Cupcake? ..vs.Olivia

Olivia voelde hoe hij zijn arm van haar onderrug haalde. Dankbaar glimlachte ze naar hem. Hij had haar willen beschermen. Dat was lief, dat had ze niet verwacht. Een vrolijke twinkeling was zichtbaar in haar met bloemomringde ogen. “Zin in een cupcake?” hoorde ze hem zeggen en Olivia beet op haar lippen om niet te lachen, maar daardoor kwam er weer een beetje bloem in haar mond. Hoestend veegde ze over haar mond. Bloem was lekker bij het bakken, maar om zo op te eten was het helemaal niet lekker. De lunchdame had nog altijd niets gezegd en Olivia werd bang van de uitdrukking op haar gezicht. Ze hoorde Dante zeggen dat hij op zoek ging naar een dweil. N’awh, hij was de hele tijd al aan het werk, en alles wat zij deed was een nog grotere troep er van maken. “Ik had jullie nooit hier in deze keuken moeten laten!” blafte de lunchdame agressief. Olivia keek op. “Hij heeft niets gedaan! Ik heb het laten vallen, hiervoor zag het er gewoon netjes uit, gewoon wat baktroep!” verdedigde Olivia zich en keek boos naar de lunchdame. But it didn’t work, Olivia kon gewoon niet boos kijken en al gauw verslapte haar blik.

Helaas die van de lunchdame niet. “Als deze keuken over anderhalf uur niet helemaal schoon is, ga ik ervoor zorgen dat jullie hier nooit meer in deze ruimte terugkomen, behalve om elke avond te mogen afwassen. De rest van jullie tijd hier…” dreigde de vrouw. Olivia schrok, de rest van haar tijd hier op deze school schoonmaken? Dat zag ze niet echt zitten. De vrouw draaide zich om en stampte boos de ruimte uit. Olivia draaide zich naar Dante en pakte even zijn arm beet. “Sorry, ik wist echt niet dat dit ging gebeuren” zei ze met een droevig stemmetje en liep toen door naar de wastafel. Ze draaide de kraan met haar vingers open, anders zou de hele kraan ook weer vies worden, en waste voorzichtig haar vingers af. Haar olijfkleurige huidje werd weer zichtbaar en voorzichtig veegde ze met haar natte handen het bloem van haar gezicht af. In de weerspiegeling van de wasbak zag ze dat haar wangen een rood kleurtje hadden gekregen. O jeetje…hoe was dat gebeurd? Ze voelde aan haar wangen. Nee, ze waren niet warm. Maar ze was ook niet verlegen ofzo geweest? Dit was vreemd.

Haar vestje trok ze ook uit, zodat ze nu in haar hemdje voor de wastafel stond. Haar natte handen gingen over haar nek, over haar haren en over haar borst, zodat deze ook weer schoon werden. Haar broek en schoenen zou ze in de was kunnen doen. Zachtjes begon ze te lachen. Gosh, dit was zo dom. Haar lach werd harder en ze sloeg haar handen voor haar gezicht.

Gelukkig, hij was niet boos op haar. Wel merkte hij op dat ze binnen anderhalf uur de keuken schoon moesten maken, want zin om schoon te maken had ze niet. Terwijl Olivia de laatste restjes bloem van haar kleding afveegde, ging Dante schoonmaakspullen pakken. Hij was een echte working bee! Anders dan de meeste Italiaanse mannen, die liever de hele godganse dag op hun reet zaten en af en toe eens naar buiten gingen om een meisje te scoren. Tevreden keek Olivia naar haar broek en legde haar vestje op een veilig plekje, zodat hij niet vies zou worden. Nu was het tijd om de keuken aan te pakken, want die zou zichzelf niet schoon maken.

Glimlachend keek ze naar hem, toen hij terugkwam met schoonmaakspullen. “Precies!” zei Olivia enthousiast toen hij over een schoonmaakmutatie begon “Of een mutatie dat alles gewoon laat verdwijnen ofzo. Hadden we dat nou maar, dan was dit alles veel sneller weg en konden we doen waarvoor we hierheen kwamen; CUPCAKES ETEN!” Olivia zuchtte. Dat ging nog wel eventjes duren, aangezien de keuken echt heel erg vies was. Eventjes genieten van de cupcakes kon wel, aangezien Dante ze er al uit had gehaald. “Omg, kijk wat een prachtexemplaren!” hoorde ze hem enthousiast zeggen en binnen een paar tellen stond Olivia naast hem. En hij had gelijk, ze zagen er echt heerlijk uit. “Wauw!” zei Olivia vol met bewondering “Dat hebben we echt goed gedaan, bro, ze zien er echt heel goed uit.” Bij het woordje ‘bro’ moest ze grinniken, dat was een woordje dat jongens tegen elkaar zeiden, maar zij zei het gewoon om…gewoon, omdat ze Olivia was en omdat ze het leuk vond om dat te zeggen.

Nadat ze de cupcakes bewonderd had, pakte ze de trekker van Dante over en vulde de emmer met water. Een flinke scheut schoonmaakmiddel ging erbij en al gauw was er flink wat sop in de emmer bij. “Oké, nu maar hopen dat het niet overloopt, anders hebben we WEER een probleem” merkte Olivia op en keek met een angstig gezicht naar Dante. Maar het bleef netjes in de wasbak zitten. “Zing nog eens een liedje, wil je?” Olivia glimlachte stralend naar hem en viste haar telefoon (inclusief schattig berenhoesje) uit haar kontzak. Nee, niet om te social media’en, dat was helemaal niet gezellig! “Omdat jij het bent! Ik heb een idee…” In haar telefoon had ze namelijk een afspeellijst staan, met karaoke liedjes. Ze drukte op shuffle en al gauw vulde de muziek de keuken. Olivia maakte de trekker nat in de emmer en ging op haar kont voor de oven zitten. Met de trekker ging ze over het glas van de spiegel, terwijl ze meezong met de muziek. Het was Heartbreaker van Mariah Carey en Jay-Z, Mariah Carey was een van haar favoriete zangeressen. Enthousiast bewoog ze mee met de muziek, terwijl ze aan het schoonmaken was. “ Heartbreaker you've got the best of me, but I just keep on comin' back incessantly. Oh why did you have to run your game on me, I should have known right from the start, you'd go and break my heart.” Heupwiegend stond ze op en zelfs bij het stuk van Jay-Z stopte ze niet met meezingen. Het maakte haar vrolijk en gaf haar meer energie om door te gaan.

Met een glimlach keek ze Dante aan. “Zo is het veel leuker om schoon te maken” merkte ze in een pauze op, waarna ze weer meezong met het volgende liedje, wederom van Mariah Carey. “ Oh honey you can have me when you want me, if you simply ask me to be there and you're the only one who makes me come running, 'cause what you got is far beyond compare”

Rustig zong Olivia nog steeds mee de liedjes, totdat Dante zei dat hij ook wel zo zou willen kunnen zingen. Een beetje verlegen glimlachte ze. Nog steeds vond ze het lastig en awkward om complimentjes van anderen aan te nemen. Hij vertelde dat zij wel een beetje kon rappen. Enthousiast keek Olivia op. “Oké, dan moet jij zo een klein beetje voor mij rappen, als je dat wil” zei ze met een brede grijns “Dan zijn we net zo’n duo, zo’n stoere rapper met een white girl die samen een liedje doen” Olivia zag het al voor zich, zij samen in een videoclip. Hij met gouden bling bling, zij in een kort pakje. Haar hoofd betrok eventjes. Nee, een kort pakje was niets voor haar. Dat paste niet bij haar en dat zou ze dus ook nooit aandoen. “Laat maar” zei ze grinnikend “Ik denk niet dat ik in zo’n kort pakje zoals al die meisjes in die clips moet gaan staan, daar zou ik me echt niet prettig in voelen.”

Slim merkte Dante op dat ze misschien de chocolade op de cupcakes moest gaan doen. Snel knikte Olivia. “Ja, maar…nu moet jij alles alleen doen!” piepte ze. Maar aan de andere kant waren de cupcakes ook belangrijk. Olivia twijfelde duidelijk en keek hem in paniek aan. “Oké, ik doe snel de cupcakes en dan kom ik je weer helpen” besliste Olivia toen en liep snel naar de keuken. Het glazuur was in principe al helemaal klaar, het moest alleen nog op de cupcakes. Uit een laatje viste ze een lepel en begon nog een beetje in het glazuur te roeren. Voorzichtig pakte ze een cupcakeje beet tussen haar vingers en pakte met haar andere hand de lepel. Deze liet ze even in de chocolade zakken en vervolgens besmeerde ze het cakeje lichtjes. “Deze worden echt heerlijk!” deelde ze aan Dante mee, terwijl de pretlichtjes in haar ogen branden. Yay, als ze klaar zou zijn met alle cakejes, zouden ze de eerste cakejes al helemaal klaar staan. Snel doorwerken dan maar!

“Klaar!” zei Olivia na ongeveer vijf minuten. Er was nog een heel klein beetje chocolade over, maar dat wilde ze voor later bewaren. Dat konden ze altijd nog opmaken nadat ze de cupcakes gegeten hadden, als er dan nog wat bij kon. “Oké, nu moet je even pauze nemen” zei ze enthousiast en pakte twee van de cupcakes. Bijna hyper springend liep ze naar Dante en gaf hem ook een cupcake. “Okey, cheers!” zei ze enthousiast en kwam zachtjes met haar cakeje tegen de zijne. Terwijl ze een hap nam, keek ze hem nieuwsgierig aan. Maar toen het zoetigheid in haar mond kwam, sloot ze eventjes haar ogen. Mmmmm, ze waren heerlijk! “Ooooh…” was het enige dat Olivia uit kon slaan. En toen deed ze haar ogen weer open, benieuwd wat Dante ervan. “Ze zijn echt heerlijk, hè?”

Yay, hij had voor haar gerapt! Terwijl ze bezig was geweest met de cupcakes, had ze hem horen rappen en ze vond het leuk dat hij het toch had gedaan. Toen hij klaar was geweest, had ze snel eventjes met haar handen geklapt als blijk van waardering. Olivia vond het echt super leuk als mensen over hun schaamte heen kwamen en spontaan dingen deden. Zo was ze zelf ook. Ze deed spontaan dingen, maar dacht vaak daarna pas na over de daadwerkelijke consequenties. Daar had ze al een paar keer problemen mee gehad, maar ach. You only live once was wat ze altijd zeiden, toch? Of het wel bekende ‘YOLO’!

Vrolijk keek ze hem aan toen hij ook een hap nam. “Djeezes, die zijn echt…ik heb er niet eens woorden voor, zo lekker zijn ze” zei Dante glunderend en ook Olivia kreeg een glunderende glimlach op haar gezicht. Yay, het was weer gelukt! De stukjes fruit in de cakejes waren heerlijk en de chocolade bovenop maakte het geheel gewoon helemaal af. En toen gebeurde er iets dat ze niet verwacht had. Hij bedankte haar voor het helpen en sloeg zijn armen toen om haar heen voor een knuffel, die zelfs zo ver ging dat hij haar helemaal optilde. Blij sloeg Olivia haar armen om zijn nek en knuffelde hem terug. YAY, HUGS! “Geen dank!” zei ze blij terug. Het voelde alsof hij erg sterk was, want Dante kon Olivia gemakkelijk in de lucht houden leek het wel. En zo’n knuffel had Olivia nog nooit gehad, dat ze helemaal de lucht in werd getild. Ze leunde een beetje naar achteren, met haar armen nog steeds om zijn nek, maar wel zodat ze hem aan kon kijken. “We zijn een goed team, hè!” zei ze enthousiast “Je hebt me super goed geholpen! En we kunnen én cupcakes maken, én schoonmaken tegelijk! Nu zijn we superhelden ofzo…” Een klein lief glimlachje verscheen op haar gezicht terwijl ze hem aankeek. Ze had een geweldige tijd met hem gehad, nu hoefden ze alleen nog maar de rest van de keuken schoon te maken. Maar eigenlijk wilde ze liever…

And another moment ruined by the lunchlady. De deur knalde open. Verschrikt keek Olivia op en pakte Dante nog wat steviger vast, dadelijk was het een crimineel ofzo! Maar het was gelukkig de lunchdame. Ze keek naar het deel van de keuken dat nog niet schoon was. “Dat schiet niet op zo, hè?” vroeg ze geïrriteerd “Jullie heb nog vijftien minuten van het anderhalf uur over en anders weten jullie het…” Met deze woorden verliet ze de ruimte weer. Met een klein lachje beet ze op haar onderlip en keek ze Dante weer aan. “Oh oh…”

Toen hij haar ‘mijn oppersupperheld’ had Olivia heel even gebloosd en hem stralend aangekeken. Ze had niet goed geweten hoe hij het bedoeld had, maar dat maakte Olivia niet uit, ze vond het lief en daardoor bleef hij nog steeds haar superheld. De lunchdame had alleen alles verpest, het hele moment was weg en dat vond Olivia echt niet leuk. Voor haar part hadden ze nog twee uur zo gestaan, het had haar echt niet uitgemaakt. Maar de lunchdame had ervoor gezorgd dat Dante haar zuchtend had neergezet. “Als ze nog eens zoiets flikt, dan zorg ik ervoor dat ze zoveel hoofdpijn heeft dat ze de komende dagen geen tijd heeft om ons in de keuken te laten werken hoor” hoorde ze hem opgewekt zeggen en ze lachte. “Precies! En anders kunnen we altijd nog zo luidruchtig schoonmaken dat ze helemaal gek van ons word en ons lekker weg laat gaan.”

Ze keek toe hoe hij de emmer nog een keer pakte en ze besloot dat het misschien slim was dat zij ook nog eventjes zou helpen, dan zou de troep alleen maar sneller weg zijn, zoals Dante zei en dan konden ze weg hier. Terwijl ze de dweil eventjes onder dompelden, zei ze: “Als we hier klaar zijn moeten we echt een plek vinden waar we de cupcakes kunnen opeten, want deze plek was geweldig om het te maken, maar nu die lunchdame hier telkens rondspookt, wil ik hier echt graag weg…” Ze haalde de dweil uit de emmer en klopte hem eventjes af, zodat het ergste water er af was. Toen begon ze de vloer te doen en ze werkte alsof haar leven er van af hing. Dat was ook zo, tenminste, haar sociale leven. Als ze de rest van hun periode hier ’s avonds moesten afwassen, dan zouden ze nooit meer cupcakes kunnen maken. En nooit meer cupcakes kunnen maken klonk als de ergste straf die er bestond.

Dus daarom werkte Olivia nog een kwartier lang flink door en precies toen ze haar laatste stukje had gedweild, ging de deur nogmaals open. Gauw liet ze de dweil af en keek ze Dante met een veelbetekende blik aan. Maar de lunchdame leek tevreden, want ze stond nog niet te gillen. “Nou, het ziet er keurig uit. Ik ga maar even wat andere dingen zonder dat ik aan jullie hoef te denken, now get lost…” zei de vrouw en draaide zich om. Opgelucht haalde Olivia adem. “Yeah! Nu hoeven we niet schoon te maken!” zei Olivia enthousiast en stootte hem eventjes aan. Toen keek Olivia naar de cupcakes. Ze waren afgekoeld, maar nog steeds heerlijk. Eventjes ging ze op zoek in de kastjes naar een doosje waar ze de gebakjes in kon doen, want ze allemaal zo dragen…tsja, dat ging niet werken. Uiteindelijk vond ze een doosje die groot genoeg was en begon alle cakejes erin te doen. “Dit is niet stelen, toch?” vroeg ze opeens “Ik bedoel, ik leen het, ik vraag het alleen niet, maar ik breng het vanmiddag of morgen of…I don’t know, ik breng het in ieder geval terug, dus dan is het niet stelen toch?”  Nah, bovendien stonden er vijfhonderd doosjes en dingetjes. Eentje zouden ze heus niet missen.

Het doosje hield Olivia veilig in haar handen, als een soort heilige schat. Verwachtingsvol keek ze Dante aan. “Weet jij waar we heen kunnen gaan? Ik bedoel, zo veel keuze…”

Eventjes schrok Olivia. Als de vrouw op dit moment hen zou kunnen zien, dan zou dat echt spionage zijn! Maar gelukkig keurde de lunchvrouw de keuken goed en waren ze vrij om te gaan en te staan waar ze maar wilden. Yay, that sounds like cupcaketime! Olivia had Dante gevraagd waar hij naar toe wilde en hij stelde de playground voor. “Ja, inderdaad! Dan kunnen we ontsnappen aan de lunchdame, want dadelijk volgt ze ons nog ofzo…en dan zou het echt allemaal een beetje creepy worden” zei Olivia met een frons in haar gezicht en schudde toen haar hoofd. Ach, dat zou vast niet gebeuren. Nu ze klaar waren met het schoonmaken van de keuken zou ze hun met rust moeten laten. Maar goed, nu was het tijd om te gaan. Nog een keer ging haar blik snel door de keuken en besloot dat alles er ook daadwerkelijk picobello uitzag, zodat de lunchdame niet nog ergens terug op kon komen. Nu was het haar beurt om zijn hand te pakken en hem mee te sleuren. Ze kon het niet zo hardhandig, maar ondertussen kletste ze de oren van zijn hoofd. Ondanks dat ze elkaar pas net kende, had Olivia een vertrouwd gevoel bij Dante en dat vond ze fijn. Plus, ze hadden cupcakes.

en ze leefden nog lang en gelukkig, giggle

OOC: Uit! :)