Christmas is coming // Allen & Wren

'Pff, je hebt toch ook helemaal geen ziel nodig,' zei Wren, terwijl ze haar schouders ophaalde. Alleen spieren, voegde ze in haar hoofd aan haar comment toe. Dan kon hij de spullen blijven dragen, want er was duidelijk geen reden voor haar om al die geleende kerstspullen te dragen als ze Allen bij had. Om het wat minder zwaar te maken voor Allen had ze wel, in haar oneindige liefde, een zilveren slinger om haar schouders gedrapeerd. Maar dat was zwaar genoeg, meer hoefde Wren niet vast te houden! Gelukkig kende Allen haar goed genoeg om te weten dat hij die vraag niet eens hoefde te stellen. Het was fijn om zo'n iemand te hebben, niet? Hij was één van de weinigen die een beetje logica kon zien in haar onlogische gedrag. De enige die wat method zag in de madness die de meesten in haar hoofd zagen.

'Weet je,' begon ze. 'Ik wéét het gewoon! We gaan wat goeds doen met deze rotzooi!' Haar woordkeuze paste niet bij de positive boodschap die ze over probeerde te brengen, maar ze was geen lopend woordenboek: ze zei gewoon wat in haar opkwam. 'Maar waar gaan we de kerstgedachte verspreiden..' Wren inspecteerde haar omgeving, maar er was werkelijk niks hier dat ze hun prachtige versieringen gunde. Trouwens, het zou vast gaan regenen binnenkort. Dat hadden ze gezegd op het weerbericht, het was immers december, dus raar was het niet. En dan zouden al hun prachtige versieringen voor niks zijn geweest!

Terwijl ze zo aan het rondkijken was, werd ze opeens aangestoten door Allen. Wren hapte even geschrokken naar adem, maar ze was écht niet geschrokken! Dus hield ze haar mond erover en focuste in plaats daarvan op wat hij bedoelde. Het boekenmonster en de bieb..
Wrens blik viel op Katie, Allens zusje, en ze moest een lach onderdrukken. 'Wow, hoe? Ik dacht dat jullie persoonlijkheid allemaal genetisch bepaald was enzo?' vroeg ze Allen. Ze was oprecht verbaasd, maar ze lachte hem ook in zijn gezicht uit. Hij zou wel weten waarom. 'Ik hoop dat ze een boekenwinkel beroofd heeft..' Wren schudde haar hoofd. Ongelofelijk! Niemand zou toch vrijwillig zoveel boeken meenemen?

Allen wist haar van deze gedachtegang af te leiden, simpelweg door met een geweldig idee te komen. Oh Mijn God. JA. De brede lach die doorbrak op Wrens gezicht - misschien was de lach ook enigszins gemeen, maar Wren kon er ook niets aan doen dat ze altijd een vete had met elke bibliothecaresse die ze tegenkwam - sprak boekdelen. De bibliotheek opvrolijken met hun prachtige kerstspullen? Ze kon zich niks beters bedenken. Beter nog, ze begon al voor zich te zien hoe mooi de bibliotheek zou worden.. Zou het helpen als ze een paar boeken in de fik zou steken, je weet wel, voor de sfeer? Misschien wel..

Allen schreeuwde naar Katie. Goed idee, zij zou zeker kunnen helpen! Het mocht dan een goed idee zijn, Wren was nog steeds niet het type om er teveel moeite voor te doen. Katie was een harde werker, serieuzer dan Wren normaal leuk zou vinden, maar voor dit projectje was het prima. Katie zou haar broertje toch niet in de steek laten?! De plicht riep!
Katie luisterde en kwam braaf naar hen toegelopen. Pff, als haar broer ook maar een beetje zo goed naar haar zou luisteren! Maar Robin was een verstandige volwassene ofzo, en hij wilde nooit meedoen aan haar rare plannen. Alsof ze erdoor in de problemen zou komen, allemaal onzin. Katie vroeg hen, wat voorzichtig, waarmee ze dan zou moeten helpen, maar ze gaf zichzelf al snel een antwoord. Het enige wat ze niet wist, was waar ze hun geniale plan uit zouden voeren.

Voor Allen het kon verklappen hield Wren een vinger voor haar mond en schudde haar hoofd, waarna ze weer naar Katie keek. 'Dat is een geheeeeiiimmm!' zei ze, zo geheimzinnig als ze kon. 'Kom mee, dan kun je het uitvinden!' Allen zou het misschien zeggen omdat hij een zwakke plek had voor zijn zusje, maar zij was niet zo soft. Nee, ze kende Katie al wat langer en Wren was ervan overtuigd dat geen enkele Springs dit kon weerstaan. Een geheime locatie waar leuke dingen gingen gebeuren? Dat zou ze natuurlijk moeten zien! Of tenminste, Wren dacht dat Katie daar wel op zou reageren.
Maar voor het geval haar oh zo geweldige voorspelling niet zou gaan zoals ze wilde, had Wren nog wel een ander idee. Ze probeerde haar arm door die van Katie te hangen en begon te lopen, richting de bibliotheek. Ze mocht er dan niet vaak komen, ze wist zeker wel waar het territorium van haar vijanden zich bevond! 'Kom mee, anders kom je er nooit achter!' Spanning en sensatie, hoe zou dit aflopen? Wren kon niet wachten om dat uit te vinden!

Eenmaal in de bibliotheek, hopelijk uit het zicht van degene achter de receptie, liet ze Katie gaan en wreef ze haar handen in elkaar. 'Let's do this!' Ze was er nog niet over uit hoe hard ze hier kon praten, dus besloot ze dit maar op normaal volume te zeggen in plaats van te schreeuwen. De helft van haar overtredingen in de bibliotheek berustte immers op geluidsoverlast, om het maar zo te noemen. Ze wilde hier niet weg tot hun werk over was!
Ze liep naar Allen en trok de doos uit zijn handen, waarna ze het grote ding op een tafel gooide. De persoon die daar een boek had liggen moest het snel wegtrekken, voor de doos erop landde. Wren negeerde haar slachtoffer compleet en in plaats daarvan begon ze erdoorheen te rommelen. Hmm, wat eerst? 'Je moet altijd beginnen met de slingers en de lichtjes, toch?' zei ze. Misschien moest ze dan eerst proberen het snoer met lichtjes en de slingers uit elkaar te halen. 'Het buurthuis mag hun spullen wel wat beter bewaren,' merkte Wren op, terwijl ze de verstrikte dingen uit de doos optilde. 'Beetje hulp hier?' Zolang hun basisingrediënten in de knoop zaten, konden ze niet beginnen!