Earth laughs in flowers.

Op verzoek van mutanten die hier al langer waren dan dat hij hier was – want overigens niet echt moeilijk was aangezien hij hier nog maar een paar dagen was – had Jace zijn besluit genomen om vandaag na de lessen een bezoekje te brengen aan de aan school gelegen tuin. Het zou vol moeten staan met verscheidene bloemen die op dit moment de mooiste kleuren zouden bevatten. En om niet te vergeten; de zonsondergang zou er geweldig zijn. Oké, misschien was de zonsondergang in je eentje kijken zielig om daar op te gaan wachten, maar hij had voor de rest toch niets te doen. Dus waarom dan niet dingen in de omgeving van school onderzoeken? Normaal had het hem niet geïnteresseerd, dat moest hij toegeven maar voor de rest wist hij vrij weinig over het gehele gebied om een gok te wagen verdwaald te raken. De tuin lag immers dicht bij school, daar kon hij de weg niet kwijtraken, wat erg handig was, hem kennende.
Met een los geruit bloesje die hij open had staan, maar overigens wel een wit overhemd onderaan had, en een simpele spijkerbroek aan, zocht hij zijn baan richting de tuin. Wat hij er nou precies van moest verwachten was een raadsel, het enige wat hij tot nu toe wist was dat er vele bloemen waren, maar dat was het dan ook wel. Eh, ja, wat kon je verwachten van een tuin? Bankjes, mensen, natuur, misschien een fontein? Het was moeilijk in te schatten aangezien er zoveel talloze mogelijkheden waren.
Een opening van de tuin verscheen op zijn netvlies waardoor Jace daar, ofcourse, heen liep. Zijn gedachten bij de tuin waren anders geweest op de eerste blik dan dat hij had verwacht, maar hij kon niet zeggen dat het er niet geweldig uit zag. Misschien moest hij hier eens een of andere meid mee naartoe nemen waar hij indruk op wilde maken door ontzettend romantisch te doen. Bij die gedachte kon hij het ook niet laten om de grijns die op zijn gelaat verscheen tegen te houden.
Na een tijdje op het ‘normale’ pad te hebben gelopen wat door de tuin heen ging besloot hij maar een of ander random bankje op te zoeken en daar plaats te gaan nemen. Gewoon, om even stil te zitten en zijn telefoon te checken; misschien zou iemand hem wel nodig hebben gehad. Bij het eerstvolgende bankje wat Jace dus ook tegen kwam nam hij rustig plaats. De omgeving zorgde er min of meer voor dat hij zich sowieso al ontspande, wat nogal vreemd was aangezien hij dat totaal niet gewend was. Misschien kwam het door de vreemde omgeving en dat hij wist dat hier niet zo heel veel was qua losse objecten om die te laten verplaatsen. Aangezien het daar normaal mee vol stond was de kans dus veel groter op een klein ongelukje, die kans hier was dus relatief veel minder aangezien hier toch weinig objecten aanwezig waren.
Op een gelijkmatig tempo tikte zijn vingertop op de leuning van het bankje. Hoe lang hij hier zich nu al bevond op dezelfde plaats wist hij begod niet, maar deze keer maakte het hem niet eens uit. De keuze was simpel; of op zijn kamer zich dood vervelen of hier een beetje relaxt op een bankje rond zitten te kijken. Die keuze was vrij snel dus wel te maken. Daarbij, een beetje anderen bekijken die las kwamen was ook niet vrij saai of zo. Niet dat er heel veel anderen voorbij kwamen, waarschijnlijk was het of niet zo’n gangbare plek of zaten ze, net als hem, ook maar te wachten op een random bankje tot die verdomde zonsondergang zou beginnen. Wie weet, alles was mogelijk.

_{+ Sierra.}

Aan de lucht te zien leek het niet lang meer te duren voordat de zon onder zou gaan. Maar goed, het was altijd al vrij duidelijk geweest dat het inschattingsvermogen van Jace niet altijd honderd procent was geweest maar ach, hij had er altijd wel om de grapjes kunnen lachen die erover gemaakt werden. Het was vrij weinig om zich over te schamen; je kon het immers wel of niet.
Nu was het eigenlijk wel zijn plan geweest om de tuin te bezoeken en wat rond te gaan hier, maar daar was eigenlijk helemaal niks van gekomen. Misschien had hij de eerste honderd meter wel nog bewonderd maar bij dit bankje had hij niet nagedacht voordat hij was gaan zitten. Maar toch, hier leek een soort kalere plek te zijn waardoor de horizon beter leek te zijn dan op andere plaatsen waar het veel begroeider was qua planten en bomen. Voor hij het wist voelde hij hoe langzaamaan zijn oogleden wat zwaarder werden en hij voor kort zijn ogen sloot, maar al snel schrikte hij op van zichzelf en keken zijn donkere ogen weer verward om zich heen, net of hij niet meer wist waar hij was beland. Ah, ja, hij was aan het wachten tot die verdomde zon naar beneden zou komen. Maar guess what? Hij stond nog steeds niet op een punt dat je kon zeggen dat na een paar minuten het wel zou moeten gebeuren. Damn, hij werd er gewoon vermoeid van.

Wanneer er na een tijdje iemand zijn richting op begon te lopen – zo leek het dan tenminste – probeerde hij maar expres niet teveel die kant op te kijken. Stel hij zou iemand afschrikken of iets, terwijl hij nu eigenlijk wel iemand nodig had die hem wakker hield en zijn interesse opnieuw zou aanwakkeren. Maar hé, zijn interesse was overigens allang aangewakkerd toen hij had gezien dat diegene die op hem af kwam lang haar had. Wat dus betekende dat de kans erg groot was dat hij straks met iemand van het vrouwelijke geslacht te maken zou hebben. En daar was hij vrijwel altijd voor in.
Toen ze vlak bij het bankje was vond hij het wel tijd om eens een blik op haar te werpen. En tsja, eigenlijk was het vrij simpel te zeggen; hij zou zich wel vermaken. Mocht ze dan ook plaats willen nemen op het bankje tenminste. Misschien wilde ze dat wel helemaal niet en wilde ze alleen de weg weten of zo.
‘Vind je het heel erg?’ Hé, toevallig had hij dit dan weer wel goed ingeschat. ”Héél erg, ja.” Sprak hij zodoende terug terwijl hij probeerde zijn gezicht een beetje in de plooi te houden. Al duurde het niet lang voor zijn mondhoeken omkrulden en een glimlach verscheen waarbij zijn witte tanden voor een stukje ontbloot werden. ”Nee joh, natuurlijk niet.” In feite had ze het niet eens hoeven te vragen. Maar ach, ze zou vast wel erg goed opgevoed zijn en daarbij zou hij het ook doen als hij in haar schoenen stond. Het was altijd wel zo netjes namelijk.
”Kom je toevallig ook voor de zonsondergang?” Wist hij veel. Maar waarschijnlijk wel. Tenminste, de kans leek hem vrij groot aangezien je anders wat vroeger of later zou komen als je de zonsondergang niet wilde zien.
”Ik ben Jace trouwens.” Waarna hij nog eens een korte glimlach naar haar toewierp. Ergens kwam haar gezicht hem vaagjes bekend voor, maar waarvan kon hij even niet opkomen. Maar goed, dat had hij wel eens meer. Jace zou er ook niet van staan te kijken als hij haar helemaal nog niet had kunnen kennen en haar dus nog nooit eerder had gezien. Het was hem al vaak genoeg voorgekomen.

Misschien was het een beetje gemeen geweest om zomaar ineens zo’n flauwe opmerking te doen terwijl hij haar helemaal niet kende. Maar toch, Jace had het niet kunnen laten aangezien het op het puntje van zijn tong had gelegen. Al vond hij het wel grappig om te zien hoe daardoor de glimlach van haar gezicht verdween, maar lang kon hij het toch niet volhouden en toverde dus een grijns op zijn gezicht, waardoor haar glimlach ook weer terug verscheen. Het deed hem altijd goed om andere mensen zien te lachen op een of andere manier, ook al wist hij dat sommige mensen hun pijn erachter verborgen.
Toen het meisje naast hem ging zitten deed ze vrijwel meteen haar benen over elkaar waardoor Jace even zijn wenkbrauwen optilde, al zou het niet echt te zien kunnen zijn. Dat bleek echt wel een ding voor vrouwen te zijn, benen over elkaar doen. Jace snapte echt niet wat er nou precies fijn aan was, bedoel, bij hem zat het totaal niet lekker wanneer hij dat deed. Tja, soms waren het vreemde wezens.. Ha.
‘Oh, nee hoor. Om eerlijk te zijn had ik tot een kwartier geleden niet eens door dat het al zo laat was.’ Op haar antwoord trok hij zijn wenkbrauwen voor kort omhoog. ”Wat heb je de hele dag uitgespookt dan? Ben jij zo’n slaapkop?” Waarna hij zachtjes grinnikte om zijn eigen woorden. Wist hij veel. Nu maakte hij er dan wel een grapje over maar hij wist dat sommige mensen het konden hoor, heel de dag door slapen. Al was dat voor hem niet weggelegd, hij moest er niet aan denken.
Al snel had hij besloten om zich voor te stellen want ja, hoe moest ze hem anders aanspreken? ‘Sierra Montgomery, aangenaam.’ Als reactie daarop knikte Jace, waarna hij begon met denken. Maar, nee, echt ver kwam hij niet. Misschien kwam het wel doordat zijn geheugen soms net werkte als een zeef dat hij er even niet op kon komen. Maar hij kwam er nog wel achter, nu alleen nog niet.
‘Ben je ooit in Brooklyn geweest?’ Door haar vraag begonnen er bellen te rinkelen in zijn hoofd. Als zij zoiets al vroeg zou het zeker niet vreemd zijn geweest dat hij haar herkende en moest hij haar dus wel eens eerder ontmoet hebben, of gewoon van haar gehoord hebben. ”Ik dacht al dat ik je vaag ergens van herkende.” Niet zo zeer qua uiterlijk, maar voornamelijk door haar naam. Sierra Montgomery. Ja. Nu wist hij het weer. Had ze niet op dezelfde school als hem gezeten?
”Ik ben een lange tijd in Brooklyn geweest, ja. Voornamelijk omdat iedereen uit mijn omgeving in San Francisco me maar vreemd vond, maar ach, mutanten hè.” Glimlachte hij, om vervolgens weer door te gaan. ”Waardoor ik dus naar mijn familie in New York ben gegaan voor een ‘nieuwe start’.” Nadat hij alles op een rijtje had gezet knikte hij in zichzelf eens. Ja, het was haast zeker dat hij haar al kende. ”Je zat bij mij op school, right?” Sprak hij vervolgens maar, wanneer er een glimlachje volgde rondom zijn lippen. Het kon haast niet anders.

‘Hé, zolang slaap ik niet.’ Toen ze een semi-boos gezicht trok zorgde dat ervoor dat zijn mondhoeken nog verder omhoog krulden. Het was dat hij het nog net niet tegen haar zei, maar als ze zo’n nep boos gezicht trok leek het eerder op een schattige blik dan op een boze blik. Jace wilde het nog ‘goed maken’, alleen daar was al geen tijd voor aangezien ze op zijn vraag reageerde. ‘Ik heb vooral op mijn gitaar gespeeld, en wat getekend en gelezen.’ Hm, ze was dus muzikaal en creatief. ”Oh wauw. En, maak je ook eigen nummers?” Gewoon, uit interesse. Of ze er expres voor koos om de hele dag op haar kamer te zitten wist hij niet, maar als ze wel wilde maar niet wist met wie, kon ze hem altijd vinden! Maar, dat zou hij misschien later nog wel duidelijk maken. Niet dat hij veel dingen had te doen buiten zijn eigen kamer, maar goed, avontuurtjes om het eiland te ontdekken waren altijd wel leuk. Behalve als het donker is en je verdwaald bent. En liet hem dat nou net eens overkomen op een van de eerste dagen dat hij hier was aangekomen. Nee, dat ging hij niet voor een tweede keer doen, dat stond vast.

Het moest haast wel dat hij haar op school al eens gezien had of iets, dat kon niet anders. Hij was namelijk in die tijd niet vaak zomaar random de straat op gegaan, meestal had hij in de avonden bestemmingen waar hij naartoe ging. En bij hem in de klas had ze niet gezeten, anders had Jace haar uit duizenden kunnen herkennen aangezien je toch vaak naar school ging.
‘Waarschijnlijk wel. Maar dan zat je vast een jaar hoger als mij, hoe oud ben je?’ ”Achttien. Maar, sinds kort pas hoor.” Alsnog, dan zat hij sowieso een klas hoger dan dat Sierra had gezeten.
Hm, zou hij moeten vragen naar wat de reden is waarom zij hier zit? Wat zij kan? Nah, dat was misschien zo standaard of iets. Hij wilde niet standaard over komen. Daarbij, misschien was het leuker als hij er gewoon achter zou komen door het mee te maken. Alhoewel.. dat lag er dan maar weer net aan wat voor iets ze kon doen. Van die niet alledaagse dingen kwamen namelijk veel minder voor dan wat hij kon, dacht hij dan maar zo.
Pas nu viel het hem eigenlijk op dat haar haar aan de ene kant geschoren was, waardoor zijn ogen even twinkelde. Wauw, dat was best nice. Hij had het niet vaak gezien in het echt, wel op foto’s. En pas toen viel het hem eigenlijk ook op dat ze een jasje droeg, terwijl hij bijna kapot ging van het warme weer. En dat terwijl hij gewoon een bloesje aanhad met korte mouwen. ”Heb jij het trouwens niet kapot warm met zo’n jasje aan? Met deze warmte is voor mij dit al te warm; ik zou zo mijn shirt uit kunnen trekken.” Om maar een soort van voorbeeld te geven, ook al was het wel zo. Jace zou dat ieder moment kunnen doen met deze temperatuur die maar niet leek te dalen. En dan zat Sierra ook nog eens met een jasje aan. Ze zou het vast wel heel warm hebben. Of juist niet, want anders zou je niet nog een jas aandoen nu, of hem juist uitrekken of iets. Misschien zou dat iets te maken kunnen hebben met haar power? Dat ze iets kon met water, of zo, en het dus nooit warm had? Oké, dat klonk gewoonweg dom, maar goed.

Ergens was Jace best wel jaloers op haar dat ze zo muzikaal was. Gitaar spelen had hem altijd al erg aangesproken en het had hem leuk geleken als ook hij het instrument kon bespelen. Helaas waren zijn vingers er te stroef voor, of in ieder geval, het lukte niet in eerste instantie. De frustratie had hem toen zo hoog gezeten dat er allerlei verscheidene objecten door de ruimte waarin hij zich bevond waren gevlogen en dat was dus het punt waarop zijn ouders hadden besloten hem nooit meer een instrument aan te laten raken. Tss.
Dus, ze had eigen geschreven nummers? Jace kon oprecht zeggen dat hij dat echt heel tof vond, wat het ook was. Een nummer schrijven leek hem echt een moeilijk karwei waarbij goed nagedacht moest worden en alles bij elkaar aan moest sluiten. ”Oh wauw, da’s echt knap, dan moet je zeker wel heel goed zijn right?” Ze zou er vast ook wel veel tijd in gestoken moeten hebben, het leek hem namelijk geen 1-2-3 werkje. ”Hm, dus, als je nog eens de dag doorbrengt op je kamer kom ik je wel opzoeken en dan mag ik je nummers horen?” Niet dat Sierra dat al had voorgesteld, maar hé, als hij niet zei dat hij het wilde horen wist ze dat ook niet. Daarbij kon ze ook niet ruiken dat hij zich er wel in interesseerde en het graag wilde horen.
Dus, ze had een tweelingzus? Dat had hij dan wel niet geweten. In New York had hij niet twee meisjes gezien met dezelfde looks, net zoals hij die niet had gezien hier op deze school. Misschien had hij haar zus dan steeds ontlopen? ”Ik heb geloof ik nog niet iemand gezien die veel op jou lijkt om eerlijk te zijn.. Maar als ik haar zie is de kans groot dat ik d’r wel ken inderdaad.” Zijn mondhoeken waren inmiddels weer in hun oude vertrouwde positie; lichtelijk omhoog gekruld.
De grimas die op haar gezicht was gevormd was hem zeker niet ontgaan waardoor Jace even kort en zacht grinnikte. Hij had namelijk toch vrij weinig om zich voor te schamen, so why not? Voor iets waar hij wel wat tijd in had gestoken ging hij zich echt niet schamen. ”Ach, misschien is het hier dan wel zo warm omdat ik hot ben.. óf jij bent het.” Een onschuldig lachje vormde zich op zijn gelaat. Damn. Wat een slechte zin, maar alright. Hij voelde zich in haar buurt best wel op z’n gemakje, waarschijnlijk doordat hij al een tijdje geen interessant gesprek meer had gehad. Daarbij hielp het ook wel dat hij haar van vroeger al kende. Of ja, qua gezicht en naam.
”Hm, iets langer dan een week ongeveer? Denk ik.” Hij had het niet precies geteld, maar het was zo’n beetje iets langer dan een week of iets. ”En jij? Hoe lang ben jij hier al?” Als ze nu ging zeggen dat ze hier al lang was maar dus altijd in haar kamer zat zou het medelijden binnen stromen. Niemand verdiende dat. Had hij het immers maar geweten, dan was hij desnoods haar kamer komen stalken of iets in die richting en dan had hij haar naar een of andere random plaats meegenomen.

Hm, in dat geval was het best mogelijk dat hij haar wel kende. Misschien niet kennen door haar echt persoonlijk gesproken te hebben, maar de kans was groot dat hij haar gezicht toch minstens wel één keer had gezien. Maar ja, aangezien ze dus blijkbaar niet op Sierra leek wist hij niet wat voor beeld wat hij van het meisje voor kon stellen aangezien ze toch niet op elkaar leken, het konden nu nog zoveel mensen zijn die hij ooit voorbij had zien komen tijdens schooluren.
Nog steeds kon Jace er niet overuit hoe iemand het zo koud kon hebben in dit weer om een jasje aan te doen. Hij ging half dood in deze hitte, een frisse duik zou wel een slim plan zijn geweest, in plaats van hier naartoe te gaan. Maar ja, waar een zwembad of iets was wist hij echter nog niet. Enkel het strand, maar door het zoute water had hij daar vrij weinig behoefte aan gehad. Wanneer hij dat tegen haar had gezegd, dat hij met dit weer zo zijn shirt uit zou kunnen doen, had hij haar reactie echter niet verwacht. Dus, ging ze hem nu een beetje uit lopen dagen hè? Al meteen verscheen er een brede grijns op zijn gelaat. Dat liet hij hem geen twee keer zeggen. Nee, Jace schaamde zich absoluut niet eigenlijk. Daarbij, dan wist ze ook meteen dat hij het dan gewoon deed. ”You sure? Watch me.” Waarna hij opstond, snel zijn korte blouse met daaronder een dun wit shirt uitdeed en daarna weer terug omdraaide. Dus, geloofde ze nu nog niet dat hij het meende? Ha, mooi niet. Met zijn shirt in zijn hand ging hij vervolgens weer zitten. ”Dus, waar waren we..” Begon hij, om er nog even op terug te komen. ”Oh ja, gezien?” De grijns was nog altijd zichtbaar op zijn gezicht van daarnet. Nee, hij liet zulke dingen hem echt niet voor een tweede keer zeggen.
Haar tweede dag? Dat was vrij kort. Alhoewel, zo heel lang was hij hier overigens ook nog niet. ”En, bevalt het je hier?” Om eerlijk te zijn had hij toch liever hier niet naartoe gegaan. Het was dat hij zo wel bij anderen zat waar het niet vreemd was als er van die kleine incidenten gebeurden, maar hij wilde het liefste gewoon vrij zijn in wat hij deed en waar hij naartoe kon gaan. Nu zat hij gewoon eigenlijk vast op een eiland. Ach, hij zou er maar het beste van maken, dat deed hij immers vrijwel altijd.
Ergens lag de vraag waarvoor ze nou precies hier was nog steeds op het puntje van zijn tong, maar iedere keer als hij de vraag wilde stellen slikte hij hem weer terug in. Tuurlijk, hij was er erg nieuwsgierig naar en zo, maar het was zo saai om gewoon te vragen en dan antwoord te krijgen. Misschien zou hij er van zelf ooit nog wel een keer achter komen, dat zou veel leuker zijn dan te vragen, of het gewoon niet weten. ”Damn, die zonsondergang duurt wel lang.” Merkte hij half mompelend op, eigenlijk meer in zichzelf bedoeld. Voor kort slaakte hij even een korte zucht en keek even naar beneden, besefte hij dat hij nog steeds hier zat met een ontbloot bovenlijf. Niet dat hij er iets aan ging veranderen, het zat zo veel fijner, zonder al die warmte die hij eerder had gevoeld op zijn bovenlichaam.

Nee, Jace liet zich absoluut niet uitdagen. Vandaar dat ze het nog maar hoefde te zeggen en hij het deed. Zijn shirt had hij in een mum van tijd over zijn hoofd getrokken en was daarna direct terug naar haar omgedraaid. Bij het zien hoe ze de pose aannam waarin ze zijn lichaam bekeek kon hij het niet laten een glimlach te onderdrukken, waarna zijn hand eenmalig door zijn haar ging. Haar antwoord op zijn vraag zorgde ervoor dat hij kort met zijn ogen rolde, waren er dan zoveel opmerkingen te bedenken op zijn getrainde lichaam dat ze nog maar op de helft was of iets? Toen ze hem vertelde dat ze nog druk bezig was en daarbij haar wenkbrauwen wiebelde toverde dat vrijwel automatisch een grijns rondom zijn lippen. "Too late, je tijd is om." Sprak hij, waarna hij weer naast haar kwam zitten op het bankje en er een glimlach zich ontwikkelde op zijn gelaat.
Jace zijn wenkbrauwen schoten lichtelijk omhoog toen hij ineens zag dat ze naar haar schouder pakte, was er iets of zo? Voor kort staarde hij er met zijn lichte ogen naar, maar zijn blik werd weer naar haar toegetrokken bij het horen van haar stem. "Hm.. Eigenlijk ben ik ook liever thuis. Maar goed, dit zorgt er juist voor dat als ik weer naar huis ga ik betere controle heb. So, eigenlijk is dit het beste voor nu." Tsja, het was nu dan misschien wel niet zo leuk maar hé, als hij thuis zou komen zou dit alleen maar voor voordelen zorgen waar hij de rest van zijn leven profijt mee kon hebben. Win win situatie toch? Daarbij, op een eiland zoals dit kon je het ook wel zien als een soort van langdurige vakantie en dan doordeweeks school. Opzich viel het bij elkaar opgeteld allemaal dus wel mee en was er niets waarom hij moest klagen of zeuren.
Tien? Hm, dat viel dan nog wel mee. Iets wat hem meer verbaasde was het feit dat Sierra hem zo wist te vertellen hoe lang het nog zou duren. Niet dat hij het vreemd vond want tsja, van vrij weinig keek hij tegenwoordig nog maar op na alles wat hij had meegemaakt. En aangezien hij hier vast nog wel meerdere dingen zou mee gaan maken zou dat alleen nog maar minder worden. Zijn ogen bekeken voor kort even de lucht en jawel, die leek al iets van een oranje achtige gloed te hebben.
"Oh damn. Het wisselde bij mij meestal wel met wie ik het meeste om ging aangezien ik best wel een grote vriendenkring had." Niet dat dat echt een specifiek antwoord op haar vraag was, maar om al die namen op te noemen was zo'n karwei. Misschien had ze hun wel eens met de groep in de kantine gezien en aangezien die kans groot was wist ze waarschijnlijk ook wel wie er zo'n beetje in zaten. "En jij?" Want, de kans was er dat hij vrienden van haar ook wel kende.