voelde, wat niet Aly eigen was. Het lag vrij hoog, zeker aangezien Adrian naar buiten was gestormd en deze gedachte maakte dat het moeilijker werd om tranen binnen te houden. Ze moest daarom op haar tanden bijten en het was te zien dat ze erom aan het vechten was. Af en toe trilde haar kin een beetje waarop ze vervolgens wegkeek. De nog altijd ‘stoere’ Aly wilde niet huilen. ”Ik weet niet bij wie ik anders terecht kan.” Liet ze vervolgens weten, hoofdschuddend en bijna huilend.

I don't wanna lose, but I fear for the winners

I'm not a saint, I'm more of a sinner

Ergens voelde ze zich misschien ook wel schuldig om het feit dat ze hier nu hulp kwam zoeken, want Clyde had ook vast wel betere dingen te doen. Ze zag ook wel dat hij bezig was geweest in huis, zijn meubels stonden op een manier waarop ze hem niet in de weg zouden zitten. Zelf was Aly ook al bezig geweest in het huis om het wat aangenaam te maken voor hun allemaal. Ze had vrij veel klusjes op haar genomen in de huishouding, want ja als ze nu toch moest gaan opgroeien kon ze het beter goed doen. Als er namelijk een ding was wat zeker was, was dat ze enorm haar best wou gaan doen. Ze was alleen ontzettend bang voor de kritiek die ze waarschijnlijk zou krijgen en dat was iets waar ze niet mee om zou kunnen gaan.

Daarom zat ze hier nu, ze hoopte dat Clyde haar misschien kon helpen want ze wist even niet meer wat ze met zichzelf aan moest. Ze wist ook niet of ze wel de juiste keuze maakte, hoewel ze zichzelf ook geen andere keuze zou geven omdat ze dat gewoon niet wilde. Adrian had haar niet echt de beste reactie gegeven door weg te stormen dus het maakte het er zeker niet makkelijker op en dat liet ze ook per ongeluk doorschijnen. De gedachte hieraan zorgde ervoor dat de emoties vrij hoog op hoopte en even leek het alsof ze op het puntje stond om te breken. ”Rustig maar, neem je tijd. Ik weet dat het niet altijd even makkelijk is om dingen te delen, maar je moet je geen zorgen maken. Wat het ook is, je geheim is veilig bij mij” Vertelde Clyde en dat voelde wel fijn om te horen, hoewel het aan de andere kant ook meer emoties naar boven bracht. Ze had vele jaren nooit iemand gehad die voor haar uitkeek, tot Adrian in haar leven was gekomen. Hij had dit veranderd maar had haar nu op dit moment in de steek gelaten. Ze streek een traan van haar wang af en probeerde hem weer aan te kijken. Het feit ook dat Clyde zo lief tegen haar deed ondanks het feit dat Aly niet altijd zo lief tegen hem was geweest.

”Wie weet kan ik wel helpen, en misschien weet je dat zelf ook wel. Daarom kwam je naar mij, en ging je niet naar iemand anders, toch?” Vervolgde hij waarop ze toch zachtjes begon te knikken. Het was wel waarom ze naar hem kwam, daar had hij gelijk in. Ze hoopte tenminste dat hij haar kon helpen. In ieder geval probeerde ze zichzelf weer een beetje te herpakken door diep adem te halen. ”Ik denk het, ja.” Zei ze zachtjes waarna ze even op haar wang beet. Ze keek hem aan met haar ogen die een beetje waterig stonden. Nog een keer nam ze diep adem en zuchtte ze om wat rust tot haar te brengen. ”Oké,” Begon ze, op een manier die nog steeds liet zien dat ze het moeilijk vond om te zeggen. Tja, de eerste keer dat ze het iemand vertelde was nu niet bepaald geweldig goed gegaan en daar zat ze nu nog steeds mee in haar maag. Ze keek naar beneden, waar haar hand op haar buik zag. ”Ik ben zwanger..” Zei ze heel zachtjes waarna ze hem weer aankeek en opnieuw werden haar ogen wat waterig. Ze slikte meteen even en bereidde zich al voor? Geen idee waarvoor, waarschijnlijk blikken van afkeuring? Schrik? ”Ben er achter gekomen op Genosha.. Vlak voor..” Ging ze verder maar maakte het niet af omdat er nog veel emotie bij lag, zeker aangezien Genosha er niet meer was..

I don't wanna lose, but I fear for the winners

I'm not a saint, I'm more of a sinner

Ze had er eigenlijk niet aan gedacht dat Clyde goed op het bericht zou reageren, maar misschien wel wat beter dan de anderen. Hij zou er misschien wat volwassener mee omgaan, tenminste dat was wel wat ze hoopte. Natuurlijk wist ze dat Adrian uiteindelijk wel bij zou draaien, maar het feit dat hij haar nu alleen liet zat haar wel erg dwars. Ze had toch gehoopt dat het anders was gegaan. Moest hij niet zo gereageerd hebben had ze het hem misschien ook liever verteld, maar aan de andere kant had ze het hem misschien ook wel eerder moeten vertellen. Zo zaten ze allebei waarschijnlijk wel een beetje fout, al zou het wel even duren voordat ze dat toe zou geven.

In ieder geval hielp het wel, de manier waarop Clyde haar probeerde gerust te stellen. Hoewel ze ergens ook een beetje geraakt werd door zijn vriendelijkheid, maar dat was niet slecht. Het gaf haar eigenlijk wel een goede les zelfs. Natuurlijk had ze niet verwacht dat Clyde boos of iets zou worden, anders was ze hier niet geweest, maar het was wel fijn om te weten dat er wel iemand voor haar klaar stond. Dit ze vertelde het gewoon, na alle moeite die het haar had gekost. Nu wist hij het ook en hij leek wel een beetje geschrokken maar zijn reactie had ze niet verwacht. "Een Genosha baby.. Wauw" Zei hij en het klonk misschien een beetje vreemd, maar ze ging er wel over nadenken. Want ja, hij of zij was wel nog verwekt op Genosha. Iets wat haar wel gelukkig maakte maar aan de andere kant was het ook wel verdrietig aangezien Genosha nu in het as lag. "Hier kun je wel in alle veiligheid bevallen. Er is een ziekenhuis en deze buurt is tot nu toe wel gunstig?" Ging hij verder, waarop hij natuurlijk wel gelijk had. Dat wist Aly ook wel. Nadenkend keek ze een beetje naar de grond. Liet het even inzinken.

"Of wil je het niet houden?" Vroeg hij vervolgens zachtjes waarop ze hem weer aankeek. Het was duidelijk te zien in haar blik dat ze enorm aan het nadenken was. ”Nee..” Zei ze zachtjes, waarop ze vervolgens zich bedacht dat dat antwoord misschien ook verkeerd opgepakt kon worden. Wat ze ermee bedoelde was niet echt duidelijk. ”Nee ik wil het houden.” Voegde ze er snel aan toe, zodat het wel duidelijk was. Ze wilde niet dat hij eraan dacht dat ze het wel weg wilde doen. Ze legde haar ellebogen op haar knieen en leunde met haar kin op haar handen. Waarna ze ook al snel met een hand even langs haar haar ging en vervolgens de hand liet hangen in haar nek. ”Ik weet alleen niet of het de juiste keuze is.” Liet ze vervolgens weten. Haar houding liet wel duidelijk merken dat ze onzeker was en onrustig. ”Ik ben bang dat niet iedereen er erg positief over zal zijn.” Ging ze zachtjes verder, want het kostte haar wel moeite om zichzelf daarover uit te spreken. Het was niets voor haar om ergens onzeker over te zijn.

Clyde wist ook wel dat Aly’s naam niet altijd even positief door de school was gegaan, er waren veel geruchten over haar geweest in de afgelopen jaren. Ze had niet de beste reputatie en er zouden mensen zijn die kritiek gingen leveren, sowieso. Ze wreef zachtjes met haar hand langs haar nek, klein onrustig trekje. ”En Adrian..” Zuchtte ze vervolgens waarop ze even haar ogen dichtkneep terwijl ze weer haar gezicht verborgen hield. Nu kwam het weer wat hoger en ze voelde dat ze niet langer kon zitten. Ze stond plotseling op en begon een paar passen weg te lopen. ”Ik weet niet wat ik moet doen.” Liet ze weten terwijl ze weer omdraaide, nu ook duidelijk wat gefrustreerd. ”Hij is gewoon zonder wat te zeggen het huis uit gestormd.” Zei ze terwijl ze haar armen even omhoog sloeg en vervolgens weer liet zakken. Nu merkte ze ook dat ze zich er echt heel druk om maakte, zeker nu ze het vertelde en uitlegde. Haar ademhaling ging wat sneller en haar bloed begon een beetje te pompen.

I don't wanna lose, but I fear for the winners

I'm not a saint, I'm more of a sinner

Het was eigenlijk grappig hoeveel Aly door de jaren heen gegroeid was, haar reputatie was ineens een stuk minder belangrijk geworden hoewel ze deze aan de andere kant niet kwijt leek te raken. Nog steeds zag iedereen haar hetzelfde, maar ze was zo anders. Nee, Aly was geen player meer, dat tijdperk was al vergaan toen ze Adrian had ontmoet maar iedereen leek zich eraan vast te klampen. Waarom? Lag het aan haar mutatie? Waarschijnlijk lag het vooral aan Aurélia die nog steeds haar wraak wilde hebben op wat ze haar ooit had aangedaan, en ze kon het niet loslaten. Het enige wat Aly op het moment wilde was gewoon haar leven leven en dus moeder worden van haar kind. Maar dat was misschien nog teveel gevraagd. ”Die kans zit er inderdaad in. Maar het is jouw kind en niet dat van iemand anders, dus eigenlijk hebben ze daar geen zaken mee. Het is je volste recht om het te houden en eerlijk gezegd denk ik niet dat je daar spijt van zult hebben. Hoe moeilijk het ook is, focus je op jezelf en niet op die anderen” Zei Clyde wanneer ze liet weten dat ze er moeite mee had.

Natuurlijk nam ze zijn woorden goed in haar op, ze was hier tenslotte ook voor zijn advies want hij kon haar misschien een ander perspectief geven die ze echt nodig was. Hij had ook gelijk, dat wist ze. Het zou haar eigenlijk niets uit moeten maken wat anderen dachten, maar zo had ze haar hele leven al geleid. Het was lastig om los te laten. Zachtjes knikte ze eventjes maar toen kwam hetvolgende. Adrian, die het huis uit gestormd was. Hij was niet zomaar iemand van buitenaf, hij was de vader en had er dus ook wat mee te maken. Ze wilde dit met hem, niet zonder hem. Plotseling was ze ook opgestaan en begon ze heen en weer te lopen, ze moest de spanning een beetje kwijtraken. Het zat haar best hoog en ze was ook echt boos, iets wat ze ook een beetje liet zien.

”Hij is waarschijnlijk gewoon heel erg geschrokken. Wist waarschijnlijk ook niet echt wat hij precies moest doen?” Zei Clyde nadenkend terwijl Aly hem aan bleef kijken. Ze nam even diep adem, in een poging haar gevoelens een beetje onder controle te krijgen maar het lukte nog niet helemaal. Nu wist ze dat Clyde waarschijnlijk ook gelijk had maar zij voelde zich er zo naar om. ”Niet dat ik het wil goedpraten, maar als dit een onverwachte zwangerschap is..” Ging hij verder waarop ze weer even weggelopen was, om zich vervolgens weer om te draaien en te knikken. Het was zeker onverwachts, voor allebei. Ze probeerde te kalmeren maar ze kon nog steeds voelen hoe haar hart snel aan het kloppen was, het was gewoon te makkelijk om haar kwaad te maken. ”Hij draait wel bij” Zei hij en dat was iets waar zij ook wel in geloofde. Zachtjes knikte ze. Ze merkte ook wel dat het niet heel goed voor haar was om haar bloeddruk zo omhoog te werpen, zeker aangezien het haar wat duizelig maakte. Daarom moest ze zich ook plots even vasthouden aan de muur met een hand. ”Dat weet ik.. Maar hij kan me soms zo boos maken wanneer hij dat doet..” Gaf ze toe, iets zachter. ”Dan wordt hij boos omdat hij het gevoel krijgt dat ik niet eerlijk ben maar wanneer ik het dan zeg.. Dan sta ik er ineens alleen voor.” Legde ze uit, hoewel het normaal nooit zo ging maar deze keer wel. Ze hadden wel vaker ruzie, maar ze vochten zich er altijd wel doorheen. Het zou vast goedkomen..

I don't wanna lose, but I fear for the winners