Met een haarborstel hangend in haar donkere haren trok Anna de witte kniekousen bij haar benen omhoog. Ze hoefde zich eigenlijk helemaal niet te haasten. Haar nieuwe kamergenoot zou er nog voor zo’n, wat was het, 15 minuten niet zijn, en hoewel ze er niet heel netjes uit zag, was het overduidelijk dat ze er de komende jaren nog veel slechter uit zou gaan zien. Haar nieuwe kamergenoot zou geen verkeerd beeld van haar krijgen als Anna niet op tijd de borstel uit haar haar zou verwijderen, maar ze herinnerde zich nog op tijd om het voorwerp te pakken en in een paar soepele bewegingen haar haar door te laten strijken. Haar haar was slordig, slordiger dan het de afgelopen week was geweest, en waarschijnlijk was het omdat ze er zo naar uit zag om een nieuw meisje in haar kamer te hebben – nieuw leven, nieuwe gebeurtenissen, iemand om de dingen mee te delen die in haar leven gebeuren, en nog beter: te luisteren wat deze voor haar nu nog vreemdeling haar te vertellen had. Bij die gedachte draaide Anna met een brede glimlach een pirouette – waarbij ze de grip op de borstel verloor, en het voorwerp met een klap op haar wekker terecht kwam, die op zijn beurt een akelig hard gepiep liet klinken. Het geluid haalde haar uit haar vrolijke waam. Ze sprong haastig naar de wekker toe, zei herhaaldelijk de woorden ‘nee’ en ‘stil’ er tegen alsof het naar haar zou luisteren, en drukte op alle mogelijke knoppen tot ze de knop had gevonden die het geluid uitschakelde. Waarschijnlijk moest ze zich schamen voor haar onhandigheid. Dit deed ze echter niet, omdat er toch niemand in de buurt was om haar te zeggen dat ze een kluns was, en bovendien was schaamte gewoon niet deel van haar karakter. In plaats daarvan grinnikte ze zachtjes om zichzelf, en met een brede grijns viel haar blik op de klok. Nog tien minuten. Ze stond letterlijk te springen van opwinding.
Haar borstel viste ze op van haar nachtkastje, die ze vervolgens naar de badkamer bracht. Ze gleed op haar sokken de ruimte door, plaatste het ding waar hij hoorde, en keek toen of er meer was wat ze kon opruimen. Ze vond haar mobiele telefoon in de badkamer, vroeg zich af wat hij daar deed, en zette toen een lied aan. Een lied van een Disney film van een jaar of 50 geleden, waar haar opwinding perfect in werd beschreven. De muziek liet haar hart nog sneller kloppen van vreugde, en al dansend zocht ze naar nog meer spullen die ze kon opruimen.
Pas nu ze het aan het oprapen was, zag ze in hoe slordig ze eigenlijk was omgegaan met haar kleding de afgelopen maand. Ze herinnerde zich eigenlijk ook maar weinig van het doen van de was, laat staan het verzamelen van haar vuile kleding. Ze besefte zich direct dat dit te maken had met Claudia, en hoewel ze haar vriendin ontzettend miste, liet ze het haar goede bui niet verpesten. In tegendeel, de herinnering aan de leuke tijden die ze gehad had met haar vorige kamergenoot, maakte haar alleen maar meer opgewonden voor wat haar tegemoet stond met een nieuw iemand om haar heen, en ze kon niet wachten om haar weer vaker in haar kamer door te brengen als daar weer meer leven te vinden was. “For the first time in forever, There’ll be music, there’ll be light, For the first time in forever, I’ll be dancing through the night.” Anna had er geen schaamte in om uit volle borst mee te zingen. Haar stem was goed, en de techniek had ze, dus waarom zou ze ook niet? De stapel kleding die ze in haar armen had, bracht ze naar de badkamer, waar ze het eerst maar tijdelijk de badkuip in smeet voor ze er meer mee zou doen. De was kwam later wel. Ze had niet genoeg tijd en bovendien niet genoeg zin om zo’n vies klusje nu te volbrengen. Met een laatste blik op de vloer, die nu daadwerkelijk zichtbaar was, besloot Anna dat de kamer er netjes genoeg uit zag. Ze fixte haar handschoenen, die ze droeg zodat ze haar kristal niet overal zou verspreiden, en keerde zich toen naar de deur van haar kamer. Ze huppelde er naartoe, terwijl ze de volgende zinnen van het lied meezong. “Don’t know if I’m elated or gassy, but I’m somewhere in that zone, ‘cause for the first time in forever,” Ze zette het lied uit en stopte haar mobiel weg in haar beha (aangezien de zwarte rok die tot haar schenen reikte geen zakken had), waarna ze de deuropening door verdween en met een pirouette alsnog de volgende zin zong, omdat het haar gevoelens zo goed reflecteerde en omdat het gewoon beter voelde als ze het nu af maakte. “I won’t be alone.”
Ze gaf haar ogen de kans om de lange hal waar de slaapkamers zich in bevonden te onderzoeken. Het vinden van de gedaante van een onbekende met een reiskoffer was totaal niet moeilijk. Ze stond immers midden in de hal, en de gestalte van een persoon was precies geweest waar Anna op had gehoopt. Ze kon zich niet inhouden en maakte een sprongetje van vreugde. Haar arm schoot de lucht in en zwaaide, terwijl ze een vrolijke ‘hallo’ door de gang heen riep. Ze wachtte geen moment en snelde zich naar de vreemdeling toe. Voor een moment leek het alsof ze tegen haar op zou botsen, maar ze deed net op tijd een stap opzij en gleed langs haar op haar witte sokken. Het kostte haar een paar meter om zich weer in de andere richting te verplaatsen, maar na zich bijzonder soepel te hebben omgedraaid lukte het haar toch. Ze huppelde nu, al besefte ze zich dat ze waarschijnlijk weer voorbij het meisje zou gaan als ze dat aanhield, dus liet ze haar snelheid afnemen toen ze weer aan haar zijde stond. “Jij bent vast mijn nieuwe kamergenootje!” sprak ze, mogelijk iets té enthousiast, maar daar had ze zelf geen erg in. Met haar ogen scande ze de gehele gedaante van het meisje voor haar. Ze was niet goed in mensen inschatten, totaal niet, en toch verwachtte ze dat ze veel plezier ging beleven met deze nieuwe kamergenoot. “Kom,” met haar handen greep ze naar het handvat van de koffer, “ik help je wel daar mee.” Anna dacht er niet eens over dat deze nu nog vreemdeling haar hulp niet wilde. Ze trok gewoon de koffer met zich mee, niet eens doorhebbend of de eigenaar er van wel achter haar aan kwam, en nam hem zo mee de kamer in. Daar plaatste ze de koffer naast het bed wat nu al een maand ongebruikt was, om vervolgens in kleermakerszit plaats te nemen op de schone lakens en met ogen vol bewondering naar het meisje te kijken die vanaf nu een kamer met haar zou delen. Haar tanden drukte ze van opwinding in haar onderlip, terwijl haar ogen haastig heen en weer bewogen, op zoek naar woorden om uit te spreken. Er was zo veel dat ze wilde vertellen en vragen, dat woorden haar te kort schoten.
Give me the thing I love and turn the lights on. Put your hands up, make 'em touch! A-p-p-l-a-u-s-e, make it real loud. Put your hands up, make 'em touch! Lady Gaga - Applause
Eindelijk! Een kamergenootje! Na een paar weken op deze school gezeten te hebben was de dag dan eindelijk aangebroken: Olivia kreeg een kamergenootje, een ‘roommie’. Daar moest ze wel voor van kamer verhuizen, maar ach, dat moest ze dan maar gewoon doen. Ze had er zelf niet echt moeite mee, ’s nachts tochtte het namelijk op haar kamer, dus een andere kamer kon in dit geval nooit kwaad. Olivia was best wel opgewonden over het feit dat ze nu een kamergenootje kreeg. Eindelijk iemand met wie ze wat tijd zou kunnen doorbrengen, die haar misschien ook wel aardig vond en die misschien een vriendin van haar kon worden. Olivia ging er maar eventjes van uit dat ze bij een meisje was geplaatst, een jongen zou echt geen optie zijn, dat zou super awkward worden. Het meisje was al zo preuts als dat ze zijn kon, laat staat dat ze zich moest omkleden in het bijzijn van een jongen. De rillingen liepen over haar lichaam. Ach, als het niet beviel dan zou ze altijd nog een andere kamer kunnen aanvragen.
Maar er zat natuurlijk ook een keerzijde aan het hele kamergenootjesidee. Wat nou als het meisje, ze ging er maar even van uit dat het een meisje was, want als het een jongen zou zijn dan…..etc etc etc, haar helemaal niet aardig zou vinden? Of als ze gewoon helemaal geen gemeenschappelijke interesses hadden? Olivia vermande zichzelf, daar zou ze snel genoeg achterkomen. Ze ging er gewoon het beste van maken, dat was het minste wat ze kon doen. Bovendien moest ze het meisje dankbaar zijn, dat die haar eenzaamheid op wilde geven om met Olivia samen op een kamer te bivakkeren. Dat het gedwongen was liet Olivia voor het gemakkelijke maar eventjes achterwege.
En zo stond ze dan, voor haar deur met een volle koffer en een tas om haar schouder. In haar hand had ze de vaas met de tulp die ze van James gekregen had. Nog een keer wierp ze een blik door haar oude, vertrouwde kamertje en deed toen voorgoed de deur dicht. Goed, nu was het tijd om naar de kamer van haar kamergenootje te gaan. Kamer nummer 10. Oké, vanaf haar kamer was dat best een stukje lopen. Onhandig liep Olivia met haar koffer, de vaas met de bloem en haar schoudertas door de hal. Mijn God, waar was ze in hemelsnaam aanbegonnen? Had ze niet gewoon eerst haar koffer kunnen brengen, dan haar vaas en dan haar schoudertas? O mijn God, wat een drama. Olivia was niet snel iemand die liep te klagen, maar dit was absoluut geen succes. Geïrriteerd maakte ze een tussenstop, bond haar haren ruw bij elkaar in een knotje en vervolgde toen haar weg weer richting kamer 10. Het ging misschien makkelijker als ze af en toe een korte pauze zou houden, maar daar hoefde ze zich geen zorgen meer om te maken….
….want haar kamergenootje maakte nu al een goede indruk. Het meisje bij wie ze in de kamer zou komen stond enthousiast naar haar te zwaaien, en ondanks dat ze er veel moeite voor moest doen, schonk ze het meisje een brede glimlach. Het meisje was in ieder geval blij dat zij er ook zou zijn. Ze vroeg of zij haar nieuwe kamergenootje was. “Ja, dat ben ik zeker!” zei Olivia toen lief terug “Eindelijk!” Nog fijner vond ze het toen het meisje naar haar toekwam gesneld en haar koffer over pakte. “Oh, dat is echt super lief!” piepte Olivia enthousiast en probeerde in haar handen te klappen, maar op het laatst schoot er bij haar binnen dat ze dat misschien beter niet kon doen, aangezien ze een prachtig vaasje in haar handen had. Een beetje overdonderd liep Olivia achter het meisje aan. Dit was Olivia nog niet op de school tegengekomen. Iemand die heel erg aardig voor haar was, die oprecht blij scheen te zijn dat zij er was. Los van James, die heel erg lief voor haar was geweest, maar wat ze zelf verpest had. Maar goed, daar wilde Olivia eventjes niet meer over nadenken. En Jadeline was ook aardig tegen haar geweest! Maar voor de rest…
Enthousiast stapte Olivia de kamer van het meisje binnen en liet haar ogen door de kamer gaan. “Wauw, jij hebt echt een leuke kamer!” schaterde Olivia en liep naar het raam. Het uitzicht was zoveel beter! Een blij gevoel overviel haar en toen ze weer naar het meisje keek, was dat duidelijk van haar gezicht af te lezen. Deze was op haar schone bed gaan zitten, in kleermakerszit, en keek haar verwachtingsvol aan. Olivia liep ook naar het bed en ging met een plof tegenover haar op het bed zitten. “Ik vind het echt super leuk dat ik nu eindelijk een kamergenootje heb!” bekende Olivia enthousiast knikkend “Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb echt al een paar weken alleen gezeten en dat kwam me echt de keel uit” Spontaan vloog Olivia het meisje om de hals, maar liet haar na een paar tellen weer los. Een beetje beschaamd keek ze naar het laken van het bed. “Sorry, ik doe soms dingen voor ik er echt over nadenk” mompelde ze grinnikend en schudde toen haar hoofd. Olivia keek het meisje tegenover haar weer aan en glimlachte weer. “Ik ben Olivia” zei ze toen “Vertel, wie ben jij? Ik ben echt nieuwsgierig!”
Laatst aangepast door Olivia Del Rey op wo feb 19, 2014 9:08 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Een leuke kamer. Zo had haar nieuwe kamergenoot de ruimte genoemd waar de twee zich nu bevonden. Anna grijnsde breed, hoewel ze zelf niet inzag wat er zo geweldig aan was. Sinds het vertrek van Claudia was het voor de helft leeg en levenloos geweest. Misschien was Anna daarom ook wel zo rommelig: om de leegte te vullen. Nee, dat was een raar idee. Ze was altijd onhandig, en dus ook rommelig, en hoewel ze het niet erg vond om de plek van Claudia in te nemen met haar eigen spullen, was het niet de oorzaak van haar slordigheid.
Anna kon het niet laten om extra breed te grijnzen toen het meisje plaats nam op hetzelfde bed als waar zij zich bevond. Haar woorden over alleen zijn, lieten haar haastig knikken. “Ik dacht precies hetzelfde!” Een omhelzing. Anna was verbaasd, maar accepteerde de knuffel van harte. Olivia’s lichaam was warm – een warmte die ze lang niet in haar kamer gevoeld had. Pas nu ze het weer voelde besefte ze zich hoe erg ze deze warmte gemist had. De warmte van warme knuffels.
Anna was iemand die altijd haar best deed om mensen te knuffelen wanneer ze kon, maar sinds ze haar kamer niet meer deelde leek er altijd iets... anders te zijn aan de knuffels. Ze kon het niet helpen, maar haar nieuwe kamergenoot, Olivia genaamd, deed haar ontzettend denken aan Claudia. Wat uiterlijk betreft, was het enige dat ze gemeen hadden dat ze simpelweg mooi waren. Claudia’s blonde krullen leken niets op de bruine haren van Olivia, en ook haar ogen zo blauw als de lucht pasten niet in het gezicht van de persoon tegenover haar. Maar om een of andere reden klikte het gewoon. Anna moest zichzelf er aan herinneren dat de persoon die voor haar zat niet Claudia was voor ze antwoord gaf – ondanks dat dat geen verschil zou maken in wat ze zei. Haar handen zochten elkaar op. “Ik ben Anna – dat is dus ‘Ah-na’, op z’n Europees, en niet ‘Enna’ op z’n Amerikaans-, ik ben dan ook geboren in Europa, Nederland om precies te zijn – prachtig land, het zeeklimaat was een mooie voorbereiding op het leven op een eiland. Het is alsnog heel anders, in Nederland regent het meer-“ Anna haalde diep adem en realiseerde zich dat ze aan het afdwalen was. Als ze eenmaal haar mond open getrokken had, was het ook zo makkelijk om gewoon door te ratelen. “Anyway, uhm... Ik zit al sinds m’n twaalfde op deze school, en ik ben nu achttien, dus dat is zo’n zes jaar – Oh! En ik kan dit!” Ze sprong op van het bed, keek de kamer rond, die gelukkig een stuk netter leek dan toen ze vanochtend haar bed verliet. Haar handschoenen trok ze uit, en hoewel ze de neiging had deze nonchalant over haar schouder achter zich te gooien, besefte ze zich op tijd dat ze deze weer aan moest doen na haar demonstratie, dus onderdrukte ze die neiging. In plaats daarvan plaatste ze ze – alsnog wat slordig – op de plek waar ze zojuist zat, en richtte toen haar aandacht naar boven. Naar het plafond. Naar de lamp die aan het plafond hing. Een set van drie spotjes aan een poot – of eigenlijk wat een poot was geweest als het een staande lamp was geweest. Ze bewoog haar armen opwaarts en er ontstond een blik van uiterste concentratie op haar gezicht. Met een kleine beweging van haar vingers zette ze haar mutatie in gang. Een laag gloeiend kristal ontstond rondom de lamp. Haar vingers bewogen zich en vormden als het ware het kristal om de lamp heen, en voegden bovendien een mooi draaiend patroon toe. Het kostte Anna geen moeite om het kristal te maken. Ze moest alleen zorgen dat ze de controle er over hield, zeker omdat haar emoties op een hoogtepunt van blijheid stonden. Ze kreeg het echter voor elkaar, en toen de gehele lamp in een paars en roze laag kristal was gehuld (wat overigens nu ook de kleur van het licht was wat zich door de kamer verspreidde) liet ze haar armen weer zakken. Eén tel, twee tellen keek ze naar de lamp, voor ze haar armen opnieuw omhoog gooide, deze keer om een sierlijke pirouette te draaien, die ze eindigde in een pose die trots uitstraalde. “Tadaaah!” Met een brede grijns sprong ze terug het bed op, pakte ze haar handschoenen en schoof ze opnieuw over haar handen.
Hahahaha elke keer als ik hier post, luister ik Applause ~ I love Anna! ♥♥
I stand here waiting for you to bang the gong, to crash the critics saying: "Is it right or is it wrong?" If only fame had an IV, baby could I bare, being away from you? I found the vein, put it in here Lady Gaga - Applause
Geïnteresseerd luiste Olivia naar het meisje tegenover haar, dat Anna scheen te heten. Ze vond het een mooie naam, niet zoals je veel hoorde in de Verenigde Staten. Anna kwam dus ook uit Europa, iets wat de twee meisjes met elkaar verbond. “Wauw, Nederland!” zei Olivia enthousiast en straalde “Daar heb ik heel veel over gehoord, het schijnt inderdaad een heel erg leuk land te zijn! Ik ben er nog nooit geweest, het moet er vast mooi zijn…” Landen in Europa waren vaak mooier. In de Verenigde Staten zou het ook wel mooi zijn, maar landen in Europa hadden vaak allemaal iets speciaals. Daar hield Olivia van. Thuis kon ze overal aan zien dat ze in Italië woonde. Aan de manier waarop de mannen hun werk deden, waarop de vrouwen thuis aan het koken waren, de enorme pannen met pastasaus in de tuin die uren aan het pruttelen waren, Olivia miste dat soms wel heel erg. Maar, back to today, Anna was opgestaan en nieuwsgierig keek Olivia naar haar.
Anna stond op het bed en richtte haar hand op de lamp boven haar. Nieuwsgierig keek Olivia naar de lamp. Wat ging er gebeuren? Zouden er geesten uitkomen? Zou het licht van kleur veranderen? Zou de lamp naar beneden vallen? Maar geen dan die dingen gebeurde, behalve dat het licht in de kamer veranderde. Om de lamp verscheen een prachtige laag met kristal, paars en roze, die de kamer ook in deze kleuren kleurde. “Wauw!” riep Olivia bewonderend uit en keek om zich heen. Alles was in het roze en paars gekleurd en het zag er echt super adorable uit! “O my God, is dat jouw kracht?” riep Olivia enthousiast uit en keek Anna stralend aan. “Dat is echt super knap! Het ziet er echt prachtig uit! Echt knap!”
Maar nu wilde Olivia ook graag zien wat ze waard was, wat zij nou eigenlijk kon. “Nou ja, vergeleken met jou is mijn mutatie niet heel erg bijzonder hoor…” waarschuwde ze Anna alvast en stak toen haar vinger uit. Haar vinger legde ze op een paar centimeter van Anna vandaan. Een koepel werd zichtbaar, Anna’s aura. Daar werd Olivia blij van, Anna’s aura was gekleurd in veel prachtige kleuren. “Wauw! Jij hebt echt een super mooi aura…” De kleur roze werd zichtbaar, maar er was ook jade groen, oranje en Olivia kon zelfs geel onderscheiden. Er waren nog veel meer kleuren te zien, maar Olivia keek er nu ongeveer al een minuut naar, haar ogen werden moe. “Sorry, ik ben nog niet zo ver gevorderd als jij…” zei ze verontschuldigend en haalde toen haar vinger van het aura af. Ze wreef in haar ogen, die er vermoeid uitzagen en keek toen Anna weer glimlachend aan. “En daar kan ik dus van alles meedoen, het is echt super leuk! Alleen zit er wel een keerzijde aan, als ik heel erg kwaad ben, kan ik het aura zo op iemand laten afkomen, dat alle lucht uit die persoon wordt geperst en dan kan iemand sterven…dat is gelukkig nog nooit gebeurd, maar ik weet dat ik het kan en dat is best wel griezelig…”
Olivia schudde haar hoofd en keek toen weer breed glimlachend naar Anna. Genoeg over negatieve dingen. “Maar jij komt dus ook uit Europa, dat is echt super gaaf! Ik kom uit Italië, uit een klein dorpje en daar spreken wij jouw naam ook uit zoals jij het uitspreekt” vertelde Olivia haar, terwijl ze zichzelf achterover op het bed liet vallen. Ze ging zo liggen, dat als ze opzij keek ze Anna zo aan kon kijken. “Dit bed ligt echt heerlijk…” zei ze grinnikend en keek toen naar het plafond, vanuit haar ooghoek zag ze nog steeds het prachtige kristallenwerk wat Anna geproduceerd had. Olivia draaide zich om op het bed en bracht haar ellebogen op het dekbed, zodat ze met haar hoofd op haar handen kon leunen en keek Anna aan. “Anna, als jij hier al 6 jaar zit…mis je dan thuis dan niet heel erg? Of ga je in vakanties gewoon naar huis?” vroeg ze voorzichtig. De laatste keer dat ze een persoonlijke vraag had gesteld, ging dat iets minder goed als dat ze zelf gehoopt had.
Olivia was het perfecte kamergenootje. Anna kende haar nu - wat was het, 5 minuten? – en ze wist het nu al zeker. Haar enthousiasme en vrolijkheid waren aanstekelijk, zelf al waren dat karaktertrekken die Anna ook al van zichzelf had. Desalniettemin leek het er op dat Olivia en Anna geweldige vriendinnen zouden worden. Eindelijk, dacht ze in zichzelf, hoef ik nooit meer alleen te zijn.
“Ik weet zeker dat jouw mutatie net zo speciaal is,” moedigde Anna haar kamergenootje aan. Ze vond haar eigen kracht zelf niet zo bijzonder, zeker niet in de kleine maat waarin ze hem had uitgevoerd. Als ze de controle over haar emoties verloor, zou ze maar zo het hele eiland in kristal kunnen hullen. Wat Olivia kon, was wat haar betreft veel interessanter. In plaats van zich te richten op een voorwerp in de omgeving, kreeg Anna de volle aandacht op zich. Haar handen werden naar haar toe gebracht, en net toen ze wilde vragen wat ze deed, verscheen er een veld om haar heen in de mooiste kleuren die Anna ooit gezien had. “Whoa!” Ze keek haar ogen uit. Een brede, kinderlijke grijns verscheen op haar gezicht. “Dit is een aura, of niet? Míjn aura...”
Het aura verdween net zo snel als het verschenen was. Anna bleef naar zichzelf staren, diep onder de indruk van de vele kleuren die ze gezien had. En dit durfde Olivia niet bijzonder te noemen? Hoe durfde ze. “Mijn mutatie is ook niet ongevaarlijk,” gaf Anna toe. Haar blik verplaatste zich weer naar de lamp, waar haar kristal nog steeds omheen zat. “Ik neem aan dat je wel weet hoe bergkristal er uit ziet? Dat soort kristal kan ik ook maken, en als je net op de verkeerde plek staat, kan dat vrij pijnlijk uitpakken.”
Anna’s blik ging terug naar Olivia, die weer een vrolijkere toon had aangenomen. “Italië! Wat gaaf. Daar zou ik echt graag nog eens heen gaan in mijn leven. Noorwegen ook.” Ze keek toe terwijl Olivia zich anders positioneerde. De woorden van de brunette, hoewel goed bedoeld, kwamen hard aan en lieten Anna haar blik weer afwenden.
“Mijn familie is dood.” Ze wilde context geven, uitleggen waar en wanneer ze gestorven waren, maar ze kreeg het niet over haar lippen. Ze wilde zeggen dat het haar schuld was, want zo voelde ze zich nog altijd, maar telkens als ze dat deed, werd haar verteld dat dat niet het geval was. De excuses die men gaven om haar haar schuldgevoel af te praten werkten nooit, en in plaats van het elke keer weer aan te moeten horen, hield ze nu haar mond. In plaats daarvan probeerde ze de situatie wat te verlichten. Ze merkte dat ze haar tanden in haar onderlip had gezet, dus die haalde ze weer los, en haar blik ging terug naar Olivia. “Maar maak je geen zorgen! Ik heb hier een nieuwe familie gevonden. Vrienden, eigenlijk – maar de mensen hier zijn als familie voor me.” Ze glimlachte en slikte de brok door die in haar keel was ontstaan.
“En... hoe zit het met jou?” Ze durfde het bijna niet te vragen.
I found the weakness and put it to play Swore upon the stars I'd keep you til a nightless day Shake my head dizzy so I'll never know You said if you're never coming back you have to go Ellie Goulding - Goodness Gracious
Olivia kwam weer overeind. Ze had gezien dat Anna duidelijk was geschrokken van haar opmerking. “Mijn ouders zijn dood” was het antwoord van het meisje tegenover haar. Olivia schrok en sloeg haar hand voor haar mond. Wat was ze toch stom! Zo’n soort antwoord had ze kunnen verwachten, dat was het gevaarlijke met het stellen van dit soort vragen. Ze hoorde hoe Anna zei dat ze hier een nieuwe familie had gemaakt, maar Olivia wist wel beter. Je eigen familie zou je niet kunnen vervangen, door niemand niet. Een schuldgevoel knaagde aan Olivia. Ze kenden elkaar nog geen vijf minuten en Olivia had nu al haar kamergenootje/nieuwe vriendin gekwetst. Haar ogen sloegen verdrietig neer, ze vond het helemaal niet leuk. Ze hoorde hoe Anna vroeg hoe het bij haar zat. Eerst wilde ze van haar schuldgevoel af.
“Anna…” zei ze toen ze opkeek en het meisje aankeek. “Sorry dat ik dat net vroeg, het was niet mijn bedoeling om je te kwetsen of om je pijn te doen. Ik wist het niet, anders had ik het nooit gevraagd. Sorry…ik ben soms een flapuit en het gaat me niet eens wat aan…” Olivia schoof wat naar voren en sloeg haar armen om Anna een. Een stevige ‘Oliviaknuffel’ volgde en toen ze Anna weer losliet, verscheen er een onzekere glimlach op haar gezicht. “Het is een nogal lang verhaal…” ging Olivia toen verder en krabde eventjes op haar achterhoofd. Waar moest ze beginnen? Misschien moest ze maar gewoon bij het begin beginnen. Gewoon bij hoe het nu tussen haar ouders zat. “Ik heb eigenlijk alleen geen relatie met mijn ouders. Mijn vader had liever een zoon gezien, in plaats van een dochter. Mijn moeder houdt denk ik wel van me, alleen ze is heel erg bang voor mijn vader.” Olivia haalde haar schouders op en keek naar het dekbed, ze probeerde een denkbeeldige vouw weg te vegen. “Gelukkig zijn ze wel lief voor mijn broertje, ik heb ermee geleerd te leven. Papa zag mij als een mislukking, misschien ben ik dat ook, maar ja…tijd zal het leren” Een glimlachje sierde haar mond weer en keek Anna weer uit.
“Maar goed, genoeg met dat verdrietige gedoe…wat vindt je van deze school?” vroeg Olivia nieuwsgierig “Wat voor lessen worden hier gegeven? En is het moeilijk hier om vrienden te maken?” Eventjes was Olivia stil en begon toen te lachen. “Nou…ja, eigenlijk niet natuurlijk…” zei ze met een brede grijns naar Anna, hopend dat ze de hint begreep. Er schoot Olivia nog meer te binnen om te vragen, hopelijk zou Anna niet schrikken van alle vragen opeens. "En wat zijn je hobby's? Wat vind je leuk om te doen?" Olivia straalde weer, ze vond het gewoon zo leuk dat ze nu een kamergenootje had en dat het Anna was. Anna was heel speciaal, dat kon ze voelen aan haar [srike]aura[/strike] water.
Ze had zichzelf echt geloofd. Toen Anna zei dat Olivia zich geen zorgen hoefde te maken, had ze haar zorgen aan de kant geschoven, want echt, wat was er nou waar ze zich zorgen om moest maken? Haar familie was... nouja. Het was lang geleden dat ze zich voor het laatst echt verbonden had gevoeld met haar familie. Ze hadden zich allemaal van haar af gesloten toen haar krachten voor het eerst naar boven waren gekomen en dat begreep ze heel goed. Ze had geen controle. Nog steeds was ze een gevaar voor haar medemensen, maar ze had dat geaccepteerd en liet het haar niet beheersen.
Liefdevol sloot ook Anna haar armen om Olivia heen. De brok in haar keel keerde terug, maar ze voelde niet de drang om te huilen. Ze was alleen ontroerd. “Het geeft echt niet,” verzekerde ze haar nieuwe vriendin, “je kon het niet weten. Iedereen zou hetzelfde gevraagd kunnen hebben.” En met iedereen bedoelde ze ook zichzelf, want zij had ook naar Olivia’s verleden gevraagd en dat bleek ook niet al te vrolijk te zijn. De meeste mutanten hadden het zwaar gehad in het verleden, of het nou door hun mutatie kwam of niet. Het was iets wat Anna wel vaker opviel en ze wenste vurig dat ze er wat aan kon doen. “Geloof me. Je bent geen mislukking.” Nu was het Anna’s beurt om de knuffel te starten. Ze hield het kort, maar hield Olivia wel voor een moment extra stevig vast alsof ze wilde zeggen: ‘alles komt goed, je bent hier veilig.’
Anna was blij dat het onderwerp veranderde. Het was nu aan haar om een goed woordje te doen voor de school. Ze glimlachte om Olivia’s stille hint. “Het is hier heel gezellig! De leerlingen zijn bijna allemaal heel aardig, hoewel een groot aantal wel wat verlegen is. Dat is geen probleem, zo was ik ook toen ik hier net kwam en kijk me nu eens!” Ze spreidde haar armen om te bewijzen wat een open en sociaal persoon ze was. “De meeste lessen zijn hetzelfde als op gewone scholen: Engels, geschiedenis, natuurkunde enzo... Daar naast zijn er ook nog creatieve lessen en gym, en krijgen we les in het beheren van onze mutaties. De gewone lessen zijn trouwens vaak wel wat anders dan op gewone scholen. Ze zijn aangepast naar mutanten. Neem geschiedenis nou bijvoorbeeld, dat wordt gegeven door Lillian. Er zijn vele gebeurtenissen die door de mensen anders worden verteld dan ze werkelijk gebeurd zijn, omdat ze bang zijn voor mutanten... En er zijn natuurlijk ook gebeurtenissen tussen mutanten waar mensen weinig tot niets mee te maken hebben gehad.” Haar blik was zonder echte reden langzaam rond de kamer aan het gaan. Ze was echter zo geconcentreerd op het praten, dat ze niet echt door had waar ze naar keek – tot haar ogen weer op Olivia uitkwamen. Ze glimlachte vrolijk. “De leraren zijn ook super aardig. Ze zijn misschien wat ouder, maar voor de rest zijn ze precies zoals wij.” Ze drukte haar lippen voor een moment samen, denkend over wat ze nog meer te vertellen had. Ze besloot dat het misschien wel eerlijk was om ook iets aan Olivia te vragen. “Hoe vind je het tot nu toe? Heb je naast mij al andere leerlingen ontmoet?”
Know I'ma tell the truth when it comes to you my lady And it's miracle you have found a conscience baby I hadn't planned on leaving you can't even give a reason Now I know the reason why, why Trey Songz - Takes time to love
De knuffels van Anna voelde fijn en vertrouwd, alsof ze het meisje dat op hetzelfde bed zat als haar een vriendin was die ze ooit heel ver was verloren. Eventjes had Olivia het gevoel gehad dat ze in huilen uit zou barsten, maar dat wilde ze niet. Niet bij de eerste ontmoeting met haar nieuwe kamergenootje en vriendin en niet in de eerste weken dat ze hier op school zat. Anna had het ook zwaar gehad en zij liep ook niet te huilen. Het was eerlijker tegenover Anna om nu niet te gaan zitten grienen en gewoon op haar woorden te concentreren.
Met een glimlach luisterde Olivia naar het enthousiasme dat Anna had toen ze sprak over de school en de leraren. Olivia’s vrolijke lach vulde de kamer, toen ze liet zien hoe sociaal ze was geworden. “Ik zie het inderdaad, het is bijna niet voor te stellen dat je ooit verlegen was” zei Olivia. Zo te zien was Anna ontzettend gegroeid op deze school, dat gaf ze zelf ook al aan. Als je ziet hoe het meisje was dat nu tegenover haar zat, zou je echt niet kunnen denken dat dit meisje ooit een verlegen meisje was, zeker niet met de hartelijkheid en de vrolijkheid waarmee ze haar toch nog vreemde kamergenootje onthaalde. Dat was een eigenschap die Olivia heel erg respecteerde in Anna’s karakter, nu al.
“Hoe vind je het tot nu toe? Heb je naast mij al andere leerlingen ontmoet?” vroeg Anna en Olivia stond op van het bed en liep naar haar koffer. Ondertussen praatte ze: “Tot nu toe vind ik het allemaal nog heel erg spannend. De leraren, waar je het net over had, heb ik nog niet echt gesproken, alleen Eleanor Birdy, die ik heel erg aardig vond. Ik heb ook nog niet echt een les gevolgd…” Met rode wangetjes draaide ze zich om naar Anna. “Het is niet dat ik niet wilde maar…uhm ja, ik kon het niet vinden toen ik onderweg was en uhm…toen uhm…toen ja..toen dacht ik ‘laat maar, het komt een andere keer wel…’” piepte ze en haalde haar schouders op. Gauw bukte ze zich naar haar koffer en ritste deze open. Uit de enorme berg die ze erin had gepropt, lag een knuffel boven op. Het was een soort hond, hij was helemaal versleten en een oogje hing van zijn hoofd af. Uit sommige delen van zijn lichaam kwam de vulling naar boven, maar dat maakte helemaal niet uit, Olivia was er gek op. De knuffel heette Dolly en was haar hele leven al bij haar.
Naast Dolly zag Olivia een wikkel. Ze pakte de wikkel op en zag dat er nog een chocoladereep in haar koffer zat. Bedenkelijk keek ze er naar. Mmmm, melk met hazelnoten! “Ik heb geen idee hoe lang dit al in mijn koffer zit…” merkte Olivia op en liep terug naar het bed, waarna ze de chocoladereep op het bed gooide en Dolly op haar nachtkastje zette. Terwijl ze haar knuffel over het hoofd streek, begon ze weer verder te praten. “Ik heb wel een paar mensen ontmoet, ja.” Gauw nam ze plaats, want wat ze nu ging vertellen was echt bizar. “Ik heb ’s nachts een keertje een jongen ontmoet. Ik was helemaal niet moe en ik wilde graag naar buiten” zei Olivia op een spannende toon en boog zich wat naar voren “En toen ik in de tuin was, was hij er opeens. Hij had mijn enige mooie sjaal afgepakt en die wilde ik terug. Toen hij hem kapot maakte, werd ik heel erg boos en toen heb ik hem met mijn mutatie aangevallen”. Nu Olivia er zo aan terugdacht, was het eigenlijk best grappig, maar op dat moment was het helemaal niet leuk.
“En ik heb Jadeline ontmoet in de bibliotheek, haar vind ik ook heel erg aardig. En ik heb Felix ontmoet toen ik piano aan het spelen was” somde Olivia op “En Jam…ja, James…” Eigenlijk wilde Olivia het niet over James hebben, ze sloeg haar ogen neer en pakte Dolly beet, van het nachtkastje.
Anna moest grinniken toen Olivia liet merken dat ze zich schaamde voor het missen van een les. Het was heel gemeen en niet haar bedoeling, maar het floepte er zomaar uit. Ze verzon snel iets wat zou laten blijken dat ze het goed bedoelde. "Maak je maar geen zorgen over de lessen - de leraren zijn heel chill. Meestal als je niet komt opdagen gaan ze er van uit dat er iets gebeurt is met je mutatie. Dat komt hier nou eenmaal voor." Ze haalde haar schouders op. Ze was zelf best bekend met deze regel helaas - zoals die keer dat ze haar deur per ongeluk had geblokkeerd en in haar paniek het kristal niet meer weg kon krijgen. "Je kan sowieso zelf bepalen in welk jaar je examen doet voor de theorie vakken, dus als het een jaar niet gaat kan je het nog even uitstellen." Haar blik volgde Olivia, die inmiddels wat spullen uit haar koffer tevoorschijn haalde. Ze herkende een knuffel die er uit zag alsof het al flink wat jaren mee ging en - was dat chocola?
De chocoladereep werd op het bed gegooid en meteen pakte Anna het om het te bekijken. Ze zocht de houdbaarheidsdatum op. Ondertussen luisterde ze natuurlijk nog naar Olivia, zelfs al leek het alsof haar aandacht meer bij de chocola lag. Toen ze het over de jongen in de tuin had, keek Anna op met een frons. "Dat klinkt wel heel bizar," gaf ze toe. Ze wist niet echt wat ze moest zeggen. Ze had een vermoeden van wie het was, maar het was niets voor haar om met haar vinger naar iemand te wijzen, dus hield ze zich stil en liet ze Olivia verder praten. Ze merkte dat de brunette aan het einde haar vreugde een beetje verloor, dus probeerde ze dat er weer in te pompen. "Klinkt alsof je al een redelijke vriendenclub aan het opbouwen bent!" Ze legde haar hand op Olivia's schouder. "En nu heb je mij ook ontmoet. Sterker nog, we zijn kamergenootjes!" Ze pakte opnieuw de reep chocola op van het bed. "Durf je het te vieren met dit? Het is een paar weken over datum, maar het zou moeten kunnen."
Stop driving me away, I just wanna stay, something I just got to say: Just trying to understand (understand),I've given all I can, 'cuz you've got the best of me Madonna - Borderline
Het vervelende gevoel dat Olivia had gehad toen ze de naam van James uitsprak, werd al snel weer vergeten toen Anna begon met praten. Olivia was haar daar dankbaar voor, ze wilde liever niet meer met hem geconfronteerd worden. “Klinkt alsof je al een redelijke vriendenclub aan het opbouwen bent!” hoorde ze Anna enthousiast zeggen en Olivia lachte haar stralende lach. Ze haalde nonchalant haar schouders op. “Ik probeer een beetje sociaal te doen. Ken je dat, dat als je helemaal alleen bent, je zelf ook echt chagrijnig raakt?” Ze schudde afkeurend haar hoofd. Helemaal alleen zijn was iets wat Olivia nooit zou kunnen. Al zou ze niet trouwen, dan zou ze met een vriend of vriendin samen willen wonen. Of ze zou een kat kunnen nemen. Ja, een kat! Die zou ze dan Suikerklontje noemen en die zou ze dan helemaal vertroetelen en een nog groter huis voor hem of haar kopen dan ze zelf woonde en helemaal kapot knuffelen. Dat leek een strak plan! Of misschien wel een super schattige labradorpup! Of misschien wel allebei! Yes, yes, yes! Maar wacht, wat als ze iemand op visite kreeg die allergisch was voor haren?
Olivia schudde haar hoofd toen Anna haar uit haar gedachten onderbrak. Ze voelde de hand van Anna op haar schouder en glimlachte weer. “Inderdaad” zei Olivia enthousiast knikkend en pakte de andere hand van Anna. “Ik ben heel erg blij dat ik zo leuk kamergenootje als jij gekregen heb! Ik was persoonlijk best zenuwachtig, want je weet maar nooit waar je terecht komt…” Anna stelde voor om het te vieren met de chocolade. Enthousiast knikte Olivia. “Goed, laten we het maar proberen dan” zei ze en pakte de chocolade. Ze peuterde de wikkel open en de bruine chocolade werd zichtbaar, samen met de hazelnoten die erin zaten. Olivia was gek op chocolade, dus het water stond al in haar mond. Onzeker keek ze toen naar Anna. “Een paar weken over datum zei je toch?” vroeg ze toen bezorgd en keek naar de chocolade. Vervolgens verdween de bezorgde uitdrukking op haar gezicht en haalde ze haar schouders op.
“Oké, er is maar één manier om uit te vinden of het nog lekker is of niet…” zei ze toen dapper en pakte de chocoladereep beet. Met haar hand brak ze er een blokje vanaf en stopte het in haar mond. Met grote ogen keek ze naar Anna, terwijl ze op de chocolade kauwde, alsof ze verwachtte dat ze elk moment neer kon vallen. Maar dat was niet het geval, de chocolade smaakte prima. Nogmaals haalde Olivia haar schouders op en glimlachte toen weer naar Anna. “Het is oké, het smaakt prima…maar als we dadelijk de hele week buikpijn hebben, is het niet mijn schuld” zei ze grinnikend, terwijl ze nog een stukje afbrak en het aan Anna gaf.
Chocolade met hazelnoten was niet Anna’s favoriete chocolade ooit, maar het was nog altijd haar favoriete snack en soms was het niet verkeerd om iets anders te eten. Dat het over de datum was maakte ze zich weinig zorgen om. Ze wist dat die data meestal niet klopten en zeker met chocola kon je het vaak later ook nog opeten, zolang het maar goed bewaard was. De reep was nog gesloten, dus voor zo ver Anna wist zat dat wel goed. Ze wist niet hoe warm het was geweest in de tas, maar dat kon hoogstens betekenen dat de reep een beetje gesmolten was, en toen Olivia de wikkel van het ding af haalde werd al snel te zien dat ook dat meeviel. De chocola had een beetje een witte waas, maar dat was normaal voor chocola die wat ouder was. Ook dat had Anna eerder gezien, met hagelslag en ook repen chocolade die ze zelf per ongeluk vergeten was. Er zaten geen raar gekleurde vlekken aan en ook geen plekken met haar of iets anders wat schimmel zou kunnen zijn. “Een paar weken ja, vandaar dat het een beetje wit is, maar dat is normaal. Als het goed smaakt, is het nog goed.” Ze gaf een grijnsje alsof ze trots was op haar chocolade kennis, wat ze misschien ook wel een klein beetje was.
Er gebeurde niks vreemds met Olivia toen ze een stuk van de chocola in haar mond stopte en er op kauwde. Behalve misschien dat ze Anna ernstig aankeek, waar de brunette toch wel een beetje om moest grinniken. “Als jij zegt dat het goed smaakt, dan denk ik dat er geen probleem is,” zei Anna tevreden, terwijl ze het stuk chocolade wat Olivia voor haar had afgebroken aanpakte. Ze brak met haar voortanden een blokje af en kauwde er goed op. De smaak was heerlijk. Anna proefde er niks raars aan. “Whoa, waar heb je deze gekocht? Het smaakt echt goed!” Ze stopte de rest van de chocolade in haar mond en genoot volop.
Step into the room like it's a catwalk, fashion! Singing to the tune, just to keep them talking, fashion! Walk into the light, display your diamonds and pearls in light, fashion! Married to the night, I own the world, we own the world. Lady Gaga - Fashion!
Ondanks dat het wat over datum was, was het toch een beetje wit. Volgens Anna was het niet schadelijk voor hun gezondheid. Olivia ging er maar even van uit dat Anna verstand van zaken had, want als je Olivia wijs had gemaakt dat het witte er zat omdat er 6 witte muizen over hadden gerend, dan had ze dat gewoon geloofd. Ze had de ballen verstand van chocolade, laat staan waarom het wit zou worden. Het enige wat ze wist over chocolade was dat er verschillende smaken waren en dat ze bijna alle smaken heel erg lekker vond. Behalve de witte chocolade met kersen/aardbeivulling. Dat vond ze helemaal niet lekker. Haar oma had haar deze een keertje gegeven voor Kerstmis en ze had niet het lef gehad om te zeggen dat ze het niet lekker vond. Oma was niet zo heel erg rijk, dus wilde ze haar niet beledigen. Ze had de reep chocolade toen zo snel mogelijk opgegeten.
Maar goed, ze dwaalde weer af. Gelukkig vond Anna het ook lekker. “Whoa, waar heb je deze gekocht? Het smaakt echt goed!” Olivia grinnikte en keek haar kamergenootje dankbaar aan. “Het is helaas niet in de buurt gekocht. Ik kom uit een stadje in Italië, dicht bij Napoli. Mijn ouders zijn erg katholiek, ik niet overigens, en altijd als ik netjes mee ging naar de kerk op zondagochtend, dan kreeg ik wat geld om wat lekkers voor mezelf te kopen. Meestal kocht ik dan wat Italiaans ijs en een reep chocolade.” Verlekkerd was Olivia eventjes in gedachten. Ze kon zich de zondagen nog altijd goed herinneren. Dat waren de beste. Het zonnetje scheen dan op haar schouders en soms ging ze met wat vriendinnen. Dan aten ze hun ijsje op aan de gracht en lachten om de vissers die naar hun blote benen floten, wetend dat ze nooit iets zouden proberen. Die tijd was geweldig. De tijd voor dat Luke om de hoek was komen kijken.
Stop. “Die reep chocolade was van een hele aardige man. Het was niet goedkoop, maar hij deed zijn werk zo ontzettend goed, dat iedereen er zijn of haar chocolade kocht. Dat proef je ook wel…” Olivia knikte bevestigend en haalde haar schouders op. Plotseling besefte ze dat ze nog een foto had van het winkeltje, op haar telefoon. Olivia schoot weer overeind en liep naar de kleinere tas die ze bij had. Ze voelde in het voorvak en pakte haar telefoon daaruit. Het was een witte iPhone met een schattig berenhoesje erom heen (had ze van haar broertje voor kerst gehad). Ze plofte weer op het bed en ging naar haar foto’s. De foto was vrij snel gevonden, want het was een van de laatste foto’s die ze had gevonden. Ze liet de foto aan Anna zien. Op de foto was een vrolijk kijkend meisje aan het knuffelen met Diego, de hond van de verkoper. “Kijk, daar zie je de rijen met zijn chocolade. Hij had elke mogelijke smaak die je maar kan bedenken. Zelfs chocolade met zeezout! En het smaakte niet eens zo gek…”
