Damian overlas de nota nog eens die hij gisterenavond op zijn deur had gevonden. Zo te zien kreeg hij dus een kamergenoot. De man wist nog niet bepaald wat hij ervan moest denken, maar slecht kon het niet zijn right? Tenzij die persoon het compleet omgekeerde was van zijn karakter dan kon het nog wel moeizaam verlopen. Maar dat waren dingen waar hij zich straks wel over druk zou maken als de persoon voor zijn deur verscheen. Wel besloot hij maar om aan wat opruimen te gaan doen. Als eerste begon hij dus met een paar van zijn gitaren mooi aan zijn kant van de ruimte te zetten, natuurlijk in alle voorzichtigheid cause die instrumenten hadden hem fortuinen gekost sinds er twee Les Pauls tussen zaten en een drietal Ibanez gitaren waarbij een bass gitaar. Damian plaatste ze mooi op hun standaard in de verste hoek van de kamer, verder greep hij wat vuile shirts van de grond en dropte die in een soort van opvouwbare wasmand die in de buurt van de inloopkleerkast stond. Waren dat soort kleerkasten standaard op hun verdieping, want hij had er ook een tweede gespot in de kamer maar dan aan de andere kant. Damian had geprobeerd om de kamer om te zetten naar zijn hand, wat hem wel gelukt was de muren waren al geschilderd geweest toen hij hier binnen kwam in een zachtblauwe kleur met een muur in het knalrood. Niet meteen kleuren die matchen maar hij vond het nog wel cool. Verder stond er tegen de muur waar zijn gitaren nu stonden ook nog een surfplank in de hoek. Misschien dat hij die nog omhoog zou hangen maar dat besliste hij later was. Het laatste wat er nog een beetje proper moest uitzien was de badkamer want daar had hij kind a een stort van gemaakt in de week dat hij hier al was. Het duurde gelukkig niet lang voor het hele ding kraaknet was, afgezien van de plank boven de gootsteen want daar stonden nog wat van zijn spullen maar hij besloot maar om geen moeite te doen om die op te ruimen. Wanneer hij terug in de kamer was knalde hij de tv maar aan die hij nog speciaal had gekocht. Een lekker groot plasmascherm waar zijn Playstation 4 aan verbonden was. In plaats van dat tweede ook aan te zetten besloot hij maar om een beetje te zappen naar een muziekkanaal. Yeah, dat moest die andere ook maar gewend worden. Damian was elke dag wel bezig met muziek, eveneens als met trainen maar sinds hij misschien een kamergenoot zou krijgen had hij de beslissing gemaakt om gewoon buiten te gaan trainen. Dat was het gezondst!
Geklop oversteeg voor een moment de song die nu aan het spelen was op de tv. Voor kort bedacht hij zich dat hij nog geen shirt aan had, hij haalde zijn schouders maar op. Oh well. Met een glimlach op zijn gezicht opende hij de deur. Voor een kort moment bekeek hij de man die voor zijn neus stond. Het zag er tenminste al geen type uit dat hem zou irriteren. ‘Kom erin.’ Klonk het vriendelijk waarna hij terug de kamer in liep. De voetstappen die klonken waren die van de man die hem de kamer in leek te volgen. ‘Hi, ik ben Damian.’ Stelde hij zich maar meteen voor toen hij tot stilstand kwam. In een snelle beweging had hij het bakje van de televisie in zijn hand en besloot het geluid maar te dimmen tot op een punt waar ze elkaar deftig konden verstaan.
you didn’t know who to love till I found the way right across your, well, inside your heart
Met een frons bleef Mick in het midden van zijn (oude, zoals hij nu eigenlijk wel zou moeten zeggen) kamer staan, handen op zijn heupen. Rond hem heen was het een stuk minder grote chaos dan dat het dat de laatste twee dagen geweest was, maar er lagen nog steeds wat kleine dingetjes verspreid over de vloer die hij nog moest wegstoppen. Verhuizen was nooit zijn sterkste punt geweest. Zijn moeder was goed in dingen inpakken, had ook zijn koffer ingepakt toen hij voor het eerst naar de US kwam, maar net als zijn vader was Mick een hopeloos geval. Vandaar dat het merendeel in dozen was beland, wat lekker veel slepen zou worden, maar gelukkig was zijn nieuwe kamer nu niet geweldig ver van zijn oude kamer. Het was een beetje onhandig, te moeten verhuizen naar vijf deuren verder, maar nu er steeds meer leraren kwamen, was het nu eenmaal handig dat ook hij een kamer zou delen, en de andere kamer was nu eenmaal groter, dus was het verhuizen.
Hij bukte zich om de laatste paar kledingstukken van de vloer te rapen en in een tas te proppen en ging in zijn hoofd na of hij nog iets vergeten was. Gitaar lag op het bed; kleding voor het grootste gedeelte in zijn tas, de rest in de dozen; boeken en schoenen ook in de dozen; toiletspullen in zijn tas; telefoon in zijn broekzak met zijn sleutels. Dan had hij alles. Alleen nog zijn wekker ontpluggen en in een doos stoppen en zijn kussen erbovenop en dan was hij klaar om te gaan. Hij hing zijn gitaar op zijn rug en pakte zijn tas – de dozen zou hij later nog wel komen ophalen. Eerst maar eens zijn nieuwe roommate ontmoeten. Er was hem nog niet verteld wie het was, of als hem dat wel verteld was, had hij eroverheen gelezen, dus het zou nog een verrassing worden wanneer hij daar aan de deur stond. Nou ja. No time like the present. Hij gaf zijn kamer nog een laatste, korte blik zodat hij echt zeker was dat alles wel ergens in zat voor hij de gang opliep.
De deur was dicht toen hij aankwam, al kon hij duidelijk muziek vanuit de kamer horen komen. Hier moest hij wel door glimlachen; zijn roommate hield in ieder geval van muziek. Dan was het in ieder geval niet zo dat ze niets met elkaar gemeen hadden, waar hij misschien wel een beetje bang voor was geweest. Hij verschoof zijn grip op zijn tas iets en klopte met zijn vrije hand op de deur, die al snel werd geopend. Zijn roommate stond in de deuropening. Zonder shirt. Alright. Gelukkig wist hij wel wie dit was – Damian kende hij, van gezicht. Hij wist dat ze hetzelfde vak gaven, maar tot nu toe hadden ze nog niet veel overleg hoeven plegen omdat Mick nu eenmaal meer op kantoor zat dan in de gymzaal. Of Damian hem kende wist hij eigenlijk niet. Niet dat het erg was als het niet zo was; tijd genoeg, right? Vooral nu ze roommates waren.
Damian liep terug de kamer in, dus volgde Mick. Hij zette zijn tas neer terwijl hij de kamer in zich opnam. Hij spotte een aantal gitaren tegen een van de muren, wat hem opgewekt maakte. De muren matchen niet echt, maar dit maakte hem niet gigantisch veel uit – zoals gezegd zat hij negentig procent van de tijd op kantoor, zelfs nadat de lessen afgelopen waren. De kamer zag er opgeruimd uit, waarvan Mick hoopte dat dat niet standaard was, aangezien hij zelf nogal wat rommelig aangelegd was. Maar daar zou hij in de komende dagen wel achter komen. Damian had zich inmiddels terug naar hem gedraaid en zich voorgesteld, wat Mick’s vermoeden bevestigde dat Damian hem niet kende. Hij maakte er geen punt van, glimlachte enkel en stak zijn hand uit. “Mick,” stelde hij zichzelf voor, want om nu meteen ‘Mick Baines’ te zeggen wanneer Damian ook alleen maar zijn voornaam had gegeven, was ook wel een beetje overdreven. Hij knikte naar de gitaren omdat die hem nu eenmaal opgevallen waren. “Mooie collectie,” zei hij opgewekt. Damian en hij deelden in ieder geval al twee interesses, dus dit zou best nog eens wat kunnen worden ook nog.
words: 710 // tag: Damian // notes: whooo ik hoop dat de timeline een beetje logisch was, kon in de gauwigheid even niet zien hoe lang Damian al op school werkte~ xD
Damian was at the moment te vergelijken met een grote hoop nieuwsgierigheid en misschien ergens lichte paniek. Waarom hij alles ging schoonmaken wist hij niet bepaald want morgen zou het toch al niet meer zichtbaar zijn, aan dwangneurose dingen had hij nooit geleidt. Laten we het er maar op houden dat hij gewoon wilde dat alles er niet zo slordig als normaal uit zag als hij zijn nieuwe kamergenote welkom heette in de kamer. Gelukkig voor hem was er nog niet zo heel veel rommel sinds zijn laatste poging tot opruimen. Oh well, zodra hij de tv had aangezet en de muziek er door heen knalde voelde hij zichzelf meteen ontspannen en veranderde hij in zijn normale zelve terug. Even had hij nog getwijfeld om een van zijn gitaren te nemen en gewoon lekker wat te gaan jammen, maar hij had besloten dat het misschien voor te veel geluidsoverlast kon gaan zorgen. Voor hem maakte het niets uit, maar hij was nog wel zo respectvol naar de andere docenten die op deze verdieping zaten. Maar het was een fout de jonge man begon zich te vervelen, kort wierp hij een blik naar de minikoelkast die in de kamer zat, nu hij er bij nadacht had hij best wel dorst. Toch besloot Damian maar gewoon rustig af te wachten tot er op die deur werd geklopt en hij eindelijk oog in oog kwam te staan met de dude waarmee hij een kamer moet delen. Het enige wat hij had meegekregen van die nota was dat hij een mannelijke kamergenoot kreeg wat natuurlijk logisch was, maar hij had niet veel kennis meer van het docententeam enkel dan van Eleanor en Lucia die hij op het strand had ontmoet.
Vanaf het moment dat hij de deur had open gedaan had hij meteen de gitaar op de rug van de man tegenover hem opgemerkt. Toch al iets waarvoor ze allebei interesse toonde. Dat was goed. De rest zou hij wel ontdekken in de toekomst. Vriendelijk schudde hij Mick de hand. Wait, was hij niet de gozer die samen met hem les ging geven. Vaag herinnerde hij zich nog wel dat er hem verteld werd enkele dagen na hij was aangekomen dat er nog een nieuwe leerkracht zou aankomen die ook hetzelfde vak als hem gaf. Ja, zijn geheugen was niet bijster goed op sommige vlakken maar het belangrijkste wist hij op een of andere manier altijd wel weer te herinneren. Een brede grijns verscheen op Damian’s gezicht toen Mick teken deed naar de gitaren. ‘Thanks, die schatjes stellen nooit teleur.’ Met alle vijf de gitaren had hij al minstens 1 keer opgetreden, en ze hadden hem al veel applaus opgeleverd. ‘Speel jij al lang?’ Duidend op de gitaar die op zijn rug hing. Als er iets was waar hij tot in de eeuwigheid over kon praten waren het wel de verhalen die rond de gitaren hingen. Damian wandelde uiteindelijk toch maar naar de mini koelkast. ‘Moet jij ook wat hebben, ik heb alles staan.’ Bood hij vriendelijk aan terwijl hij voor zichzelf een blikje Ice Tea nam.
Onderwerp: Re: Damian & Mick's room wo jul 16, 2014 1:03 am
there was a day
you didn’t know who to love till I found the way right across your, well, inside your heart
Het zou vreemd worden, waarschijnlijk, om weer een kamer met iemand te delen. De laatste keer was ook alweer bijna negen jaar geleden, en hoewel hij er tijdens zijn tienerjaren aan gewend was stil te moeten doen omdat er nog een ander persoon in zijn kamer was anders dan hij zelf, had hij dat over de laatste paar jaar wel verleerd. Met Olivia had hij maar enkele maanden samengewoond, als je dat al samenwonen kon noemen – het was niet alsof hij echt bij haar was ingetrokken, meer... permanent blijven overnachten zolang ze zorg nodig had. Hij had nooit dingen van waarde mee naar haar appartement genomen, gewoon omdat hij wist dat hij er nooit meer wilde komen zodra ze eenmaal— weg was. En die paar maanden met haar waren anders geweest dan op school. Ze sliep niet meer, op het einde, hoe stil hij ook geweest was. De laatste paar dagen waren sowieso—
Damian’s woorden haalden hem abrupt terug uit zijn gedachten, en hij zette vlug een vrolijke grijns op zijn gezicht. Niet aan Olivia denken. Daar had hij meer dan genoeg tijd voor wanneer hij vannacht weer eens niet kon slapen want, laten we eerlijk zijn, die kans zat er dik in. Voorlopig wilde hij daar echter nog niet aan denken. Gelukkig vroeg Damian meteen verder naar Mick’s eigen gitaar. Muziek was nu eenmaal een thema waar Mick het graag over had, dus gaf hij ook vrijwel meteen antwoord. “Een paar jaar, weet niet of dat geweldig lang is.” Hij haalde een schouder op en klopte met een van zijn knokkels op de zijkant van zijn gitaar. “Ben niet echt geweldig professioneel of iets dergelijks,” ging hij verder. “Meer een huis-tuin-en-keuken gitarist, maar yeah, ik speel wel graag.” Hij haalde de gitaar van zijn rug en legde hem neer op het bed dat geen lakens of kussens op had liggen, waarvan hij aannam dat het het zijne zou worden. De standaard om zijn gitaar in de zetten zat— shit, ergens in een van de dozen. Dat werd zoeken straks. Nou ja, voorlopig lag hij wel goed; zolang hij die standaard maar gevonden had voor hij een poging deed om in slaap te vallen.
Damian was inmiddels naar de mini-fridge gelopen (nice, die had Mick zelf nooit op zijn kamer gehad) en vroeg of hij ook iets wilde drinken. Mick schudde zijn hoofd. “Nee, thanks.” Eigenlijk moest hij die dozen nog omverhuizen, zodat ze aan zijn kamer konden. Het waren er niet belachelijk veel, een stuk of drie of zo, maar er zat genoeg in dat hij er waarschijnlijk maar één tegelijk kon meenemen, wat betekende dat hij drie keer op een neer moest lopen en, om heel eerlijk te zijn, had hij daar weinig zin in, voorlopig. Hij kon het waarschijnlijk niet maken om Damian te vragen hem te helpen, ze hadden immers pas twee zinnen gewisseld, maar what if? Later. Eerst gesprek gaande houden. Eerste indrukken en zo. Hij knikte weer in de richting van Damian’s gitaren. “Gezien de hoeveelheid zou ik haast zeggen dat je regelmatig op het podium staat. Zit je in een band?” Stiekem zou dat best wel nice zijn. Mick had er zelf, sinds hij speelde, nooit interesse in gehad om op te treden, maar vond het altijd wel leuk om van anderen te horen hoe het was. Misschien was dat het jongetje in hem dat nooit van zijn leven leraar zou zijn geworden, dat het liefste naar Broadway was gegaan, of een andere glamoureuze carrière was begonnen. Nu zou hij nergens anders willen zijn als hier, maar toch, het bleef lonken.
Mick leek nogal in gedachten verzonken terwijl hij maar vrolijk aan het door praten was. Toch leek hij al heel snel weer bij te zijn. Misschien moest hij er straks is achter vragen, naah als de dude het hem wou zeggen dan zou hij het ooit wel horen. Damian was niet de persoon die alles uit iemand anders ging sleuren. Nope, hij liet alles maar gewoon begaan. Zo zat zijn hele levensstijl in elkaar en hij ging daar voorlopig nog niets aan veranderen. Free mind en alles. Kort haalde hij zijn schouders op. ‘Hé, iedereen heeft een begin nodig.’ Grijnsde hij kort. Ooit was hij ook een beginner geweest en moeten vechten met de akkoorden al had dat niet lang geduurd. Totaal geïnteresseerd luisterde hij naar de woorden van de man en moest lachen bij wat hij als laatste zei. ‘Maakt niet uit wat voor gitarist je bent, zolang je maar geniet van te spelen.’ Oké, hij was wel professioneel, of nou ja was. Hij maakte nog deel uit van de band die hij opnieuw had gesticht nadat hij van het eiland was weg gegaan, maar dat moest hij nu maar zien te combineren met het school werk en hij wist dat het nog wel eens moeilijk zou kunnen worden. Maar gelukkig snapten zijn fellow bandmates dat ook wel, en die dudes hadden ook nog een leven naast muziek. Kort fronste hij. Eigenlijk had Mick niet zo heel veel spullen bij zich. Dus oftewel was de man gewoon niet gesteld op spullen, of er stond nog een deel in zijn oude kamer. Misschien moest hij straks zijn hulp maar aanbieden om hem de rest te helpen verhuizen.
‘Moet jij weten. By the way feel free om er iets uit te nemen als je ooit dorst hebt of zo.’ Sprak hij terwijl hij een slok nam van zijn drankje. Zolang de inhoud van die mini koelkast onder hun twee verdeeld werd maakte het hem niet zo heel veel uit. Damian deelde graag so. Hij ging op de rugleuning van de zetel staan en wreef even kort over zijn arm. Hmn, misschien moest hij ’s nachts toch maar iets van een zaklamp of zo mee nemen als hij erop uit ging voor een nachtelijk surf partijtje, want hij had zijn been vannacht geschampt. Of nou ja, de inkt van zijn tatoeages hadden het eigenlijk kunnen voorkomen maar nu had hij wel een klein beetje last van zijn rechterarm. De vraag die werd gesteld deed hem terug op kijken. ‘Wel, ik heb toen ik op school zat back home in een band gezeten, en toen ik uiteindelijk terug van het eiland weg ging heb ik die opnieuw gevormd. Dus je kan wel zeggen dat ik in een band zit.’ Legde hij zo goed mogelijk uit. ‘Ik stond tot ik hier werd aangenomen elke week wel ergens op een podium of klein festival.’ Glimlachte hij niet proberend de trots in zijn stem te verbergen. Nee, de man was wel trots op wat hij al bereikt had in zijn muzikale carrière. Eveneens als in zijn sport carrière. Toen hij hier was “afgestudeerrd” was hij regelrecht naar de uni gegaan en had daar in het varsity footballteam gespeeld. Liefst van al had hij in elk mogelijk sportteam gezeten, maar dat was niet mogelijk met de overlappende trainingen. ‘Heb jij er nooit aan gedacht om op een podium te kruipen?’ Ergens wist Damian wel dat elke artiest er ooit had van gedroomd, dat was gewoon een feit. Iedereen droomde ervan om het te maken in hun wereld, al was het muziek, sport of acteren. Bij iedereen zat die droom in hun binnenste genesteld, sommige maakte die droom waar terwijl andere die opzij schoven voor iets wat hun belangrijker leek. 'Heb je trouwens nog hulp nodig met spullen te verhuizen?'
you didn’t know who to love till I found the way right across your, well, inside your heart
Toegang tot de mini fridge? Yes please. Hij grinnikte. “Thanks, ik zal het onthouden. Ik zal hem ook aanvullen wanneer nodig.” Dat stond wel zo netjes, als hij er ook gebruik van zou maken. Hij had er nooit van gehouden anderen al het werk te laten doen terwijl hij de voordelen meepikte, zelfs niet toen hij hier als tiener studeerde. Hij mocht dan wel een hekel aan leren hebben gehad (hij was zo’n type dat veel liever op het veld in de zon lag of keek wat anderen met hun mutaties konden) maar hij zorgde er wel altijd dat hij op eigen kracht door toetsen en dergelijke heen kwam, zelfs als dat betekende dat hij een onvoldoende haalde. Dat was hem vanuit thuis wel meegegeven, vooral door zijn moeder, en hij had het nooit echt verleerd. Zelfs nu hij al tegen de dertig aanliep (dear God hij werd oud; waar ging de tijd heen?) weigerde hij misbruik te maken van anderen. To be fair, waarschijnlijk zou hij niet aangenomen zijn als counselor als hij dat wel deed, dus het kwam alleen maar goed uit.
Zoals hij al verwacht had, was Damian inderdaad professioneel. Niet echt een geweldige verrassing, want, nou ja, gitaar collectie. Dan stak Mick’s eigen akoestische gitaar daar toch bijna wel een beetje sjofel tegen af. Nou ja, sjofel was misschien het verkeerde woord, want hij was ontzettend trots op zijn gitaar en zou hem voor geen goud inruilen voor een elektrische; iets aan het simpele, haast bescheiden geluid van een akoestische gitaar warmde hem altijd van binnen, deed hem voelen of hij thuis was. Hij ging graag naar een concert op zijn tijd en hij hield van goede gitaarsolo’s, maar de akoestische gitaar bleef toch altijd zijn eerste liefde. Normaal gesproken vulde je daar niet echt zalen mee, al deed Passenger het wel bijzonder goed, maar zoals gezegd had Mick er nooit echt interesse in gehad om alleen met zijn muziek het podium op te gaan.
Uiteraard was dit een vraag die Damian hem zou stellen en het antwoord was gemakkelijk al toch, ondanks alles, lichtelijk beschamend. “Niet met muziek als zodanig,” antwoordde hij met een blik op zijn gitaar. “Voor ik hier kwam en zelfs de eerste paar jaar dat ik hier zat had ik nog het idee om richting Broadway te verkassen en een musicalacteur te worden,” ging hij verder en haalde een half-speelse schouder op. “Verslaafd aan Cats en dergelijke. Realiteit heeft me ingehaald.” Ergens moest hij er wel om lachen. “Achteraf misschien maar goed ook, mijn acteertalenten zijn echt geen cent waard. Maar als je dus ooit binnenkomt en ik sta hier luidkeels Dancing Queen te zingen, denk niet dat ik gek geworden ben, da’s soort van de normale gang van zaken,” grapte hij. Misschien was die waarschuwing wel even op zijn plek – hij was al zo vaak in zijn kantoor overvallen door een student dat hij de schaamte wel zo ongeveer voorbij was, maar met kamergenoten was dat toch iets anders.
Ergens had hij natuurlijk wel gehoopt dat hij Damian kon laten helpen met verhuizen, en al helemaal dat Damian degene was die het zou voorstellen. Toen het voorstel daadwerkelijk kwam, moest hij dus wel glimlachen. Hij maakte niet graag misbruik van anderen, maar het was niet echt misbruik maken als iemand het zelf voorstelde, right? “Thanks mate, als het niet te veel moeite is?” Wel beleefd blijven natuurlijk, het aanbod was uiterst vriendelijk; Damian had het net zo goed niet kunnen vragen. “Het zijn maar drie dozen of zo, moet niet al te lang duren.” Hij strekte zijn armen voor zich uit en rolde daarna zijn mouwen wat op. “Kan ik in ieder geval de conciërge blij maken, die zat me gisteren al geïrriteerd aan te kijken omdat ik maar niet opschoot.”
‘Sure thing mate.’ Grijnsde Damian. Het aanvullen maakte hem eigenlijk niet zo heel veel uit, maar aangezien Mick het zelf had voor gesteld vond hij het allemaal goed zo. Waarschijnlijk zou hij wel hetzelfde gedaan hebben als het andersom het geval was geweest. Dat was gewoon logisch. De man dronk de overige inhoud van het blik leeg en gooide het daarna in een boogje naar de vuilbak die hij eerder op de dag in een hoek had geschoven omdat hij niet wist waar hij die anders moest droppen. Daar vond hij nog wel eens een betere plek voor.
Met enige interesse luisterde hij naar wat de man te vertellen had. Op zijn gezicht verscheen een grimas. Broadway. Damian had dat nooit echt begrepen, al was hij wel enkele keren naar enkele shows geweest toen hij zich in de States bevond. Oké, als je hem bekeek zou je denken dat hij nooit van zijn leven een voet in een theater had binnen gezet, maar zo nu en dan had hij wel eens een date mee genomen naar een of andere show. De laatste was als hij het goed had Mama Mia geweest. ‘Misschien kom ik dan wel heel dramatisch mee zingen.’ Lachte hij kort. Ergens zag hij het nog wel gebeuren ook, zo’n idioot kon hij soms wel zijn. ‘Hé, don’t judge yourself so hard. Wie weet wat er was gebeurd als je auditie was gaan doen of wat je ook moet doen om op die planken te komen.’ If you haven’t tried to live your dream, how could you be sure of what could’ve happened. Dat was nu iets waar hij al jaar en dag naar leefde. Kansen moest je grijpen om dromen waar te maken. Zelf had hij elke kans die hem was aangeboden met beide handen gegrepen en voor hem was het goed uitgedraaid. ‘Ik heb ook moeite moeten doen om alles waar te maken, en mij is het ook gelukt. Wie weet na je carrière hier, kan je nog altijd doorbreken daar.’ Dat zou dan nog wel eens wat zijn. Dan kon Mick zeker zijn dat hij bij zijn eerste show in het publiek zat. Naja, dan wel met vrouwelijk gezelschap want alleen kwam hij daar nooit binnen. Beetje aan je reputatie denken.
‘Zou ik het anders voorstellen?’ Damian hielp graag mensen, weer iets wat de meeste van hem niet zouden verwachten van een man met tatoeages. Dat was zo’n stereotype dat de meeste mensen hadden van jongens zoals hem. Tatoeages hadden niet altijd de gewenste invloed op mensen, dan dachten ze meteen dat je een herrieschopper was of iets in die aard. Oké, Damian kon wel eens geïrriteerd uit de hoek komen, maar tot zo ver ging het dan ook meestal bij hem. Ach ja, stereotypes zou je nooit uit het verstand van de mens krijgen daar was hij zich wel sterk bewust van. Gelukkig trok hij zich daar niet veel van aan. Kort knikte hij. Drie dozen maar, Mick was dus echt wel met weinig spullen naar hier gekomen. Maar het betekende dus wel dat het klusje snel geklaard zou zijn. ‘Alright, ik ga maar even een shirt aan trekken.’ Grijnsde hij kort. Eigenlijk kon hij even goed in bloot bovenlijf door de gang heen gaan sinds ze op dezelfde verdieping moesten zijn, maar naja dat leek hem niet zo beleefd naar de andere docenten toe. Voor een moment verdween hij in de inloopkast. Nog steeds snapte hij niet waarom ze die hadden. Zo veel kleren had hij nu ook weer niet. Na enkele seconden kwam hij weer buiten met een simpel wit shirt aan. ‘Trouwens als die conciërge je last bezorgd, praat ik wel eens met hem we zijn dikke maatjes.’ Dikke maatjes was veel gezegd, maar hij had nooit problemen gehad met die man en verwachtte er dus ook geen. ‘So, let’s go.’
