ochtend wandeling

Kraak-knak, kraak. Onder begeleiding van luid protest rekt William zijn spieren op. Na twee zachte knakjes in zijn nek, die hij van zij tot zij beweegt ademt hij opgelucht uit. Met zijn linkerhand wrijft hij door zijn gezicht en vervolgens haren heen, zijn bril weer fatsoenlijk op zijn neus drukkend na afloop. William zit op de grond in het midden van zijn halfverlichte kamer. Op de vloer voor hem staat zijn laptop met daarom heen nog wat dure apparatuur die William gebruikt voor zijn hackactiviteiten. Vannacht was een nacht als geen ander, voor William althans. Normaliter probeert William zich aan de regeltjes te houden, te hacken voor het ‘grotere goed’, vannacht was anders. De bank was het slachtoffer en William de dadiger van het stelen van meer als duizend euro voor een vriend die in nood zat.  Het was een moeilijke operatie, zelfs voor iemand van zijn standaard maar uiteindelijk is hij er in geslaagd om zonder enig spoor de bank te bestelen. Ze zouden geen naam vinden, zouden zijn laptop niet kunnen traceren en zullen zelfs geen bewijs vinden dat er überhaupt ingebroken is in het systeem. Schuldig? Ja. Het gevoel van schuld? Nee.

Met beiden handen drukt William zijn grijze laptop zachtjes dicht waarna hij hem helemaal losplugt van alle kabels en zijn usb-stick er uit trekt. Met zacht gekreun komt hij overeind, waarbij hij een blik werpt op het bed van zijn kamergenoot. Op z’n stilst schuifelt William richting de badkamer, waar hij wat water in zijn gezicht gooit. William werpt een korte blik op zijn evenbeeld, wonder boven wonder zag hij er nog geeneens zo verkeerd uit, en dat na een avond naar pixels gestaard te hebben.  William loopt na een korte observatie van zijn fysiek weer terug naar de slaapkamer waar hij met voorzicht rondom zijn kamergenoot tippelt en zijn schoenen aantrekt. De nacht is al om en het is raar genoeg al te vroeg op de dag om te gaan slapen. Of beter gezegd, nu nog te gaan slapen. Met zijn gezicht op standje doodmoe en zijn houding in dezelfde staat slentert hij de broeierige slaapkamer uit, op zoek naar wat frisse lucht.

Na een aantal minuten bevindt William zich precies in die frisse lucht, namelijk op een van de paden die naar de tuin van de school leiden. Het is is nog fris en stil buiten, zelfs de vogels zijn nog niet ontwaakt op dit vroege tijdstip. William’s ogen vallen op rozen in alle kleuren, zijn hand glijdt zacht over de koppen van de rozen heen waarna hij zonder pardon een witte plukt. Met de roos in zijn rechterhand loopt hij richting één van zijn ‘geheime’ plekjes in de tuin; een van de weinige hoge bomen in de tuin. Van buitenaf lijken ze stuk voor stuk onbeklimbaar maar één ervan is anders, gesitueerd schuin naast het bankje tegenover de rozen. Binnen enkele seconden zit hij boven op een van de dikke stammen van de boom, zijn warme bruine ogen voor een moment op de grond onder hem gericht. Hij kan een gaap niet onderdrukken, en voelt zichzelf binnen de kortste keren wegzakken van de wereld. Zijn laatste gedachten voordat hij in slaap valt is er een over het feit dat hij te pletter zou vallen mocht hij besluiten om te rollen.

Uren verstrijken terwijl William in de boom ligt te slapen, verscholen van de velen ogen maar zichtbaar voor de ineens stralende zon en kwetterende vogels. Ergens in de ochtend komt hij weer half bij, iets in zijn nabije omgeving is veranderd. Hij komt pas tot de conclusie wát dit is wanneer hij naar zijn nu lege rechterhand kijkt. De witte roos die hij eerder geplukt had en een paar uur geleden nog kort bestudeerd had heeft zich een weg naar het bankje onder hem gebaand waar nu een vrouw/meisje had plaats genomen. Woops. Rozen vallen niet zomaar uit de hemel beseft William zich, en het zal niet lang duren voordat het meisje onder hem dit ook zal beseffen. William schud zijn hoofd enkele keren heftig heen en weer om zich van de resterende slaap te ontdoen. Het was nooit de bedoeling om zo lang te slapen, de bedoeling was een klein dutje, geen slaap van 4 of 5 uur. Hij wrijft, nog altijd licht slaperig, een keer langs zijn gezicht en haren heen voordat hij overeind komt, zijn benen nu langs de tak omlaag bungelend. Een flauwe glimlach speelt op zijn slaperige gezicht. ‘’Sorry about that.’’ Zegt hij tegen het meisje schuin onder hem wat hij tot nu toe enkel nog van boven heeft kunnen zien. ‘’Overigens doen bloemen geen pijn toch? Zelfs niet als ze uit de hemel komen vallen.’’ William grijnst waarna hij naar beneden komt gesprongen en na kort zijn kleren te hebben afgestoft naar het bankje toe loopt. William werpt een korte blik op het meisje haar gezicht waarna hij zonder pardon naast haar plaats neemt, een tevreden maar slaperige glimlach op zijn lippen. ’’ Jij bent al vroeg wakker..’’ merkt hij op, zijn handen in zijn zakken gestoken, waarna er een koude rilling over zijn rug glijdt.