Earth laughs in flowers.

De gedachten om zijn shirt terug aan te trekken had voor een moment even rondgespookt in zijn hoofd, maar dat had Jace toch maar achterwege gelaten. Het was gewoon nog best wel warm en daarbij hinderde het hem niet, op deze manier zou hij het nog wel gerust een tijd vol kunnen houden eerlijk gezegd.
Waarom? Jace wist het niet, maar om er nu naar te gaan vragen leek hem ook zo vreemd. Bedoel, als ze er een uitleg bij had gegeven had ze zijn toekomstige vraag dan al beantwoord maar wie was hij om daar naar te gaan vragen. Hij zou er ook niet zo snel een antwoord op geven, ze kenden elkaar nu immers maar iets van een uurtje, of zo? Iedereen had zo zijn eigen ding en het was niet zijn taak om alles te weten te komen van iedereen.
Snel voelde hij even aan zijn haar, om te kijken of het laagje gel die hij iedere morgen aanbracht nog steeds hard was en zijn haar straks niet ineens ploef naar beneden zou staan. Toen Sierra de namen van haar vrienden had verteld was er in het vaag iets gaan rinkelen bij hem, en toen ze een verdere uitleg gaf werd het beeld van de vriend van haar steeds duidelijker. Jup, ze hadden het wel over dezelfde. Niet dat het eigenlijk toeval was aangezien de school niet zo groot was geweest dat het bijna onmogelijk was dat er mensen dezelfde namen hadden, maar met zijn geheugen zou hij het niet gek vinden als hij namen door elkaar ging gooien. Maar dit maal had hij wel goed gezeten, aangezien de David die hij in zijn hoofd had ook bij het basketbalteam zat. ”Jep, dan weet ik wel wie het is.” David was wel een nice guy, voor zover hij wist dan. Maar aangezien hij ook vrienden was geweest met Sierra zou die gedachten vrij goed in de buurt zitten.
Voor kort keek Jace wat in het rond, maar eigenlijk durfde hij niet echt lang ergens naar te staren, behalve dan de lucht, maar dat was anders. Het kon immers zomaar zijn dat als hij ergens naartoe ging staren het object zou kunnen gaan zweven aangezien zijn aandacht er niet goed bij zou zitten. Damn, soms was het echt lastig, vooral als hij niet wilde dat zoiets ging gebeuren. De stem van Sierra zorgde er echter voor dat hij nogmaals naar haar terugkeek. Het was altijd wel zo netjes als je iemand aankeek als diegene tegen je aan het praten was right? Dat was hem dan altijd geleerd tenminste. Het ging inderdaad zeker niet in je eentje. Nja, de kleine simpele dingen konden natuurlijk wel, maar de grotere dingen of echte controle, dat leek hem een zwaardere karwei. Hoe het allemaal hier precies in z’n werk ging wist hij overigens ook nog niet aangezien hij nog niet veel lessen had gehad in vergelijking met anderen, maar het leek hem dat het hier allemaal wel goed in elkaar gestoken zat. Welke andere school zou namelijk al deze mutanten aannemen als het niet goed in elkaar zat? Right, daar was het dan te risicovol voor.
Ai, gescheiden ouders, dat leek hem wel wat minder. Dan hadden ze nog wel het geluk dat ze elkaar op school zagen overigens. Het laatste gedeelte zorgde ervoor dat zijn mondhoeken omhoog krulden. Ja, dat was iets typisch bij broers en zussen right? Al had je altijd wel iemand waar je iets tegen kwijt kon wat geen zaken waren voor ouders, dat leek hem wel chill, op zich. ”Nope. Alleen een paar neven en nichtjes, maar die zie ik bijna amper.” Alleen via social media of dat soort dingen, maar daar hield het dan ook wel weer op. Tuurlijk had hij ze wel een aantal keren gezien en bezochten ze hun ook wel minstens een keer per jaar, maar goed, het was niet zo dat hij er elke dag mee opgescheept zat natuurlijk. Al hoefde er verder niet veel over te klagen aangezien sommige van zijn vrienden hem blessed noemen door geen vervelende broers of zussen rondom zich te hebben.
Zijn groene ogen bekeken het meisje naast hem nog eens, maar eigenlijk was de tijd er niet eens voor doordat het hem was opgevallen dat ze meer omhoog keek, dus volgde hij haar voorbeeld en boem; daar was de zonsondergang dan. Langzaamaan krulden zijn mondhoeken omhoog aangezien het beeld echt werkelijk waar super was. Hij zou dit zo iedere dag kunnen doen, naar de zonsondergang kijken. Jace vond het maar een soort magisch iets. En het viel hem op dat het ding ineens veel sneller naar beneden leek te gaan dan dat de zon eerder had gedaan. Ugh, why? Het was zo mooi.

Jace had zijn hand door zijn hand heen gehaald om even vlug te voelen of ze gel die hij had gebruikt nog goed zijn werk deed. Toen echter Sierra een opmerking naar hem toe gooide sierde een grijns zijn lippen. ”Hé het was niet de bedoeling dat jij keek..” Die woorden werden vervolgd door een semi-boos gezicht. Echter lukte het hem niet om zijn gezicht lang in de plooi te houden omdat het neppe gezicht vervolgd werd door een glimlachje. Tuurlijk vond Jace het niet erg, hij kon er wel om lachen. Hm. Eigenlijk kon hij dat wel om de meeste dingen; hij liep vrijwel altijd met een glimlach rondom zijn lippen. Ookal was de glimlach dan soms wel niet zo gemeend als andere keren, maar het zinnetje ’It’s amazing what you can hide just by putting on a smile.’ bestond niet voor niets right?
Op de opmerking die ze daarna maakte knikte hij. ”En misschien nog wel meer zelfs, maar ik zou even niet weten wie.” Tsja en dat terwijl hij toch altijd bij een grote groep jongens zat. Misschien was het een excuus dat het een grote groep was – ook al was het dat eigenlijk niet – zodat hij minder vergeetachtig over kwam? Nou, het lag gewoon aan de dingen waarover het ging. Leuke of belangrijke dingen wist hij heus nog wel. Of pincodes van anderen die hij snel had zitten meelezen, die waren ook wel interessant. Niet dat hij pasjes ging stelen, maar, zijn ogen vielen nou eenmaal altijd op het kastje tijdens het pinnen als mensen hun pincode in gingen toetsen.. Oeps.
Pfoe, hoe vaak hij zich niet had laten toewerpen dat hij geluk had met zijn enigskind leven, damn. Als hij bij iedere keer 1 dollar had gekregen nadat hij het te horen had gekregen, dan had hij zeker zo een aardig bedrag op zijn rekening hebben. Hij had het in zijn kindertijd wel gewild op zich, al wist hij niet of hij daar op deze leeftijd nog zo over zou denken. Ach, hij had altijd toch wel genoeg plezier gehad in allerlei speeltuintjes en zijn vaste crew van 8 jarigen die buiten gingen spelen. ”Hoezo dat dan..?” Want, Jace kon zo 1-2-3 eigenlijk niet echt op iets komen wat haar leven verschillend zou kunnen maken dan met of zonder zus. Ja, misschien dat je meer aandacht en geld toegeworpen kreeg maar Sierra leek hem niet echt een persoon die dat zou bedoelen. Of wel, maar dan had hij gewoon een verkeerde indruk van haar gekregen of iets. Al ging hij daar overigens niet van uit.
Voor een seconde merkte Jace dat zijn mond van verbazing iets open ging staan, maar gelukkig merkte hij het snel zodat hij hem snel weer dicht deed. Waarschijnlijk had het meisje het niet eens kunnen merken, maar aangezien ze ook net zijn haar move had gezien terwijl ze eerst voor zich uit zat te staren bewees maar weer dat ze een soort van haviksogen of iets had. En ja hoor, lang duurde het niet meer; de kleur van de zon werd steeds donkerder en donkerder en je kon zien hoe hij zich razendsnel naar beneden leek te bewegen. De zon was in een mum van tijd, voor hij het eigenlijk kon beseffen dat het al voorbij was, onder gegaan. Bij het horen van Sierra’s stem keek hij echter op, om vervolgens tot de verbazingwekkende waarneming te komen dat haar ogen iets van.. Op aan het lichten waren? Als eerste reactie schrok Jace en schoot er zonder dat hij er erg in had ineens een bloempot door de lucht heen, met hem als doel. ”Autch.” Mompelde hij waarna hij kort over zijn bovenarm wreef. Damn, what the fuck did just happen? Ten eerste, haar ogen, had ze iets van laserogen of wat? En ten tweede, die bloempot was totaal niet zijn bedoeling geweest. Hij had geluk gehad dat dat ding nieuw of iets was en nog geplant moest worden, het zat dus nog verpakt in een plastic pot en was dus niet zo heel erg groot vergeleken met de grote, stenen bloembakken. Maar goed, terug naar Sierra. Wat overrompeld door wat er net was gebeurd keek hij haar aan, zijn wenkbrauwen die hij lichtelijk had opgetrokken. ”Wat was dat?” Jace wilde het weten, het maakte hem zo ontiegelijk nieuwsgierig. ”Ik bedoel.. Laserogen?” Wist hij veel, zo’n mutatie zou heus wel bestaan.. of niet. Maar daar ging het nu niet om. Het kon toch zo zijn, right? Dat haar ogen langzaam veranderden of iets. Van te voren had hij het echter niet gezien en en en damn. Sierra rommelde echt met zijn gedachten op dit moment. Allerlei dingen ratelde er door zijn hoofd, puur uit nieuwsgierigheid. Het was allemaal zo plots gebeurd en hij had het totaal niet verwacht, vandaar dat hij misschien zo reageerde maar goed.

So what? Hij had het echt niet boos bedoeld eerlijk gezegd, al was wat ze zei wel waar. En het was dat de grijns op haar gezicht hem vertelde dat ze niet boos was, anders zou die gedachte vast en zeker wel door zijn hoofd rond gaan spoken. Ergens wilde hij er een opmerking tegenaan gooien maar hm dat liet hij voor nu maar even achterwege, voordat Sierra straks nog echt boos ging worden ook. Moest dat toevallig even totaal niet zijn bedoeling zijn, hij had het namelijk wel naar z’n zin op dit moment. Ze liet hem een soort van herinneren aan thuis en Jace kon niet ontkennen dat dat niet fijn was.
True. Als hij het al niet wist kon zij het ook niet weten natuurlijk. ”Misschien kom ik er straks nog wel op.” Hij wist immers totaal niet waar Sierra zich altijd bevond op school dus ook niet wat voor soort types. Ze leek hem niet echt het type voor het cheerleaders team. Alhoewel, waarom ook niet eigenlijk? Maar, dan zou hij haar vast wel vaker gezien moeten hebben en voor zover zijn geheugen ging was dat echter niet het geval. Tuurlijk had Jace haar wel eens gezien, maar als hij het goed had kende hij haar niet daarvan.
”Uhu.” Sprak Jace, waarna de jongen ook nog eens knikte. ”Het klinkt nice.” Niet dat hij het ooit had ervaren of zo, maar vanuit haar verhalen leek het hem wel leuk. Alhoewel.. Hij zou niet zo goed weten wat hij met een jonger zusje aan moest, die zou waarschijnlijk toch andere interesses hebben gehad dan dat hij had. Maar, zoals Sierra ook al had gezegd, je had wel altijd iemand die voor je klaar stond. Dat zou vast wel een safe gevoel geven of iets.
Het beeld was prachtig en het fascineerde Jace iedere keer weer hoe zo’n grote vuurbal die de hele dag er was ineens verdwenen kon zijn, in een mum van tijd. Vooral het laatste beeld vond hij fantastisch, dat de hele lucht ineens een oranje gloed over zich heen kreeg, die steeds donkerder leek te worden, tot op het moment dat de zon verdwenen was en de kleur overging naar zwart.
Jace was zich echt kapot geschrokken doordat haar ogen ineens van kleur waren veranderd. En gek was het niet dat er ineens een bloempot op hem was afgeschoten, ze waren immers in de bloementuin en tsja, zijn gedachten hadden dus vaak genoeg moeten denken aan bloemen. Zo vaak in een kort tijdstip dat Jace er niets aan kon doen dat die bloempot was gekomen, mede dankzij dat hij geschrokken was en zijn gedachten totaal niet in controle had of iets? Het leek hem toch een van de meest logische redenen op dit moment. Haar woorden lieten hem lachen, waarna hij zachtjes zijn hoofd schudde. ”Nee nee, dat ben ik niet.” Anders had hij heus wel tegen haar verteld dat ze moest uitkijken voordat ook zij geraakt zou worden. Maar nee, dat was niet het geval. Al snapte hij wel dat ze dat kon denken door wat er zojuist was gebeurd. ”No worries, ik kan wel tegen een stootje.” Stelde hij haar vervolgens gerust met een glimlach die op zijn gezicht was verschenen. Het deed eigenlijk niet echt heel erg pijn of iets. Het was alleen dat hij zelf niet had kunnen bepalen hoe snel het naar hem toe was gekomen doordat het niet zijn bedoeling was, maar deze keer leek het wel mee te vallen. Jace had wel eens erger meegemaakt en nee, dát was geen pretje geweest. Nu had hij echter het geluk gehad dat het object ook niet steenhard was of iets in die richting, stel dat er een stenen beeldje op hem af was gevlogen, was de kans dat het pijn deed wel groter geweest, ja.
Oké, misschien waren laserogen toch wel een beetje teveel van het goede.. Maar goed, wat moest het anders zijn? Hij kon eerlijk gezegd vrij weinig bedenken waardoor haar ogen ineens op magische wijze van kleur konden veranderen, want hij was vrij sure dat ze net nog donker geweest waren in plaats van licht. ”Hm.. Ja damn, het kan zoveel zijn!” Of was het een raadsel waarin hij de rode draad moest vinden? Want hm, tot nu toe kon hij niets samenvoegen wat ervoor zou zorgen dat haar ogen ineens zouden veranderen.. Niet dat hij veel wist over andere mutaties, maar hé, als het voor de hand liggend was had hij het heus wel geweten. Al hoefde hij niet verder te denken aangezien Sierra opstond en voor hem ging staan, haar handen die ze zodoende maakte als een soort bolletje. En voor hij het wist verscheen er een kleine vuurbol. Wauw. Ze kon dus vuur manipuleren? Het was gaaf, dat moest hij toegeven. ”It is.” Sprak hij, zijn ogen die even van haar gezicht weer terug gingen naar het vuur dat in haar handen was ontstaan. Aha! Dat was het dus. De zon, de grootste vuurbol van het heelal, dat was vast waarom dat was, right? ”En, worden je krachten dan ook minder of..?” Hij bedoelde, als er zoals nu bijvoorbeeld geen zon aanwezig was of iets. Dat kon toch? Of niet, he didn’t know. Jace moest wel toegeven, stiekem was hij best wel een beetje jaloers. Hij wist nog wel de keer dat hij een object in brand had kunnen steken, al had dat echter wel veel energie van hem gevergd, maar het was hem wel gelukt. En hoe gaaf hij het toen had gevonden, oh damn dat was niet normaal.
Dus, nu was het zijn tijd om te laten showen waarom die bloempot op hem was afgevlogen, right? Voordat ze straks echt ging denken dat iemand die op hem had afgegooid of iets. Jace stond op, trok daarbij vliegensvlug zijn bovenkleding weer aan en voelde toen even of het bankje waarop ze hadden gezeten los stond. Gelukkig was dat niet het geval, waardoor hij het dus in zijn hoofd haalde het ding voor een tijdje omhoog wilde proberen te houden. Jace nam plaats naast haar, waarna hij Sierra voor kort even aankijk. ”Watch this.” Niet dat hij het cool vond of zo want zij kon vuur besturen, maar hé, hiermee kon hij tenminste laten zien dat een of andere creep niets naar hem toe had gegooid. Zijn groene ogen bleven naar het bankje staren, zijn gedachten ratelde door en voor hij het wist ging het bankje de lucht in. Niet echt ver, maar het raakte de grond niet meer doordat het enkele centimeters de lucht in was gegaan. Zijn hoofd ging ondertussen steeds wat meer omhoog waardoor het bankje hetzelfde deed, al liet hij het al snel weer terug op de grond neer landen. Zijn mondhoeken krulden wat omhoog toen hij merkte dat het was gelukt zonder problemen, het enige was dat zijn hoofd wat zwaarder aanvoelde dan voorheen maar dat zo zou overgaan als het goed was. ”Dus, eigenlijk was die bloempot m’n eigen schuld.” Gaf hij toe nadat hij haar had aangekeken en zijn schouders losjes had opgehaald.

Jace zag het eerlijk gezegd al voor zich zeg, een of andere gek die hem overal achtervolgde en random dingen naar hem ging gooien, in dit geval een bloempot. De eerste paar keren zou de jongen zoiets wel grappig vinden, enkel ging de lol van zoiets waarschijnlijk er heel erg snel weer af. Dan had hij maar het geluk dat dat niet het geval was en dat het vanuit zichzelf was gekomen. Een glimlachje verscheen al snel rond zijn lippen toen ze vroeg of het wel met hem ging. Tuurlijk ging het wel, een bloempot kon niet zo snel veel schade aanrichten, right? So, dat mocht ze maar hopen? Dacht Sierra nou echt dat hij niet tegen een stootje kon? Damn, daar zat ze fout, al ging hij haar er natuurlijk niet op verbeteren of iets. Het was meer geweest dat het zo onverwachts gekomen was waardoor het in de eerste instantie wat pijn deed van de schrik, maar al snel was dat verdwenen. Ergens had hij het wel kunnen verwachten. Of nja, niet precies want als hij niet was geschrokken was het niet gebeurd. Maar naast dat, in de bloementuin was het haast onmogelijk dat iets wat te maken had met bloemen niet in hem op was gekomen in de tijd dat hij hier zat. In tegendeel zelfs, het was – voor zo ver hij wist – best vaak in hem op gekomen, vandaar was een bloempot vast niet vreemd right? Zijn gedachten hadden er in een korte tijd gewoon veel aan gedacht, vandaar dat het op hem af was geschoten.
Ja damn, hij kon echt op niets komen wat het zou kunnen zijn to be honest. Al kon de jongen het niet laten om ook een glimlach op zijn gezicht te toveren toen Sierra dat ook deed. Hm, haar glimlach was aanstekelijk of iets? Maar goed, dat nam niet weg dat Jace de rode draad die alles verbond en dus ook een uitkomst had niet kon vinden. Zijn gedachten maakte overuren, maar niets leek op iets wat het zou kunnen zijn. Hij had daarbij ook nog nooit iets gezien of gehoord dat bij iemand zijn of haar ogen verkleurde na de zonsondergang, dus uit andere verhalen kon hij het antwoord ook niet tevoorschijn laten komen. Het was niet dat hij echt oliedom was – en over slim kon je, nja, ook niet over spreken – maar als het iets simpels was geweest, of misschien zelfs wat moeilijker dan dat had hij er heus wel opgekomen. Maar dit leek hem een heel raadsel waar hij echt geen uitkomst op kon vinden. Tenminste, niet uit zichzelf.
Een woord; wauw. Jace vond het echt ontzettend gaaf en misschien was hij zelfs wel een klein beetje jaloers. Het was gewoon zo geweldig als je iets met vuur kon, zo dacht hij dan tenminste. Dat van hem was zo basic tegenover wat Sierra kon. Ah, zie je wel, zijn gedachten waren heus niet altijd onnozel. Roosteren? Het zorgde ervoor dat Jace even kort moest lachen. ”Ik zou niet durven.” Alhoewel.. Geroosterd worden door Sierra? Hij zei er heus geen nee tegen, gheheh.
Wel, het was nu zeker zijn buurt? Nja, niet dat hij zich er echt verplicht aan voelde of iets maar nu Sierra het ook had laten zien leek het hem wel net zo fair dat hij dat ook deed. Zou dat meteen ook weer opklaren waarom er net iets op hem was afgeschoten en dat het geen enge stalker van hem was die dat deed. Het was nu toch maar dat hij een van de wat simpelere dingen deed dan die hij normaal kon doen of tot in staat was, maar goed, het bankje was toch wel weer  groter en zwaarder dan de bloempot die net door de lucht had gevlogen - ook al was dat niet met opzet. Wat dus betekende dat hij zich meer moest focussen dan dat hij bij een bloempot zou moeten doen, een soort van hoger iets min of meer. Al lag het verschil niet heel ver uit elkaar. Toen hij klaar was keek en er zeker van was dat de bank weer veilig was geland richtte zijn groene ogen zich weer op Sierra. Dus, ze wist het eigenlijk al? Hm. Of ze stond te bluffen, of ze wist het écht. Maar, ze leek hem een slim meisje, waardoor het tweede hem het meest logische leek.
”Goed gegokt.” Bevestigde hij haar vraag. Zo ver was hij met haar mutatie niet gekomen, om een gok te wagen. Inmiddels hadden zijn handen zich in zijn broekzakken geplaatst wanneer hij nog eens naar de zon wilde kijken, al was die echt totaal nergens meer te bekennen. En nu hij hier in de bloementuin nog eens goed rondkeek zag het er nog best mooi uit. Vooral ’s avonds, nu hier een sfeer leek te hangen die waarschijnlijk ontstond door de lantaarnpalen die schenen doordat het al wat donkerder werd.
Ergens had Jace de neiging om weer terug te gaan zitten op het bankje, maar dat liet hij maar achterwege. Stel Sierra was hem beu en ze wilde terug naar haar kamer? Dan verplichte hij haar een soort van om toch nog te blijven en dat was totaal niet zijn bedoeling.