Remember me for centuries [Clementine]

Chiyo scheen het wel erg leuk te vinden dat Clementine mee ging naar de kantine. Niet dat de blondine het zo erg vond, want dit had ze liever dan het gedrag van Delia of haar ouders, maar toch vond ze het een beetje vreemd. Wellicht kwam dit omdat ze het juist heel anders gewend was. Niet vaak wilde iemand haar erbij hebben. Ze wilden haar juist vaker weg hebben dan wat anders. Misschien dat haar kamergenote haar gedrag wel wat kon aanpassen. Haar kijk op de wereld, in ieder geval. Hier kon ze immers wel aan wennen. Net als Chiyo sprong Clem van het bed af zodra er aan haar gevraagd werd of ze dan maar gingen. Het Aziatisch meisje had eerst nog haar schoenen aangedaan, maar omdat Clementine die van haar niet had uitgegooid, was zij in principe al klaar om te gaan. Soepel en op haar eigen tempo liep ze naar de deur van hun kamer, die al open werd gehouden door haar kamergenote zelf. Een kleine, bescheiden glimlach was wat de blondine naar de ander wierp als dank dat zij als eerste door de deur mocht, waarna ze buiten wachtte tot de ander ook buiten was en de deur op slot zat. Vervolgens liep ze richting de kantine, waarvan ze de weg al van buiten kende. Tja, die was nogal makkelijk te vinden met een sterk reukzintuig en als je vaak zin had in een snack, dan moest je er wel heen.

Moeite om een gesprek gaande te houden, deed Clementine niet echt. Niet omdat ze Chiyo niet mocht of iets, maar ze wist niet hoe. Dit was een compleet nieuwe ervaring voor haar. Wel hield ze in de gaten of het meisje nog naast haar liep af en toe. Gewoon, om er zeker van te zijn dat ze niet alleen eindigde. Het duurde gelukkig niet lang of ze waren bij hun bestemming aangekomen. De kantine was wat druk rond dit uur van de dag, maar er was wel altijd een plekje te vinden. En er was genoeg eten klaargemaakt. In het begin maakte Clem zich daar ontzettend druk om; ze was voorheen altijd bang of ze nog wel wat te eten kon krijgen en niet hoefde te verhongeren op haar drukke kamer van vier personen. Nu wist ze echter wel beter. Dit keer besloot Clementine om de deur voor Chiyo open te houden om een wederdienst te bewijzen. Met wederom een klein glimlachje trok ze de deur naar zich toe en ging aan de kant staan, wachtend tot het meisje langs haar was gelopen.

Zoals verwacht ging Chiyo naar binnen en Clementine volgde niet lang daarna. Ze liep wel iets slomer dan haar kamergenote, had ze gemerkt, maar ze liep sowieso vrij vaak langzamer dan de rest. Net als de andere mutant liet zij haar blik glijden naar het menu van de kantine. Zoals gewoonlijk waren de standaard dingen te verkrijgen, maar Clem was die al zo beu dat ze elke dag gewoon besloot om voor een menu van de dag te gaan. Mits ze dat lekker vond. Tot haar genoegen stond er dit keer iets Italiaans op het menu – en waarschijnlijk was ze niet de enige die daar van ging genieten. Haar blauwe ogen gleden even opzij; richting Chiyo, die net als haar nog vlakbij de ingang van de kantine stond. Clementine besloot maar het heft in eigen handen te nemen en naar voren te lopen om haar eten te halen. Eigenlijk had ze best zin in een gerecht die ze thuis altijd at. Waar had ze echter meer zin in? Pizza had ze best vaak op gehad, maar daar was het dan ook pizza voor. Dat was ze nog altijd niet beu, zelfs niet na al die jaren ervan te hebben geleefd. Pasta klonk overigens ook heel verleidelijk in haar oren. Fijn hoor. Moesten ze nou echt twee van haar favoriete gerechten op dezelfde dag hebben? Then again, ze zou het waarschijnlijk allebei op kunnen. Als ze hard genoeg haar best deed, dan lukte alles wel, niet waar?

De vraag ‘wat ga jij nemen?’ hoefde ze niet te stellen. Ergens had ze het gevoel dat Chiyo voor het Italiaans eten ging. Ze hoefde maar één blik op haar kamergenote te werpen om te zien dat die nog nadacht over wat ze wilde hebben. Well, Clem was er bijna zeker van dat het pizza of pasta werd, dus kon zij net zo goed hetzelfde nemen. Dan hadden ze in ieder geval hetzelfde te eten en eigenlijk smachtte ze toch wel weer naar een beetje thuis. Zelfs al was het geen thuis te noemen. Het eten was genoeg thuis voor haar. Met een laatste blik op Chiyo en een hoofdwenk dat het meisje mee kon komen als ze daar zin in had, liep Clementine naar het uitgestalde eten toe. Ze pakte een dienblad om het extra makkelijk voor haar te maken en staarde een aantal seconden naar de borden met pizzapunten en pastagerechten. Ugh, waarom was kiezen zo moeilijk? Ze dacht er veel te veel over na. Aah, fanculo. Ze pakte wel een bord met een pizzapunt en een bord met spaghetti. Uit beleefdheid wachtte ze op Chiyo en draaide zich toen om naar de ruimte met banken en tafels om een plekje te zoeken.