Cupcake? ..vs.Olivia

Vrolijk had Olivia haar broodje gegeten. Het was namelijk een lekker broodje en van lekker eten kon Olivia ontzettend vrolijk worden. Ja, dat had de lunchdame ontzettend goed klaargemaakt. Blij stond ze op en zette haar bord terug op haar dienblad. Tijd om dit terug te zetten en wat anders te gaan doen. Ze had nog niet echt iets op de planning staan, maar er zou vast nog wel iets leuks te doen zijn op deze school. Olivia was de school een beetje meer een kans gaan geven en nu ze dit gedaan had, was ze een stuk gelukkiger. Het was fijn om nu gewoon de school een beetje te verkennen en op zoek te gaan naar leuke dingen die ze in of rond de school kon doen. Bovendien had je dan ook nog eens de lessen. Dat zorgde er allemaal voor dat ze haar aandacht niet meer had voor dingen die haar toch alleen maar pijn deden.

Olivia liep naar de plek toe waar de lunchdame stond en zette haar dienblad terug op de plek waar het vandaan kwam. Vervolgens wilde ze eigenlijk meteen weer weglopen, totdat ze een interessant gesprek hoorde. Het ging over cupcakes en Olivia’s oren gingen meteen open. Ze was namelijk gek op cupcakes. Ze hoorde hoe de vrouw een jongen cupcakes weigerde. Arme jongen! Niemand zou ooit cupcakes geweigerd moeten worden. De jongen verdedigde zich door geen cake te nemen, door als reden te geven dat cupcakes veel mooier en leuker waren dan gewone cake en dat cupcakes je van binnen ook nog eens gelukkig maakte. Oliviai kreeg een stralend gezicht en liep op de jongen en de vrouw af. Eventjes nam ze de jongen in zich op en hij…hij leek echt heel erg veel op James. Maar James was er niet, James was er namelijk nooit. Olivia had niet meer aan hem gedacht sinds dat ze er totaal klaar mee was. Ze liet niet graag mensen in de steek, maar James had haar als een baksteen laten vallen. Dan moest hij ook maar op de blaren zitten.

“Hi!” begon Olivia daarom maar enthousiast en keek van de dame naar de jongen. Toen slikte ze even en kwam met haar voorstel: “Ik hoorde toevallig jullie gesprek en u zei dat er geen cupcakes waren”, zich wendend tot de vrouw, “maar wat nou als ik ze gewoon maak, in de keuken? Dat kan ik hartstikke goed, thuis deed ik niet anders!” Met stralende ogen keek ze van de jongen weer terug naar de dame. De vrouw trok een apart gezicht. “Nou ik geloof niet dat…” begon ze, maar Olivia onderbrak haar. “Ah, toe, dat is hartstikke leuk! Ik beloof dat ik geen rommel zal maken en het enige dat ik nodig heb zijn een paar ingrediënten en vormpjes natuurlijk, anders kan hij als nog gewoon alleen maar cake nemen…” Olivia lachten en keek toen weer naar de jongen, die zo erg op James leek, dat het haar kriebels in haar buik gaf. “Tenzij je het niet wilt natuurlijk…” en Olivia kon een pruillipje niet onderdrukken.

Gelukkig stemde de jongen er mee in om met haar cupcakes te maken en de lunchdame vond het daarom ook geen probleem. Olivia lachte haar stralende glimlach weer. De jongen pakte haar hand en sleurde haar mee de keuken in. Zo snel als ze kon volgde ze hem op haar korte beentjes. Olivia was nou eenmaal wat kleiner dan haar gemiddelde medemens, maar dat maakte niet uit. Vroeger had ze nog wel eens een probleem gemaakt van haar lengte, maar in de loop van de tijd had ze het maar geaccepteerd. Klein maar fijn was de uitspraak altijd toch? Het maakte Olivia geen reet meer uit in ieder geval, ze was klein en dat was nou eenmaal zo.

Goed, koppie erbij, ze stonden in de keuken. “Welke kleur gaan we ze maken?” begon de jongen meteen enthousiast “Ik hou van blauwe bessen of bosbessen ofzo, maar het maakt mij niet uit hoor want echt cupcakes zijn mijn leven ofzo.” Olivia was gecharmeerd door zijn enthousiasme, niet veel jongens hadden dat en zeker niet tegenover een meisje. In Italië hadden de jongens altijd stoer gedaan tegenover de meisjes en zeker niet gedaan zoals de jongen tegenover haar nu stond. Maar was dat stoer doen wel aantrekkelijk? De jongen stelde zich voor als Dante en merkte op dat hij iets te vooruitziend was. Olivia lachte hardop. “Dat maakt niet uit, joh! Ik raak ook altijd enthousiast als het om cupcakes gaat. Trouwens, ook als het over brownies gaat. O en om Lucky Charms! Ik raak denk ik heel vaak enthousiast…” Eventjes staarde ze nadenken naar de grond en haalde toen haar schouders op. “Anyways, ik ben Olivia! And that’s right, vandaag ben ik chefkok. Maar onderschat nooit een keukenhulpje, want ik ga je nodig hebben… “ Olivia glimlachte weer naar hem en draaide zich toen om, richting de koelkast. Ze liep er heen en opende hem. Haar ogen gingen door de kast. Ze wilde blauwe bessen of bosbessen voor hem vinden. Als hij dat lekker vond, dan wilde ze dat voor hem maken.

En daar waren ze! Blij haalde Olivia een doosje met bosbessen tevoorschijn. Ook vond ze nog frambozen, aardbeien en de blauwe bessen. “Yay, kijk! Dit kunnen we er allemaal in doen!” zei ze enthousiast en stalde ze uit op het aanrecht. Ze pikte een framboos uit het doosje en grinnikte toen schuldig. Olivia vond frambozen namelijk heel erg lekker. Ook haalde ze nog melk en boter uit de koelkast. En nu was het deel waar ze Dante zijn hulp nodig  had. Ze draaide zich om naar de jongen en keek een beetje verlegen. “Uhm, zou jij alsjeblieft eieren willen pakken?” begon ze en een glimlachje speelde rond haar mond “Ik vertrouw mezelf niet genoeg om alle eieren te pakken en dan ook nog eens te beloven dat ze veilig aankomen op het aanrecht” Ze haalde haar schouders op en wachtte even af. Maar toen besefte ze dat het misschien wel slim was als zij ook iets productiefs ging doen, anders zouden de cupcakes nooit afkomen.

Daarom ging ze op haar kont voor een keukenkastje zitten en opende deze. Er vielen al meteen een paar dingen uit. Oei, diegene hiervoor had niet zo goed opgeruimd! Olivia haalde een mixer tevoorschijn. Nice, dan hoefde ze het niet met haar handen te doen. Ook een kom haalde ze tevoorschijn. Terwijl ze op zoek was naar het spullen, wilde ze kletsen. Kletsen was gezellig. “Je lijkt trouwens echt op nog iemand die hier rondloopt!” begon ze enthousiast en glimlachte nogmaals “Alleen je bent toch weer anders. Apart is dat, hè? Dat mensen op elkaar kunnen lijken en toch heel anders kunnen zijn.” Een grinnik volgde. “Hoe lang zit je hier al?” Terwijl ze wat zat te rommelen tussen de spullen, was haar hand helemaal in de draad van de mixer gedraaid. Nice, Olivia, nice. "Non intelligente..." mompelde Olivia in het Italiaans, haar moedertaal, wat 'Niet slim' betekende.

Nee, natuurlijk wist hij niet wie ze bedoeld. Hij was hier nog maar een week. Dat had Olivia moeten weten. Af en toe zei ze ook maar wat. Meestal bracht ze het er dan nog wel redelijk vanaf, maar dit was gewoon een beetje dom. Maar wat hij toen zei, verraste haar echt. “Italiano? É la tua lingua madre?” Verrast keek Olivia naar hem op en glimlachte toen. Voorzichtig stond ze op, haar hand uit de draad van de mixer bevrijdend en hem vervolgens op het aanrecht neerleggend, samen met de kom. “Sì, l'italiano è la mia lingua madre. E 'tuo?” vroeg ze toen nieuwsgierig. Ze was benieuwd of Danta ook uit Italië zou komen. Hij zag er niet Italiaans uit, maar aan de andere kant, kon je ooit aan iemands uiterlijk zien waar iemand vandaan kwam? Oké, als iemand helemaal pikzwart was, kon je er vanuit gaan dat hij of zij uit Afrika zou kunnen komen, maar alsnog: die persoon kan ook van de Nederlandse Antillen komen. You never know!

“Ik ben opgegroeid in Brusciano, ik weet niet of je dat kent?” vroeg ze vervolgens in het Engels. Ze waren immers niet in Italië. Olivia wist hoe irritant het was als mensen een andere taal spraken in het buitenland, dus besloot ze niet de rest van het gesprek in het Italiaans voort te zetten. Tenzij het voor Dante makkelijker was, maar aan zijn Engels bleek helemaal niets mis te zijn. “Het is een dorpje vlakbij Napoli. Het is een erg mooi stadje, maar…boring, erg streng katholiek en daar heb ik zelfs niks mee” zei ze met een grinnik, voor het geval hij geen flauw idee had waar het lag. Napoli kenden de meeste mensen wel, het was een erg bekende stad in Italië.

Oké, ze stond nu al eventjes tegen het aanrecht geleund. Dante verwachtte cupcakes en die zouden er niet vanzelf komen, zij had beloofd om ze te maken, dus was het tijd om ook maar iets uit te gaan voeren. Ze moest nog kristalsuiker hebben. Haar ogen gleden nieuwsgierig door de keuken. Suiker zou niet gekoeld staan, dus ze vermoedde een van de kastjes die boven het aanrecht hing. Olivia liep naar een kastje toe en ging op haar tenen staan. Het kastdeurtje kreeg ze nog maar net open. En daar zag ze het, op het tweede plankje van het kastje, stond de kristalsuiker. Een groot, glanzend pak. Olivia keek Dante aan en glimlachte lief. “Zou je willen helpen alsjeblieft? Ik kan daar echt nooit bij!” zei ze smekend, doelend op haar kleine lengte.

Dante vertelde dat hij van Londen naar Venezia was verhuisd en dat hij ook wel eens in Napoli was geweest. Olivia knikte begrijpend. Dat zou vast een hele verandering zijn geweest, ze had gehoord dat Engeland en Italië bijna niet te vergelijken waren. Zelf was ze nog nooit in Engeland geweest, maar het was een plek die op haar lijstje stond met plaatsen die ze graag nog eens zou bezoeken. Daar stond ook Paaseiland bij. Hallo, Paaseiland? Leefde daar de paashaas, was het daar bezaaid met paaseieren of was het daar altijd Pasen? Olivia had veel over het eiland gehoord en was vastbesloten geweest om ooit in haar leven Paaseiland te bezoeken. Als het bezaaid zou zijn met chocolade paaseieren, zou ze waarschijnlijk het eiland nooit meer verlaten. Tenzij de chocolade eieren op waren. Dan zou ze wel weer terugkomen. Maar wat als er nou bomen waren met chocolade eieren? Of…

Wacht, wat? Dante had net gezegd dat hij geboren was in Londen. Waarom had hij dan een Italiaanse naam? Rivera was echt een Italiaanse naam, in haar stadje woonde al vijf families die zo heette. Dante was ook een Mediterrane naam, al hoefde het niet perse Italiaans te zijn. Eventjes fronste Olivia haar wenkbrauwen. “Maar je komt toch uit Londen? Hoe kan je dan een Italiaanse…” maar Olivia stopte midden in haar zin en sloeg haar ogen even neer. Waarom vroeg ze dit? Dit ging haar helemaal niets aan. “Laat maar, beantwoord het niet” zei ze met een brede grijns “Dat gaat mij helemaal niets aan” Olivia moest daar echt mee leren oppassen. Dante leek haar niet het type dat haar nu zou gaan uitschelden of boos op haar zou worden, maar sommige mensen konden dat wel worden. Wat dat betreft was ze veel te nieuwsgierig. Nou ja, niet echt nieuwsgierig, meer dingen eruit flappen die wel eens kwetsend zouden kunnen zijn,

Maar toen hij haar optilde en haar little one had genoemd, had ze toch weer een beetje gelachen. Het was niet wat ze bedoeld had met helpen, maar dit was veel leuker. “I believe I can fly!” grapte Olivia en rekte zich nog wat uit, zodat ze de suiker kon pakken. Toen ze het pak pakte, viel het nog bijna uit haar handen ook! Maar Olivia voelde zich nu een soort superheld toen ze viel, dus haar reflexen hadden het pak nog kunnen pakken. “Gelukkig, anders had heel de keuken onder suiker gezeten en, nog erger, hadden we geen cupcakes gehad!” Cupcakes zonder suiker waren als patatjes zonder mayo: incompleet en niet lekker. “Okay, what’s next? Zet me gerust aan het werk, ik maak m’n handen graag vuil voor cupcakes” hoorde ze Dante vragen en Olivia knikte. Met een serieus gezicht keek ze naar de spullen die ze hadden. In principe hadden ze alles om lekkere cupcakes te kunnen maken. “Misschien dat jij de oven alvast kan voorverwarmen?” stelde ze voor en eventjes dacht ze na “Tien minuten op 170 graden lijkt me meer dan voldoende” Olivia liep alvast naar haar spulletjes en viste een mes uit een laatje. Met het mes begon ze de boter in blokjes te snijden. “Iedereen stresst altijd om de afmetingen en wat je moet wegen en alles, maar ik doe het altijd op gevoel. Dat is altijd goed gegaan en meestal haal ik er wel een stuk of 15 uit…” Olivia haalde haar schouders op. “Een keer is het wel verkeerd gegaan, MAAR dat was niet mijn schuld. Dat kwam omdat een vriendin van mij de cakejes wilde bakken in een pizza oven, maar die pizza oven werd 500 graden! Wie bakt er dan ook cupcakes in een pizza oven? Zelfs het blik was gesmolten!” Hoofdschuddend deed Olivia de boter in een kom en veegde haar handen af aan een stukje keukenrol. Weer keek ze eventjes naar de spulletjes die ze had. “Wil jij misschien melk in de kom doen? Ik zeg het wel als je moet stoppen” zei ze met een geconcentreerde blik toen ze suiker in de kom deed.

Cupcakes maken was serieus handwerk en moest met volle concentratie gebeuren! Olivia wilde mooie cakejes voor hem maken, dus was ze in haar volste concentratie.

“Bestaan er eigenlijk speciale cupcakeovens?” hoorde ze Dante vragen en Olivia stopte eventjes met wat ze aan het doen was. Mmm, goede vraag. Er zou vast wel zoiets bestaan. Je had immers ook pizzaovens. Pizza was good, but so were cupcakes. “Misschien dat er wel zoiets bestaat, er bestaan toch ook popcake machines?” vroeg ze zich hardop af “Dus waarom zou er dan geen cupcakeoven bestaan?” Olivia glimlachte. “Als het nog niet bestaat, moeten we het uitvinden!” Olivia ging weer verder met haar suiker en keek toen Dante per ongeluk wat melk morste. “Oh oh, strafpunten” grinnikte ze. Goed, nu moest ze het beslag alleen nog maar door elkaar mixen en dan was het klaar om het te verdelen over de vormpjes. O shit, de vormpjes! Die hadden ze nog helemaal niet. “Oh!” piepte ze en keek geschrokken naar Dante “We zijn iets belangrijks vergeten…vormpjes! Anders gaan het nooit cupcakes worden…wil jij alsjeblieft even kijken? En wil je kijken voor chocolade?” Ze keek hem nogmaals lief aan, ze wilde niet dominant of bitchy of commanderend klinken. Zo was ze namelijk helemaal niet.

Terwijl ze Dante een opdracht had gegeven, pakte zij voorzichtig de mixer op en stak de stekker in het stopcontact. Checkend of hij het deed, drukte ze voorzichtig op de knop. De mixer maakte een luid geluid, wat niet echt hoorde. “Oh…” liet Olivia verbaasd aan haar mond ontsnappen en keek verbaasd naar Dante. Onderzoekend bekeek ze de mixer. Oh, hij stond op zijn hardste stand, ghehe. Olivia zette hem een stand lager en begon het beslag te mixen. Yay, dit was leuk! Een paar spettertjes landde op haar blote arm en op haar gezicht, maar ze was te geconcentreerd bezig om het ook maar daadwerkelijk te merken. Toen het klaar was, keek ze tevreden naar het eindresultaat. Haar vinger haalde ze voorzichtig door het beslag en snoepte er een beetje van. Mmmm, het was heerlijk! “Moet je proeven, het is echt heerlijk” zei Olivia enthousiast. Ze was ietsjes uitgeschoten met de suiker, maar dat maakte in dit geval niet uit. Het beslag was heerlijk zoet, niet té zoet, en de cupcakes zouden dat dadelijk ook zijn. Blij keek ze naar Dante, dat het weer gelukt was.

Maar klaar was ze nog niet. Ze liep naar een kastje en ging op haar tenen staan. Met haar lengte kon ze net bij een paar andere kommen. Ze liep weer terug naar kom met beslag en verdeelde de kommen. In elke kom deed ze wat beslag. “Als jij misschien in ook een paar kommen de dingen wilt doen die we hebben gevonden, dan kunnen we ze daarna in de vormpjes doen en dan hoeven we alleen nog glazuur te maken, als ze daar dingen voor hebben, en twintig minuten te wachten en dan zijn ze klaar!” zei Olivia enthousiast.

“Dankje” zei ze met een glimlachje toen Dante de vormpjes en chocolade op het aanrecht legde. Gelukkig, ook Danta vond het beslag lekker. Hopelijk proefde hij er niets van dat ze iets gemorst had met de suiker. Aan de andere kant, zoet was nou eenmaal heerlijk. Olivia was zelf ook al een hele tijd zoet geweest! Oké, dat was een slechte uitspraak. “Zijn dat ook strafpunten?” hoorde Olivia hem zeggen, doelend op de spettertjes op haar arm. Ze grinnikte. “Nee, dat zijn bonuspunten! Dan heb ik nog wat voor vanavond…” Dat was uiteraard maar een grapje, het was niet zo dat ze het er niet af zou halen zodra ze klaar zouden zijn. Maar Olivia vond het voor nu niet erg. Het was net als met schilderen: als je helemaal schoon was, deed je het niet met passie. Het was nu alleen niet een ezel dat Olivia gebruikte, maar een oven en daarin maakte ze haar kunstwerken, samen met de Dante, de cupcakes namelijk. En nu zouden ze alleen maar nog mooier worden, als ze klaar waren met het glazuur.
“Nice!” zei ze toen Dante alles goed met elkaar had gemengd. Nu was het tijd om aan het glazuur te beginnen! “Wat hebben we allemaal nodig voor dat glazuur van je?” vroeg Dante en Olivia dacht even na. Dat was helemaal niet zo veel, het zou snel klaar zijn. “We hebben niet zoveel nodig. Misschien kan jij de vormpjes invetten? Dan kan je daarna de vormpjes vullen met het beslag en dan ben ik wel zo’n beetje klaar met het glazuur en dan…” Olivia kreeg een glunderende glimlach op haar gezicht “…kunnen we ze bakken, daarna het glazuur erop doen en dan is het klaar!” En dat had in totaal allemaal maar misschien net een halfuurtje geduurd te hebben! Het was zo makkelijk om snel makkelijke en lekkere cupcakes te kunnen bakken. Maar het zou alleen maar langer duren als ze nu nog zou gaan staan dromen.

“Oké….” mompelde Olivia hardop “Ik heb nodig chocola, boter en poedersuiker” De chocolade had ze al, dankzij Dante, maar nu had ze nog wat boter en poedersuiker nodig. In plaats van poedersuiker, zou ze gewone suiker gebruiken, dan had de glazuur wat meer bite. Ja, dat was een strak plan! Olivia maakte een schaal schoon die ze gebruikt hadden voor het beslag en viste een pannetje uit een kast. Deze zette ze op het fornuis en maakte er een vuurtje onder. Het pannetje vulde ze ook nog eens met water en nu was het tijd om de chocolade au bain marie te smelten. De chocolade deed ze in de kom en zette het op het vuur. Ze hielp wat door te roeren. De chocolade was flink wat gesmolten en Olivia haalde haar vinger er door heen. Mmmm, nog niet echt lekker, er moesten smaakmakers bij! Ze gooide de boter en suiker erbij en begon flink te roeren. De boter en suiker losten steeds verder op en uiteindelijk werd het een glad mengsel.

Haar vinger deed ze door de schaal en ze nam een likje. “Mmmmm!” De chocolade was romig en lekker warm, maar niet té warm. De schaal haalde ze van het pannetje af en bracht het voorzichtig naar het aanrecht. “Je moet dit echt eens proeven!” zei Olivia enthousiast tegen Dante. Het was heerlijk en het zou de cupcakes alleen maar lekkerder maken.

Terwijl Dante de cupcakes in de oven zette, nam Olivia nog een paar vingerlikjes uit de kom met gesmolten chocolade. Helaas zou ze hier morgen spijt van krijgen, aangezien dan de Pyreneeën zich op haar gezicht zouden uitstrekken. “Ik begin anders al met opruimen” hoorde ze Dante zeggen en met verbaasde, gefronste wenkbrauwen draaide Olivia zich om. N’awh, nee! Ze waren pas net klaar, hij moest ook chocolade eten. “Nee, jij moet ook…” Maar toen keek ze naar de keuken. Oké, misschien was het wel handig inderdaad als ze nu wel eventjes gingen opruimen. Op het aanrecht lagen allerlei restjes van ingrediënten, het plasje melk dat Dante gemorst had lag er ook nog en het was gewoon een bende. Ze waren allebei Italiaans en Italianen stonden er niet echt om bekend een hele schone keuken te hebben. Olivia beet eventjes op haar lip en keek toen naar Dante. “Jij werkt zo hard!” stelde vast en trok een pruillip “Ik moet je helpen, anders gaat het dadelijk allemaal vastkoeken aan het aanrecht” Lekker fris, Olivia. Heerlijk idee.

Maar schoonmaken was saai zonder iets van een klein feestje erbij. “Let me put some Music on” piepte ze enthousiast en liep naar een ander gedeelte van het aanrecht. Ze leunde een beetje naar voren (little girl) en drukte op het knopje. Oeh, een leuk liedje! Het was een beetje een uptempo liedje, een lekker liedje waar je op kon schoonmaken. “She got a booty like an hourglass, but I can give it to you all the time” zong Olivia vrolijk mee op de muziek en bewoog haar heupen mee op de muziek. Vrolijk zingend ging ze aan de slag, ze haalde een doek over de plas melk die Dante eerder had gemorst. Ondertussen keek ze naar hem, hij was hard aan het werk. Olivia was blij verrast, hij leek op een hele stoere jongen, maar hij was net zo enthousiast over de lekkere cakejes geweest als haar en ze hadden het erg gezellig gehad. En dadelijk zouden ze het leuk af kunnen sluiten met de cupcakes, die heerlijk zouden zijn. De lucht van gebakken dingetjes vulde de keuken en Olivia’s maag begon te rammelen.

“Bang bang into the room, I know you want it, bang bang, all over you, I’ll let you have it” zong Olivia vrolijk mee met het liedje, terwijl ze met een zware zak gevuld met bloem naar een van de kastjes liep. De zak hadden ze niet gebruikt, maar ze had het eruit gehaald omdat het in de weg stond. Het stond in een hoger kastje, dus Olivia zou weer hulp nodig moeten hebben. “Wil je me alsjeblieft even helpen?” vroeg ze, maar ze zag dat hij nog steeds aan het afwassen was. Mmm, oké, all the women who are independent, throw your hands up at me. Olivia ging op haar tenen staan, bracht haar been zelfs wat omhoog zodat ze met haar knie op het aanrecht kon leunen en strekte haar armen helemaal uit. En op het moment dat ze de zak met bloem bijna op het plankje van de kast had gezet…

…viel hij uit haar handen. De hele lading bloem die in de zak had gezeten viel op haar hoofd, verspreidde een rookwolk in de keuken en de zak zelf viel op de grond. Een heel gedeelte van de keuken zat onder de bloemen. Olivia gilde en liep hoestend de rookwolk uit. Haar hele lichaam, kleding en haren waren bedekt met een laagje van het bloem. Hoestend liep ze een richting op, ze zag niet waar ze heen liep. Uiteindelijk liep ze tegen iemand aan, dat moest Dante zijn. Olivia pakte zijn schouder beet en opende voorzichtig haar ogen. Jup, dat was Dante gelukkig. Ze wilde op dat moment gaan lachen, tot dat ze iets hoorde. “Wat is hier aan de hand?” hoorde ze een stem zeggen. Olivia keek naar de lunchdame die in de deuropening stond, ademde uit en er kwam nog een rookwolkje bloem mee uit haar mond, precies op het moment dat de ‘PING!’ van de oven klonk.